Gezondheid
alle pijlers
Hoe combineer ik chronisch ziek zijn met een relatie?
donderdag 10 juni 2010 15:39
Hoi allemaal,
Ik zit er even behoorlijk doorheen. Zo erg zelfs dat ik dan maar het risico loop dat mijn vriend dit topic ook leest (hij leest namelijk ook op viva). Maar alleen kom ik er nu niet uit. Samen met hem blijkbaar ook (nog) niet.
Ik heb het chronisch vermoeidheidssyndroom met immuundeficiënty en adhd (dat laatste is begin dit jaar gediagnosteerd). Ik heb jarenlang alleen gewoond, dat was mijn keuze. Het chronisch vermoeidheidsyndroom stelt je voor onmogelijke keuzes, mijn keuze was destijds om voor mijn gezondheid te gaan (dus: wanneer noodzakelijk rust te kunnen nemen), en voor mijn (parttime) carrière. Een relatie was out of the question, dat zou later wel weer komen, wanneer ik weer gezond zou zijn (ik ben een rasoptimist en ga ervan uit dat ik ooit mijn gezondheid weer terugwin).
Maar... halverwege vorig jaar kwam ik A. tegen, en ongeveer vanaf hetzelfde moment hadden we een relatie. Het gebeurde gewoon. Hartstikke mooi zoals dat ging.
De eerste maanden maakte ik me nergens druk om, ik ging er vanuit dat ik na de eerste periode mijn bezigheden weer op zou kunnen pakken. We deden veel leuke dingen, zoals dagjes uit. Daarbij ging ik steeds iets over mijn vermoeidheidsgrenzen heen. Ik merkte dat daardoor mijn gezondheid langzaam maar zeker terugliep. Ik probeerde dat aan te geven, maar had het idee dat dat op de een of andere manier niet overkwam. Het zou kunnen dat ik het niet duidelijk genoeg aangaf, hoewel ik zelf het idee had dat ik het wél duidelijk aangaf. Op momenten dat ik crash, verwacht hij niets van me, neemt bloemen voor me mee, etc. Maar pas als het écht duidelijk is, blijkbaar.
Een ander punt is, dat ik doordat ik zo moeilijk nee kan zeggen als hij samen dingen wil ondernemen, geen energie meer over hou om mijn werk te doen. Nu is dat 'goed' geregeld. Ik ben volledig afgekeurd, en als ik winst maak uit onderneming, verreken ik dat met het uwv. Het was mijn bedoeling op die manier langzaam maar zeker van het uwv af te komen. Maar het uwv verwacht het niet van me. Als ik zou willen, mag ik de rest van mijn leven volledig afgekeurd blijven, alleen: ik wil het niet. Werken geeft me veel voldoening.
Maar hoe dan ook, we zijn nu ongeveer een jaar verder en wonen inmiddels samen. Ik vind hem hartstikke lief en mooi (van binnen en van buiten) en ik wil met hem verder. Maar de problemen waar ik in het begin van onze relatie tegenaan liep, zijn nóg niet opgelost. Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.
Ik weet eigenlijk niet precies wat nu mijn vraag aan jullie is.
Misschien: hoe geef ik nu écht duidelijk aan wat mijn (vermoeidheids)grens is?
Of: hoe leer ik voelen dat ik beter voor mezelf mag zorgen, dat ik nee mag zeggen voordat ik gecrasht ben?
Ik zit er even behoorlijk doorheen. Zo erg zelfs dat ik dan maar het risico loop dat mijn vriend dit topic ook leest (hij leest namelijk ook op viva). Maar alleen kom ik er nu niet uit. Samen met hem blijkbaar ook (nog) niet.
Ik heb het chronisch vermoeidheidssyndroom met immuundeficiënty en adhd (dat laatste is begin dit jaar gediagnosteerd). Ik heb jarenlang alleen gewoond, dat was mijn keuze. Het chronisch vermoeidheidsyndroom stelt je voor onmogelijke keuzes, mijn keuze was destijds om voor mijn gezondheid te gaan (dus: wanneer noodzakelijk rust te kunnen nemen), en voor mijn (parttime) carrière. Een relatie was out of the question, dat zou later wel weer komen, wanneer ik weer gezond zou zijn (ik ben een rasoptimist en ga ervan uit dat ik ooit mijn gezondheid weer terugwin).
Maar... halverwege vorig jaar kwam ik A. tegen, en ongeveer vanaf hetzelfde moment hadden we een relatie. Het gebeurde gewoon. Hartstikke mooi zoals dat ging.
De eerste maanden maakte ik me nergens druk om, ik ging er vanuit dat ik na de eerste periode mijn bezigheden weer op zou kunnen pakken. We deden veel leuke dingen, zoals dagjes uit. Daarbij ging ik steeds iets over mijn vermoeidheidsgrenzen heen. Ik merkte dat daardoor mijn gezondheid langzaam maar zeker terugliep. Ik probeerde dat aan te geven, maar had het idee dat dat op de een of andere manier niet overkwam. Het zou kunnen dat ik het niet duidelijk genoeg aangaf, hoewel ik zelf het idee had dat ik het wél duidelijk aangaf. Op momenten dat ik crash, verwacht hij niets van me, neemt bloemen voor me mee, etc. Maar pas als het écht duidelijk is, blijkbaar.
Een ander punt is, dat ik doordat ik zo moeilijk nee kan zeggen als hij samen dingen wil ondernemen, geen energie meer over hou om mijn werk te doen. Nu is dat 'goed' geregeld. Ik ben volledig afgekeurd, en als ik winst maak uit onderneming, verreken ik dat met het uwv. Het was mijn bedoeling op die manier langzaam maar zeker van het uwv af te komen. Maar het uwv verwacht het niet van me. Als ik zou willen, mag ik de rest van mijn leven volledig afgekeurd blijven, alleen: ik wil het niet. Werken geeft me veel voldoening.
Maar hoe dan ook, we zijn nu ongeveer een jaar verder en wonen inmiddels samen. Ik vind hem hartstikke lief en mooi (van binnen en van buiten) en ik wil met hem verder. Maar de problemen waar ik in het begin van onze relatie tegenaan liep, zijn nóg niet opgelost. Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.
Ik weet eigenlijk niet precies wat nu mijn vraag aan jullie is.
Misschien: hoe geef ik nu écht duidelijk aan wat mijn (vermoeidheids)grens is?
Of: hoe leer ik voelen dat ik beter voor mezelf mag zorgen, dat ik nee mag zeggen voordat ik gecrasht ben?
anoniem_12481 wijzigde dit bericht op 10-06-2010 15:44
Reden: spelfoutje
Reden: spelfoutje
% gewijzigd
donderdag 10 juni 2010 15:51
Wat een vervelende situatie.
Maar ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om je grens aan te geven of om nee te zeggen.
Maak een lijstje waar je tegen aanloopt, wat je dwars zit etc en maak daarna een lijstje met je doelen.
Ga met je vriend aan tafel zitten en praat met hem over je gemaakte lijstjes je hoeft ze er niet bij te hebben maar zeg wat er speelt want lig je dadelijk door dit in een ziekenhuis zal je vriend waarschijnlijk zeggen: Had je niet kunnen zeggen dat het je te veel werd?
Heel veel sterkte!
Maar ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om je grens aan te geven of om nee te zeggen.
Maak een lijstje waar je tegen aanloopt, wat je dwars zit etc en maak daarna een lijstje met je doelen.
Ga met je vriend aan tafel zitten en praat met hem over je gemaakte lijstjes je hoeft ze er niet bij te hebben maar zeg wat er speelt want lig je dadelijk door dit in een ziekenhuis zal je vriend waarschijnlijk zeggen: Had je niet kunnen zeggen dat het je te veel werd?
Heel veel sterkte!
Het gras aan de overkant is niet groen.
donderdag 10 juni 2010 15:58
Ik heb van een man die jaren met het vermoeidheidssyndroom heeft rondgelopen, gehoord dat hij aanzienlijk opknapte na een klysma, misschien is dat een ideetje voor je, misschien ben je dan niet meer zo moe.
Het is bekend dat als het met de darmen niet goed zit, de lichamelijke conditie ook met sprongen achteruit gaat.
Wat betreft je relatie, blijf het gewoon aangeven dat je hondsmoe bent en even niet verder meer kunt, ook al wil je graag en leg hem voor wat je werkelijk wilt, maar dat dat niet kan omdat je niet genoeg energie hebt voor alles tegelijk, wie weet.
Het is bekend dat als het met de darmen niet goed zit, de lichamelijke conditie ook met sprongen achteruit gaat.
Wat betreft je relatie, blijf het gewoon aangeven dat je hondsmoe bent en even niet verder meer kunt, ook al wil je graag en leg hem voor wat je werkelijk wilt, maar dat dat niet kan omdat je niet genoeg energie hebt voor alles tegelijk, wie weet.
donderdag 10 juni 2010 15:59
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 15:39:
Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.
Van zijn verwachtingen ga jij niet over je grenzen heen. Je gaat over je grenzen heen omdat je zelf beslissingen neemt over wat je wel en niet doet. Houd het bij jezelf, en wees ook eigenaar van je beslissing. Jij mag namelijk ook beslissen om dingen niet te doen, ook al verwacht hij dingen.
En vaak vullen mensen ook op een onterechte manier de verwachting van de ander in: verwacht hij daadwerkelijk zoveel, of vul jij dat in, omdat je bang bent dat je hem tekort doet. Misschien is hij zich helemaal niet bewust van de effecten en misschien heeft hij wel niet zulke hoge verwachtingen, maar denkt hij; "zolang ze niet crasht en ze zegt geen nee, dan is er niets aan de hand". Misschien verwacht je vriend onterecht wel van jou dat jij goed in staat bent om je grenzen aan te geven?
Heb je dit al eens met hem besproken?
Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.
Van zijn verwachtingen ga jij niet over je grenzen heen. Je gaat over je grenzen heen omdat je zelf beslissingen neemt over wat je wel en niet doet. Houd het bij jezelf, en wees ook eigenaar van je beslissing. Jij mag namelijk ook beslissen om dingen niet te doen, ook al verwacht hij dingen.
En vaak vullen mensen ook op een onterechte manier de verwachting van de ander in: verwacht hij daadwerkelijk zoveel, of vul jij dat in, omdat je bang bent dat je hem tekort doet. Misschien is hij zich helemaal niet bewust van de effecten en misschien heeft hij wel niet zulke hoge verwachtingen, maar denkt hij; "zolang ze niet crasht en ze zegt geen nee, dan is er niets aan de hand". Misschien verwacht je vriend onterecht wel van jou dat jij goed in staat bent om je grenzen aan te geven?
Heb je dit al eens met hem besproken?
donderdag 10 juni 2010 16:02
Dat lijkt mij dus ook zo lastig.
Ik ben ook chronisch ziek, ook vermoeidheids syndroom en nog 2 andere.
Ik vind het ook lastig om met grenzen om te gaan. Nu al , nu ik alleen kind en mezelf heb.
Zou ook niet weten hoe ik er een relatie bij zou kunnen hebben.
Ik heb dus geen advies, maar lees wel mee voor het geval het mij ook overkomt dat ik een relatie krijg. (en stiekem zou ik dat ook wel weer heel leuk vinden)
Ik ben ook chronisch ziek, ook vermoeidheids syndroom en nog 2 andere.
Ik vind het ook lastig om met grenzen om te gaan. Nu al , nu ik alleen kind en mezelf heb.
Zou ook niet weten hoe ik er een relatie bij zou kunnen hebben.
Ik heb dus geen advies, maar lees wel mee voor het geval het mij ook overkomt dat ik een relatie krijg. (en stiekem zou ik dat ook wel weer heel leuk vinden)
donderdag 10 juni 2010 16:06
Heb met je vriend eens een goed gesprek over aannames.
Want aannames zijn de bottleneck voor iedere relatie, maar als er dergelijke dingen spelen op gebied van gezondheid, dagritme en dagindeling, zijn aannames een wel heel grote valkuil. Been there, done that, got the T-shirt
Natuurlijk is het aan jou om aan te geven als je het niet meer trekt, om je grenzen te stellen. En is het heel fijn als je vriend op zulke dagen dingen van je over kan nemen en/of minder van je verwacht.
De valkuilen hier zijn bijv. de aanname dat je vriend het wel aan je zal zien/merken dat je het niet meer trekt, of de aanname van je vriend dat jij het heus wel zult snappen als hij deze ene keer eventjes niet de kar trekt omdat jij het eventjes niet meer redt.
Het vermijden van aannames, en dat doe je door gericht te vragen of iemand het nog trekt omdat je opvalt dat diegene er moe uitziet, of door gericht uit te leggen dat je anders wel bloemen meeneemt, een wasje draait, de hond uitlaat en boodschappen doet als de ander zich niet goed voelt maar deze keer eventjes niet want stress op het werk/griep/rotdag.
Als jullie allebei bereid zijn te proberen aannames te vermijden (in het begin wordt je knettergek als hij voor de 1000e keer vraagt of het wel gaat, maar daar komt balans in ), zal het voor allebei veel makkelijker gaan om grenzen te stellen. En uiteindelijk gaat het vermijden van aannames en het stellen van grenzen stukken makkelijker en kun je je energie steken in andere dingen.
Want aannames zijn de bottleneck voor iedere relatie, maar als er dergelijke dingen spelen op gebied van gezondheid, dagritme en dagindeling, zijn aannames een wel heel grote valkuil. Been there, done that, got the T-shirt
Natuurlijk is het aan jou om aan te geven als je het niet meer trekt, om je grenzen te stellen. En is het heel fijn als je vriend op zulke dagen dingen van je over kan nemen en/of minder van je verwacht.
De valkuilen hier zijn bijv. de aanname dat je vriend het wel aan je zal zien/merken dat je het niet meer trekt, of de aanname van je vriend dat jij het heus wel zult snappen als hij deze ene keer eventjes niet de kar trekt omdat jij het eventjes niet meer redt.
Het vermijden van aannames, en dat doe je door gericht te vragen of iemand het nog trekt omdat je opvalt dat diegene er moe uitziet, of door gericht uit te leggen dat je anders wel bloemen meeneemt, een wasje draait, de hond uitlaat en boodschappen doet als de ander zich niet goed voelt maar deze keer eventjes niet want stress op het werk/griep/rotdag.
Als jullie allebei bereid zijn te proberen aannames te vermijden (in het begin wordt je knettergek als hij voor de 1000e keer vraagt of het wel gaat, maar daar komt balans in ), zal het voor allebei veel makkelijker gaan om grenzen te stellen. En uiteindelijk gaat het vermijden van aannames en het stellen van grenzen stukken makkelijker en kun je je energie steken in andere dingen.
Iets anders
donderdag 10 juni 2010 16:09
quote:Poeszie schreef op 10 juni 2010 @ 15:59:
[...]
Van zijn verwachtingen ga jij niet over je grenzen heen. Je gaat over je grenzen heen omdat je zelf beslissingen neemt over wat je wel en niet doet. Houd het bij jezelf, en wees ook eigenaar van je beslissing. Jij mag namelijk ook beslissen om dingen niet te doen, ook al verwacht hij dingen.
En vaak vullen mensen ook op een onterechte manier de verwachting van de ander in: verwacht hij daadwerkelijk zoveel, of vul jij dat in, omdat je bang bent dat je hem tekort doet. Misschien is hij zich helemaal niet bewust van de effecten en misschien heeft hij wel niet zulke hoge verwachtingen, maar denkt hij; "zolang ze niet crasht en ze zegt geen nee, dan is er niets aan de hand". Misschien verwacht je vriend onterecht wel van jou dat jij goed in staat bent om je grenzen aan te geven?
Heb je dit al eens met hem besproken?Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat. Tenminste, ik had al het idee dat dit het probleem is, maar ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik weet niet hoe ik kan 'voelen' dat ik het recht heb nee te zeggen voordat ik gecrasht ben. Het voelt alsof het dan pas legitiem is om 'egoïstisch' te zijn, omdat er dan eenvoudigweg geen andere opties meer zijn (als ik gecrasht ben, kán ik niets meer, of mensen nu wel of niet iets van me verwachten...). Dat ligt bij mij, en niet bij mijn vriend. Het is een probleem waar ik aan moet werken, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
[...]
Van zijn verwachtingen ga jij niet over je grenzen heen. Je gaat over je grenzen heen omdat je zelf beslissingen neemt over wat je wel en niet doet. Houd het bij jezelf, en wees ook eigenaar van je beslissing. Jij mag namelijk ook beslissen om dingen niet te doen, ook al verwacht hij dingen.
En vaak vullen mensen ook op een onterechte manier de verwachting van de ander in: verwacht hij daadwerkelijk zoveel, of vul jij dat in, omdat je bang bent dat je hem tekort doet. Misschien is hij zich helemaal niet bewust van de effecten en misschien heeft hij wel niet zulke hoge verwachtingen, maar denkt hij; "zolang ze niet crasht en ze zegt geen nee, dan is er niets aan de hand". Misschien verwacht je vriend onterecht wel van jou dat jij goed in staat bent om je grenzen aan te geven?
Heb je dit al eens met hem besproken?Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat. Tenminste, ik had al het idee dat dit het probleem is, maar ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik weet niet hoe ik kan 'voelen' dat ik het recht heb nee te zeggen voordat ik gecrasht ben. Het voelt alsof het dan pas legitiem is om 'egoïstisch' te zijn, omdat er dan eenvoudigweg geen andere opties meer zijn (als ik gecrasht ben, kán ik niets meer, of mensen nu wel of niet iets van me verwachten...). Dat ligt bij mij, en niet bij mijn vriend. Het is een probleem waar ik aan moet werken, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
donderdag 10 juni 2010 16:09
Ik heb zelf ook CVS plus nog wat andere aandoeningen, mijn man idem dito. Ik zou het zelf heel moeilijk vinden om een relatie te hebben met een "gezonde"man. Mijn man en ik begrijpen elkaars grenzen, we zien aan elkaar ook wanneer we erdoor heen zitten, je hebt er een soort "radar"voor ontwikkeld. Mijn zusje heeft ook vermoeidheidsklachten, niet CVS, maar gerelateerd aan andere aandoeningen, haar nu toekomstige ex-man(ze liggen in een scheiding) is een superfitte man, sportief en hij had heel veel moeite om haar grenzen te accepteren, zelfs te respecteren.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 10 juni 2010 16:17
Oei, heel lastig. Wat hier in ieder geval heeft geholpen was Qlief duidelijk maken dat zijn uitgangspunt moest zijn dat hij niets aan me had. Niet voor leuke uitstapjes, niet voor huishoudelijke klusjes, gewoon: niets. Zeker in slechtere periodes is het belangrijk dat de druk eraf gehaald wordt, want net als jij ga ik ook makkelijk over mijn grenzen heen. Juist ook omdat het niet stabiel is, is het vaak ook moeilijk in te schatten waar die grenzen liggen.
Maar ook dan... je hoopt toch steeds dat het wel gaat. En meestal merk ik zelf ook pas achteraf dat iets er toch wel behoorlijk in hakte. De winst zit 'm hier met name in het gegeven dat we de schade achteraf maar gewoon over ons heen laten komen.
Het heeft bij mij en Qlief een tijd geduurd voor we kwamen op het punt waar we nu zitten. En dat is voor hem vooral een kwestie geweest van heel goed naar mij luisteren en voor mij vooral een kwestie geweest van heel duidelijk aangeven wanneer ik met rust gelaten moest worden en wanneer ik juist wel een schop onder mijn kont kon gebruiken. Vergeet niet dat de eerste natuurlijke neiging van veel mensen (ook van mij en wellicht zelfs ook van jou) is om te denken "maar dat moet toch gewoon kunnen, kom op, even de wind onder de vleugels!".
Ik zou je graag een pasklare oplossing geven of een magische spreuk die voor ons gewerkt heeft, maar de realiteit is dat we binnen de basis van liefde en vertrouwen héél veel finetuning gedaan hebben. Waarbij hij geduld met mij had en waarbij ik ook geduld met hem moest hebben.
Bespreek in ieder geval heel duidelijk wat je werk voor je betekent en waarom het voor jou zo belangrijk is om dat voort te zetten en om dat als basis te hanteren. Een ander zal wellicht makkelijker denken "maar je hebt toch een uitkering?", terwijl werken om veel meer gaat dan om de centen alleen natuurlijk.
En blijf in het algemeen in gesprek met elkaar over dit onderwerp, liefst zonder verwijten natuurlijk. (Al kan ik niet ontkennen dat die verwijten hier ook wel aan de orde zijn geweest hoor. Als hij me weer eens achter liet in een rommelhuis, terwijl ik de puf niet had om op te ruimen en intussen wel doodongelukkig werd van het de hele dag tegen de zooi aankijken. )
Een relatie met jou betekent véél geven. Niet iedereen is daar geschikt voor en niet iedereen die daar geschikt voor is, trekt dat. Zeker als je binnen de ruimte die je sowieso al "inneemt" ook nog eens ruimte voor jezelf "opeist". Het kan geen kwaad om bij je vriend aan te geven dat je inziet hoe veel je van hem vraagt. En ook niet dus in duidelijkheid over wát je nu precies vraagt en waarom.
Ik hoop voor jullie dat jullie hier uit komen.
Maar ook dan... je hoopt toch steeds dat het wel gaat. En meestal merk ik zelf ook pas achteraf dat iets er toch wel behoorlijk in hakte. De winst zit 'm hier met name in het gegeven dat we de schade achteraf maar gewoon over ons heen laten komen.
Het heeft bij mij en Qlief een tijd geduurd voor we kwamen op het punt waar we nu zitten. En dat is voor hem vooral een kwestie geweest van heel goed naar mij luisteren en voor mij vooral een kwestie geweest van heel duidelijk aangeven wanneer ik met rust gelaten moest worden en wanneer ik juist wel een schop onder mijn kont kon gebruiken. Vergeet niet dat de eerste natuurlijke neiging van veel mensen (ook van mij en wellicht zelfs ook van jou) is om te denken "maar dat moet toch gewoon kunnen, kom op, even de wind onder de vleugels!".
Ik zou je graag een pasklare oplossing geven of een magische spreuk die voor ons gewerkt heeft, maar de realiteit is dat we binnen de basis van liefde en vertrouwen héél veel finetuning gedaan hebben. Waarbij hij geduld met mij had en waarbij ik ook geduld met hem moest hebben.
Bespreek in ieder geval heel duidelijk wat je werk voor je betekent en waarom het voor jou zo belangrijk is om dat voort te zetten en om dat als basis te hanteren. Een ander zal wellicht makkelijker denken "maar je hebt toch een uitkering?", terwijl werken om veel meer gaat dan om de centen alleen natuurlijk.
En blijf in het algemeen in gesprek met elkaar over dit onderwerp, liefst zonder verwijten natuurlijk. (Al kan ik niet ontkennen dat die verwijten hier ook wel aan de orde zijn geweest hoor. Als hij me weer eens achter liet in een rommelhuis, terwijl ik de puf niet had om op te ruimen en intussen wel doodongelukkig werd van het de hele dag tegen de zooi aankijken. )
Een relatie met jou betekent véél geven. Niet iedereen is daar geschikt voor en niet iedereen die daar geschikt voor is, trekt dat. Zeker als je binnen de ruimte die je sowieso al "inneemt" ook nog eens ruimte voor jezelf "opeist". Het kan geen kwaad om bij je vriend aan te geven dat je inziet hoe veel je van hem vraagt. En ook niet dus in duidelijkheid over wát je nu precies vraagt en waarom.
Ik hoop voor jullie dat jullie hier uit komen.
donderdag 10 juni 2010 16:18
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 16:09:
[...]
Ik weet niet hoe ik kan 'voelen' dat ik het recht heb nee te zeggen voordat ik gecrasht ben. Het voelt alsof het dan pas legitiem is om 'egoïstisch' te zijn, omdat er dan eenvoudigweg geen andere opties meer zijn (als ik gecrasht ben, kán ik niets meer, of mensen nu wel of niet iets van me verwachten...). Dat ligt bij mij, en niet bij mijn vriend. Het is een probleem waar ik aan moet werken, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Je kan het ook omdraaien. Je vriend heeft helemaal niets aan je als je crasht, dus je houdt niet alleen rekening met jezelf, maar ook met hem, als je eens nee zegt om te voorkomen dat je crasht. Egoïsme is niet perse een vies ding. Je bent pas goed voor een ander als je ook voor jezelf zorgt.
Jij bent vernatwoordelijk voor je eigen keuzen, maar hij ook! jij hoeft niet voor hem in te vullen wat hij voelt/moet doen/tekort komt als jij een keer nee zegt. Dat is dan op dat moment zijn probleem en daar moet hij zelf mee omgaan, dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Tuurlijk, is dat vervelend voor hem, maar ja, je kunt niet alles hebben. Gaat hij maar vissen ofzo.
Ik zou het ook eens bespreken.
[...]
Ik weet niet hoe ik kan 'voelen' dat ik het recht heb nee te zeggen voordat ik gecrasht ben. Het voelt alsof het dan pas legitiem is om 'egoïstisch' te zijn, omdat er dan eenvoudigweg geen andere opties meer zijn (als ik gecrasht ben, kán ik niets meer, of mensen nu wel of niet iets van me verwachten...). Dat ligt bij mij, en niet bij mijn vriend. Het is een probleem waar ik aan moet werken, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Je kan het ook omdraaien. Je vriend heeft helemaal niets aan je als je crasht, dus je houdt niet alleen rekening met jezelf, maar ook met hem, als je eens nee zegt om te voorkomen dat je crasht. Egoïsme is niet perse een vies ding. Je bent pas goed voor een ander als je ook voor jezelf zorgt.
Jij bent vernatwoordelijk voor je eigen keuzen, maar hij ook! jij hoeft niet voor hem in te vullen wat hij voelt/moet doen/tekort komt als jij een keer nee zegt. Dat is dan op dat moment zijn probleem en daar moet hij zelf mee omgaan, dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Tuurlijk, is dat vervelend voor hem, maar ja, je kunt niet alles hebben. Gaat hij maar vissen ofzo.
Ik zou het ook eens bespreken.
donderdag 10 juni 2010 16:21
Als ik het goed begrijp heb jij het idee dat je duidelijk genoeg naar jouw vriend uitspreekt dat je bepaalde dingen niet kunt vanwege jouw ziekte, maar begrijpt jouw vriend jouw pas op het moment dat jij compleet uitgeput bent. Toch?
Heb je wel eens aan jouw vriend gevraagd wat hij weet/begrijpt van jouw ziekte, en wat dat voor jou/jullie inhoudt? Misschien geeft zijn antwoord jou meer inzicht in hoe hij jou ziekte en de beperkingen die daarbij horen, ziet.
Verder denk ik dat je je grenzen moet blijven aangeven. Kun jij vantevoren inschatten wat wel/niet gaat? Of weet je op dit moment pas wat jij over een aantal uren wel/niet kunt doen?
Is het een idee om bv aan het begin van de week kort te bespreken wat jullie plannen zijn (bv feestjes, sporten, etentje,avondje op de bank, boodschappen halen...ik noem maar wat) en een soort 'planning' te maken? Dat jij ook echt naar jouw vriend uitspreekt wat wel en niet kan? En wat de consequenties zijn? Dus bv: 'ik kan wel mee naar dat feestje donderdagavond, maar dat betekent dat we het weekend niet naar vrienden kunnen' .
Mogelijk krijgt jouw vriend hierdoor meer inzicht in jouw ziekte, en gaat het rekening houden hiermee geleidelijk aan makkelijker. Verder kan jouw vriend je dan ook remmen op de momenten dat jij over jouw eigen grenzen heengaat.
Heb je wel eens aan jouw vriend gevraagd wat hij weet/begrijpt van jouw ziekte, en wat dat voor jou/jullie inhoudt? Misschien geeft zijn antwoord jou meer inzicht in hoe hij jou ziekte en de beperkingen die daarbij horen, ziet.
Verder denk ik dat je je grenzen moet blijven aangeven. Kun jij vantevoren inschatten wat wel/niet gaat? Of weet je op dit moment pas wat jij over een aantal uren wel/niet kunt doen?
Is het een idee om bv aan het begin van de week kort te bespreken wat jullie plannen zijn (bv feestjes, sporten, etentje,avondje op de bank, boodschappen halen...ik noem maar wat) en een soort 'planning' te maken? Dat jij ook echt naar jouw vriend uitspreekt wat wel en niet kan? En wat de consequenties zijn? Dus bv: 'ik kan wel mee naar dat feestje donderdagavond, maar dat betekent dat we het weekend niet naar vrienden kunnen' .
Mogelijk krijgt jouw vriend hierdoor meer inzicht in jouw ziekte, en gaat het rekening houden hiermee geleidelijk aan makkelijker. Verder kan jouw vriend je dan ook remmen op de momenten dat jij over jouw eigen grenzen heengaat.
donderdag 10 juni 2010 16:22
quote:Prima69 schreef op 10 juni 2010 @ 16:09:
Ik heb zelf ook CVS plus nog wat andere aandoeningen, mijn man idem dito. Ik zou het zelf heel moeilijk vinden om een relatie te hebben met een "gezonde"man. Mijn man en ik begrijpen elkaars grenzen, we zien aan elkaar ook wanneer we erdoor heen zitten, je hebt er een soort "radar"voor ontwikkeld. Mijn zusje heeft ook vermoeidheidsklachten, niet CVS, maar gerelateerd aan andere aandoeningen, haar nu toekomstige ex-man(ze liggen in een scheiding) is een superfitte man, sportief en hij had heel veel moeite om haar grenzen te accepteren, zelfs te respecteren.
Het is tegenwoordig aan mij heel moeilijk te zien dat ik er doorheen zit (voor iemand die geen cvs heeft). Ik ben blij dat het bij mij tegenwoordig niet meer goed te zien is, en doe er veel aan om er zo gezond mogelijk uit te zien, maar dat is natuurlijk misleidend.
Mijn vriend heeft in het afgelopen jaar maar 2x gezien dat ik moe ben.
een van de keren dat ik me idioot moe voelde, toen al mijn spieren het tegenovergestelde leken te willen doen wat ik probeerde, ik niet meer op woorden kon komen, en het leek alsof ik mijlenver verwijderd was van mezelf... zo uitgeput dus... vroeg ik aan mijn vriend of hij iets aan me zag. Hij vond dat ik er hetzelfde uitzag als altijd. Voor mij was dat heel moeilijk voor te stellen, ik had verwacht dat aan mijn mimiek en motoriek te zien zou zijn dat ik ziek was. Niet dus!
Gisteren had ik er een gesprek over met hem. Hij nam het serieus, maar tussendoor grapte hij: 'je ziet wat te bruin voor iemand die zich zo ziek voelt.' Ik heb de laatste tijd érg mijn best gedaan voor een kleurtje en gebruik ook zelftanner om er gezond uit te zien. Dat weet hij, en ook dat ik te ijdel ben om te laten zien hoe ziek ik me voel.
Ik begrijp je punt, voor iemand zonder cvs is het ook moeilijk te snappen hoe funest het is om over vermoeidheidsgrenzen te gaan. Ik weet haast zeker dat als hij het wist, hij er voorzichtiger mee zou omspringen.
Ik heb zelf ook CVS plus nog wat andere aandoeningen, mijn man idem dito. Ik zou het zelf heel moeilijk vinden om een relatie te hebben met een "gezonde"man. Mijn man en ik begrijpen elkaars grenzen, we zien aan elkaar ook wanneer we erdoor heen zitten, je hebt er een soort "radar"voor ontwikkeld. Mijn zusje heeft ook vermoeidheidsklachten, niet CVS, maar gerelateerd aan andere aandoeningen, haar nu toekomstige ex-man(ze liggen in een scheiding) is een superfitte man, sportief en hij had heel veel moeite om haar grenzen te accepteren, zelfs te respecteren.
Het is tegenwoordig aan mij heel moeilijk te zien dat ik er doorheen zit (voor iemand die geen cvs heeft). Ik ben blij dat het bij mij tegenwoordig niet meer goed te zien is, en doe er veel aan om er zo gezond mogelijk uit te zien, maar dat is natuurlijk misleidend.
Mijn vriend heeft in het afgelopen jaar maar 2x gezien dat ik moe ben.
een van de keren dat ik me idioot moe voelde, toen al mijn spieren het tegenovergestelde leken te willen doen wat ik probeerde, ik niet meer op woorden kon komen, en het leek alsof ik mijlenver verwijderd was van mezelf... zo uitgeput dus... vroeg ik aan mijn vriend of hij iets aan me zag. Hij vond dat ik er hetzelfde uitzag als altijd. Voor mij was dat heel moeilijk voor te stellen, ik had verwacht dat aan mijn mimiek en motoriek te zien zou zijn dat ik ziek was. Niet dus!
Gisteren had ik er een gesprek over met hem. Hij nam het serieus, maar tussendoor grapte hij: 'je ziet wat te bruin voor iemand die zich zo ziek voelt.' Ik heb de laatste tijd érg mijn best gedaan voor een kleurtje en gebruik ook zelftanner om er gezond uit te zien. Dat weet hij, en ook dat ik te ijdel ben om te laten zien hoe ziek ik me voel.
Ik begrijp je punt, voor iemand zonder cvs is het ook moeilijk te snappen hoe funest het is om over vermoeidheidsgrenzen te gaan. Ik weet haast zeker dat als hij het wist, hij er voorzichtiger mee zou omspringen.
donderdag 10 juni 2010 16:23
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 16:09:
[...]
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat. Tenminste, ik had al het idee dat dit het probleem is, maar ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik weet niet hoe ik kan 'voelen' dat ik het recht heb nee te zeggen voordat ik gecrasht ben. Het voelt alsof het dan pas legitiem is om 'egoïstisch' te zijn, omdat er dan eenvoudigweg geen andere opties meer zijn (als ik gecrasht ben, kán ik niets meer, of mensen nu wel of niet iets van me verwachten...). Dat ligt bij mij, en niet bij mijn vriend. Het is een probleem waar ik aan moet werken, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Accepteren dat je van alles maar een beetje kan. En dat als je van alles maar een beetje kan, dat betekent dat je de leuke dingen samen tijdig af moet kappen omdat je anders geen energie over hebt voor de andere dingen die ook nodig zijn. Of accepteren dat de investering die je doet in je relatie even ten koste gaat van jezelf. Waarmee je je werk-plan even loslaat. (Want ook dingen willen doen waar je steeds om wat voor reden ook niet aan toe komt, kost energie!)
Jij bent de enige die deze balans kan bepalen, al dan niet in overleg met je partner. En als je 'm bepaald hebt, houd je er dan ook aan, of aanvaard de consequenties.
Hier betekent dat in de praktijk dat ik qua uitjes de ene keer iets samen doe, de andere keer iets voor mezelf. En dat ik qua noodzakelijke huishoudelijkheden in principe alleen dingen doe die ook kunnen blijven liggen. En dat mijn paar uurtjes werk ten koste gaat van mijn (en onze) uitjes en van het huishouden. Het zij zo. Dat accepteer ik en dat accepteert hij, want dat zijn dingen die we in overleg besloten hebben.
[...]
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat. Tenminste, ik had al het idee dat dit het probleem is, maar ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik weet niet hoe ik kan 'voelen' dat ik het recht heb nee te zeggen voordat ik gecrasht ben. Het voelt alsof het dan pas legitiem is om 'egoïstisch' te zijn, omdat er dan eenvoudigweg geen andere opties meer zijn (als ik gecrasht ben, kán ik niets meer, of mensen nu wel of niet iets van me verwachten...). Dat ligt bij mij, en niet bij mijn vriend. Het is een probleem waar ik aan moet werken, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Accepteren dat je van alles maar een beetje kan. En dat als je van alles maar een beetje kan, dat betekent dat je de leuke dingen samen tijdig af moet kappen omdat je anders geen energie over hebt voor de andere dingen die ook nodig zijn. Of accepteren dat de investering die je doet in je relatie even ten koste gaat van jezelf. Waarmee je je werk-plan even loslaat. (Want ook dingen willen doen waar je steeds om wat voor reden ook niet aan toe komt, kost energie!)
Jij bent de enige die deze balans kan bepalen, al dan niet in overleg met je partner. En als je 'm bepaald hebt, houd je er dan ook aan, of aanvaard de consequenties.
Hier betekent dat in de praktijk dat ik qua uitjes de ene keer iets samen doe, de andere keer iets voor mezelf. En dat ik qua noodzakelijke huishoudelijkheden in principe alleen dingen doe die ook kunnen blijven liggen. En dat mijn paar uurtjes werk ten koste gaat van mijn (en onze) uitjes en van het huishouden. Het zij zo. Dat accepteer ik en dat accepteert hij, want dat zijn dingen die we in overleg besloten hebben.
donderdag 10 juni 2010 16:25
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 16:09:
[...]
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat. Tenminste, ik had al het idee dat dit het probleem is, maar ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik weet niet hoe ik kan 'voelen' dat ik het recht heb nee te zeggen voordat ik gecrasht ben. Het voelt alsof het dan pas legitiem is om 'egoïstisch' te zijn, omdat er dan eenvoudigweg geen andere opties meer zijn (als ik gecrasht ben, kán ik niets meer, of mensen nu wel of niet iets van me verwachten...). Dat ligt bij mij, en niet bij mijn vriend. Het is een probleem waar ik aan moet werken, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Is het voor jezelf opkomen je grootste 'valkuil'? Hoe denk je dat het voor jouw vriend is als je totaal uitgeblust bent en niets meer kunt?
Realiseer je dat je mag nedenken als mensen je om iets vragen, je hoeft niet direct te antwoorden, neem de tijd om voor jezelf na te denken of je iets wel/niet kunt of wilt.
En probeer in te schatten wat voor jou 'teveel' is. Als je weet wat je eigen grenzen zijn, kun je je er ook beter aan houden.
Succes!!
[...]
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat. Tenminste, ik had al het idee dat dit het probleem is, maar ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik weet niet hoe ik kan 'voelen' dat ik het recht heb nee te zeggen voordat ik gecrasht ben. Het voelt alsof het dan pas legitiem is om 'egoïstisch' te zijn, omdat er dan eenvoudigweg geen andere opties meer zijn (als ik gecrasht ben, kán ik niets meer, of mensen nu wel of niet iets van me verwachten...). Dat ligt bij mij, en niet bij mijn vriend. Het is een probleem waar ik aan moet werken, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Is het voor jezelf opkomen je grootste 'valkuil'? Hoe denk je dat het voor jouw vriend is als je totaal uitgeblust bent en niets meer kunt?
Realiseer je dat je mag nedenken als mensen je om iets vragen, je hoeft niet direct te antwoorden, neem de tijd om voor jezelf na te denken of je iets wel/niet kunt of wilt.
En probeer in te schatten wat voor jou 'teveel' is. Als je weet wat je eigen grenzen zijn, kun je je er ook beter aan houden.
Succes!!
donderdag 10 juni 2010 16:27
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 16:22:
[...]
Het is tegenwoordig aan mij heel moeilijk te zien dat ik er doorheen zit (voor iemand die geen cvs heeft). Ik ben blij dat het bij mij tegenwoordig niet meer goed te zien is, en doe er veel aan om er zo gezond mogelijk uit te zien, maar dat is natuurlijk misleidend.
Mijn vriend heeft in het afgelopen jaar maar 2x gezien dat ik moe ben.
een van de keren dat ik me idioot moe voelde, toen al mijn spieren het tegenovergestelde leken te willen doen wat ik probeerde, ik niet meer op woorden kon komen, en het leek alsof ik mijlenver verwijderd was van mezelf... zo uitgeput dus... vroeg ik aan mijn vriend of hij iets aan me zag. Hij vond dat ik er hetzelfde uitzag als altijd. Voor mij was dat heel moeilijk voor te stellen, ik had verwacht dat aan mijn mimiek en motoriek te zien zou zijn dat ik ziek was. Niet dus!
Gisteren had ik er een gesprek over met hem. Hij nam het serieus, maar tussendoor grapte hij: 'je ziet wat te bruin voor iemand die zich zo ziek voelt.' Ik heb de laatste tijd érg mijn best gedaan voor een kleurtje en gebruik ook zelftanner om er gezond uit te zien. Dat weet hij, en ook dat ik te ijdel ben om te laten zien hoe ziek ik me voel.
Ik begrijp je punt, voor iemand zonder cvs is het ook moeilijk te snappen hoe funest het is om over vermoeidheidsgrenzen te gaan. Ik weet haast zeker dat als hij het wist, hij er voorzichtiger mee zou omspringen.Ik denk dat het ook heel belangrijk is om te beseffen dat mensen niet (altijd) aan je zien wat er met je aan de hand is! Je denkt zelf misschien 'zie je dan niet dat ik moe ben!' maar dat is niet eerlijk tegenover je vriend. Spreek het tijdig uit, dat voorkomt mogelijk ook problemen.
[...]
Het is tegenwoordig aan mij heel moeilijk te zien dat ik er doorheen zit (voor iemand die geen cvs heeft). Ik ben blij dat het bij mij tegenwoordig niet meer goed te zien is, en doe er veel aan om er zo gezond mogelijk uit te zien, maar dat is natuurlijk misleidend.
Mijn vriend heeft in het afgelopen jaar maar 2x gezien dat ik moe ben.
een van de keren dat ik me idioot moe voelde, toen al mijn spieren het tegenovergestelde leken te willen doen wat ik probeerde, ik niet meer op woorden kon komen, en het leek alsof ik mijlenver verwijderd was van mezelf... zo uitgeput dus... vroeg ik aan mijn vriend of hij iets aan me zag. Hij vond dat ik er hetzelfde uitzag als altijd. Voor mij was dat heel moeilijk voor te stellen, ik had verwacht dat aan mijn mimiek en motoriek te zien zou zijn dat ik ziek was. Niet dus!
Gisteren had ik er een gesprek over met hem. Hij nam het serieus, maar tussendoor grapte hij: 'je ziet wat te bruin voor iemand die zich zo ziek voelt.' Ik heb de laatste tijd érg mijn best gedaan voor een kleurtje en gebruik ook zelftanner om er gezond uit te zien. Dat weet hij, en ook dat ik te ijdel ben om te laten zien hoe ziek ik me voel.
Ik begrijp je punt, voor iemand zonder cvs is het ook moeilijk te snappen hoe funest het is om over vermoeidheidsgrenzen te gaan. Ik weet haast zeker dat als hij het wist, hij er voorzichtiger mee zou omspringen.Ik denk dat het ook heel belangrijk is om te beseffen dat mensen niet (altijd) aan je zien wat er met je aan de hand is! Je denkt zelf misschien 'zie je dan niet dat ik moe ben!' maar dat is niet eerlijk tegenover je vriend. Spreek het tijdig uit, dat voorkomt mogelijk ook problemen.
donderdag 10 juni 2010 16:30
quote:qwertuu schreef op 10 juni 2010 @ 16:24:
[...]
Kun je uitleggen wat je hiermee bedoelt?
Ik gaf een eventuele oplossing en zoals gewoonlijk (is wel vaker gebeurd) wordt daar niet op in gegaan, maar er moet wel ellenlang gesproken worden over hoe zwaar het allemaal is.
Die begrijp ik dus niet.
Als je er iets aan kunt doen, waarom zou je het dan laten.
[...]
Kun je uitleggen wat je hiermee bedoelt?
Ik gaf een eventuele oplossing en zoals gewoonlijk (is wel vaker gebeurd) wordt daar niet op in gegaan, maar er moet wel ellenlang gesproken worden over hoe zwaar het allemaal is.
Die begrijp ik dus niet.
Als je er iets aan kunt doen, waarom zou je het dan laten.
donderdag 10 juni 2010 16:30
Laat ook eigenlijk maar, Cateautje. Ik hoef geen uitleg. Die CVS is een last waar ik niet om gevraagd heb, maar die in mijn leven wel realiteit is. Op alle vlakken van mijn leven. Wat ik koester, is wat ik er omheen nog kan. Maar mijn CVS koesteren?
Ik lag maandag bij de tandarts in de stoel. Afgelopen weekend heb ik mijn verjaardag gevierd. Dat heeft er nogal in gehakt. In mijn dagelijkse realiteit betekent dat dat ik instant verzuring in mijn spieren krijg en krachtverlies bij inspanning. Dus daar lag ik maandag in de stoel bij de tandarts: ik kon amper mijn mond open houden en heb een aantal om pauze moeten vragen omdat ik gewoon mijn mond niet meer open kon houden. Na afloop was ik zo misselijk van de inspanning dat ik vlekken voor mijn ogen had.
Leg mij maar eens uit hoe ik met zo'n monster om kan gaan zonder in ieder geval het bestaan ervan te accepteren. En ga me dan daarna maar eens vertellen in welk opzicht ik het volgens jou koester. Mij is een relatie opgedrongen met een monster dat ik haat. Maar het monster zit in me, maakt deel van me uit. Ik koester mezelf en daar zit dat monster bij. Maar het monster koesteren? Nee. Ik negeer het niet, ik houd er rekening me, tegen wil en dank. Maar als je het van me over zou willen nemen: liever gister dan vandaag. Kun jij het lekker gaan "koesteren".
Ik lag maandag bij de tandarts in de stoel. Afgelopen weekend heb ik mijn verjaardag gevierd. Dat heeft er nogal in gehakt. In mijn dagelijkse realiteit betekent dat dat ik instant verzuring in mijn spieren krijg en krachtverlies bij inspanning. Dus daar lag ik maandag in de stoel bij de tandarts: ik kon amper mijn mond open houden en heb een aantal om pauze moeten vragen omdat ik gewoon mijn mond niet meer open kon houden. Na afloop was ik zo misselijk van de inspanning dat ik vlekken voor mijn ogen had.
Leg mij maar eens uit hoe ik met zo'n monster om kan gaan zonder in ieder geval het bestaan ervan te accepteren. En ga me dan daarna maar eens vertellen in welk opzicht ik het volgens jou koester. Mij is een relatie opgedrongen met een monster dat ik haat. Maar het monster zit in me, maakt deel van me uit. Ik koester mezelf en daar zit dat monster bij. Maar het monster koesteren? Nee. Ik negeer het niet, ik houd er rekening me, tegen wil en dank. Maar als je het van me over zou willen nemen: liever gister dan vandaag. Kun jij het lekker gaan "koesteren".
donderdag 10 juni 2010 16:31
donderdag 10 juni 2010 16:34
Cateautje, ik denk dat je je niet realiseert hoeveel van die goedbedoelde "oplossingen" er in mijn leven al niet aangedragen zijn. En hoe vaak ik al niet heb moeten horen dat als ik niet stopte met suiker, niet stopte met cafeïne, ik niet begon met acupunctuur, ik niet allerlei gore kruidendrankjes of dure supplementen ging slikken, ik "dus" niet beter wilde worden en ik "dus" mijn ziekte koesterde.
(En ja, ik heb het allemaal natuurlijk wél geprobeerd, want ik wil niets liever dan van het monster af zijn. Resultaat? Nul komma nul. Maar vreemd genoeg hoor je die mensen met die "goedbedoelde adviezen" er daarna nooit meer over. Of ligt het alsnog aan jezelf, want je moet het ook naakt dansend in het maanlicht doen of je bent er met de verkeerde instelling in gestapt of je hebt het niet lang genoeg volgehouden. Je had immers toch al geen doorzettingsvermogen, want je gaat ook altijd al vrijwillig thuis zitten nog vóór je instort. )
Wat mij altijd verbaast is te mateloze arrogantie van mensen die met dit soort tips aankomen. Alsof we niet al alles geprobeerd hebben...
(En ja, ik heb het allemaal natuurlijk wél geprobeerd, want ik wil niets liever dan van het monster af zijn. Resultaat? Nul komma nul. Maar vreemd genoeg hoor je die mensen met die "goedbedoelde adviezen" er daarna nooit meer over. Of ligt het alsnog aan jezelf, want je moet het ook naakt dansend in het maanlicht doen of je bent er met de verkeerde instelling in gestapt of je hebt het niet lang genoeg volgehouden. Je had immers toch al geen doorzettingsvermogen, want je gaat ook altijd al vrijwillig thuis zitten nog vóór je instort. )
Wat mij altijd verbaast is te mateloze arrogantie van mensen die met dit soort tips aankomen. Alsof we niet al alles geprobeerd hebben...
donderdag 10 juni 2010 16:37
Herkenbaar qwertuu, ik heb sinds 1997 al zoveel "oplossingen"gehoord. Ik heb zoveel geprobeerd, net als jij. Dat is in mijn geval wel de reden dat ik heel terughoudend ben met het informeren van buitenstaanders van mijn aandoening, want je krijgt van al die goedbedoelde adviezen, waar je helemaal niet op zit te wachten.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 10 juni 2010 16:41
quote:qwertuu schreef op 10 juni 2010 @ 16:34:
Cateautje, ik denk dat je je niet realiseert hoeveel van die goedbedoelde "oplossingen" er in mijn leven al niet aangedragen zijn. En hoe vaak ik al niet heb moeten horen dat als ik niet stopte met suiker, niet stopte met cafeïne, ik niet begon met acupunctuur, ik niet allerlei gore kruidendrankjes of dure supplementen ging slikken, ik "dus" niet beter wilde worden en ik "dus" mijn ziekte koesterde.
(En ja, ik heb het allemaal natuurlijk wél geprobeerd, want ik wil niets liever dan van het monster af zijn. Resultaat? Nul komma nul. Maar vreemd genoeg hoor je die mensen met die "goedbedoelde adviezen" er daarna nooit meer over. Of ligt het alsnog aan jezelf, want je moet het ook naakt dansend in het maanlicht doen of je bent er met de verkeerde instelling in gestapt of je hebt het niet lang genoeg volgehouden. Je had immers toch al geen doorzettingsvermogen, want je gaat ook altijd al vrijwillig thuis zitten nog vóór je instort. )
Wat mij altijd verbaast is te mateloze arrogantie van mensen die met dit soort tips aankomen. Alsof we niet al alles geprobeerd hebben...Het spijt me voor jullie, maar deze tip komt dus van iemand die daar zelf jaren last van heeft GEHAD en die tip wilde ik zonder enige arrogantie aan je doorgeven, met de reden er bij, zodat je niet achter windmolens aan loopt te jagen, maar iets kan doen waar iemand echt baat bij heeft gehad. De reactie is immer gelijk,nul komma nul dus, over arrogantie gesproken.
Cateautje, ik denk dat je je niet realiseert hoeveel van die goedbedoelde "oplossingen" er in mijn leven al niet aangedragen zijn. En hoe vaak ik al niet heb moeten horen dat als ik niet stopte met suiker, niet stopte met cafeïne, ik niet begon met acupunctuur, ik niet allerlei gore kruidendrankjes of dure supplementen ging slikken, ik "dus" niet beter wilde worden en ik "dus" mijn ziekte koesterde.
(En ja, ik heb het allemaal natuurlijk wél geprobeerd, want ik wil niets liever dan van het monster af zijn. Resultaat? Nul komma nul. Maar vreemd genoeg hoor je die mensen met die "goedbedoelde adviezen" er daarna nooit meer over. Of ligt het alsnog aan jezelf, want je moet het ook naakt dansend in het maanlicht doen of je bent er met de verkeerde instelling in gestapt of je hebt het niet lang genoeg volgehouden. Je had immers toch al geen doorzettingsvermogen, want je gaat ook altijd al vrijwillig thuis zitten nog vóór je instort. )
Wat mij altijd verbaast is te mateloze arrogantie van mensen die met dit soort tips aankomen. Alsof we niet al alles geprobeerd hebben...Het spijt me voor jullie, maar deze tip komt dus van iemand die daar zelf jaren last van heeft GEHAD en die tip wilde ik zonder enige arrogantie aan je doorgeven, met de reden er bij, zodat je niet achter windmolens aan loopt te jagen, maar iets kan doen waar iemand echt baat bij heeft gehad. De reactie is immer gelijk,nul komma nul dus, over arrogantie gesproken.
