Hoe combineer ik chronisch ziek zijn met een relatie?

Hoi allemaal,



Ik zit er even behoorlijk doorheen. Zo erg zelfs dat ik dan maar het risico loop dat mijn vriend dit topic ook leest (hij leest namelijk ook op viva). Maar alleen kom ik er nu niet uit. Samen met hem blijkbaar ook (nog) niet.



Ik heb het chronisch vermoeidheidssyndroom met immuundeficiënty en adhd (dat laatste is begin dit jaar gediagnosteerd). Ik heb jarenlang alleen gewoond, dat was mijn keuze. Het chronisch vermoeidheidsyndroom stelt je voor onmogelijke keuzes, mijn keuze was destijds om voor mijn gezondheid te gaan (dus: wanneer noodzakelijk rust te kunnen nemen), en voor mijn (parttime) carrière. Een relatie was out of the question, dat zou later wel weer komen, wanneer ik weer gezond zou zijn (ik ben een rasoptimist en ga ervan uit dat ik ooit mijn gezondheid weer terugwin).



Maar... halverwege vorig jaar kwam ik A. tegen, en ongeveer vanaf hetzelfde moment hadden we een relatie. Het gebeurde gewoon. Hartstikke mooi zoals dat ging.

De eerste maanden maakte ik me nergens druk om, ik ging er vanuit dat ik na de eerste periode mijn bezigheden weer op zou kunnen pakken. We deden veel leuke dingen, zoals dagjes uit. Daarbij ging ik steeds iets over mijn vermoeidheidsgrenzen heen. Ik merkte dat daardoor mijn gezondheid langzaam maar zeker terugliep. Ik probeerde dat aan te geven, maar had het idee dat dat op de een of andere manier niet overkwam. Het zou kunnen dat ik het niet duidelijk genoeg aangaf, hoewel ik zelf het idee had dat ik het wél duidelijk aangaf. Op momenten dat ik crash, verwacht hij niets van me, neemt bloemen voor me mee, etc. Maar pas als het écht duidelijk is, blijkbaar.

Een ander punt is, dat ik doordat ik zo moeilijk nee kan zeggen als hij samen dingen wil ondernemen, geen energie meer over hou om mijn werk te doen. Nu is dat 'goed' geregeld. Ik ben volledig afgekeurd, en als ik winst maak uit onderneming, verreken ik dat met het uwv. Het was mijn bedoeling op die manier langzaam maar zeker van het uwv af te komen. Maar het uwv verwacht het niet van me. Als ik zou willen, mag ik de rest van mijn leven volledig afgekeurd blijven, alleen: ik wil het niet. Werken geeft me veel voldoening.



Maar hoe dan ook, we zijn nu ongeveer een jaar verder en wonen inmiddels samen. Ik vind hem hartstikke lief en mooi (van binnen en van buiten) en ik wil met hem verder. Maar de problemen waar ik in het begin van onze relatie tegenaan liep, zijn nóg niet opgelost. Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.



Ik weet eigenlijk niet precies wat nu mijn vraag aan jullie is.

Misschien: hoe geef ik nu écht duidelijk aan wat mijn (vermoeidheids)grens is?

Of: hoe leer ik voelen dat ik beter voor mezelf mag zorgen, dat ik nee mag zeggen voordat ik gecrasht ben?