Gezondheid
alle pijlers
Hoe combineer ik chronisch ziek zijn met een relatie?
donderdag 10 juni 2010 om 15:39
Hoi allemaal,
Ik zit er even behoorlijk doorheen. Zo erg zelfs dat ik dan maar het risico loop dat mijn vriend dit topic ook leest (hij leest namelijk ook op viva). Maar alleen kom ik er nu niet uit. Samen met hem blijkbaar ook (nog) niet.
Ik heb het chronisch vermoeidheidssyndroom met immuundeficiënty en adhd (dat laatste is begin dit jaar gediagnosteerd). Ik heb jarenlang alleen gewoond, dat was mijn keuze. Het chronisch vermoeidheidsyndroom stelt je voor onmogelijke keuzes, mijn keuze was destijds om voor mijn gezondheid te gaan (dus: wanneer noodzakelijk rust te kunnen nemen), en voor mijn (parttime) carrière. Een relatie was out of the question, dat zou later wel weer komen, wanneer ik weer gezond zou zijn (ik ben een rasoptimist en ga ervan uit dat ik ooit mijn gezondheid weer terugwin).
Maar... halverwege vorig jaar kwam ik A. tegen, en ongeveer vanaf hetzelfde moment hadden we een relatie. Het gebeurde gewoon. Hartstikke mooi zoals dat ging.
De eerste maanden maakte ik me nergens druk om, ik ging er vanuit dat ik na de eerste periode mijn bezigheden weer op zou kunnen pakken. We deden veel leuke dingen, zoals dagjes uit. Daarbij ging ik steeds iets over mijn vermoeidheidsgrenzen heen. Ik merkte dat daardoor mijn gezondheid langzaam maar zeker terugliep. Ik probeerde dat aan te geven, maar had het idee dat dat op de een of andere manier niet overkwam. Het zou kunnen dat ik het niet duidelijk genoeg aangaf, hoewel ik zelf het idee had dat ik het wél duidelijk aangaf. Op momenten dat ik crash, verwacht hij niets van me, neemt bloemen voor me mee, etc. Maar pas als het écht duidelijk is, blijkbaar.
Een ander punt is, dat ik doordat ik zo moeilijk nee kan zeggen als hij samen dingen wil ondernemen, geen energie meer over hou om mijn werk te doen. Nu is dat 'goed' geregeld. Ik ben volledig afgekeurd, en als ik winst maak uit onderneming, verreken ik dat met het uwv. Het was mijn bedoeling op die manier langzaam maar zeker van het uwv af te komen. Maar het uwv verwacht het niet van me. Als ik zou willen, mag ik de rest van mijn leven volledig afgekeurd blijven, alleen: ik wil het niet. Werken geeft me veel voldoening.
Maar hoe dan ook, we zijn nu ongeveer een jaar verder en wonen inmiddels samen. Ik vind hem hartstikke lief en mooi (van binnen en van buiten) en ik wil met hem verder. Maar de problemen waar ik in het begin van onze relatie tegenaan liep, zijn nóg niet opgelost. Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.
Ik weet eigenlijk niet precies wat nu mijn vraag aan jullie is.
Misschien: hoe geef ik nu écht duidelijk aan wat mijn (vermoeidheids)grens is?
Of: hoe leer ik voelen dat ik beter voor mezelf mag zorgen, dat ik nee mag zeggen voordat ik gecrasht ben?
Ik zit er even behoorlijk doorheen. Zo erg zelfs dat ik dan maar het risico loop dat mijn vriend dit topic ook leest (hij leest namelijk ook op viva). Maar alleen kom ik er nu niet uit. Samen met hem blijkbaar ook (nog) niet.
Ik heb het chronisch vermoeidheidssyndroom met immuundeficiënty en adhd (dat laatste is begin dit jaar gediagnosteerd). Ik heb jarenlang alleen gewoond, dat was mijn keuze. Het chronisch vermoeidheidsyndroom stelt je voor onmogelijke keuzes, mijn keuze was destijds om voor mijn gezondheid te gaan (dus: wanneer noodzakelijk rust te kunnen nemen), en voor mijn (parttime) carrière. Een relatie was out of the question, dat zou later wel weer komen, wanneer ik weer gezond zou zijn (ik ben een rasoptimist en ga ervan uit dat ik ooit mijn gezondheid weer terugwin).
Maar... halverwege vorig jaar kwam ik A. tegen, en ongeveer vanaf hetzelfde moment hadden we een relatie. Het gebeurde gewoon. Hartstikke mooi zoals dat ging.
De eerste maanden maakte ik me nergens druk om, ik ging er vanuit dat ik na de eerste periode mijn bezigheden weer op zou kunnen pakken. We deden veel leuke dingen, zoals dagjes uit. Daarbij ging ik steeds iets over mijn vermoeidheidsgrenzen heen. Ik merkte dat daardoor mijn gezondheid langzaam maar zeker terugliep. Ik probeerde dat aan te geven, maar had het idee dat dat op de een of andere manier niet overkwam. Het zou kunnen dat ik het niet duidelijk genoeg aangaf, hoewel ik zelf het idee had dat ik het wél duidelijk aangaf. Op momenten dat ik crash, verwacht hij niets van me, neemt bloemen voor me mee, etc. Maar pas als het écht duidelijk is, blijkbaar.
Een ander punt is, dat ik doordat ik zo moeilijk nee kan zeggen als hij samen dingen wil ondernemen, geen energie meer over hou om mijn werk te doen. Nu is dat 'goed' geregeld. Ik ben volledig afgekeurd, en als ik winst maak uit onderneming, verreken ik dat met het uwv. Het was mijn bedoeling op die manier langzaam maar zeker van het uwv af te komen. Maar het uwv verwacht het niet van me. Als ik zou willen, mag ik de rest van mijn leven volledig afgekeurd blijven, alleen: ik wil het niet. Werken geeft me veel voldoening.
Maar hoe dan ook, we zijn nu ongeveer een jaar verder en wonen inmiddels samen. Ik vind hem hartstikke lief en mooi (van binnen en van buiten) en ik wil met hem verder. Maar de problemen waar ik in het begin van onze relatie tegenaan liep, zijn nóg niet opgelost. Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.
Ik weet eigenlijk niet precies wat nu mijn vraag aan jullie is.
Misschien: hoe geef ik nu écht duidelijk aan wat mijn (vermoeidheids)grens is?
Of: hoe leer ik voelen dat ik beter voor mezelf mag zorgen, dat ik nee mag zeggen voordat ik gecrasht ben?
anoniem_12481 wijzigde dit bericht op 10-06-2010 15:44
Reden: spelfoutje
Reden: spelfoutje
% gewijzigd
donderdag 10 juni 2010 om 16:42
Ik schrik er toch altijd van hoeveel mensen hiermee rondlopen. Wat je zegt qwertu het is een monster en moeilijk mee te leven. Ik dacht ook al: komt weer iemand met goede raad hoor...pffff.
Relatietechnisch geen aanbevelingen helaas. Ik kende mijn vriend al voordat ik ziek werd en de ziekte heeft onze relatie zeker geen goed gedaan. Eigenlijk zitten we allebei gewoon te wachten totdat het over gaat en dat we verder kunnen. Hoezo accepteren?
Ik denk toch dat acceptatie het toverwoord is. Zolang je het niet accepteert dan kun je ook je grenzen niet bewaken. Ik ga ook steeds over mijn grenzen heen. 'Dan maar morgen ziek', denk ik dan. Maar morgen valt het altijd weer enorm tegen. Helaas....Ik hoop nog steeds op genezing..
Relatietechnisch geen aanbevelingen helaas. Ik kende mijn vriend al voordat ik ziek werd en de ziekte heeft onze relatie zeker geen goed gedaan. Eigenlijk zitten we allebei gewoon te wachten totdat het over gaat en dat we verder kunnen. Hoezo accepteren?
Ik denk toch dat acceptatie het toverwoord is. Zolang je het niet accepteert dan kun je ook je grenzen niet bewaken. Ik ga ook steeds over mijn grenzen heen. 'Dan maar morgen ziek', denk ik dan. Maar morgen valt het altijd weer enorm tegen. Helaas....Ik hoop nog steeds op genezing..
donderdag 10 juni 2010 om 16:44
O, ik heb ongeveer 40 verschillende therapieën geprobeerd, en ik blijf zoeken en proberen. Dat is een van de redenen waarom ik niet eens inga op een reactie als die van cateautje. Ik weet dat mensen met cvs vechters zijn en er alles aan doen om beter te worden. Gelukkig weet cateautje niet waar ze het over heeft, want cvs gun je je ergste vijand niet.
donderdag 10 juni 2010 om 16:46
quote:qwertuu schreef op 10 juni 2010 @ 16:34:
Cateautje, ik denk dat je je niet realiseert hoeveel van die goedbedoelde "oplossingen" er in mijn leven al niet aangedragen zijn. En hoe vaak ik al niet heb moeten horen dat als ik niet stopte met suiker, niet stopte met cafeïne, ik niet begon met acupunctuur, ik niet allerlei gore kruidendrankjes of dure supplementen ging slikken, ik "dus" niet beter wilde worden en ik "dus" mijn ziekte koesterde.
(En ja, ik heb het allemaal natuurlijk wél geprobeerd, want ik wil niets liever dan van het monster af zijn. Resultaat? Nul komma nul. Maar vreemd genoeg hoor je die mensen met die "goedbedoelde adviezen" er daarna nooit meer over. Of ligt het alsnog aan jezelf, want je moet het ook naakt dansend in het maanlicht doen of je bent er met de verkeerde instelling in gestapt of je hebt het niet lang genoeg volgehouden. Je had immers toch al geen doorzettingsvermogen, want je gaat ook altijd al vrijwillig thuis zitten nog vóór je instort. )
Wat mij altijd verbaast is te mateloze arrogantie van mensen die met dit soort tips aankomen. Alsof we niet al alles geprobeerd hebben...Vind het eerlijk gezegd ook nogal arrogant om op zo'n manier te reageren op een goedbedoelde opmerking. Er wordt hier om advies gevraagd, en cateautje neemt de moeite om een tip te geven. Misschien werkt ie absoluut niet of vind je het 3 x niks, moet je dan op zo'n manier reageren?
Cateautje, ik denk dat je je niet realiseert hoeveel van die goedbedoelde "oplossingen" er in mijn leven al niet aangedragen zijn. En hoe vaak ik al niet heb moeten horen dat als ik niet stopte met suiker, niet stopte met cafeïne, ik niet begon met acupunctuur, ik niet allerlei gore kruidendrankjes of dure supplementen ging slikken, ik "dus" niet beter wilde worden en ik "dus" mijn ziekte koesterde.
(En ja, ik heb het allemaal natuurlijk wél geprobeerd, want ik wil niets liever dan van het monster af zijn. Resultaat? Nul komma nul. Maar vreemd genoeg hoor je die mensen met die "goedbedoelde adviezen" er daarna nooit meer over. Of ligt het alsnog aan jezelf, want je moet het ook naakt dansend in het maanlicht doen of je bent er met de verkeerde instelling in gestapt of je hebt het niet lang genoeg volgehouden. Je had immers toch al geen doorzettingsvermogen, want je gaat ook altijd al vrijwillig thuis zitten nog vóór je instort. )
Wat mij altijd verbaast is te mateloze arrogantie van mensen die met dit soort tips aankomen. Alsof we niet al alles geprobeerd hebben...Vind het eerlijk gezegd ook nogal arrogant om op zo'n manier te reageren op een goedbedoelde opmerking. Er wordt hier om advies gevraagd, en cateautje neemt de moeite om een tip te geven. Misschien werkt ie absoluut niet of vind je het 3 x niks, moet je dan op zo'n manier reageren?
donderdag 10 juni 2010 om 16:46
quote:Poeszie schreef op 10 juni 2010 @ 15:59:
[...]
Van zijn verwachtingen ga jij niet over je grenzen heen. Je gaat over je grenzen heen omdat je zelf beslissingen neemt over wat je wel en niet doet. Houd het bij jezelf, en wees ook eigenaar van je beslissing. Jij mag namelijk ook beslissen om dingen niet te doen, ook al verwacht hij dingen.
En vaak vullen mensen ook op een onterechte manier de verwachting van de ander in: verwacht hij daadwerkelijk zoveel, of vul jij dat in, omdat je bang bent dat je hem tekort doet. Misschien is hij zich helemaal niet bewust van de effecten en misschien heeft hij wel niet zulke hoge verwachtingen, maar denkt hij; "zolang ze niet crasht en ze zegt geen nee, dan is er niets aan de hand". Misschien verwacht je vriend onterecht wel van jou dat jij goed in staat bent om je grenzen aan te geven?
Heb je dit al eens met hem besproken?
Wat ik wel heel moeilijk vind is om grenzen aan te geven bij zaken waarbij mijn man denkt, 'dat moet ze wel kunnen, dat kàn toch niet teveel zijn.."
Maar, dan gaat het fout, ben ik weer doodziek, kan ik helemaal niets....
Ik vind het moeilijk om aan te geven als ik iets niet kan, alsdat voor de ander misschien wel onbegrijpelijk is. Maar ik kom meer en meer tot het inzicht dat ik wel voor mezelf moet kiezen, want ik moet de dag erna ook weer verder leven.
[...]
Van zijn verwachtingen ga jij niet over je grenzen heen. Je gaat over je grenzen heen omdat je zelf beslissingen neemt over wat je wel en niet doet. Houd het bij jezelf, en wees ook eigenaar van je beslissing. Jij mag namelijk ook beslissen om dingen niet te doen, ook al verwacht hij dingen.
En vaak vullen mensen ook op een onterechte manier de verwachting van de ander in: verwacht hij daadwerkelijk zoveel, of vul jij dat in, omdat je bang bent dat je hem tekort doet. Misschien is hij zich helemaal niet bewust van de effecten en misschien heeft hij wel niet zulke hoge verwachtingen, maar denkt hij; "zolang ze niet crasht en ze zegt geen nee, dan is er niets aan de hand". Misschien verwacht je vriend onterecht wel van jou dat jij goed in staat bent om je grenzen aan te geven?
Heb je dit al eens met hem besproken?
Wat ik wel heel moeilijk vind is om grenzen aan te geven bij zaken waarbij mijn man denkt, 'dat moet ze wel kunnen, dat kàn toch niet teveel zijn.."
Maar, dan gaat het fout, ben ik weer doodziek, kan ik helemaal niets....
Ik vind het moeilijk om aan te geven als ik iets niet kan, alsdat voor de ander misschien wel onbegrijpelijk is. Maar ik kom meer en meer tot het inzicht dat ik wel voor mezelf moet kiezen, want ik moet de dag erna ook weer verder leven.
donderdag 10 juni 2010 om 16:46
quote:qwertuu schreef op 10 juni 2010 @ 16:43:
Cateautje, waarom dan die sneer als er niet op ingegaan wordt?
Die was nergens anders voor bedoeld dan om te kwetsen. Wees ook gewoon zo eerlijk om dat toe te geven, als je zo "stoer" bent om zo'n kutopmerking te maken.Omdat ik het chronisch doodzwijgen van deze tip gewoon erg dom vind, daarom.
Cateautje, waarom dan die sneer als er niet op ingegaan wordt?
Die was nergens anders voor bedoeld dan om te kwetsen. Wees ook gewoon zo eerlijk om dat toe te geven, als je zo "stoer" bent om zo'n kutopmerking te maken.Omdat ik het chronisch doodzwijgen van deze tip gewoon erg dom vind, daarom.
donderdag 10 juni 2010 om 16:46
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 16:44:
O, ik heb ongeveer 40 verschillende therapieën geprobeerd, en ik blijf zoeken en proberen. Dat is een van de redenen waarom ik niet eens inga op een reactie als die van cateautje. Ik weet dat mensen met cvs vechters zijn en er alles aan doen om beter te worden. Gelukkig weet cateautje niet waar ze het over heeft, want cvs gun je je ergste vijand niet.Mag ik vragen wat ze jullie misdaan heeft? Ze geeft toch alleen een tip? Lijkt me goedbedoeld...
O, ik heb ongeveer 40 verschillende therapieën geprobeerd, en ik blijf zoeken en proberen. Dat is een van de redenen waarom ik niet eens inga op een reactie als die van cateautje. Ik weet dat mensen met cvs vechters zijn en er alles aan doen om beter te worden. Gelukkig weet cateautje niet waar ze het over heeft, want cvs gun je je ergste vijand niet.Mag ik vragen wat ze jullie misdaan heeft? Ze geeft toch alleen een tip? Lijkt me goedbedoeld...
donderdag 10 juni 2010 om 16:49
donderdag 10 juni 2010 om 16:50
quote:Pien252 schreef op 10 juni 2010 @ 16:46:
[...]
Mag ik vragen wat ze jullie misdaan heeft? Ze geeft toch alleen een tip? Lijkt me goedbedoeld...Ze geeft een tip en daarna een kutopmerking omdat er niet meteen gereageerd wordt met een uitgebreid bedankje en een toezegging dat we het allemaal morgen metéén gaan proberen.
[...]
Mag ik vragen wat ze jullie misdaan heeft? Ze geeft toch alleen een tip? Lijkt me goedbedoeld...Ze geeft een tip en daarna een kutopmerking omdat er niet meteen gereageerd wordt met een uitgebreid bedankje en een toezegging dat we het allemaal morgen metéén gaan proberen.
donderdag 10 juni 2010 om 16:53
Maar goed, hier dus nu weer een misverstand. Qlief zou twee uur eerder uit zijn werk komen om het laatste uurtje zorg voor Qtie op zich te nemen en het avondeten te verzorgen. Hij is tussendoor op mijn verzoek een uurtje mee geweest naar doktersbezoek voor Qtie en kon daardoor niet om vier uur thuis zijn. Dus ik rekende op vijf uur. Belt hij net dat hij om half zeven thuis verwacht te zijn.
Zelfs na negen jaar verkering kan het dus nog gebeuren dat de ander niet snapt dat het voor jou nodig is om dit soort buffers in te plannen. Al snapt hij inmiddels wel dat hij dan nu wel maar gewoon naar huis moet komen. Over een half uurtje is hij er.
Bedoel je dit soort dingen, Pink?
Zelfs na negen jaar verkering kan het dus nog gebeuren dat de ander niet snapt dat het voor jou nodig is om dit soort buffers in te plannen. Al snapt hij inmiddels wel dat hij dan nu wel maar gewoon naar huis moet komen. Over een half uurtje is hij er.
Bedoel je dit soort dingen, Pink?
donderdag 10 juni 2010 om 16:53
donderdag 10 juni 2010 om 16:56
Ik ben erg blij met alle reacties. Ik kan niet zo snel inhoudelijk ingaan op alle tips,
ik pik er een paar uit. quote:houvanjezelf schreef op 10 juni 2010 @ 16:31:
Zolang je niet accepteert dat je energie eindig is en blijft vechten tegen je vermoeidheid, zul je over je grenzen blijven gaan.
Pas als je van jezelf moe mag zijn, zul je rust krijgen.
Je bent nu vooral bezig om voor je omgeving te maskeren dat je (eigenlijk) CSV hebt.
Herkenning... een paar dagen geleden crashte ik weer. Ik heb de hele dag liggen slapen, en mijn vriend wist dat (we hadden gemaild). Tegen de tijd dat hij van zijn werk thuis zou komen heb ik me gedoucht, mascara op gedaan, en stond nét op het punt een heel leuk jurkje aan trekken toen ik besefte waar ik mee bezig was... als ik ziekmoe ben, wil ik het liefst in een oversized fleecevest rondhangen. Met een mooi jurkje en make-up zou ik maskeren hoe ziek ik me voel.
Ik besefte laatst ook dat ik - als ik over mijn grenzen heen ga - meer naar buiten gericht ben om maar niet te voelen hoe ziek ik ben. Het resultaat daarvan is dat ik juist iets drukker en spontaner overkom dan anders, alsof ik me erg vermaak. Dat kan ook verwarrend zijn voor anderen.
ik pik er een paar uit. quote:houvanjezelf schreef op 10 juni 2010 @ 16:31:
Zolang je niet accepteert dat je energie eindig is en blijft vechten tegen je vermoeidheid, zul je over je grenzen blijven gaan.
Pas als je van jezelf moe mag zijn, zul je rust krijgen.
Je bent nu vooral bezig om voor je omgeving te maskeren dat je (eigenlijk) CSV hebt.
Herkenning... een paar dagen geleden crashte ik weer. Ik heb de hele dag liggen slapen, en mijn vriend wist dat (we hadden gemaild). Tegen de tijd dat hij van zijn werk thuis zou komen heb ik me gedoucht, mascara op gedaan, en stond nét op het punt een heel leuk jurkje aan trekken toen ik besefte waar ik mee bezig was... als ik ziekmoe ben, wil ik het liefst in een oversized fleecevest rondhangen. Met een mooi jurkje en make-up zou ik maskeren hoe ziek ik me voel.
Ik besefte laatst ook dat ik - als ik over mijn grenzen heen ga - meer naar buiten gericht ben om maar niet te voelen hoe ziek ik ben. Het resultaat daarvan is dat ik juist iets drukker en spontaner overkom dan anders, alsof ik me erg vermaak. Dat kan ook verwarrend zijn voor anderen.
donderdag 10 juni 2010 om 16:57
quote:tinydancer schreef op 10 juni 2010 @ 16:46:
[...]
Wat ik wel heel moeilijk vind is om grenzen aan te geven bij zaken waarbij mijn man denkt, 'dat moet ze wel kunnen, dat kàn toch niet teveel zijn.."
Maar, dan gaat het fout, ben ik weer doodziek, kan ik helemaal niets....
Ik vind het moeilijk om aan te geven als ik iets niet kan, alsdat voor de ander misschien wel onbegrijpelijk is. Maar ik kom meer en meer tot het inzicht dat ik wel voor mezelf moet kiezen, want ik moet de dag erna ook weer verder leven.Dat is heel herkenbaar, dan niet zozeer binnen mijn relatie, als wel in relatie naar anderen. Voor mijn kinderen is dit soms ook moeilijk, ze zijn 19 en bijna 14. Die van 19 weet wel dat sommige dingen soms teveel zijn.
[...]
Wat ik wel heel moeilijk vind is om grenzen aan te geven bij zaken waarbij mijn man denkt, 'dat moet ze wel kunnen, dat kàn toch niet teveel zijn.."
Maar, dan gaat het fout, ben ik weer doodziek, kan ik helemaal niets....
Ik vind het moeilijk om aan te geven als ik iets niet kan, alsdat voor de ander misschien wel onbegrijpelijk is. Maar ik kom meer en meer tot het inzicht dat ik wel voor mezelf moet kiezen, want ik moet de dag erna ook weer verder leven.Dat is heel herkenbaar, dan niet zozeer binnen mijn relatie, als wel in relatie naar anderen. Voor mijn kinderen is dit soms ook moeilijk, ze zijn 19 en bijna 14. Die van 19 weet wel dat sommige dingen soms teveel zijn.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 10 juni 2010 om 16:59
quote:qwertuu schreef op 10 juni 2010 @ 16:57:
Ik mag niet eens darmspoelingen vanwege mijn andere gezondheidsproblemen. Lastig als je er ook andere ziektes/aandoeningen bij hebt, hè? Sommige medische behandelingen zijn dan een contra-indicatie.
Ik mag niet eens darmspoelingen vanwege mijn andere gezondheidsproblemen. Lastig als je er ook andere ziektes/aandoeningen bij hebt, hè? Sommige medische behandelingen zijn dan een contra-indicatie.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 10 juni 2010 om 17:00
Pink, herkenbaar. Al doe ik dat juist wél, omdat ik anders gewoon depressief word van mezelf. Maar de mededeling dat ik me om vijf uur 's middags eens ga douchen zodat ik aangekleed ben als hij thuis komt, betekent hier: kutdag gehad, reken niet op gezelligheid. Ik ben vandaag alleen maar leuk om naar te kijken.
Maar goed, ik heb in het begin van onze relatie twee jaar lang in badjas op de bank gezeten, dus wat dat betreft kent Qlief zijn pappenheimer wel.
Maar goed, ik heb in het begin van onze relatie twee jaar lang in badjas op de bank gezeten, dus wat dat betreft kent Qlief zijn pappenheimer wel.
