Gezondheid
alle pijlers
ik heb fibromyalgie!
maandag 22 februari 2010 om 18:06
Sorry dames, maar vanwege het nieuwe knopjes-beleid waarmee een heel topic op allerlei netwerksites kan worden gezet en mijn recentelijk gebleken herkenbaarheid, ga ik al mijn berichten uit dit topic verwijderen waar mogelijk. Jammer genoeg kan ik dat met evt. gequote berichten niet doen, dus mocht je mij ergens gequote hebben, zou ik het fijn vinden als jullie die quotes ook willen verwijderen.
Deze actie betekent dus helaas ook dat de openingspost verdwijnt. Het spijt me, maar als VIVA deze nieuwe knopjes inderdaad laat staan, post ik hier echt niet meer....
Deze actie betekent dus helaas ook dat de openingspost verdwijnt. Het spijt me, maar als VIVA deze nieuwe knopjes inderdaad laat staan, post ik hier echt niet meer....
Een mening is als een erectie. Je hebt er zo een, maar dan moet je hem nog staande zien te houden. Anders wordt het al snel slap gelul...
maandag 22 februari 2010 om 19:43
Ik heb een vraagje:omdat ik nog niet van FM had gehoord,ben ik me hier even in gaan verdiepen...en ik herken echt heel heel veel dingen!Hoe zijn jullie zover gekomen dat de diagnose gesteld werd?
Ik loop al dik 3 jaar met ontstekingen(?),tennisarmen(?),krijg fysio en diclofenac,dacht dat ze kwamen door mijn zware lichamelijke werk,maar wordt een beetje moe van 4 a 5 kuren diclofenac per jaar......... hebben jullie je door laten sturen?
Ik loop al dik 3 jaar met ontstekingen(?),tennisarmen(?),krijg fysio en diclofenac,dacht dat ze kwamen door mijn zware lichamelijke werk,maar wordt een beetje moe van 4 a 5 kuren diclofenac per jaar......... hebben jullie je door laten sturen?
maandag 22 februari 2010 om 19:48
Het kan zeker: kinderen en fibromyalgie. Ik doe dat "al" 3 jaar (mijn dochter is een paar dagen geleden 3 geworden). Ik weet al bijna 10 jaar dat ik fibromyalgie heb, maar heb t zeker al 18 jaar (ik ben 35).
Deze ziekte draait om balans en evenwicht. Overal de balans in vinden. Niet teveel, niet te weinig. Helaas door vaak teveel te doen, kom je er vanzelf achter waar die balans ligt.
Ik heb uiteindelijk mijn werk er wél op aangepast, omdat ik niet wilde dat mijn leven alleen uit werken bestond. Ik had daarnaast nl. geen puf meer voor andere dingen.
Nu werk ik drie dagen en dat is prima vol te houden.
Ook sport ik wekelijks onder begeleiding van een fysiotherapeut: ook erg goed!
En ik heb dus een kind. Inderdaad: 1 kind. Meer zou te belastend zijn en dat vind ik af en toe zwaar klote, want in mijn hart is ruimte voor meer kinderen, maar in mijn leven dus niet.
Ik heb juist meer last gehad van de fibro tijdens de zwangerschap, dus dat zegt ook niet alles. Ik kan niet zeggen of ik nu meer of minder last heb. Ik denk evenveel. Het verschil is wel dat ik er niet altijd aan kan toegeven, omdat ik een kind heb dat verzorgd moet worden. En dat is soms ook fijn, want de geestelijke stress van de fibro voel ik dan niet. Het hebben van een kind, geeft mij ook enorm veel vertrouwen in mijn lijf (he, met dat rare lijf van mij heb ik toch maar een kind gekregen). Maar soms is het best zwaar.
Ik vind het fijn dat ze nu iets groter is, want dan is het fysiek zware een stuk minder (tillen, verschonen, noem maar op).
Ik kan er over het algemeen goed mee omgaan, maar het blijft een confronterende ziekte. Ik kan nu eenmaal minder dan andere mensen kunnen, maar ipv me daarop te richten, besteed ik mijn energie liever aan de dingen die ik wél kan.
Ik denk trouwens dat een psycholoog je erg kan helpen bij de acceptatie. Want het is nog het moeilijkste om te accepteren dat je niet alles kunt. En dat je de ene dag bergen kunt verzetten, om vervolgens drie weken uit de roulatie te zijn.
In ieder geval sterkte!
Deze ziekte draait om balans en evenwicht. Overal de balans in vinden. Niet teveel, niet te weinig. Helaas door vaak teveel te doen, kom je er vanzelf achter waar die balans ligt.
Ik heb uiteindelijk mijn werk er wél op aangepast, omdat ik niet wilde dat mijn leven alleen uit werken bestond. Ik had daarnaast nl. geen puf meer voor andere dingen.
Nu werk ik drie dagen en dat is prima vol te houden.
Ook sport ik wekelijks onder begeleiding van een fysiotherapeut: ook erg goed!
En ik heb dus een kind. Inderdaad: 1 kind. Meer zou te belastend zijn en dat vind ik af en toe zwaar klote, want in mijn hart is ruimte voor meer kinderen, maar in mijn leven dus niet.
Ik heb juist meer last gehad van de fibro tijdens de zwangerschap, dus dat zegt ook niet alles. Ik kan niet zeggen of ik nu meer of minder last heb. Ik denk evenveel. Het verschil is wel dat ik er niet altijd aan kan toegeven, omdat ik een kind heb dat verzorgd moet worden. En dat is soms ook fijn, want de geestelijke stress van de fibro voel ik dan niet. Het hebben van een kind, geeft mij ook enorm veel vertrouwen in mijn lijf (he, met dat rare lijf van mij heb ik toch maar een kind gekregen). Maar soms is het best zwaar.
Ik vind het fijn dat ze nu iets groter is, want dan is het fysiek zware een stuk minder (tillen, verschonen, noem maar op).
Ik kan er over het algemeen goed mee omgaan, maar het blijft een confronterende ziekte. Ik kan nu eenmaal minder dan andere mensen kunnen, maar ipv me daarop te richten, besteed ik mijn energie liever aan de dingen die ik wél kan.
Ik denk trouwens dat een psycholoog je erg kan helpen bij de acceptatie. Want het is nog het moeilijkste om te accepteren dat je niet alles kunt. En dat je de ene dag bergen kunt verzetten, om vervolgens drie weken uit de roulatie te zijn.
In ieder geval sterkte!
maandag 22 februari 2010 om 19:59
ik heb al meer dan 25 jaar FM,en daarbij ook nog artrose in 1 knie (dankzij prutswerk ZH)
ik slik dagelijks Froben-suscap dat zijn capsule,s die gedurende 24 uur een dosering pijnnstiller-ontstekingsremmer los laten.in de loop van de jaren eea uit geprobeerd en tengevolge van overmatig-verkeerd medichijn gebruik 2 zware maagontstekingen gekregen.met dank aan mn toemalige HA!!!
momenteel slik ik Artothec 75, das diclofinac met maagbeschermer,maar dat komt omdat ik een zware val gemaakt heb en mn eigen medicatie niet hielp tegen de hoofd en rugpijn.het leven bestaat voor mij uit voortdurend keuze,s maken en de gevolgen hiervan te nemen.ik vind het nog steeds moeilijk om evenwicht te houden tussen goede dagen en dan juist niet teveel doen en die mindere dagen weer rustiger aan moeten doen.
maar ik laat NIKS want miz wint mn ziekte dan van mij en dat laat ik niet gebeuren!!!
ik ben werkzaam in 2 dienst verlenende beroepen en volg ook nog een studie.heb geen kinderen en momenteel ook geen vaste relatie.ik hoef dus alleen maar rekening te houden met mezelf.
ik probeer het altijd maar zo te zien;tis wel lastig om te leven met deze ziekte,maar je gaat er tenminste niet dood aan.
ik slik dagelijks Froben-suscap dat zijn capsule,s die gedurende 24 uur een dosering pijnnstiller-ontstekingsremmer los laten.in de loop van de jaren eea uit geprobeerd en tengevolge van overmatig-verkeerd medichijn gebruik 2 zware maagontstekingen gekregen.met dank aan mn toemalige HA!!!
momenteel slik ik Artothec 75, das diclofinac met maagbeschermer,maar dat komt omdat ik een zware val gemaakt heb en mn eigen medicatie niet hielp tegen de hoofd en rugpijn.het leven bestaat voor mij uit voortdurend keuze,s maken en de gevolgen hiervan te nemen.ik vind het nog steeds moeilijk om evenwicht te houden tussen goede dagen en dan juist niet teveel doen en die mindere dagen weer rustiger aan moeten doen.
maar ik laat NIKS want miz wint mn ziekte dan van mij en dat laat ik niet gebeuren!!!
ik ben werkzaam in 2 dienst verlenende beroepen en volg ook nog een studie.heb geen kinderen en momenteel ook geen vaste relatie.ik hoef dus alleen maar rekening te houden met mezelf.
ik probeer het altijd maar zo te zien;tis wel lastig om te leven met deze ziekte,maar je gaat er tenminste niet dood aan.
maandag 22 februari 2010 om 21:12
oef veel herkenbare verhalen hier.
Vooral dat balans verhaal van highfive.
Ik ben constant aan het plannen. Ik werk zelf 40 uur en soms meer.
Daarbij kan ik s'avonds weinig bij doen, probeer mn 1 persoonshuishouden te verdelen, elke dag een half uurtje.
De ene dag het bed verschonen, andere dag direct uit het werk ff de stofzuiger erdoor, dan de volgende dag ff de dweil erdoor,
tijdens het koken even de keukenkastjes aan de buitenkant, scheelt ook dat ik maar een klein appartement heb.
Wel merk ik dat ik grote klussen laat liggen, maar das meer omdat de badkamer en ramen lappen geen favo bezigheden zijn haha. En soms vraag ik mn moeder voor een 'grote' schoonmaak.
Verjaardagen door de weeks doe ik ook niet, en als ik 1 avond overwerk doordeweeks, of op visite ga compenseer ik dat weer
met een avond tv kijken en op tijd naar bed.
Weekenden zijn bij mij ook rust momenten, om het weekend een avondje uit met vriendinnen of vriend. Maar dan de volgende dag wel kapot.
Klinkt ernstig, maar het went, rekening houden met je lijf, je energie verdelen.
Ik stel me vaak de vraag: is het de pijn waard?
En ja soms is een dag naar het pretpark met familie, de hele dat rondsjokken en dan toch in die hobbelige door elkaar schuddende achtbaan gaan de pijn waard!!
Dan de volgende dag maar wat extra slikken en rusten.
Het leven bestaat uit keuzes maken, en wij als FM- ers weten dat als geen ander.
nou moet ik wel zeggen dat ik door ergo therapy wel heeeeeel erg op weg geholpen ben hierin..
Ik was ook zon wervelwind die maar door ging. Heb het echt getroffen met mn ergo therapeute, hoor soms nog haar stemmetje in mn hoofd als ik weer eens met mn tenen op een grens sta hihi
Vooral dat balans verhaal van highfive.
Ik ben constant aan het plannen. Ik werk zelf 40 uur en soms meer.
Daarbij kan ik s'avonds weinig bij doen, probeer mn 1 persoonshuishouden te verdelen, elke dag een half uurtje.
De ene dag het bed verschonen, andere dag direct uit het werk ff de stofzuiger erdoor, dan de volgende dag ff de dweil erdoor,
tijdens het koken even de keukenkastjes aan de buitenkant, scheelt ook dat ik maar een klein appartement heb.
Wel merk ik dat ik grote klussen laat liggen, maar das meer omdat de badkamer en ramen lappen geen favo bezigheden zijn haha. En soms vraag ik mn moeder voor een 'grote' schoonmaak.
Verjaardagen door de weeks doe ik ook niet, en als ik 1 avond overwerk doordeweeks, of op visite ga compenseer ik dat weer
met een avond tv kijken en op tijd naar bed.
Weekenden zijn bij mij ook rust momenten, om het weekend een avondje uit met vriendinnen of vriend. Maar dan de volgende dag wel kapot.
Klinkt ernstig, maar het went, rekening houden met je lijf, je energie verdelen.
Ik stel me vaak de vraag: is het de pijn waard?
En ja soms is een dag naar het pretpark met familie, de hele dat rondsjokken en dan toch in die hobbelige door elkaar schuddende achtbaan gaan de pijn waard!!
Dan de volgende dag maar wat extra slikken en rusten.
Het leven bestaat uit keuzes maken, en wij als FM- ers weten dat als geen ander.
nou moet ik wel zeggen dat ik door ergo therapy wel heeeeeel erg op weg geholpen ben hierin..
Ik was ook zon wervelwind die maar door ging. Heb het echt getroffen met mn ergo therapeute, hoor soms nog haar stemmetje in mn hoofd als ik weer eens met mn tenen op een grens sta hihi
maandag 22 februari 2010 om 21:30
maandag 22 februari 2010 om 23:26
Hai Ayla
zo ongeveer precies een jaar geleden kreeg ik precies dezelfde diagnose. Er is al een topic over. Ik schrijf zelf tegenwoordig bij "Leven met pijn: we praten door" (voorheen: wie praat er mee)
Veel sterkte
Weet dat balans vinden en acceptatie met vlagen zal gaan. En dan denk je dat je alles (braaf) in balans doet, krijg je toch pijn. Op onverwachte plek zonder aanwijsbare reden.
nee, mijn leven met FM gaat nog met ups en downs.
zo ongeveer precies een jaar geleden kreeg ik precies dezelfde diagnose. Er is al een topic over. Ik schrijf zelf tegenwoordig bij "Leven met pijn: we praten door" (voorheen: wie praat er mee)
Veel sterkte
Weet dat balans vinden en acceptatie met vlagen zal gaan. En dan denk je dat je alles (braaf) in balans doet, krijg je toch pijn. Op onverwachte plek zonder aanwijsbare reden.
nee, mijn leven met FM gaat nog met ups en downs.
Later is nu
maandag 22 februari 2010 om 23:28
Ha grappig, zie dat de laatste reacties ook over die balans gaan. Moet ik heir toch maar mee gaan lezen, nu geen tijd meer.
Ik ben enkele uren minder gaan werken. Niet dat mijn werk zo zwaar is, maar de combinatie met kinderen, die om 6 uur sporten, 3x per week (dus stress van uit werk, koken, en kind weer weg) was me te gek.
Ik vind het ook moeilijk dat ik soms ineens iets niet kan.. een pot open draaien, bijvoorbeeld. Ik ben van 't type "stel je neit aan.. doorgaan" maar dat blijken meer mensen te zijn, die FM hebben.
Ik ben enkele uren minder gaan werken. Niet dat mijn werk zo zwaar is, maar de combinatie met kinderen, die om 6 uur sporten, 3x per week (dus stress van uit werk, koken, en kind weer weg) was me te gek.
Ik vind het ook moeilijk dat ik soms ineens iets niet kan.. een pot open draaien, bijvoorbeeld. Ik ben van 't type "stel je neit aan.. doorgaan" maar dat blijken meer mensen te zijn, die FM hebben.
Later is nu
dinsdag 23 februari 2010 om 10:15
Dreamer, ik denk zelf wel eens dat wij júist deze ziekte hebben gekregen, omdat we anders altijd maar doorgaan. Ik ben nl. ook zo'n type dat alles zelf wil doen en deze ziekte dwingt me wel om pas op de plaats te maken.
Ik merk zelf trouwens ook dat als ik geestelijke spanningen heb, de ziekte ook veel erger is. Spanning gaat meteen in mijn lijf zitten.
Ik loop nu bij een psycholoog om traumatische gebeurtenissen uit mijn verleden te verwerken en mén wat een verschil maakt dat zeg. Ik slik momenteel nauwelijks meer pijnstillers.
Ik weet niet meer wie het schreef, maar ik las dat iemand hier ook iets traumatisch heeft meegemaakt. Mijn advies is dan ook: ga naar een psycholoog. Die spanning van onverwerkte emoties zit nu nog in je lijf en het kan een wereld van verschil zijn qua pijn als je die traumatische gebeurtenis écht verwerkt hebt (ik doe dat nu dmv. EMDR-therapie. Kan het iedereen aanraden).
Ik merk zelf trouwens ook dat als ik geestelijke spanningen heb, de ziekte ook veel erger is. Spanning gaat meteen in mijn lijf zitten.
Ik loop nu bij een psycholoog om traumatische gebeurtenissen uit mijn verleden te verwerken en mén wat een verschil maakt dat zeg. Ik slik momenteel nauwelijks meer pijnstillers.
Ik weet niet meer wie het schreef, maar ik las dat iemand hier ook iets traumatisch heeft meegemaakt. Mijn advies is dan ook: ga naar een psycholoog. Die spanning van onverwerkte emoties zit nu nog in je lijf en het kan een wereld van verschil zijn qua pijn als je die traumatische gebeurtenis écht verwerkt hebt (ik doe dat nu dmv. EMDR-therapie. Kan het iedereen aanraden).
dinsdag 23 februari 2010 om 15:31
quote:highfive schreef op 23 februari 2010 @ 10:15:
Dreamer, ik denk zelf wel eens dat wij júist deze ziekte hebben gekregen, omdat we anders altijd maar doorgaan. Ik ben nl. ook zo'n type dat alles zelf wil doen en deze ziekte dwingt me wel om pas op de plaats te maken.
Ik merk zelf trouwens ook dat als ik geestelijke spanningen heb, de ziekte ook veel erger is. Spanning gaat meteen in mijn lijf zitten.
Ik loop nu bij een psycholoog om traumatische gebeurtenissen uit mijn verleden te verwerken en mén wat een verschil maakt dat zeg. Ik slik momenteel nauwelijks meer pijnstillers.
Ik weet niet meer wie het schreef, maar ik las dat iemand hier ook iets traumatisch heeft meegemaakt. Mijn advies is dan ook: ga naar een psycholoog. Die spanning van onverwerkte emoties zit nu nog in je lijf en het kan een wereld van verschil zijn qua pijn als je die traumatische gebeurtenis écht verwerkt hebt (ik doe dat nu dmv. EMDR-therapie. Kan het iedereen aanraden).
Herkenbaar Highfive
Ik heb 6 jaar geleden emdr therapy gehad, traumatische ervaring gehad, eerst denken dat je het zelf wel kan handle maar dan erachter komen dat dat niet lukt....
Stress en spanning werkt bij mij ook enorm in op mn lijf, heel vervelend maar soms ook wel handig!
Want ik merk dus bijna meteen dat ik stress heb, terwijl mn hersens het soms nog niet eens herkent hebben als stress, maar mn lijf dus al wel.
Ik mag zo weer naar fysio therapy, ze is ook osteopaat ofzo, heel fijn wat ze allemaal doet.
Heb op dit moment het meest last van mn heupen en bekken.
En mn schouder, maar die doet eigenlijk altijd pijn.
Met kerst kon ik bijna niet meer lopen van de pijn in mn heup en bekken dus weer doorgestuurd naar fysiotherapeut.
Dreamer, ik denk zelf wel eens dat wij júist deze ziekte hebben gekregen, omdat we anders altijd maar doorgaan. Ik ben nl. ook zo'n type dat alles zelf wil doen en deze ziekte dwingt me wel om pas op de plaats te maken.
Ik merk zelf trouwens ook dat als ik geestelijke spanningen heb, de ziekte ook veel erger is. Spanning gaat meteen in mijn lijf zitten.
Ik loop nu bij een psycholoog om traumatische gebeurtenissen uit mijn verleden te verwerken en mén wat een verschil maakt dat zeg. Ik slik momenteel nauwelijks meer pijnstillers.
Ik weet niet meer wie het schreef, maar ik las dat iemand hier ook iets traumatisch heeft meegemaakt. Mijn advies is dan ook: ga naar een psycholoog. Die spanning van onverwerkte emoties zit nu nog in je lijf en het kan een wereld van verschil zijn qua pijn als je die traumatische gebeurtenis écht verwerkt hebt (ik doe dat nu dmv. EMDR-therapie. Kan het iedereen aanraden).
Herkenbaar Highfive
Ik heb 6 jaar geleden emdr therapy gehad, traumatische ervaring gehad, eerst denken dat je het zelf wel kan handle maar dan erachter komen dat dat niet lukt....
Stress en spanning werkt bij mij ook enorm in op mn lijf, heel vervelend maar soms ook wel handig!
Want ik merk dus bijna meteen dat ik stress heb, terwijl mn hersens het soms nog niet eens herkent hebben als stress, maar mn lijf dus al wel.
Ik mag zo weer naar fysio therapy, ze is ook osteopaat ofzo, heel fijn wat ze allemaal doet.
Heb op dit moment het meest last van mn heupen en bekken.
En mn schouder, maar die doet eigenlijk altijd pijn.
Met kerst kon ik bijna niet meer lopen van de pijn in mn heup en bekken dus weer doorgestuurd naar fysiotherapeut.
dinsdag 23 februari 2010 om 15:55
Succes zometeen MSH! Fijn dat je onder behandeling bent en dat het aanslaat.
Bij mij zit het voornamelijk in mijn bovenlijf (nek, schouders, rug) en knie met veel hoofdpijn tot gevolg. Wat ik trouwens ook zo merk is dat het bij mij erger wordt door hormonen. Dus toen ik zwanger was en als ik ongesteld ben. Hebben jullie dat ook? Dat de fibro hormoongevoelig is?
Bij mij zit het voornamelijk in mijn bovenlijf (nek, schouders, rug) en knie met veel hoofdpijn tot gevolg. Wat ik trouwens ook zo merk is dat het bij mij erger wordt door hormonen. Dus toen ik zwanger was en als ik ongesteld ben. Hebben jullie dat ook? Dat de fibro hormoongevoelig is?
dinsdag 23 februari 2010 om 16:04
quote:Aaatje schreef op 22 februari 2010 @ 19:28:
Ayla (en andere FM'ers), wat ontzettend rot dat die diagnose is gesteld. Kan me voorstellen dat je je afvraagt hoe de toekomst er nu uit ziet. Ik reageer op je twijfel over een gezin. Mijn moeder heeft namelijk ook fibromyalgie, en ME. Dit heeft ze al sinds mijn zus en ik klein waren, al werd de diagnose pas jaren later gesteld. Maar het is haar dus wel gelukt, een gezin, en wij waren gewend aan haar verdelen van energie, de slimme hulpmiddelen in huis, de werkster en middagdutjes. Het is natuurlijk niet makkelijk allemaal, maar je leert er denk ik ook handig mee omgaan. En kinderen nemen de situatie vaak zoals hij is. Moet daarbij wel zeggen dat mijn moeder niet meer heeft gewerkt sinds wij er waren. Dat was in het begin misschien een keuze, maar was voor haar ook echt niet meer mogelijk geweest.
Ik kan je verder niet helpen, maar wilde je even een verhaal van de kinderkant geven, misschien heb je daar wat aan. Fijn om te zien dat je zo snel lotgenoten treft. Heel veel sterkte!
Hier een mama met "beperkingen"
Ik heb op mijn 22e (nu35) een heel zwaar auto ongeluk gehad met blijvende beperkingen.
Heb toch 2 prachtige kindjes gekregen,die het idd heel normaal vinden dat mama sommige dingen niet kan(mee) doen.
Ben wel minimale uren gaan werken,omdat ik de meeste energie aan hun wil geven.
Ik heb echt niet het gevoel dat mijn kinderen iets moeten missen of tekort komen door rekening te moeten houden met mij.
Sterte ermee!
Ayla (en andere FM'ers), wat ontzettend rot dat die diagnose is gesteld. Kan me voorstellen dat je je afvraagt hoe de toekomst er nu uit ziet. Ik reageer op je twijfel over een gezin. Mijn moeder heeft namelijk ook fibromyalgie, en ME. Dit heeft ze al sinds mijn zus en ik klein waren, al werd de diagnose pas jaren later gesteld. Maar het is haar dus wel gelukt, een gezin, en wij waren gewend aan haar verdelen van energie, de slimme hulpmiddelen in huis, de werkster en middagdutjes. Het is natuurlijk niet makkelijk allemaal, maar je leert er denk ik ook handig mee omgaan. En kinderen nemen de situatie vaak zoals hij is. Moet daarbij wel zeggen dat mijn moeder niet meer heeft gewerkt sinds wij er waren. Dat was in het begin misschien een keuze, maar was voor haar ook echt niet meer mogelijk geweest.
Ik kan je verder niet helpen, maar wilde je even een verhaal van de kinderkant geven, misschien heb je daar wat aan. Fijn om te zien dat je zo snel lotgenoten treft. Heel veel sterkte!
Hier een mama met "beperkingen"
Ik heb op mijn 22e (nu35) een heel zwaar auto ongeluk gehad met blijvende beperkingen.
Heb toch 2 prachtige kindjes gekregen,die het idd heel normaal vinden dat mama sommige dingen niet kan(mee) doen.
Ben wel minimale uren gaan werken,omdat ik de meeste energie aan hun wil geven.
Ik heb echt niet het gevoel dat mijn kinderen iets moeten missen of tekort komen door rekening te moeten houden met mij.
Sterte ermee!
dinsdag 23 februari 2010 om 17:47
Goedenavond allemaal,
Daffy, ben je door je huisarts nooit doorgestuurd naar een reumatoloog?
voor Aatje..
Mooi om je verhaal te lezen high five, en wat vind ik het knap dat je zo bewust voor een kind gekozen hebt. Zou heel graag een groot gezin willen, maar of dit haalbaar is??
Me so happy: knap dat je elke dat een beetje in het huishouden doet, na een dag werken ben ik zo moe dat ik het hoogstnoodzakelijke doe. Alle andere dingen moet in dus op mijn vrije dagen doen, wat natuurlijk ook niet ideaal is.
De grote klussen blijven inderdaad vaak liggen, helaas zit moeder vragen er hier helaas ook niet in! Ja hier ook door de week zoveel mogelijk thuis en op vrije dagen leuke dingen.. En zoals jij het zegt sommige dingen zijn de pijn gewoon waard, alleen zou het fijn zijn als die vermoeidheid dan achterwege zou blijven..
Zal eens gaan zoeken naar dat boek dreamer, bedankt voor de tip!
Boysmum; wat knap dat je er zo mee om kunt gaan..
Duet: Ook jouw verhaal is weer heel herkenbaar..
Geen idee trouwens of ik meer klachten heb tijdens mijn menstruatie, zo ver ben ik nog niet dat ik dat soort dingen herken. Al is mijn leven door omstandigheden op dit moment wel erg stressvol.
Ayla; heb vandaag navraag voor je gedaan en er zijn in heel Nederland vergelijkbare programma’s als het programma dat ik volg. Mijn fysio raadde alleen de programma’s die groepsgewijs gedaan worden erg af, doordat er niet voldoende ruimte is voor persoonlijke aanpassing en snelheid in het programma.
Daffy, ben je door je huisarts nooit doorgestuurd naar een reumatoloog?
voor Aatje..
Mooi om je verhaal te lezen high five, en wat vind ik het knap dat je zo bewust voor een kind gekozen hebt. Zou heel graag een groot gezin willen, maar of dit haalbaar is??
Me so happy: knap dat je elke dat een beetje in het huishouden doet, na een dag werken ben ik zo moe dat ik het hoogstnoodzakelijke doe. Alle andere dingen moet in dus op mijn vrije dagen doen, wat natuurlijk ook niet ideaal is.
De grote klussen blijven inderdaad vaak liggen, helaas zit moeder vragen er hier helaas ook niet in! Ja hier ook door de week zoveel mogelijk thuis en op vrije dagen leuke dingen.. En zoals jij het zegt sommige dingen zijn de pijn gewoon waard, alleen zou het fijn zijn als die vermoeidheid dan achterwege zou blijven..
Zal eens gaan zoeken naar dat boek dreamer, bedankt voor de tip!
Boysmum; wat knap dat je er zo mee om kunt gaan..
Duet: Ook jouw verhaal is weer heel herkenbaar..
Geen idee trouwens of ik meer klachten heb tijdens mijn menstruatie, zo ver ben ik nog niet dat ik dat soort dingen herken. Al is mijn leven door omstandigheden op dit moment wel erg stressvol.
Ayla; heb vandaag navraag voor je gedaan en er zijn in heel Nederland vergelijkbare programma’s als het programma dat ik volg. Mijn fysio raadde alleen de programma’s die groepsgewijs gedaan worden erg af, doordat er niet voldoende ruimte is voor persoonlijke aanpassing en snelheid in het programma.
dinsdag 23 februari 2010 om 19:18
Ik heb niet gezegd dat EMDR kan helpen bij fibro hoor, voor er misverstanden ontstaan. Ik denk wel dat hulp van een psycholoog kan helpen bij het aanvaarden en accepteren van de ziekte.
Ik haalde alleen het voorbeeld EMDR aan omdat ik las dat MeSoHappy (toch?) een traumatische gebeurtenis had meegemaakt. En aangezien ik dat herken en EMDR mij enorm geholpen heeft, deze opmerking. Even ter verduidelijking
Qua sporten heb ik een tijd gezwommen, nordic walking gedaan, gefietst en dat ging (met langzaam opbouwen) erg goed. Ik moet niet in zo'n klasje op de sportschool gaan staan, want dan wil ik niet onder doen voor de rest en ga dus over mijn grenzen. Maar dit is prima en het trainen onder begeleiding van een fysiotherapeut ook. Zij fluit me soms zelfs terug als ik er na een periode van ziekte bijv. te hard tegenaan wil gaan. Bovendien trainen daar allemaal mensen die "iets" hebben, dus je wordt er niet op aangekeken als je een keer na een kwartier stopt omdat het gewoon niet gaat.
Erine: een groot gezin. Dat wilde ik ook altijd. Maar ik heb t maar per keer bekeken Ik merk nu in de praktijk dat 1 kind goed te doen is. Twee kort op elkaar had teveel van mij gevergd. Als er ooit nog eentje bijkomt, dan als mijn dochter naar school gaat. Maar ik denk het niet. Kan nl. nu ook wel erg genieten van weer meer energie overhouden, doordat de fysieke verzorging voor haar minder zwaar is nu. En ik kom weer toe aan mezelf. En dat lukte me niet toen ze nog heel klein was. Als zij op bed lag, lag ik ook, anders trok ik het niet.
Dus ik zag/zie het wel als een investering van een kleine 2 jaar die ik heb gedaan in mijn kind. Ik hield nergens anders energie voor over. Maar het was de leukste, mooiste en beste investering ooit!
Ik haalde alleen het voorbeeld EMDR aan omdat ik las dat MeSoHappy (toch?) een traumatische gebeurtenis had meegemaakt. En aangezien ik dat herken en EMDR mij enorm geholpen heeft, deze opmerking. Even ter verduidelijking
Qua sporten heb ik een tijd gezwommen, nordic walking gedaan, gefietst en dat ging (met langzaam opbouwen) erg goed. Ik moet niet in zo'n klasje op de sportschool gaan staan, want dan wil ik niet onder doen voor de rest en ga dus over mijn grenzen. Maar dit is prima en het trainen onder begeleiding van een fysiotherapeut ook. Zij fluit me soms zelfs terug als ik er na een periode van ziekte bijv. te hard tegenaan wil gaan. Bovendien trainen daar allemaal mensen die "iets" hebben, dus je wordt er niet op aangekeken als je een keer na een kwartier stopt omdat het gewoon niet gaat.
Erine: een groot gezin. Dat wilde ik ook altijd. Maar ik heb t maar per keer bekeken Ik merk nu in de praktijk dat 1 kind goed te doen is. Twee kort op elkaar had teveel van mij gevergd. Als er ooit nog eentje bijkomt, dan als mijn dochter naar school gaat. Maar ik denk het niet. Kan nl. nu ook wel erg genieten van weer meer energie overhouden, doordat de fysieke verzorging voor haar minder zwaar is nu. En ik kom weer toe aan mezelf. En dat lukte me niet toen ze nog heel klein was. Als zij op bed lag, lag ik ook, anders trok ik het niet.
Dus ik zag/zie het wel als een investering van een kleine 2 jaar die ik heb gedaan in mijn kind. Ik hield nergens anders energie voor over. Maar het was de leukste, mooiste en beste investering ooit!
dinsdag 23 februari 2010 om 19:57
Ayla in de therapie die ik volg wordt ofwel gebruik gemaakt ACT (cognitieve therapie) of mindfullness. Verder weet ik niet of traumatische gebeurtenissen wetenschappelijk gezien vaak voorkomen als factoren, maar dat lijkt hier inderdaad wel het geval. Waar ik eigenlijk ook wel benieuwd heen ben zijn “ziektes”naast de fibromyalgie. Zelf heb ik de ziekte van reynaud, spastische darm, veels last van eczeem, allergiën, en de ziekte van pfeiffer in mijn jeugd. Hebben jullie naast de fibromyalgie nog andere ziektes/klachten??
Denk dat de groepstherapie niet perse een waarschuwing hoeft te zijn, misschien is voor jou wel wat?? Zelf denk ik dat het voor mij niet raadzaam zou zijn..
Ayla je zit helemaal niet te miepen hoor, het is nu eenmaal soms zo zwaar kl*te, vooral omdat je zo graag meer wilt maar het gaat gewoon niet!!
Qua sporten vind ik het heel herkenbaar dat je ook dan weer geneigd bent over je grenzen heen te gaan. High five: mijn basis conditie is nu goed maar krijg van de fysio ook hulp en tips om niet meer van mijn lichaam te vragen als dat ik aan kan. Doordat ik ook met sporten alles geef, heb ik daardoor een veels te lang herstel.
Kan me goed voorstellen dat een kind al veel van je vraag, soms vraag ik me net als Ayla af hoe ik het ooit zou moeten doen, ben nu al zo vaak compleet uitgeblust. Vind het wel echt heel mooi om te lezen hoe je over kindje praat..
Denk dat de groepstherapie niet perse een waarschuwing hoeft te zijn, misschien is voor jou wel wat?? Zelf denk ik dat het voor mij niet raadzaam zou zijn..
Ayla je zit helemaal niet te miepen hoor, het is nu eenmaal soms zo zwaar kl*te, vooral omdat je zo graag meer wilt maar het gaat gewoon niet!!
Qua sporten vind ik het heel herkenbaar dat je ook dan weer geneigd bent over je grenzen heen te gaan. High five: mijn basis conditie is nu goed maar krijg van de fysio ook hulp en tips om niet meer van mijn lichaam te vragen als dat ik aan kan. Doordat ik ook met sporten alles geef, heb ik daardoor een veels te lang herstel.
Kan me goed voorstellen dat een kind al veel van je vraag, soms vraag ik me net als Ayla af hoe ik het ooit zou moeten doen, ben nu al zo vaak compleet uitgeblust. Vind het wel echt heel mooi om te lezen hoe je over kindje praat..
dinsdag 23 februari 2010 om 20:10
Ik heb me ook zorgen gemaakt over of ik het wel aankon, een kind. En toen ik eenmaal zwanger was (nou ja, eenmaal... dat duurde wat langer), was het heel dubbel. Zeker ook omdat ik extra ziek werd. Maar het gegeven is er nou eenmaal: je hebt een kind, deal with it.
Ik heb wel bijv. een ledikantje gekocht, waar de spijltjes deels uit konden, dus dan hoefde ik haar niet "bovenlangs" te tillen, maar onderdoor. En zodra ze zelf kon lopen, kon ze zelf in bed klimmen. Mijn dochter kon ook al heel snel zelf trappen lopen, want tillen is gewoon te zwaar. Beneden verschonen overdag en slaapjes doen in de box, was ook zoiets. Ik heb t me zo makkelijk mogelijk gemaakt en nu ze groter is, is het ook een stuk makkelijker.
Maar mijn kinderwens was zo sterk, dat ik de sprong in het diepe gewaagd heb. En het is ook heel gaaf. Ik denk dat ik soms misschien nóg wel meer van haar geniet dan gezonde mensen. Juist omdat ik soms pas op de plaats moet maken, heb je alle tijd van de wereld om te zien, observeren en na te denken.
En ik moet zeggen dat ik geweldige schoonouders heb, die, als het echt niet goed met mij ging, mijn dochter ten alle tijden konden opvangen en dat ook deden. Een "vangnet" is ook erg fijn. Mijn dochter gaat bijv. altijd twee dagen naar het kdv, ook als ik vrij heb. Sterker nog, ik plan af en toe mijn vrije dag als ze op het kdv zit, zodat ik eens een dagje in mijn bed kan blijven liggen, alleen aan mezelf kan denken en lekker dvd'tjes kan kijken o.i.d.
Ik merk dat het hebben van een kind ook heel positief op mijn zelfbeeld heeft gewerkt. Ik heb veel meer vertrouwen in mijn lijf en mijn veerkracht gekregen. Bovendien heb ik minder tijd om stil te staan bij wat ik níet kan en dat werkt ook wel verhelderend.
Mijn man en ik hebben er wel heel bewust voor gekozen haar niet teveel te belasten met een "zieke" moeder. Dus als ze er niets van hóeft te merken, dan zal ik het niet benoemen. Maar dat is puur een keuze die wij hebben gemaakt. Ik wil niet dat mijn dochter opgroeit met het idee dat ze vroeger op haar tenen moest lopen omdat ze een zieke moeder had.
Qua andere ziektes: ik heb een aantal allergieën, dus idd ook niet ziektevrij naast de fibro.
Ik heb wel bijv. een ledikantje gekocht, waar de spijltjes deels uit konden, dus dan hoefde ik haar niet "bovenlangs" te tillen, maar onderdoor. En zodra ze zelf kon lopen, kon ze zelf in bed klimmen. Mijn dochter kon ook al heel snel zelf trappen lopen, want tillen is gewoon te zwaar. Beneden verschonen overdag en slaapjes doen in de box, was ook zoiets. Ik heb t me zo makkelijk mogelijk gemaakt en nu ze groter is, is het ook een stuk makkelijker.
Maar mijn kinderwens was zo sterk, dat ik de sprong in het diepe gewaagd heb. En het is ook heel gaaf. Ik denk dat ik soms misschien nóg wel meer van haar geniet dan gezonde mensen. Juist omdat ik soms pas op de plaats moet maken, heb je alle tijd van de wereld om te zien, observeren en na te denken.
En ik moet zeggen dat ik geweldige schoonouders heb, die, als het echt niet goed met mij ging, mijn dochter ten alle tijden konden opvangen en dat ook deden. Een "vangnet" is ook erg fijn. Mijn dochter gaat bijv. altijd twee dagen naar het kdv, ook als ik vrij heb. Sterker nog, ik plan af en toe mijn vrije dag als ze op het kdv zit, zodat ik eens een dagje in mijn bed kan blijven liggen, alleen aan mezelf kan denken en lekker dvd'tjes kan kijken o.i.d.
Ik merk dat het hebben van een kind ook heel positief op mijn zelfbeeld heeft gewerkt. Ik heb veel meer vertrouwen in mijn lijf en mijn veerkracht gekregen. Bovendien heb ik minder tijd om stil te staan bij wat ik níet kan en dat werkt ook wel verhelderend.
Mijn man en ik hebben er wel heel bewust voor gekozen haar niet teveel te belasten met een "zieke" moeder. Dus als ze er niets van hóeft te merken, dan zal ik het niet benoemen. Maar dat is puur een keuze die wij hebben gemaakt. Ik wil niet dat mijn dochter opgroeit met het idee dat ze vroeger op haar tenen moest lopen omdat ze een zieke moeder had.
Qua andere ziektes: ik heb een aantal allergieën, dus idd ook niet ziektevrij naast de fibro.
dinsdag 23 februari 2010 om 20:50
Ayla heb je ook het gevoel dat je na de pfeiffer nooit meer de oude geworden bent? Mijn vermoeidheidsklachten zijn sinsdien nooit meer weg gegaan. Terugkijkend heb ik de pfeiffer eigenlijk ook nooit de kans gegeven om weg te gaan, ging altijd maar door en gaf mijn lichaam niet de kans om zich te herstellen.
Goed dat je iets aan je overgewicht wilt gaan doen, dat is al stap 1.
Nee voor mij ook geen groepstherapie, en al helemaal niet in contact met een psycholoog, vind het al erg moeilijk om over mezelf of mijn problemen te praten.
Goed dat je iets aan je overgewicht wilt gaan doen, dat is al stap 1.
Nee voor mij ook geen groepstherapie, en al helemaal niet in contact met een psycholoog, vind het al erg moeilijk om over mezelf of mijn problemen te praten.
