Gezondheid
alle pijlers
M'n lief heeft kanker - palliatief
zondag 12 april 2009 om 11:40
Gisteren prachtig weer, was even buiten, maar ik kan de mensen niet uitstaan die heerlijk genieten van de zon op een terrasje. Waarom wij niet? Gisteren de spoedeisende hulp weer gebeld. Mijn lief heeft vijf uur lang op de rand van het bed gezeten met zijn hoofd tussen zijn handen vanwege de pijn. Radeloos en koppig, geen pijn medicatie willen accepteren. De dokter gaf hem morfine en daarna ging het weer voor een paar uurtjes. Ik zou wel willen schreeuwen. Ik wil dat hij geen pijn heeft, ik wil dat hij niet lijdt, ik wil dat hij rustig is...maar eigenlijk is het enige dat ik ECHT wil dat iemand met zijn toverstaf zwaait en mijn lief beter maakt. Want ik wil HEM. Een half jaar geleden waren we nog gelukkig en daarna kwamen de klachten, blaasontsteking, hoesten, afvallen. Verdict: zaadbalkanker. 98% geneest ervan, dus volhouden.
Helaas bleek hij bij de 2% te horen die niet reageert op de aangewezen chemotherapie. Inmiddels zit het overal, in zijn buik, lever, longen en ergst van alles in zijn hoofd. En door dat laatste raak ik hem stukje bij beetje kwijt, terwijl hij er nog is.
Dit is zo wreed, dit hele leven is zo wreed! Hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan, zo'n gouden goeie kerel, zo jong nog. We waren zo happy, zo op één lijn, zelfs nog zo verliefd na 3 jaar samenwonen. M'n maatje, m'n minnaar, m'n allesie.
Ik weet zelf niet eens meer wie ik ben zonder hem.
Moeilijk om niet te verzuipen als je in zulke diepe shit wordt gegooid...
Helaas bleek hij bij de 2% te horen die niet reageert op de aangewezen chemotherapie. Inmiddels zit het overal, in zijn buik, lever, longen en ergst van alles in zijn hoofd. En door dat laatste raak ik hem stukje bij beetje kwijt, terwijl hij er nog is.
Dit is zo wreed, dit hele leven is zo wreed! Hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan, zo'n gouden goeie kerel, zo jong nog. We waren zo happy, zo op één lijn, zelfs nog zo verliefd na 3 jaar samenwonen. M'n maatje, m'n minnaar, m'n allesie.
Ik weet zelf niet eens meer wie ik ben zonder hem.
Moeilijk om niet te verzuipen als je in zulke diepe shit wordt gegooid...
zondag 12 april 2009 om 13:39
zondag 12 april 2009 om 14:20
Opbeurende woorden maken je waarschijnlijk nog opstandiger.
Ik kan me zo goed voorstellen dat het niet te dragen is dat de wereld gewoon doordraait, iedereen plezier lijkt te hebben, terwijl jouw wereld aan het vergaan is.
Het is zo triest, eerder ging het bij iemand anders zo, en over een poosje zit er iemand in hetzelfde verdriet.
Niemand hoopt dat het hem of haar zal overkomen.
En nu gebeurt het jullie wel. Een nachtmerrie.
Heel veel moed en sterkte.
Iets anders zinnigs weet ik niet.
Perel.
Ik kan me zo goed voorstellen dat het niet te dragen is dat de wereld gewoon doordraait, iedereen plezier lijkt te hebben, terwijl jouw wereld aan het vergaan is.
Het is zo triest, eerder ging het bij iemand anders zo, en over een poosje zit er iemand in hetzelfde verdriet.
Niemand hoopt dat het hem of haar zal overkomen.
En nu gebeurt het jullie wel. Een nachtmerrie.
Heel veel moed en sterkte.
Iets anders zinnigs weet ik niet.
Perel.
zondag 12 april 2009 om 22:43
We weten sinds een week of vijf dat hij niet meer beter wordt. Alhoewel weten...weten doe je het niet. Iets in je wil het niet weten, kan het niet aan.
Na dat bericht zijn we in ondertrouw gegaan en drie weken geleden hebben we een prachtige bruiloft gehad.
Nu zie ik hem achteruit gaan en je kan niets anders dan het ondergaan. Nog ergens compleet in ongeloof, maar dat is er al vanaf het begin. Dit overkomt inderdaad anderen, niet jou, zeker niet je lief.
Na dat bericht zijn we in ondertrouw gegaan en drie weken geleden hebben we een prachtige bruiloft gehad.
Nu zie ik hem achteruit gaan en je kan niets anders dan het ondergaan. Nog ergens compleet in ongeloof, maar dat is er al vanaf het begin. Dit overkomt inderdaad anderen, niet jou, zeker niet je lief.
maandag 13 april 2009 om 08:59
Wij maken op dit moment hetzelfde mee....inderdaad het allermoeilijkst is om je lief te zien lijden...
Ook word ik soms niet goed als ik zie dat mensen om ons heen zich "druk"maken om alledaagse dingen, en toch weet ik dat ik eerst ook zo was, en gun ik die mensen dat ze tot hun 90e zich druk maken om kleine dingen (dan hoeven ze in ieders geval niet mee te maken wat wij nu voelen)...
Ook vind ik de zin: "ben maar blij" ook verschrikkelijk als ik vertel dat mijn man zich nog best goed voelt. Ik ben niet blij, als ik inderdaad een toverstaf kon krijgen en mijn man weer gezond kon toveren, ja dan zou ik blij zijn maar nu even niet....
Ik wil je veel sterkte wensen en hoop dat jullie nog een hele tijd samen mogen zijn en dat je lief niet teveel pijn hoeft te lijden!
Lieve groetjes van Anne
Ook word ik soms niet goed als ik zie dat mensen om ons heen zich "druk"maken om alledaagse dingen, en toch weet ik dat ik eerst ook zo was, en gun ik die mensen dat ze tot hun 90e zich druk maken om kleine dingen (dan hoeven ze in ieders geval niet mee te maken wat wij nu voelen)...
Ook vind ik de zin: "ben maar blij" ook verschrikkelijk als ik vertel dat mijn man zich nog best goed voelt. Ik ben niet blij, als ik inderdaad een toverstaf kon krijgen en mijn man weer gezond kon toveren, ja dan zou ik blij zijn maar nu even niet....
Ik wil je veel sterkte wensen en hoop dat jullie nog een hele tijd samen mogen zijn en dat je lief niet teveel pijn hoeft te lijden!
Lieve groetjes van Anne
maandag 13 april 2009 om 09:03
Life sucks af en toe behoorlijk. Wat moet dit ongelofelijk moeilijk voor jullie zijn. Aan te moeten zien dat je je grote lieverd langzaam kwijtraakt. Moet er niet aan denken! Wat moet je je ongelofelijk machteloos voelen, om gek van te worden. Heel heel veel sterkte de komende tijd.
Sjesus zeg......
Sjesus zeg......
donderdag 16 april 2009 om 16:39
Ons wereltje is nu zó klein. Mn lief kan nauwelijks meer lopen en door de rotzooi in zijn hoofd is hij ook niet helemaal meer zichzelf. Hij is erg boos en leeft dat vaak op mij uit, met woorden waar je als een mens met 'gezond verstand' niet mee kan. Zo heeft hij 2,5 uur lang me voor vanalles uitgemaakt omdat ik de 'boordmaat van zijn overhemd niet accepteerde'. Nou, probeer dat maar eens logisch te beredeneren.
Werken lukte de laatste maanden niet meer - en gelukkig waren zowel de arbo-arts als mijn werkgever zeer coulant-, maar af en toe ben ik nu jaloers op zijn moeder, die een paar keer per week 's ochtends de deur uitgaat om te werken (we wonen nu bij mijn schoonmoeder in om m te verzorgen). Hij wil me nog geen uur missen, raakt gigantisch in de stress als ik wegga, en daardoor spreek en zie ik niemand meer buiten deze kamers. Ik voel me door zijn ellende schuldig om over mezelf te klagen, maar t is zo moeilijk om binnen zo'n korte tijdsbestek van partner naar verzorgster te gaan. En tegen hem zeuren over stomme dingen gaat niet meer, weegt geen seconde op tegen waar hij doorgaat.
Hij wil nog zoveel, maar kan nog zo weinig. Binnen een tijdsbestek van 2 weken is hij van redelijk fit (en nog op en top genieten) naar een dood- en doodzieke man gegaan.
Ik mis m'n manneke zo, ik mis ons leven samen, ik mis mijn leventje. 's Avonds voor het slapen gaan heb ik nog even het gevoel dat hij er is, als ik tegen hem aankruip wanneer hij half slaapt en m zeg dat ik van m hou. Dan pakt hij me stevig vast en weet ik 't weer even...
Werken lukte de laatste maanden niet meer - en gelukkig waren zowel de arbo-arts als mijn werkgever zeer coulant-, maar af en toe ben ik nu jaloers op zijn moeder, die een paar keer per week 's ochtends de deur uitgaat om te werken (we wonen nu bij mijn schoonmoeder in om m te verzorgen). Hij wil me nog geen uur missen, raakt gigantisch in de stress als ik wegga, en daardoor spreek en zie ik niemand meer buiten deze kamers. Ik voel me door zijn ellende schuldig om over mezelf te klagen, maar t is zo moeilijk om binnen zo'n korte tijdsbestek van partner naar verzorgster te gaan. En tegen hem zeuren over stomme dingen gaat niet meer, weegt geen seconde op tegen waar hij doorgaat.
Hij wil nog zoveel, maar kan nog zo weinig. Binnen een tijdsbestek van 2 weken is hij van redelijk fit (en nog op en top genieten) naar een dood- en doodzieke man gegaan.
Ik mis m'n manneke zo, ik mis ons leven samen, ik mis mijn leventje. 's Avonds voor het slapen gaan heb ik nog even het gevoel dat hij er is, als ik tegen hem aankruip wanneer hij half slaapt en m zeg dat ik van m hou. Dan pakt hij me stevig vast en weet ik 't weer even...
donderdag 16 april 2009 om 17:10
donderdag 16 april 2009 om 17:30
Allereerst wil ik je veel sterkte wensen. En aan de ene kant wil je hem houden, en aan de andere kant ..... Nou ja, dat mag niet zwart op wit, maar als iemand zo ziek is dat er niks meer gedaan kan worden kom je in een erg moeilijke situatie terecht.
Let toch een beetje op jezelf. Want hij is ziek, maar jij zit er toch ook mee. Probeer af en toe, al zijn het maar 10 minuten, tijd voor jezelf in te ruimen, anders houd je het niet vol. En jullie schieten er niets mee op als jij straks niet meer verder kunt.
Ik herken de situatie wel, toen mijn vader ziek kon mijn moeder nergens meer naartoe. Ze ging op een gegeven moment wel 6x op een dag het oud papier even naar de bak brengen. Hij kon haar dan volgen (zien door het raam), maar niet meer mee, en zo had ze af en toe 2 minuutjes voor zichzelf.
En kom gewoon af en toe lekker hier klagen, wij kunnen er wel tegen. Is er niet iets dat jullie nog kunnen doen samen? Of is het echt alleen nog maar afwachten?
Let toch een beetje op jezelf. Want hij is ziek, maar jij zit er toch ook mee. Probeer af en toe, al zijn het maar 10 minuten, tijd voor jezelf in te ruimen, anders houd je het niet vol. En jullie schieten er niets mee op als jij straks niet meer verder kunt.
Ik herken de situatie wel, toen mijn vader ziek kon mijn moeder nergens meer naartoe. Ze ging op een gegeven moment wel 6x op een dag het oud papier even naar de bak brengen. Hij kon haar dan volgen (zien door het raam), maar niet meer mee, en zo had ze af en toe 2 minuutjes voor zichzelf.
En kom gewoon af en toe lekker hier klagen, wij kunnen er wel tegen. Is er niet iets dat jullie nog kunnen doen samen? Of is het echt alleen nog maar afwachten?
