Gezondheid
alle pijlers
M'n lief heeft kanker - palliatief
zondag 12 april 2009 om 11:40
Gisteren prachtig weer, was even buiten, maar ik kan de mensen niet uitstaan die heerlijk genieten van de zon op een terrasje. Waarom wij niet? Gisteren de spoedeisende hulp weer gebeld. Mijn lief heeft vijf uur lang op de rand van het bed gezeten met zijn hoofd tussen zijn handen vanwege de pijn. Radeloos en koppig, geen pijn medicatie willen accepteren. De dokter gaf hem morfine en daarna ging het weer voor een paar uurtjes. Ik zou wel willen schreeuwen. Ik wil dat hij geen pijn heeft, ik wil dat hij niet lijdt, ik wil dat hij rustig is...maar eigenlijk is het enige dat ik ECHT wil dat iemand met zijn toverstaf zwaait en mijn lief beter maakt. Want ik wil HEM. Een half jaar geleden waren we nog gelukkig en daarna kwamen de klachten, blaasontsteking, hoesten, afvallen. Verdict: zaadbalkanker. 98% geneest ervan, dus volhouden.
Helaas bleek hij bij de 2% te horen die niet reageert op de aangewezen chemotherapie. Inmiddels zit het overal, in zijn buik, lever, longen en ergst van alles in zijn hoofd. En door dat laatste raak ik hem stukje bij beetje kwijt, terwijl hij er nog is.
Dit is zo wreed, dit hele leven is zo wreed! Hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan, zo'n gouden goeie kerel, zo jong nog. We waren zo happy, zo op één lijn, zelfs nog zo verliefd na 3 jaar samenwonen. M'n maatje, m'n minnaar, m'n allesie.
Ik weet zelf niet eens meer wie ik ben zonder hem.
Moeilijk om niet te verzuipen als je in zulke diepe shit wordt gegooid...
Helaas bleek hij bij de 2% te horen die niet reageert op de aangewezen chemotherapie. Inmiddels zit het overal, in zijn buik, lever, longen en ergst van alles in zijn hoofd. En door dat laatste raak ik hem stukje bij beetje kwijt, terwijl hij er nog is.
Dit is zo wreed, dit hele leven is zo wreed! Hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan, zo'n gouden goeie kerel, zo jong nog. We waren zo happy, zo op één lijn, zelfs nog zo verliefd na 3 jaar samenwonen. M'n maatje, m'n minnaar, m'n allesie.
Ik weet zelf niet eens meer wie ik ben zonder hem.
Moeilijk om niet te verzuipen als je in zulke diepe shit wordt gegooid...
woensdag 20 mei 2009 om 13:07
Deboraki, wat ben je een sterk mens!
Met een diep respect lees ik hoe je met de dingen omgaat. Juist door je verdriet aan te gaan heb je de kracht om te leven weer terug gevonden denk ik. En dat vind ik zo knap.
Als alles nutteloos en liefdeloos lijkt en je rede van bestaan er niet meer is...dan de lichtpuntjes blijven zien.
Een poes is een goed idee.
Je moet ergens voor zorgen. Dat beestje moet iedere dag eten en heeft recht op een schone kattebak. Dat geeft een beetje (niet te veel want dat lijkt me niet goed) structuur in je bestaan.
Ik dacht al dat mijn moeders verhaal over Michalis zijn broertje ging. Maar ik was klein en dacht dat ik dingen door elkaar haalde.
Michalis liet me dingen zien en was gefocused op de natuur. Heet zijn broertje niet N.? Dat was in mijn ogen ook meer de driftkikker. Die is geloof ik een jaar jonger dan ik.
Hoe is je contact met de familie van Michalis? Rouwen jullie samen of is dat moeilijk?
Ik heb zelf geen goed (lees "warm") contact met mijn schoonfamilie en zou zoiets heel moeilijk vinden. Zou dat liever met mijn "eigen" mensen doen.
Wat betreft je hoop op leven na de dood. Ik geloof daar in. Heb er "bewijs" van gekregen. Terwijl ik helemaal niet zweverig ben.
Wil daar hier niet echt op ingaan maar wie weet staat er wel een mailadres op je blog. Dan kan ik je mijn bevindingen wel eens mailen.
Zorg als je aan het werk gaat dat je bij de minste twijfel de arbo inschakelt.
Ik heb hetzelfde werk gedaan als jij en heb nu een soortgelijke functie waarbij ik nauw samenwerk met pz.
Die kunnen soms snoeihard zijn in mijn ogen.
Dus zorg goed voor jezelf door een voorschot op je instabiliteit te nemen. Voor "de dood" staat nu eenmaal in de nederlandse wet maar drie dagen. Het is te walchelijk voor woorden maar het komt voor dat mensen die langer thuis zijn gedwongen worden om vakantie dagen op te nemen in dit soort gevallen.
En dat komt dan niet door je collegae. Dat is een eikel in een ivoren toren die de regels "naleeft".
Ik heb dat letterlijk meegemaakt daarom waarschuw ik je.
Maar meid, wat doe je het goed en wat ben je sterk!
Ik heb een vriendin die drie jaar geleden weduwe werd nadat ook haar man aan kanker overleed.
Ik heb haar altijd als voorbeeld gezien in hoe rouwen "zou moeten". Jij overstijgt dat beeld.
Zonder dat je hard voor jezelf overkomt ben je zo helder en realistisch.
Een diepe buiging maak ik voor je! (Voor wat het waard is...want natuurlijk zou ik veel liever hebben dat deze veren in je achterste niet nodig waren en dat je helemaal geen rouwende weduwe zou zijn maar nog lang en gelukkig had geleefd met jou man!)
Het is goed om van je te horen hoe het je vergaat.
Tot snel weer!
Met een diep respect lees ik hoe je met de dingen omgaat. Juist door je verdriet aan te gaan heb je de kracht om te leven weer terug gevonden denk ik. En dat vind ik zo knap.
Als alles nutteloos en liefdeloos lijkt en je rede van bestaan er niet meer is...dan de lichtpuntjes blijven zien.
Een poes is een goed idee.
Je moet ergens voor zorgen. Dat beestje moet iedere dag eten en heeft recht op een schone kattebak. Dat geeft een beetje (niet te veel want dat lijkt me niet goed) structuur in je bestaan.
Ik dacht al dat mijn moeders verhaal over Michalis zijn broertje ging. Maar ik was klein en dacht dat ik dingen door elkaar haalde.
Michalis liet me dingen zien en was gefocused op de natuur. Heet zijn broertje niet N.? Dat was in mijn ogen ook meer de driftkikker. Die is geloof ik een jaar jonger dan ik.
Hoe is je contact met de familie van Michalis? Rouwen jullie samen of is dat moeilijk?
Ik heb zelf geen goed (lees "warm") contact met mijn schoonfamilie en zou zoiets heel moeilijk vinden. Zou dat liever met mijn "eigen" mensen doen.
Wat betreft je hoop op leven na de dood. Ik geloof daar in. Heb er "bewijs" van gekregen. Terwijl ik helemaal niet zweverig ben.
Wil daar hier niet echt op ingaan maar wie weet staat er wel een mailadres op je blog. Dan kan ik je mijn bevindingen wel eens mailen.
Zorg als je aan het werk gaat dat je bij de minste twijfel de arbo inschakelt.
Ik heb hetzelfde werk gedaan als jij en heb nu een soortgelijke functie waarbij ik nauw samenwerk met pz.
Die kunnen soms snoeihard zijn in mijn ogen.
Dus zorg goed voor jezelf door een voorschot op je instabiliteit te nemen. Voor "de dood" staat nu eenmaal in de nederlandse wet maar drie dagen. Het is te walchelijk voor woorden maar het komt voor dat mensen die langer thuis zijn gedwongen worden om vakantie dagen op te nemen in dit soort gevallen.
En dat komt dan niet door je collegae. Dat is een eikel in een ivoren toren die de regels "naleeft".
Ik heb dat letterlijk meegemaakt daarom waarschuw ik je.
Maar meid, wat doe je het goed en wat ben je sterk!
Ik heb een vriendin die drie jaar geleden weduwe werd nadat ook haar man aan kanker overleed.
Ik heb haar altijd als voorbeeld gezien in hoe rouwen "zou moeten". Jij overstijgt dat beeld.
Zonder dat je hard voor jezelf overkomt ben je zo helder en realistisch.
Een diepe buiging maak ik voor je! (Voor wat het waard is...want natuurlijk zou ik veel liever hebben dat deze veren in je achterste niet nodig waren en dat je helemaal geen rouwende weduwe zou zijn maar nog lang en gelukkig had geleefd met jou man!)
Het is goed om van je te horen hoe het je vergaat.
Tot snel weer!
zaterdag 23 mei 2009 om 17:02
Vandaag een mega dip, kan alleen maar panikeren en huilen. Het punt is dat ik dénk dat ik dit wel aan kan, ik heb geen keuze immers, dus ik kan enkel kiezen voor het aankunnen.
Maar ik kan niets anders er bovenop meer aan. Er hoeft maar iets kleins fout te gaan, een tram die voor mijn neus wegrijdt, de stoeprand raken met de fiets, een vriend die iets onaardigs zegt over mijn lief, de bloemen in de vaas die verwelken, de douchelamp die het niet meer doet, een bord dat op mijn teen valt, de internet die continue uitvalt, gedoe over rekeningen en geld, de muis in de keuken, de brief van mijn bedrijf dat ze verlies draaien, de stapel post waarheen overlijdensuitreksels heen moeten, de vakantie met een vriendin die zij nu telkens verplaatst, zijn huissleutels die ik niet kan vinden...
Alles is te veel. Alles confronteert me met het feit dat ik alléén ben. Zonder m'n manneke die de vriend streng zou toespreken, nieuwe bloemen zou kopen, de lamp zou fixen, de vakantie met hém en alle andere dingen zouden we relativeren, hij zou me een knuffel geven...en alles was weer goed...
Maar ik kan niets anders er bovenop meer aan. Er hoeft maar iets kleins fout te gaan, een tram die voor mijn neus wegrijdt, de stoeprand raken met de fiets, een vriend die iets onaardigs zegt over mijn lief, de bloemen in de vaas die verwelken, de douchelamp die het niet meer doet, een bord dat op mijn teen valt, de internet die continue uitvalt, gedoe over rekeningen en geld, de muis in de keuken, de brief van mijn bedrijf dat ze verlies draaien, de stapel post waarheen overlijdensuitreksels heen moeten, de vakantie met een vriendin die zij nu telkens verplaatst, zijn huissleutels die ik niet kan vinden...
Alles is te veel. Alles confronteert me met het feit dat ik alléén ben. Zonder m'n manneke die de vriend streng zou toespreken, nieuwe bloemen zou kopen, de lamp zou fixen, de vakantie met hém en alle andere dingen zouden we relativeren, hij zou me een knuffel geven...en alles was weer goed...
zaterdag 23 mei 2009 om 17:07
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen maar kan het me zó goed voorstellen. Het leven is ook anders zonder hem. Je wil het niet, maar het móet.
Wat een boze droom waar je wel in moet, waar je wel doorheen moet is dit voor je.
Ik kan niks anders doen dan je een dikke geven, ik vind je een kanjer! Geef het tijd, geef het heel veel tijd, maar er komt een moment dat je ook weer kunt lachen om dit soort kleine dingen.
En weet (nou ja, weet... dat sterkt mij altijd als het gaat om dierbaren die er niet meer zijn) dat de ander altijd ergens is voor je, hij kan geen nieuwe lamp voor je plaatsen, geen bloemen kopen, maar je misschien wel de kracht geven om door te gaan.
Wat een boze droom waar je wel in moet, waar je wel doorheen moet is dit voor je.
Ik kan niks anders doen dan je een dikke geven, ik vind je een kanjer! Geef het tijd, geef het heel veel tijd, maar er komt een moment dat je ook weer kunt lachen om dit soort kleine dingen.
En weet (nou ja, weet... dat sterkt mij altijd als het gaat om dierbaren die er niet meer zijn) dat de ander altijd ergens is voor je, hij kan geen nieuwe lamp voor je plaatsen, geen bloemen kopen, maar je misschien wel de kracht geven om door te gaan.
zondag 24 mei 2009 om 23:13
Ik snap je gevoel heel erg goed Deboraki, maar je bent niet alleen...
Het feit dat je grote liefde niet meer hier is maakt dat je je heel alleen voelt en dat is ook zo.
Maar er zijn zo veel mensen die om je geven en er voor je zijn.
Een vriendin die nu met een vakantie blijft schuiven is niet handig.
Jij hebt nu alle zekerheden nodig die je kan krijgen volgens mij.
Ga je naar je geliefde Chania?
Jij kan nu doorgaan omdat het moet. Er is geen andere optie...
Dit weekend was ik bij mijn vriendin die sinds vier jaar weduwe is.
Als ik zie hoe ver zij is gekomen in die jaren weet ik zeker dat het jou ook gaat lukken. Zonder aan Michalis voorbij te gaan.
Hij blijft altijd bij je en toch ga jij het zonder hem redden.
Ik weet het zeker!
Wij gisteravond onder het genot van veel rosé, kijkend naar de ondergaande zon over het Drenthse land over zijn sterfbed.
En wie wat had gedaan en gezegd.
Veel weet ze niet meer. Dat vindt ze erg. " Had ik maar dingen opgeschreven toen, maar dat deed ik niet".
Ik dacht aan jou. En hoop dat jij alles opgeschreven hebt. Dat is echt belangrijk. Niet vergeten hoe het was.
Nu denk je waarschijnlijk dat je nooit iets zal vergeten maar details vergeet je. Wat aten jullie? Wat las je of juist niet?
Wat voor weer was het?
Ik hoop dat je paniek weer wat minder is geworden en dat je een beetje rust in je lijf hebt....
Het feit dat je grote liefde niet meer hier is maakt dat je je heel alleen voelt en dat is ook zo.
Maar er zijn zo veel mensen die om je geven en er voor je zijn.
Een vriendin die nu met een vakantie blijft schuiven is niet handig.
Jij hebt nu alle zekerheden nodig die je kan krijgen volgens mij.
Ga je naar je geliefde Chania?
Jij kan nu doorgaan omdat het moet. Er is geen andere optie...
Dit weekend was ik bij mijn vriendin die sinds vier jaar weduwe is.
Als ik zie hoe ver zij is gekomen in die jaren weet ik zeker dat het jou ook gaat lukken. Zonder aan Michalis voorbij te gaan.
Hij blijft altijd bij je en toch ga jij het zonder hem redden.
Ik weet het zeker!
Wij gisteravond onder het genot van veel rosé, kijkend naar de ondergaande zon over het Drenthse land over zijn sterfbed.
En wie wat had gedaan en gezegd.
Veel weet ze niet meer. Dat vindt ze erg. " Had ik maar dingen opgeschreven toen, maar dat deed ik niet".
Ik dacht aan jou. En hoop dat jij alles opgeschreven hebt. Dat is echt belangrijk. Niet vergeten hoe het was.
Nu denk je waarschijnlijk dat je nooit iets zal vergeten maar details vergeet je. Wat aten jullie? Wat las je of juist niet?
Wat voor weer was het?
Ik hoop dat je paniek weer wat minder is geworden en dat je een beetje rust in je lijf hebt....
dinsdag 26 mei 2009 om 19:27
ben je vandaag een beetje de dag doorgekomen? ik herken het,het gevoel dat alles zo nutteloos lijkt. in het begin had ik dat ook heel erg en nou komt het gevoel soms nog naar boven. en het gevoel dat je nou overal alleen voor staan blijft zwaar. wat knap van je dat je toch weer zit te denken om weer aan het werk te gaan. ik weet dat het zwaar blijft. de eerste keer dat ik na mijn werk ging vond ik zo moeilijk en vooral het thuis komen want nomaal zou mijn vriend thuis wezen en nou kom ik echt in een leeg huis thuis zorg goed voor je zelf. djinnie
vrijdag 5 juni 2009 om 22:52
Lieve Deboraki,
toen ik de naam van je topic las had ik helaas al een vermoeden waar het heen ging... Het spijt me zo voor je dat je dit moet meemaken!
Ik begrijp en herken veel van wat je meemaakt. Een aantal jaren gelden ben ik mijn vader, mijn veilige haven & rots in een hele korte maar heftige periode verloren aan kanker. Het is dan zo vreemd dat de wereld om je heen gewoon hetzelfde doordraait, en dat de wereld niet begrijpt dat er iets heel ergs is gebeurd en dat jouw leven stilstaat.
Mijn mams en ik vonden het vooral zo ontzettend stil toen mijn vader er niet meer was, iets waardoor we ook elk moment van de dag weer op het feit werden gedrukt. Wij hebben toen een jonge (gezonde) puppy genomen, en het was toen zo heerlijk om zo'n jong diertje te zien. Hoe verdrietig en in en in triest je ook bent, de capriolen van een klein van jouw afhankelijk diertje doen je wel glimlachen. Verder is er altijd iemand bij je in de buurt die je een knuffel kan geven en waar je ellenlang tegenaan kunt huilen. Ik vond de nachten altijd erg moeilijk, en nam dan ook vaak de hond mee om te slapen. Toch een beetje het gevoel dat je niet helemaal alleen bent. Het plan om een kitten te nemen vind ik dan ook een heel goed idee, ik heb het ervaren als een troost!
De eerste dagen / weken / maanden lijken echt onoverkomelijke opgaven, maar hoe (sorry voor het cliche) onmogelijk het nu ook lijkt, ooit wordt het wel makkelijker om een dag door te komen, en komen er zelfs weer dagen waarvan je kunt genieten. De weg is misschien lang, maar hij is er! Tijd is sowieso zeer relatief vind ik, en ik weet niet of het nou de tijd is die alle wonden heelt, of dat je zelf als mens er sterker op wordt. Wat wel zo is, is dat je een kracht in jezelf vindt waarvan je nooit had vermoed dat die in je zat. Schrale troost maar wel een groot compliment voor jezelf!
Mijn moeder is met mijn vader ook haar grote liefde kwijtgeraakt, maar ook zij heeft weer plezier in het leven. Zij het dat we altijd allebei op bepaalde dagen aan mijn vader denken en hem toch altijd missen. Ik denk ook niet dat dit ooit zal veranderen, maar het verdriet wordt leefbaar, misschien dat dat de juiste benaming is!
Ik hoop dat het niet een te lang verhaal is geworden, ik wilde er alleen maar mee bereiken dat je al zo goed en sterk bezig bent, en dat je jezelf alle tijd moet gunnen die je nodig hebt. Weet dat je vriend Mich altijd bij je is en dat je nu de allersterkste beschermengel hebt die je ooit zou kunnen wensen.
Ik geloof ook niet dat het leven na de dood eindigt, want ik kan me niet voorstellen dat iemand die zoveel voor je heeft betekent zich van je laat scheiden door de dood.
Het klinkt heel dramatisch, maar ik vind het een troostvolle gedachte!
sorry voor het lange verhaal, maar ik wilde je heel veel sterkte wensen...
Liefs Junyper
toen ik de naam van je topic las had ik helaas al een vermoeden waar het heen ging... Het spijt me zo voor je dat je dit moet meemaken!
Ik begrijp en herken veel van wat je meemaakt. Een aantal jaren gelden ben ik mijn vader, mijn veilige haven & rots in een hele korte maar heftige periode verloren aan kanker. Het is dan zo vreemd dat de wereld om je heen gewoon hetzelfde doordraait, en dat de wereld niet begrijpt dat er iets heel ergs is gebeurd en dat jouw leven stilstaat.
Mijn mams en ik vonden het vooral zo ontzettend stil toen mijn vader er niet meer was, iets waardoor we ook elk moment van de dag weer op het feit werden gedrukt. Wij hebben toen een jonge (gezonde) puppy genomen, en het was toen zo heerlijk om zo'n jong diertje te zien. Hoe verdrietig en in en in triest je ook bent, de capriolen van een klein van jouw afhankelijk diertje doen je wel glimlachen. Verder is er altijd iemand bij je in de buurt die je een knuffel kan geven en waar je ellenlang tegenaan kunt huilen. Ik vond de nachten altijd erg moeilijk, en nam dan ook vaak de hond mee om te slapen. Toch een beetje het gevoel dat je niet helemaal alleen bent. Het plan om een kitten te nemen vind ik dan ook een heel goed idee, ik heb het ervaren als een troost!
De eerste dagen / weken / maanden lijken echt onoverkomelijke opgaven, maar hoe (sorry voor het cliche) onmogelijk het nu ook lijkt, ooit wordt het wel makkelijker om een dag door te komen, en komen er zelfs weer dagen waarvan je kunt genieten. De weg is misschien lang, maar hij is er! Tijd is sowieso zeer relatief vind ik, en ik weet niet of het nou de tijd is die alle wonden heelt, of dat je zelf als mens er sterker op wordt. Wat wel zo is, is dat je een kracht in jezelf vindt waarvan je nooit had vermoed dat die in je zat. Schrale troost maar wel een groot compliment voor jezelf!
Mijn moeder is met mijn vader ook haar grote liefde kwijtgeraakt, maar ook zij heeft weer plezier in het leven. Zij het dat we altijd allebei op bepaalde dagen aan mijn vader denken en hem toch altijd missen. Ik denk ook niet dat dit ooit zal veranderen, maar het verdriet wordt leefbaar, misschien dat dat de juiste benaming is!
Ik hoop dat het niet een te lang verhaal is geworden, ik wilde er alleen maar mee bereiken dat je al zo goed en sterk bezig bent, en dat je jezelf alle tijd moet gunnen die je nodig hebt. Weet dat je vriend Mich altijd bij je is en dat je nu de allersterkste beschermengel hebt die je ooit zou kunnen wensen.
Ik geloof ook niet dat het leven na de dood eindigt, want ik kan me niet voorstellen dat iemand die zoveel voor je heeft betekent zich van je laat scheiden door de dood.
Het klinkt heel dramatisch, maar ik vind het een troostvolle gedachte!
sorry voor het lange verhaal, maar ik wilde je heel veel sterkte wensen...
Liefs Junyper
zondag 19 juli 2009 om 11:11
Even een update, met mij gaat het wel ok - geloof ik. Wel af en toe last van paniekaanvallen, maar ik kan weer dingen ondernemen. Ben 6 weken op vakantie geweest naar Griekenland. Was weliswaar een vlucht, maar wel eentje die broodnodig was voor lijf een geest. Er zitten weer 3 kilo aan door alle gefrituurde calamares (was 16 kilo afgevallen tijdens Mich's ziekte en sterven - er bleef weinig van me over) en ik heb de slaapmiddelen en tranquillizers afgebouwd tot een minimum.
Ook heb ik op Kreta een kitten gevonden, een heel lief Turks Angora poesje met twee verschillende kleuren ogen, en heb haar meegenomen naar Amsterdam! Ze is echt mijn engeltje.
In Griekenland een paar moeilijke data gehad. Mijn verjaardag en zijn verjaardag, maar gelukkig had ik daar mijn oude, trouwe vriendenkring die me opvingen en zich samen met mij een gat in hun kraag zopen.
Nu weer terug in Adam, terug in ons huisje, terug in de harde werkelijkheid die nog steeds maar niet echt wil doordringen.
Dinsdag heb ik een afspraak met de Arbo arts om de terugkeer op de werkvloer te gaan bespreken. Ik wil graag weer aan het werk, thuiszitten is niets voor me.
Heel dubbel, want ik ben ook erg bang om het oude ritme weer op te pakken. Denk dat de realiteit dan nog harder binnen zal komen. Werken, thuiskomen in een leeg huis, niet samen eten, geen wijntje op de bank, geen zoen.
Blegh, als ik t opschrijf voel ik de tranen al komen, laat staan als ik t echt moet gaan doen.
Pfff...maar one day at a time. Zal nog wel even duren ook.
Vond gisteren bij het uitruimen van de tuinkast nog een stapel tekeningen van Mich (hij kon prachtig tekenen) die hij in een vuilniszak achterin de kast had gepropt. Lagen er al sinds 2001 gezien de bankbrieven die erbij lagen. Hij was zo'n perfectionist, als het niet helemaal naar zijn zin was liet hij ze niet zien. Jammer, want ze zijn heel erg mooi.
Ook lag er een intense nooit verstuurde brief aan een vriend die hoofdzakelijk gaat over zijn vroegere vriend Michalis (naamgenoot) die Mich letterlijk verzorgd heeft op zijn sterfbed - tot aan de laatste dag. De jongen is ook overleden aan kanker. Mich heeft me vaker verteld over deze jongeman en het verloop van zijn ziekte, maar om dit nu, in deze situatie, aan te treffen en te lezen is heel erg raar en heftig.
Ik beschouw het maar wederom als een cadeautje van Mich. Ik dacht dat ik elk plekje in ons huis wel kende en om dan nog dat soort dingen tevoorschijn te toveren is een geschenk.
Ik mis m'n manneke vreselijk, maar met een verscheurd hart maak er nog steeds het beste van. Ik moet wel, heb eens temeer onder ogen gekregen hoe kort het leven is. Je moet alles doorleven en dat probeer ik, nog zwaar van het verdriet, dagelijks te doen. En tot op heden ben ik trots op mezelf.
Ook heb ik op Kreta een kitten gevonden, een heel lief Turks Angora poesje met twee verschillende kleuren ogen, en heb haar meegenomen naar Amsterdam! Ze is echt mijn engeltje.
In Griekenland een paar moeilijke data gehad. Mijn verjaardag en zijn verjaardag, maar gelukkig had ik daar mijn oude, trouwe vriendenkring die me opvingen en zich samen met mij een gat in hun kraag zopen.
Nu weer terug in Adam, terug in ons huisje, terug in de harde werkelijkheid die nog steeds maar niet echt wil doordringen.
Dinsdag heb ik een afspraak met de Arbo arts om de terugkeer op de werkvloer te gaan bespreken. Ik wil graag weer aan het werk, thuiszitten is niets voor me.
Heel dubbel, want ik ben ook erg bang om het oude ritme weer op te pakken. Denk dat de realiteit dan nog harder binnen zal komen. Werken, thuiskomen in een leeg huis, niet samen eten, geen wijntje op de bank, geen zoen.
Blegh, als ik t opschrijf voel ik de tranen al komen, laat staan als ik t echt moet gaan doen.
Pfff...maar one day at a time. Zal nog wel even duren ook.
Vond gisteren bij het uitruimen van de tuinkast nog een stapel tekeningen van Mich (hij kon prachtig tekenen) die hij in een vuilniszak achterin de kast had gepropt. Lagen er al sinds 2001 gezien de bankbrieven die erbij lagen. Hij was zo'n perfectionist, als het niet helemaal naar zijn zin was liet hij ze niet zien. Jammer, want ze zijn heel erg mooi.
Ook lag er een intense nooit verstuurde brief aan een vriend die hoofdzakelijk gaat over zijn vroegere vriend Michalis (naamgenoot) die Mich letterlijk verzorgd heeft op zijn sterfbed - tot aan de laatste dag. De jongen is ook overleden aan kanker. Mich heeft me vaker verteld over deze jongeman en het verloop van zijn ziekte, maar om dit nu, in deze situatie, aan te treffen en te lezen is heel erg raar en heftig.
Ik beschouw het maar wederom als een cadeautje van Mich. Ik dacht dat ik elk plekje in ons huis wel kende en om dan nog dat soort dingen tevoorschijn te toveren is een geschenk.
Ik mis m'n manneke vreselijk, maar met een verscheurd hart maak er nog steeds het beste van. Ik moet wel, heb eens temeer onder ogen gekregen hoe kort het leven is. Je moet alles doorleven en dat probeer ik, nog zwaar van het verdriet, dagelijks te doen. En tot op heden ben ik trots op mezelf.
maandag 20 juli 2009 om 13:58
Lieve Deboraki,
Hoe vaak heb ik aan je gedacht...en hoe vaak keek ik op je weblog. Ik hoopte zo dat je in Griekenland zou zitten en niet met je hoofd onder de dekens de hele buitenwereld afgesloten zou hebben.
Ik hoop dat je je draai enigzins kan vinden weer hier.
Mijn ervaring met rouwen in Griekenland is zo anders dan hier. Aan de ene kant zoveel mooier en aan de andere kant zo anders dan hier dat ik er soms moeite mee had.
De dood is zoveel meer onderdeel van het leven dat ik soms het idee heb dat er aan dingen voorbij wordt gegaan. Maar het blijven proosten op iemand en luisteren naar mooie muziek stemt altijd weemoedig op een goede manier.
En weer na je stukje denk ik dat onze paden zich weer kruisen.
De Michaelis waar je het nu over hebt....Is dat Michaelis die ook hier in Amsterdam woonde?
Ik kende hem ook. Hoorde jaren geleden nadat ons contact verwaterd was dat hij was overleden en dat hij begraven ligt op St. Barbara. Heb zijn graf nog bezocht.
Een woeste man die in de tijd dat ik hem kende een zachte en lieve vriendin had die inmiddels ook is overleden.
Hij reed motor en had een gigantisch dikke kat die "Byron" heette naar Lord Byron.
Maar misschien is het wel iemand anders waar jij het over hebt.
Wat ben ik blij dat jij je hoofd boven water houdt!
Je mag met recht trots op jezelf zijn...
Dank je voor je update.
Je hebt iemand echt gerustgesteld.
Een dikke knuffel van mij!
Hoe vaak heb ik aan je gedacht...en hoe vaak keek ik op je weblog. Ik hoopte zo dat je in Griekenland zou zitten en niet met je hoofd onder de dekens de hele buitenwereld afgesloten zou hebben.
Ik hoop dat je je draai enigzins kan vinden weer hier.
Mijn ervaring met rouwen in Griekenland is zo anders dan hier. Aan de ene kant zoveel mooier en aan de andere kant zo anders dan hier dat ik er soms moeite mee had.
De dood is zoveel meer onderdeel van het leven dat ik soms het idee heb dat er aan dingen voorbij wordt gegaan. Maar het blijven proosten op iemand en luisteren naar mooie muziek stemt altijd weemoedig op een goede manier.
En weer na je stukje denk ik dat onze paden zich weer kruisen.
De Michaelis waar je het nu over hebt....Is dat Michaelis die ook hier in Amsterdam woonde?
Ik kende hem ook. Hoorde jaren geleden nadat ons contact verwaterd was dat hij was overleden en dat hij begraven ligt op St. Barbara. Heb zijn graf nog bezocht.
Een woeste man die in de tijd dat ik hem kende een zachte en lieve vriendin had die inmiddels ook is overleden.
Hij reed motor en had een gigantisch dikke kat die "Byron" heette naar Lord Byron.
Maar misschien is het wel iemand anders waar jij het over hebt.
Wat ben ik blij dat jij je hoofd boven water houdt!
Je mag met recht trots op jezelf zijn...
Dank je voor je update.
Je hebt iemand echt gerustgesteld.
Een dikke knuffel van mij!
donderdag 30 juli 2009 om 09:52
hoi deboraki,je mag ook trots op je zelf wezen wat wij doen is hard werken! wat leuk dat je een jong poesje hebt aangeschaft. zo kom je toch niet helemaal in een leeg huis thuis. er is iemand die toch je zorg en aandacht nodig heeft. hij zal vast wel hard groeien. ik hoop voor je dat het werken lukt dat zal in het begin erg zwaar wezen. inderdaad het alleen thuis komen en niet meer je dag vertellen. dat zijn allemaal zware momenten. zorg goed voor je zelf! liefs djinniequote:Deboraki schreef op 19 juli 2009 @ 11:11:
Even een update, met mij gaat het wel ok - geloof ik. Wel af en toe last van paniekaanvallen, maar ik kan weer dingen ondernemen. Ben 6 weken op vakantie geweest naar Griekenland. Was weliswaar een vlucht, maar wel eentje die broodnodig was voor lijf een geest. Er zitten weer 3 kilo aan door alle gefrituurde calamares (was 16 kilo afgevallen tijdens Mich's ziekte en sterven - er bleef weinig van me over) en ik heb de slaapmiddelen en tranquillizers afgebouwd tot een minimum.
Ook heb ik op Kreta een kitten gevonden, een heel lief Turks Angora poesje met twee verschillende kleuren ogen, en heb haar meegenomen naar Amsterdam! Ze is echt mijn engeltje.
In Griekenland een paar moeilijke data gehad. Mijn verjaardag en zijn verjaardag, maar gelukkig had ik daar mijn oude, trouwe vriendenkring die me opvingen en zich samen met mij een gat in hun kraag zopen.
Nu weer terug in Adam, terug in ons huisje, terug in de harde werkelijkheid die nog steeds maar niet echt wil doordringen.
Dinsdag heb ik een afspraak met de Arbo arts om de terugkeer op de werkvloer te gaan bespreken. Ik wil graag weer aan het werk, thuiszitten is niets voor me.
Heel dubbel, want ik ben ook erg bang om het oude ritme weer op te pakken. Denk dat de realiteit dan nog harder binnen zal komen. Werken, thuiskomen in een leeg huis, niet samen eten, geen wijntje op de bank, geen zoen.
Blegh, als ik t opschrijf voel ik de tranen al komen, laat staan als ik t echt moet gaan doen.
Pfff...maar one day at a time. Zal nog wel even duren ook.
Vond gisteren bij het uitruimen van de tuinkast nog een stapel tekeningen van Mich (hij kon prachtig tekenen) die hij in een vuilniszak achterin de kast had gepropt. Lagen er al sinds 2001 gezien de bankbrieven die erbij lagen. Hij was zo'n perfectionist, als het niet helemaal naar zijn zin was liet hij ze niet zien. Jammer, want ze zijn heel erg mooi.
Ook lag er een intense nooit verstuurde brief aan een vriend die hoofdzakelijk gaat over zijn vroegere vriend Michalis (naamgenoot) die Mich letterlijk verzorgd heeft op zijn sterfbed - tot aan de laatste dag. De jongen is ook overleden aan kanker. Mich heeft me vaker verteld over deze jongeman en het verloop van zijn ziekte, maar om dit nu, in deze situatie, aan te treffen en te lezen is heel erg raar en heftig.
Ik beschouw het maar wederom als een cadeautje van Mich. Ik dacht dat ik elk plekje in ons huis wel kende en om dan nog dat soort dingen tevoorschijn te toveren is een geschenk.
Ik mis m'n manneke vreselijk, maar met een verscheurd hart maak er nog steeds het beste van. Ik moet wel, heb eens temeer onder ogen gekregen hoe kort het leven is. Je moet alles doorleven en dat probeer ik, nog zwaar van het verdriet, dagelijks te doen. En tot op heden ben ik trots op mezelf.
Even een update, met mij gaat het wel ok - geloof ik. Wel af en toe last van paniekaanvallen, maar ik kan weer dingen ondernemen. Ben 6 weken op vakantie geweest naar Griekenland. Was weliswaar een vlucht, maar wel eentje die broodnodig was voor lijf een geest. Er zitten weer 3 kilo aan door alle gefrituurde calamares (was 16 kilo afgevallen tijdens Mich's ziekte en sterven - er bleef weinig van me over) en ik heb de slaapmiddelen en tranquillizers afgebouwd tot een minimum.
Ook heb ik op Kreta een kitten gevonden, een heel lief Turks Angora poesje met twee verschillende kleuren ogen, en heb haar meegenomen naar Amsterdam! Ze is echt mijn engeltje.
In Griekenland een paar moeilijke data gehad. Mijn verjaardag en zijn verjaardag, maar gelukkig had ik daar mijn oude, trouwe vriendenkring die me opvingen en zich samen met mij een gat in hun kraag zopen.
Nu weer terug in Adam, terug in ons huisje, terug in de harde werkelijkheid die nog steeds maar niet echt wil doordringen.
Dinsdag heb ik een afspraak met de Arbo arts om de terugkeer op de werkvloer te gaan bespreken. Ik wil graag weer aan het werk, thuiszitten is niets voor me.
Heel dubbel, want ik ben ook erg bang om het oude ritme weer op te pakken. Denk dat de realiteit dan nog harder binnen zal komen. Werken, thuiskomen in een leeg huis, niet samen eten, geen wijntje op de bank, geen zoen.
Blegh, als ik t opschrijf voel ik de tranen al komen, laat staan als ik t echt moet gaan doen.
Pfff...maar one day at a time. Zal nog wel even duren ook.
Vond gisteren bij het uitruimen van de tuinkast nog een stapel tekeningen van Mich (hij kon prachtig tekenen) die hij in een vuilniszak achterin de kast had gepropt. Lagen er al sinds 2001 gezien de bankbrieven die erbij lagen. Hij was zo'n perfectionist, als het niet helemaal naar zijn zin was liet hij ze niet zien. Jammer, want ze zijn heel erg mooi.
Ook lag er een intense nooit verstuurde brief aan een vriend die hoofdzakelijk gaat over zijn vroegere vriend Michalis (naamgenoot) die Mich letterlijk verzorgd heeft op zijn sterfbed - tot aan de laatste dag. De jongen is ook overleden aan kanker. Mich heeft me vaker verteld over deze jongeman en het verloop van zijn ziekte, maar om dit nu, in deze situatie, aan te treffen en te lezen is heel erg raar en heftig.
Ik beschouw het maar wederom als een cadeautje van Mich. Ik dacht dat ik elk plekje in ons huis wel kende en om dan nog dat soort dingen tevoorschijn te toveren is een geschenk.
Ik mis m'n manneke vreselijk, maar met een verscheurd hart maak er nog steeds het beste van. Ik moet wel, heb eens temeer onder ogen gekregen hoe kort het leven is. Je moet alles doorleven en dat probeer ik, nog zwaar van het verdriet, dagelijks te doen. En tot op heden ben ik trots op mezelf.
donderdag 10 september 2009 om 11:44
Ik kom hier niet zo vaak meer, ben meer te vinden op gesloten forums waar mensen komen die in hetzelfde lekke schuitje zitten.
Ik mis m'n manneke vreselijk, maar desondanks moet (en soms denk ik 'mag') ik door. En hoe dat dan in zijn werk gaat, daar moet ik gaandeweg maar achterkomen.
Ik wens iedereen die in dit schuitje beland heel veel kracht, steun en doorzettingsvermogen toe!
Liefs,
Deboraki
PS Neele: ja dat klopt dat was de andere M. Zou je het erg vinden om zijn achternaam van het forum af te willen halen? We gebruiken zelf immers ook een alias en geen achternamen. Thanks!
Ik mis m'n manneke vreselijk, maar desondanks moet (en soms denk ik 'mag') ik door. En hoe dat dan in zijn werk gaat, daar moet ik gaandeweg maar achterkomen.
Ik wens iedereen die in dit schuitje beland heel veel kracht, steun en doorzettingsvermogen toe!
Liefs,
Deboraki
PS Neele: ja dat klopt dat was de andere M. Zou je het erg vinden om zijn achternaam van het forum af te willen halen? We gebruiken zelf immers ook een alias en geen achternamen. Thanks!
donderdag 10 september 2009 om 16:39
Deboraki, goed om te horen hoe het je gaat.
Naam heb ik weggehaald. Je hebt helemaal gelijk.
Ik hoorde dat hij vrij eenzaam gestorven is en heb er dus geen rekening mee gehouden dat er mensen hier hem zouden kunnen herkennen.
Ben je ondertussen weeer helemaal aan het werk?
En woon je hier nou naar genoegen?
Ik kan me zo voorstellen dat het moeilijk is voor je hier.
Je bent hier komen wonen voor de liefde en die liefde woont hier nu niet meer.
Aan de andere kant liggen hier natuurlijk wel mooie herinneringen van jullie.
Nogmaals, dank voor je update.
Ik denk vaak aan je en hoe het je zal gaan dus ben blij van je te vernemen.
Liefs,
Neele
Naam heb ik weggehaald. Je hebt helemaal gelijk.
Ik hoorde dat hij vrij eenzaam gestorven is en heb er dus geen rekening mee gehouden dat er mensen hier hem zouden kunnen herkennen.
Ben je ondertussen weeer helemaal aan het werk?
En woon je hier nou naar genoegen?
Ik kan me zo voorstellen dat het moeilijk is voor je hier.
Je bent hier komen wonen voor de liefde en die liefde woont hier nu niet meer.
Aan de andere kant liggen hier natuurlijk wel mooie herinneringen van jullie.
Nogmaals, dank voor je update.
Ik denk vaak aan je en hoe het je zal gaan dus ben blij van je te vernemen.
Liefs,
Neele
dinsdag 22 december 2009 om 11:22
Dag lieve mensen,
Vandaag is het exact 8 maanden geleden en met ups en downs gaat het wel. M'n manneke zou in ieder geval trots op me zijn. Ik werk weer 75% en ik probeer van de kleine dingen te genieten. Zoals m'n katten en de witte sneeuwdeken buiten. Prachtig...Amsterdam in de sneeuw! Tis dan net een schilderijtje.
In het volgende nummer van de Viva (dus nr 53) staat mijn verhaal, t verhaal van mij en mijn lief dus.
Fijne feestdagen iedereen, geniet van je geliefden om je heen. Cause that's all that counts!
Xxx
Vandaag is het exact 8 maanden geleden en met ups en downs gaat het wel. M'n manneke zou in ieder geval trots op me zijn. Ik werk weer 75% en ik probeer van de kleine dingen te genieten. Zoals m'n katten en de witte sneeuwdeken buiten. Prachtig...Amsterdam in de sneeuw! Tis dan net een schilderijtje.
In het volgende nummer van de Viva (dus nr 53) staat mijn verhaal, t verhaal van mij en mijn lief dus.
Fijne feestdagen iedereen, geniet van je geliefden om je heen. Cause that's all that counts!
Xxx
dinsdag 22 december 2009 om 13:03
Ik koop de Viva eigenlijk nooit maar zal m volgende week met veel interesse lezen.
Wat ontzettend sterk van je om je verhaal op deze manier te doen.
Gaat het goed op je werk?
Ben je op je plek daar?
Wat heerlijk dat jij ook van het Anton Pieck gevoel kan genieten.
Ik hoop dat je je omringd voelt door mensen die je lief vind en die van jou houden.
Wat ontzettend sterk van je om je verhaal op deze manier te doen.
Gaat het goed op je werk?
Ben je op je plek daar?
Wat heerlijk dat jij ook van het Anton Pieck gevoel kan genieten.
Ik hoop dat je je omringd voelt door mensen die je lief vind en die van jou houden.
zaterdag 6 maart 2010 om 11:45
Nu alweer 10,5 maand verder, ongelovelijk hoe de tijd voortkruipt. Mensen die hun partner zijn verloren weten het: de tijd gaat verder maar blijft ook voor eeuwig stilstaan. Er ontstaan twee tijdlijnen. Voorheen had ik me dat niet kunnen voorstellen, nu weet ik dat het zo is.
Met mij gaat het sinds een week of vijf weer echt beter, ik sta weer sterker in mijn schoenen en zie ook steeds vaker de oude ik om de hoek steken.
Aan lotgenoten wil ik alleen maar meegeven: het verdriet is overweldigend, de put waarin je komt te zitten onmenselijk diep, het doet pijn, pijn, pijn en niemand kan je eruit helpen. Maar er komt weer een dag dat je stil blijft staan om van een zonnestraal te genieten. En er komt weer een dag dat je uit je tenen kunt lachen. So hang in there! Een heel fijn forum voor jonge mensen die hun partner zijn verloren is www.jjpv.nl (jong je partner verloren). Ik heb er heel veel aan gehad. Volop herkenning en een veilige plek om je verhaal te doen. Ik heb ook lotgenoten 'live' onmoet en een aantal dierbare vriendinnen gemaakt. Ben een aantal oude vriendinnen verloren (dat maakt helaas ook iedereen in deze situatie mee) maar heb er dierbare nieuwe bijgekregen.
Voor iedereen die zijn partner verliest, ik wens je heel veel sterkte en je zult ooit opkrabbelen en weer gaan leven in plaats van overleven! En je partner, die neem je mee in je hart, je hele leven.
Met mij gaat het sinds een week of vijf weer echt beter, ik sta weer sterker in mijn schoenen en zie ook steeds vaker de oude ik om de hoek steken.
Aan lotgenoten wil ik alleen maar meegeven: het verdriet is overweldigend, de put waarin je komt te zitten onmenselijk diep, het doet pijn, pijn, pijn en niemand kan je eruit helpen. Maar er komt weer een dag dat je stil blijft staan om van een zonnestraal te genieten. En er komt weer een dag dat je uit je tenen kunt lachen. So hang in there! Een heel fijn forum voor jonge mensen die hun partner zijn verloren is www.jjpv.nl (jong je partner verloren). Ik heb er heel veel aan gehad. Volop herkenning en een veilige plek om je verhaal te doen. Ik heb ook lotgenoten 'live' onmoet en een aantal dierbare vriendinnen gemaakt. Ben een aantal oude vriendinnen verloren (dat maakt helaas ook iedereen in deze situatie mee) maar heb er dierbare nieuwe bijgekregen.
Voor iedereen die zijn partner verliest, ik wens je heel veel sterkte en je zult ooit opkrabbelen en weer gaan leven in plaats van overleven! En je partner, die neem je mee in je hart, je hele leven.
