Gezondheid
alle pijlers
M'n lief heeft kanker - palliatief
zondag 12 april 2009 om 11:40
Gisteren prachtig weer, was even buiten, maar ik kan de mensen niet uitstaan die heerlijk genieten van de zon op een terrasje. Waarom wij niet? Gisteren de spoedeisende hulp weer gebeld. Mijn lief heeft vijf uur lang op de rand van het bed gezeten met zijn hoofd tussen zijn handen vanwege de pijn. Radeloos en koppig, geen pijn medicatie willen accepteren. De dokter gaf hem morfine en daarna ging het weer voor een paar uurtjes. Ik zou wel willen schreeuwen. Ik wil dat hij geen pijn heeft, ik wil dat hij niet lijdt, ik wil dat hij rustig is...maar eigenlijk is het enige dat ik ECHT wil dat iemand met zijn toverstaf zwaait en mijn lief beter maakt. Want ik wil HEM. Een half jaar geleden waren we nog gelukkig en daarna kwamen de klachten, blaasontsteking, hoesten, afvallen. Verdict: zaadbalkanker. 98% geneest ervan, dus volhouden.
Helaas bleek hij bij de 2% te horen die niet reageert op de aangewezen chemotherapie. Inmiddels zit het overal, in zijn buik, lever, longen en ergst van alles in zijn hoofd. En door dat laatste raak ik hem stukje bij beetje kwijt, terwijl hij er nog is.
Dit is zo wreed, dit hele leven is zo wreed! Hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan, zo'n gouden goeie kerel, zo jong nog. We waren zo happy, zo op één lijn, zelfs nog zo verliefd na 3 jaar samenwonen. M'n maatje, m'n minnaar, m'n allesie.
Ik weet zelf niet eens meer wie ik ben zonder hem.
Moeilijk om niet te verzuipen als je in zulke diepe shit wordt gegooid...
Helaas bleek hij bij de 2% te horen die niet reageert op de aangewezen chemotherapie. Inmiddels zit het overal, in zijn buik, lever, longen en ergst van alles in zijn hoofd. En door dat laatste raak ik hem stukje bij beetje kwijt, terwijl hij er nog is.
Dit is zo wreed, dit hele leven is zo wreed! Hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan, zo'n gouden goeie kerel, zo jong nog. We waren zo happy, zo op één lijn, zelfs nog zo verliefd na 3 jaar samenwonen. M'n maatje, m'n minnaar, m'n allesie.
Ik weet zelf niet eens meer wie ik ben zonder hem.
Moeilijk om niet te verzuipen als je in zulke diepe shit wordt gegooid...
zaterdag 18 april 2009 om 13:24
Heel veel sterkte lieve Deboraki, voor jou en je lief.
Dit jaar op 10 januari is mijn man overleden aan zaadbalkanker, hij kreeg het in 10 jaar tijd voor de 3e keer.
Ik weet wat je doormaakt en hoe je je voelt....en ik weet ook dat ik niets kan zeggen om jullie pijn te verzachten....
Vandaag is het onze trouwdag....mijn vader's verjaardag....ik mis hem meer dan ooit.....
Veel sterkte.
liefs,
Danique.
Dit jaar op 10 januari is mijn man overleden aan zaadbalkanker, hij kreeg het in 10 jaar tijd voor de 3e keer.
Ik weet wat je doormaakt en hoe je je voelt....en ik weet ook dat ik niets kan zeggen om jullie pijn te verzachten....
Vandaag is het onze trouwdag....mijn vader's verjaardag....ik mis hem meer dan ooit.....
Veel sterkte.
liefs,
Danique.
zaterdag 18 april 2009 om 17:01
Danique, jij sterkte op deze dag. Ik had al eerder stukjes van je gelezen. Ik weet dat ik niet alleen sta hierin. Helaas.
Vandaag weer een hele slechte dag. Weer spoedartsen over de vloer.
Hoe krijg je vrede met een naderende dood als je zo jong bent en als de ziekte zó snel gaat. Voor je iets verwerkt hebt ben je weer ingehaald door nóg slechter nieuws. Zo snel kan je geest het niet bijbenen, lukt het niet om je erbij neer te leggen.
Drie November 2008 kregen we het vonnis: kanker. En nog maar 6 weken geleden het doodvonnis: palliatief.
En nu gaat hij iedere dag met stappen achteruit. Alles lijkt nog steeds een film. Een hele slechte.
Ieder moment verwacht ik dat hij opstaat en zegt: 'geintje! Niks aan de hand! Kom we gaan een terrasje pakken!'
Ik begrijp er allemaal niks meer van. Van dit hele leven niet meer.
Vandaag weer een hele slechte dag. Weer spoedartsen over de vloer.
Hoe krijg je vrede met een naderende dood als je zo jong bent en als de ziekte zó snel gaat. Voor je iets verwerkt hebt ben je weer ingehaald door nóg slechter nieuws. Zo snel kan je geest het niet bijbenen, lukt het niet om je erbij neer te leggen.
Drie November 2008 kregen we het vonnis: kanker. En nog maar 6 weken geleden het doodvonnis: palliatief.
En nu gaat hij iedere dag met stappen achteruit. Alles lijkt nog steeds een film. Een hele slechte.
Ieder moment verwacht ik dat hij opstaat en zegt: 'geintje! Niks aan de hand! Kom we gaan een terrasje pakken!'
Ik begrijp er allemaal niks meer van. Van dit hele leven niet meer.
zaterdag 18 april 2009 om 17:11
ook hier sprakeloos.
Kan niks anders zeggen dan dat ik hoop dat ondanks de lichamelijke en emotionele pijn jullie toch nog mooie momenten samen kunnen hebben in deze periode.
En hopenlijk heb je genoeg mensen die je steunen en waar je even je hart kan luchten als je dat wil.
Dat lijkt me ook heel erg belangrijk.
Je partner is degene die ziek is maar jij hebt de steun ook nodig.
Ik wens je ontzettend veel sterkte.
Jij ook danique op deze moeilijke dag.
Kan niks anders zeggen dan dat ik hoop dat ondanks de lichamelijke en emotionele pijn jullie toch nog mooie momenten samen kunnen hebben in deze periode.
En hopenlijk heb je genoeg mensen die je steunen en waar je even je hart kan luchten als je dat wil.
Dat lijkt me ook heel erg belangrijk.
Je partner is degene die ziek is maar jij hebt de steun ook nodig.
Ik wens je ontzettend veel sterkte.
Jij ook danique op deze moeilijke dag.
zondag 19 april 2009 om 10:13
quote:Bronny schreef op 18 april 2009 @ 13:35:
Vertel ons eens iets moois over hem, over jullie, over wat jullie allemaal samen gedaan hebben.....hij moet heel veel van je houden als hij je in zijn zwaarste uren niet kan missen.
Zou mooi zijn! Maar misschien kan ze dat nog even niet omdat ze zo in donkere dagen leeft (angst en hoop die er niet meer is)
Wanneer je eraan toe bent zou het jou misschien ook kunnen helpen om alle mooie momenten op te schrijven. Even terugzinken in de mooie zonnige tijd! Terwijl ik dit schrijf denk ik tegelijk dat dat ook verschrikkelijk veel pijn moet doen omdat je weet dat het voorbij is. Goh.... wat oneerlijk allemaal!!
Zorg aub ook voor jezelf.
Vertel ons eens iets moois over hem, over jullie, over wat jullie allemaal samen gedaan hebben.....hij moet heel veel van je houden als hij je in zijn zwaarste uren niet kan missen.
Zou mooi zijn! Maar misschien kan ze dat nog even niet omdat ze zo in donkere dagen leeft (angst en hoop die er niet meer is)
Wanneer je eraan toe bent zou het jou misschien ook kunnen helpen om alle mooie momenten op te schrijven. Even terugzinken in de mooie zonnige tijd! Terwijl ik dit schrijf denk ik tegelijk dat dat ook verschrikkelijk veel pijn moet doen omdat je weet dat het voorbij is. Goh.... wat oneerlijk allemaal!!
Zorg aub ook voor jezelf.
zondag 19 april 2009 om 12:36
Dank jullie wel.
Weer een zware nacht achter de rug. Hij begint het zich te realiseren en wil niet gaan. Die pure paniek bij hem is het ergst en ik kan niets zeggen om die weg te nemen. Vanochtend weer de artsen aan ons bed gehad nadat hij heel onregelmatig begon adem te halen.
Gelukkig is hij omringd door liefde van zijn zus, broer, moeder en mij. Alleen zou ik het ook niet aankunnen.
Ook bij mij slaat de paniek toe. Ik hoor hem in mijn hoofd zijn zinnen van vannacht telkens herhalen. Ik kan me niet voorstellen dat je er het éne moment kan zijn en het volgende moment niet meer.
Dit past niet bij hem. Hij is een levensgenieter pur sang, iemand die zo genoot van alles wat het leven te bieden heeft, lekker eten, wijn, reizen, de liefde. Tot in zijn tenen.
Altijd blij, altijd optimistisch, relativerend. Iemand die zo geniet van het leven hoort dat niet in de kiem gesmoord te krijgen.
Ik weet dat er geen antwoord op de 'waarom' vraag is en dat dit een ieder kan treffen. Toeval. Noodlot.
Voor jullie is hij een verhaal op dit forum, niet een bestaand geliefd persoon. Voor mij is hij een deel van mijn hart, dat nu op een harde manier geamputeerd wordt. Ik voel gewoon letterlijk een gat in mijn hart zitten.
Danique, Anne, het is goed om te horen van mensen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. Liefst zou ik een handleiding krijgen waarin staat wat ik moet doen, hoe ik me hier nu doorheen sla, hoe ik me straks staande hou en hoe lang het verdriet zal aanhouden. Ik weet dat dat niet bestaat, maar ik probeer me vast te klampen aan mensen die het meegemaakt hebben en niet hun levenslust compleet verloren hebben.
Akakia, bedankt voor het kaarsje. Ik hoop dat vandaag meer mensen een kaarsje willen branden voor mijn lief. Hij heeft het nodig.
Weer een zware nacht achter de rug. Hij begint het zich te realiseren en wil niet gaan. Die pure paniek bij hem is het ergst en ik kan niets zeggen om die weg te nemen. Vanochtend weer de artsen aan ons bed gehad nadat hij heel onregelmatig begon adem te halen.
Gelukkig is hij omringd door liefde van zijn zus, broer, moeder en mij. Alleen zou ik het ook niet aankunnen.
Ook bij mij slaat de paniek toe. Ik hoor hem in mijn hoofd zijn zinnen van vannacht telkens herhalen. Ik kan me niet voorstellen dat je er het éne moment kan zijn en het volgende moment niet meer.
Dit past niet bij hem. Hij is een levensgenieter pur sang, iemand die zo genoot van alles wat het leven te bieden heeft, lekker eten, wijn, reizen, de liefde. Tot in zijn tenen.
Altijd blij, altijd optimistisch, relativerend. Iemand die zo geniet van het leven hoort dat niet in de kiem gesmoord te krijgen.
Ik weet dat er geen antwoord op de 'waarom' vraag is en dat dit een ieder kan treffen. Toeval. Noodlot.
Voor jullie is hij een verhaal op dit forum, niet een bestaand geliefd persoon. Voor mij is hij een deel van mijn hart, dat nu op een harde manier geamputeerd wordt. Ik voel gewoon letterlijk een gat in mijn hart zitten.
Danique, Anne, het is goed om te horen van mensen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. Liefst zou ik een handleiding krijgen waarin staat wat ik moet doen, hoe ik me hier nu doorheen sla, hoe ik me straks staande hou en hoe lang het verdriet zal aanhouden. Ik weet dat dat niet bestaat, maar ik probeer me vast te klampen aan mensen die het meegemaakt hebben en niet hun levenslust compleet verloren hebben.
Akakia, bedankt voor het kaarsje. Ik hoop dat vandaag meer mensen een kaarsje willen branden voor mijn lief. Hij heeft het nodig.
zondag 19 april 2009 om 20:26
Deboraki, je post gaat door merg en been
Wat moet het verschrikkelijk om zijn paniek te zien...ik kan het me inderdaad niet voorstellen...en ik kan me ook niet voorstellen hoe het voor jou moet voelen. Maar het moet inderdaad verschrikkelijk en verdrietig zijn...ik wou dat ik wat meer kon zeggen of doen, maar helaas...
Ik zal een kaarsje aansteken voor je lief!
Wat moet het verschrikkelijk om zijn paniek te zien...ik kan het me inderdaad niet voorstellen...en ik kan me ook niet voorstellen hoe het voor jou moet voelen. Maar het moet inderdaad verschrikkelijk en verdrietig zijn...ik wou dat ik wat meer kon zeggen of doen, maar helaas...
Ik zal een kaarsje aansteken voor je lief!
dinsdag 21 april 2009 om 16:19
Lieve Deboraki,
Weet niet wat het is om iemand op zo´n manier te verliezen, maar weet wel wat het is om zo vreselijk ziek te zijn (het was waarschijnlijker dat ik niet levend het ziekenhuis uit zou komen dan wel) en ik weet hoe fijn het is om dan mensen zoals jij om je heen te hebben, hun liefde en steun te voelen, je niet alleen te voelen ook al moet je alle pijn, behandelingen en angst alleen ondergaan. Wat goed dat jij dat zo kan, dat jij er zo bent voor jou lief. Ik kan me ook voorstellen dat je niet al je gevoelens kwijt kunt bij de mensen die je nu om je heen hebt, ik zou zeggen, gooi ze er hier lekker uit!
Heel veel sterkte en ook hier gaat een kaarsje aan.
Weet niet wat het is om iemand op zo´n manier te verliezen, maar weet wel wat het is om zo vreselijk ziek te zijn (het was waarschijnlijker dat ik niet levend het ziekenhuis uit zou komen dan wel) en ik weet hoe fijn het is om dan mensen zoals jij om je heen te hebben, hun liefde en steun te voelen, je niet alleen te voelen ook al moet je alle pijn, behandelingen en angst alleen ondergaan. Wat goed dat jij dat zo kan, dat jij er zo bent voor jou lief. Ik kan me ook voorstellen dat je niet al je gevoelens kwijt kunt bij de mensen die je nu om je heen hebt, ik zou zeggen, gooi ze er hier lekker uit!
Heel veel sterkte en ook hier gaat een kaarsje aan.
woensdag 22 april 2009 om 08:37
Gisterenavond kreeg hij weer een toeval en sinds dat moment is hij mijlenver van ons verwijderd. Hij reageert nauwelijks meer op impulsen.
Ik geloof dat iemand anders mijn leven heeft overgenomen. Dit was namelijk niet mijn leven. Een ander heeft mijn lichaam en hersens overgenomen en is dit leven gaan leiden.
Het kan namelijk niet. In mijn leven ging niet altijd alles van een leije dakje, maar er was één solide basis: hij en ik. Wij is niet meer.
Ik ook niet meer.
Laat nu die ander het maar permanent overnemen.
Ik geloof dat iemand anders mijn leven heeft overgenomen. Dit was namelijk niet mijn leven. Een ander heeft mijn lichaam en hersens overgenomen en is dit leven gaan leiden.
Het kan namelijk niet. In mijn leven ging niet altijd alles van een leije dakje, maar er was één solide basis: hij en ik. Wij is niet meer.
Ik ook niet meer.
Laat nu die ander het maar permanent overnemen.
