Kinderen
alle pijlers
Alleen gaan voor een 2e
dinsdag 20 februari 2018 23:47
De titel zegt het al een beetje. Wil ik alleen gaan voor een 2e? Ik ben nu moeder van een kindje van 2. Haar vader en ik zijn niet meer samen, maar er is wel een omgangsregeling en hij is gewoon in het leven van ons kind betrokken.
Toen ik een jaar geleden de keuze maakte om niet verder te willen in die relatie, deed ik dat eigenlijk al met een sterke wens voor een 2e kindje. Maar dat vond ik geen reden om maar bij mijn ex te blijven en daarmee een situatie te creëeren waarin ik over een paar jaar 2 kinderen door een scheiding heen zou trekken.
Nu zijn we een jaar verder en ik ben gelukkig met mijn leven, onze dochter heeft de nieuwe situatie goed opgepakt, ik heb een heerlijk huis en een leuke baan. So far so good. Toch laten die kriebels voor een tweede me maar niet los. Maar ik merk tegelijk dat ik echt niet op een nieuwe relatie zit te wachten. Sinds een maand of 2/3 ben ik dan ook de mogelijkheden aan t onderzoeken om door middel van een donor zwanger te raken. Maar ik heb ook mega twijfels. Ik bedoel het is allemaal heel leuk dat ik een tweede wil, maar hoe gaat de praktijk er dan uitzien. Oudste kind heeft een papa in haar leven en 2 families. Gaat bij papa slapen, gaat met papa op vakantie, viert 2x sinterklaas, krijgt dubbel cadeaus met de kerst en een nieuw kindje heeft dat allemaal niet!? Blijft altijd bij mama, weet niet eens hoe het is om een papa te hebben. Gaat met mama en zusje op vakantie en dan moet mama weer aan t werk en gaat zus met papa op vakantie en zij moet naar een opvang toe. Ben ik dan niet vreselijk egoïstisch bezig en moet ik gewoon gelukkig zijn met wat ik nu heb. Maak ik me druk om niks en komt dit allemaal wel goed? Wat is wijsheid??
Toen ik een jaar geleden de keuze maakte om niet verder te willen in die relatie, deed ik dat eigenlijk al met een sterke wens voor een 2e kindje. Maar dat vond ik geen reden om maar bij mijn ex te blijven en daarmee een situatie te creëeren waarin ik over een paar jaar 2 kinderen door een scheiding heen zou trekken.
Nu zijn we een jaar verder en ik ben gelukkig met mijn leven, onze dochter heeft de nieuwe situatie goed opgepakt, ik heb een heerlijk huis en een leuke baan. So far so good. Toch laten die kriebels voor een tweede me maar niet los. Maar ik merk tegelijk dat ik echt niet op een nieuwe relatie zit te wachten. Sinds een maand of 2/3 ben ik dan ook de mogelijkheden aan t onderzoeken om door middel van een donor zwanger te raken. Maar ik heb ook mega twijfels. Ik bedoel het is allemaal heel leuk dat ik een tweede wil, maar hoe gaat de praktijk er dan uitzien. Oudste kind heeft een papa in haar leven en 2 families. Gaat bij papa slapen, gaat met papa op vakantie, viert 2x sinterklaas, krijgt dubbel cadeaus met de kerst en een nieuw kindje heeft dat allemaal niet!? Blijft altijd bij mama, weet niet eens hoe het is om een papa te hebben. Gaat met mama en zusje op vakantie en dan moet mama weer aan t werk en gaat zus met papa op vakantie en zij moet naar een opvang toe. Ben ik dan niet vreselijk egoïstisch bezig en moet ik gewoon gelukkig zijn met wat ik nu heb. Maak ik me druk om niks en komt dit allemaal wel goed? Wat is wijsheid??
vrijdag 23 februari 2018 09:56
Wat een reacties. De discussie wordt alleen een beetje of bam moederschap überhaupt gewenst is ivm geen vader. Dat is voor mij niet echt de vraag. Er zijn zat gezinnen die een stuk stabieler zouden zijn als er geen vader zou zijn. Ik denk niet dat een vader perse nodig is in het leven van een kind. Een mannelijk rolmodel wel, maar dat kan een opa, oom, goede vriend ook zijn.
Het gaat mij meer om het feit dat kind 1 wel iets heeft wat kind 2 niet heeft. Naast een vader is dat natuurlijk een complete 2e familie. En dat kind 2 iets heeft wat kind 1 nooit zal hebben, namelijk 1 huis waar ze in leeft en niet het heen en weer gaan tusse. 2 huizen.
Ik denk dat het voor nu ook geen realistische optie is. Mijn dochter moet inderdaad nog wennen aan de nieuwe situatie en haar belang moet daarin voorop staan. Ik denk niet dat ik haar help met een kind op de wereld zetten, dar wel altijd bij mama kan blijven. Wie weet over een jaar of 2/3.
Het gaat mij meer om het feit dat kind 1 wel iets heeft wat kind 2 niet heeft. Naast een vader is dat natuurlijk een complete 2e familie. En dat kind 2 iets heeft wat kind 1 nooit zal hebben, namelijk 1 huis waar ze in leeft en niet het heen en weer gaan tusse. 2 huizen.
Ik denk dat het voor nu ook geen realistische optie is. Mijn dochter moet inderdaad nog wennen aan de nieuwe situatie en haar belang moet daarin voorop staan. Ik denk niet dat ik haar help met een kind op de wereld zetten, dar wel altijd bij mama kan blijven. Wie weet over een jaar of 2/3.
vrijdag 23 februari 2018 10:06
Tipitentje schreef: ↑23-02-2018 09:56Wat een reacties. De discussie wordt alleen een beetje of bam moederschap überhaupt gewenst is ivm geen vader. Dat is voor mij niet echt de vraag. Er zijn zat gezinnen die een stuk stabieler zouden zijn als er geen vader zou zijn. Ik denk niet dat een vader perse nodig is in het leven van een kind. Een mannelijk rolmodel wel, maar dat kan een opa, oom, goede vriend ook zijn.
Het gaat mij meer om het feit dat kind 1 wel iets heeft wat kind 2 niet heeft. Naast een vader is dat natuurlijk een complete 2e familie. En dat kind 2 iets heeft wat kind 1 nooit zal hebben, namelijk 1 huis waar ze in leeft en niet het heen en weer gaan tusse. 2 huizen.
Ik denk dat het voor nu ook geen realistische optie is. Mijn dochter moet inderdaad nog wennen aan de nieuwe situatie en haar belang moet daarin voorop staan. Ik denk niet dat ik haar help met een kind op de wereld zetten, dar wel altijd bij mama kan blijven. Wie weet over een jaar of 2/3.
Waarom zou de situatie over 2/3 jaar anders zijn? Het probleem blijft natuurlijk hetzelfde.
vrijdag 23 februari 2018 11:20
Natuurlijk wel. Niet als ze nog heel klein zijn nee, maar op een bepaald moment komen toch de vragen. Ze zullen zien dat vriendjes wel vaders hebben en veel kinderen zullen dan nieuwsgierig worden naar hun eigen vader.
Rond de puberteit komen vaak ook de vragen over hun eigen identiteit en kan een missende vader daarin ook een belangrijk element vormen.
Wat een miskenning van je kind om dit gedeelte maar gewoon te ontkennen, omdat dat jou als moeder beter uitkomt
vrijdag 23 februari 2018 11:24
Ook hier weer die ontkenning van wat een vader en opa kan zijn.Koffiekop schreef: ↑23-02-2018 02:15Ik vind het heel erg voor je dat je een gemis voelt maar volgens mij heb je wel een beetje een droombeeld geschapen.. dat maakt het niet makkelijker kan ik me zo voorstellen.
Ik weet niet van welke generatie jouw vader moet zijn geweest maar de generatie mannen van na de oorlog (nu 65-70) staan niet bekend om hun emotionele betrokkenheid. Klussende vaders ken ik ook niet en hun opaschap voeren ze passief vanaf de bank uit in het kielzog van oma. En dan praat ik echt over alle vaders die ik ken van mezelf en vrienden, slechts 1 of 2 uitzonderingen daar gelaten.
Misschien helpt het je als je je vaderbeeld niet projecteert op die paar hele leuke, betrokken, steunende vaders maar ook kijkt naar de vele wat meer passieve vaders die er ook bij bosjes zijn. Het is net als wanneer je nooit een relatie gehad hebt, dan stel je je het ook zo voor zoals het in de film is. Dat is het nooit.
In mijn omgeving alleen maar lieve betrokken vaders en opa's, die inderdaad veel tijd doorbrengen met de kinderen en ook de typische klusjes op zich nemen (ja, heel rolbevestigend, maar het is toch echt zo).
Dat je zo iemand in je leven mist lijkt me heel normaal. Dat verdriet ontkennen vind ik kwalijk.
vrijdag 23 februari 2018 11:29
Tuurlijk dat verschil is er. Toch kan ieder kind dat opgroeit zonder vader die persoon missen. En natuurlijk wordt een kind daarmee geconfronteerd. Vanaf de basisschool zijn kinderen zich echt wel bewust van gezinssamenstellingen en zullen ze dus ook van vriendjes horen: 'waar is jouw papa?'
Je kan niet ontkennen dat er zoiets bestaat als een vaderfiguur in de levens van de meeste kinderen, die voor velen van hen enorm belangrijk is en op hetzelfde niveau staat als de moeder.
vrijdag 23 februari 2018 11:35
Een kind zonder moeder wordt ook groot. Je mist het hele punt.N00R85 schreef: ↑23-02-2018 11:29Tuurlijk dat verschil is er. Toch kan ieder kind dat opgroeit zonder vader die persoon missen. En natuurlijk wordt een kind daarmee geconfronteerd. Vanaf de basisschool zijn kinderen zich echt wel bewust van gezinssamenstellingen en zullen ze dus ook van vriendjes horen: 'waar is jouw papa?'
Je kan niet ontkennen dat er zoiets bestaat als een vaderfiguur in de levens van de meeste kinderen, die voor velen van hen enorm belangrijk is en op hetzelfde niveau staat als de moeder.
vrijdag 23 februari 2018 12:41
vrijdag 23 februari 2018 12:49
Wat goed dat je dit inziet.Tipitentje schreef: ↑23-02-2018 12:41Misschien is er dan niks veranderd, misschien is alles anders. Ik zeg toch niet dat ik het dan wel doe. Ik zeg dat het nu zeker de tijd niet is.
vrijdag 23 februari 2018 12:55
Dat is fijner voor een kind?Tipitentje schreef: ↑23-02-2018 09:56Ik denk niet dat ik haar help met een kind op de wereld zetten, dar wel altijd bij mama kan blijven.
Bij papa is het niet leuk?
vrijdag 23 februari 2018 13:24
Ehm.. mijn vader was een redelijk emotioneel betrokken vader, hij kluste graag en veel en hij was een hele leuke opa voor zijn kleinkinderen. Hij kon er alleen veel te kort maar van genieten omdat hij twee jaar geleden is overleden. Oh ja, hij zou nu 68 zijn geweest.Koffiekop schreef: ↑23-02-2018 02:15Ik vind het heel erg voor je dat je een gemis voelt maar volgens mij heb je wel een beetje een droombeeld geschapen.. dat maakt het niet makkelijker kan ik me zo voorstellen.
Ik weet niet van welke generatie jouw vader moet zijn geweest maar de generatie mannen van na de oorlog (nu 65-70) staan niet bekend om hun emotionele betrokkenheid. Klussende vaders ken ik ook niet en hun opaschap voeren ze passief vanaf de bank uit in het kielzog van oma. En dan praat ik echt over alle vaders die ik ken van mezelf en vrienden, slechts 1 of 2 uitzonderingen daar gelaten.
Misschien helpt het je als je je vaderbeeld niet projecteert op die paar hele leuke, betrokken, steunende vaders maar ook kijkt naar de vele wat meer passieve vaders die er ook bij bosjes zijn. Het is net als wanneer je nooit een relatie gehad hebt, dan stel je je het ook zo voor zoals het in de film is. Dat is het nooit.
En al zijn leeftijdsgenoten ken ik als betrokken vaders, goede klussers/harde werkers, en leuke opa's. Een enkeling daargelaten natuurlijk.
Dus ik denk maar net dat het eraan ligt uit wat voor omgeving je komt wanneer jij een beeld voor ogen hebt betreffende hoe het zou zijn (geweest) met een vader in je leven.
vrijdag 23 februari 2018 13:43
Mijn vader was juist een klusser en heeft mijn hele huis verbouwd en repareerde regelmatig van alles. Een jaar voor zijn dood stond hij nog bomen te kappen in mijn tuin. Mijn opa (vaders vader) kluste op zijn beurt weer bij mijn ouders, voornamelijk tuinwerk overigens want dat was zijn passie.
En in mijn omgeving zie ik ook veel vaders die bij hun volwassen kinderen klussen, van de buitenboel schilderen tot het aanbouwen van 'n carport etc.
vrijdag 23 februari 2018 14:05
Ja dat is absoluut wat ik zei
vrijdag 23 februari 2018 14:15
Ja, samen met deze opmerkingTipitentje schreef: ↑23-02-2018 09:56Ik denk niet dat een vader perse nodig is in het leven van een kind. Een mannelijk rolmodel wel, maar dat kan een opa, oom, goede vriend ook zijn.
Een kind heeft een liefdevolle opvoeder nodig, die als contante aanwezig is in het leven van een kind.
Het geslacht van deze persoon maakt geen bal uit.
Een psychisch niet stabiele moeder die haar kind beschadigt kan een kind missen als kiespijn.
vrijdag 23 februari 2018 14:32
Mijn zoon vergelijkt het met het missen van een zus. Heeft ie nooit gehad, maar om hem heen hebben velen wel een zus. Toch mist hij geen zus.N00R85 schreef: ↑23-02-2018 11:29Tuurlijk dat verschil is er. Toch kan ieder kind dat opgroeit zonder vader die persoon missen. En natuurlijk wordt een kind daarmee geconfronteerd. Vanaf de basisschool zijn kinderen zich echt wel bewust van gezinssamenstellingen en zullen ze dus ook van vriendjes horen: 'waar is jouw papa?'
Je kan niet ontkennen dat er zoiets bestaat als een vaderfiguur in de levens van de meeste kinderen, die voor velen van hen enorm belangrijk is en op hetzelfde niveau staat als de moeder.
Een vaderfiguur is niet onmisbaar, net als bijv een zus.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 23 februari 2018 14:42
Maar een oom, goede vriend, leraar kan nooit die onvoorwaardelijke liefde geven die een betrokken vader wel zou bieden. Mijn kids hebben 4 leuke ooms (mijn broers) maar mijn kinderen zullen heus wel weten op een dag dat die leuke ooms eerder voor hun eigen kinderen door het vuur zouden gaan dan voor hen. Je kunt als moeder wel een aardig mannelijk rolmodel kunnen vinden maar die onvoorwaardelijke liefde voor je kind zal ontbreken.
Laatst was er een zembla reportage over stiefkinderen van de rekening. Daarin ook een situatie van een meid die een prima stiefvader had maar na de scheiding hij haar als een baksteen liet vallen en alleen maar omgang wilde met zijn eigen biologisch kindje.
Ik blijf erbij dat een betrokken vader essentieel is voor een kind. Bewust kiezen voor een situatie waarin een kind geen vaderfiguur zal hebben in zijn/haar leven vind ik zeer egoïstisch.
Laatst was er een zembla reportage over stiefkinderen van de rekening. Daarin ook een situatie van een meid die een prima stiefvader had maar na de scheiding hij haar als een baksteen liet vallen en alleen maar omgang wilde met zijn eigen biologisch kindje.
Ik blijf erbij dat een betrokken vader essentieel is voor een kind. Bewust kiezen voor een situatie waarin een kind geen vaderfiguur zal hebben in zijn/haar leven vind ik zeer egoïstisch.
hanaa wijzigde dit bericht op 23-02-2018 15:46
0.06% gewijzigd
vrijdag 23 februari 2018 14:47
Er is weinig onderzoek naar kinderen van bewust alleenstaande moeders, maar het onderzoek wat er is wijst uit dat deze kinderen het net zo goed doen als kinderen met twee ouders.Hanaa schreef: ↑23-02-2018 14:42Maar een oom, goede vriend, leraar kan nooit die onvoorwaardelijke liefde geven die een betrokken vader wel zou bieden. Mijn kids hebben 4 leuke ooms (mijn broers) maar mijn kinderen zullen heus wel weten op een dag dat die leuke ooms eerder voor hun eigen kinderen door het vuur zouden gaan dan voor hen. Je kunt als moeder wel een aardig mannelijk rolmodel kunnen vinden maar die onvoorwaardelijke liefde voor je kind zal ontbreken.
Laatst was er een zebla reportage over stiefkinderen van de rekening. Daarin ook een situatie van een meid die een prima stiefvader had maar na de scheiding hij haar als een baksteen liet vallen en alleen maar omgang wilde met zijn eigen biologisch kindje.
Ik blijf erbij dat een betrokken vader essentieel is voor een kind. Bewust kiezen voor een situatie waarin een kind geen vaderfiguur zal hebben in zijn/haar leven vind ik zeer egoïstisch.
Ik ben eerlijk gezegd regelmatig min of meer verbijsterd over hoe belangrijk een vaderfiguur wordt gemaakt.
Hoe zie je dat bij bijv een lesbisch stel?
Overigens is het krijgen van een kind altijd een egoïstische keus.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 23 februari 2018 14:56
Ik mis ook geen zus/broer, maar zie er ook niet de meerwaarde van in in mijn omgeving. De meeste mensen die ik ken zien hun sibling niet als hun hartsvriend(in) en soms zien ze het zelfs alleen maar als 'n verplicht nummertje en iemand waar je last van hebt op moeilijke momenten bij je ouders (ziekbed/overlijden)
Maar vaders en moeders, zeker als ze ook nog bij elkaar gebleven zijn, zie ik wel als meerwaarde, ook in mijn omgeving. En met twee ouders heb je wel om twee mensen angst ze kwijt te raken, maar als je er maar eentje hebt, verlies je gelijk alles als diegene wegvalt.
