Kinderen
alle pijlers
bewust geen kinderen
zondag 4 november 2007 om 16:59
Hoi,
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
dinsdag 4 december 2007 om 21:23
jaaah puppies! heb nu een exemplaar van 10 maanden in huis. die kan ik ook lekker bemoederen. heerlijk hoor, zo met z'n drietjes. honden hebben wel wat zorg nodig maar is net genoeg, lekker wandelen, en je krijgt er heel veel liefde voor terug. als je wat meer om handen wilt hebben kun je met 'm op hondencursus. ja hoor, als ik niet zo gek op honden was geweest had ik misschien het zorgen en houden van iets gemist.
zaterdag 29 december 2007 om 06:44
Hoi,
Mag ik als 'zwever' meepraten?
Ik ben 29, relatie van net meer dan 2 jaar. Wil niet 'absuluut WEL' kinderen, maar ik wil ze eigenlijk ook niet 'echt NIET'. Hang er tussenin.
Wel zou ik heel graag zwanger zijn. Dit is ontzettend krom en ik weet zeker dat er zo 100 moeders beginnen te roepen dat ik niet weet waar ik het over heb. Een vriendin en een nichtje van mij hebben nogal gecompliceerde zwangerschappen gehad, maar ik ken er ook genoeg die er (behalve het kwaaltje hier en daar) redelijk oke doorgefietst zijn. Ik vind zwangere vrouwen ook onwijs sexy.
Maar het kind wat er dan uit komt, dat weet ik zo net nog niet.
Momenteel bekijk ik het allemaal redelijk nuchter. Heb nu het geld niet voor een kleine en mijn huidige locatie (Phuket, Thailand) is niet 'je-van-het' voor een kind.
Binnenkort verhuizen we naar een nog meer afgelegen locatie en daar zou ik het al helemaal niet zien zitten met een baby (geen vriendjes enzo, gebrek aan onderwijs, etc.).
Daarbij komt dat hoe ouder ik word, des te meer zorgen ik mij maak. Loslaten is ook niet mijn sterkste punt wat er op neer komt dat ik net als iemand hierboven al schreef mijn ukkie in een hokkie zou houden vanaf dag 1. Dat zorgen maken zal allemaal wel meevallen en loslaten gaat ook misschien makkelijker dan ik denk....
Ik had vroeger overigens wel een pop en die ging o ve ral mee naar toe. Vakantie, logeren bij opa en oma, in de auto.
Mijn vriend is ook een twijfelaar wat kinderen betreft. We reizen en duiken allebei zo graag, we weten niet of we al dat op willen geven voor een kind.
Verder ben ik het met de 'geen kind premie'-stelling eens. Het geeft me een zootje zo'n ukkie, sjeezus. Mijn tante was altijd erg tegen luiers en heeft haar twee kinderen met katoenen luiers gekleed.
Waarom niet adopteren? Er zijn zoveel kinderen op de wereld die met een beter thuis afzijn dan waar ze nu zitten. Is wat ecologischer dan er zelf nog een op de aarde zetten.
De kids van mijn broer zijn geweldig, ik zie ze alleen te weinig omdat ik in het buitenland werk. Als ik thuis ben dan pas ik graag op en geniet daar echt van.
Ik ben niet anti-kind, ik weet alleen niet of ik er zelf wel een wil.
Mijn vriend is enigs kind en zijn moeder wil heeeeeeel graag oma worden. Zegt ze iedere keer. Bedoelt het als grapje maar ik merk dat ze het stiekum toch wel meent. Kan nog interessant worden.
Fijne dag!
Groetjes, Peefje
zaterdag 29 december 2007 om 14:15
Ik ben 22 en wil ook bewust geen kinderen. Ten eerste omdat ik het helemaal niks vind en ze passen gewoon niet in mijn wereld, zoals ik wil leven. Ten tweede omdat ik borderline heb en omdat het waarschijnlijk erfelijk is, wil ik geen kinderen. Ik zou niet weten wat ik ermee aanmoest als ze net zo zouden worden als ik ben geweest
zaterdag 29 december 2007 om 18:40
quote:sjakkie11 schreef op 30 november 2007 @ 09:23:
Wat een feest der herkenning toch hier. Ook ik als meisje geen plannen om moeder te worden, ook het verhaal met poppen & wiegjes spelen was d'r niet bij. Ik ben ook opgegroeid zonder kleinere broertjes of zusjes, geen babies dus in huis, misschien dat zoiets ook al je denken/doen/voelen beïnvloed?
En heeft iemand deze soms ook: babies kan ik absoluut niet vertederd van raken, allerlei jonge dieren echter wel. Geef mij een puppie en ik ben helemaal verkocht ?!? Is dit raar?
Ik speelde vroeger ook nooooooooooit met poppen, moest er niks van hebben. Ik vond het technisch lego van mijn broer veel leuker.
Ook ben ik vrijwel nooit vertedert geraakt van babies. Inderdaad wel van puppies e.d.
Maar! Ondertussen heb ik wel een zoon van dik een half jaar, en guess what? Ik wilde hem heeeeeeeeel graag!!
Zo kan het dus ook...
Wat een feest der herkenning toch hier. Ook ik als meisje geen plannen om moeder te worden, ook het verhaal met poppen & wiegjes spelen was d'r niet bij. Ik ben ook opgegroeid zonder kleinere broertjes of zusjes, geen babies dus in huis, misschien dat zoiets ook al je denken/doen/voelen beïnvloed?
En heeft iemand deze soms ook: babies kan ik absoluut niet vertederd van raken, allerlei jonge dieren echter wel. Geef mij een puppie en ik ben helemaal verkocht ?!? Is dit raar?
Ik speelde vroeger ook nooooooooooit met poppen, moest er niks van hebben. Ik vond het technisch lego van mijn broer veel leuker.
Ook ben ik vrijwel nooit vertedert geraakt van babies. Inderdaad wel van puppies e.d.
Maar! Ondertussen heb ik wel een zoon van dik een half jaar, en guess what? Ik wilde hem heeeeeeeeel graag!!
Zo kan het dus ook...
zondag 30 december 2007 om 08:43
Ik ben bijna 23 en zeg vanaf mijn vijfde jaar al dat ik nooit kinderen zou willen, maar inmiddels ben ik ook iets gaan twijfelen. Mijn relatie is er eentje als uit sprookjes en liefdesliedjes en HIJ zou rond zijn dertigste wel aan kinderen willen beginnen (mits we er dan klaar voor zijn). De eerste twee jaar van onze relatie is het een onbespreekbaar onderwerp geweest. Ik wil niet, ik vind kinderen stom en vervelend. Hoe hij het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar ik ben nu toch gaan twijfelen. Inmiddels ben ik al zover, dat mocht het een keer misgaan met het condoom en ik blijk zwanger te zijn, we zijn getrouwd en kunnen het financieel, psychisch en praktisch aan, dat ik het dan niet laat aborteren. Maar blijf ik volhouden en voelen dat ik geen kinderen wil, dan vind hij mij nog altijd belangrijker dan een kind. Zonder vrouw, kun je immers ook geen kind krijgen.
Bertrade zegt: "Wat ik persoonlijk apart vind is dat volgens andere mensen die wel een kinderwens of kinderen hebben vervolgens redenen moet gaan geven waarom ik niet wil, terwijl zij geen redenen hoeven geven waarom ze wel kinderen willen." En daar ben ik het helemaal mee eens! Zodra je aan een (wannabe)moeder vraagt waarom ze kinderen willen, dan is dat onbeleefd en not done. Terwijl ik erg vaak uit moet leggen (zelfs aan vrienden die het al meerdere keren gehoord hebben) dat ik geen kinderen wil.
Volgens mijn vriend heb ik overigens een anti-kindersensor. Wanneer we in een trein zitten, door het centrum lopen of boodschappen doen en hij hoort me zuchten, dan weet hij direct dat ik weer ergens een kind hoor gillen en krijsen. Inmiddels heb ik wat meer door dat het niet altijd alleen aan de kinderen ligt en het ook vaak nietcorrigerend gedrag van ouders is dus is het iets minder geworden als er weer een kind over het gangpad rent, met een ander kind en ze keihard aan het schreeuwen zijn en me ook nog eens bijna omver rennen... Volgens mijn vriend ligt mijn "kinderangst" ook erg aan mijn eigen jeugd en het feit dat ik gewoon echt alleen probleemkinderen "ken".
Maar goed, ik wil dus eigenlijk geen kinderen. Het benauwd me gewoon. Ik houd niet van drukte, als mijn poezen besluiten dat ze met elkaar moeten spelen en dat binnenshuis doen, heb ik vaak al de neiging om de buitendeur open te zetten. Ik ben een rust-persoon. Ik wil gewoon kunnen werken en thuis moet het dan lekker stil zijn. Geen gejengel omdat ik vergeten ben een flesje te maken, of er een poepluier verschoont moet worden. En dan is dat misschien alleen de eerste paar jaar, daarna gaan ze spelen en rennen en schreeuwen. Natuurlijk altijd op het moment dat ik rust wil!
Mijn zusje is acht jaar jonger dan ik en ik heb het altijd moeilijk gevonden omdat de "rust" in huis daarna verdwenen is. Dus nee, ik denk niet, dat het goed voor mij (of een kind) is om kinderen te krijgen. Voor mijn vriend is het voornamelijk de verantwoordelijkheid die hij niet durft te nemen, vanwege zijn handicap. Dat is dus een tweede reden. Als wij een kind krijgen, heeft het waarschijnlijk ook zijn handicap. En dan hebben we een kind wat extra aandacht nodig heeft. En voornamelijk aandacht wat ik moet geven, omdat hij door zijn handicap minder goed is in praktische dingen...
Wat op pagina drie ook staat over het afscheid nemen van het leventje dat je met je vrienden had, wanneer die vrienden kinderen krijgen is voor mij ook een grote angst. Een van de eerste koppels uit onze vriendengroep gaan komend jaar trouwen. En daarna... komt er (een keer) een kind. Dit zie ik absoluut niet zitten. O.a. omdat die kinderen ook meemoeten naar ons huis bij verjaardagen en dergelijke. Maar ook omdat alles anders gaat. Niet meer spontaan naar de kroeg, babypraat of de kinderen moeten mee/zijn er ook.
Door hormoonproblemen die ik heb, zie ik ook enorm op tegen zwanger zijn. Van het ene hormoon maak ik te weinig aan en van het andere teveel. Dat is nu al jaren zo. Laat staan hoe dit is, wanneer ik zwanger ben... Mijn moeder is bij haar drie kinderen alle keren bijna overleden omdat ze door haar hormoonproblemen geen weeen had en haar baarmoeder na de bevalling dus ook niet samenkromp. Vervolg: ze bloedde bijna dood.
Sommigen zeggen inderdaad dat het egoistisch van me is om geen kinderen te willen. Maar ik draai zulke vragen altijd om, want ik vind het net zo egoistisch om wel kinderen te willen. Je doet het immers voor jezelf en je partner en niet voor de wereld-die-al-vol-genoeg-is.
Mocht het dus gebeuren dat ik na ons trouwen (over vijf jaar) zwanger raak en we het financieel, psychisch en praktisch aankunnen, dan zal ik er denk ik, net als Omen, alles aan proberen te doen om het kind een zo goed mogelijk leven te geven. Ik wil niet dezelfde fouten maken als mijn moeder gedaan heeft. Ik heb dan ook veel respect voor Omen, en andere mensen, die het toch maar voor elkaar krijgen. Mij lijkt het een onbegonnen zware taak.
Bertrade zegt: "Wat ik persoonlijk apart vind is dat volgens andere mensen die wel een kinderwens of kinderen hebben vervolgens redenen moet gaan geven waarom ik niet wil, terwijl zij geen redenen hoeven geven waarom ze wel kinderen willen." En daar ben ik het helemaal mee eens! Zodra je aan een (wannabe)moeder vraagt waarom ze kinderen willen, dan is dat onbeleefd en not done. Terwijl ik erg vaak uit moet leggen (zelfs aan vrienden die het al meerdere keren gehoord hebben) dat ik geen kinderen wil.
Volgens mijn vriend heb ik overigens een anti-kindersensor. Wanneer we in een trein zitten, door het centrum lopen of boodschappen doen en hij hoort me zuchten, dan weet hij direct dat ik weer ergens een kind hoor gillen en krijsen. Inmiddels heb ik wat meer door dat het niet altijd alleen aan de kinderen ligt en het ook vaak nietcorrigerend gedrag van ouders is dus is het iets minder geworden als er weer een kind over het gangpad rent, met een ander kind en ze keihard aan het schreeuwen zijn en me ook nog eens bijna omver rennen... Volgens mijn vriend ligt mijn "kinderangst" ook erg aan mijn eigen jeugd en het feit dat ik gewoon echt alleen probleemkinderen "ken".
Maar goed, ik wil dus eigenlijk geen kinderen. Het benauwd me gewoon. Ik houd niet van drukte, als mijn poezen besluiten dat ze met elkaar moeten spelen en dat binnenshuis doen, heb ik vaak al de neiging om de buitendeur open te zetten. Ik ben een rust-persoon. Ik wil gewoon kunnen werken en thuis moet het dan lekker stil zijn. Geen gejengel omdat ik vergeten ben een flesje te maken, of er een poepluier verschoont moet worden. En dan is dat misschien alleen de eerste paar jaar, daarna gaan ze spelen en rennen en schreeuwen. Natuurlijk altijd op het moment dat ik rust wil!
Mijn zusje is acht jaar jonger dan ik en ik heb het altijd moeilijk gevonden omdat de "rust" in huis daarna verdwenen is. Dus nee, ik denk niet, dat het goed voor mij (of een kind) is om kinderen te krijgen. Voor mijn vriend is het voornamelijk de verantwoordelijkheid die hij niet durft te nemen, vanwege zijn handicap. Dat is dus een tweede reden. Als wij een kind krijgen, heeft het waarschijnlijk ook zijn handicap. En dan hebben we een kind wat extra aandacht nodig heeft. En voornamelijk aandacht wat ik moet geven, omdat hij door zijn handicap minder goed is in praktische dingen...
Wat op pagina drie ook staat over het afscheid nemen van het leventje dat je met je vrienden had, wanneer die vrienden kinderen krijgen is voor mij ook een grote angst. Een van de eerste koppels uit onze vriendengroep gaan komend jaar trouwen. En daarna... komt er (een keer) een kind. Dit zie ik absoluut niet zitten. O.a. omdat die kinderen ook meemoeten naar ons huis bij verjaardagen en dergelijke. Maar ook omdat alles anders gaat. Niet meer spontaan naar de kroeg, babypraat of de kinderen moeten mee/zijn er ook.
Door hormoonproblemen die ik heb, zie ik ook enorm op tegen zwanger zijn. Van het ene hormoon maak ik te weinig aan en van het andere teveel. Dat is nu al jaren zo. Laat staan hoe dit is, wanneer ik zwanger ben... Mijn moeder is bij haar drie kinderen alle keren bijna overleden omdat ze door haar hormoonproblemen geen weeen had en haar baarmoeder na de bevalling dus ook niet samenkromp. Vervolg: ze bloedde bijna dood.
Sommigen zeggen inderdaad dat het egoistisch van me is om geen kinderen te willen. Maar ik draai zulke vragen altijd om, want ik vind het net zo egoistisch om wel kinderen te willen. Je doet het immers voor jezelf en je partner en niet voor de wereld-die-al-vol-genoeg-is.
Mocht het dus gebeuren dat ik na ons trouwen (over vijf jaar) zwanger raak en we het financieel, psychisch en praktisch aankunnen, dan zal ik er denk ik, net als Omen, alles aan proberen te doen om het kind een zo goed mogelijk leven te geven. Ik wil niet dezelfde fouten maken als mijn moeder gedaan heeft. Ik heb dan ook veel respect voor Omen, en andere mensen, die het toch maar voor elkaar krijgen. Mij lijkt het een onbegonnen zware taak.
zondag 30 december 2007 om 18:30
Hallo allemaal, ik heb niet het hele topic gelezen... dus mogelijk is dit al aan bod gekomen.
Stel, je hebt en wilt zelf geen kinderen (zoals ik dus) en je hebt vriendinnen die ze wel hebben, hoe maak je hen dan op een lieve / vriendelijke manier duidelijk dat je graag met ze wilt afspreken zonder de kinderen erbij. Kinderen moeten namelijk altijd wat: luier, eten, spelen, etc, en als ie niets doet / stil is, dan moet mams ff checke of ie nog wel leeft... een goed gesprek is in zo'n situatie niet mogelijk!
Stel, je hebt en wilt zelf geen kinderen (zoals ik dus) en je hebt vriendinnen die ze wel hebben, hoe maak je hen dan op een lieve / vriendelijke manier duidelijk dat je graag met ze wilt afspreken zonder de kinderen erbij. Kinderen moeten namelijk altijd wat: luier, eten, spelen, etc, en als ie niets doet / stil is, dan moet mams ff checke of ie nog wel leeft... een goed gesprek is in zo'n situatie niet mogelijk!
zondag 30 december 2007 om 19:07
JAAA, goeie vraag Kletsbes, heb hetzelfde probleem. Onbegrijpelijk vind ik het ook dat vriendinnen met wie je vroeger alles uiteraard zonder kinderen erbij deed, omdat ze die nog niet hadden, je niet eens vràgen of je het oké vindt dat ze de kinderen meenemen. Kijk; als je bij je vriendin op bezoek gaat, is het iets anders. Maar als je bijv een bakkie in de stad wilt gaan doen, vindt ik dat ze het moet vragen. Helaas ben ik te bang voor ruzie om hier zelf een punt van te maken. Het hangt overigens ook een beetje van de persoon in kwestie af; maar over het algemeen zijn de kids vele malen belangrijker dan de vriendin, zelfs blijkbaar als er eventueel ruzie van zou kunnen komen.
zondag 30 december 2007 om 19:15
zondag 30 december 2007 om 19:39
Tja, de puppies... en de jonge poesjes niet te vergeten... ik kan dus letterlijk uuuren over onze honden en katten en het paard kletsen, ik sta ook bekend als de absolute hondengek, ben er zo éen die elke paar maanden wel weer een gewond of verloren beest mee naar huis zeult (vriend dreigt keer op keer de benen te nemen als ik weer een dier gevonden heb).
Maar ik moet me er toe zetten om geïnteressseerd te zijn in kinderen - alhoewel het met m'n neefjes nog meevalt, die vind ik erg lief en leuk. Mijn moeder is net zoals ik (alhoewel ze wel 2 kinderen heeft), die wou ook helemaal geen oma worden. Mijn moeder is erg van het filmen en ze heeft hele banden volgeschoten van mijn zusjes kat en ook van onze huisdieren. Als ze nu naar mijn zus gaat, die sinds een paar jaar kinderen heeft, moet ik er haar iedere keer voor waarschuwen niet méér film te schieten van de kat dan van de kids... geen grap!
Tja, ik heb gewoon niet zo veel met kinderen, ook niet met mensen trouwens, alhoewel, dat hangt ook erg van die mens af. Maar de Mens in het algemeen is niet zo mijn ding. En dieren dus wel!
We waren vorige maand met het werk in Marokko en hadden een lunch ergens aan de rand van een zwembad. Als dessert stond er een grote schaal fruit, waarvan ik ongeveer 4 appels genomen heb, in parten gesneden en aan het graatmagere paard gevoerd heb dat verscholen in een "stal" achter het complex stond dood te gaan. Ongelooflijk zielig, kreeg ook bijna ruzie met de eigenaar van het paard. Eikel. Kom ik terug aan tafel, vraagt mijn bazin me: "Mogen wij je allemaal iets vragen? Waarom ga jij een opleiding tot verzorgende doen en niet iets met dieren?" Uitgelegd dat ik dat ook liever had gedaan, maar dat daar geen werk in zit, in tegenstelling tot werk in de verzorging. Vraagt ze daarna: "Wat vind je erger: als er een mens sterft of een dier?" Stilte volgde (omdat ik het niet meteen wist). "Okay, dat is duidelijk!" En er werd vervolgens gelachen, maar ook wat ongelovig gekeken.
En ik kan wel heel huichelig gaan doen, maar als ik eerlijk ben vind ik het soms erger als er een dier sterft dan een bepaald persoon. Het hangt er gewoon van af onder welke omstandigheden iets gebeurt; als een oude van dagen na 91 jaar rustig inslaapt vind ik dit inderdaad minder erg (of eigenlijk helemaal niet erg) dan een Spaanse jachthond die na het jachtseizoen langzaam aan een boom kreperend wordt achtergelaten.
Heeft dit met babies te maken? Misschien niet direct, maar ik denk dat er ook een verbinding is met het wel of niet willen van kinderen en in hoeverre iemand de mens(heid) op het hoogste plan zet. Er zijn bijv. ook mensen die tegen mij zeggen (voor de duidelijkheid: ik wil geen kinderen, zie mijn reacties eerder in dit topic, zo half november) dat als iedereen zo zou denken als ik, de mensheid uitsterft. Nou èn? Is de aarde alleen maar bij gebaat. De mens is de enige schakel in de natuur die niet nodig is, eerder overbodig.
Poeh, dit was niet direct een bericht in mijn gewoonlijke "stijl", maar als het over mijn dierbare beessies gaat...
Maar ik moet me er toe zetten om geïnteressseerd te zijn in kinderen - alhoewel het met m'n neefjes nog meevalt, die vind ik erg lief en leuk. Mijn moeder is net zoals ik (alhoewel ze wel 2 kinderen heeft), die wou ook helemaal geen oma worden. Mijn moeder is erg van het filmen en ze heeft hele banden volgeschoten van mijn zusjes kat en ook van onze huisdieren. Als ze nu naar mijn zus gaat, die sinds een paar jaar kinderen heeft, moet ik er haar iedere keer voor waarschuwen niet méér film te schieten van de kat dan van de kids... geen grap!
Tja, ik heb gewoon niet zo veel met kinderen, ook niet met mensen trouwens, alhoewel, dat hangt ook erg van die mens af. Maar de Mens in het algemeen is niet zo mijn ding. En dieren dus wel!
We waren vorige maand met het werk in Marokko en hadden een lunch ergens aan de rand van een zwembad. Als dessert stond er een grote schaal fruit, waarvan ik ongeveer 4 appels genomen heb, in parten gesneden en aan het graatmagere paard gevoerd heb dat verscholen in een "stal" achter het complex stond dood te gaan. Ongelooflijk zielig, kreeg ook bijna ruzie met de eigenaar van het paard. Eikel. Kom ik terug aan tafel, vraagt mijn bazin me: "Mogen wij je allemaal iets vragen? Waarom ga jij een opleiding tot verzorgende doen en niet iets met dieren?" Uitgelegd dat ik dat ook liever had gedaan, maar dat daar geen werk in zit, in tegenstelling tot werk in de verzorging. Vraagt ze daarna: "Wat vind je erger: als er een mens sterft of een dier?" Stilte volgde (omdat ik het niet meteen wist). "Okay, dat is duidelijk!" En er werd vervolgens gelachen, maar ook wat ongelovig gekeken.
En ik kan wel heel huichelig gaan doen, maar als ik eerlijk ben vind ik het soms erger als er een dier sterft dan een bepaald persoon. Het hangt er gewoon van af onder welke omstandigheden iets gebeurt; als een oude van dagen na 91 jaar rustig inslaapt vind ik dit inderdaad minder erg (of eigenlijk helemaal niet erg) dan een Spaanse jachthond die na het jachtseizoen langzaam aan een boom kreperend wordt achtergelaten.
Heeft dit met babies te maken? Misschien niet direct, maar ik denk dat er ook een verbinding is met het wel of niet willen van kinderen en in hoeverre iemand de mens(heid) op het hoogste plan zet. Er zijn bijv. ook mensen die tegen mij zeggen (voor de duidelijkheid: ik wil geen kinderen, zie mijn reacties eerder in dit topic, zo half november) dat als iedereen zo zou denken als ik, de mensheid uitsterft. Nou èn? Is de aarde alleen maar bij gebaat. De mens is de enige schakel in de natuur die niet nodig is, eerder overbodig.
Poeh, dit was niet direct een bericht in mijn gewoonlijke "stijl", maar als het over mijn dierbare beessies gaat...
maandag 31 december 2007 om 08:48
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
ik kan dus letterlijk uuuren over onze honden en katten en het paard kletsen, ik sta ook bekend als de absolute hondengek, ben er zo éen die elke paar maanden wel weer een gewond of verloren beest mee naar huis zeult (vriend dreigt keer op keer de benen te nemen als ik weer een dier gevonden heb).
Zo gaat dat hier ook, ondertussen heb ik al vier katten en twee aquaria en het mag gewoon niet meer van mijn vriend. Hij vindt het teveel.
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
Maar ik moet me er toe zetten om geïnteressseerd te zijn in kinderen. Tja, ik heb gewoon niet zo veel met kinderen, ook niet met mensen trouwens, alhoewel, dat hangt ook erg van die mens af. Maar de Mens in het algemeen is niet zo mijn ding. En dieren dus wel!
Dan krijg je ook vast vaak te horen, zoals ik, dat als ik voor een kind zou zorgen zoals ik voor mijn dieren zorg, ik een geweldige moeder zou zijn. Of dat de katten een vervanging van mijn kinderwens is ofzo...
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
We waren vorige maand met het werk in Marokko en hadden een lunch ergens aan de rand van een zwembad. Als dessert stond er een grote schaal fruit, waarvan ik ongeveer 4 appels genomen heb, in parten gesneden en aan het graatmagere paard gevoerd heb dat verscholen in een "stal" achter het complex stond dood te gaan. Ongelooflijk zielig, kreeg ook bijna ruzie met de eigenaar van het paard. Eikel.
Goede actie, zulke mensen zouden er echt meer moeten zijn!
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
Vraagt ze daarna: "Wat vind je erger: als er een mens sterft of een dier?" Stilte volgde (omdat ik het niet meteen wist). "Okay, dat is duidelijk!" En er werd vervolgens gelachen, maar ook wat ongelovig gekeken.
En ik kan wel heel huichelig gaan doen, maar als ik eerlijk ben vind ik het soms erger als er een dier sterft dan een bepaald persoon. Het hangt er gewoon van af onder welke omstandigheden iets gebeurt; als een oude van dagen na 91 jaar rustig inslaapt vind ik dit inderdaad minder erg (of eigenlijk helemaal niet erg) dan een Spaanse jachthond die na het jachtseizoen langzaam aan een boom kreperend wordt achtergelaten.
En wederom ben ik het met je eens!
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
Heeft dit met babies te maken? Misschien niet direct, maar ik denk dat er ook een verbinding is met het wel of niet willen van kinderen en in hoeverre iemand de mens(heid) op het hoogste plan zet. Er zijn bijv. ook mensen die tegen mij zeggen (voor de duidelijkheid: ik wil geen kinderen, zie mijn reacties eerder in dit topic, zo half november) dat als iedereen zo zou denken als ik, de mensheid uitsterft. Nou èn? Is de aarde alleen maar bij gebaat. De mens is de enige schakel in de natuur die niet nodig is, eerder overbodig. De mensheid heeft er een enorme zooi van gemaakt op deze planeet. Ik vind het persoonlijk dan ook vreselijk dat "we" andere planeten aan het ontdekken zijn om te kijken of we daarop kunnen leven. Waarom? Is een planeet verpesten niet genoeg?
ik kan dus letterlijk uuuren over onze honden en katten en het paard kletsen, ik sta ook bekend als de absolute hondengek, ben er zo éen die elke paar maanden wel weer een gewond of verloren beest mee naar huis zeult (vriend dreigt keer op keer de benen te nemen als ik weer een dier gevonden heb).
Zo gaat dat hier ook, ondertussen heb ik al vier katten en twee aquaria en het mag gewoon niet meer van mijn vriend. Hij vindt het teveel.
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
Maar ik moet me er toe zetten om geïnteressseerd te zijn in kinderen. Tja, ik heb gewoon niet zo veel met kinderen, ook niet met mensen trouwens, alhoewel, dat hangt ook erg van die mens af. Maar de Mens in het algemeen is niet zo mijn ding. En dieren dus wel!
Dan krijg je ook vast vaak te horen, zoals ik, dat als ik voor een kind zou zorgen zoals ik voor mijn dieren zorg, ik een geweldige moeder zou zijn. Of dat de katten een vervanging van mijn kinderwens is ofzo...
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
We waren vorige maand met het werk in Marokko en hadden een lunch ergens aan de rand van een zwembad. Als dessert stond er een grote schaal fruit, waarvan ik ongeveer 4 appels genomen heb, in parten gesneden en aan het graatmagere paard gevoerd heb dat verscholen in een "stal" achter het complex stond dood te gaan. Ongelooflijk zielig, kreeg ook bijna ruzie met de eigenaar van het paard. Eikel.
Goede actie, zulke mensen zouden er echt meer moeten zijn!
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
Vraagt ze daarna: "Wat vind je erger: als er een mens sterft of een dier?" Stilte volgde (omdat ik het niet meteen wist). "Okay, dat is duidelijk!" En er werd vervolgens gelachen, maar ook wat ongelovig gekeken.
En ik kan wel heel huichelig gaan doen, maar als ik eerlijk ben vind ik het soms erger als er een dier sterft dan een bepaald persoon. Het hangt er gewoon van af onder welke omstandigheden iets gebeurt; als een oude van dagen na 91 jaar rustig inslaapt vind ik dit inderdaad minder erg (of eigenlijk helemaal niet erg) dan een Spaanse jachthond die na het jachtseizoen langzaam aan een boom kreperend wordt achtergelaten.
En wederom ben ik het met je eens!
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
Heeft dit met babies te maken? Misschien niet direct, maar ik denk dat er ook een verbinding is met het wel of niet willen van kinderen en in hoeverre iemand de mens(heid) op het hoogste plan zet. Er zijn bijv. ook mensen die tegen mij zeggen (voor de duidelijkheid: ik wil geen kinderen, zie mijn reacties eerder in dit topic, zo half november) dat als iedereen zo zou denken als ik, de mensheid uitsterft. Nou èn? Is de aarde alleen maar bij gebaat. De mens is de enige schakel in de natuur die niet nodig is, eerder overbodig. De mensheid heeft er een enorme zooi van gemaakt op deze planeet. Ik vind het persoonlijk dan ook vreselijk dat "we" andere planeten aan het ontdekken zijn om te kijken of we daarop kunnen leven. Waarom? Is een planeet verpesten niet genoeg?
maandag 31 december 2007 om 12:33
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
plan zet. Er zijn bijv. ook mensen die tegen mij zeggen (voor de duidelijkheid: ik wil geen kinderen, zie mijn reacties eerder in dit topic, zo half november) dat als iedereen zo zou denken als ik, de mensheid uitsterft. Nou èn? Is de aarde alleen maar bij gebaat. De mens is de enige schakel in de natuur die niet nodig is, eerder overbodig.
.
MEE EENS!!! Ook ik zie de toegevoegde waarde van de mens niet zo goed in. Lijkt erop dat we vooral goed zijn in zoveel mogelijk consumeren en streven naar meer, meer, meer... Na een tijd zal de aarde gewoon op zijn, en dan stoppen we vanzelf met bestaan. Maar ik vind het zo jammer dat hiervoor eerst alle mooie natuur geconsumeerd moet worden...
Ok, en ik geeft toe dat dit stukje misschien OT is, en beter past in het item over "wat doe jij wel/niet voor het milieu".
plan zet. Er zijn bijv. ook mensen die tegen mij zeggen (voor de duidelijkheid: ik wil geen kinderen, zie mijn reacties eerder in dit topic, zo half november) dat als iedereen zo zou denken als ik, de mensheid uitsterft. Nou èn? Is de aarde alleen maar bij gebaat. De mens is de enige schakel in de natuur die niet nodig is, eerder overbodig.
.
MEE EENS!!! Ook ik zie de toegevoegde waarde van de mens niet zo goed in. Lijkt erop dat we vooral goed zijn in zoveel mogelijk consumeren en streven naar meer, meer, meer... Na een tijd zal de aarde gewoon op zijn, en dan stoppen we vanzelf met bestaan. Maar ik vind het zo jammer dat hiervoor eerst alle mooie natuur geconsumeerd moet worden...
Ok, en ik geeft toe dat dit stukje misschien OT is, en beter past in het item over "wat doe jij wel/niet voor het milieu".
woensdag 2 januari 2008 om 14:36
quote:sb_trebans schreef op 30 december 2007 @ 19:39:
Het hangt er gewoon van af onder welke omstandigheden iets gebeurt; als een oude van dagen na 91 jaar rustig inslaapt vind ik dit inderdaad minder erg (of eigenlijk helemaal niet erg) dan een Spaanse jachthond die na het jachtseizoen langzaam aan een boom kreperend wordt achtergelaten.
Heeft dit met babies te maken? Misschien niet direct, maar ik denk dat er ook een verbinding is met het wel of niet willen van kinderen en in hoeverre iemand de mens(heid) op het hoogste plan zet. Er zijn bijv. ook mensen die tegen mij zeggen (voor de duidelijkheid: ik wil geen kinderen, zie mijn reacties eerder in dit topic, zo half november) dat als iedereen zo zou denken als ik, de mensheid uitsterft. Nou èn? Is de aarde alleen maar bij gebaat. De mens is de enige schakel in de natuur die niet nodig is, eerder overbodig.
Ik denk dat het wel degelijk met kinderen te maken heeft. Ik ben het eens met bovenstaande en ik denk dat je ook niet zo graag kinderen krijgt als je denkt dat de mensheid toch veel slechte dingen voorbrengt en niet nodig is voor de aarde.
Wat ik vaak bij actiefilms heb, is geen medelijden met alle mensen die worden doodgeschoten maar wel met het paard/ de hond enz. (Na een ranzig vuurgevecht waarbij veel doden zijn gevallen en na dat onbewogen te hebben aangekeken, opveren van de bank omdat ze per ongeluk ook de loslopende hond raken, "Nee, niet de hond").
Het hangt er gewoon van af onder welke omstandigheden iets gebeurt; als een oude van dagen na 91 jaar rustig inslaapt vind ik dit inderdaad minder erg (of eigenlijk helemaal niet erg) dan een Spaanse jachthond die na het jachtseizoen langzaam aan een boom kreperend wordt achtergelaten.
Heeft dit met babies te maken? Misschien niet direct, maar ik denk dat er ook een verbinding is met het wel of niet willen van kinderen en in hoeverre iemand de mens(heid) op het hoogste plan zet. Er zijn bijv. ook mensen die tegen mij zeggen (voor de duidelijkheid: ik wil geen kinderen, zie mijn reacties eerder in dit topic, zo half november) dat als iedereen zo zou denken als ik, de mensheid uitsterft. Nou èn? Is de aarde alleen maar bij gebaat. De mens is de enige schakel in de natuur die niet nodig is, eerder overbodig.
Ik denk dat het wel degelijk met kinderen te maken heeft. Ik ben het eens met bovenstaande en ik denk dat je ook niet zo graag kinderen krijgt als je denkt dat de mensheid toch veel slechte dingen voorbrengt en niet nodig is voor de aarde.
Wat ik vaak bij actiefilms heb, is geen medelijden met alle mensen die worden doodgeschoten maar wel met het paard/ de hond enz. (Na een ranzig vuurgevecht waarbij veel doden zijn gevallen en na dat onbewogen te hebben aangekeken, opveren van de bank omdat ze per ongeluk ook de loslopende hond raken, "Nee, niet de hond").
woensdag 2 januari 2008 om 14:38
woensdag 2 januari 2008 om 14:39
quote:kletsbets schreef op 30 december 2007 @ 18:30:
Hallo allemaal, ik heb niet het hele topic gelezen... dus mogelijk is dit al aan bod gekomen.
Stel, je hebt en wilt zelf geen kinderen (zoals ik dus) en je hebt vriendinnen die ze wel hebben, hoe maak je hen dan op een lieve / vriendelijke manier duidelijk dat je graag met ze wilt afspreken zonder de kinderen erbij. Kinderen moeten namelijk altijd wat: luier, eten, spelen, etc, en als ie niets doet / stil is, dan moet mams ff checke of ie nog wel leeft... een goed gesprek is in zo'n situatie niet mogelijk! Eerlijk gezegd heb ik dat probleem nog niet gehad, er zijn geen vriendinnen met kinderen die bedenken dat de kinderen ook maar mee moeten.
Hallo allemaal, ik heb niet het hele topic gelezen... dus mogelijk is dit al aan bod gekomen.
Stel, je hebt en wilt zelf geen kinderen (zoals ik dus) en je hebt vriendinnen die ze wel hebben, hoe maak je hen dan op een lieve / vriendelijke manier duidelijk dat je graag met ze wilt afspreken zonder de kinderen erbij. Kinderen moeten namelijk altijd wat: luier, eten, spelen, etc, en als ie niets doet / stil is, dan moet mams ff checke of ie nog wel leeft... een goed gesprek is in zo'n situatie niet mogelijk! Eerlijk gezegd heb ik dat probleem nog niet gehad, er zijn geen vriendinnen met kinderen die bedenken dat de kinderen ook maar mee moeten.
woensdag 2 januari 2008 om 18:39
Toen ik jonger was wilde ik ook geen kinderen, dacht dat ik dat niet aankon omdat ik me altijd rot voelde. Maakte me druk of ik het financieel wel zou trekken, hoe te combineren met werken. Op mijn 38ste heb ik toen de balans maar opgemaakt en besloten de kinderwens maar in de kast te zetten.
Nu ben ik 40+ en heb er spijt van, mis toch het hebben van een gezin.
Nu ben ik 40+ en heb er spijt van, mis toch het hebben van een gezin.
woensdag 2 januari 2008 om 22:34
quote:duizendschoon2 schreef op 02 januari 2008 @ 18:39:
Toen ik jonger was wilde ik ook geen kinderen, dacht dat ik dat niet aankon omdat ik me altijd rot voelde. Maakte me druk of ik het financieel wel zou trekken, hoe te combineren met werken. Op mijn 38ste heb ik toen de balans maar opgemaakt en besloten de kinderwens maar in de kast te zetten.
Nu ben ik 40+ en heb er spijt van, mis toch het hebben van een gezin.
He, da's kut. Heb je ook geen neefjes/nichtjes waar je een leuke tante voor zou kunnen zijn? Of kinderen van vrienden of vriendinnen?
Ik heb zelf - heel bewust en geen spijt - geen kinderen, maar pas elke woensdag op mijn 2 nichtjes die inmiddels 6 en 3 jaar zijn. Dat vind ik wel erg leuk en nu en dan komt er ook 1tje logeren. Dolle pret.
Toen ik jonger was wilde ik ook geen kinderen, dacht dat ik dat niet aankon omdat ik me altijd rot voelde. Maakte me druk of ik het financieel wel zou trekken, hoe te combineren met werken. Op mijn 38ste heb ik toen de balans maar opgemaakt en besloten de kinderwens maar in de kast te zetten.
Nu ben ik 40+ en heb er spijt van, mis toch het hebben van een gezin.
He, da's kut. Heb je ook geen neefjes/nichtjes waar je een leuke tante voor zou kunnen zijn? Of kinderen van vrienden of vriendinnen?
Ik heb zelf - heel bewust en geen spijt - geen kinderen, maar pas elke woensdag op mijn 2 nichtjes die inmiddels 6 en 3 jaar zijn. Dat vind ik wel erg leuk en nu en dan komt er ook 1tje logeren. Dolle pret.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
woensdag 2 januari 2008 om 23:40
Ook hier bewust geen kinderen,wij hebben allebei niet het gevoel en blijven dus ook bewust kinderloos....
In het hele begin(om het zo maar te noemen) had ik nog wel moeite met de vraag: goh wil je geen kinderen waarom dan niet? en toen dacht ik weleens tjee dat vraag je ook niet aan men die er wel voor kiest om kinderen te krijgen,en kon ik ook niet zo uiteleggen waarom niet.......
Maar tegenwoordig trek ik(wij) ons daar helemaal niet van aan en genieten heerlijk met ons tweetjes,en hebben we zoiets van een verklaring zijn wij niemand schuldig en dus volstaat een simpel nee.
In het hele begin(om het zo maar te noemen) had ik nog wel moeite met de vraag: goh wil je geen kinderen waarom dan niet? en toen dacht ik weleens tjee dat vraag je ook niet aan men die er wel voor kiest om kinderen te krijgen,en kon ik ook niet zo uiteleggen waarom niet.......
Maar tegenwoordig trek ik(wij) ons daar helemaal niet van aan en genieten heerlijk met ons tweetjes,en hebben we zoiets van een verklaring zijn wij niemand schuldig en dus volstaat een simpel nee.
donderdag 3 januari 2008 om 10:24
Ik geloof dat ik tot het type van uitstel komt afstel behoor.
Eigenlijk vind ik het onderwerp wel of geen kinderen niet belangrijk/ interessant genoeg voor mij om over na te denken. Het staat gewoon niet hoog genoeg op mijn prioriteitenlijstje, zeg maar.
Ik ben 32 en heb een jongere vriend (23) en toen het net aan was, 3+ jaar geleden, werd er vooral aan zijn kant gevraagd of het niet moeilijk was, want ik zou toch wel zo onderhand aan de kinderen toe zijn. Ik verbaasde me daar nogal over, want kinderen daar had ik eigenlijk nog nooit aan gedacht. Ja, als t komt dan komt t, als niet komt dan niet.
Mijn vriend heeft nu aangegeven geen kinderen te willen. Prima, ik kan daar wel in mee gaan. Toch, heb ik hem gezegd, zou ik wel jaloers worden als hij, stel, over 15 jaar een andere vrouw heeft en daar kinderen mee zou krijgen, omdat zij wel wil en hij het wel prima vindt ofzo. Waarom dat is weet ik niet, want ik heb er op dit moment echt geen behoefte aan.
Wel weet ik dat ik een verdomd goede moeder zou zijn, en mijn vriend een hele goede vader. Dat zou voor mij een reden zijn om kinderen te krijgen, maar ja, das best een lullige reden.
Nu vind ik het eigenlijk wel prima, de gedachte: als ik onverhoopt zwanger raak, dan heb ik een kind, als ik niet zwanger raak, dan niet, ook niet getreurd.
Eigenlijk vind ik het onderwerp wel of geen kinderen niet belangrijk/ interessant genoeg voor mij om over na te denken. Het staat gewoon niet hoog genoeg op mijn prioriteitenlijstje, zeg maar.
Ik ben 32 en heb een jongere vriend (23) en toen het net aan was, 3+ jaar geleden, werd er vooral aan zijn kant gevraagd of het niet moeilijk was, want ik zou toch wel zo onderhand aan de kinderen toe zijn. Ik verbaasde me daar nogal over, want kinderen daar had ik eigenlijk nog nooit aan gedacht. Ja, als t komt dan komt t, als niet komt dan niet.
Mijn vriend heeft nu aangegeven geen kinderen te willen. Prima, ik kan daar wel in mee gaan. Toch, heb ik hem gezegd, zou ik wel jaloers worden als hij, stel, over 15 jaar een andere vrouw heeft en daar kinderen mee zou krijgen, omdat zij wel wil en hij het wel prima vindt ofzo. Waarom dat is weet ik niet, want ik heb er op dit moment echt geen behoefte aan.
Wel weet ik dat ik een verdomd goede moeder zou zijn, en mijn vriend een hele goede vader. Dat zou voor mij een reden zijn om kinderen te krijgen, maar ja, das best een lullige reden.
Nu vind ik het eigenlijk wel prima, de gedachte: als ik onverhoopt zwanger raak, dan heb ik een kind, als ik niet zwanger raak, dan niet, ook niet getreurd.
donderdag 3 januari 2008 om 10:31
Ik heb trouwens nog nooit de vraag gehoord waarom geen kinderen? Waarschijnlijk omdat ik mij niet duidelijk naar 1 kant uitspreek ofzo en een soort onverschilligheid vertoon als het om kinderen gaat. Wel heb ik 1 vriendin en die vindt je een soort minderwaardig als je geen kinderen hebt. Je bent in ieder geval nog niet echt vrouw ofzo, als je nog geen moeder bent. Ach, zij loopt me te pushen, ik jaag haar op de stang dat ik mezelf vol met hormonen gepropt heb omdat ik een carrierevrouw (kuch) ben.
mevrouw75 wijzigde dit bericht op 03-01-2008 19:32
Reden: tijpvaut
Reden: tijpvaut
% gewijzigd
donderdag 3 januari 2008 om 11:40
quote:duizendschoon2 schreef op 02 januari 2008 @ 18:39:
Toen ik jonger was wilde ik ook geen kinderen, dacht dat ik dat niet aankon omdat ik me altijd rot voelde. Maakte me druk of ik het financieel wel zou trekken, hoe te combineren met werken. Op mijn 38ste heb ik toen de balans maar opgemaakt en besloten de kinderwens maar in de kast te zetten.
Nu ben ik 40+ en heb er spijt van, mis toch het hebben van een gezin.Het komt op mij over alsof je wel kinderen wilde, maar rationele argumenten had om ze niet te kunnen nemen. Het lijkt mij dan ook dat dit makkelijk leidt tot het hebben van spijt achteraf.
Toen ik jonger was wilde ik ook geen kinderen, dacht dat ik dat niet aankon omdat ik me altijd rot voelde. Maakte me druk of ik het financieel wel zou trekken, hoe te combineren met werken. Op mijn 38ste heb ik toen de balans maar opgemaakt en besloten de kinderwens maar in de kast te zetten.
Nu ben ik 40+ en heb er spijt van, mis toch het hebben van een gezin.Het komt op mij over alsof je wel kinderen wilde, maar rationele argumenten had om ze niet te kunnen nemen. Het lijkt mij dan ook dat dit makkelijk leidt tot het hebben van spijt achteraf.
zondag 17 februari 2008 om 15:36
Toch maar even uppen...omdat de irritatie toch nog hoog zit...
Een paar weken geleden had ik een afspraak met vriendinnen waarbij er 2 zwanger waren dus het ging natuurlijk ook over kinderen. Op een gegeven moment werd aan mij de vraag gesteld of ik echt geen kinderen wilde, waarbij mij werd verzekerd "dat ik daar later nog wel op terug zou komen". Dat had ik echt niet verwacht te horen.
Een paar weken geleden had ik een afspraak met vriendinnen waarbij er 2 zwanger waren dus het ging natuurlijk ook over kinderen. Op een gegeven moment werd aan mij de vraag gesteld of ik echt geen kinderen wilde, waarbij mij werd verzekerd "dat ik daar later nog wel op terug zou komen". Dat had ik echt niet verwacht te horen.
