De zorg voor kind(eren) verdeling man/vrouw

lux. schreef: ↑

12-12-2017 23:54

Ik stel voor dat je de taken verdeelt en het dan maar in de soep laat lopen. En het hem dan ook op laat lossen vervolgens. Dan leert hij dat het makkelijker is om het meteen te doen, ipv zijn vrije dagen op te maken aan het feit dat kind niet naar kdv kan omdat hij ff vergeten was te betalen. Enzovoort.

Zou echt keihard zijn. Anders gaat ‘ie maar weer bij z’n moeder wonen.

Het is al regelmatig in de soep gelopen. Als hij zijn vrije dagen moet opmaken omdat hij vergeten is de bso te betalen, hebben de kinderen en ik daar op andere manieren last van. Er is geen gevolg dat alleen hem betreft, dat is het rottige van een gezin zijn. Als een van ons lijdt, hebben we daar allemaal last van. Hij gaat niet meer bij zijn moeder wonen en keihard zijn is zinloos. Dit is het. Deze relatie is voor de duur van de jeugd van onze kinderen en vermoedelijk langer, aangezien dit probleem zichzelf tegen die tijd heeft opgelost. Ik kan nergens mee dreigen, ik kan hem niet dwingen. De enige optie is accepteren dat het is zoals het is. Oh, en mijn kinderen leren hoe het anders moet, zodat zij het patroon niet voortzetten.

lux. schreef: ↑

13-12-2017 00:01

Tja weet je? Zo kan ik niks meer zeggen, want wacht maar tot je kinderen groot zijn. Eerst was het ‘wacht maar tot je een kind hebt’ maar nu telt 1 baby weer niet.

Het was geen diskwalificatie van je bijdrage, het was mijn ervaring.

Ik had er een hekel aan om te gaan werken en mijn man vond zijn werk heel leuk. Dus ik ben gestopt met werken toen onze zoon geboren is en mijn man werkte full-time. (36 uur). Ik vind het heerlijk thuis. Ik werk al 25 jaar niet meer en ik ga ook nooit meer werken, wat de overheid er ook van vind.

nicole123 schreef: ↑

12-12-2017 23:14

Wij werken 32 en 28 uur. Ik herken wel dat die derde shift / de regeldingen veel meer op mij neerkomen, hoofdzakelijk doordat ik ze naar me toe trek. Bij ons komt dat ook wel door ons karakter denk ik: ik houd ervan om dingen te regelen en te organiseren en doe dat liefst tot in de puntjes, mijn man houdt meer van routinetaken waar hij niet al teveel bij na hoeft te denken. En die vind ik dan weer saai.

We hebben het daarom zo verdeeld dat mijn man het leeuwendeel van de routinetaken doet en ik meer de regeldingen. Dus hij kookt meestal, doet de afwas, de boodschappen, de vuilnis, zoon naar school brengen (incl. brood smeren, schooltas vullen). Ik geef zoon op voor zwemles, regel logopedie, zorg ervoor dat er lege wc-rolletjes mee naar school gaan als de juf daarom vraagt, bedenk traktaties, zoek naar de leukste sinterklaascadeautjes, verkoop spullen op Marktplaats en vul dozen voor de kringloop zodat ons huis niet dichtslibt, regel de bankzaken, etc.

Ik denk dat ik meer tijd kwijt ben aan mijn deel dan hij aan zijn deel, maar dat komt ook doordat ik het op mijn manier doe. Man zou het veel minder precies doen (koopt als traktatie bijv. gewoon zo'n multizak met chipszakjes ipv uren te googelen en te knutselen) en er denk ik net zoveel tijd mee kwijt zijn als hij nu bezig is met zijn routinetaken.

Dat is inderdaad ook wel een punt. Als een van beiden iets op een hele andere manier wil doen dan de ander dan zul je het zelf moeten doen. Als je een bepaalde standaard hebt dan kan je niet verwachten dat die ander het precies op die manier ook doet.
Dus inderdaad als jij wil dat de traktatie er leuk uit ziet dan regel je het zelf.
Mijn man heeft soms dat hij dingen op een bepaalde manier wil doen en vervolgens het vervelend vind ik als ik het op een andere manier doe. Als ik het dan aan hem overlaat (dat wil ik best) dan is het ook niet goed want dan moet hij alles alleen doen. Voor mij werkt het zo niet: of ik doe het zelf maar dan op mijn manier en dat is anders dan man het zou doen. Of hij regelt het als het perse op zijn manier moet. Maar ik ga niet zijn standaard toepassen op wat ik doe.

Onderdezon schreef: ↑

13-12-2017 00:05

Het is al regelmatig in de soep gelopen. Als hij zijn vrije dagen moet opmaken omdat hij vergeten is de bso te betalen, hebben de kinderen en ik daar op andere manieren last van. Er is geen gevolg dat alleen hem betreft, dat is het rottige van een gezin zijn. Als een van ons lijdt, hebben we daar allemaal last van. Hij gaat niet meer bij zijn moeder wonen en keihard zijn is zinloos. Dit is het. Deze relatie is voor de duur van de jeugd van onze kinderen en vermoedelijk langer, aangezien dit probleem zichzelf tegen die tijd heeft opgelost. Ik kan nergens mee dreigen, ik kan hem niet dwingen. De enige optie is accepteren dat het is zoals het is. Oh, en mijn kinderen leren hoe het anders moet, zodat zij het patroon niet voortzetten.

Lastig is dat zeg. Maar hier is het ook zo in bepaalde dingen: ik kan niet on top of afspraken maken met aannemers enzo blijven, hij kan dit wel, hoeveel het hem veel moeite kost. Hij kan weer niet zich ertoe zetten de tandarts en belastingdienst te regelen, dus dat doe ik. Sommige dingen kan ik gewoon niet, omdat ik het vergeet, omdat ik het teveel uitstel.... dan gaat het beter als hij het doet. En ja, daar zitten ook heel stomme dingen bij zoals administratieve taken zoals kilometervergoeding van werk die ik een jaar uitstel en die ik of met iemand van personeelszaken of met man samen doe. Ik kan het wel maar doe het steeds niet.
Gelukkig hebben we allebei onze rare handicaps waarbij we hulp van de ander nodig hebben terwijl we het eigenlijk zelf zouden moeten kunnen, zo houden we de boel een beetje in evenwicht.

Bloemetjefresia schreef: ↑

12-12-2017 23:42

We hebben nog geen clubjes en regel en onthou dingen maar ik denk dat dat meer op mij neer gaat komen. Gewoon omdat ik meer vooruit denk en plan dan man.
Ik merk nu ook dat ik het voortouw neem wat betreft kind. Ik geef aan wanneer hij in bad moet ( man bedenkt dat wel als kind echt vies is, maar houd niet bij wanneer het voor het laatst was en wanneer de haartjes gewassen enz) ik zeg dat dan en dan voert hij het uit. Ik koop ook de kleding, ik zie wanneer iets te klein is en regel dan dat er nieuwe slaapzakken komen. Ik regel de kapper voor kind. Ik houd het speelgoed en wat geschikt is voor zijn leeftijd in de gaten. Man is minder bezig met dat soort dingen. Hij doet wat ik vraag/zeg en doet de praktische zorgtaken. Het is geen onwil maar meer onwetendheid ofzo. Ik verdiep me er ook meer in, lees over ontwikkeling kind en doe zo ideeen etc op. Ik vind dat hij daarin wel wat meer initiatief mag nemen maar eerlijk gezegd denk ik dat dat er niet zo in zit.

Ik vraag me dan toch altijd of wat iemand dan bedenkt voor hij of zij (in dit geval hij) aan kinderen begint? Zit er dan ergens toch al ingebakken dat "vrouwen de hoofdverzorgers zijn en mannen de helpers?" Wordt aan mannen ook niet gewoon veel meer de ruimte gegeven voor "ik verdiep me er niet zo in" dan aan vrouwen?

Onderdezon schreef: ↑

12-12-2017 23:35

Lux, toen wij net ons eerste kind hadden verdeelden we ook alles eerlijk. Mijn idee was toen ook dat het zo zou blijven. Maar de dagelijkse werkelijkheid met grotere kinderen en drukke levens is niet zoals we hadden gepland.

Dit is echt pijnlijk herkenbaar. Zolang onze kinderen nog op het kdv zaten, hadden we hier alles keurig verdeeld. Ik hoorde al van anderen dat het lastiger werd als de kinderen naar school zouden gaan en had me voorgenomen dat het bij ons anders zou gaan, maar ergens is er hier ook iets misgelopen.
Ik werk nu minder en doe een groot deel van de derde shift. Niet alles, maar wel meer dan man. Man doet alles wat ik hem vraag zonder mopperen, maar hij wil wel dat ik het hem vraag, terwijl ik juist wil dat ik het hem niet hoef te vragen (want ik word juist zo moe door continu het gevoel te moeten hebben overal aan te moeten denken).

Dat is een lastig verschil. Toen de kinderen nog jong waren, waren alle taken meer gestructureerd en de dagen meer hetzelfde. Toen viel dat verschil nauwelijks op. 1 van onze kinderen heeft het moeilijk op school, maar laat dat niet zo duidelijk merken. We zijn dus nu naar een andere school aan het zoeken. Dat doen we samen, maar als ik geen aanzet had gegeven, was er niets gebeurd. Sterker nog, man had waarschijnlijk niets gemerkt, want "kind heeft nooit gezegd het niet naar de zin te hebben".

Onderdezon schreef: ↑

13-12-2017 00:05

Het is al regelmatig in de soep gelopen. Als hij zijn vrije dagen moet opmaken omdat hij vergeten is de bso te betalen, hebben de kinderen en ik daar op andere manieren last van. Er is geen gevolg dat alleen hem betreft, dat is het rottige van een gezin zijn. Als een van ons lijdt, hebben we daar allemaal last van. Hij gaat niet meer bij zijn moeder wonen en keihard zijn is zinloos. Dit is het. Deze relatie is voor de duur van de jeugd van onze kinderen en vermoedelijk langer, aangezien dit probleem zichzelf tegen die tijd heeft opgelost. Ik kan nergens mee dreigen, ik kan hem niet dwingen. De enige optie is accepteren dat het is zoals het is. Oh, en mijn kinderen leren hoe het anders moet, zodat zij het patroon niet voortzetten.

Het is maar net hoe je er naar kijkt. Als jij meent last te hebben van de dingen die hij verzaakt, dan trek je het nog steeds te veel naar je toe. Als man hier iets vergeet dan lost hij het zelf op en doe ik gewoon mijn ding. Als ik het het op wil lossen dan doe ik dat, zonder hem te verwijten dat hij alweer iets vergeten is. Andersom precies zo.

In het verwijt gaat vaak meer energie zitten dan in de oplossing.

Timetraveler schreef: ↑

13-12-2017 05:34

Ik vraag me dan toch altijd of wat iemand dan bedenkt voor hij of zij (in dit geval hij) aan kinderen begint? Zit er dan ergens toch al ingebakken dat "vrouwen de hoofdverzorgers zijn en mannen de helpers?" Wordt aan mannen ook niet gewoon veel meer de ruimte gegeven voor "ik verdiep me er niet zo in" dan aan vrouwen?

Hier thuis niet, maar in het algemeen wel denk ik. En vrouwen mopperen daar dan weer graag over.

Andersom schreef: ↑

13-12-2017 06:31

Het is maar net hoe je er naar kijkt. Als jij meent last te hebben van de dingen die hij verzaakt, dan trek je het nog steeds te veel naar je toe. Als man hier iets vergeet dan lost hij het zelf op en doe ik gewoon mijn ding. Als ik het het op wil lossen dan doe ik dat, zonder hem te verwijten dat hij alweer iets vergeten is. Andersom precies zo.

In het verwijt gaat vaak meer energie zitten dan in de oplossing.

Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik vind het iets anders als de kinderen er direct last van hebben. 1 Voorbeeld dat nu in mij opkomt is dat jongste van 4 volgende week een verjaardagsfeestje heeft. Staat in de agenda, dus vriend gaat dat niet vergeten. Maar hij vergeet waarschijnlijk wel dat zoon dan een cadeautje mee moet nemen. Dus zet ik in de agenda er de aantekening bij dat er een cadeau mee moet, met een aantal suggesties en een prijsmarge. Dat soort dingen (natuurlijk niet dit ene voorbeeld, maar meer de opstapeling) vind ik soms lastig. Ik zou ook niets kunnen doen en vriend zou dan waarschijnlijk niet eens merken dat een cadeau voor de jarige wel leuk was geweest.
Dilemma.

Onderdezon schreef: ↑

12-12-2017 23:10

Dit zijn allemaal heel interessante retorische vragen, maar bieden geen concreet handvat om het 'gewoon anders te regelen'. Nee, mijn man mankeert niets aan zijn hoofd, hij is vrij intelligent met dito baan. En de grote waarom-vragen: die zijn leuk, maar bieden geen handvat om het anders te doen. Als ik het antwoord had wellicht, maar misschien zelfs dan niet. Overigens heb ik er wel een antwoord op, maar in plaats van een symptoom van een maatschappelijk probleem zag je er liever een lokaal relatie-probleem in. Dus wat stel je nu concreet voor? Want dat ik ontevreden was met de huidige situatie hadden we al vastgesteld en dat 'eraan werken' tot nu toe vruchteloos gebleken was ook. Hoe lossen we het op?

.
Dit lijken me juist vragen om met je man te bespreken. Wat antwoordt hij erop? Wat vindt hij van deze situatie? Het zij beslist géén retorische vragen, dat is het hele punt. Het is iets om serieus te nemen met je partner en juist niet af te doen retorische vragen, laat hem dáár niet mee wegkomen door het alvast voor hem in te vullen. Ik meen het serieus, wat antwoordt een man hierop? Hoe verklaart je intelligente man die blijkbaar zijn baan behoudt omdat hij daar niet allerlei taken links laat liggen en mails gewoon niet leest ervan dat hij dat wél met zijn vrouw doet en haar laat opdraaien voor de gevolgen? Hoe verkoopt hij dat aan jou? Hoe voelt hij zich daar dan over als partner en als vader? Serieus! Niet retorisch bedoeld! Het is ook ZIJN verantwoordelijkheid, dus antwoord maar zou ik zeggen (hij dus bedoel ik).

Bespreken en deze vragen serieus stellen ís een concreet handvat, ik voel hem al aankomen 'helpt niet', maar de antwoorden zijn niet het einde van het gesprek. Dat geeft weer ingang voor verdere gesprekken en dus mogelijkheden voor concrete handvatten in het dagelijkse leven. Als dit een relatieprobleem is, dan is het niet een kwestie van een kant en klare oplossing voor een praktisch probleem, dan zit er veel meer in het onderzoeken van het probleem om tot oplossingen te komen. Hij is intelligent, hij is vader van jullie kinderen en partner met jou in het ouderschap én in jullie leven. Je schuift het weg van 'de vragen zijn geen concreet handvat, dus ik kan er niks mee'. Als je er niet uitkomt met z'n tweeën kan je ook nog relatietherapie overwegen om hier meer concrete veranderingen in te brengen, dat jij niet tegen dovemansoren blijft smeken/bidden/huilen/commanderen. De reden dat ik reageerde met 'dit lijkt mij meer een relatieprobleem' komt NIET door de verdeling van de taken, maar juist door hoe gefrustreerd en ontevreden jij je daarover voelt, maar dat je helemaal geen gehoor lijkt te vinden bij je man. Dat lijkt me gewoon écht niet leuk voor jou en als ik jou was zou ik mijn man op die manier ook niet leuk vinden, hij laat me gewoon stikken met mijn behoeftes en alle verantwoordelijkheid! En dát zou voor mij een probleem zijn, niet de verdeling van de taken op zich. Ik denk dat ik echt moeite zou hebben om het verder leuk en gezellig te hebben.

Ik vind de toon van jouw berichten heel naar en defensief, ik ben hier niet om jouw eventuele relatieprobleem om te lossen. Maar jij vindt niet eens dat je een relatieprobleem hebt, wat ook gewoon prima is, het is maar mijn mening hè. Als jij vindt dat jij geen relatieprobleem hebt, maar slachtoffer bent van de maatschappij is dat je goed recht, dan laat je het zo. Prima. Ik kijk er anders tegenaan en zou dit voor mezelf niet willen, omdat ik er heel ongelukkig van zou worden en waarschijnlijk ook heel moe en boos. Jij bent van mening dat er niks aan te doen valt, prima, het is jouw leven en jij bepaalt natuurlijk gewoon wat jij wil. Je kan het afschuiven op de maatschappij, maar wij ZIJN de maatschappij, als jij het anders wil kan je je daar toch voor inzetten en dat ook van je partner eisen? Maar blijkbaar voel jij je machteloos ook tegenover je man, zie je je man niet als gelijkwaardig partner in jullie relatie en heb je het gevoel dat je daar verder niets me kan. Het is ook gewoon prima als je daarvoor kiest.

maritte schreef: ↑

13-12-2017 06:42

Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik vind het iets anders als de kinderen er direct last van hebben. 1 Voorbeeld dat nu in mij opkomt is dat jongste van 4 volgende week een verjaardagsfeestje heeft. Staat in de agenda, dus vriend gaat dat niet vergeten. Maar hij vergeet waarschijnlijk wel dat zoon dan een cadeautje mee moet nemen. Dus zet ik in de agenda er de aantekening bij dat er een cadeau mee moet, met een aantal suggesties en een prijsmarge. Dat soort dingen (natuurlijk niet dit ene voorbeeld, maar meer de opstapeling) vind ik soms lastig. Ik zou ook niets kunnen doen en vriend zou dan waarschijnlijk niet eens merken dat een cadeau voor de jarige wel leuk was geweest.
Dilemma.

In plaats van erover te blijven denken kun jij dat cadeautje ook alvast kopen. Bij ons was dat een aparte verantwoordelijkheid. Feestje is vaak vroeg bekend, dus kocht ik de cadeautjes, ouder die thuis was bracht kind naar feestje. Cadeautjes lagen klaar op de kapstok.

Onderdezon schreef: ↑

12-12-2017 23:14

Ik denk dat het probleem is dat ìk het een probleem vind. Want onze verdeling is niet abnormaal en dat mijn man het niet lukt om zijn deel op zich te nemen ook niet. Als ik maar een klein baantje had, had ik het ook geen probleem gevonden, denk ik. Maar ik werk 32 tot 40 uur, en daarnaast is het gewoon veel.

Ja, en dit mag je toch ook gewoon een probleem vinden? Want jij hebt geen klein baantje en dus niet alle tijd en energie over om alle verantwoordelijkheden van kinderen en huishouden te dragen. En waarom zou je? Jullie zijn partners! Op zijn minst moet dat toch betekenen dat je gehoor kan vinden bij de ander, dat je serieus genomen wordt door de ander? Waarom moet JIJ opdraaien voor het probleem en gaat je man gewoon lekker werken en alleen verantwoordelijkheid dragen voor zijn eigen leventje?

lux. schreef: ↑

13-12-2017 00:01

Maar zoals iemand die hier ergens zei dat haar man best de kliko aan de straat zet, maar alleen als zij het aan hem vraagt: ik heb oprecht echt geen flauw idee wanneer hier het vuilnis opgehaald wordt. Man’s taak dus als hij een weekje weg is moet ik dat echt opzoeken. Als ik eraan denk.

Ik denk dus dat dit andersom zo werkt met zorgtaken en verantwoordelijkheden die de vrouw vaker oppakt. Het groeit zo omdat de één zich onbewust meer verantwoordelijk voelt en de ander gaat daar onbewust op leunen. Je gaat er vanzelf niet aan denken als je het niet als jouw verantwoordelijkheid ervaart. En je gaat het al helemaal niet doen (zie je ook in teams en bedrijven op het werk).

Ik merk het ook aan beide kanten in mijn eigen relatie. En dingen waar ik me niet verantwoordelijk voor voel laat ik, zoals iemand anders ook al zei, veel langer/makkelijker versloffen. Andersom mijn man ook (hij schoonmaken, ik vuilnis naar de bakken brengen bijvoorbeeld). Het is gewoon lekker makkelijk. Alleen als mijn man zou aangeven dat hij zich daar niet goed bij voelde, niet serieus genomen en het gevoel zou hebben dat ik hem overal voor laat opdraaien en hem voor lief neem zou ik het wel heel belangrijk vinden om daar iets aan te veranderen.

Wij werken allebei fulltime, maar wel veel vanuit huis. Dreumes gaat 2 dagen per week naar de opvang en oma komt 1 dag per week hier oppassen. Qua zorg en taakverdeling is het echt 50-50, al hebben we wel een schoonmaakster. Ik denk dat we allebei nog 2-3 avonden per week werken zodat we overdag tijd met zoon hebben. Die tijd is ook echt voor hem, dan beantwoord ik bijvoorbeeld geen mails.

Doordat we allebei thuis werken, kunnen we het heel flexibel indelen. Het komt regelmatig voor dat we tussen de middag met z’n drieën aan tafel een broodje eten. En als een van ons echt een belangrijke afspraak op papa/mama-dag heeft, kan de ander gerust een paar uurtjes bijspringen.

Klinkt als een heel gedoe, maar we hebben er vrij weinig stress en gedoe van en ik vind het heel gezellig in huis. Man weet wat er moet gebeuren aan boodschappen/koken/wassen/brengen/halen/cadeautjes voor verjaardagen kopen, etc. Dingen worden gewoon gedaan, en meestal denkt hij daar gewoon zelf aan.

Ik snap die verhalen niet over mannen die wel een “uitdagende” leidinggevende functie kunnen bekleden, maar die het al te moeilijk vinden om bij te houden wat er thuis moet gebeuren.

KeaAlpine schreef: ↑

12-12-2017 22:22

Wat grappig. Wat voor werk doen jullie?
Nederland loopt voorop wat betreft parttime werkende vrouwen (voor mannen weet ik het niet).
In nogal wat sectoren in NL is 36 uur zelfs fulltime.

Ik heb een eigen zaak, ik doceer en man werkt in de ict

Manlief zou zijn werk niet parttime willen doen. Dan kan hij niet doorgroeien en is hij voor opdrachtgevers niet interessant. Hij kan wel zijn eigen uren bepalen. Ik ben een baas en als ik niet werk dan gaan onze medewerkers zelf hun koers bepalen. Dat pakt 90% van de tijd heel goed uit. Maar die 10% is soms desastreus slecht Dreumes gaat ook vroeg naar het KDV zodat we meerdere dagen per week met zijn drieën kunnen koken en keten

LauraRoar schreef: ↑

13-12-2017 08:02

Wij werken allebei fulltime, maar wel veel vanuit huis. Dreumes gaat 2 dagen per week naar de opvang en oma komt 1 dag per week hier oppassen. Qua zorg en taakverdeling is het echt 50-50, al hebben we wel een schoonmaakster. Ik denk dat we allebei nog 2-3 avonden per week werken zodat we overdag tijd met zoon hebben. Die tijd is ook echt voor hem, dan beantwoord ik bijvoorbeeld geen mails.

Doordat we allebei thuis werken, kunnen we het heel flexibel indelen. Het komt regelmatig voor dat we tussen de middag met z’n drieën aan tafel een broodje eten. En als een van ons echt een belangrijke afspraak op papa/mama-dag heeft, kan de ander gerust een paar uurtjes bijspringen.

Klinkt als een heel gedoe, maar we hebben er vrij weinig stress en gedoe van en ik vind het heel gezellig in huis. Man weet wat er moet gebeuren aan boodschappen/koken/wassen/brengen/halen/cadeautjes voor verjaardagen kopen, etc. Dingen worden gewoon gedaan, en meestal denkt hij daar gewoon zelf aan.

Ik snap die verhalen niet over mannen die wel een “uitdagende” leidinggevende functie kunnen bekleden, maar die het al te moeilijk vinden om bij te houden wat er thuis moet gebeuren.

Ik ben na de geboorte van zoon een paar keer uit mijn panty gespat hierom. Man kon de moeilijkste zaken aanpakken op zijn werk maar thuis liep hij de kantjes er vanaf. Ik heb gezegd dat hij thuis met dezelfde inspanning en teamspirit moet werken. Want als hij zo de kantjes op zijn werk er af zou lopen dan namen ze hem daar ook niet meer serieus. Hard maar wel waar.

Toen heeft hij thuis dezelfde werkmethode toegepast. Sindsdien 'scrummen' wij

KeaAlpine schreef: ↑

13-12-2017 07:22

Ik denk dus dat dit andersom zo werkt met zorgtaken en verantwoordelijkheden die de vrouw vaker oppakt. Het groeit zo omdat de één zich onbewust meer verantwoordelijk voelt en de ander gaat daar onbewust op leunen. Je gaat er vanzelf niet aan denken als je het niet als jouw verantwoordelijkheid ervaart. En je gaat het al helemaal niet doen (zie je ook in teams en bedrijven op het werk).

Ik merk het ook aan beide kanten in mijn eigen relatie. En dingen waar ik me niet verantwoordelijk voor voel laat ik, zoals iemand anders ook al zei, veel langer/makkelijker versloffen. Andersom mijn man ook (hij schoonmaken, ik vuilnis naar de bakken brengen bijvoorbeeld). Het is gewoon lekker makkelijk. Alleen als mijn man zou aangeven dat hij zich daar niet goed bij voelde, niet serieus genomen en het gevoel zou hebben dat ik hem overal voor laat opdraaien en hem voor lief neem zou ik het wel heel belangrijk vinden om daar iets aan te veranderen.

Ja precies. Het is gewoon verdeeld en dat wat niet mijn taken zijn los ik ook niet op, hou ik me niet mee bezig en gaat misschien dus ook niet op mijn manier, maar daar noet ik het dan mee doen.

Onderdezon schreef: ↑

13-12-2017 00:05

Het is al regelmatig in de soep gelopen. Als hij zijn vrije dagen moet opmaken omdat hij vergeten is de bso te betalen, hebben de kinderen en ik daar op andere manieren last van. Er is geen gevolg dat alleen hem betreft, dat is het rottige van een gezin zijn. Als een van ons lijdt, hebben we daar allemaal last van. Hij gaat niet meer bij zijn moeder wonen en keihard zijn is zinloos. Dit is het. Deze relatie is voor de duur van de jeugd van onze kinderen en vermoedelijk langer, aangezien dit probleem zichzelf tegen die tijd heeft opgelost. Ik kan nergens mee dreigen, ik kan hem niet dwingen. De enige optie is accepteren dat het is zoals het is. Oh, en mijn kinderen leren hoe het anders moet, zodat zij het patroon niet voortzetten.

Nouja dan houden jullie het toch samen in stand? Jij presenteert jezelf enorm als slachtoffer van je man die overkomt als een sukkel wat betreft taken omtrent de kinderen, daarin niet schijnt te kunnen bijleren, en waarbij jij voor je gezin altijd als redder in nood moet komen opdraven omdat hij het niet kan.

Oprechte vraag: en als jij nou doodgaat?

lux. schreef: ↑

13-12-2017 08:33

Nouja dan houden jullie het toch samen in stand? Jij presenteert jezelf enorm als slachtoffer van je man die overkomt als een sukkel wat betreft taken omtrent de kinderen, daarin niet schijnt te kunnen bijleren, en waarbij jij voor je gezin altijd als redder in nood moet komen opdraven omdat hij het niet kan.

Oprechte vraag: en als jij nou doodgaat?

Dan regelt hij een nieuwe huishoudster vrouw..

maritte schreef: ↑

13-12-2017 06:42

Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik vind het iets anders als de kinderen er direct last van hebben. 1 Voorbeeld dat nu in mij opkomt is dat jongste van 4 volgende week een verjaardagsfeestje heeft. Staat in de agenda, dus vriend gaat dat niet vergeten. Maar hij vergeet waarschijnlijk wel dat zoon dan een cadeautje mee moet nemen. Dus zet ik in de agenda er de aantekening bij dat er een cadeau mee moet, met een aantal suggesties en een prijsmarge. Dat soort dingen (natuurlijk niet dit ene voorbeeld, maar meer de opstapeling) vind ik soms lastig. Ik zou ook niets kunnen doen en vriend zou dan waarschijnlijk niet eens merken dat een cadeau voor de jarige wel leuk was geweest.
Dilemma.

Maar stel jij zou er helemaal niet zijn, zou hij het dan ook vergeten? Hij heeft vroeger toch ook kinderfeestjes gehad? Hij weet toch dat je dan een cadeautje meebrengt? Hij snapt het concept verjaardag toch?

Hij slaagt er ook in om een cadeau voor jouw verjaardag te kopen neem ik aan?

Ik kan me gewoon heel moeilijk voorstellen dat mannen dat écht niet zouden kunnen. Ze kunnen bedrijven runnen, moeilijke zakendeals sluiten, gedetailleerde contracten opstellen, een groep werknemers aansturen... maar ze kunnen geen cadeautje kopen voor een vriendje? Kom nou.

Andersom schreef: ↑

13-12-2017 07:07

In plaats van erover te blijven denken kun jij dat cadeautje ook alvast kopen. Bij ons was dat een aparte verantwoordelijkheid. Feestje is vaak vroeg bekend, dus kocht ik de cadeautjes, ouder die thuis was bracht kind naar feestje. Cadeautjes lagen klaar op de kapstok.

Natuurlijk kan ik dat. Maar ik vind het lastig dat ik er over na moet denken, terwijl het feestje op een dag is dat ik er helemaal niet ben. En ik denk dat dát het probleem van veel vrouwen is, ik ken weinig mannen die nadenken over dingen, die thuis geregeld moeten worden op dagen dat ze zelf niet thuis zijn.

lux. schreef: ↑

13-12-2017 08:39

Maar stel jij zou er helemaal niet zijn, zou hij het dan ook vergeten? Hij heeft vroeger toch ook kinderfeestjes gehad? Hij weet toch dat je dan een cadeautje meebrengt? Hij snapt het concept verjaardag toch?

Hij slaagt er ook in om een cadeau voor jouw verjaardag te kopuien neem ik aan?

Ik kan me gewoon heel moeilijk voorstellen dat mannen dat écht niet zouden kunnen. Ze kunnen bedrijven runnen, moeilijke zakendeals sluiten, gedetailleerde contracten opstellen, een groep werknemers aansturen... maar ze kunnen geen cadeautje kopen voor een vriendje? Kom nou.

Ik denk dat zo'n man daar makkelijker mee weg zou komen. Vergeten? Dan breng ik het straks nog wel even.
Bij vrouwen is het een absolute no-go en wordt het onmiddellijk afgestraft.

Zelf kiezen voor wat voor jouw situatie het beste is, vind ik de essentie van emancipatie.

Neemt niet weg dat ik voor een evenredige taakverdeling thuis ben.

Uit interesse dit topic meegelezen, ik heb nog een kinderen. Over ongeveer een jaar hoop ik daar wel aan te beginnen. Vriend heeft een drukke baan (meer dan 40 uur per week) en veel reistijd. Ik heb een contract van 36 uur, maar werk vaak meer en minder reistijd. Wat hebben jullie voor tips om straks mochten wij kinderen kunnen krijgen die verdeling 50/50 te krijgen?