Hoe ervaar je de tropenjaren?

Lil0u schreef: ↑

09-05-2018 11:59

Het lijkt mij dus juist superleuk om aparte uitstapjes te ondernemen met de kinderen. Dat je ook echt kijkt naar hun interesses en daarop inspeelt en zo een unieke band opbouwt met allebei ipv alleen maar alles als gezin te doen.

dat is ook leuk, maar dat is extra.
Wij werkten & zorgden gelijk op, dus had je allebei een dag thuis... met 2 kinderen... Dan moet kind A zich aanpassen aan kind B (en omgekeerd) en dat kan lastig zijn. Want Kind A moet nou eenmaal van school opgehaald, potverdrie net als Kind B eindelijk slaapt! Of ineens twee voedingen blieft in 2 uur tijd ipv eentje. Of je zit met een waggelende peuter langs de zwembadrand van de zwemles van oudste.
En je wil ook, dat de kinderen in een gezin opgroeien, niet dat altijd dat 1 kind met 1 ouder op pad is. Dan kun je beter eenoudergezin worden.

Lil0u schreef: ↑

09-05-2018 11:59

Wel dus. Dat is precies wat ze schrijft en ze heeft ervaring met beide.

Het lijkt mij dus juist superleuk om aparte uitstapjes te ondernemen met de kinderen. Dat je ook echt kijkt naar hun interesses en daarop inspeelt en zo een unieke band opbouwt met allebei ipv alleen maar alles als gezin te doen.

Mijn kinderen schelen anderhalf jaar, maar ik herken niet wat er gezegd wordt. Wij delen juist heel geregeld op en dan ga ik dus met het ene kind iets doen en partner met de ander.
En trouwens, als we iets als gezin doen, is er ook prima ruimte voor het individu. Echt geen flauw idee waarom dat niet zou kunnen bij een gezin met weinig leeftijdsverschil.

Vind het zo sneu dat ik al mijn aandacht steeds moet delen. Ik negeer ze nu maar allebei, dan is het tenminste eerlijk verdeeld.

HaPu schreef: ↑

09-05-2018 12:27

Vind het zo sneu dat ik al mijn aandacht steeds moet delen. Ik negeer ze nu maar allebei, dan is het tenminste eerlijk verdeeld.

Het zorgen vind ik niet zo zeer zwaar. Wat ik zwaar vindt is een actieve peuter van ruim 2 jaar die zn energie kwijt moet, in de ‘ik wil alles zelf doen’ en ‘nee’ fase zit, kort alleen kan spelen, meer tv wil kijken dan ik goed vindt, zeuren, drammen enz :p Gelukkig gaan de dagen vaak ook echt heel goed maar soms is het alleen huilen en drammen en dat valt me dan zwaar. en OHja... zelf 31 week zwanger zijn van de 2e. Ben benieuwd hoe ik dat straks ga doen met een baby erbij.. zal pittig worden. Ik wou altijd 3 kinderen maar op sommige dagen denk ik .. misschien toch 2 :p

HaPu schreef: ↑

09-05-2018 12:27

Vind het zo sneu dat ik al mijn aandacht steeds moet delen. Ik negeer ze nu maar allebei, dan is het tenminste eerlijk verdeeld.

Waarom denk je dat ik er twee heb? Als ik er eentje gehad zou hebben, zou ik daar de hele tijd kwalitatief mee hebben moeten hannesen. Nu kan ik beide gewoon vakkundig verwaarlozen. Iedereen weet dat het namelijk niet te doen is, twee kinderen en minder dan twee jaar ertussen. Gaat gewoon niet. Maar ja, ik moest zonodig.

Lil0u schreef: ↑

09-05-2018 11:57

Ik denk niet dat dit bij ons snel zal gebeuren. De eerste is bij ons al een behoorlijk pittig ding, dus het kan alleen maar meevallen. Wij hebben er de afgelopen twee jaar behoorlijk in moeten investeren. Consequent zijn, streng op momenten en toch liefdevol. Hoeveel geduld je moet hebben met een intense peuter is soms echt onmenselijk, maar ik heb wel het idee dat we er goed door zijn gekomen.

We beginnen nu de vruchten te plukken van die twee jaar hard werken/opvoeden. Goede timing nu de tweede er bijna aankomt!

En al zou het je gebeuren dan zou je het nooit toegeven volgens mij.

Als je trouwens met 1 kind iets gaat doen terwijl je er twee gewend bent, voelt dat ineens aan als een makkie trouwens

Vergeetmenietje1980 schreef: ↑

08-05-2018 14:44

Babytijd vond ik een makkie. Dreumes en peutertijd wel echt tropenjaren. Vanaf kleutertijd wordt t weer leuk

Babytijd vond ik een hel, vol chronisch slaaptekort, moedeloosheid, en stress. We hadden een huilbaby. Als ik nu een baby hoor huilen schiet gelijk mijn hartslag omhoog. Soort trauma is het.

Dreumestijd vond ik heerlijk, peutertijd was af en toe pittig vanwege het eigen willetje en opvoedonzekerheden (hoe pakken we dit nu weer aan als kind hysterisch op straat ligt?). Maar ik vind de peutertijd ook een tijd vol verwondering en vertedering over wat zo’n kabouter allemaal kan en leert en zegt.

Ik vind het momenteel met 1 baby al super heftig hoor! Had dit nooit verwacht en natuurlijk verschilt het per kindje en per persoon en situatie..

Ik kan me nu niet voorstellen dat er ooit nog vrijwillig 1 bij komt maar misschien denk ik er over 2 jaar ofzo wel anders over. We zien het wel. Maar goed ze is nu 10 maanden en ik hou me er echt aan vast dat het allemaal wat gemakkelijker zal gaan worden naarmate ze zelfstandiger wordt en meer weerstand heeft en zichzelf verbaal kan uitdrukken naar ons. Een mens mag hopen toch haha..

HaPu schreef: ↑

09-05-2018 12:27

Vind het zo sneu dat ik al mijn aandacht steeds moet delen. Ik negeer ze nu maar allebei, dan is het tenminste eerlijk verdeeld.

Babs87 schreef: ↑

09-05-2018 14:13

Ik vind het momenteel met 1 baby al super heftig hoor! Had dit nooit verwacht en natuurlijk verschilt het per kindje en per persoon en situatie..

Ik kan me nu niet voorstellen dat er ooit nog vrijwillig 1 bij komt maar misschien denk ik er over 2 jaar ofzo wel anders over. We zien het wel. Maar goed ze is nu 10 maanden en ik hou me er echt aan vast dat het allemaal wat gemakkelijker zal gaan worden naarmate ze zelfstandiger wordt en meer weerstand heeft en zichzelf verbaal kan uitdrukken naar ons. Een mens mag hopen toch haha..

Je mag eigenlijk niet reageren want je hebt er maar 1. Ik heb ook gereageerd maar lees nu dat 1 kind een makkie is en dat je dus geen tropenjaren kunt hebben...

Lil0u schreef: ↑

09-05-2018 11:59

Wel dus. Dat is precies wat ze schrijft en ze heeft ervaring met beide.

Het lijkt mij dus juist superleuk om aparte uitstapjes te ondernemen met de kinderen. Dat je ook echt kijkt naar hun interesses en daarop inspeelt en zo een unieke band opbouwt met allebei ipv alleen maar alles als gezin te doen.

En waarom zou je dat niet kunnen als er 2 jaar tussen zit? Als je alleen bent kun je praktisch gezien niet anders dan de beide kinderen meenemen (en dat wat Valia' s situatie toch?)

Maar als het jou als ouder superleuk lijkt om vooral 1 op 1 iets te doen en je bent met twee ouders, wat let het je dan om dat te doen? Dan maakt het echt niet uit of je kinderen 2 en 3 zijn of dat ze 2 en 8 zijn hoor.

Zelfs als je het leuker vindt om 1 op 1 naar de bioscoop te gaan met je tweeling dan kun je deze week met het ene kind en de week erna met het andere kind gaan.

Lil0u schreef: ↑

09-05-2018 11:57

Ik denk niet dat dit bij ons snel zal gebeuren. De eerste is bij ons al een behoorlijk pittig ding, dus het kan alleen maar meevallen. Wij hebben er de afgelopen twee jaar behoorlijk in moeten investeren. Consequent zijn, streng op momenten en toch liefdevol. Hoeveel geduld je moet hebben met een intense peuter is soms echt onmenselijk, maar ik heb wel het idee dat we er goed door zijn gekomen.

We beginnen nu de vruchten te plukken van die twee jaar hard werken/opvoeden. Goede timing nu de tweede er bijna aankomt!

En jij weet al helemaal exact van te voren hoe het gaat zijn met een tweede? Hoe jij daar op reageert, hoe je kind daar op reageert, hoe je reageert als ook de tweede een pittig ding blijkt, de jongste een terugval in peutergedrag etc.

Of blijven die geplukte vruchten eeuwig houdbaar? Weet jij alles van tevoren? Kun jij in de toekomst kijken? Je komt op mij over alsof je al compleet ervaren bent in het hebben van en omgaan met twee kinderen. Terwijl je dat gewoon niet bent.

namenzoektocht schreef: ↑

09-05-2018 09:57

Wat ik vooral heel erg geleerd heb van een 2e kind is hoe betrekkelijk je eigen rol is. Jezelf op de borst kloppen vanwege een goed slapend of snel pratend of wat dan ook voor kind is echt zo onnodig. Bij mijn eerste dacht ik ook ‘goh die eetopvoeding doe ik goed, mijn kind lust alles. Gewoon een kwestie van vroeg heel veel verschillende smaken aanbieden’. En toen kwam nr 2 en die at niks.
En zo dacht ik bij de 1e ‘hoe doen andere ouders dat in godsnaam dat hun kind wel naast ze blijft lopen en zelfs een hand geeft’. Nr 2 is werkelijk nog nooit weggelopen en loopt het liefst de hele dag hand in hand. Je eigen rol is zo relatief. Dus ja, ik denk inderdaad: wacht maar tot de 2e er is

Dit ja. Alleen was het bij mij andersom: de oudste is een zeer pittig kind en de jongste heel makkelijk. De oudste sloopte alles (en is nog steeds heel onstuimig) en liep altijd weg, jongste heeft nooit ergens aan gezeten waar ze niet aan mocht komen en wil altijd je hand vasthouden (wat overigens soms ook heel irritant kan zijn). Waar we bij de oudste nog wel eens dachten dat het misschien aan onze opvoeding lag als hij na 100x nog niet luisterde maar impulsief zijn eigen gang ging, kwamen we er bij de tweede die wel naar ons luisterde erachter dat we het nog helemaal niet zo slecht deden. Beiden zijn verder goede slapers, maar omdat ik door andere dingen weet hoe relatief je rol als ouder is klop ik mezelf daarvoor niet op de borst. Ligt gewoon aan de kinderen, niet aan ons superieure slaapritueel of dat wij zo consequent zijn en andere ouders niet.

Agapanthus schreef: ↑

09-05-2018 14:29

Je mag eigenlijk niet reageren want je hebt er maar 1. Ik heb ook gereageerd maar lees nu dat 1 kind een makkie is en dat je dus geen tropenjaren kunt hebben...

Zo is het wel sommigen geïnterpreteerd, maar zo heb ik het zelf niet gelezen.
Ging er volgens mij meer om dat een twee-ouder gezin met 1 kind onder normale omstandigheden makkelijker kan meeveren met het kind en de situatie, met twee wordt dat al lastiger omdat er dan verschillende behoeftes bij komen kijken.
Dat wil niet zeggen dat 1 kind altijd een eitje is, of dat twee kinderen per definitie zwaar is. Het was, in mijn herinnering, ook een reactie op een moeder van 1 kind die de tropenjaren overdreven vond, maar heb geen zin dat weer op te zoeken

lilalinda schreef: ↑

09-05-2018 11:35

zoals ik ook tegen iemand anders zei: Ik twijfel niet aan jullie vermoeidheid (been there), ook met 1 kind.

En voor je het gevoel hebt je opmerking "met 1 kind heb je geen tropenjaren" te moeten verdedigen, dit was in eerste instantie een reactie op dnk die schreef:  lees mee in dit topic, maar herken (gelukkig!) maar weinig. 

Mijn dochter slaapt super goed. Ze is bijna 1 en de "gebroken" nachten zijn op twee handen te tellen. Uiteraard, en zeker ook weer als ik dit allemaal lees, beseffen wij ons echt wel dat we tot nu toe geluk hebben gehad. Wellicht komt dat nog, maar hoop van niet natuurlijk.

Dus ik las dat meer als: "dat je met 1 kind geen tropenjaren gevoel hebt wil niet zeggen dat dat met een tweede niet komt."

Captain_Obvious schreef: ↑

09-05-2018 14:07

Als je trouwens met 1 kind iets gaat doen terwijl je er twee gewend bent, voelt dat ineens aan als een makkie trouwens

Écht

Gisteren met 4 kids naar Efteling geweest. Dochter van 21 mnd ging nagenoeg overal in mee. Heb maar 1x moeten " wachten" met haar bij de bobslee toen man en 3 zonen erin gingen. Het is mij duizend procent meegevallen.

Fata morgana, droomvlucht... Ze kon gewoon mee.

NYC schreef: ↑

09-05-2018 14:39

En jij weet al helemaal exact van te voren hoe het gaat zijn met een tweede? Hoe jij daar op reageert, hoe je kind daar op reageert, hoe je reageert als ook de tweede een pittig ding blijkt, de jongste een terugval in peutergedrag etc.

Of blijven die geplukte vruchten eeuwig houdbaar? Weet jij alles van tevoren? Kun jij in de toekomst kijken? Je komt op mij over alsof je al compleet ervaren bent in het hebben van en omgaan met twee kinderen. Terwijl je dat gewoon niet bent.

Hier 3 knullen. Super lief en makkelijk. Toen kwam nummer 4 ; een meisje... compleet het tegenovergestelde van haar broers; koppig, eigenwijs en hardleers. Gelukkig zit er ergens diep van binnen een hartje van goud. Ben knettergek op haar, maar ik had nooit verwacht dat ik " zo'n " kind zou krijgen
Je hebt het inderdaad niet voor het zeggen.

Hoe je het ervaart is denk ik heel persoonlijk en hangt erg af van het karakter van je kinderen en ook wel een beetje van je eigen karakter en omstandigheden. Ik hoor van veel ouders dat het eerste jaar zo zwaar is en dat heb ik zelf helemaal niet zo ervaren (buiten de eerste 10-12 weken, die vond ik wel pittig). Ik begrijp het van anderen wel heel goed, zeker als je kinderen slechte slapers en frequente huilers zijn of veel ziek zijn. Dat viel bij ons heel erg mee en daarmee hadden we enorm geluk.

De 'ellende' begon hier pas toen onze eerste mobiel werd en impulsief als hij is alles wat hij ook maar tegenkwam sloopte. We hebben zelfs nu hij 5 is nog altijd alle vaasjes, fotolijstjes en andere tierlantijntjes uit de woonkamer verbannen, want we werden er gek van. En het heeft heel lang geduurd voor hij aan tafel niet meer met eten gooide, buiten niet meer standaard keihard wegrende, etc etc. Slopend, zo'n totale tornado in je huis. Ik was best voorbereid op het feit dat kinderen hebben niet altijd relaxed is, maar mijn man en ik waren zelf heel rustige kinderen dus op zo'n ongeleid projectiel waren we geestelijk niet helemaal voorbereid.

Toen de tweede kwam hielden we daarom ons hart ook vast, maar het eerste jaar viel opnieuw heel erg mee (na opnieuw die eerste 10-12 weken). De oudste was superlief voor de baby, totaal niet jaloers en werd een stuk beter te hanteren. En de tweede was een heel relaxte baby, die iets slechter sliep dan de eerste, maar nog steeds niet dramatisch. Verder heeft ze een totaal ander karakter dan haar broer. Heel rustig en voorzichtig, ze kan een tijdje stilzitten, loopt niet weg maar wil juist altijd per se je hand vasthouden, luistert na 1x corrigeren, zegt uit zichzelf sorry, etc.

So far so good, tot de tweede zo rond de 2 jaar was en een Eigen Mening kreeg. Tot die tijd kon broerlief bepalen wie waar mee speelde en welk filmpje er gekeken werd, nu wilden ze opeens beiden de baas zijn. Ze zijn nu 3 en 5 en ik kan ze geen minuut alleen laten want dan slaan ze elkaar de hersens in. Hopelijk gaat dat op een gegeven moment weer beter, maar op dit moment vind ik het aardig pittig. Op momenten dat slechts 1 van de kinderen thuis is, of dat nou de oudste of je jongste is, dan is het zeer relaxed, maar als ze samen zijn dan lijkt het wel alsof je een kudde losgeslagen stieren hebt.

Dat de oudste met 5 jaar nu een stuk zelfstandiger is is wel heel fijn, maar aan de andere kant ook weer een uitdaging in zichzelf. Het is namelijk eigenlijk een stuk makkelijker om je baby of dreumes aan te kleden dan een kleuter diverse keren te moeten manen dat hij zich echt nu aan moet kleden, weg te moeten sturen uit de kamer van zijn zusje die hij daar loopt te irriteren, etc. Juist het zelfstandig maken van kinderen die nog niet automatisch precies doen wat ze moeten doen vind ik best vermoeiend. En aangezien onze oudste nog steeds dat impulsieve ongeleide projectiel is gaat het aanleren van dit soort dingen niet zonder slag of stoot. Wat dat betreft zul je bepaalde karaktertrekken van je kinderen in elke leeftijdsfase wel weer op een andere manier tegen blijven komen.

Vandaag mijn pijnlijke ontgroening op peutergebied gehad.
Dat kind 2 een pittig ding ging worden hadden we al wel verwacht, maar tot nu toe was ze leuk te houden met een high five en een oh, kijk daar eens... Wilde ze niet mee? Dan zei je dag en liep je door en kwam ze al snel achter je aan trippelen. Super fijn, want kind 1 trekt zich sowieso niets van ons aan en loopt om de haverklap weg of achter vreemde mensen aan.
Maar vandaag ging het mis. We liepen in de supermarkt, ze was al wat onstuimig en toen gebeurde het: ik verbood haar iets en hoppa... Daar lag ze op de grond te gillen.
Het duurde gelukkig niet zo lang en ze is nog zo licht dat ik haar nog makkelijker meegesleurd krijg, maar we zijn er nu echt.... De Peuterpubertijd
Net als je denkt dat alles eindelijk goed gaat komen

Ana_Isabel2 schreef: ↑

09-05-2018 14:53

Gisteren met 4 kids naar Efteling geweest.

lilalinda schreef: ↑

09-05-2018 15:17

Was écht goed te doen. Over de jongens maakte ik mij geen zorgen. Eerder over onze mini directrice. Had nooit verwacht dat ze zich zou gedragen in de grote(re) attracties en dat wij noodgedwongen aan het sprookjesbos gekluisterd zouden zitten.
Mijn advies vanaf heden; gewoon proberen!

Nou idd de Efteling is fantastisch. Zelfs mijn ongeduldige peuterdraak keek zwijgzaam zijn ogen uit in de Eteling en vond het prima om geregeld een half uur inde rij te staan terwijl hij thuis amper kan wachten tot ik een boterham heb gesmeerd

Ik snap nu waarom ze het 'een wereld vol wonderen noemen'

Ik vond het eerste jaar met mijn eerste kind het moeilijkste. Terwijl zij een super makkelijke baby was.
Ik vond het vooral zo moeilijk omdat ik zo bang was om 't verkeerd te doen. Ik las,alle boeken en wilde alles volgens de regels doen.
Ik vond 't vooral moeilijk dat ik 't mezelf zo moeilijk maakte.

De tweede was een heel lastige baby. Het duurde behoorlijk lang voordat we hem doorkregen. En nu nog is hij een aparte, maar een heerlijk joch.
Bij de tweede was ik gelukkig weer een beetje normaal en stond ik er veel relaxter in. Dat maakte het een stuk makkelijker voor mij.

De moeilijkste tijd vond ik bij allebei toen ze ongeveer 3,5 waren.
Klaar voor school maar er nog niet naartoe mogen. Mijn jongste was toen echt vreselijk.
Vanaf dat ze nasr school gingen ging het allemaal veel makkelijker.

Nu zijn ze 10 en 7.