Kinderen
alle pijlers
ik ben 2 en ik zeg nee. Tips gevraagd.
donderdag 1 januari 2009 om 17:18
wie heeft tips voor me. Soms weet ik niet hoe ik met de buien van mijn zoon om moet gaan. Hij is 2, en dat merk je in alles. Helemaal wanneer hij moe is.
Vandaag heeft hij bijvoorbeeld zo'n dag. Niet is goed, om alles wordt gekrijsd en gegild. Op zich standaard gedrag voor een 2-jarige.
Ik heb echter de pech dat ik vorig jaar overspannen ben geweest en merk dat ik, wanneer hij zo'n dag heeft, vrij snel opgefokt raak. Dan kan ik het gevoel van toen helemaal weer voelen. Totaal onterecht ten opzichte van mijn kereltje natuurlijk, het is voor hem gewoon zijn levensfase. Hoewel ik wel merk dat mijn zoon aan de pittige kant is met alle fases die hij doormaakt.
Op zo'n dag als vandaag probeer ik een beetje met zijn willetje mee te gaan. Echter niet alles kan zoals hij het wil. Dat is natuurlijk krijsen. Wie heeft tips voor me hoe ik met die buien omga. Hoe schakel ik mijn eigen opgefoktheid uit. Hoe "begeleid" ik hem door deze fase heen.
Dank voor de reacties.
Vandaag heeft hij bijvoorbeeld zo'n dag. Niet is goed, om alles wordt gekrijsd en gegild. Op zich standaard gedrag voor een 2-jarige.
Ik heb echter de pech dat ik vorig jaar overspannen ben geweest en merk dat ik, wanneer hij zo'n dag heeft, vrij snel opgefokt raak. Dan kan ik het gevoel van toen helemaal weer voelen. Totaal onterecht ten opzichte van mijn kereltje natuurlijk, het is voor hem gewoon zijn levensfase. Hoewel ik wel merk dat mijn zoon aan de pittige kant is met alle fases die hij doormaakt.
Op zo'n dag als vandaag probeer ik een beetje met zijn willetje mee te gaan. Echter niet alles kan zoals hij het wil. Dat is natuurlijk krijsen. Wie heeft tips voor me hoe ik met die buien omga. Hoe schakel ik mijn eigen opgefoktheid uit. Hoe "begeleid" ik hem door deze fase heen.
Dank voor de reacties.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:55
Een paar van jullie vergeten een klein dingetje... Vreemde ogen dwingen.
Al die lieve schattige kindertjes die zo zoet gaan spelen? Je hebt geen idee hoe ze zich thuis kunnen gedragen. Dochterlelie kon er ook wat van. Ergens anders een engeltje, het liefste schatje van de wereld en het regende complimentjes. Maar thuis.......
Vanaf 2 jaar liet ik haar zelf mee kleren kiezen in de winkel. Want de juf kon zomaar beslissen dat een bepaalde trui niet naar haar zin was en dan kon ik hoog en laag springen, die trui ging niet aan. En als ik hem toch aanwurmde ging ie in no-time weer uit.
En ik heb haar wel eens krijsend, schoppend en slaand haar schoenen aangedaan, omdat ze echt niet weg wilde bij haar vriendinnetje. En stérk dat zo'n 2-jarige opdonder kan zijn, pfoeh.
Dus ook engeltjes zijn wel eens stout. Echt waar.
Al die lieve schattige kindertjes die zo zoet gaan spelen? Je hebt geen idee hoe ze zich thuis kunnen gedragen. Dochterlelie kon er ook wat van. Ergens anders een engeltje, het liefste schatje van de wereld en het regende complimentjes. Maar thuis.......
Vanaf 2 jaar liet ik haar zelf mee kleren kiezen in de winkel. Want de juf kon zomaar beslissen dat een bepaalde trui niet naar haar zin was en dan kon ik hoog en laag springen, die trui ging niet aan. En als ik hem toch aanwurmde ging ie in no-time weer uit.
En ik heb haar wel eens krijsend, schoppend en slaand haar schoenen aangedaan, omdat ze echt niet weg wilde bij haar vriendinnetje. En stérk dat zo'n 2-jarige opdonder kan zijn, pfoeh.
Dus ook engeltjes zijn wel eens stout. Echt waar.
zaterdag 10 januari 2009 om 00:35
Consequent kan ik zeggen vind ik zelf,ben ik eigenlijk altijd.
Grenzen zijn zeer duidelijk,van zowel mijn man als van mij.
En wat je zegt ons zoontje kan zo ontzettend lief zijn en geweldig spelen dat opmerkingen als "ach dat zal allemaal wel meevallen"enz eigenlijk ook wel begrijpelijk zijn.Maar ook zeer frustrerend.
Het fijne vind ik dat hij dus ook bij ouders/schoonouders dit gedrag vertoont.En dat zij ook zien dat het totaal uit het niets is.
We wachten tot hij 3 is hahaha....Altijd fijn om herkenning te lezen...
Grenzen zijn zeer duidelijk,van zowel mijn man als van mij.
En wat je zegt ons zoontje kan zo ontzettend lief zijn en geweldig spelen dat opmerkingen als "ach dat zal allemaal wel meevallen"enz eigenlijk ook wel begrijpelijk zijn.Maar ook zeer frustrerend.
Het fijne vind ik dat hij dus ook bij ouders/schoonouders dit gedrag vertoont.En dat zij ook zien dat het totaal uit het niets is.
We wachten tot hij 3 is hahaha....Altijd fijn om herkenning te lezen...
zaterdag 10 januari 2009 om 13:46
Oeh, wat een herkenning. Hier ook een stuiterende peuter (vanaf voor 6 uur 's ochtends soms al) en eentje die behoorlijke driftbuien heeft soms. Laatst 2 x in een winkel bij de kassa (das ook leuk ).
Verder als ze van die dagen heeft (meestal einde van de ochtend of middag als ze moe wordt, laat ik haar maar zo veel mogelijk met rust, hoe meer ik met haar mee ga, hoe drukker (en soms dwarser) ze wordt. Afleiden wil ook weleens helpen, en als het echt te gortig wordt zet ik haar weleens apart om even af te koelen. Heel kort maar, max 2 minuten, maar dat is net genoeg om weer even met de voeten op de grond te komen. Dan knuffelen we samen en help ik haar weer even op gang met haar spel/speelgoed en dan is het vaak weer goed. Verder geen tips wel herkenning, sterkte, je moet er toch doorheen. Bij mijn dochter zijn die buien vanaf ong.1,5 gekomen en ze is nu bijna 2,5 zou het al bijna voorbij zijn of heb ik nog even te gaan?
Verder als ze van die dagen heeft (meestal einde van de ochtend of middag als ze moe wordt, laat ik haar maar zo veel mogelijk met rust, hoe meer ik met haar mee ga, hoe drukker (en soms dwarser) ze wordt. Afleiden wil ook weleens helpen, en als het echt te gortig wordt zet ik haar weleens apart om even af te koelen. Heel kort maar, max 2 minuten, maar dat is net genoeg om weer even met de voeten op de grond te komen. Dan knuffelen we samen en help ik haar weer even op gang met haar spel/speelgoed en dan is het vaak weer goed. Verder geen tips wel herkenning, sterkte, je moet er toch doorheen. Bij mijn dochter zijn die buien vanaf ong.1,5 gekomen en ze is nu bijna 2,5 zou het al bijna voorbij zijn of heb ik nog even te gaan?
dinsdag 31 maart 2009 om 22:40
Wat fijn om te lezen hoe jullie met jullie ppubers omgaan. Pffff, wat kan het soms lastig zijn! Sinds 6 weken heeft onze ppuberzoon van 2 jr 5 mnd een zusje gekregen waar hij (godzijdank) erg lief voor is. Als ze maar 1 kikje geeft dan wil hij al voor haar zorgen. Daarentegen is mama helemaal niet belangrijk meer voor hem, maar papa daarentegen wel. Ik merk dat ik daar erg onzeker over wordt.
Alle visite die we de afgelopen weken hebben gehad, hebben geen goed gedaan aan het dwarse gedrag van onze zoon, waarvan ik eigenlijk wel kan zeggen dat ook hij boordevol energie zit en zijn zintuigen goed gebruikt (oftewel, hoort en ziet alles, is snel afgeleid, en kan zichzelf slecht vermaken in huis of alleen spelen). Soms wordt hij 's ochtends wakker en de eerste vraag die hij stelt is: 'Wat gaan we doehoennnnnn????'
Door de verandering in ons leven door de komst van onze tweede spruit, moeten we allemaal natuurlijk nog wat ritme vinden. De daarbij komende driftbuien en dwarsheid van zoon, zijn het soms lange dagen, waaronder vandaag.
Heb hem zojuist net stil gekregen, na 3 kwartier keihard huilen en gillen in bed, omdat hij niet wil slapen, maar hij gooit wel zijn lievelingsbeer tot 2 keer toe uit bed (om aandacht te krijgen?). Drie kwartier lang vraag ik mezelf dan af: moet ik nu heengaan? of hem juist negeren? En heb 2 keer besloten heen te gaan ...
Ook mij maakt het onzeker om te zien dat bijna alle kindjes in de speeltuin druk met spelen zijn, terwijl onze zoon iedereen aan het bestuderen is en een reactie probeert uit te lokken. Ik ben haast jaloers als ik zie dat kindjes heerlijk opgaan in hun eigen spel, terwijl mijn zoon dagelijks een aantal keren voor het raam staat om te kijken wat er op straat gebeurt, binnen een paar minuten alweer bij de tv vandaan loopt om op zoek te gaan naar iets anders, of bij het 3e puzzelstukje alweer roept 'lukt niet' als hij niet snel het stukje op de juiste plaats krijgt? Wat doe ik verkeerd vraag ik me soms af?
Ik heb bijna de neiging om maar geen visite meer uit te nodigen omdat ik me bijna schaam voor het gedrag van mijn zoon (telkens het speelgoed van een ander kindje afpakken, bedelen om een hapje bij de visite enz).
Dit verhaal is overigens niet bedoeld om medelijden te wekken, maar meer om herkenning te vinden of tips te krijgen, net als t.o. eigenlijk.
Alle visite die we de afgelopen weken hebben gehad, hebben geen goed gedaan aan het dwarse gedrag van onze zoon, waarvan ik eigenlijk wel kan zeggen dat ook hij boordevol energie zit en zijn zintuigen goed gebruikt (oftewel, hoort en ziet alles, is snel afgeleid, en kan zichzelf slecht vermaken in huis of alleen spelen). Soms wordt hij 's ochtends wakker en de eerste vraag die hij stelt is: 'Wat gaan we doehoennnnnn????'
Door de verandering in ons leven door de komst van onze tweede spruit, moeten we allemaal natuurlijk nog wat ritme vinden. De daarbij komende driftbuien en dwarsheid van zoon, zijn het soms lange dagen, waaronder vandaag.
Heb hem zojuist net stil gekregen, na 3 kwartier keihard huilen en gillen in bed, omdat hij niet wil slapen, maar hij gooit wel zijn lievelingsbeer tot 2 keer toe uit bed (om aandacht te krijgen?). Drie kwartier lang vraag ik mezelf dan af: moet ik nu heengaan? of hem juist negeren? En heb 2 keer besloten heen te gaan ...
Ook mij maakt het onzeker om te zien dat bijna alle kindjes in de speeltuin druk met spelen zijn, terwijl onze zoon iedereen aan het bestuderen is en een reactie probeert uit te lokken. Ik ben haast jaloers als ik zie dat kindjes heerlijk opgaan in hun eigen spel, terwijl mijn zoon dagelijks een aantal keren voor het raam staat om te kijken wat er op straat gebeurt, binnen een paar minuten alweer bij de tv vandaan loopt om op zoek te gaan naar iets anders, of bij het 3e puzzelstukje alweer roept 'lukt niet' als hij niet snel het stukje op de juiste plaats krijgt? Wat doe ik verkeerd vraag ik me soms af?
Ik heb bijna de neiging om maar geen visite meer uit te nodigen omdat ik me bijna schaam voor het gedrag van mijn zoon (telkens het speelgoed van een ander kindje afpakken, bedelen om een hapje bij de visite enz).
Dit verhaal is overigens niet bedoeld om medelijden te wekken, maar meer om herkenning te vinden of tips te krijgen, net als t.o. eigenlijk.
woensdag 1 april 2009 om 09:38
Hoi, niet om jullie te ontmoedigen maar mijn zoon is pas met 3 jaar in de peuterpuberteit gekomen en het gaat zo te zien nog wel even duren. En we dachten nog wel dat we de dans ontsprongen waren. En het is zo zinloos, hij wordt kwaad om niks en je ziet hem af en toe gewoon rondkijken om weer iets nieuws te vinden waarmee hij ons op de kast kan krijgen. Hier gaat hij in de hoek zonder waarschuwing bij slaan, schoppen en met dingen smijten. Niet luisteren (en dan bedoel ik dus echt expres negeren en ons uitdagen) is eerst een waarschuwing en dan in de hoek.
Ik merk wel dat het helpt als je hem duidelijk aangeeft wat je van hem verwacht. Dus niet alleen zeggen dat hij iets niet mag doen maar ook uitleggen waarom niet en hoe je het dan wel wil. Voor sommige dingen (meewerken met aankleden, tanden poetsen, komen als hij geroepen wordt) overwegen we nu om eens een tijdje met stickers en beloningen te gaan werken.
Bloomy, hier was oudste na de geboorte van jongste ook totaal op zijn vader gefixeerd. Hij zag mij niet meer staan. Heeft een paar maanden geduurd en is nu weer helemaal over. Een vriendin was zelfs een jaar lang uit de gratie bij haar oudste. Jij ben ineens niet meer zo beschikbaar voor hem en steeds maar bezig met 'die indringer'. Dus zoekt hij het bij papa, is heel normaal. Onderschat niet hoe enorm ingrijpend de komst van een broertje of zusje is en hoeveel jaloezie het vaak oproept. Ik hoorde laatst een vergelijking: Stel dat je man opeens thuiskomt met de mededeling dat hij er een tweede vrouw bij heeft genomen. Het verandert niks aan zijn gevoelens voor jou maar hij houdt wel net zoveel van haar als van jou. Oh ja, en ze komt bij jullie in huis wonen dus hij zal zijn aandacht tussen jullie moeten verdelen. Leuk hè! Zoiets dus. Dus het gedrag van je zoon lijkt me normaal hoor, niks om je voor te schamen of zorgen over te maken. Maar ja, vervelend is het wel.
Ik merk wel dat het helpt als je hem duidelijk aangeeft wat je van hem verwacht. Dus niet alleen zeggen dat hij iets niet mag doen maar ook uitleggen waarom niet en hoe je het dan wel wil. Voor sommige dingen (meewerken met aankleden, tanden poetsen, komen als hij geroepen wordt) overwegen we nu om eens een tijdje met stickers en beloningen te gaan werken.
Bloomy, hier was oudste na de geboorte van jongste ook totaal op zijn vader gefixeerd. Hij zag mij niet meer staan. Heeft een paar maanden geduurd en is nu weer helemaal over. Een vriendin was zelfs een jaar lang uit de gratie bij haar oudste. Jij ben ineens niet meer zo beschikbaar voor hem en steeds maar bezig met 'die indringer'. Dus zoekt hij het bij papa, is heel normaal. Onderschat niet hoe enorm ingrijpend de komst van een broertje of zusje is en hoeveel jaloezie het vaak oproept. Ik hoorde laatst een vergelijking: Stel dat je man opeens thuiskomt met de mededeling dat hij er een tweede vrouw bij heeft genomen. Het verandert niks aan zijn gevoelens voor jou maar hij houdt wel net zoveel van haar als van jou. Oh ja, en ze komt bij jullie in huis wonen dus hij zal zijn aandacht tussen jullie moeten verdelen. Leuk hè! Zoiets dus. Dus het gedrag van je zoon lijkt me normaal hoor, niks om je voor te schamen of zorgen over te maken. Maar ja, vervelend is het wel.
mahna mahna tuduuuudududu
