Januari 2009 (Deel 2)

Hip; hoe is het trouwens gegaan met Dieke op het KDV? Of is ze nog niet geweest?



Leuke foto's Voy!!! En Sam, wanneer weer foto's van jou Sammetje? Schreef al naar Voy, ben gek op foto's



Lucia; geen ontaarde moeder hoor. Hier ook af en toe een dag dat ze in de maxi cosi moet slapen omdat wij ook onze sociale contacten willen onderhouden. Dus ja, de ene dag ritme de andere dag totaal niet. Een midden weg dus. Fijn dat het beter gaat met je rug.

Chili, ik begrijp de behoefte van sommige ouders niet zo goed om een baby heel erg te vormen, zoals bewust laten huilen, rigide volgordes, schema's en dagindelingen. Dat zou ik dus zelf nooit doen, en andere mensen ook afraden als het me gevraagd wordt ('t doet me soms wat denken aan ontgroeningen in het studentenleven, je wil moet eerst gebroken worden, wat vroeger blijkbaar ook echt gedacht werd over baby's).

In het algemeen vind ik het hartstikke jammer dat sommige mensen zo weinig op hun gevoel durven afgaan, en liever afgaan op een bedachte methode of regeltjes. En aan bedachte methodes heb ik wel een hekel als het gaat om baby's gaat, omdat ze mensen het idee geven dat je niet op je gevoel af zou móeten gaan, en over het algemeen er weinig rekening mee houden dat een baby zo dicht mogelijk bij zijn ouders (moeder eigenlijk, maar he, ik ben geëmancipeerd ) wil zijn.

Aan de andere kant zullen in elke methode dingen zitten die gewoon common sense zijn.



Ik denk dat ik het in de praktijk niet zo heel veel anders doe dan jij. Als Bloemetje in haar oogjes wrijft of gaapt gaat ze ook haar bedje, kinderwagen of doek in. Dat lijkt me zoiets wat common sense is: je leert je kind dat het bij moeheid gaat slapen. Nou ja, verder ga ik op mijn gevoel af en als dat gevoel zou zeggen dat er meer ritme moet komen is dat natuurlijk ook prima. Maar niet omdat één of andere CB-verpleegkundige of schrijfster dat zegt.



Heel verhaal, en ik heb er belachelijk lang over gedaan, ik hoop dat het een beetje te volgen is



Edit: en dan vergeet ik nóg gewoon antwoord te geven op je vraag: ja, ik zou best dingetjes uit kunnen proberen als er problemen zouden rijzen. Dan ga ik wel eerst even bij mezelf na of dat niet heel erg ingaat tegen hoe een baby van nature is. En ik moet ook zeggen dat het vast een stuk lastiger is als je grote problemen hebt of meerdere kinderen rond hebt lopen, ik weet natuurlijk niet in hoeverre het dan allemaal haalbaar is om het zo te doen.

Ik heb aandelen in Ria



Ik geloof trouwens niet in boeken. In geen enkele. Zelfs niet in het groeiboek van Melle.

Melle moet ook doen wat ik zeg hoor. Ik ga er geen PRINSJE van creeren. Hup, gewoon bikkelen, het leven is nu eenmaal hard, kan die maar beter meteen weten. Als ik zeg eten, dan is het eten en als ik zeg slapen, dan is het slapen.... En geen gepiep.

Ik had mn baas gevraagd of ik Melle hele dagen bij me mocht dragen, maar helaas mocht dat niet

Ik geloof ook niet dat Melle daar echt blij van zou worden.

Wat ik niet zo goed begrijp is, waarom iemand rigide wordt genoemd (meerdere keren) als diegene regelmaat in zn dag heeft en waar de baby het heel goed op doet. Wat ik ook niet begrijp is waarom er wordt gezegd dat als je volgens regelmaat handelt dat je geen gevoelsmoeder bent.



Kan iemand mij dat uitleggen? Ik ben namelijk een mama die regelmaat, ritme en, noem het rituelen, heeft en ik heb zo'n ontzettend tevreden babyjongetje. Hij huilt niet, jengelt niet, groeit goed, is blij en vrolijk, ontwikkelt zich goed.



Dat in tegenstelling tot sommige baby's waarvan de mama's op gevoel werken en "denken" (ik wil niet oneerbiedig zijn) dat ze hetgeen bieden wat hun babyjongetje/babymeisje nodig heeft. Maar dat die baby's ondertussen veel onrustiger zijn, slechter slapen, meer huilen en jengelen.



Wie o wie kan mij dit uitleggen?

Volgens mij omdat velen de methode ria blom, of de regelmaat methode niet helemaal begrijpen/concreet voor zich zien? Zou dat het kunnen zijn? Want iemand zei hier, dat ik erg van de regeltjes ben. Tja, verre van inmiddels, misschien bij de eerste nog wel. Maar omdat die regelmaat een soort passe partout is die je over je dag heen legt, gaat het zo soepeltjes en voelt het helemaal niet als regeltjes implementeren. (Nogmaals, bij de eerste voelde dat wel in het begin zo, het gaat nu veel natuurlijker) Net zoals sommigen denken dat regelmaat betekent dat het een gedril is, alles op de klok gaat. Verre van! Niet alleen omdat ik borstvoeding geef is iedere dag anders, maar ook omdat de methode niet zo bedoeld is. Mijn kind bepaalt nog steeds het merendeel van de dag, ik bepaal alleen in welke volgorde.



Daarnaast denk ik dat babies inderdaad kunnen verschillen en je babies hebt die toevalligerwijs goed gedijen met een moeder die veel de hort op is, iedere dag een andere dagindeling heeft en overal slaapt. Maar het merendeel van de babies werkt volgens mij niet zo. En daar werkt regelmaat bij. En dat vinden sommige moeders/ouders/gezinnen moeilijk om zich aan te passen. (wat ook soms ook wel zo is als je het zelf niet van nature hebt of niet uitkomt) Daarnaast heb je natuurlijk ook onder babies een grote ra nge hoe relxed of hoe gespannen een kind is, hoe introvert en hoe extravert, hoe op zichzelf of hoe meer op mama gericht. Het zijn net mensen

Je laatste opmerking trek ik eventjes niet zo goed Marianne, ook al is die in mijn ogen niet van toepassing op Bloemetje (die doet precies wat ze moet doen als baby). Ik trek me dan ook even terug uit deze discussie, sorry.



(toch nog wel een toevoeging wat ik wel gezegd wil hebben: wat mij betreft is regelmaat echt prima hoor, het gaat er mij meer om dat sommige methodes in mijn ogen geen recht doen aan hoe een verse baby zich van nature gedraagt, en ouders onzeker maakt over hun eigen gevoel. Ik heb een probleem met die methodes, niet met ouders die doen wat zij het beste voor hun kind vinden)

Ik vraag me dan dus af hoe wij denken te weten hoe een verse baby zich van nature gedraagt?



Want als je de natuur zn gang laat gaan bij een baby, gaat ie volgens mij gewoon dood...



En ik wil echt niemand beledigen of tegen de schenen schoppen, maar ik vraag het me oprecht af. Ik heb het woord rigide en geen-gevoels-moeder of geen-natuur-moeder al een aantal keren gelezen en heb daar steeds niets over gezegd, maar voelde me daarover wel aangesproken. Alsof ik geen gevoelsmoeder/natuurlijke moeder zou zijn, omdat ik me aan zogenaamde rigide schema's zou houden. Dat vind ik ook niet fijn om te lezen.



En nu heb ik zoiets van: nu wil ik het er dan ook wel eens over hebben.

En ik bedoel helemaal niemand persoonlijk, ik bedoel het gewoon in de discussie.

zo, stevige discussies hier! Eerlijk gezegd heb ik geen uitgesproken mening over. Beide keren hebben de kraamverzorgsters wel benoemd dat ze me een " gevoels" moeder vinden. Ik ga wel erg af op wat mijn kind naar mijn gevoel nodig heeft. Ik geloof dus boven alles in dat mama het beste weet wat haar kindje nodig heeft. ( uitzonderingen daargelaten natuurlijk, in mijn werk zie ik die helaas regelmatig).



Wel denk ik dat voor het ene kindje rust en ritme heel veel kan opleveren, terwijl een ander kindje het echt beter doet door veel bij mama te zijn. Ik denk niet dat het ene beter of slechter is, maar dat het gewoon van het type baby en moeder afhankelijk is. Wat ik wel denk ( hopelijk stoot ik hier niemand mee voor het hoofd) is dat het zelfvertrouwen en gemoedstoestand van moeder een hele grote rol speelt. De kleintjes voelen het direct als jij twijfelt of je het goed doet, je zorgen maakt of om andere redenen stress hebt. Uiteraard is dit natuurlijk wel een circeltje, als je baby veel huilt ga je je uiteraard zorgen maken en is het moeilijk om helemaal relaxed te zijn.



Voy : ik heb ook de indruk dat je ontzettend hard je best aan het doen bent om het " goed" te doen. Maar wat is goed? In mijn ogen is dat niet een baby die nooit huilt etc. Ik denk dat je dan geluk hebt. Babies huilen nu eenmaal, klaar. Vertrouw gewoon op jezelf en ik weet zeker dat het over een tijdje ( of dat nu 1 week of 3 maanden is) beter gaat. Je hebt tenslotte al een dochter groot ( nou ja beetje groot dan) gekregen. En wat ik heel typerend vind: Je schrijft erover dat je toch geprobeerd hebt haar nog 1x in bed te leggen en dat het lukte. Daar blijkt toch uit dat je die momenten er wel uit kan halen. Dat het niet altijd lukt is een ander verhaal, het istoch een goed begin. Geniet daar van! Alleen al het goede gevoel van dat moment geeft je weer energie om het later nog eens te proberen en ik weet zeker dat dit overslaat op Linde. Ik heb ook wel vaker dat ik meen dat ukkie slaap heeft, maar dat het een krijspartij oplevert in bed. Ik haal hem er uit en probeer het later nog wel eens opnieuw. Het zijn en blijven tenslotte mensjes, geen machines. En Linde is wel jou allerliefste kleine mensje die zielsveel van jou houdt en andersom. En geloof me, dat blijft ze doen. Zelfs als je alles fout zou doen als maar kan ( ook hierbij refereer ik naar mijn werk) dan nog blijven die kleine mensjes zielsveel van je houden, omdat je hun mama bent. De allerbelangrijkste in hun leven, met al je goede en minder goede kwaliteiten. ( en misschien ga ik ook wel eens solliciteren als pastoor, amen).



En nu ga ik even bij mijn lieve kleintje kijken. Hij heeft vandaag spuitjes gehad en is niet helemaal lekker, kreunt in zijn slaap. Was trouwens een flinke kerel geworden 6700 gram en 63 cm.

en het stikt van de spel en typ fouten, ik typ langzamer als ik denk en dat levert regelmatig vreemde zinnen op, sorry!

Nou, misschien bedoel ik het ook wel persoonlijk, omdat ik me ook wel een aantal keren persoonlijk geraakt voelde als het over schema's en natuurmoeders gaat.



Dat vind ik ook niet fijn om te lezen. Want tussen de regels door, lees ik dan toch mijn naam. Hoewel dat dan niet met zoveel woorden (lees naam) gezegd wordt.

Ik heb dat steeds genegeerd, maar nu is weer die discussie opgelaaid en ik voel me toch wel persoonlijk aangesproken.



Ik merk dat ik daardoor recalcitrant word.



En ik heb me dan ook al een aantal keren afgevraagd of ik met nog wel op dit topic thuis voel.



En nu ga ik Melle flesje geven, want ik ben al 10 minuten over mn schema heen.

Kan het zijn dat 'van nature' iets doen of noem het anders, het 'op gevoel' doen niet altijd is wat het beste bij je kind past maar wel het beste bij je zelf? (want je doet als moeder echt je best en hebt het beste met je kind voor)



Als ik het op mezelf betrek en mijn zoon, schets ik even wat ik bedoel te zeggen:



Hij huilde veel, was veel wakker en signalen als in oogjes wrijven herkende ik niet. En alle andere moeheid signalen (her)kende ik ook niet. Achteraf bekeken maakte hij ook gewoonweg weinig signalen. Maar hij huilde wel veel. En als ik hem in bed legde, of in de wandelwagen of zelfs in het begin de maxi-cosi: kind bleef wakker en 9 van de tien keer, bleef huilen. (jaja, zelfs 2-3 uur wandelen met wandelwagen na een dag huilen thuis en meneer keek naar de lucht-wel zonder huilen gelukkig) En omdat ik zo in de knel kwam met slaapjes en eten(regelmatig was het alweer tijd om te eten zonder ook maar enige slaap ertussen) werd ik nerveus en onzeker. En dan nam ik kind maar weer op mn arm, liep halve marathons om hem te sussen, ging maar weer een wandelingetje maken in de kinderwagen. En zo kwam ik nergens aan toe en kon ik er vergif op innemen dat de volgende dag even rommelig en vol met gehuil verliep. Maar ik wist niet hoe ik het anders moest doen. Werd nerveus van het huilen, kon hem daardoor niet wegleggen, maar werd ook nerveus van het huilen als ik hem probeerde te troosten wat 9 van de 10 keer niet goed lukte. Ik deed zo goed mn best, maar was dit het beste voor mn kind? Volgens mij niet, en liet hij me dat weten door te huilen.

Maar wat werkte dan wel? En door schade en schande 'wijs' geweorden en de gebruiksaanwijzing weten te ontrafelen. Voorspelbaarheid en herkenbaarheid werkte bij mij zoon. Je zag hem denken, he, ik ken die inbakerdoek, nu moet ik gaan slapen! En ik moest me aanpassen. Ik wilde zo;n moeder zijn die heerlijk de hort op ging maar had al snel door dat de hort op met een kind dat om de haverklap overstuur was niet werkte, voor hem niet, maar ook voor mij niet. Dus bleef ik burgerlijk twee weken binnen en gaf de regelmaat een kans. En het ging steeds beter, het huilen nam af en we kwamen terecht op 2 slaapjes op een dag. Een ochtend slaapje en een middagslaapje. sAvonds ging hij trouwens altijd slapen na de borst gehad te hebben en ik ben dat toen gaan invoeren overdag. Niet zoals 'het hoort' niet omdat hij veel honger had, maar om hem vol te tanken, een ritueel te bieden(he, borst betekent slapen) en ik gokte op de langste slaaptijd als ik hem ook daadwerkelijk in slaap kreeg. Ik wilde pertinent niet hem helpen in slaap te komen. Maar wat werkte voor mijn kind? Een pink in zijn mond!Want speen wilde hij niet. en dus was ik gekke henkie, maar deed ik wat werkte voor mijn kind. En toen we langzamerhand een meer uitgerust kind hadden(wat wel even duurde want kind was gewoon oververmoeid) kon ik steeds meer 'objectief' kijken naar mn kind en bepalen waar hij nu aan toe was. Ik was niet steeds meer zo gestresst, hij uitgerust en we voelden elkaar door die regelmaat beter aan.



Ik vond het een harde les om te leren, maar met het huilen probeerde mijn kind te zeggen, mama, ik wil slapen, laat me, haal die prikkels weg. Terwijl ik dacht, hij wil met dat huilen zeggen dat ie bij me wil zijn, dat ik tegen hem moet praten, ik moet zijn gehuil wegnemen.



En dus ja, ik deed het van nature niet goed genoeg voor mn kind ;-( Mijn intenties waren goed, maar mijn werkwijze was niet was mijn kind nodig had.

mmmm, laat het nu niet uit de hand lopen. Andere babies, andere moeders, andere werkwijze. Een niet beter dan de ander. Alleen anders. En wat werkt bij jouw baby en bij jou als moeder, dat is het beste. Wat de buitenwereld daar ook van vindt.

En dan kijk ik naar dat klein babyjongetje die me met een smile aan ligt te kijken, en dan denk ik: waar maak ik me eigenlijk ook druk om. Net wat njb zegt: ieder zn eigen manier en je moet doen waar jij je goed bij voelt. Ik voel me goed bij mn schema's en rituelen en Melle ook. Het maakt me feitelijk ook geen ene malle moer uit wat een ander er van denkt. Dan maar geen natuurmoeder.



Zoveel moeders, zoveel verhalen, zoveel werkwijzes en we willen allemaal het beste voor onze kindjes.

Nou ja, net als jullie zoek ik ook een stukje herkenbaarheid op het forum en dat mis ik soms wel, omdat de meesten van jullie andere ideeen over opvoeding heb dan ik heb. En dat is soms wel moeilijk.



En ik heb echt niemand willen beledigen.

Grrr, tegelijkertijd kolven en hier lezen werkt niet



Dan toch maar reageren.



Marianne, ik heb niemand het zien hebben over oermoeders en natuurmoeders, of ik moet er overheen gelezen hebben. Wat ik in ieder geval bedoel als ik het over op een natuurlijke manier opvoeden heb, is vergelijkbaar met met de hand afwassen en met de afwasmachine afwassen. Het is een andere manier, met dezelfde goede bedoeling. En de een vindt met de hand afwassen beter, de ander vindt de afwasmachine beter (en op afwasgebied ben ik absoluut niét van de natuurlijke manier overigens).

Ik weet niet hoe rigide jij bent, ik kan niet met je dagen met Melle meekijken. Daarom kan ik toch ook niet oordelen over hoe jij het doet en wat bij jullie past? Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik denk dat jouw manier wel redelijk in de buurt komt van wat ik rigide vind, maar blijkbaar doen jij en Melle het er prima op. Nou, prima toch? Het is alleen absoluut niet mijn manier, en ik denk ook niet dat het de gouden oplossing is voor alle babyproblemen.



Over het wel of geen gevoelsmoeder zijn, dat is ook niet een term die me handig lijkt. Want dat suggereert dat iemand (jij zoals je je aangesproken voelde) die schema's gebruikt geen gevoel zou hebben erbij. Integendeel lijkt me. Er zit wel een verschil tussen op gevoel inschatten wat je denkt wat je kind nodig heeft, en het aanleren van een schema zodat je op een gegeven moment weet wat je kind op dat moment verwacht. Dát bedoel ik met op gevoel vertrouwen of een schema hanteren.



(overigens, als je de natuur zijn gang laat gaan gaat een baby niet dood hoor, die gaat gewoon door met drinken en poepen en slapen regelt zich vanzelf, anders zouden wij hier vandaag niet kunnen typen)



Zo zie je maar weer, niets zo gevoelig als ouders als het gaat om hoe ze met hun kind omgaan. En dat is maar goed ook, stel je voor dat het ons werkelijk niets zou kunnen schelen.

sjee wat een discussie. ik weet dat ik soms wat fanatiek kan zijn en ik wil ook niemand tegen de schenen schoppen of beledigen.



ik vind alleen ook een verschil tussen je baby iets opleggen, een ritme en een schema of de tijd nemen en erachter komen wat het ritme en schema is van je baby en daar op anticiperen. en ik denk heus dat kinderen het ook goed doen op een opgelegd schema, maar ik denk ook dat het voor een kind goed is om te voelen dat het ertoe doet wat hij/zij wil op dat moment. en dat een kind daardoor zelfverzekerder in het leven staat. maargoed dat hangt van nog meer dingen af, namelijk dat er bijvoorbeeld veel mensen in de omgeving zijn die veel vaan een kind houden en ik denk dat geen van onze kindjes liefde tekort komt!!



waar ik dan wel over struikel is dat je denkt marianne dat als je melle eten zou geven wanneer hij dat wil of zou laten slapen als hij moe is je denkt dat je er een prinsje van maakt. je kan een kind niet verwennen door te kijken naar zijn gedrag en daarop in te spelen ipv op gezette tijden voor hem te bepalen dat hij honger heeft of door op gezette tijden te bepalen dat hij nu maar 4/5/6 voedingen op een dag nodig heeft. als hij daaraan toe is laat hij vanzelf wel een fles vallen. net als met het doorslapen, tuurlijk kun je dit een kind aanleren, maar de vraag is of je dat moet willen. als een kind nog een voeding of bijv jou snachts als moeder nodig heeft, moet je dat niet af willen leren. daar maak je geen prinsjes mee, maar kinderen die sterk en stevig in het leven staan. nogmaals ik maak me geen zorgen over melle, ik denk alleen dat het ook anders kan. en dat ook hij mag bepalen en niet alleen jij. en de reden waarom jij het op deze manier doet is toch omdat dit de manier is die je van anderen (consultatiebureau, je omgeving, boekjes) hebt geleerd toch? want als je helemaal niets van baby's weet, behalve dat ze moeten eten, moeten slapen en verschoont moeten worden, dan zou een schema toch niet in je hoofd opkomen?



ik moet trouwens wel lachen om je opmerking: Ik vraag me dan dus af hoe wij denken te weten hoe een verse baby zich van nature gedraagt?



hierdoor denk ik dat je erg ver van de natuur afstaat. als er toch iets logisch en natuurlijk is is het de band tussen een moeder en een baby. als je naar je pasgeboren baby kijkt luistert en observeert is dat hoe een verse baby zich van nature gedraagt. hoe denk jij dan te weten hoe een verse baby zich van nature gedraagt?? dat wil ik echt graag weten. op wie of wat baseer jij je wetenschap, als je eigen gevoel en intuïtie dat niet is. ik zeg hiermee niet dat je melle niet met gevoel opvoed, ik denk dat melle zeer geliefd is bij jou en je omgeving. maar ik ben wel erg benieuwd naar je denkbeelden, ook al, nee juist omdat ze zo anders zijn dan de mijne. waarmee ik niet wil propageren dat mijn manier beter is, ook al vind ik dat wel



nu moet ik zeggen dat ik ook mijn vraagtekens zet bij het zogenaamde "natuurlijk" ouderschap. die hebben namelijk ook zo hun voorschriften over wat te doen als ouder, waardoor er bij mij het gevoel ontstaat dat er weinig natuurlijks overblijft . ik geloof dat je baby dan bij je in bed moet slapen, altijd bij je moet zijn, borstvoeding krijgt tot twee en een half jaar en vanaf 6 weken zindelijk gemaakt moet worden hahaha. nee ik overdrijf. maar ik bedoel ermee dat er op papier staat hoe je het vorm moet geven, waardoor ik het gevoel heb dat ik het nog steeds niet op mijn eigen gevoel kan doen. beetje paradoxaal als je het mij vraagt

Ow, gaat het ineens toch weer over mij

Je vergeet het luierloos door het leven gaan Sam



Ik denk dus ook dat je vanzelf weet wat je moet doen, en dat je baby dat ook wel weet. Net zoals koeien en kalfjes, paarden en veulens, honden en puppy's dat weten. Ik laat me dus leiden door wat Bloemetje aangeeft zolang ze nog zo klein is. En ik denk dus niet dat ik er een prinsesje van maak, maar hoop haar zo een goede basis mee te geven.

Maar er zijn zoals altijd meer wegen die naar Rome leiden, en zolang dat met veel liefde gepaard gaat...



Marianne, ik snap heel goed dat je ook zoekt naar mensen die dezelfde ideeën hebben. Gek genoeg heb ik soms het gevoel op dit topic en op Viva in het algemeen dat de balans eerder 'jouw' kant opgaat, om het maar zo te zeggen. Zo zie je maar weer hoe hetzelfde zo anders op verschillende mensen over kan komen.

Ik weet helemaal niet hoe een verse baby zich van nature gedraagt. Ik weet alleen dat je er eten in moet stoppen, anders overleeft ie het niet.



En dat ik de wetenschap ken, zeg ik al helemaal niet. Wel dat ik heel veel voorbeelden in mn omgeving heb (ouwe moeder he, dan krijg je dat) van kinderen die wel tot Prins(es)je worden verheven, waar de hele huishouding om draait tot gezinnen waar regelmaat heerst. Voor mij is in ieder geval duidelijk welke aanpak de leukste kinderen levert,



Waarmee ik niet wil zeggen, dat niet ieder kind zn eigen aanpak nodig heeft. Er is geen kind hetzelfde en je zult altijd moeten schipperen tussen soms je gevoel en soms je verstand.



Ik vind het trouwens knap dat jullie je kindje al kennen. Ik ken Melle helemaal nog niet. Ik weet alleen dat het heel goed gaat met ons tweetjes. De veiligheid en het vertrouwen wat ik hem kan geven, is de veiligheid van weten wat er gaat gebeuren op welk moment. En hem zelfvertrouwen te geven door hem niet meteen alles uit handen te nemen, maar hem zelf ook dingen te laten proberen. Hem te leren dat de wereld niet alleen om Melle draait, maar dat hij zichzelf ook even moet vermaken. Leren dat hij wel eens eventjes moet wachten en erop kan vertrouwen dat ik er wel ben als het echt nodig is.



Hm, dat klinkt vast niet goed voor de natuurmoeders onder ons.