Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
maandag 8 december 2014 om 19:01
Je verhaal laat me maar niet los, stroopwafelcake. In mijn werk ben ik het wel eens tegengekomen dat een jongere langere tijd was misbruikt. Wat ik bij dat gezin zie, is dat het hartverscheurend verdrietig is: voor jou en jullie kind. Ik herken het tegenstrijdige in wel/niet open zijn naar anderen.
Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte toe.
Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte toe.
maandag 8 december 2014 om 20:39
Jullie zijn van NL? Ikzelf van Belgie en kan dus enkel hier enkele praktijken aanraden.
In Belgie is er iets zoals het `vertrouwenscentrum kindermishandeling`. Deze mensen hebben veel ervaring met trauma`s.
Gezinstherapie kan zoveel meer zijn dan `praten`. Je man zal het zeker willen proberen voor het goed van je dochter. Maar vertel hem op voorhand dat hij het zeker 2 - 3 keren een kans moet geven en dat er desnoods een andere therapeut kan gezocht worden. De klik moet er zijn en dat is niet op voorhand te voorspellen.
Succes!
In Belgie is er iets zoals het `vertrouwenscentrum kindermishandeling`. Deze mensen hebben veel ervaring met trauma`s.
Gezinstherapie kan zoveel meer zijn dan `praten`. Je man zal het zeker willen proberen voor het goed van je dochter. Maar vertel hem op voorhand dat hij het zeker 2 - 3 keren een kans moet geven en dat er desnoods een andere therapeut kan gezocht worden. De klik moet er zijn en dat is niet op voorhand te voorspellen.
Succes!
maandag 8 december 2014 om 23:38
Dank je aztec, dat is inderdaad hoe het voelt hartverscheurend verdrietig. Ik kan er zo ontzettend niet bij dat mensen kinderen zoveel pijn en verdriet aandoen.
Wat me ook zo ontzettend bezighoud is de heftigheid van alle emoties die ik nu bij mijn kind zie. Als ik nu, met de informatie die we nu hebben, terugkijk zijn er aanwijzingen geweest (en dat maakt mij zo boos en verdrietig, hoe kon ik het niet zien), maar de uitleg die er kwam was eigenlijk altijd logisch. Alles komt eruit en ik denk dat dat ook moet, maar mijn hart breekt steeds weer als ik de pijn zie.
Wij wonen inderdaad in Nederland carro85. Ik hoop heel erg op een professionele mening of we het goed aanpakken. Schade beperken. Kindlief weer een basis geven, de grond onder onze voeten is volledig weg.
Wat me ook zo ontzettend bezighoud is de heftigheid van alle emoties die ik nu bij mijn kind zie. Als ik nu, met de informatie die we nu hebben, terugkijk zijn er aanwijzingen geweest (en dat maakt mij zo boos en verdrietig, hoe kon ik het niet zien), maar de uitleg die er kwam was eigenlijk altijd logisch. Alles komt eruit en ik denk dat dat ook moet, maar mijn hart breekt steeds weer als ik de pijn zie.
Wij wonen inderdaad in Nederland carro85. Ik hoop heel erg op een professionele mening of we het goed aanpakken. Schade beperken. Kindlief weer een basis geven, de grond onder onze voeten is volledig weg.
dinsdag 9 december 2014 om 07:55
quote:rrinkje schreef op 08 december 2014 @ 18:56:
stroopwafeltje wat erg. en wat doen jullie het goed nu. ik hoop dat jullie goede hulp vinden!
ik heb een vraag. Misschien raar, als je dat vindt geef dan maar geen antwoord hoor.
je schrijft ergens dat je nu achteraf bepaalde opmerkingen/signalen van kind anders interpreteert nu je het weet, kun je daar iets over vertellen? zodat ik het misschien merk bij een kind als zoiets ad orde is.
Niet raar hoor, maar wel iets wat meer gevoel is, dan echt heel concreet. Althans nu denk ik dat het wel heel concreet geweest is, maar ik vond de verklaringen ook wel logisch altijd.
Ons kind heeft een periode steeds terugkerende blaasontstekingen gehad die het niet leek te voelen, toen heb ik wel twijfels gehad over hoe dat toch kon, maar uiteindelijk met een andere soort antibiotica ging het over en de keer erna werkte die ab wel in een keer en dan verdwijnt dat naar je achterhoofd. Een keelontsteking die maar niet over wilde gaan, maar met het blaasontstekingenverhaal in ons achterhoofd dacht de huisarts aan niet goed op bepaalde ab reageren.
Daarnaast is ons kind ontzettend veranderd rondom de overgang van peuterspeelzaal naar basisschool, wat we nu terug kunnen redeneren de periode waarin het begonnen moet zijn. Op de peuterspeelzaal werd kindlief omschreven als zeer leergierig, pienter en een kletskous met humor, op de basisschool als een stil dromerig kind waar weinig uitkwam. Juffen gaven aan dat kind soms blijk gaf heel veel te weten/kunnen, maar in de dagelijkse werkjes kwam het er niet uit. Nu hebben we een ouder kind met een leerprobleem en dat was ook wat de juf aangaf te denken bij de jongste er werd aan dyslectie gedacht en een auditief verwerkingsprobleem, kind leek wat het hoort niet op te slaan/om te zetten. Nu ons kind gepraat heeft zien we een verandering, minder dromerig, kletst veel meer tegen de juffen en krijgt het werk (veel beter) af. Zelfs ondanks de vermoeidheid en de moeite die alles kind nu kost.
Lastig om het zo op te schrijven, als ik nu terugkijk zie ik meer momenten dat ik mijn kind niet herkende. Nu terugkijkend ook vaak als het bij betreffend familielid geweest was, maar dan leek kind ook veel moeier, ja kinderen zijn vaak moe na een logeerpartijtje. Nou ja dit soort dingen dus, niets waar geen andere logische verklaring voor was, maar met wat ik nu weet kijk ik er wel heel erg anders naar. En ik kan alleen nog maar denken ik had het moeten zien, de link moeten leggen.
Hoe kan je ooit nog iemand met je kind vertrouwen als iemand die zo dichtbij staat je kind zoveel pijn aandoet. Hoe kan kindlief ooit nog iemand vertrouwen?
stroopwafeltje wat erg. en wat doen jullie het goed nu. ik hoop dat jullie goede hulp vinden!
ik heb een vraag. Misschien raar, als je dat vindt geef dan maar geen antwoord hoor.
je schrijft ergens dat je nu achteraf bepaalde opmerkingen/signalen van kind anders interpreteert nu je het weet, kun je daar iets over vertellen? zodat ik het misschien merk bij een kind als zoiets ad orde is.
Niet raar hoor, maar wel iets wat meer gevoel is, dan echt heel concreet. Althans nu denk ik dat het wel heel concreet geweest is, maar ik vond de verklaringen ook wel logisch altijd.
Ons kind heeft een periode steeds terugkerende blaasontstekingen gehad die het niet leek te voelen, toen heb ik wel twijfels gehad over hoe dat toch kon, maar uiteindelijk met een andere soort antibiotica ging het over en de keer erna werkte die ab wel in een keer en dan verdwijnt dat naar je achterhoofd. Een keelontsteking die maar niet over wilde gaan, maar met het blaasontstekingenverhaal in ons achterhoofd dacht de huisarts aan niet goed op bepaalde ab reageren.
Daarnaast is ons kind ontzettend veranderd rondom de overgang van peuterspeelzaal naar basisschool, wat we nu terug kunnen redeneren de periode waarin het begonnen moet zijn. Op de peuterspeelzaal werd kindlief omschreven als zeer leergierig, pienter en een kletskous met humor, op de basisschool als een stil dromerig kind waar weinig uitkwam. Juffen gaven aan dat kind soms blijk gaf heel veel te weten/kunnen, maar in de dagelijkse werkjes kwam het er niet uit. Nu hebben we een ouder kind met een leerprobleem en dat was ook wat de juf aangaf te denken bij de jongste er werd aan dyslectie gedacht en een auditief verwerkingsprobleem, kind leek wat het hoort niet op te slaan/om te zetten. Nu ons kind gepraat heeft zien we een verandering, minder dromerig, kletst veel meer tegen de juffen en krijgt het werk (veel beter) af. Zelfs ondanks de vermoeidheid en de moeite die alles kind nu kost.
Lastig om het zo op te schrijven, als ik nu terugkijk zie ik meer momenten dat ik mijn kind niet herkende. Nu terugkijkend ook vaak als het bij betreffend familielid geweest was, maar dan leek kind ook veel moeier, ja kinderen zijn vaak moe na een logeerpartijtje. Nou ja dit soort dingen dus, niets waar geen andere logische verklaring voor was, maar met wat ik nu weet kijk ik er wel heel erg anders naar. En ik kan alleen nog maar denken ik had het moeten zien, de link moeten leggen.
Hoe kan je ooit nog iemand met je kind vertrouwen als iemand die zo dichtbij staat je kind zoveel pijn aandoet. Hoe kan kindlief ooit nog iemand vertrouwen?
dinsdag 9 december 2014 om 10:13
Lieve Stroopwafelcake,
Ik heb als jong kind een ongewenst seksuele ervaring gehad en dat pas jaren later tegen mijn moeder durven zeggen. Ik schaamde me ook zo. Het is niet vergelijkbaar met wat jullie meemaken. Toch wil ik zeggen dat het slijt. Dat het iets is dat je achter je kunt laten en kunt zien als iets van die persoon, het maakt niet de hele wereld onbetrouwbaar. En, tijd helpt echt.
En als je kind nu goede hulp krijgt, en de bevestiging van iedereen in kinds naaste omgeving dat er wel van kindsr gehouden wordt en dat dat onvoorwaardelijk is, dan leert kind juist (weer) dat je met problemen bij anderen terecht kan. Ik hoop dat je snel hulp krijgt voor jou en je man. Hij is geen prater schrijf je, lijdt ongetwijfeld in stilte op zijn eigen manier. Toch denk ik dat het heel goed is als jullie hier samen over blijven communiceren, samen er sterker uitkomen. Pas op dat je niet ieder eenzaam op een eilandje je verdriet gaat verwerken. Dat kan ook zonder de kinderen bij een therapeut toch?
Je bent in ieder geval geweldig bezig en ik hoop dat er snel begeleiding is voor jullie gezin!
Ik heb als jong kind een ongewenst seksuele ervaring gehad en dat pas jaren later tegen mijn moeder durven zeggen. Ik schaamde me ook zo. Het is niet vergelijkbaar met wat jullie meemaken. Toch wil ik zeggen dat het slijt. Dat het iets is dat je achter je kunt laten en kunt zien als iets van die persoon, het maakt niet de hele wereld onbetrouwbaar. En, tijd helpt echt.
En als je kind nu goede hulp krijgt, en de bevestiging van iedereen in kinds naaste omgeving dat er wel van kindsr gehouden wordt en dat dat onvoorwaardelijk is, dan leert kind juist (weer) dat je met problemen bij anderen terecht kan. Ik hoop dat je snel hulp krijgt voor jou en je man. Hij is geen prater schrijf je, lijdt ongetwijfeld in stilte op zijn eigen manier. Toch denk ik dat het heel goed is als jullie hier samen over blijven communiceren, samen er sterker uitkomen. Pas op dat je niet ieder eenzaam op een eilandje je verdriet gaat verwerken. Dat kan ook zonder de kinderen bij een therapeut toch?
Je bent in ieder geval geweldig bezig en ik hoop dat er snel begeleiding is voor jullie gezin!
dinsdag 9 december 2014 om 10:46
Dank voor je reactie To. Ik schiet er van vol omdat dit betekent dat het misbruik heel ver is gegaan. Dat blaasontsteking een symptoom kan zijn wist ik uit werk van vroeger. Ik dacht /hoopte dat dit minder heftig zou zijn.
Je hele wereld op zijn kop. Mensen die je zou moeten kunnen vertrouwen, je naaste familie en dat dit.
Maar war fijn dat ze op school opknapt! Dat geeft aan dat jullie er goed mee om gaan en ze zich veilig voelt
Je hele wereld op zijn kop. Mensen die je zou moeten kunnen vertrouwen, je naaste familie en dat dit.
Maar war fijn dat ze op school opknapt! Dat geeft aan dat jullie er goed mee om gaan en ze zich veilig voelt
dinsdag 9 december 2014 om 13:34
Lieve To,
Wat een verhaal, wat een verdriet.
Heb speciaal voor jou even mijn anonieme Nick aangefietst zodat ik kan reageren.
Wat doen jullie het fantastisch. Liefde en begrip, top.
Wat ik -als ooit misbruikt kind- mee zou willen geven:
Probeer je eigen emoties wat weg te houden van Kind.
Toen ik uiteindelijk ging praten vind ik het vreselijk als mensen moesten huilen, of heel boos/slecht praatten over dader. Het bracht me ontzettend in conflict.
Als het je lukt om niet de dader maar de daad als fout te benoemen kan dat heel erg schelen.
Je kan de pijn en emoties van je kind nu niet wegnemen. Je kan er alleen aandacht en ruimte voor maken. Laten merken dat het mag voelen, of juist even willen vergeten.
Bij mij was juist het herstellen een proces van vlagen en brokken. Afwisselend opluchting, verdriet, pijn, boosheid, schaamte, schuld. En dus veel wisselend gedrag.
Vraag soms simpelweg aan Kind wat het van jou zou willen.
Doorbreken van schaamte, zwijgen en het schuldgevoel lijkt me iets voor in therapie. Kind zal jullie hard nodig hebben als veilige vertrouwde basis om bij uit te hijgen. Traumatherapie kan zwaar zijn.
Als laatste groot groot compliment voor jou. Wat een veilige en fijne gezinssituatie morgen jullie hebben dat kind heeft durven praten. Jullie hebben het genoeg vertrouwen gegeven in jullie. En al twijfelt kind nu veel, dat is ook omdat het behoefte heeft aan extra bevestiging.
Wat ik zelf overigens heel fijn vond was om op momenten dat ik het moeilijk had, iets tastbaars te hebben dat me hielp herinneren dat ik echt het goede deed, het niet mijn schuld was.
Denk aan een klein knuffeltje, een ringetje, kettinkje, horloge, sleutelhanger of als kind goed kan lezen iets, waar in staat hoeveel jullie van hem/haar houden. Iets handzaams, onopvallends, wat het nu krijgt van jullie, als soort talisman.
Zodat het altijd een tastbaar 'bewijs' van jullie liefde (en van zijn eigen waarde, want dat is ook kapot waarschijnlijk) heeft. Juist voor als je er niet bent om het continue te vertellen en herhalen.
Veel sterkte. En dit is voor jullie ook heftig. Laat je helpen. Zoek een plek waar ook jullie alles kwijt kunnen. Waar je het over het verdriet dat je ziet kan hebben. Je eigen voosheid er kan zijn. Je een klankbord hebt, wat je hier nu probeert te vinden.
Knuffel
Wat een verhaal, wat een verdriet.
Heb speciaal voor jou even mijn anonieme Nick aangefietst zodat ik kan reageren.
Wat doen jullie het fantastisch. Liefde en begrip, top.
Wat ik -als ooit misbruikt kind- mee zou willen geven:
Probeer je eigen emoties wat weg te houden van Kind.
Toen ik uiteindelijk ging praten vind ik het vreselijk als mensen moesten huilen, of heel boos/slecht praatten over dader. Het bracht me ontzettend in conflict.
Als het je lukt om niet de dader maar de daad als fout te benoemen kan dat heel erg schelen.
Je kan de pijn en emoties van je kind nu niet wegnemen. Je kan er alleen aandacht en ruimte voor maken. Laten merken dat het mag voelen, of juist even willen vergeten.
Bij mij was juist het herstellen een proces van vlagen en brokken. Afwisselend opluchting, verdriet, pijn, boosheid, schaamte, schuld. En dus veel wisselend gedrag.
Vraag soms simpelweg aan Kind wat het van jou zou willen.
Doorbreken van schaamte, zwijgen en het schuldgevoel lijkt me iets voor in therapie. Kind zal jullie hard nodig hebben als veilige vertrouwde basis om bij uit te hijgen. Traumatherapie kan zwaar zijn.
Als laatste groot groot compliment voor jou. Wat een veilige en fijne gezinssituatie morgen jullie hebben dat kind heeft durven praten. Jullie hebben het genoeg vertrouwen gegeven in jullie. En al twijfelt kind nu veel, dat is ook omdat het behoefte heeft aan extra bevestiging.
Wat ik zelf overigens heel fijn vond was om op momenten dat ik het moeilijk had, iets tastbaars te hebben dat me hielp herinneren dat ik echt het goede deed, het niet mijn schuld was.
Denk aan een klein knuffeltje, een ringetje, kettinkje, horloge, sleutelhanger of als kind goed kan lezen iets, waar in staat hoeveel jullie van hem/haar houden. Iets handzaams, onopvallends, wat het nu krijgt van jullie, als soort talisman.
Zodat het altijd een tastbaar 'bewijs' van jullie liefde (en van zijn eigen waarde, want dat is ook kapot waarschijnlijk) heeft. Juist voor als je er niet bent om het continue te vertellen en herhalen.
Veel sterkte. En dit is voor jullie ook heftig. Laat je helpen. Zoek een plek waar ook jullie alles kwijt kunnen. Waar je het over het verdriet dat je ziet kan hebben. Je eigen voosheid er kan zijn. Je een klankbord hebt, wat je hier nu probeert te vinden.
Knuffel
woensdag 10 december 2014 om 09:26
Blijfgewoondametje ik hoop inderdaad dat we het vertrouwen in de wereld om ons kind heen een beetje kunnen herstellen. Op dit moment klopt je omschrijving van ieder op zijn eigen eilandje verdriet verwerken wel. Ik kan mijn man hierin niet bereiken en ik heb er eigenlijk ook even de energie niet (meer) voor, alles gaat naar ons kind.
rrinkje daar kan ik dus ook echt niet bij. Ik kan er al niet bij dat je iets met een kind doet, maar het zoveel pijn en verdriet aandoen terwijl je ervan zou moeten houden. Voor mij is dit ver voorbij onbegrijpelijk.
Ergens is het mooi dat het op school beter gaat, maar het maakt mij ook bezorgd. Ik zie een kind dat vreselijk toneel speelt overdag, als kind eenmaal thuis is stort het ook helemaal in. Ik begrijp dat kindlief zich beter kan concentreren nu, maar het vrolijk doen enzovoorts het kost wel heel veel.
Nick2.0 ontzettend bedankt voor je reactie. Ik probeer zoveel mogelijk om mijn emoties te tonen ten opzichte van volwassenen, vooral om ons kind heen, en niet aan kind zelf. Helemaal onzichtbaar is het niet natuurlijk en hoewel ik niet scheldend rondloop kan ik ook niets goeds horen over de dader momenteel. In mijn ogen is het een monster.
Dat van dat tastbare ga ik even over denken, er komen een paar hele moeilijk momenten voor ons kind aan, misschien dat zoiets dat iets dragelijker zou maken. Dank je voor de tip.
Gosterenavond was ons kind de weg even helemaal kwijt, vanalles door elkaar halen. Fantasie en werkelijkheid niet uit elkaar kunnen houden.dat vond ik wel heel erg heftig om te zien, van doodsangst zo over in een fantasiewereldje en terug naar een serieuze opmerking. Eng en misschien heel begrijpelijk, maar ik was blij dat het vanmorgen een beetje 'over' was. Heb kindlief echt met lood in mijn schoenen achter gelaten op school. Iedereen zegt dat het belangrijk is om alles normaal te laten zijn, ritme te behouden voor het kind enzovoorts. Dat doen we ook, want de dagen thuis (weekend bijvoorbeeld) zijn overduielijk nog moeilijker voor ons kind, maar ik loop wel redelijk tegen de muren op. Ik wil iets doen, niet alleen maar afwachten en de tijd uitzitten, maar ik kan me nergens op concentreren.
rrinkje daar kan ik dus ook echt niet bij. Ik kan er al niet bij dat je iets met een kind doet, maar het zoveel pijn en verdriet aandoen terwijl je ervan zou moeten houden. Voor mij is dit ver voorbij onbegrijpelijk.
Ergens is het mooi dat het op school beter gaat, maar het maakt mij ook bezorgd. Ik zie een kind dat vreselijk toneel speelt overdag, als kind eenmaal thuis is stort het ook helemaal in. Ik begrijp dat kindlief zich beter kan concentreren nu, maar het vrolijk doen enzovoorts het kost wel heel veel.
Nick2.0 ontzettend bedankt voor je reactie. Ik probeer zoveel mogelijk om mijn emoties te tonen ten opzichte van volwassenen, vooral om ons kind heen, en niet aan kind zelf. Helemaal onzichtbaar is het niet natuurlijk en hoewel ik niet scheldend rondloop kan ik ook niets goeds horen over de dader momenteel. In mijn ogen is het een monster.
Dat van dat tastbare ga ik even over denken, er komen een paar hele moeilijk momenten voor ons kind aan, misschien dat zoiets dat iets dragelijker zou maken. Dank je voor de tip.
Gosterenavond was ons kind de weg even helemaal kwijt, vanalles door elkaar halen. Fantasie en werkelijkheid niet uit elkaar kunnen houden.dat vond ik wel heel erg heftig om te zien, van doodsangst zo over in een fantasiewereldje en terug naar een serieuze opmerking. Eng en misschien heel begrijpelijk, maar ik was blij dat het vanmorgen een beetje 'over' was. Heb kindlief echt met lood in mijn schoenen achter gelaten op school. Iedereen zegt dat het belangrijk is om alles normaal te laten zijn, ritme te behouden voor het kind enzovoorts. Dat doen we ook, want de dagen thuis (weekend bijvoorbeeld) zijn overduielijk nog moeilijker voor ons kind, maar ik loop wel redelijk tegen de muren op. Ik wil iets doen, niet alleen maar afwachten en de tijd uitzitten, maar ik kan me nergens op concentreren.
woensdag 10 december 2014 om 10:42
Wow, dit is zowaar de grootste nachtmerrie die een ouder mee maakt.
Ik heb ook soortgelijks in de familie meegemaakt, met hele slechte afloop helaas. Maar geen enkel misbruik is hetzelfde denk ik, zo ook geen enkel slachtoffer.
Gezinstherapie lijkt mij inderdaad een goede eerste lijddraad voor de verwerking.
Sterkte.
Ik heb ook soortgelijks in de familie meegemaakt, met hele slechte afloop helaas. Maar geen enkel misbruik is hetzelfde denk ik, zo ook geen enkel slachtoffer.
Gezinstherapie lijkt mij inderdaad een goede eerste lijddraad voor de verwerking.
Sterkte.
Girls compete with each other, women empower one another
woensdag 10 december 2014 om 10:48
Lieve Stroopwafel,
Jullie hebben eind deze week ergens een gesprek toch?Zijn er nu nog concrete stappen die je kunt zetten?
Misschien kunnen jij en man elkaar nu niet troosten, maar plan je ook tijd in om even flink uit te huilen op de schouders van vrienden? Bij jou moet het er ook uit. Ja ik snap dat alle aandacht en energie naar kind gaat. En wat moeilijk en verdrietig om zon aanval als gisteravond te moeten aanzien. Maar jij/jullie zijn er voor kind en kunnen het troosten. En elke aanval die het heeft gehad is weer een stap dichter naar herstel, naar genezing. Het helen is begonnen. Natuurlijk blijven later de littekens maar jullie kunnen er mede voorzorgen dat de wond mooi en gezond heelt!
Stellen die iets heel heftigs meemaken en op hun eilandje zitten kunnen twee dingen doen, uit elkaar drijven of naar elkaar toe. Hou dat in gedachten. Ookal doen jullie het op je eigen manier, dat je elkaar niet uit het oog verliest. Ik hoop en duim dat jullie hier als ouders, als stel en als gezin sterker uitkomen samen!
Jullie hebben eind deze week ergens een gesprek toch?Zijn er nu nog concrete stappen die je kunt zetten?
Misschien kunnen jij en man elkaar nu niet troosten, maar plan je ook tijd in om even flink uit te huilen op de schouders van vrienden? Bij jou moet het er ook uit. Ja ik snap dat alle aandacht en energie naar kind gaat. En wat moeilijk en verdrietig om zon aanval als gisteravond te moeten aanzien. Maar jij/jullie zijn er voor kind en kunnen het troosten. En elke aanval die het heeft gehad is weer een stap dichter naar herstel, naar genezing. Het helen is begonnen. Natuurlijk blijven later de littekens maar jullie kunnen er mede voorzorgen dat de wond mooi en gezond heelt!
Stellen die iets heel heftigs meemaken en op hun eilandje zitten kunnen twee dingen doen, uit elkaar drijven of naar elkaar toe. Hou dat in gedachten. Ookal doen jullie het op je eigen manier, dat je elkaar niet uit het oog verliest. Ik hoop en duim dat jullie hier als ouders, als stel en als gezin sterker uitkomen samen!
woensdag 10 december 2014 om 22:18
Lieve stroopwafelcake
Bij de Volkskrant zat een paar weken geleden in het weekend een bijlage die "Kind" heette, ter gelegenheid van iets met de rechten van het kind. Er was een interview met ouders van een jongetje dat door Robert M veel misbruikt was. Ik vond het geweldig dat ze kozen om er informatie over te geven, en ik kan me voorstellen dat je echt wat aan dit interview hebt, als is jouw kind veel ouder.
Zij vertelden over de professionele hulp die ze gezocht hebben, en hoe dit hunzelf en hun kind heeft geholpen. Dat ze er niet "geheimzinnig" over willen doen, omdat ze hun kind niet willen belasten met een geheim als het er in zijn onschuld een keer over wil vertellen aan iemand. Als niemand het weet, kan hun kind het alleen maar voor zichzelf houden, was hun gedachte. Jouw kind schaamt zich omdat het groter is, maar ik denk dat je echt hele goede professionele adviezen kan krijgen als je gespecialiseerde hulp zoekt. Dus niet de dichtstbijzijnde kinderspycholoog omdat die zo lekker dichtbij zit, maar iemand met veel ervaring die ook begrijpt wat er op jullie af komt. Heel veel sterkte ermee.
Bij de Volkskrant zat een paar weken geleden in het weekend een bijlage die "Kind" heette, ter gelegenheid van iets met de rechten van het kind. Er was een interview met ouders van een jongetje dat door Robert M veel misbruikt was. Ik vond het geweldig dat ze kozen om er informatie over te geven, en ik kan me voorstellen dat je echt wat aan dit interview hebt, als is jouw kind veel ouder.
Zij vertelden over de professionele hulp die ze gezocht hebben, en hoe dit hunzelf en hun kind heeft geholpen. Dat ze er niet "geheimzinnig" over willen doen, omdat ze hun kind niet willen belasten met een geheim als het er in zijn onschuld een keer over wil vertellen aan iemand. Als niemand het weet, kan hun kind het alleen maar voor zichzelf houden, was hun gedachte. Jouw kind schaamt zich omdat het groter is, maar ik denk dat je echt hele goede professionele adviezen kan krijgen als je gespecialiseerde hulp zoekt. Dus niet de dichtstbijzijnde kinderspycholoog omdat die zo lekker dichtbij zit, maar iemand met veel ervaring die ook begrijpt wat er op jullie af komt. Heel veel sterkte ermee.
zaterdag 13 december 2014 om 22:07
We zijn inmiddels een aantal dagen verder. Hebben een goed eerste gesprek gehad bij een kinderspycholoog. Heel veel kunnen vragen en iets van geruststelling meegekregen dat, ondanks dat de weg lang en zwaar kan zijn, het goed kan komen. Als ik zie hoe diep kind zit sinds het geheim uitgekomen is kan ik alleen maar hopen dat we hier goed uit gaan komen. Elke dag voelt als een enorme strijd, voor ons, maar als ik zie hoe vreselijk kind vecht om de dag weer goed door te komen krimpt mijn maag ineen.
Vermoeidheid en verdriet eisen zo langzaamaan hun tol en ik zie als een berg op tegen de feestdagen
Vermoeidheid en verdriet eisen zo langzaamaan hun tol en ik zie als een berg op tegen de feestdagen
zaterdag 13 december 2014 om 22:17
Wat afschuwelijk Stroopwafelcake .
Mijn dochter is ook misbruikt. Niet zo lang en niet zo heftig als jouw kind, maar toch misbruikt. En het zal vast heel bagatelliserend klinken nu, maar het is echt goed gekomen met haar. Hopelijk komt er voor jullie ook een dag dat je dat volmondig kunt zeggen. Je doet er in ieder geval alles aan, en reken maar dat je kind dat ook meekrijgt.
Voor nu kan ik je alleen maar sterkte wensen, en wat die feestdagen betreft: rustig an. Met het hele gezin cocoonen in pyjama is ook gezellig, dan zeg je al je afspraken maar af. Dat zou je tenslotte ook doen als jullie allemaal plat lagen met buikgriep toch?
Mijn dochter is ook misbruikt. Niet zo lang en niet zo heftig als jouw kind, maar toch misbruikt. En het zal vast heel bagatelliserend klinken nu, maar het is echt goed gekomen met haar. Hopelijk komt er voor jullie ook een dag dat je dat volmondig kunt zeggen. Je doet er in ieder geval alles aan, en reken maar dat je kind dat ook meekrijgt.
Voor nu kan ik je alleen maar sterkte wensen, en wat die feestdagen betreft: rustig an. Met het hele gezin cocoonen in pyjama is ook gezellig, dan zeg je al je afspraken maar af. Dat zou je tenslotte ook doen als jullie allemaal plat lagen met buikgriep toch?
zaterdag 13 december 2014 om 22:30
Klinkt alleen maar fijn Lady-Voldemort, ik hoop ook zeker dat we dat ooit volmondig kunnen zeggen.
De feestdagen zullen heel rustig worden en dat maakt dat ik er zo tegenop zie. Normaal is het altijd een echt familiegebeuren, dit jaar duidelijk niet en kindlief heeft al een aatal keer gezegd dat het kinds schuld is dat we nu niet naar familie gaan en dat er niemand wil komen. En natuurlijk geven we aan dat het geen kwestie van schuld is, maar de aanleiding ontkennen kan natuurlijk ook niet.
We hebben de afgelopen weken door de uitspraken van ons kind een inkijkje gekregen in wat het meegemaakt heeft en vooral ook hoe kind e.e.a heet opgenomen. Hoe krijg je de opmerkingen die kinderen van een dader naar hun hoofd krijgen er weer uit. Hoe bouw je hun zelfvertrouwen weer op. Dat vind ik zo erg om te horen, het is een geweldig kind en om te horen hoe slecht ons kind over zichzelf denkt vind ik vreselijk.
De feestdagen zullen heel rustig worden en dat maakt dat ik er zo tegenop zie. Normaal is het altijd een echt familiegebeuren, dit jaar duidelijk niet en kindlief heeft al een aatal keer gezegd dat het kinds schuld is dat we nu niet naar familie gaan en dat er niemand wil komen. En natuurlijk geven we aan dat het geen kwestie van schuld is, maar de aanleiding ontkennen kan natuurlijk ook niet.
We hebben de afgelopen weken door de uitspraken van ons kind een inkijkje gekregen in wat het meegemaakt heeft en vooral ook hoe kind e.e.a heet opgenomen. Hoe krijg je de opmerkingen die kinderen van een dader naar hun hoofd krijgen er weer uit. Hoe bouw je hun zelfvertrouwen weer op. Dat vind ik zo erg om te horen, het is een geweldig kind en om te horen hoe slecht ons kind over zichzelf denkt vind ik vreselijk.
zaterdag 13 december 2014 om 22:43
Wat fijn dat het intakegesprek toch weer wat perspectief heeft geboden. Het lijkt mij ook hartverscheurend om zo'n uitspraken te horen uit de mond van jouw eigen kind. De dader heeft niet al jullie zorgen en liefde die in kind zitten kunnen kapotmaken, het vertrouwen in jullie was groter dan de angst. Bouw daar op verder. Heel veel sterkte als gezin de komende tijd.
zaterdag 13 december 2014 om 23:28
Allemachtig wat een verdriet en pijn. Vreselijk dat een naaste dit heeft kunnen veroorzaken bij jullie.
En dan de feestdagen voor de deur, dan breekt je hart toch als je kind zegt dat het zijn/haar schuld is dat de familie niet bijelkaar is
Hebben jullie het al verteld aan anderen, familie/vrienden? Lijkt me zo lastig, de ene kant zou je iedereen willen waarschuwen en het vertellen maar aan de andere kant dan moet je ook vertellen wat er met kind is gebeurt. Kun je daar met je naasten over praten?
Heel veel sterkte voor jullie allemaal
En dan de feestdagen voor de deur, dan breekt je hart toch als je kind zegt dat het zijn/haar schuld is dat de familie niet bijelkaar is
Hebben jullie het al verteld aan anderen, familie/vrienden? Lijkt me zo lastig, de ene kant zou je iedereen willen waarschuwen en het vertellen maar aan de andere kant dan moet je ook vertellen wat er met kind is gebeurt. Kun je daar met je naasten over praten?
Heel veel sterkte voor jullie allemaal
zaterdag 13 december 2014 om 23:31
Dank je lemoos2. De dader heeft kindlief zo ontzettend vernederd en als ik de reactie van ons kind zie als het iets verteld ben ik doodsbang dat wat kind nu durft te vertellen nog maar het topje van de ijsberg is. En bij elke uitspraak, elke keer dat kind in huilen of woede uitbarst wordt mijn woede ook gevoed. Wat heb ik een ongelooflijke hekel gekregen aan de dader in de afgelopen weken. Dat is voor mij al een strijd, dat je zo snel zo woedend op iemand kunt worden, maar voor ons kind is die strijd nog vele malen groter. Er zit loyaliteit bij ons kind, waar ik niets goeds meer kan horen zegt ons kind soms ja maar x is ook weleens lief en nu zit x opgesloten door mij. Daar heeft ons kind heel veel verdriet van en dat is lastig als je zelf alleen maar heel erg blij bent met elke minuut dat dat monster van de straat is.
zaterdag 13 december 2014 om 23:36
zaterdag 13 december 2014 om 23:47
quote:Stroopwafelcake schreef op 13 december 2014 @ 22:30:
De feestdagen zullen heel rustig worden en dat maakt dat ik er zo tegenop zie. Normaal is het altijd een echt familiegebeuren, dit jaar duidelijk niet en kindlief heeft al een aatal keer gezegd dat het kinds schuld is dat we nu niet naar familie gaan en dat er niemand wil komen. En natuurlijk geven we aan dat het geen kwestie van schuld is, maar de aanleiding ontkennen kan natuurlijk ook niet.
Oh wat erg.
Mijn dochter voelde zich vooral schuldig naar opa toe, ze was bang dat hij door haar in de gevangenis zou komen en zo. Maar op de een of andere manier hebben we haar toch duidelijk weten te maken dat het haar schuld niet was. We hebben haar ook overal min of meer bij betrokken, bijvoorbeeld haar op de hoogte gesteld dat we aangifte gingen doen. Dus toen opa uiteindelijk daadwerkelijk van zijn bed werd gelicht linkte ze dat meer aan onze aangifte dan aan het feit dat zij haar mond open had gedaan.
Misschien is dat voor jullie ook een idee. Het feit dat de kerstdagen zonder familiebezoek zullen verlopen bij jullie zelf leggen, dat jullie het leuker vinden om de feestdagen met het gezin door te brengen of zo. In elk geval proberen die link met het misbruik te doorbreken.
De feestdagen zullen heel rustig worden en dat maakt dat ik er zo tegenop zie. Normaal is het altijd een echt familiegebeuren, dit jaar duidelijk niet en kindlief heeft al een aatal keer gezegd dat het kinds schuld is dat we nu niet naar familie gaan en dat er niemand wil komen. En natuurlijk geven we aan dat het geen kwestie van schuld is, maar de aanleiding ontkennen kan natuurlijk ook niet.
Oh wat erg.
Mijn dochter voelde zich vooral schuldig naar opa toe, ze was bang dat hij door haar in de gevangenis zou komen en zo. Maar op de een of andere manier hebben we haar toch duidelijk weten te maken dat het haar schuld niet was. We hebben haar ook overal min of meer bij betrokken, bijvoorbeeld haar op de hoogte gesteld dat we aangifte gingen doen. Dus toen opa uiteindelijk daadwerkelijk van zijn bed werd gelicht linkte ze dat meer aan onze aangifte dan aan het feit dat zij haar mond open had gedaan.
Misschien is dat voor jullie ook een idee. Het feit dat de kerstdagen zonder familiebezoek zullen verlopen bij jullie zelf leggen, dat jullie het leuker vinden om de feestdagen met het gezin door te brengen of zo. In elk geval proberen die link met het misbruik te doorbreken.
zaterdag 13 december 2014 om 23:54
quote:lemoos2 schreef op 13 december 2014 @ 23:36:
Dat lijkt mij ook gekmakend stroopwafelcake, dat 'goede' over de dader. Zo'n strijd tussen verstand (kind laten vertellen, er voor kind zijn op zo'n moment) en gevoel (behang van de muren trekken, krijsen, huilen). Heb je wel iemand waar je jouw gevoelens lekker ongecensureerd kunt spuien?Ik deed dat op een (niet dit) forum, als kind sliep. Dat hielp me echt heel goed, ook al omdat ik schreef dus mijn gedachten eerst op een rijtje moest zetten. En ik kreeg ook echt heel veel steun daar. Als kind niet sliep was ik vooral laconiek. Ik wilde per se niet dat kind zou denken dat er iets vreselijks onherstelbaars was gebeurd en dat ze nu voorgoed een probleem had, en ik wilde ook niks laten blijken van mijn paniek en misselijkheid (uit angst dat ze zich daar ook nog eens schuldig over zou voelen). Later heb ik haar daar trouwens wel over verteld, want ik vind ook dat je niet alles altijd binnen kunt houden. En zij was er intussen ook heel open over, ze heeft zelfs uit eigen beweging haar vriendinnen die bij opa in de buurt woonden voor hem gewaarschuwd, met opgaaf van redenen.
Dat lijkt mij ook gekmakend stroopwafelcake, dat 'goede' over de dader. Zo'n strijd tussen verstand (kind laten vertellen, er voor kind zijn op zo'n moment) en gevoel (behang van de muren trekken, krijsen, huilen). Heb je wel iemand waar je jouw gevoelens lekker ongecensureerd kunt spuien?Ik deed dat op een (niet dit) forum, als kind sliep. Dat hielp me echt heel goed, ook al omdat ik schreef dus mijn gedachten eerst op een rijtje moest zetten. En ik kreeg ook echt heel veel steun daar. Als kind niet sliep was ik vooral laconiek. Ik wilde per se niet dat kind zou denken dat er iets vreselijks onherstelbaars was gebeurd en dat ze nu voorgoed een probleem had, en ik wilde ook niks laten blijken van mijn paniek en misselijkheid (uit angst dat ze zich daar ook nog eens schuldig over zou voelen). Later heb ik haar daar trouwens wel over verteld, want ik vind ook dat je niet alles altijd binnen kunt houden. En zij was er intussen ook heel open over, ze heeft zelfs uit eigen beweging haar vriendinnen die bij opa in de buurt woonden voor hem gewaarschuwd, met opgaaf van redenen.
zaterdag 13 december 2014 om 23:58
Mijn schoonfamilie bestaat uit ruziende volwassenen vanwege een scheiding die al jaren achter ze ligt, man heeft met iedereen contact , maar niet meer dan strikt noodzakelijk. Aan hen hebben we het (nog?) niet verteld. Mijn familie bestaat uit het gezin van de dader en een aantal (hoog)bejaarden. Ik weet gewoon niet hoe we dit moeten vertellen zonder het allemaal nog erger te maken. Ik heb het wel aan twee goede vriendinnen verteld en aan een aantal juffen op kinds school. Ik kan bij een van die juffen mijn verhaal zo nu en dan delen en bij goede vriendin uithuilen, maar het voelt als een enorm emotioneel moeras. Elke dag is een doorlopende strijd, als ons kind slaapt heb ik even tijd om met mijn eigen gevoelens om te gaan, totdat de nachtmerries beginnen en ik gewoon weer om moet schakelen.
Kind wil absoluut niet dat mensen het weten. Op school weten beide directe juffen van kind wat er speelt en de IB-er, omdat die al lang bij ons kind betrokken is, maar ons kind weet maar van een juf dat ze op de hoogte is. Na twee weken accepteert kindlief dit, maar de vraag 'juf a zegt er toch echt niets over en juf b weet het toch echt niet?' komt regelmatig voorbij. Voor mij is het belangrijk, ik heb het (heel egoistisch :-s) ontzettend nodig om mijn zorgen te kunnen delen. Nadat ik gisteren kind naar school had gebracht, zonder dat het gegeten of gedronken had, boos, bang en verdrietig en het gewoon niet ging met kindlief brak ik toen ik dat gebroken droppie in de klas zag zitten. Het even met de juf kunnen delen en iemand horen zeggen dat ze de tranen begreep en het goed zou komen, dat ze de zorg deelde en me even op de hoogte zou houden zijn dan goud waard.
Dat is het inderdaad wel lemoos ik zou het af en toe uit willen krijsen, maar dat kan niet, ons kind voelt zich al zo schuldig en slaat helemaal op slot als er iets van verdriet doorschemert bij ons.
Kind wil absoluut niet dat mensen het weten. Op school weten beide directe juffen van kind wat er speelt en de IB-er, omdat die al lang bij ons kind betrokken is, maar ons kind weet maar van een juf dat ze op de hoogte is. Na twee weken accepteert kindlief dit, maar de vraag 'juf a zegt er toch echt niets over en juf b weet het toch echt niet?' komt regelmatig voorbij. Voor mij is het belangrijk, ik heb het (heel egoistisch :-s) ontzettend nodig om mijn zorgen te kunnen delen. Nadat ik gisteren kind naar school had gebracht, zonder dat het gegeten of gedronken had, boos, bang en verdrietig en het gewoon niet ging met kindlief brak ik toen ik dat gebroken droppie in de klas zag zitten. Het even met de juf kunnen delen en iemand horen zeggen dat ze de tranen begreep en het goed zou komen, dat ze de zorg deelde en me even op de hoogte zou houden zijn dan goud waard.
Dat is het inderdaad wel lemoos ik zou het af en toe uit willen krijsen, maar dat kan niet, ons kind voelt zich al zo schuldig en slaat helemaal op slot als er iets van verdriet doorschemert bij ons.
