Kinderen
alle pijlers
Mannelijke gynaecoloog weigeren?
zondag 14 juni 2009 om 21:03
Ik post hier normaal onder een andere nick, maar ik stel deze vraag liever echt anoniem. Dus ik heb speciaal hiervoor een nieuwe nick aangemaakt.
Ik ben op dit moment zwanger en sinds kort ben ik door de verloskundige overgedragen aan de gynaecologen in het ziekenhuis. Daar zijn 5 gynaecologen, waarvan 2 man zijn.
In het verleden ben ik seksueel misbruikt, ik zie er erg tegen op om een man (buiten mijn eigen man) bij de bevalling te hebben.
De gynaecoloog zal toch ook "in" me moeten om te voelen hoever de ontsluiting is.
Ik ben nu 1x bij de gyneacoloog geweest en door alle drukte van het aanmelden bij haar, heb ik er niet aan gedacht om er naar te vragen. Maar is het eigenlijk mogelijk om een mannelijke gynaecoloog te weigeren?
Jullie zijn ook niet alwetend en misschien verschilt het per ziekenhuis. Maar ik hoop toch dat iemand hier een antwoord voor me heeft.
Ik ben op dit moment zwanger en sinds kort ben ik door de verloskundige overgedragen aan de gynaecologen in het ziekenhuis. Daar zijn 5 gynaecologen, waarvan 2 man zijn.
In het verleden ben ik seksueel misbruikt, ik zie er erg tegen op om een man (buiten mijn eigen man) bij de bevalling te hebben.
De gynaecoloog zal toch ook "in" me moeten om te voelen hoever de ontsluiting is.
Ik ben nu 1x bij de gyneacoloog geweest en door alle drukte van het aanmelden bij haar, heb ik er niet aan gedacht om er naar te vragen. Maar is het eigenlijk mogelijk om een mannelijke gynaecoloog te weigeren?
Jullie zijn ook niet alwetend en misschien verschilt het per ziekenhuis. Maar ik hoop toch dat iemand hier een antwoord voor me heeft.
zondag 14 juni 2009 om 22:27
zondag 14 juni 2009 om 22:35
Als het tijdens de bevalling nodig is dat er een mannelijke gyne ingrijpt, ben jij echt alleen nog maar met welzijn van je kindje (en je eigen bevallingspijn) bezig. En alle standaardcontroles zullen best wel door een vrouwelijke gyne gedaan kunnen worden. Ik zou me nu echt niet druk maken over mogelijke angstgevoelens tijdens je bevalling; je hebt dan wel wat anders aan je hoofd..
zondag 14 juni 2009 om 22:36
zondag 14 juni 2009 om 22:37
ik heb (heel extreem, dat wel), dat moeder werd opgenomen met een rechtelijke machtiging, omdat ze haar eigen kind te veel schade aanbracht door drugs. heel moeilijk verhaal en uiteindelijk is deze beslissing genomen.. het ligt er dus echt aan, hoe groot de risico's zijn
(ik zeg daarmee niet dat elke drugs gebruikende vrouw opgenomen dient te worden, er speelde in dit geval veel meer)
(ik zeg daarmee niet dat elke drugs gebruikende vrouw opgenomen dient te worden, er speelde in dit geval veel meer)
zondag 14 juni 2009 om 22:38
al die mensen die nu schrijven, tijdens een bevalling heb je wel wat anders aan je hoofd dan wie je bevalling doet, volgens mij werkt dat dus niet zo bij trauma's. Ik weet niet in hoeverre TO een trauma heeft, maar als je echt in paniek raakt bij het idee van een vreemde man, raak je dit ook bij een bevalling, vind het nogal makkelijk om te zeggen, ach joh, als het eenmaal zover is, maakt het je niet meer uit. Daar geloof ik namelijk niks van.
zondag 14 juni 2009 om 22:38
quote:Enigme schreef op 14 juni 2009 @ 22:25:
@Malibu, ik vind het bezopen als je je in zou laten leiden vanwege dit argument.Ik ook.
Eerlijk gezegd vind ik het sowieso een vrij slecht teken voor wat betreft 'de verwerking' (stom woord, maar je snapt wat ik bedoel) van het misbruik. Als je zelfs m.b.t. gezondheidhandelingen die worden uitgevoerd door professionals op voorhand al zo van de rel raakt door een onverwerkt trauma, is het misschien zaak je op je hoofd te krabben of je nog eens iets moet ondernemen om het trauma beter te verwerken.
@Malibu, ik vind het bezopen als je je in zou laten leiden vanwege dit argument.Ik ook.
Eerlijk gezegd vind ik het sowieso een vrij slecht teken voor wat betreft 'de verwerking' (stom woord, maar je snapt wat ik bedoel) van het misbruik. Als je zelfs m.b.t. gezondheidhandelingen die worden uitgevoerd door professionals op voorhand al zo van de rel raakt door een onverwerkt trauma, is het misschien zaak je op je hoofd te krabben of je nog eens iets moet ondernemen om het trauma beter te verwerken.
zondag 14 juni 2009 om 22:44
Het gebeurt gelukkig zelden dat het leven van moeder en baby gelijktijdig in gevaar is.
Als er dringend bijv. een vaccuum ex. nodig is en een vrouw raakt om welke reden dan ook zo in paniek dat ze dit niet toestaat, zal een gyn haar in een paar zinnen de ernst van de situatie uitleggen, weigert ze toestemming te geven zal hij een sectio doen.
Het gebeurt wel eens dat een vrouw helemaal niks meer wil, niet getoucheerd worden, niet op een bepaalde zij liggen of niet persen. Ook dat wordt dan een sectio wegens een "niet cooperatieve houding van de barende".
Het is aan de hulpverleners om deze toestanden te voorkomen.(goede, zorgzame begeleiding geven)
Er bestaat dan het gevaar dat er minstens 15-20 minuten overheen gaan voordat de baby eruit is, terwijl met een vacuum ex. dit 5 minuten zou zijn geweest en het kan het verschil tussen leven of dood voor de baby betekenen.
Als er dringend bijv. een vaccuum ex. nodig is en een vrouw raakt om welke reden dan ook zo in paniek dat ze dit niet toestaat, zal een gyn haar in een paar zinnen de ernst van de situatie uitleggen, weigert ze toestemming te geven zal hij een sectio doen.
Het gebeurt wel eens dat een vrouw helemaal niks meer wil, niet getoucheerd worden, niet op een bepaalde zij liggen of niet persen. Ook dat wordt dan een sectio wegens een "niet cooperatieve houding van de barende".
Het is aan de hulpverleners om deze toestanden te voorkomen.(goede, zorgzame begeleiding geven)
Er bestaat dan het gevaar dat er minstens 15-20 minuten overheen gaan voordat de baby eruit is, terwijl met een vacuum ex. dit 5 minuten zou zijn geweest en het kan het verschil tussen leven of dood voor de baby betekenen.
zondag 14 juni 2009 om 22:44
quote:arwen173 schreef op 14 juni 2009 @ 22:38:
al die mensen die nu schrijven, tijdens een bevalling heb je wel wat anders aan je hoofd dan wie je bevalling doet, volgens mij werkt dat dus niet zo bij trauma's. Ik weet niet in hoeverre TO een trauma heeft, maar als je echt in paniek raakt bij het idee van een vreemde man, raak je dit ook bij een bevalling, vind het nogal makkelijk om te zeggen, ach joh, als het eenmaal zover is, maakt het je niet meer uit. Daar geloof ik namelijk niks van.Ik denk toch echt dat het zo werkt. Als het gaat om leven of dood (als je kindje echt in gevaar is, wat opgemerkt wordt door de vrouwelijke verloskundige tijdens de bevalling en er moet in alle paniek een gynacoloog bijkomen), geloof ik zeker dat de angst om je kindje te verliezen het wint van de angst dat een vreemde man je daar aanraakt. Mijn tweede bevalling eindigde in een spoedkeizersnee en toen de hartslag van ons kindje sterk daalde tijdens de weeën en er PH-metingen werden genomen uit haar hoofdje, en er enorme hektiek was op de verloskamer, was ik zuiver en alleen doodsbang voor het leven van ons meisje. Het maakte me geen bal meer uit dat er mensen rondrenden en dat er grote consternatie was om mijn bed waar ik met gespreide benen in lag. Ze mochten me bij wijze van spreken op de verloskamer opensnijden om haar leven te redden. Goed, ik had niet een vergelijkbaar trauma als TO, maar ik weet wel dat niets meer belangrijk was, alleen mijn baby.
al die mensen die nu schrijven, tijdens een bevalling heb je wel wat anders aan je hoofd dan wie je bevalling doet, volgens mij werkt dat dus niet zo bij trauma's. Ik weet niet in hoeverre TO een trauma heeft, maar als je echt in paniek raakt bij het idee van een vreemde man, raak je dit ook bij een bevalling, vind het nogal makkelijk om te zeggen, ach joh, als het eenmaal zover is, maakt het je niet meer uit. Daar geloof ik namelijk niks van.Ik denk toch echt dat het zo werkt. Als het gaat om leven of dood (als je kindje echt in gevaar is, wat opgemerkt wordt door de vrouwelijke verloskundige tijdens de bevalling en er moet in alle paniek een gynacoloog bijkomen), geloof ik zeker dat de angst om je kindje te verliezen het wint van de angst dat een vreemde man je daar aanraakt. Mijn tweede bevalling eindigde in een spoedkeizersnee en toen de hartslag van ons kindje sterk daalde tijdens de weeën en er PH-metingen werden genomen uit haar hoofdje, en er enorme hektiek was op de verloskamer, was ik zuiver en alleen doodsbang voor het leven van ons meisje. Het maakte me geen bal meer uit dat er mensen rondrenden en dat er grote consternatie was om mijn bed waar ik met gespreide benen in lag. Ze mochten me bij wijze van spreken op de verloskamer opensnijden om haar leven te redden. Goed, ik had niet een vergelijkbaar trauma als TO, maar ik weet wel dat niets meer belangrijk was, alleen mijn baby.
zondag 14 juni 2009 om 22:51
Arwen, het gebeurt regelmatig dat mensen zeggen een trauma voor naalden te hebben (en zich om die reden niet laten inleiden terwijl de gyn dit wel verstandig vindt , echt vrouwen gezien die 43+5 dagen zwanger waren om die reden!)
Tijdens de bevalling deze vrouwen net zo vaak om een epiduraal horen vragen als een ander, terwijl ze overal in het dossier hadden laten zetten dat ze dit absoluut niet wilden.
Al is dit wat anders dan een trauma rond misbruik maar toch, ook een trauma.
Tijdens de bevalling deze vrouwen net zo vaak om een epiduraal horen vragen als een ander, terwijl ze overal in het dossier hadden laten zetten dat ze dit absoluut niet wilden.
Al is dit wat anders dan een trauma rond misbruik maar toch, ook een trauma.
zondag 14 juni 2009 om 22:52
Qwertu, ik heb het al uitgelegd daarnet. Als het leven van je kindje gewoon ernstig in gevaar is, telt alleen dat. Ik durf daar echt wel op te vertrouwen. En dan nog; ze moet zich toch overgeven aan de medische wereld, nu ze zwanger is. Ze kan het waarschijnlijk perfect regelen door bij alle controles een vrouwelijke arts te willen. En bij de bevalling zal ze gewoon af moeten wachten of het dan ook nog kan. Dat is toch verder niet echt een discussie?
zondag 14 juni 2009 om 22:53
qwertu, dat snap ik ook wel, je kan niet eisen dat er wat gedaan wordt, mijn vraag is meer, in hoeverre kan je eisen dat er niks gedaan wordt. Verder eens met wat je aan mirjam schrijft, volgens mij, als je echt getraumatiseerd bent, heb je daar geen enkele invloed op en ben je niet voor rede vatbaar. En al helemaal niet of wat je lichaam dan doet en of je wel of niet in paniek raakt.
zondag 14 juni 2009 om 22:57
Maar Arwen, heb jij dan helemaal geen vertrouwen in de hormonen die zorgen dat een vrouw tot het gaatje zal gaan om haar kindje te laten redden, al moet daar een mannelijke arts aan te pas komen? Kan die ene angst echt sterker zijn dan de grootste oerangst van de mens, de angst voor de dood (van je kind)?
Maar goed, ik kan er kennelijk niets over zeggen volgens je laatste berichtje. Maar dan heeft niemands reactie hier verder zin; tenzij er een vrouw komt opdraven met precies hetzelfde trauma (en ook dat is niet te controleren; het zijn maar letters op het scherm tenslotte). Case closed dan toch?
Maar goed, ik kan er kennelijk niets over zeggen volgens je laatste berichtje. Maar dan heeft niemands reactie hier verder zin; tenzij er een vrouw komt opdraven met precies hetzelfde trauma (en ook dat is niet te controleren; het zijn maar letters op het scherm tenslotte). Case closed dan toch?
zondag 14 juni 2009 om 22:58
ik denk trouwens zelf dat een trauma voor naalden (angst voor naalden dus) net iets anders is dan een trauma door sexueel misbruik. Ongelovelijk trouwens ook dat je tot 43-5 doorloopt. Vind ik veel bezopener dan je op voorhand laten inleiden zodat je weet welke gyn je bevalling gaat doen (al is dat ook niet helemaal waar, net wat qwertu schreef)
zondag 14 juni 2009 om 23:00
quote:malibu69 schreef op 14 juni 2009 @ 22:56:
Fleurtje, dit staat idd in je dossier, maar het zal je niet de rest van je leven nagedragen worden hoor!
Is alleen weer aan de orde tijdens een volgende partus maar zal van te voren dan voorzichtig besproken worden hoe dit te voorkomen.Snap ik wel, maar ik zou me achteraf wel behoorlijk schamen....
Fleurtje, dit staat idd in je dossier, maar het zal je niet de rest van je leven nagedragen worden hoor!
Is alleen weer aan de orde tijdens een volgende partus maar zal van te voren dan voorzichtig besproken worden hoe dit te voorkomen.Snap ik wel, maar ik zou me achteraf wel behoorlijk schamen....
zondag 14 juni 2009 om 23:00
quote:arwen173 schreef op 14 juni 2009 @ 22:53:
qwertu, dat snap ik ook wel, je kan niet eisen dat er wat gedaan wordt, mijn vraag is meer, in hoeverre kan je eisen dat er niks gedaan wordt. Verder eens met wat je aan mirjam schrijft, volgens mij, als je echt getraumatiseerd bent, heb je daar geen enkele invloed op en ben je niet voor rede vatbaar. En al helemaal niet of wat je lichaam dan doet en of je wel of niet in paniek raakt.Het is nu wellicht wat laat, want misschien is de bevalling al praktisch in aantocht, maar dit is natuurlijk grote onzin. Als je dusdanig getraumatiseerd bent, en je weet dat ook van jezelf (zoals TO), dan zoek je daar als weldenkend mens en aanstaande moeder hulp bij. Er bestaan júist voor de verwerking van ernstige trauma-ervaringen zeer succesvolle therapieën (denk aan bijv. EMDR).
Invloed op het incident dat het trauma veroorzaakt heeft heb je vaak niet, invloed op hoe je er vervolgens mee probeert om te gaan wel. Zéker als je zo helder van geest bent dat je wéét dat je last hebt van PTSS-symptomen (herbeleving, vermijding, etc.).
qwertu, dat snap ik ook wel, je kan niet eisen dat er wat gedaan wordt, mijn vraag is meer, in hoeverre kan je eisen dat er niks gedaan wordt. Verder eens met wat je aan mirjam schrijft, volgens mij, als je echt getraumatiseerd bent, heb je daar geen enkele invloed op en ben je niet voor rede vatbaar. En al helemaal niet of wat je lichaam dan doet en of je wel of niet in paniek raakt.Het is nu wellicht wat laat, want misschien is de bevalling al praktisch in aantocht, maar dit is natuurlijk grote onzin. Als je dusdanig getraumatiseerd bent, en je weet dat ook van jezelf (zoals TO), dan zoek je daar als weldenkend mens en aanstaande moeder hulp bij. Er bestaan júist voor de verwerking van ernstige trauma-ervaringen zeer succesvolle therapieën (denk aan bijv. EMDR).
Invloed op het incident dat het trauma veroorzaakt heeft heb je vaak niet, invloed op hoe je er vervolgens mee probeert om te gaan wel. Zéker als je zo helder van geest bent dat je wéét dat je last hebt van PTSS-symptomen (herbeleving, vermijding, etc.).
zondag 14 juni 2009 om 23:02
nee mirjam, dat zeg ik niet, ik zeg alleen dat je niet zomaar kan zeggen dat altijd in geval van nood je hormonen en je gevoel voor je kind het overwinnen van je trauma, meestal wel denk ik, maar ik geloof ook best dat dat soms niet het geval is. Jij kan wel zeggen dat dat zo is, ik denk het zelf ook, maar ik ben niet zo stellig, ik denk echt dat sommige vrouwen dermate getraumatiseerd kunnen zijn dat het idee van een vreemde man die tussen in benen zit, als trigger werkt voor een enorme paniek aanval. En dat kan een vrouw alleen zelf beoordelen of ze er zo bang voor is, en in dat geval moeten ze daar dus een oplossing voor zoeken en niet zoiets zeggen van, maar mevrouw, als het eenmaal zover is, dan maakt het u niks meer uit.
