Kinderen
alle pijlers
Wanhopig door puber
donderdag 29 mei 2025 om 14:00
Hoe doen anderen dit?
Mijn 14 jarige puber heeft een depressie. We lopen nu zo'n anderhalf jaar met hem bij de GGZ en, hoewel we als ouders wel handvatten krijgen, veranderd er weinig. Hij wil niet praten, hij had antidepressiva (met effect!), maar is daarmee gestopt. Hij heeft inmiddels zijn dag / nachtritme omgedraaid en gaat niet meer naar school. Hij kan heel lief zijn, maar ook ontzettend boos en agressief. Ik probeer vooral met hem in contact te blijven, maar heb constant het gevoel op mijn tenen te moeten lopen om uitbarstingen te voorkomen. Hij gaat steeds weer over mijn grenzen en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om perspectief te blijven zien. Wanneer houdt dit eens op? Ik hoor graag ervaringen van anderen.
Mijn 14 jarige puber heeft een depressie. We lopen nu zo'n anderhalf jaar met hem bij de GGZ en, hoewel we als ouders wel handvatten krijgen, veranderd er weinig. Hij wil niet praten, hij had antidepressiva (met effect!), maar is daarmee gestopt. Hij heeft inmiddels zijn dag / nachtritme omgedraaid en gaat niet meer naar school. Hij kan heel lief zijn, maar ook ontzettend boos en agressief. Ik probeer vooral met hem in contact te blijven, maar heb constant het gevoel op mijn tenen te moeten lopen om uitbarstingen te voorkomen. Hij gaat steeds weer over mijn grenzen en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om perspectief te blijven zien. Wanneer houdt dit eens op? Ik hoor graag ervaringen van anderen.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 17:53
Bij mijn zoon hielp het feit dat ie ging sporten. Toch zal er nog heel wat water door de IJssel moeten stromen voor ik ga beweren dat ieder depressief kind maar gedwongen moet worden tot sport. Al is het alleen maar omdat ik niet geloof in dwang, en mijn zoon heeft dat sporten per ongeluk helemaal zelf ontdekt.
'Denk nou niet: "Ik ben te min, mijn leven heeft geen zin."
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
donderdag 29 mei 2025 om 17:55
Hij is toevallig recent gestart met een nieuwe sport, vooralsnog is hij enthousiaster dan ik hem in tijden ergens over heb gezien. Ik durf alleen nog niet te hopen dat dat zo blijft.Lady*Voldemort schreef: ↑29-05-2025 17:53Bij mijn zoon hielp het feit dat ie ging sporten. Toch zal er nog heel wat water door de IJssel moeten stromen voor ik ga beweren dat ieder depressief kind maar gedwongen moet worden tot sport. Al is het alleen maar omdat ik niet geloof in dwang, en mijn zoon heeft dat sporten per ongeluk helemaal zelf ontdekt.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 17:57
Daar zou ik ook zeker niet op hopen, maar genieten van het moment. En er vooral voor hem zijn als hij zijn enthousiasme wil uiten. Al heb je geen donder verstand van die sport, gewoon blij meelullen.
'Denk nou niet: "Ik ben te min, mijn leven heeft geen zin."
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
donderdag 29 mei 2025 om 18:00
Jeetje, Zalmsnippers, wat een heftig en ongenuanceerd advies geef jij. Fijn dat het bij jouw kind hielp, maar bij veel anderen zou dit het tipping point zijn. Als je je alleen nog veilig voelt in gamen en dat wordt je afgenomen (áls dat al lukt, zonder fysiek geweld) voel je je verloren en is je laatste beetje veiligheid ook weg.
Je wilt in kleine stapjes toewerken naar het weer terugdraaien van een duidelijk dag -en nachtritme. Vanuit veiligheid, van een gevoel van regie en vertrouwen. Dat kan alleen als je aansluit bij het kind, bij waar ze zijn. Herstel kun je niet afdwingen en hoe meer je duwt, hoe minder beweging er ontstaat.
Je noemt het pesttrauma verwerken door middel van therapie en steun uit de omgeving. Dit is wat je kunt doen, al voelt het alsof je niets doen. Steun bieden, begrijpen dat het een ongelofelijke kutsituatie is. Begrijpen dat hij niet vanuit onwil of puberlijke opstandigheid zich vasthoudt aan zn Playstation, maar dat het onmacht is, wanhoop, een diep onveilig voelen.
Je wilt in kleine stapjes toewerken naar het weer terugdraaien van een duidelijk dag -en nachtritme. Vanuit veiligheid, van een gevoel van regie en vertrouwen. Dat kan alleen als je aansluit bij het kind, bij waar ze zijn. Herstel kun je niet afdwingen en hoe meer je duwt, hoe minder beweging er ontstaat.
Je noemt het pesttrauma verwerken door middel van therapie en steun uit de omgeving. Dit is wat je kunt doen, al voelt het alsof je niets doen. Steun bieden, begrijpen dat het een ongelofelijke kutsituatie is. Begrijpen dat hij niet vanuit onwil of puberlijke opstandigheid zich vasthoudt aan zn Playstation, maar dat het onmacht is, wanhoop, een diep onveilig voelen.
donderdag 29 mei 2025 om 18:02
Lady*Voldemort schreef: ↑29-05-2025 17:57Daar zou ik ook zeker niet op hopen, maar genieten van het moment. En er vooral voor hem zijn als hij zijn enthousiasme wil uiten. Al heb je geen donder verstand van die sport, gewoon blij meelullen.
Ja, precies. Enthousiasme delen, meelullen en vooral niet al te hard op dat piepkleine vlammetje blazen.
donderdag 29 mei 2025 om 18:22
Ik ben het volledig met je eens.
Maar hij wil niet, heb je dat gelezen?
Als jij iets niet wil, helpt het dan dat iemand jou je lolletje afneemt en je vertelt wat je moet doen? Terwijl je smorgens je bed niet eens uit kan komen?
Heb je daar dan ook een tip voor, hoe to ervoor kan zorgen dat haar zoon dit allemaal gaat willen?
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-05-2025 20:05
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
29.09% gewijzigd
.
donderdag 29 mei 2025 om 18:26
Nog niet helemaal bijgelezen... maar reageer hier toch even op vanuit mijn eigen ervaring.VickyP2 schreef: ↑29-05-2025 14:38Qua grenzen: schelden, zou ik nooit accepteren, maar gebeurd toch. Als ik er wat van zeg, is het allemaal mijn schuld. Sowieso is alles de schuld van zijn vader en mij. Eindeloos gamen, ik haat het, maar begrenzen eindigd in ruzie. De hele dag in bed liggen vind ik echt niet okay, maar ik kan hem er niet uithalen. En consequenties, tsja... Ik weet niet wat voor consequenties ik nog kan verbinden aan zijn gedrag, op deze leeftijd. Hij blijft wrsch zitten dit jaar, dat is een consequentie. Maar dat betekent ook dat wij met een boze puber zitten de hele vakantie.
En tot mezelf komen is lastig. Gelukkig heb ik een leuke baan!
Niet uit bed komen is meestal geen keuze. Ik word ook soms gek van niet uit bed komen en omdraaien dag/nachtritme, maar het is niet iets waar ze voor "kiezen".
Niet schelden lijkt me een prima regel waar je je ook nog aan kan houden bij depressie. En natuurlijk kun je daar een consequentie aan verbinden. Bij schelden stap je uit het gesprek, want zo laat je je niet aanspreken.
Ik las hier "in de tang" en "streng". Ik geloof daar niet in. Depressie is geen keuze.
Wat ik wel, in gesprek met dochter én therapeut, heb aangegeven is dat ik er heel veel moeite mee heb dat het lijkt of ze weinig doet om beter te worden. Dat gesprek met z'n drieën aangaan heeft wat geholpen. Ze komt wat vaker bij ons zitten, ze ziet haar vriendinnen weer wat vaker. En we staan nu op de wachtlijst voor systemische pmt met z'n drieën. Om ook het contact tussen ons drieën weer wat beter te laten verlopen.
Wij hebben geprobeerd vooral in te zetten op leuke ervaringen. Haar regelmatig mee vragen, maar het ook accepteren als ze nee zegt. En alles wat haar beter laat voelen aanmoedigen. Stoppen met zeuren, maar juist kleine stapjes aanmoedigen.
En ondanks de weerstand die het oproept, toch regelmatig het gesprek aangaan over invloed van voeding en beweging, en proberen samen gesprekken te hebben over wat wil en waar ze blij van wordt in het leven en toekomstperspectief proberen te geven.
lucy wijzigde dit bericht op 29-05-2025 18:30
0.16% gewijzigd
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 29 mei 2025 om 18:26
[...]Rooss4.0 schreef: ↑29-05-2025 18:22Ik ben het volledig met je eens.
Maar hij wil niet, heb je dat gelezen?
Als jij iets niet wil, helpt het dan dat iemand jou je lolletje afneemt en je vertelt wat je moet doen? Terwijl je smorgens je bed niet eens uit kan komen?
Heb je daar dan ook een tip voor, hoe to ervoor kan zorgen dat haar zoon dit allemaal gaat willen?
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-05-2025 20:06
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
32.68% gewijzigd
donderdag 29 mei 2025 om 18:26
Nu bij jongste eindelijk zijn ptss erkend is, er traumatherapie aan zit te komen, wat stressfactoren weggenomen zijn en we ondertussen jaren verder zijn is hij toe aan sport. Heel voorzichtig een beetje fitnessen onder begeleiding. IK ben heel benieuwd hoe hem dit gaat bevallen.Lady*Voldemort schreef: ↑29-05-2025 17:53Bij mijn zoon hielp het feit dat ie ging sporten. Toch zal er nog heel wat water door de IJssel moeten stromen voor ik ga beweren dat ieder depressief kind maar gedwongen moet worden tot sport.
Het grote verschil met TO's kind is dat mijn kind graag wil. Heel graag. Net persé het sporten, wél het beter worden.
En dat scheelt de wereld.
.
donderdag 29 mei 2025 om 18:26
Al blijft het niet zo, nu is het even zo. Dit niveau van enthousiasme zit nog in hem. Gewoon van genieten!
Misschien you tube filmpjes van die sport opzoeken en samen kijken? Bijvoorbeeld van coole acties of grappige momenten
Het is zoals het is
donderdag 29 mei 2025 om 18:30
Kun je mij vertellen hoe deze jongen therapie, bewegen, eten enz gaat willen(!) door zijn PC uit het raam te gooien?
Dat is iets wat ik even niet zie.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-05-2025 20:06
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
10.04% gewijzigd
.
donderdag 29 mei 2025 om 18:32
Super om te lezen dat jouw kind weer wil en stappen zetRooss4.0 schreef: ↑29-05-2025 18:26Nu bij jongste eindelijk zijn ptss erkend is, er traumatherapie aan zit te komen, wat stressfactoren weggenomen zijn en we ondertussen jaren verder zijn is hij toe aan sport. Heel voorzichtig een beetje fitnessen onder begeleiding. IK ben heel benieuwd hoe hem dit gaat bevallen.
Het grote verschil met TO's kind is dat mijn kind graag wil. Heel graag. Net persé het sporten, wél het beter worden.
En dat scheelt de wereld.
Mijn kind wou ook niet, wilde zelfs niet meer leven. Hij wil inmiddels ook weer. Ik omschreef dit eerder aan mensen in mijn omgeving als geluk. Geluk dat er bij hem een knop is omgegaan. Ook pas na de zoveelste therapie. Er was een jonge man die hem wist te raken, godzijdank.
donderdag 29 mei 2025 om 18:34
Zoals ik schrijf. Er komt weer ruimte om te voelen, want je kan je niet meer begraven in er niet aan denken en dopamine. Mijn zoon heeft maanden niet goed kunnen wandelen/ fietsen want dan gingen zijn hersenen aan en kreeg hij al het gevoel binnen dat hij zo zorgvuldig had ontweken al die tijd. Hij is ook gepest.
Dit icm therapie. En wees niet bang te switchen als er geen klik is of de aanpak niet past.
zalmsnipers wijzigde dit bericht op 29-05-2025 18:36
8.04% gewijzigd
donderdag 29 mei 2025 om 18:35
Mijn kind heeft altijd gewild, ik kan dus ook niet meepraten over dat wat TO door moet maken, ik zit in de luxe positie dat ik een kind heb dat nog toekomst ziet.
Als hij niet had gewild had ik waarschijnlijk weinig gedaan want ik geloof daar écht niet in.
En het is uiteindelijk ook gewoon zijn leven, niet het mijne.
Als hij niet had gewild had ik waarschijnlijk weinig gedaan want ik geloof daar écht niet in.
En het is uiteindelijk ook gewoon zijn leven, niet het mijne.
.
donderdag 29 mei 2025 om 18:37
De zoon van TO voelt ook, en voornamelijk woede.Zalmsnipers schreef: ↑29-05-2025 18:34Zoals ik schrijf. Er komt weer ruimte om te voelen, want je kan je niet meer begraven in er niet aan denken en dopamine. Mijn zoon heeft maanden niet goed kunnen wandelen/ fietsen want dan gingen zijn hersenen aan en kreeg hij al het gevoel binnen dat hij zo zorgvuldig had ontweken al die tijd. Hij is ook gepest.
En er zijn ook legio mensen die depressief zijn zonder dat ze gamen.
Ik geloof het gewoon niet. Maar het is aardig dat je je best doet om het uit te leggen. Dank je wel daarvoor.
.
donderdag 29 mei 2025 om 18:38
Dan heb je dus gewoon zuiver geluk dat je kind zijn bed nog uit kwam.Zalmsnipers schreef: ↑29-05-2025 18:34Zoals ik schrijf. Er komt weer ruimte om te voelen, want je kan je niet meer begraven in er niet aan denken en dopamine. Mijn zoon heeft maanden niet goed kunnen wandelen/ fietsen want dan gingen zijn hersenen aan en kreeg hij al het gevoel binnen dat hij zo zorgvuldig had ontweken al die tijd. Hij is ook gepest.
De gemiddelde 14-jarige wiens spel-console en enige pleziertje wordt afgenomen komt gewoon helemaal zijn bed niet meer uit.
Waarom zou hij nog als hij niet eens meer mag gamen en dus niets heeft om voor te leven?
Is er een optie tot ook begeleiding / therapie voor het hele gezin, opstartster?
Desnoods zonder kind?
"Een aantal handvaten" klinkt leuk en af en toe praten met familie of vrienden ook, maar iets zegt mij dat er misschien meer nodig is om rechtop te blijven.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 29 mei 2025 om 18:41
Mijn kind heeft een suicidepoging gedaan.Rooss4.0 schreef: ↑29-05-2025 18:35Mijn kind heeft altijd gewild, ik kan dus ook niet meepraten over dat wat TO door moet maken, ik zit in de luxe positie dat ik een kind heb dat nog toekomst ziet.
Als hij niet had gewild had ik waarschijnlijk weinig gedaan want ik geloof daar écht niet in.
En het is uiteindelijk ook gewoon zijn leven, niet het mijne.
Ja, het is haar leven. Maar ik vecht met haar mee om haar weer toekomstperspectief te geven. Want een meisje van 15 hoort geen poging te (willen) doen. Ook al is het haar leven.
De druk opvoeren (wat ik soms ook heb gedaan, uit wanhoop) werkt alleen niet.
En mijn dochter gamed niet. Ze zit wel op sm. Wat ik haat, maar ze is ondertussen 16. Ik ga het gesprek aan, maar ik verbied niks. Ik geloof alleen dat het niet meehelpt, met stomme algoritmes en snelle dopamine.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 29 mei 2025 om 18:44
Ik zeg niet dat hij depressief is door het gamen. Ik zeg dat het een factor is die zijn herstel belemmert.
donderdag 29 mei 2025 om 18:46
Over het gamen blijf ik vooral in gesprek, probeer ik grenzen te stellen, maar drijf ik niet op de spits.Wissewis schreef: ↑29-05-2025 18:38Dan heb je dus gewoon zuiver geluk dat je kind zijn bed nog uit kwam.
De gemiddelde 14-jarige wiens spel-console en enige pleziertje wordt afgenomen komt gewoon helemaal zijn bed niet meer uit.
Waarom zou hij nog als hij niet eens meer mag gamen en dus niets heeft om voor te leven?
Is er een optie tot ook begeleiding / therapie voor het hele gezin, opstartster?
Desnoods zonder kind?
"Een aantal handvaten" klinkt leuk en af en toe praten met familie of vrienden ook, maar iets zegt mij dat er misschien meer nodig is om rechtop te blijven.
Er is zeker therapie voor het hele gezin. We hebben individuele gesprekken, gesprekken met zijn tweeën en gesprekken met zijn allen. Ik heb zelfs EMDR gehad voor zaken uit mijn eigen verleden. Het blijft echter een worsteling en inderdaad moeilijk rechtop te blijven.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 18:47
Precies! Zo herkenbaar.Lucy schreef: ↑29-05-2025 18:41Mijn kind heeft een suicidepoging gedaan.
Ja, het is haar leven. Maar ik vecht met haar mee om haar weer toekomstperspectief te geven. Want een meisje van 15 hoort geen poging te (willen) doen. Ook al is het haar leven.
De druk opvoeren (wat ik soms ook heb gedaan, uit wanhoop) werkt alleen niet.
En mijn dochter gamed niet. Ze zit wel op sm. Wat ik haat, maar ze is ondertussen 16. Ik ga het gesprek aan, maar ik verbied niks. Ik geloof alleen dat het niet meehelpt, met stomme algoritmes en snelle dopamine.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 18:49
Oh ik bedoelde niet dat hij nog wandelde of fietste tijdens zijn depressie/malaise. Dat begon pas lang nadat hij niet meer zijn tijd kon vullen met gamen, en hij langzaam zijn trauma aan het verwerken was.Wissewis schreef: ↑29-05-2025 18:38Dan heb je dus gewoon zuiver geluk dat je kind zijn bed nog uit kwam.
De gemiddelde 14-jarige wiens spel-console en enige pleziertje wordt afgenomen komt gewoon helemaal zijn bed niet meer uit.
Waarom zou hij nog als hij niet eens meer mag gamen en dus niets heeft om voor te leven?
donderdag 29 mei 2025 om 18:53
donderdag 29 mei 2025 om 18:59
Mijn zoon zou achter die pc aangesprongen zijn.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 29 mei 2025 om 19:02
Het klinkt een beetje als mijn puberteit overdag lag ik te slapen snachts gamen en chatten (dat was in in die tijd) weigerde geen hulp van de een op andere dag gestopt met de anti depressiva. Uiteindelijk is het mijn moeder geweest die de knop om gedraaid heeft en niet heel abrupt maar in kleine stapjes dag en nacht ritme omdraaien. Door het internet snachts even uit te zetten met een timer en die tijd steeds langer te maken. Op vaste tijden wat gaan eten. Al was het een zak chips als ontbijt. En dat steeds verder uitbouwen blijven praten compromissen zoeken. Bijvoorbeeld ik had een dag waarbij ik echt mijn bed niet uit wilden dan liet ze me met rust op voorwaarde dat ik wel even ging douchen. Nadat ik gedouched had was de weg naar de computer en zak chips ook snel weer gevonden. Maar was ik wel mijn bed uit.
Heel veel sterkte. Ik ben depressief geweest van mijn 12de tot ergens begin 20. Inmiddels ben ik eind 30 en en moeder van 3 kids.
Heel veel sterkte. Ik ben depressief geweest van mijn 12de tot ergens begin 20. Inmiddels ben ik eind 30 en en moeder van 3 kids.
donderdag 29 mei 2025 om 19:05
Hele goede post. Het vergt wel een soort positieve mentaliteit van ouders, je moet diep van binnen zelf ook echt geloven dat het uiteindelijk beter zal gaan, maar ik geloof ook heel erg in investeren in de relatie en het vertrouwen vasthouden, hoe moeilijk dat ook is als het er zo uitzichtloos uitziet. En geen verwachtingen hebben is ook een goede! Dat is even niet de essentie, dat is misschien belangrijk als een kind gelukkig is, maar zolang hij somber en ongelukkig is, hoef je niet zoveel meer te doen dan er zijn, en laten merken dat je van hem houdt no matter what._horizon_ schreef: ↑29-05-2025 16:12Op facebook is een groep speciaal voor ouders van thuiszitters uit het VO. Daar ga je herkenning vinden.
Mijn ervaring (en die van andere ouders uit mijn netwerk; er zijn veel ervaringsdeskundigen):
GGZ is lang niet altijd passend en kan zelfs een averechts effect hebben. Rust, even lage verwachtingen, het contact en de verbinding blijven opzoeken en investeren in de relatie, vetrouwen in hem blijven houden en dat blijven uitstralen, kan uiteindelijk een wereld van verschil maken.
Verder is het zinvol om ervaringsdeskundige ouders uit de regio op te zoeken. Oa ivm alle kennis die daar zit over het lokale zorg- en ondersteuningslandschap.
Verder: Is er misschien sprake van neurodiversiteit? Hoogbegaafdheid? Schooltrauma? Er is een schat aan informatie om je in deze thema’s in te lezen, en dat gaat je echt verder helpen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
