Kinderen
alle pijlers
Wanhopig door puber
donderdag 29 mei 2025 om 14:00
Hoe doen anderen dit?
Mijn 14 jarige puber heeft een depressie. We lopen nu zo'n anderhalf jaar met hem bij de GGZ en, hoewel we als ouders wel handvatten krijgen, veranderd er weinig. Hij wil niet praten, hij had antidepressiva (met effect!), maar is daarmee gestopt. Hij heeft inmiddels zijn dag / nachtritme omgedraaid en gaat niet meer naar school. Hij kan heel lief zijn, maar ook ontzettend boos en agressief. Ik probeer vooral met hem in contact te blijven, maar heb constant het gevoel op mijn tenen te moeten lopen om uitbarstingen te voorkomen. Hij gaat steeds weer over mijn grenzen en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om perspectief te blijven zien. Wanneer houdt dit eens op? Ik hoor graag ervaringen van anderen.
Mijn 14 jarige puber heeft een depressie. We lopen nu zo'n anderhalf jaar met hem bij de GGZ en, hoewel we als ouders wel handvatten krijgen, veranderd er weinig. Hij wil niet praten, hij had antidepressiva (met effect!), maar is daarmee gestopt. Hij heeft inmiddels zijn dag / nachtritme omgedraaid en gaat niet meer naar school. Hij kan heel lief zijn, maar ook ontzettend boos en agressief. Ik probeer vooral met hem in contact te blijven, maar heb constant het gevoel op mijn tenen te moeten lopen om uitbarstingen te voorkomen. Hij gaat steeds weer over mijn grenzen en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om perspectief te blijven zien. Wanneer houdt dit eens op? Ik hoor graag ervaringen van anderen.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 19:10
Dat weet je niet. Wat het herstel in elk geval wel belemmert is hem een rotgevoel over het gamen geven, een rotgevoel geven over het enige wat hij nog wel heeft. Dus misschien onstaat er juist ruimte als dat gamen niet als slecht wordt gezien maar als iets positiefs: fijn dat je dat nog hebt en doet. En als kind ook nog sociale contacten heeft via het gamen is dat nog een extra pluspunt (tenminste, als het een kind is wat daar behoefte aan heeft).Zalmsnipers schreef: ↑29-05-2025 18:44Ik zeg niet dat hij depressief is door het gamen. Ik zeg dat het een factor is die zijn herstel belemmert.
In die zin kan je het niet je bed uit komen ook 'normaliseren', want niemand komt zijn bed uit als er niets is om voor op te staan. Als gamen daarbij helpt, weer een positief punt erbij toch?
donderdag 29 mei 2025 om 19:13
Wij hebben ook proberen mee te bewegen op het humeur van onze jong volwassene. Helaas zakte hij steeds dieper weg in zijn depressie. Uiteindelijk monde dit uit in een psychose met een suïcide poging.
Gelukkig kreeg hij hierdoor wel de juiste hulp en medicatie.
De ervaringsdeskundige kreeg hem aan het praten, de sportschool zorgde voor dopamine en een beter zelfbeeld en de medicatie hielp bij een beter dag nacht ritme.
Nu 7 jaar later zijn er kleine en grote stappen gemaakt.
Rijbewijs behaald, ondanks geen diploma en een Wajong toch een betaalde baan, fijne vrienden groep en een bijna normaal leven, want….
Hij blijft toch gevoelig voor depressies en psychoses en moet vooral doseren.
Dus zorgen dat hij voldoende slaapt/ rust/ eet.
We weten niet of hij ooit zelfstandig kan wonen.
Maar op dit moment zijn we vooral gelukkig dat we hier samen uit zijn gekomen.
Gelukkig kreeg hij hierdoor wel de juiste hulp en medicatie.
De ervaringsdeskundige kreeg hem aan het praten, de sportschool zorgde voor dopamine en een beter zelfbeeld en de medicatie hielp bij een beter dag nacht ritme.
Nu 7 jaar later zijn er kleine en grote stappen gemaakt.
Rijbewijs behaald, ondanks geen diploma en een Wajong toch een betaalde baan, fijne vrienden groep en een bijna normaal leven, want….
Hij blijft toch gevoelig voor depressies en psychoses en moet vooral doseren.
Dus zorgen dat hij voldoende slaapt/ rust/ eet.
We weten niet of hij ooit zelfstandig kan wonen.
Maar op dit moment zijn we vooral gelukkig dat we hier samen uit zijn gekomen.
donderdag 29 mei 2025 om 19:20
TO, hoe kan je met hem in verbinding blijven? Lukt dat je?
Wat hier hielp:
- van veel oprechte interesse in het gamen tonen
- naar een spannende game samen uitspelen (hij speelt, wij denken en leven mee)
- naar samen een film of serie kijken
En zo stap voor stap verder opgebouwd. Geen therapie, geen zware gesprekken, maar kwaliteit-tijd met elkaar. Echt aansluiten, luisteren en kijken, interesse tonen, samen iets leuks delen.
We zijn nu steeds meer uitstapjes aan het maken, om de wereld weer wat groter te maken. En voor het eerst in jaren, nu hij 8 maanden niet naar school gaat en weinig verwachtingen ervaart, voel ik dat de grond onder zijn voeten geen los zand meer is maar steeds steviger wordt. Ik zie soms weer lichtjes in zijn ogen
, en weet dat we op de goede weg zijn. Al heb ik geen idee waar die weg naar toe leidt, het is eindelijk ok.
Wat hier hielp:
- van veel oprechte interesse in het gamen tonen
- naar een spannende game samen uitspelen (hij speelt, wij denken en leven mee)
- naar samen een film of serie kijken
En zo stap voor stap verder opgebouwd. Geen therapie, geen zware gesprekken, maar kwaliteit-tijd met elkaar. Echt aansluiten, luisteren en kijken, interesse tonen, samen iets leuks delen.
We zijn nu steeds meer uitstapjes aan het maken, om de wereld weer wat groter te maken. En voor het eerst in jaren, nu hij 8 maanden niet naar school gaat en weinig verwachtingen ervaart, voel ik dat de grond onder zijn voeten geen los zand meer is maar steeds steviger wordt. Ik zie soms weer lichtjes in zijn ogen
, en weet dat we op de goede weg zijn. Al heb ik geen idee waar die weg naar toe leidt, het is eindelijk ok.
donderdag 29 mei 2025 om 19:25
Ik heb destijds een consult van de Brijder gehad, i.v.m. gameverslaving bij kind.
En dit was letterlijk hun advies: toon interesse in het gamen.
Terwijl ik juist probeerde om bijv tijdens het eten, waar ie nog voor uit z'n hol kwam gekropen, juist niet over dat gamen te praten, in de hoop dat ik hem ook eens voor iets anders kon interesseren.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 29 mei 2025 om 19:25
Dat kan ik me voorstellen. Zo'n kind/jongere gaat dan niet ineens wél hulp willen, lijkt me. Ik kan alleen uit mijn eigen ervaring spreken en ik wilde graag beter worden. Maar dat deed ik niet op mijn kamer. Ik gamede ook niet, ik heb geen idee wat ik deed. Zo veel mogelijk slapen, denk ik, en overleven op school (daar wilde ik nog wel naartoe, al trok ik het moeilijk - vanaf een bepaald moment was het beter dan thuis en ik heb daar ook geprobeerd hulp te krijgen).
TO, had je zoon ook last van bijwerkingen van medicijnen? Misschien dat hij die als zwaarder ervoer dan eventueel positief effect? Dat zou misschien nog bekeken kunnen worden, als hij daarvoor open staat (klinkt het niet echt naar, maar wie weet).
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
donderdag 29 mei 2025 om 19:38
Ja precies, ik probeer aan te sluiten bij hem en wat hij belangrijk vindt. Je laatste zin raakt me, ik hoop ooit op dat punt te komen._horizon_ schreef: ↑29-05-2025 19:20TO, hoe kan je met hem in verbinding blijven? Lukt dat je?
Wat hier hielp:
- van veel oprechte interesse in het gamen tonen
- naar een spannende game samen uitspelen (hij speelt, wij denken en leven mee)
- naar samen een film of serie kijken
En zo stap voor stap verder opgebouwd. Geen therapie, geen zware gesprekken, maar kwaliteit-tijd met elkaar. Echt aansluiten, luisteren en kijken, interesse tonen, samen iets leuks delen.
Al heb ik geen idee waar die weg naar toe leidt, het is eindelijk ok.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 19:40
Alleen een droge mond. Ik heb ergens het idee dat het een soort controleding is geworden. Aanvankelijk wilde hij graag medicatie, maar toen wij erin meegingen, werd het opeens een ding. Wij zagen hem opknappen, hij blijft volhouden dat het niks doet. En nu is hij gestopt.canis-felis schreef: ↑29-05-2025 19:25
TO, had je zoon ook last van bijwerkingen van medicijnen? Misschien dat hij die als zwaarder ervoer dan eventueel positief effect? Dat zou misschien nog bekeken kunnen worden, als hij daarvoor open staat (klinkt het niet echt naar, maar wie weet).
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 19:43
Hij is nooit gediagnosticeerd met autisme, maar dit is zeker iets waar ik ook aan denk. En prikkelverwerking is zeker een ding, dus misschien helpen antipsychotica wel beter. Iets om te bespreken bij de ggz.Wintertime16 schreef: ↑29-05-2025 19:29Is hij depressief of heeft hij een autistische burnout? Is er ook medicatie geprobeerd die zich richt op bijv de prikkelverwerking (aripiprazol, risperidon, haldol etc) of alleeen anti-depressiva?
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 19:43
Dat hoop ik ook.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 19:43
En vaak ook nog de manier om sociale contacten te onderhouden.
Don’t let anyone ruin your day. It’s your day.
Ruin it yourself.
Ruin it yourself.
donderdag 29 mei 2025 om 19:44
Zou het helpende kunnen zijn, als je voor je zoon iemand zoekt binnen de hulp die zelf ook van gamen houdt? Geen psycholoog of psychiater, maar een ervaringsdeskundige die zelf ook weet hoe het voelt om anders te zijn dan de "buitenwereld". Samen gamen kan een band scheppen en misschien dat er de eerste 2 keer niet gesproken wordt, maar als er een klik is tussen je zoon en de ander, kan het maar zo zijn dat er via het spel gepraat gaat worden. Het kan dan voor jou lijken dat het over het spel gaat, maar ondertussen kan dat veel dieper liggen.
Zelf ben ik ervaringsdeskundige op meerdere gebieden en heb o.a. een lichamelijke beperking. Ik kan mijzelf ook best verliezen in een game, omdat ik daar niet anders ben dan een ander. Ik kan daar rennen, springen en alles doen zoals de game van mij verwacht. Zonder dat er andere mensen zijn, die iets van mij verwachten wat ik niet (aan)kan.
Ga eens naast hem zitten, heel kort, niets zeggen alleen maar kijken. Een volgende keer blijft je iets langer zitten en stel je wat vragen. Stap voor stap. Je voelt vanzelf wanneer hij er aan toe is om ze te beantwoorden. Vragen zoals "Als jij een personage uit dit spel zou zijn, wie zou je dan willen zijn? Waarom die?”,
“Welke plek in dit spel voelt een beetje als een plek waar jij je veilig zou voelen?”, “Wat zou jij doen als je echt in deze wereld zat? Zou je mensen vertrouwen, of liever op jezelf blijven?”, “Wat zou je personage nodig hebben om een level omhoog te gaan — en jijzelf?” en dan afsluiten met een zin als “Je hoeft niet alles te vertellen, maar ik ben er wel als je ooit iets kwijt wilt.” of “Soms zeggen games meer dan woorden, hè?”
Voor jezelf zou ik iemand zoeken waar je al je gevoelens mag uiten, zonder dat de ander oordeelt. Niet iemand die je na staat, geen bekende, kan zelfs dezelfde zijn als die met je zoon praat. In dit soort situaties heb je vaak heel veel aan ervaringsdeskundigen.
Vertel jezelf iedere dag dat je het goed doet, dat je doet wat je kan, je geeft wat je kan en dat is voor vandaag voldoende. Alleen maar vechten put uit, laat het verdriet er ook zijn. Inzicht krijgen in je emoties en gevoelens schept ruimte voor nieuwe dingen.
Heel veel sterkte met alles en je doet het goed!
Zelf ben ik ervaringsdeskundige op meerdere gebieden en heb o.a. een lichamelijke beperking. Ik kan mijzelf ook best verliezen in een game, omdat ik daar niet anders ben dan een ander. Ik kan daar rennen, springen en alles doen zoals de game van mij verwacht. Zonder dat er andere mensen zijn, die iets van mij verwachten wat ik niet (aan)kan.
Ga eens naast hem zitten, heel kort, niets zeggen alleen maar kijken. Een volgende keer blijft je iets langer zitten en stel je wat vragen. Stap voor stap. Je voelt vanzelf wanneer hij er aan toe is om ze te beantwoorden. Vragen zoals "Als jij een personage uit dit spel zou zijn, wie zou je dan willen zijn? Waarom die?”,
“Welke plek in dit spel voelt een beetje als een plek waar jij je veilig zou voelen?”, “Wat zou jij doen als je echt in deze wereld zat? Zou je mensen vertrouwen, of liever op jezelf blijven?”, “Wat zou je personage nodig hebben om een level omhoog te gaan — en jijzelf?” en dan afsluiten met een zin als “Je hoeft niet alles te vertellen, maar ik ben er wel als je ooit iets kwijt wilt.” of “Soms zeggen games meer dan woorden, hè?”
Voor jezelf zou ik iemand zoeken waar je al je gevoelens mag uiten, zonder dat de ander oordeelt. Niet iemand die je na staat, geen bekende, kan zelfs dezelfde zijn als die met je zoon praat. In dit soort situaties heb je vaak heel veel aan ervaringsdeskundigen.
Vertel jezelf iedere dag dat je het goed doet, dat je doet wat je kan, je geeft wat je kan en dat is voor vandaag voldoende. Alleen maar vechten put uit, laat het verdriet er ook zijn. Inzicht krijgen in je emoties en gevoelens schept ruimte voor nieuwe dingen.
Heel veel sterkte met alles en je doet het goed!
donderdag 29 mei 2025 om 20:18
donderdag 29 mei 2025 om 20:24
Ggz heeft ons heel erg geholpen, zij hebben het gedoe met school/leerplichtambtenaar opgevangen en de druk en frustratie bij ons weggehaald. Ook is er een paar keer iemand thuis geweest, zou dat nog een optie zijn TO? Iemand die aan huis contact met jouw kind probeert te leggen?
Het lijkt me voor jouw kind ook heel lastig om de behandelingen aan te gaan, als daarachter de (begrijpelijke) verwachting ligt dat hij weer naar school moet als hij weer 'beter' is. En dat is (bv vanwege pestverleden) doodeng. Ik weet niet of die druk gevoeld wordt hoor, maar bij mijn kind gaf het veel ruimte om van iedereen (ons, ggz) te horen dat school alleen een optie is als hij eraan toe is, en anders niet.
Het lijkt me voor jouw kind ook heel lastig om de behandelingen aan te gaan, als daarachter de (begrijpelijke) verwachting ligt dat hij weer naar school moet als hij weer 'beter' is. En dat is (bv vanwege pestverleden) doodeng. Ik weet niet of die druk gevoeld wordt hoor, maar bij mijn kind gaf het veel ruimte om van iedereen (ons, ggz) te horen dat school alleen een optie is als hij eraan toe is, en anders niet.
donderdag 29 mei 2025 om 20:25
We hebben katten, daar is hij inderdaad gek mee.Ballon schreef: ↑29-05-2025 20:18Puberteit is echt lastig hé.
Zou een huisdier m kunnen helpen?
Zodat hij ook even zijn aandacht op iets anders kan richten?
Niet achter de computer, en ook niet praten over problemen. Maar wel knuffelen en als t kan ook ervoor zorgen ( hond uitlaten, hok schoonmaken, eten geven etc)
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 20:27
Het is lastig, want hij wil graag overgaan. Hij wil niet bij die 'kleuters' in de klas komen. Tegelijkertijd lukt het hem niet iets te doen. Dus het kan intussen bijna niet anders dan dat hij blijft zitten. School denkt goed mee, hij mag evt zijn toetsen thuis voorbereiden en maken, maar het lukt hem niet.Renske schreef: ↑29-05-2025 20:24Ggz heeft ons heel erg geholpen, zij hebben het gedoe met school/leerplichtambtenaar opgevangen en de druk en frustratie bij ons weggehaald. Ook is er een paar keer iemand thuis geweest, zou dat nog een optie zijn TO? Iemand die aan huis contact met jouw kind probeert te leggen?
Het lijkt me voor jouw kind ook heel lastig om de behandelingen aan te gaan, als daarachter de (begrijpelijke) verwachting ligt dat hij weer naar school moet als hij weer 'beter' is. En dat is (bv vanwege pestverleden) doodeng. Ik weet niet of die druk gevoeld wordt hoor, maar bij mijn kind gaf het veel ruimte om van iedereen (ons, ggz) te horen dat school alleen een optie is als hij eraan toe is, en anders niet.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 20:42
Dat is lastig, acceptatie zal ws veel rust geven maar ook begrijpelijk dat hij over wil gaan. Al genoeg reden om je kut te voelen. Wel fijn dat school meedenkt trouwens.VickyP2 schreef: ↑29-05-2025 20:27Het is lastig, want hij wil graag overgaan. Hij wil niet bij die 'kleuters' in de klas komen. Tegelijkertijd lukt het hem niet iets te doen. Dus het kan intussen bijna niet anders dan dat hij blijft zitten. School denkt goed mee, hij mag evt zijn toetsen thuis voorbereiden en maken, maar het lukt hem niet.
donderdag 29 mei 2025 om 20:46
Omdat je zelf al denkt aan autisme, wil ik daar ook iets over zeggen.VickyP2 schreef: ↑29-05-2025 20:27Het is lastig, want hij wil graag overgaan. Hij wil niet bij die 'kleuters' in de klas komen. Tegelijkertijd lukt het hem niet iets te doen. Dus het kan intussen bijna niet anders dan dat hij blijft zitten. School denkt goed mee, hij mag evt zijn toetsen thuis voorbereiden en maken, maar het lukt hem niet.
Je komt zelf uit de ggz, dus mss zeg ik niks nieuws.
Wat ik zelden lees, maar wel weet uit eigen ervaring én die van andere autisten is dat het voor veel autisten enorm lastig is om ergens mee te beginnen.
Hier noemen we dat: we hebben geen startmotor.
Ik wil mijn hele leven al van alles, maar ik kom tot weinig. Naast gebrek aan startmotor heb ik ook veel energie nodig om alleen al uit bed te komen en een beetje voor mezelf te zorgen.
Mede hierdoor was mijn schooltijd echt een hel: altijd oververmoeid, overvraagd. Daardoor had ik op de middelbare school mijn eerste burnout, een woord dat toen nog niet eens bestond.
Na ettelijke studies en baantjes, die ik allemaal niet volhield, ben ik gelukkig afgekeurd. Daardoor leef ik nu een zeer kalm leven, met zeer gedoseerde verplichtingen.
Dat is niet wat je voor je puber voor ogen hebt, uiteraard, maar mss is dat uiteindelijk toch het maximaal haalbare.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 29 mei 2025 om 20:51
Fijn dat je je inzicht deelt, dat is denk ik een onderbelicht deel van ass. Ik weet natuurlijk niet of dit ook zo is bij mijn zoon, hij is altijd energiek, vol plannen én acties geweest. Hij is niet meer het kind wat ik kende. Ik zou zo graag willen weten wat hem nou echt zo belemmert, maar ik kom er niet achter. Ik weet niet of hij het zelf wel weet.Solomio schreef: ↑29-05-2025 20:46Omdat je zelf al denkt aan autisme, wil ik daar ook iets over zeggen.
Je komt zelf uit de ggz, dus mss zeg ik niks nieuws.
Wat ik zelden lees, maar wel weet uit eigen ervaring én die van andere autisten is dat het voor veel autisten enorm lastig is om ergens mee te beginnen.
Hier noemen we dat: we hebben geen startmotor.
Ik wil mijn hele leven al van alles, maar ik kom tot weinig. Naast gebrek aan startmotor heb ik ook veel energie nodig om alleen al uit bed te komen en een beetje voor mezelf te zorgen.
Mede hierdoor was mijn schooltijd echt een hel: altijd oververmoeid, overvraagd. Daardoor had ik op de middelbare school mijn eerste burnout, een woord dat toen nog niet eens bestond.
Na ettelijke studies en baantjes, die ik allemaal niet volhield, ben ik gelukkig afgekeurd. Daardoor leef ik nu een zeer kalm leven, met zeer gedoseerde verplichtingen.
Dat is niet wat je voor je puber voor ogen hebt, uiteraard, maar mss is dat uiteindelijk toch het maximaal haalbare.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
donderdag 29 mei 2025 om 20:58
Kleine stapjes….. voor dagbesteding nu te vroeg.VickyP2 schreef: ↑29-05-2025 14:33EMDR ivm pest verleden, wil hij niet. Groepstherapie, hielp niet volgens hem. Individuele therapie, hij vond de psycholoog stom. Antidepressivum, hielp niet volgens hem. Nu heeft hij een nieuwe, meer lichaamsgerichte, therapeut, nu komt hij zijn bed niet uit. En dagbesteding: helemaal eens! Maar hoe dan?
Hier wilde kind ook niks en eerlijk ze was op het laatst op een punt dat ze ook nergens meer toe in staat was. uiteindelijk hebben wij gezegd dat dat prima was, maar dat ze dan in ieder geval wel haar medicatie moest nemen, stemde ze mee in. Daarnaast is er ingezet op het systeem, zij hulp, iedereen hulp en een vrijstelling via de leerplicht zodat ze dat stuk los kon laten en er ruimte ontstond om beter te worden. Ze heeft andere therapie gekregen, niet via de GGZ en dat is echt haar redding geweest. Ze “leeft” weer. Niet via de route die haar leeftijdsgenoten doen, maar wel met elke dag activiteiten, ook buiten, alleen en met hulp en komt weer in aanraking met leeftijdsgenoten.
Heel veel met sturing maar zolang ze het idee heeft zelf in control te zijn lukt alles
donderdag 29 mei 2025 om 21:15
Lastige situatie zeg, dikke knuffel voor jullie!
Interesse in zijn gamewereld vind ik een hele goede. Ik ben zelf bekend met terugkerende depressies en praten met een ervaringsdeskundige helpt mij heel goed. Dat geeft herkenning en erkenning. Je zou eens kunnen kijken of er een herstelacademie bij jou in de buurt is.
Daar geven ze oa cursussen op het gebied van herstel en er zij vaak ook praatgroepen zoals een depressie groep, dus praten met lotgenoten.
Je zou eens contact kunnen opnemen met zo’n herstelacademie om te kijken of daar ze daar pubers/jongere/jongvolwassene kennen die wellicht een keer bij jouw zoon zouden willen langskomen thuis. Want herstelacademies bieden vaak een leerlijn aan waarbij deelnemers zich kunnen ontwikkelen tot ervaringsdeskundige zodat ze uiteindelijk anderen kunnen ondersteunen (dat doe ik nu zelf ook). Dan kunnen ze op een hele ongedwongen manier met elkaar in gesprek komen. Als diegene zijn ervaringen deelt is de kans aanwezig dat jouw zoon ook gaat praten. Dan weet hij iig dat hij niet de enige is die worstelt met depressie of bijvoorbeeld pesten, dus herkenning en erkenning. En mss kan diegene wel stap voor stap meer dingen met jouw zoon gaan doen zoals bijvoorbeeld samen gamen of een keer naar de bioscoop, samen wandelen etc.
Is er geen herstelacademie in de buurt dan zou je ook eens bij de ggz kunnen informeren of online eens kijken wat voor organisaties er bij jou in de buurt zijn.
Succes ik n nogmaals een dikke knuffel!
Interesse in zijn gamewereld vind ik een hele goede. Ik ben zelf bekend met terugkerende depressies en praten met een ervaringsdeskundige helpt mij heel goed. Dat geeft herkenning en erkenning. Je zou eens kunnen kijken of er een herstelacademie bij jou in de buurt is.
Daar geven ze oa cursussen op het gebied van herstel en er zij vaak ook praatgroepen zoals een depressie groep, dus praten met lotgenoten.
Je zou eens contact kunnen opnemen met zo’n herstelacademie om te kijken of daar ze daar pubers/jongere/jongvolwassene kennen die wellicht een keer bij jouw zoon zouden willen langskomen thuis. Want herstelacademies bieden vaak een leerlijn aan waarbij deelnemers zich kunnen ontwikkelen tot ervaringsdeskundige zodat ze uiteindelijk anderen kunnen ondersteunen (dat doe ik nu zelf ook). Dan kunnen ze op een hele ongedwongen manier met elkaar in gesprek komen. Als diegene zijn ervaringen deelt is de kans aanwezig dat jouw zoon ook gaat praten. Dan weet hij iig dat hij niet de enige is die worstelt met depressie of bijvoorbeeld pesten, dus herkenning en erkenning. En mss kan diegene wel stap voor stap meer dingen met jouw zoon gaan doen zoals bijvoorbeeld samen gamen of een keer naar de bioscoop, samen wandelen etc.
Is er geen herstelacademie in de buurt dan zou je ook eens bij de ggz kunnen informeren of online eens kijken wat voor organisaties er bij jou in de buurt zijn.
Succes ik n nogmaals een dikke knuffel!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
