Kinderen
alle pijlers
wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?
vrijdag 4 juli 2008 om 22:43
Dank jullie wel voor de input trouwens. Wordt erg gewaardeerd! Enne, maakt ook een boel los trouwens. Maakt voelbaar hoe dun het ijs is (want ik voel door dit schrijven mijn spanning oplopen. Of, ik kan beter zeggen, ik voel 'm weer, waar ik dacht dat het weg was. Je hoeft me er bijna maar aan te herinneren en pats, ik zit er vol in). Dochter ligt lekker te slapen, maar als ze hier was en teveel de "verkeerde" dingen zou doen, zou ik daar niet goed op reageren. Sterk geergerd met sterke negatieve/gekleurde gevoelens naar haar toe. Stom hoor dat dit zo aanwezig is.
vrijdag 4 juli 2008 om 22:45
En zoals je het zelf beschrijft, het consequent zijn dat je doet, doe je het misschien wel goed, ik weet het eerlijk niet, maar het klinkt mij zo vermoeiend in de oren. Ik wil ook dat bepaalde regels gerespecteerd worden maar ik heb er eenvoudig weg niet de tijd voor om "op alle slakken zout te leggen" waarmee ik niet wil zeggen dat je het allemaal slakken zijn hoor.
Mijn energie zou weg zijn, na zo'n dagje, zeker weten. Ik probeer op sommige punten een beetje mee te veren en op andere punten streng te zijn, zodat neit alles de hele dag een strijd wordt.
Mijn energie zou weg zijn, na zo'n dagje, zeker weten. Ik probeer op sommige punten een beetje mee te veren en op andere punten streng te zijn, zodat neit alles de hele dag een strijd wordt.
vrijdag 4 juli 2008 om 22:52
De dingen die je in je laatste post omschrijft lijken me vrij normaal. Waar ik het idee had dat je jezelf nogal hoge eisen stelde is bij het wegzetten van de box -waarom, is toch een veilige speelplek zolang ze er niet uitklimt- en bij het afleren van het flesje -daar zijn ze echt met een jaar of twee wel vanaf en dan kunnen ze ook móói drinken-
Op dit moment: is er ruimte voor haar nukken? Die horen er gewoon bij. Jij bent niet evenwichtig in stemming, mss vriend ook niet, zij kan haar goede en haar slechte dagen hebben en daar moet -binnen grenzen- wel ruimte voor zijn.
Een beetje meeveren. Eens een keer een grap maken om/met haar ook al zou je liever dat ze nu en meteen stopt met dat gezeik. Die van mij liggen in een deuk als ik zielig doe. Of ze voelen zich daardoor diep gekwetst maar dan krijg ik gelijk medelijden met ze en dan is het ijs ook alweer gebroken.
Denk dat dat het belangrijkste is. Die regels zijn een broodnodig gegeven, maar er moet aandacht zijn voor het mensje dat die regels maar moet accepteren. Dat betekent soms dus ook aandacht voor wat haar zo nukkig maakt, hoe zij zich voelt, in plaats van alleen aandacht voor het stoppen van het gedram.
Als zij zich begrepen voelt heeft ze ook iets minder grond om te drammen. Dan kan ze alsnog drammen over de regels, maar is het minder persoonlijk geworden.
Op dit moment: is er ruimte voor haar nukken? Die horen er gewoon bij. Jij bent niet evenwichtig in stemming, mss vriend ook niet, zij kan haar goede en haar slechte dagen hebben en daar moet -binnen grenzen- wel ruimte voor zijn.
Een beetje meeveren. Eens een keer een grap maken om/met haar ook al zou je liever dat ze nu en meteen stopt met dat gezeik. Die van mij liggen in een deuk als ik zielig doe. Of ze voelen zich daardoor diep gekwetst maar dan krijg ik gelijk medelijden met ze en dan is het ijs ook alweer gebroken.
Denk dat dat het belangrijkste is. Die regels zijn een broodnodig gegeven, maar er moet aandacht zijn voor het mensje dat die regels maar moet accepteren. Dat betekent soms dus ook aandacht voor wat haar zo nukkig maakt, hoe zij zich voelt, in plaats van alleen aandacht voor het stoppen van het gedram.
Als zij zich begrepen voelt heeft ze ook iets minder grond om te drammen. Dan kan ze alsnog drammen over de regels, maar is het minder persoonlijk geworden.
vrijdag 4 juli 2008 om 22:59
Voorbeeld het ijsjesverhaal. Heb je ergens in de vakantie wel eens een gesprekje gehad als volgt:
Ik wil een ijsje.
Wil jij een ijsje. Maar je hebt er net één op. Vind je ze zo lekker dan?Ja.
Ik snap het best dat je ze lekker vindt. Maar mama vindt ze ook lekker. Mama wil zelf haar ijsje opeten.
Jij zou best nog een likje lusten he?
Jah, mag ik een likje.
Nou, ik eet mijn ijsje op, en dan mag jij de onderkant van het hoorntje, okee?
De schuingedrukte woorden benoemen haar gevoel. Of wat jij denkt dat haar gevoel is dan. En in mijn voorbeeld laat ik haar dan wel het laatste eindje van het ijsje op eten, kom ik haar toch een beetje tegemoet. Makkelijker dan een principestrijd.
Ik wil een ijsje.
Wil jij een ijsje. Maar je hebt er net één op. Vind je ze zo lekker dan?Ja.
Ik snap het best dat je ze lekker vindt. Maar mama vindt ze ook lekker. Mama wil zelf haar ijsje opeten.
Jij zou best nog een likje lusten he?
Jah, mag ik een likje.
Nou, ik eet mijn ijsje op, en dan mag jij de onderkant van het hoorntje, okee?
De schuingedrukte woorden benoemen haar gevoel. Of wat jij denkt dat haar gevoel is dan. En in mijn voorbeeld laat ik haar dan wel het laatste eindje van het ijsje op eten, kom ik haar toch een beetje tegemoet. Makkelijker dan een principestrijd.
vrijdag 4 juli 2008 om 23:03
Intiem,
Lukt het je misschien om wat meer te focussen op de positieve dingen die je dochter doet?
En idd wat Mamzelle zegt, probeer eens wat te ouwehoeren, kinderen hier zijn gek op praten over poep (ja echt, dan liggen ze in een deuk, mmm lekker broodje poep, glaasje poep erbij mmm), ik ben nu al op een punt dat ik dan echt mee kan lachen!
Ook leuk vinden ze als ze voordat ze naar bed gaan (uit zelfbescherming een zeeer kort bedritueel, nl 2 keer een kus, instoppen, lampjes aan, verder niks) even op de kop worden gehouden: "waar moet ik dit vieze ding neerleggen, in de wasmand, in het potje, in bad, " vinden ze erg leuk, en ik ook! Eindelijk iets leuks, ongedwongen, zonder na te denken over of het nou wel of niet pedagogisch verantwoord is.
Lukt het je misschien om wat meer te focussen op de positieve dingen die je dochter doet?
En idd wat Mamzelle zegt, probeer eens wat te ouwehoeren, kinderen hier zijn gek op praten over poep (ja echt, dan liggen ze in een deuk, mmm lekker broodje poep, glaasje poep erbij mmm), ik ben nu al op een punt dat ik dan echt mee kan lachen!
Ook leuk vinden ze als ze voordat ze naar bed gaan (uit zelfbescherming een zeeer kort bedritueel, nl 2 keer een kus, instoppen, lampjes aan, verder niks) even op de kop worden gehouden: "waar moet ik dit vieze ding neerleggen, in de wasmand, in het potje, in bad, " vinden ze erg leuk, en ik ook! Eindelijk iets leuks, ongedwongen, zonder na te denken over of het nou wel of niet pedagogisch verantwoord is.
vrijdag 4 juli 2008 om 23:06
En op alle slakken zout leggen komt hier de sfeer ook niet ten goede.
Daarom probeer ik juist zo min mogelijk regels te houden.
Ze moeten naar mij luisteren, dus als ik wat zeg/vertel/vraag wil ik gewoon hebben dat ze luisteren, dat ik dus niet het (machteloze) gevoel heb dat ik tegen een muur praat.
Daarom probeer ik juist zo min mogelijk regels te houden.
Ze moeten naar mij luisteren, dus als ik wat zeg/vertel/vraag wil ik gewoon hebben dat ze luisteren, dat ik dus niet het (machteloze) gevoel heb dat ik tegen een muur praat.
vrijdag 4 juli 2008 om 23:08
Oh ja, en wat betreft het lopen, heb je dat al eens met een (kleine) poppenbuggy geprobeerd?
Dat werkte hier voor dochter erg goed (ze treuzelt ook tijdens het lopen, begint te miepen dat ze moe is, en kwebbelt zoveel dat ze vergeet te lopen)
Zoontje van bijna 3 loopt trouwens al een jaar met gemak 2 kilometer aan het handje mee, dus dat is niet per definitie te ver voor een kindje van die leeftijd.
Dat werkte hier voor dochter erg goed (ze treuzelt ook tijdens het lopen, begint te miepen dat ze moe is, en kwebbelt zoveel dat ze vergeet te lopen)
Zoontje van bijna 3 loopt trouwens al een jaar met gemak 2 kilometer aan het handje mee, dus dat is niet per definitie te ver voor een kindje van die leeftijd.
zaterdag 5 juli 2008 om 01:02
@ Intiem goed dat je hulpverleners ervan weten. Een melding bij het AMK is dan niet nodig want dan wordt je geevalueerd.Opvoeden is zeker niet altijd een feest, maar het wordt echt leuker!
@ Sunemon: jouw verhaal klopt gewoon niet, die grens kan je niet zo stellen. Een "pedagogische tik" bestaat niet, elke tik is verre van pedagogisch, daarom is twee jaar geleden ook in de wet opgenomen dat deze vorm van straffen valt onder mishandeling.
@ Sunemon: jouw verhaal klopt gewoon niet, die grens kan je niet zo stellen. Een "pedagogische tik" bestaat niet, elke tik is verre van pedagogisch, daarom is twee jaar geleden ook in de wet opgenomen dat deze vorm van straffen valt onder mishandeling.
zaterdag 5 juli 2008 om 08:24
Ik lees al de hele tijd dit topic mee maar heb niet meer gereageerd. Ik vind het heel knap hoe open je bent en dat je zo bezig bent met je eigen opvoedtechnieken, maar ík word al gespannen en nerveus van de situaties die je beschrijft. Dus ik kan me niet eens voorstellen hoe dat voor jou, en belangrijker nog, voor je dochter, moet zijn.
Ik denk echt echt echt dat je een heleboel dingen moet gaan loslaten. Ik krijg enorm de kriebels van alle regeltjes die je wil dat je dochter naleeft en alles wat ze al moet kunnen. En dan vooral van de redenen waarom. Waarom is het nu in hemelsnaam zo belangrijk dat ze zelf 2 km loopt? Ze heeft daar kennelijk gewoon echt geen zin in, kan het misschien wel helemaal niet aan (want jij zegt wel dat ze het kan maar zoals je het beschrijft lijkt het niet alsof het al ooit één keer wel gelukt is). Ik zou als ik jouw dochter was ook enorm mijn kont tegen de kribbe gooien. Ze is drie en wil ook wel eens zelf iets bepalen. Maar nee, mamma en het consultatiebureau hebben bedacht dat ze iets al moet kunnen dus moet het ook.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het hartstikke knap dat je het kúnt, voortdurend zo consequent zijn, maar ik denk echt dat dat je grootste probleem is. Wat ik je zou adviseren is om een paar dingen te kiezen die je echt belangrijk vindt (pick your battles), daar geen duimbreed in toe te geven, en haar in de rest wat meer ruimte te laten. En vooral het zelf lopen zou ik echt los laten, wat een machtsstrijd is dat geworden. Laat het kind toch lekker in de buggy zitten, jammer dan dat het niet is 'hoe het hoort'. Ze wil echt niet tot haar zestiende rondgereden worden en komt er vanzelf wel een keer uit.
Ik begrijp dat het voor jou heel moeilijk is om flexibel te zijn, maar toch denk ik dat je het er jezelf in the long run een stuk makkelijker mee maakt. Geef je dochter een beetje de ruimte, dat heeft iedereen toch nodig?
Ik denk echt echt echt dat je een heleboel dingen moet gaan loslaten. Ik krijg enorm de kriebels van alle regeltjes die je wil dat je dochter naleeft en alles wat ze al moet kunnen. En dan vooral van de redenen waarom. Waarom is het nu in hemelsnaam zo belangrijk dat ze zelf 2 km loopt? Ze heeft daar kennelijk gewoon echt geen zin in, kan het misschien wel helemaal niet aan (want jij zegt wel dat ze het kan maar zoals je het beschrijft lijkt het niet alsof het al ooit één keer wel gelukt is). Ik zou als ik jouw dochter was ook enorm mijn kont tegen de kribbe gooien. Ze is drie en wil ook wel eens zelf iets bepalen. Maar nee, mamma en het consultatiebureau hebben bedacht dat ze iets al moet kunnen dus moet het ook.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het hartstikke knap dat je het kúnt, voortdurend zo consequent zijn, maar ik denk echt dat dat je grootste probleem is. Wat ik je zou adviseren is om een paar dingen te kiezen die je echt belangrijk vindt (pick your battles), daar geen duimbreed in toe te geven, en haar in de rest wat meer ruimte te laten. En vooral het zelf lopen zou ik echt los laten, wat een machtsstrijd is dat geworden. Laat het kind toch lekker in de buggy zitten, jammer dan dat het niet is 'hoe het hoort'. Ze wil echt niet tot haar zestiende rondgereden worden en komt er vanzelf wel een keer uit.
Ik begrijp dat het voor jou heel moeilijk is om flexibel te zijn, maar toch denk ik dat je het er jezelf in the long run een stuk makkelijker mee maakt. Geef je dochter een beetje de ruimte, dat heeft iedereen toch nodig?
zaterdag 5 juli 2008 om 11:34
Vanochtend stond er trouwens een ijsjesincident voor me bij de kassa -ik durfde me er niet tegenaan te bemoeien-
De moeder zei alleen maar in dertien versies 'nee, ik ben klaar met je, je krijgt niks meer vandaag, je gaat naar boven als we thuis zijn'
Ik miste dus heel erg het stukje uitleggen waarom niet 'als je nog een ijsje eet wordt je hollebollegijs hoor' of 'ik heb geen geld om elke dag ijsjes te kopen, lieverd' en het stukje begrip 'lieverd, ik snap het wel, maar nu is het geen ijsjestijd, een volgende keer doen we weer een ijsje'
Weet natuurlijk niet hoe dat bij jou gaat, Intiem. Jij wás het niet want jij woont niet in mijn stad.
De moeder zei alleen maar in dertien versies 'nee, ik ben klaar met je, je krijgt niks meer vandaag, je gaat naar boven als we thuis zijn'
Ik miste dus heel erg het stukje uitleggen waarom niet 'als je nog een ijsje eet wordt je hollebollegijs hoor' of 'ik heb geen geld om elke dag ijsjes te kopen, lieverd' en het stukje begrip 'lieverd, ik snap het wel, maar nu is het geen ijsjestijd, een volgende keer doen we weer een ijsje'
Weet natuurlijk niet hoe dat bij jou gaat, Intiem. Jij wás het niet want jij woont niet in mijn stad.
zaterdag 5 juli 2008 om 14:23
Nee, Mamzelle, ik was het inderdaad niet hahaha! Misschien een andere mama die haar buik vol had van telkens opnieuw de ijsjes vraag?
Ik ga echt erg mijn best doen om los te laten en positief te zijn. Ik wil daar in therapie ook aandacht voor vragen hoe ik dit moet/kan leren.
Stomme is dat ik zo moeilijk positief kan zijn. Ik probeer het wel hoor, maar ik merk dat ik gewoon uitermate kritisch naar dochter (en vriend en for that matter de wereld) kijk.
Stom genoeg kan ik af en toe het draadje met haar kwijt zijn. Ik weet niet of jullie dit herkennen of snappen wat ik bedoel. Maar dan lijkt er helemaal geen connectie te zijn met haar (vanuit mij). Ik voel niks bij haar, ik voel geen liefde of dochter band. Ik voel niet dat ze van mij is...
Gevoelsmatig voelt ze dan als een vreemde en ik kan soms zelfs weerstand voelen naar haar. Dan is de mate van objectiviteit (nou ja, objectief is het niet, want dan zou ik niet zo'n sterke weerstand of aversie voelen als het echt een wildvreemd kindje is) groot, bekijk ik haar bijna alsof ik haar niet ken. Beoordelend, kritisch. Heb dat het eerste jaar na de geboorte ook gehad. Ik kon maar niet wennen aan het feit dat ze mijn dochter was. Keek ik in de spiegel naar ons samen en leek dat zo'n surrealistisch plaatje. Net alsof ik naar twee vreemden zat te kijken. Dus ik zie natuurlijk wel, maar ik voel er niks bij. Nou ja, misschien een beetje vaag verhaal.
Maar goed, situatie van vanochtend er maar even bijhalen om het uit te leggen:
we gingen de tuin in van vriend (woont in een groot pand met een gezamenlijke tuin en daar is een grote trampoline). Maar dochter wil gewoon eigenlijk niet springen. Ze wil vooral op ons hangen en dat wij springen en zij een beetje kan wiegen door het gespring. Ondertussen heeft ze wel een boel commentaar, want dit is te hard, dat te zacht, daar te wild. Etc. Ik had er al snel geen zin meer in en dacht, ik ga mijn koffie drinken. Als je alleen maar commentaar kan hebben, doe je het maar lekker zelf. En ging dus zitten.
Vanuit zit positie kan ik dan het tafereeltje dochter en vriend bekijken en ik merk dan hoe negatief/oordelend en kritisch ik me voel. Ik zie/voel helemaal geen leuk kindje en dat ik denk, "kijk es, dat zijn nou mijn twee schatjes".
In plaats daarvan zag ik mijn dochter als een dikkie met al die putjes in d'r benen en billen, die zelfs op een speelse manier (nl. trampoline) niet eens tot bewegen te motiveren is. Ik zag haar met een bolle toet beetje jammeren en mekkeren tegen papa dat hij meer dit of dat moest doen. En ik voel me dan vooral ergeren aan haar. Denk dan best lompe dingen (die ik niet zeg natuurlijk, want dan is de schade groot. Maar stomme is dat ik het wel voel : (
Denk dan, hup, ga eens springen luilak! Nogal wiedes dat je zo dik bent, je bent nog te beroerd om maar een beetje te bewegen ook.
Ik vind het zo erg dat ik uberhaupt zo kan denken over haar en ik vind het slecht dat ik het doe. Ik probeer dit erg te negeren, maar feit is dat het toch gebeurt. Die ergernissen die ik niet uitspreek, maar voor me hou (zoals het hoort, want het zijn mijn frusten en niet de hare) potten zich dan wel op. En op dagen dat het allemaal te veel is, knalt het er toch uit. Vind ik haar echt afgrijselijk en strontvervelend in het kwadraat. Allemaal opgespaard door dit soort stomme gedachten. Ik wou dat ik die knop uit kon zetten en gewoon eens meer en vaker kon genieten van het kleine lieve meisje wat ze daarnaast ook gewoon is! En als ik voel en relaxt ben ook echt voel! Ik wou alleen dat ik zoveel vaker dat gevoel kon hebben.
Dit is iets dat ik denk ik echt alleen maar kan oplossen en onderzoeken in therapie, want na jarenlang weet ik nog steeds niet hoe ik van dat negatieve af kan komen. Vriend is wat dat betreft net zo goed slachtoffer van mijn sterk negatief (beoordelende) kritische of zelfs de hoek van de aversie en geen band voelen en dat is zo zonde! Want ik weet dat de liefde er is. Maar ik wil het voelen en niet doen op basis van weten
Ik kan al die poeslief leuke uitleg dingen best doen en doe het ook (uitleggen, soms flexibele en verend etc.). Maar het is allemaal zo gemaakt vaak. Zelfs flexibel en verend is bedacht door mij. Het hele opvoed en handel gebeuren, incl. spontaan zijn, lijkt allemaal zo bedacht. Het voelt vaak als gemaakt.
Nou ja, duf verhaal. Kan me voorstellen als dit niet begrepen wordt. Verwacht ik ook niet. Maar kan het niet helpen dat dit 8 van de 10 keer wel zo werkt voor mij en mijn waarheid is. De beleving van de wereld maakt de waarheid en als ik de wereld zo beleef, is dat mijn waarheid. Of dat nu terecht is of niet. En soms zou ik echt willen dat ik een andere waarheid krijg. Eentje waarbij ik gewoon wel contact heb met mezelf en de anderen die toch echt mijn liefdes zijn!
Ik ga echt erg mijn best doen om los te laten en positief te zijn. Ik wil daar in therapie ook aandacht voor vragen hoe ik dit moet/kan leren.
Stomme is dat ik zo moeilijk positief kan zijn. Ik probeer het wel hoor, maar ik merk dat ik gewoon uitermate kritisch naar dochter (en vriend en for that matter de wereld) kijk.
Stom genoeg kan ik af en toe het draadje met haar kwijt zijn. Ik weet niet of jullie dit herkennen of snappen wat ik bedoel. Maar dan lijkt er helemaal geen connectie te zijn met haar (vanuit mij). Ik voel niks bij haar, ik voel geen liefde of dochter band. Ik voel niet dat ze van mij is...
Gevoelsmatig voelt ze dan als een vreemde en ik kan soms zelfs weerstand voelen naar haar. Dan is de mate van objectiviteit (nou ja, objectief is het niet, want dan zou ik niet zo'n sterke weerstand of aversie voelen als het echt een wildvreemd kindje is) groot, bekijk ik haar bijna alsof ik haar niet ken. Beoordelend, kritisch. Heb dat het eerste jaar na de geboorte ook gehad. Ik kon maar niet wennen aan het feit dat ze mijn dochter was. Keek ik in de spiegel naar ons samen en leek dat zo'n surrealistisch plaatje. Net alsof ik naar twee vreemden zat te kijken. Dus ik zie natuurlijk wel, maar ik voel er niks bij. Nou ja, misschien een beetje vaag verhaal.
Maar goed, situatie van vanochtend er maar even bijhalen om het uit te leggen:
we gingen de tuin in van vriend (woont in een groot pand met een gezamenlijke tuin en daar is een grote trampoline). Maar dochter wil gewoon eigenlijk niet springen. Ze wil vooral op ons hangen en dat wij springen en zij een beetje kan wiegen door het gespring. Ondertussen heeft ze wel een boel commentaar, want dit is te hard, dat te zacht, daar te wild. Etc. Ik had er al snel geen zin meer in en dacht, ik ga mijn koffie drinken. Als je alleen maar commentaar kan hebben, doe je het maar lekker zelf. En ging dus zitten.
Vanuit zit positie kan ik dan het tafereeltje dochter en vriend bekijken en ik merk dan hoe negatief/oordelend en kritisch ik me voel. Ik zie/voel helemaal geen leuk kindje en dat ik denk, "kijk es, dat zijn nou mijn twee schatjes".
In plaats daarvan zag ik mijn dochter als een dikkie met al die putjes in d'r benen en billen, die zelfs op een speelse manier (nl. trampoline) niet eens tot bewegen te motiveren is. Ik zag haar met een bolle toet beetje jammeren en mekkeren tegen papa dat hij meer dit of dat moest doen. En ik voel me dan vooral ergeren aan haar. Denk dan best lompe dingen (die ik niet zeg natuurlijk, want dan is de schade groot. Maar stomme is dat ik het wel voel : (
Denk dan, hup, ga eens springen luilak! Nogal wiedes dat je zo dik bent, je bent nog te beroerd om maar een beetje te bewegen ook.
Ik vind het zo erg dat ik uberhaupt zo kan denken over haar en ik vind het slecht dat ik het doe. Ik probeer dit erg te negeren, maar feit is dat het toch gebeurt. Die ergernissen die ik niet uitspreek, maar voor me hou (zoals het hoort, want het zijn mijn frusten en niet de hare) potten zich dan wel op. En op dagen dat het allemaal te veel is, knalt het er toch uit. Vind ik haar echt afgrijselijk en strontvervelend in het kwadraat. Allemaal opgespaard door dit soort stomme gedachten. Ik wou dat ik die knop uit kon zetten en gewoon eens meer en vaker kon genieten van het kleine lieve meisje wat ze daarnaast ook gewoon is! En als ik voel en relaxt ben ook echt voel! Ik wou alleen dat ik zoveel vaker dat gevoel kon hebben.
Dit is iets dat ik denk ik echt alleen maar kan oplossen en onderzoeken in therapie, want na jarenlang weet ik nog steeds niet hoe ik van dat negatieve af kan komen. Vriend is wat dat betreft net zo goed slachtoffer van mijn sterk negatief (beoordelende) kritische of zelfs de hoek van de aversie en geen band voelen en dat is zo zonde! Want ik weet dat de liefde er is. Maar ik wil het voelen en niet doen op basis van weten
Ik kan al die poeslief leuke uitleg dingen best doen en doe het ook (uitleggen, soms flexibele en verend etc.). Maar het is allemaal zo gemaakt vaak. Zelfs flexibel en verend is bedacht door mij. Het hele opvoed en handel gebeuren, incl. spontaan zijn, lijkt allemaal zo bedacht. Het voelt vaak als gemaakt.
Nou ja, duf verhaal. Kan me voorstellen als dit niet begrepen wordt. Verwacht ik ook niet. Maar kan het niet helpen dat dit 8 van de 10 keer wel zo werkt voor mij en mijn waarheid is. De beleving van de wereld maakt de waarheid en als ik de wereld zo beleef, is dat mijn waarheid. Of dat nu terecht is of niet. En soms zou ik echt willen dat ik een andere waarheid krijg. Eentje waarbij ik gewoon wel contact heb met mezelf en de anderen die toch echt mijn liefdes zijn!
zaterdag 5 juli 2008 om 17:26
Ik weet niet of ik het herken wat jij beschrijft. Op het eerste gezicht niet. Maar als ik terugdenk aan slechte momenten met mijn zoon zit ik ook vol kritiek op hem en kan er met de beste wil van de wereld geen leuk joch in zien. Een jong dat het moeilijk heeft met zichzelf op zijn best.
Sowieso vind ik liefde een moeilijk begrip. Ik geniet van een knuffel, maar zal er zo snel niet één gaan uitdelen. Alleen in het voorbijgaan. Ik vind mijn kinderen heel boeiende mensjes, waarvan ik benieuwd ben hoe ze uit zullen groeien, ik vind ze gelukkig vaak genoeg ook leuk, maar ik heb echt niet dat ik overstroom van liefde. Ik kijk er graag naar, dat wel. Maar alles van een afstandje.
In de situatie die je beschrijft kan ik me voorstellen dat je weerstand voelt als jóuw kindje niet actief speelt. Misschien juist omdat je zo graag zou willen dat ze vreugdevol door het leven gaat? Maar bij mij zou het alleen teleurstelling zijn, en bij jou klinkt het als mogelijk dissociatie. Dat je eigenlijk er niet bij bent en alleen maar toekijkt.
Je kunt de meest heftige gevoelens straffeloos hebben zolang je er niks mee doet. En in de meeste gevallen doe je er dus ook niks mee. Ik bedoel: neem die gevoelens als een gegeven, niet leuk, maar ze zijn er nu eenmaal. Maar dan die momenten dat je ontploft: noem je haar dan een dikke vette koe die nooit iets goed doet? Of ontplof je alleen maar zonder dat zij enige kennis neemt van jouw waardeoordelen? Eerste lijkt me een ramp voor haar, tweede dan hou je alles behalve je woede bij jezelf en boos worden mág nog altijd, zij het binnen grenzen.
Als je niets anders hebt dan gemaakt positief zijn is dat in elk geval een next best. Daar zullen jij en je dochter -en je vriend- het mee moeten doen. Als je hen op verstandelijk niveau positief kunt benaderen hóren ze in elk geval dat jij dit wilt, ook al vóelen ze het mss niet. Beter iets dan niets.
Sowieso vind ik liefde een moeilijk begrip. Ik geniet van een knuffel, maar zal er zo snel niet één gaan uitdelen. Alleen in het voorbijgaan. Ik vind mijn kinderen heel boeiende mensjes, waarvan ik benieuwd ben hoe ze uit zullen groeien, ik vind ze gelukkig vaak genoeg ook leuk, maar ik heb echt niet dat ik overstroom van liefde. Ik kijk er graag naar, dat wel. Maar alles van een afstandje.
In de situatie die je beschrijft kan ik me voorstellen dat je weerstand voelt als jóuw kindje niet actief speelt. Misschien juist omdat je zo graag zou willen dat ze vreugdevol door het leven gaat? Maar bij mij zou het alleen teleurstelling zijn, en bij jou klinkt het als mogelijk dissociatie. Dat je eigenlijk er niet bij bent en alleen maar toekijkt.
Je kunt de meest heftige gevoelens straffeloos hebben zolang je er niks mee doet. En in de meeste gevallen doe je er dus ook niks mee. Ik bedoel: neem die gevoelens als een gegeven, niet leuk, maar ze zijn er nu eenmaal. Maar dan die momenten dat je ontploft: noem je haar dan een dikke vette koe die nooit iets goed doet? Of ontplof je alleen maar zonder dat zij enige kennis neemt van jouw waardeoordelen? Eerste lijkt me een ramp voor haar, tweede dan hou je alles behalve je woede bij jezelf en boos worden mág nog altijd, zij het binnen grenzen.
Als je niets anders hebt dan gemaakt positief zijn is dat in elk geval een next best. Daar zullen jij en je dochter -en je vriend- het mee moeten doen. Als je hen op verstandelijk niveau positief kunt benaderen hóren ze in elk geval dat jij dit wilt, ook al vóelen ze het mss niet. Beter iets dan niets.
zaterdag 5 juli 2008 om 18:30
Mamzelle, lief dat je dat zegt. Zo probeer ik ook naar mezelf te kijken en mezelf te beoordelen. Ik probeer mezelf niet af te keuren om mijn gedachten (al zijn die helemaal niet mals) en me voor te houden dat ik gewoon mijn best doe en dat ik er niks aan kan doen dat ik het zo voel. Ik zou willen en wensen dat het anders was, maar helaas kan ik dat niet op commando bestellen.
Maar dat maakt niet dat ik niet heel verdrietig kan worden om mijn eigen gedachten en gevoelens. Dan word ik gewoon zo boos en gefrustreerd dat het niet 'gewoon' kan zijn en dat ik niet gewoon boosheid kan voelen, maar dat het in mijn beleving zo is dat mijn dochter allemaal verschrikkelijke dingen is. Het doet nl. zo geen recht aan het lieve meisje dat ze is en waarvan ik hou en ook van kan zien en ook wel voelen (alleen dus periodiek niet) dat ze dat is.
En ik ben bang, bang dat dochter ondanks dit alles en ondanks de next best thing niet stiekem toch iets meekrijgt van mijn heftigheid, mijn afkeuren, mijn waanzinnige woede, mijn liefdeloosheid op sommige momenten. Tuurlijk roep ik niet dat ze een dikke vette koe is. Maar misschien voelt ze wel dat ik er vanalles en nog wat van vind, ook al spreek ik het niet uit.
Vanmiddag waren we even de stad in en daar was toevallig een springkussen. Dochter wilde er heen, dus daar naartoe en schoentjes uit. Zit ze heel moeilijk te kijken en te dralen. En dan wil ze niet (terwijl er op dat moment maar 2 andere net zo oude kindjes waren). Zit ze mokkend te kijken en zegt dat ze niet wil. Ik probeer haar over de (enge?) streep te trekken, door andere kleine kindjes aan te wijzen > kijk, dat meisje wil ook springen. Maar nee hoor, ze wil niet (inwendige zucht). o.k., dan niet en trek haar schoenen weer aan. Dan lopen we weg en 5 meter later begint ze te huilen en trekken dat ze naar het springkussen wil. Dan vind ik haar op dat moment toch zo'n ontzettend stom kind! Kan er niks anders van maken en vind haar dan inderdaad een dikke ontevreden stomme troela.
Laat haar dan ook maar gaan en probeer mijn eigen teleurstelling/bevestiging (zie je wel, ze is gewoon een lui kind, ze wil niet, nogal wiedes dat ze te dik is, snoepen wil ze wel, maar bewegen ohwe als ze in actie moet komen, etc.) hard voor me te houden. Maar slaat toch nergens op dat ik dit uberhaupt zo voel en invul voor haar??? Voor hetzelfde geld vindt ze het gewoon eng (weet ik veel) kan ik nu na 2 uur later gelukkig wel zeggen (want er zijn dagen bij dat ik die negatieve shit de hele dag voel). Dat relativeert de boel.
Waarom maak ik er zo'n punt van, ook al handel ik wel door het dan maar te laten. Maar dan moet ik ook echt bijna afstand nemen, want anders is de kans aanwezig dat ik mijn frustratie of teleurstelling laat merken. Ik duik dan gewoon met mijn neus een etalage in en ga het over een ander onderwerp hebben. Kan ik daar letterlijk geen aandacht meer aan besteden.
Hebben andere moeders dit ook? Mamzelle, fijn dat het bij jou iig tijdgebonden is geweest die negatieve en afkeurende houding tov je kinderen. Dat belooft hopelijk iets voor de toekomst, dat ik daar ook niet meer zo sterk op reageer?
Maar dat maakt niet dat ik niet heel verdrietig kan worden om mijn eigen gedachten en gevoelens. Dan word ik gewoon zo boos en gefrustreerd dat het niet 'gewoon' kan zijn en dat ik niet gewoon boosheid kan voelen, maar dat het in mijn beleving zo is dat mijn dochter allemaal verschrikkelijke dingen is. Het doet nl. zo geen recht aan het lieve meisje dat ze is en waarvan ik hou en ook van kan zien en ook wel voelen (alleen dus periodiek niet) dat ze dat is.
En ik ben bang, bang dat dochter ondanks dit alles en ondanks de next best thing niet stiekem toch iets meekrijgt van mijn heftigheid, mijn afkeuren, mijn waanzinnige woede, mijn liefdeloosheid op sommige momenten. Tuurlijk roep ik niet dat ze een dikke vette koe is. Maar misschien voelt ze wel dat ik er vanalles en nog wat van vind, ook al spreek ik het niet uit.
Vanmiddag waren we even de stad in en daar was toevallig een springkussen. Dochter wilde er heen, dus daar naartoe en schoentjes uit. Zit ze heel moeilijk te kijken en te dralen. En dan wil ze niet (terwijl er op dat moment maar 2 andere net zo oude kindjes waren). Zit ze mokkend te kijken en zegt dat ze niet wil. Ik probeer haar over de (enge?) streep te trekken, door andere kleine kindjes aan te wijzen > kijk, dat meisje wil ook springen. Maar nee hoor, ze wil niet (inwendige zucht). o.k., dan niet en trek haar schoenen weer aan. Dan lopen we weg en 5 meter later begint ze te huilen en trekken dat ze naar het springkussen wil. Dan vind ik haar op dat moment toch zo'n ontzettend stom kind! Kan er niks anders van maken en vind haar dan inderdaad een dikke ontevreden stomme troela.
Laat haar dan ook maar gaan en probeer mijn eigen teleurstelling/bevestiging (zie je wel, ze is gewoon een lui kind, ze wil niet, nogal wiedes dat ze te dik is, snoepen wil ze wel, maar bewegen ohwe als ze in actie moet komen, etc.) hard voor me te houden. Maar slaat toch nergens op dat ik dit uberhaupt zo voel en invul voor haar??? Voor hetzelfde geld vindt ze het gewoon eng (weet ik veel) kan ik nu na 2 uur later gelukkig wel zeggen (want er zijn dagen bij dat ik die negatieve shit de hele dag voel). Dat relativeert de boel.
Waarom maak ik er zo'n punt van, ook al handel ik wel door het dan maar te laten. Maar dan moet ik ook echt bijna afstand nemen, want anders is de kans aanwezig dat ik mijn frustratie of teleurstelling laat merken. Ik duik dan gewoon met mijn neus een etalage in en ga het over een ander onderwerp hebben. Kan ik daar letterlijk geen aandacht meer aan besteden.
Hebben andere moeders dit ook? Mamzelle, fijn dat het bij jou iig tijdgebonden is geweest die negatieve en afkeurende houding tov je kinderen. Dat belooft hopelijk iets voor de toekomst, dat ik daar ook niet meer zo sterk op reageer?
zaterdag 5 juli 2008 om 18:45
Voor mij is er ontzettend veel ruimte omdat ik nu alleen drie kinderen heb die eventueel iets van me willen. Geen partner, werk is goed te doen -valt binnen schooluren- en ik heb drie dagdelen per week waarop ik minder hoef, mss zelfs vrij van iedereen ben. -dat waren er tot kortgeleden zelfs vijf-
Verder kruip ik gerust achter de computer als ik mijn eigen ruimte nodig heb. En dat kan niet met een peutertje van drie waar het wel kan met koters van vijf of ouder. Die gaan ook nog eens buitenspelen, hebben vriendjes waarmee ze zich bezighouden, vereisen dus veel minder directe aandacht.
Als je gelooft in energievelden of iets dergelijks -en dat doe ik ergens wel- dan zou je dochter kunnen voelen van hetgeen er in je omgaat. Maar ja, dat is dan toch altijd nog alleen in het onbewuste. En of dat nu echt zo'n enorme invloed heeft op het bewuste..
Ik snap dat je bang bent. Maar hell, je kunt er niets aan doen. Wees ook even trots op wat je wel doet, want je moet ze niet de kost geven die hun dochter wél van kritiek voorzien, venijnig, zonder er zelfs maar bij stil te staan dat dat kwalijk is voor zo'n meisje.
Als er een schoolplein in beeld komt bij je zul je ouders tegenkomen waarvan je wenst dat je zo zou zijn, maar je zult ook zeker ouders tegenkomen waarbij je je in de handen knijpt dat je niet zó bent.
Gelukkig heb je -na twee uur- ingezien dat je meisje gewoon bang kan zijn geweest van het springkussen, of van de trampoline. Springkussens zijn voor driejarigen eigenlijk alleen leuk als ze er helemaal alleen op staan.
Je kunt jezelf wel trainen -je hebt jezelf tenslotte al in zoveel getraind- om steeds als je jezelf betrapt op nare gevoelens, eens naar de situatie te kijken vanuit kinderogen. Hoe zou jij je voelen als je dat kleine meisje was?
Mij lukt dat niet op hele hete momenten -die zijn bij mij een flash, komt heel snel op, vloeit ook heel snel weer af- maar mss lukt dat jou wel op die dissociatieve momenten.
Verder kruip ik gerust achter de computer als ik mijn eigen ruimte nodig heb. En dat kan niet met een peutertje van drie waar het wel kan met koters van vijf of ouder. Die gaan ook nog eens buitenspelen, hebben vriendjes waarmee ze zich bezighouden, vereisen dus veel minder directe aandacht.
Als je gelooft in energievelden of iets dergelijks -en dat doe ik ergens wel- dan zou je dochter kunnen voelen van hetgeen er in je omgaat. Maar ja, dat is dan toch altijd nog alleen in het onbewuste. En of dat nu echt zo'n enorme invloed heeft op het bewuste..
Ik snap dat je bang bent. Maar hell, je kunt er niets aan doen. Wees ook even trots op wat je wel doet, want je moet ze niet de kost geven die hun dochter wél van kritiek voorzien, venijnig, zonder er zelfs maar bij stil te staan dat dat kwalijk is voor zo'n meisje.
Als er een schoolplein in beeld komt bij je zul je ouders tegenkomen waarvan je wenst dat je zo zou zijn, maar je zult ook zeker ouders tegenkomen waarbij je je in de handen knijpt dat je niet zó bent.
Gelukkig heb je -na twee uur- ingezien dat je meisje gewoon bang kan zijn geweest van het springkussen, of van de trampoline. Springkussens zijn voor driejarigen eigenlijk alleen leuk als ze er helemaal alleen op staan.
Je kunt jezelf wel trainen -je hebt jezelf tenslotte al in zoveel getraind- om steeds als je jezelf betrapt op nare gevoelens, eens naar de situatie te kijken vanuit kinderogen. Hoe zou jij je voelen als je dat kleine meisje was?
Mij lukt dat niet op hele hete momenten -die zijn bij mij een flash, komt heel snel op, vloeit ook heel snel weer af- maar mss lukt dat jou wel op die dissociatieve momenten.
zaterdag 5 juli 2008 om 19:47
Ik vind het trouwens erg fijn om zo open en eerlijk en openhartig mijn verhaal te kunnen doen. Ik denk dat uiteindelijk niemand gebaat is bij de schone schijn op te houden. En ik vind het belangrijk om bepaalde dingen niet al te expliciet te delen (met vriend bespreek ik het bijvoorbeeld wel een beetje, maar niet al te expliciet, omdat het hem gewoon kwetst omdat het wel ook om zijn kindje gaat) met intimi. Omdat de intimi ook gekwetst raken van zulke opmerkingen over mijn dochter. Dit zijn dingen die ik beter kan bespreken met mensen die wat verder af staan zoals hulpverleners of hier op het forum waar mensen mij niet kennen IRL.
Zou het echt zoveel verschil maken, de wereld van de basisschool? Dochter gaat nu nl. ook al drie dagen naar de creche. Maar inderdaad, ze speelt niet (zelf) buiten nog of heeft buiten de creche geen vriendjes ofzo en gaat daar ook niet spelen.
Zou het echt zoveel verschil maken, de wereld van de basisschool? Dochter gaat nu nl. ook al drie dagen naar de creche. Maar inderdaad, ze speelt niet (zelf) buiten nog of heeft buiten de creche geen vriendjes ofzo en gaat daar ook niet spelen.
zaterdag 5 juli 2008 om 20:00
Intiem, mijn dochter vindt springkussens met andere kindjes erop ook eng. Zij reageert eigenlijk precies zo. Wil er graag naar toe, maar als het puntje bij het paaltje komt durft ze niet. En ik denk dan, wat jammer voor d´r dat ze dat soort dingen niet durft. Het enige wat helpt is veel geduld, afleiden en die hele riedel. En op een dag doet ze het wel.
Zelfde met bad en zwemmen, water vond ze eng, ze is een tijd niet in bad geweest want dat was steeds drama. De zee durfde ze niet verder in dan haar knieen. En steeds weer er naar toe en als ze er dan was wilde ze er niet in, en weer terug het strand op rennen etc. Zo gaat dat nou eenmaal bij een beetje bangig aangelegde peuters, denk ik.
Wat ik wil zeggen, ik denk niet dat het gedrag van je dochter vreemd is. Ik kijk er alleen anders naar dan jij, als mijn dochter dat zelfde gedrag vertoont.
Ik heb het idee dat je wilt dat je dochter ook aan een perfect plaatje voldoet en dat je daarom steeds zo teleurgesteld bent als dat niet zo blijkt te zijn. Je verwachtingen zijn een beetje hooggespannen denk ik.
Zelfde met bad en zwemmen, water vond ze eng, ze is een tijd niet in bad geweest want dat was steeds drama. De zee durfde ze niet verder in dan haar knieen. En steeds weer er naar toe en als ze er dan was wilde ze er niet in, en weer terug het strand op rennen etc. Zo gaat dat nou eenmaal bij een beetje bangig aangelegde peuters, denk ik.
Wat ik wil zeggen, ik denk niet dat het gedrag van je dochter vreemd is. Ik kijk er alleen anders naar dan jij, als mijn dochter dat zelfde gedrag vertoont.
Ik heb het idee dat je wilt dat je dochter ook aan een perfect plaatje voldoet en dat je daarom steeds zo teleurgesteld bent als dat niet zo blijkt te zijn. Je verwachtingen zijn een beetje hooggespannen denk ik.
zaterdag 5 juli 2008 om 20:26
Hoi Intiem,
Ik heb de afgelopen anderhalve week meegelezen. Allereerst mijn complimenten voor je eerlijkheid, je spaart jezelf niet.
Het lijkt me heel ingewikkeld om een kindje op te voeden als je borderline hebt. De wisselende stemmingen, de prikkelgevoeligheid, je woedeuitbarstingen, het zwart-wit denken, de dissociatie: je moet alle zeilen bijzetten om het zelf te redden.
En dan loopt er ook nog een meisje van 3 rond dat zoveel van je vraagt...En van alles bij je oproept. Goed dat je dit forum gebruikt als klankbord en als spiegel. Ik hoop ook dat je wat aan de PIT hebt. Ik denk dat het goed is dat dat wordt ingezet. Dat je het kan hebben over dat je soms de band met je kindje niet voelt en dat je je leert verplaatsen in de belevingswereld van je dochter.
Verder lees ik dat je je zorgen maakt over het dik-zijn van je dochter en dat ze veel slaapt en weinig wil bewegen. Misschien is het toch een goed idee om dat eens aan een arts voor te leggen.
Nogmaals mijn complimenten en fijn hoe hier op je gereageerd wordt. Succes!
Liefs van Hanke
Ik heb de afgelopen anderhalve week meegelezen. Allereerst mijn complimenten voor je eerlijkheid, je spaart jezelf niet.
Het lijkt me heel ingewikkeld om een kindje op te voeden als je borderline hebt. De wisselende stemmingen, de prikkelgevoeligheid, je woedeuitbarstingen, het zwart-wit denken, de dissociatie: je moet alle zeilen bijzetten om het zelf te redden.
En dan loopt er ook nog een meisje van 3 rond dat zoveel van je vraagt...En van alles bij je oproept. Goed dat je dit forum gebruikt als klankbord en als spiegel. Ik hoop ook dat je wat aan de PIT hebt. Ik denk dat het goed is dat dat wordt ingezet. Dat je het kan hebben over dat je soms de band met je kindje niet voelt en dat je je leert verplaatsen in de belevingswereld van je dochter.
Verder lees ik dat je je zorgen maakt over het dik-zijn van je dochter en dat ze veel slaapt en weinig wil bewegen. Misschien is het toch een goed idee om dat eens aan een arts voor te leggen.
Nogmaals mijn complimenten en fijn hoe hier op je gereageerd wordt. Succes!
Liefs van Hanke
zaterdag 5 juli 2008 om 21:11
Euh, dankje Hanke . Ik spaar mezelf niet echt misschien, maar gek genoeg maakt het me minder uit als mensen hier van het forum mij een slechte moeder zouden vinden. Ik zou het wel erg vinden als bekenden mij een slechte moeder zouden vinden. Leve de anonimiteit wat dat betreft.
Tja, van dat borderline weet ik niet zeker. Het is ooit genoemd dat ik dat zou hebben ongeveer een tweetal jaar geleden bij een intake. Maar hulpverlening wil daar verder vooral niks (meer) over zeggen, omdat men het belangrijker vindt dat ik hulp krijg voor specifieke klachten in combinatie met mijn karakter en niet vanwege een of ander stickertje waar nog zoveel varianten en individuele verschillen op te vinden zijn, waardoor dat op zichzelf niks zegt.
Ben het daarmee wel eens en begrijpen kan ik het ook. Maar soms lijkt het wel not done om nou eens aandacht te vragen voor wat ik volgens hen nou allemaal specifiek heb.
Net als met dat medicatie verzoek. Ik ben echt helemaal niet voor medicatie (nogal anti pillen). Maar wat nu als het allemaal wel te wijten is aan een soort borderline? Is het dan niet zo dat ik kan blijven lullen tot ik een ons weeg, maar dat bepaalde klachten, denkwijzen, etc. daar gewoon niet mee weg te maken zijn?
Nogmaals, als dochter groot is en zichzelf kan redden, wil ik mezelf best wel voor lief nemen met mijn bekrompen denkwijzen en dat ik snel doorschiet in het een of ander of dat ik nogal negatief uit de hoek kan komen of last heb van sterke agressie gevoelens of waar ik dan ook last van kan hebben. Als ik het maar niet af reageer op dochter of dusdanige last heb van het juist verborgen houden voor dochter, waardoor ik zo gespannen wordt als een rietje.
Maar goed, IPT (heet geen PIT) moet nog gestart worden en ik kan nu wel denken dat het weer eens een dwaalspoor is (nog eens lullen, krijg er echt mijn buik van vol), terwijl ik het nog geen kans heb gegeven. Maar e.e.a. ook daadwerkelijk bekijken door de bril van borderline zou misschien in die zin wel een positieve bijdrage kunnen hebben, dat de oplossing niet maar gezocht blijft worden in oeverloos praten om alles maar een plekje te geven en mij gereguleerd te kunnen doen ontladen. Maar misschien dat ik 'slechts' gewoon iets stemmingsregulerends kan innemen en dat ik dan voor 80 of 90 procent geen last meer heb? Want allerlei soorten therapie heb ik al achter de rug, incl. dagbehandeling (en heb bere veel geleerd hoor, maar dit blijft bijvoorbeeld maar terugkomen).
Maar goed, dat is natte vingerwerk.
Vooralsnog ben ik gewoon ik en vindt men dat praten en seresta de truc moeten doen.
Tja, van dat borderline weet ik niet zeker. Het is ooit genoemd dat ik dat zou hebben ongeveer een tweetal jaar geleden bij een intake. Maar hulpverlening wil daar verder vooral niks (meer) over zeggen, omdat men het belangrijker vindt dat ik hulp krijg voor specifieke klachten in combinatie met mijn karakter en niet vanwege een of ander stickertje waar nog zoveel varianten en individuele verschillen op te vinden zijn, waardoor dat op zichzelf niks zegt.
Ben het daarmee wel eens en begrijpen kan ik het ook. Maar soms lijkt het wel not done om nou eens aandacht te vragen voor wat ik volgens hen nou allemaal specifiek heb.
Net als met dat medicatie verzoek. Ik ben echt helemaal niet voor medicatie (nogal anti pillen). Maar wat nu als het allemaal wel te wijten is aan een soort borderline? Is het dan niet zo dat ik kan blijven lullen tot ik een ons weeg, maar dat bepaalde klachten, denkwijzen, etc. daar gewoon niet mee weg te maken zijn?
Nogmaals, als dochter groot is en zichzelf kan redden, wil ik mezelf best wel voor lief nemen met mijn bekrompen denkwijzen en dat ik snel doorschiet in het een of ander of dat ik nogal negatief uit de hoek kan komen of last heb van sterke agressie gevoelens of waar ik dan ook last van kan hebben. Als ik het maar niet af reageer op dochter of dusdanige last heb van het juist verborgen houden voor dochter, waardoor ik zo gespannen wordt als een rietje.
Maar goed, IPT (heet geen PIT) moet nog gestart worden en ik kan nu wel denken dat het weer eens een dwaalspoor is (nog eens lullen, krijg er echt mijn buik van vol), terwijl ik het nog geen kans heb gegeven. Maar e.e.a. ook daadwerkelijk bekijken door de bril van borderline zou misschien in die zin wel een positieve bijdrage kunnen hebben, dat de oplossing niet maar gezocht blijft worden in oeverloos praten om alles maar een plekje te geven en mij gereguleerd te kunnen doen ontladen. Maar misschien dat ik 'slechts' gewoon iets stemmingsregulerends kan innemen en dat ik dan voor 80 of 90 procent geen last meer heb? Want allerlei soorten therapie heb ik al achter de rug, incl. dagbehandeling (en heb bere veel geleerd hoor, maar dit blijft bijvoorbeeld maar terugkomen).
Maar goed, dat is natte vingerwerk.
Vooralsnog ben ik gewoon ik en vindt men dat praten en seresta de truc moeten doen.
zaterdag 5 juli 2008 om 22:42
Klopt dat je dat misschien gelezen kunt hebben.
Maar voor mezelf hou ik altijd een slag om de arm. Omdat het destijds dus welliswaar door mijn behandelaar genoemd is dat ik dat heb. Maar later bij doorvragen bleef zij en anderen er verder nogal vaag over. Het ging om mij als persoon niet om mijn stoornis.
Dus ik heb uiteindelijk thuis niks op papier staan (misschien staat het in mijn dossier of niet, ik heb werkelijk waar geen idee gewoon!) en daarom zou ik niet met zekerheid durven stellen dat dat mijn problematiek is. Wel heb ik op oude papieren obsessief compulsieve stoornis staan (niet de stoornis van de dwanghandelingen, maar die andere) in combinatie met dysthyme stoornis. Maar dat verklaart voor mij gewoon lang niet alles.
Nou ja, maakt verder niet heel veel uit voor hier. Maar van en voor hulpverlening zou duidelijkheid misschien wel handig zijn. Desnoods in het uitsluiten van dingen, want dan weet je dat gewoon. Nu is altijd iedere vraag daarover afgedaan met 'joh, wat maakt het uit'. Zoveel mensen, zoveel problemen en daar moeten we naar kijken en niet wat je volgens een papiertje 'bent'.
Maar voor mezelf hou ik altijd een slag om de arm. Omdat het destijds dus welliswaar door mijn behandelaar genoemd is dat ik dat heb. Maar later bij doorvragen bleef zij en anderen er verder nogal vaag over. Het ging om mij als persoon niet om mijn stoornis.
Dus ik heb uiteindelijk thuis niks op papier staan (misschien staat het in mijn dossier of niet, ik heb werkelijk waar geen idee gewoon!) en daarom zou ik niet met zekerheid durven stellen dat dat mijn problematiek is. Wel heb ik op oude papieren obsessief compulsieve stoornis staan (niet de stoornis van de dwanghandelingen, maar die andere) in combinatie met dysthyme stoornis. Maar dat verklaart voor mij gewoon lang niet alles.
Nou ja, maakt verder niet heel veel uit voor hier. Maar van en voor hulpverlening zou duidelijkheid misschien wel handig zijn. Desnoods in het uitsluiten van dingen, want dan weet je dat gewoon. Nu is altijd iedere vraag daarover afgedaan met 'joh, wat maakt het uit'. Zoveel mensen, zoveel problemen en daar moeten we naar kijken en niet wat je volgens een papiertje 'bent'.
zondag 6 juli 2008 om 01:10
Hoi Intiem,
Het is pijnlijk te lezen hoe je worstelt met de gevoelens voor je kind. Het gaat niet bij alle moeders hetzelfde. Sommigen baren een kind en houden daar meteen van, bij anderen moet het groeien. Bij jou duurt die groei alleen wel erg lang. Na drie jaar moet er toch wel een zekere hechting zijn. Je beschreef eerder je onveilige eigen jeugd, en hier zal je denk ik mee aan de slag moeten. Ergens zal je je niet durven overgeven aan de liefde voor je kind, of je kan het niet voelen omdat je het niet geleerd hebt, dan zal je dus moeten leren om gedrag te vertonen wat daar op lijkt. Kinderen voelen ouders helaas schrikbarend goed aan. Ze zal niet weten wat jij denkt, maar je afwijzing zal ze zeker voelen en dat kan heel goed een verklaring zijn voor haar (aandachtszoekende) gedrag.
Het is pijnlijk te lezen hoe je worstelt met de gevoelens voor je kind. Het gaat niet bij alle moeders hetzelfde. Sommigen baren een kind en houden daar meteen van, bij anderen moet het groeien. Bij jou duurt die groei alleen wel erg lang. Na drie jaar moet er toch wel een zekere hechting zijn. Je beschreef eerder je onveilige eigen jeugd, en hier zal je denk ik mee aan de slag moeten. Ergens zal je je niet durven overgeven aan de liefde voor je kind, of je kan het niet voelen omdat je het niet geleerd hebt, dan zal je dus moeten leren om gedrag te vertonen wat daar op lijkt. Kinderen voelen ouders helaas schrikbarend goed aan. Ze zal niet weten wat jij denkt, maar je afwijzing zal ze zeker voelen en dat kan heel goed een verklaring zijn voor haar (aandachtszoekende) gedrag.
zondag 6 juli 2008 om 01:23
He intiem, ik lees al de hele tijd mee en ben blij dat je hier op het forum ongecensureerd kan uiten wat je allemaal denkt en voelt. Dat moet wel een soort opluchting geven denk ik. En ik vind het knap dat je zo eerlijk verteld over je negatieve gedachten. Hoe meer je ze binnen houdt zoals je zelf al zegt hoe meer je opbouwt en hoe harder je ontploft. Ik denk dat iedere ouder wel gedachten heeft gehad waar hij/zij zich voor schaamt. Ik in ieder geval wel. Toen mijn oudste klein was en ik een jonge alleenstaande moeder kon ik heel moeilijk wennen aan het feit dat ze mijn dochter was en dat ik verantwoordelijk was voor haar. Als er visite was gaf ik haar zo snel mogelijk over en keek dan naar van een afstand en vond het bizar dat ze van mij was en de visite weer weg zou gaan. Het hielp me af en toe ontzettend om iets heel naars over haar te zeggen. Gelukkig had ik een vriendin die me begreep, en ook begreep dat ik die nare dingen niet echt meende, ik moest gewoon iets kwijt.
Ik had heel erg moeite met te aanvaarden dat mét haar zijn de normale toestand was geworden en dat ik daar mijn ontspanning binnen moest vinden, dat is hier gelukkig helemaal goed gekomen. Ik hoop dat jij ook op een punt komt dat je kan leren ontspannen in het samenzijn met je dochter.
Ik had heel erg moeite met te aanvaarden dat mét haar zijn de normale toestand was geworden en dat ik daar mijn ontspanning binnen moest vinden, dat is hier gelukkig helemaal goed gekomen. Ik hoop dat jij ook op een punt komt dat je kan leren ontspannen in het samenzijn met je dochter.
zondag 6 juli 2008 om 10:06
Om duidelijkheid te krijgen over de uitgangspunten van je hulpverlening, kun je je vraag anders fraseren: Welke diagnoses vormen de basis van mijn behandelplan?
-heb je ooit wel eens een behandelplan gezien of ondertekend?-
Diagnoses doen er inderdaad niet toe, bottomline, en toch worden ze gebruikt als kapstok om de behandeling aan op te hangen. Wel leuk als jij dan weet met welke kapstok ze werken.
-heb je ooit wel eens een behandelplan gezien of ondertekend?-
Diagnoses doen er inderdaad niet toe, bottomline, en toch worden ze gebruikt als kapstok om de behandeling aan op te hangen. Wel leuk als jij dan weet met welke kapstok ze werken.
zondag 6 juli 2008 om 18:29
Dochter is ziek en heeft hoge koorts. Ook wel beetje bolle wangetjes en haar mondje heeft dikke aften. Pijnlijk. Ze is nu aan het kleuren en heeft zichzelf beter verklaard. Jaja, een zetpilletje doet wonderen meisje, maar beter ben je echt niet!
Verder heeft ze vandaag vooral geslapen en heb ik haar aren geaaid en ik mocht niet meer weg. Zielig lief grietje.
Maar goed, we gaan zo eten. Misschien kon ik daarna terug.
Verder heeft ze vandaag vooral geslapen en heb ik haar aren geaaid en ik mocht niet meer weg. Zielig lief grietje.
Maar goed, we gaan zo eten. Misschien kon ik daarna terug.
zondag 6 juli 2008 om 18:54
Hoi Intiem,
Af en toe moet ik wel lachen (niet uitlachen hoor) om het probleem dat je hebt om je dochter in beweging te krijgen. Ik heb namelijk precies het tegenovergestelde probleem dus het is wel grappig te lezen dat iemand dus het precies andersom ervaart. Maakt het probleem voor jou niet minder erg natuurlijk maar misschien doet het je realiseren (dat doen jou stukjes over haar niet in beweging krijgen dus bij mij wel) dat elk nadeel echt zijn voordeel heeft. Jouw kind loopt niet hard weg de straat over als er een auto komt, ze staat niet zo lang te stuiteren op een springkussen dat je haar niet meer mee naar huis krijgt, ze beklimt speeltuinen niet alsof ze 10 is met alle hartaanvallen van de ouders van dien....echt waar, als ik jouw stukjes lees denk ik soms: kunnen we niet een dagje ruilen? Dan mag jij de hele tijd Zwiepje achterna rennen en probeer ik jouw kleine meis wat te activeren!
Wat me dus deed denken aan het volgende: hoe is ze als er andere actieve kinderen bij zijn? Doet ze dan wel wat meer? Rent ze dan mee met tikkertje doen of verstoppertje spelen?
Ik las dat je schreef dat ze geen kinderen buiten de creche om kende, is ook niet zo gek. Als je geen kinderbuurt hebt of kleine neefjes of nichtjes dan is dat best moeilijk. Wat wij wel eens doen is afspreken met kindjes van de creche om in het weekend samen naar een speeltuin te gaan ofzo. Vinden ze altijd heel leuk.
Veel beterschap voor je meissie alvast!
Af en toe moet ik wel lachen (niet uitlachen hoor) om het probleem dat je hebt om je dochter in beweging te krijgen. Ik heb namelijk precies het tegenovergestelde probleem dus het is wel grappig te lezen dat iemand dus het precies andersom ervaart. Maakt het probleem voor jou niet minder erg natuurlijk maar misschien doet het je realiseren (dat doen jou stukjes over haar niet in beweging krijgen dus bij mij wel) dat elk nadeel echt zijn voordeel heeft. Jouw kind loopt niet hard weg de straat over als er een auto komt, ze staat niet zo lang te stuiteren op een springkussen dat je haar niet meer mee naar huis krijgt, ze beklimt speeltuinen niet alsof ze 10 is met alle hartaanvallen van de ouders van dien....echt waar, als ik jouw stukjes lees denk ik soms: kunnen we niet een dagje ruilen? Dan mag jij de hele tijd Zwiepje achterna rennen en probeer ik jouw kleine meis wat te activeren!
Wat me dus deed denken aan het volgende: hoe is ze als er andere actieve kinderen bij zijn? Doet ze dan wel wat meer? Rent ze dan mee met tikkertje doen of verstoppertje spelen?
Ik las dat je schreef dat ze geen kinderen buiten de creche om kende, is ook niet zo gek. Als je geen kinderbuurt hebt of kleine neefjes of nichtjes dan is dat best moeilijk. Wat wij wel eens doen is afspreken met kindjes van de creche om in het weekend samen naar een speeltuin te gaan ofzo. Vinden ze altijd heel leuk.
Veel beterschap voor je meissie alvast!
