Lijf & Lijn
alle pijlers
Ik moest iets ondernemen #3 gastric bypass!
vrijdag 13 mei 2016 10:14
Omdat we het vorige topic vol gekletst hebben gaan we hier verder.
Over leven met een gastric bypass.
Oorspronkelijk opende ik dit topic bijna een jaar geleden. Bijna 130 kilo en gefrustreerd omdat het me met geen mogelijkheid lukte om definitief af te vallen.
Ik overwoog de keuze te maken voor een gastric bypass, een operatie die hopelijk definitief het tij zou keren.
Omdat ik wist dat ik op deze manier, met dit gewicht, de honderd niet zou halen. En dat was ik wel van plan.
Inmiddels is het bijna vijf maanden geleden dat ik geopereerd ben. 16 december 2015 kreeg ik mijn gastric bypass.
Inmiddels ben ik bijna 30 kilo lichter en verbaas ik me nog elke dag over hoeveel meer ik kan, dan toen.
Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik ben op de goede weg.
Inmiddels groeide dit topic niet alleen uit tot een soort virtueel dagboek voor mij, maar wisselden we van gedachten met nog veel meer mensen in hetzelfde schuitje.
Ik hoop dat we daar hier mee verder kunnen gaan.
En omdat ik niet wil vergeten waar ik vandaan kom, hieronder mijn oorspronkelijke OP van het vorige topic, die ik schreef op 15 augustus 2015;
Oorspronkelijk had ik mijn topic van een jaar geleden geupdate, maar omdat er telkens reacties komen op de -niet meer zo relevante- OP is het misschien handiger toch een nieuw topic te openen.
De korte samenvatting; ik ben veel te dik. Morbide obesitas.
En ja, dat brengt klachten met zich mee. Ik ben net 30 geworden en ik slik pillen voor mijn hoge bloeddruk. Ik voel me slap en lusteloos. Ik heb een belachelijk slechte conditie, ik heb last van mijn gewrichten. En ik beweer altijd dat ik geen last heb van mijn overgewicht, maar dat is wel zo.
Dus, er moet iets gebeuren. En iets drastisch, iets dat werkt.
Want 39231 dieetpogingen later ben ik nog altijd gewoon veel te dik. Ik heb het met diëtistes geprobeerd, op eigen kracht, meer bewegen, gewoon gezond eten, maffe diëten.... Ik heb zelfs een paar maanden geleden dieetpillen gekocht. Wat uiteraard voor geen meter werkt, behalve dat je er stinkende scheten van laat.
Mijn huisarts heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de obesitaskliniek. Mijn huisarts denkt dat een gastric bypass de enige echte blijvende oplossing gaat zijn voor mij, dus we gaan het eens bekijken.
De laatste weken heb ik heel, heel veel na gedacht. Over mijn leven nu, over de impact van zo'n operatie, over hoe mijn leven er na de operatie uit zal zien.... Ik kan het me eigenlijk niet helemaal voorstellen.
Ik weet dat het geen wondermiddel is. Ik weet dat het slechts een hulpmiddel is. Ik weet dat ik nog steeds mijn levensstijl om moet gooien maar zoals ik het begrijp van mensen die een gastric bypass gehad hebben gaat dat na de operatie zoveel makkelijker zijn...
Anyhow, 24 augustus heb ik een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Als ik dan door durf te zetten volgt een screeningsochtend en daarna een eventueel akkoord voor de operatie.
Wat ik dus in mijn vorige topic ook vroeg, waren ervaringen van mensen die eventueel een gastric bypass ondergaan hebben.
Zouden jullie het me aanraden of absoluut niet? In hoeverre heeft het je geholpen? En misschien zijn er ook mensen met een negatieve ervaring? Ook die zijn uiteraard welkom.
In het vorige topic heb ik al heel veel lieve, leuke fijne reacties gehad.
De reden dat ik dit topic toch opnieuw open is omdat ik zo heerlijk van me af kan schrijven, en ik heel veel heb aan de input van mensen die het traject al doorlopen hebben.
Dus bij deze gewoon een nieuw topic dat voortborduurt op het zelfde, omdat de OP van het vorige topic totaal niet up to date meer is.
Wat ik dus vooral wil met dit topic is ervaringen uitwisselen, en misschien gewoon af en toe een schop onder mijn kont of hart onder de riem
Over leven met een gastric bypass.
Oorspronkelijk opende ik dit topic bijna een jaar geleden. Bijna 130 kilo en gefrustreerd omdat het me met geen mogelijkheid lukte om definitief af te vallen.
Ik overwoog de keuze te maken voor een gastric bypass, een operatie die hopelijk definitief het tij zou keren.
Omdat ik wist dat ik op deze manier, met dit gewicht, de honderd niet zou halen. En dat was ik wel van plan.
Inmiddels is het bijna vijf maanden geleden dat ik geopereerd ben. 16 december 2015 kreeg ik mijn gastric bypass.
Inmiddels ben ik bijna 30 kilo lichter en verbaas ik me nog elke dag over hoeveel meer ik kan, dan toen.
Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik ben op de goede weg.
Inmiddels groeide dit topic niet alleen uit tot een soort virtueel dagboek voor mij, maar wisselden we van gedachten met nog veel meer mensen in hetzelfde schuitje.
Ik hoop dat we daar hier mee verder kunnen gaan.
En omdat ik niet wil vergeten waar ik vandaan kom, hieronder mijn oorspronkelijke OP van het vorige topic, die ik schreef op 15 augustus 2015;
Oorspronkelijk had ik mijn topic van een jaar geleden geupdate, maar omdat er telkens reacties komen op de -niet meer zo relevante- OP is het misschien handiger toch een nieuw topic te openen.
De korte samenvatting; ik ben veel te dik. Morbide obesitas.
En ja, dat brengt klachten met zich mee. Ik ben net 30 geworden en ik slik pillen voor mijn hoge bloeddruk. Ik voel me slap en lusteloos. Ik heb een belachelijk slechte conditie, ik heb last van mijn gewrichten. En ik beweer altijd dat ik geen last heb van mijn overgewicht, maar dat is wel zo.
Dus, er moet iets gebeuren. En iets drastisch, iets dat werkt.
Want 39231 dieetpogingen later ben ik nog altijd gewoon veel te dik. Ik heb het met diëtistes geprobeerd, op eigen kracht, meer bewegen, gewoon gezond eten, maffe diëten.... Ik heb zelfs een paar maanden geleden dieetpillen gekocht. Wat uiteraard voor geen meter werkt, behalve dat je er stinkende scheten van laat.
Mijn huisarts heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de obesitaskliniek. Mijn huisarts denkt dat een gastric bypass de enige echte blijvende oplossing gaat zijn voor mij, dus we gaan het eens bekijken.
De laatste weken heb ik heel, heel veel na gedacht. Over mijn leven nu, over de impact van zo'n operatie, over hoe mijn leven er na de operatie uit zal zien.... Ik kan het me eigenlijk niet helemaal voorstellen.
Ik weet dat het geen wondermiddel is. Ik weet dat het slechts een hulpmiddel is. Ik weet dat ik nog steeds mijn levensstijl om moet gooien maar zoals ik het begrijp van mensen die een gastric bypass gehad hebben gaat dat na de operatie zoveel makkelijker zijn...
Anyhow, 24 augustus heb ik een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Als ik dan door durf te zetten volgt een screeningsochtend en daarna een eventueel akkoord voor de operatie.
Wat ik dus in mijn vorige topic ook vroeg, waren ervaringen van mensen die eventueel een gastric bypass ondergaan hebben.
Zouden jullie het me aanraden of absoluut niet? In hoeverre heeft het je geholpen? En misschien zijn er ook mensen met een negatieve ervaring? Ook die zijn uiteraard welkom.
In het vorige topic heb ik al heel veel lieve, leuke fijne reacties gehad.
De reden dat ik dit topic toch opnieuw open is omdat ik zo heerlijk van me af kan schrijven, en ik heel veel heb aan de input van mensen die het traject al doorlopen hebben.
Dus bij deze gewoon een nieuw topic dat voortborduurt op het zelfde, omdat de OP van het vorige topic totaal niet up to date meer is.
Wat ik dus vooral wil met dit topic is ervaringen uitwisselen, en misschien gewoon af en toe een schop onder mijn kont of hart onder de riem
668, the neighbour of the Beast
donderdag 30 november 2017 21:05
Hoi iedereen ^^,
Ik ben afgelopen feb geopereerd, dat was de beste keus ooit, had ik dat maar eerder gedaan. Ik was ooit al op eigen houtje 50 kilo kwijt geraakt, maar toen ik mijn goede levensstijl los liet kwamen die terug, dat gaat nu nooit meer gebeuren want ik heb dat stokje achter de deur (de kiwi), en zoveel meer motivatie.
Ik ben sinds feb 65 kilo kwijt, wat mijn leven zoveel meer aangenaam maakt.
Ging vrij snel voor mij (ik had wel echt extreem overgewicht 150+ kilo en nu rond de 85/90). Vorig jaar nov was ik voor het eerst in het ziekenhuis en 3 maanden later lag ik onder het mes.
Ik wil nog steeds wat afvallen maar het heeft geen haast, als ik nu naar mezelf kijk zie ik een leuke vrouw (met kleding aan want daaronder die vellen en lege theezakjes verschrikkelijk!) hopelijk dat ik daar ook nog wat aan kan laten doen, maar dat zien we dan wel
Hopelijk loopt het voor de anderen hier ook zo goed, de eerste maand was even doorheen bijten, daarna gaat het vanzelf (ja ok en je doet zelf ook je best
)
Ik ben afgelopen feb geopereerd, dat was de beste keus ooit, had ik dat maar eerder gedaan. Ik was ooit al op eigen houtje 50 kilo kwijt geraakt, maar toen ik mijn goede levensstijl los liet kwamen die terug, dat gaat nu nooit meer gebeuren want ik heb dat stokje achter de deur (de kiwi), en zoveel meer motivatie.
Ik ben sinds feb 65 kilo kwijt, wat mijn leven zoveel meer aangenaam maakt.
Ging vrij snel voor mij (ik had wel echt extreem overgewicht 150+ kilo en nu rond de 85/90). Vorig jaar nov was ik voor het eerst in het ziekenhuis en 3 maanden later lag ik onder het mes.
Ik wil nog steeds wat afvallen maar het heeft geen haast, als ik nu naar mezelf kijk zie ik een leuke vrouw (met kleding aan want daaronder die vellen en lege theezakjes verschrikkelijk!) hopelijk dat ik daar ook nog wat aan kan laten doen, maar dat zien we dan wel
Hopelijk loopt het voor de anderen hier ook zo goed, de eerste maand was even doorheen bijten, daarna gaat het vanzelf (ja ok en je doet zelf ook je best
)
vrijdag 1 december 2017 11:26
@gemakkelijk: welkom en wat leuk dat je je verhaal wilt delen. Wat ontzettend knap van je dat je in zo'n korte tijd zoveel gewicht hebt verloren, gefeliciteerd met die prestatie! Ik kan me voorstellen dat het leven een heel stuk gemakkelijker wordt als je zoveel gewicht hebt verloren. Dat is de hoofdreden dat ik dit traject ben ingestapt, als je flink overgewicht hebt kun je zeggen wat je wil, maar het beperkt je gewoon enorm. Je hebt het traject trouwens inderdaad vlot doorlopen, mag ik vragen waar je deze volgt?
Waar ik heel erg tegen op zie is de pijn na de operatie, hoe is dat bij jou gegaan? En heb jij wel eens last van dumpings? Dat lijkt me zo naar, maar tegelijkertijd ben ik dan ook weer bang dat ik die níet ga krijgen en daardoor sneller ongezonde dingen ga eten.
Ook weet ik niet goed hoe ik me goed kan voorbereiden. Ik heb vorige week heel lief van mijn ouders een receptenboek gekregen met lekkere recepten die je kunt bereiden, specifiek gericht op de situatie na een maagverkleining. Ik zit er over te denken om tzt vast wat soepen te bereiden en in te vriezen in kleine bakjes e.d.
Hoe ziet jouw natraject er eigenlijk uit? Ik heb zelf nog geen idee, krijg ik denk ik volgende week te horen bij de groepsbijeenkomst.
Waar ik heel erg tegen op zie is de pijn na de operatie, hoe is dat bij jou gegaan? En heb jij wel eens last van dumpings? Dat lijkt me zo naar, maar tegelijkertijd ben ik dan ook weer bang dat ik die níet ga krijgen en daardoor sneller ongezonde dingen ga eten.
Ook weet ik niet goed hoe ik me goed kan voorbereiden. Ik heb vorige week heel lief van mijn ouders een receptenboek gekregen met lekkere recepten die je kunt bereiden, specifiek gericht op de situatie na een maagverkleining. Ik zit er over te denken om tzt vast wat soepen te bereiden en in te vriezen in kleine bakjes e.d.
Hoe ziet jouw natraject er eigenlijk uit? Ik heb zelf nog geen idee, krijg ik denk ik volgende week te horen bij de groepsbijeenkomst.
Don't waste your time or time will waste you.
vrijdag 1 december 2017 16:53
@Fiddly: de pijn na de operatie is mij alles meegevallen. Ik was voorbereid op pijn aan de wondjes, maar waar ik helemaal niet aan gedacht had was dat eten en drinken de eerste dagen maagpijn geeft. Was wel vrij snel over bij mij.
Ik heb vrij snel last van dumping. Waar ik eigenlijk wel blij mee ben, want het is een extra stok achter de deur om me aan de eetvoorschriften te houden.
Mij leek het ook heel eng, zo'n dumping, maar het is meer vervelend dan eng: hartkloppingen, zweten, misselijk. Duurt hooguit een uurtje, soms ook korter.
En daarna hoef ik datgene waar ik die dumping van kreeg nooit meer. Blegh.
Ik heb vrij snel last van dumping. Waar ik eigenlijk wel blij mee ben, want het is een extra stok achter de deur om me aan de eetvoorschriften te houden.
Mij leek het ook heel eng, zo'n dumping, maar het is meer vervelend dan eng: hartkloppingen, zweten, misselijk. Duurt hooguit een uurtje, soms ook korter.
En daarna hoef ik datgene waar ik die dumping van kreeg nooit meer. Blegh.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 1 december 2017 17:21
Ik ben in mei geopereerd. TO, ik vond de pijn echt, echt meevallen. Het voelde alsof ik een stomp in mijn buik had gekregen, niet meer en niet minder. Soort van enorme spierpijn dus; ik liep een beetje voorover gebogen maar was wel best comfortabel als ik op bed lag en kon best goed slapen. Ter vergelijking; toen ik vorig jaar mijn rib brak en kneusde deed het veel meer pijn en werd ik huilend wakker; dit was totaal niet zo. Het werd met de dag minder pijnlijk, na 1 week was alle pijn weg.
Wat betreft dumping; verschilt echt per persoon. Solomio schrijft dat ze makkelijk dumpt; ik dump totaal niet. Ik kan echt alles eten. Ik ben hooguit 1-2 keer een beetjeeee misselijk geweest of ik moest snel naar de wc, maar nooit een echte dumping.
Wat betreft voorbereiden: weet je, ik zou toch na mijn eigen ervaring iedereen aanraden to 'go with the flow' en niet teveel voor te bereiden, want nadat ik geopereerd ben had ik geen zin in de soepen, puddings enz die ik van tevoren had voorbereid en gekocht. Je smaakt verandert vaak totaal en wat je eerst lekker vond vind je nu niks. Ik heb het gewoon van dag tot dag genomen en mijn man of ouders gingen telkens even de deur uit om te halen waar ik zin in had. Als ik het weer zou doen zou ik hooguit 2 pakjes cup a soup kopen, een paar pakjes pudding en that's it. Je eet (drinkt) ZO weinig de eerste dagen dat het niet eens de moeite waard is om echte soepen voor te bereiden. Een cup a soup doet het prima.
Wat betreft dumping; verschilt echt per persoon. Solomio schrijft dat ze makkelijk dumpt; ik dump totaal niet. Ik kan echt alles eten. Ik ben hooguit 1-2 keer een beetjeeee misselijk geweest of ik moest snel naar de wc, maar nooit een echte dumping.
Wat betreft voorbereiden: weet je, ik zou toch na mijn eigen ervaring iedereen aanraden to 'go with the flow' en niet teveel voor te bereiden, want nadat ik geopereerd ben had ik geen zin in de soepen, puddings enz die ik van tevoren had voorbereid en gekocht. Je smaakt verandert vaak totaal en wat je eerst lekker vond vind je nu niks. Ik heb het gewoon van dag tot dag genomen en mijn man of ouders gingen telkens even de deur uit om te halen waar ik zin in had. Als ik het weer zou doen zou ik hooguit 2 pakjes cup a soup kopen, een paar pakjes pudding en that's it. Je eet (drinkt) ZO weinig de eerste dagen dat het niet eens de moeite waard is om echte soepen voor te bereiden. Een cup a soup doet het prima.
vrijdag 1 december 2017 17:23
vrijdag 1 december 2017 19:19
Ohhhh wat fijn om te lezen dat de pijn jullie allebei erg is meegevallen. Ik heb niet zo'n hele hoge pijngrens en kan snel overdonderd raken daarvan. Ik moet het maar gewoon op me af laten komen. Ik lees veel verhalen via een gezamenlijke facebookpagina van het ZGT dat pas-geopereerden de pijn heel heftig vinden, maar wanneer men er achteraf op terug kijkt de pijn echt heeft meegevallen. Waarschijnlijk krijg je ook wel pijnstilling, hoe zat dit bij jullie?
Grappig om te lezen dat jullie beide dan weer flink verschillen qua dumpingklachten. Wat voor soort ingreep hebben jullie ondergaan? Ik lees overal dat je kunt kiezen tussen een gewone GBP, een sleeve of een mini-GBP. Misschien dat dit ook invloed heeft op de eventuele dumpingklachten.
Qua voorbereiding zal ik het dan een beetje los proberen te laten. Inderdaad doen wat goed voelt op dat moment. Ik probeer heel krampachtig controle te krijgen op de situatie, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet heb. Ik heb geen invloed in de snelheid van het traject, het verloop van het verdere traject na de ingreep. Door me voor te bereiden e.d. probeer ik het toch, maar dat gaat 'm niet worden en dat moet ik maar accepteren.
Waar hebben jullie het traject gevolgd?
Grappig om te lezen dat jullie beide dan weer flink verschillen qua dumpingklachten. Wat voor soort ingreep hebben jullie ondergaan? Ik lees overal dat je kunt kiezen tussen een gewone GBP, een sleeve of een mini-GBP. Misschien dat dit ook invloed heeft op de eventuele dumpingklachten.
Qua voorbereiding zal ik het dan een beetje los proberen te laten. Inderdaad doen wat goed voelt op dat moment. Ik probeer heel krampachtig controle te krijgen op de situatie, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet heb. Ik heb geen invloed in de snelheid van het traject, het verloop van het verdere traject na de ingreep. Door me voor te bereiden e.d. probeer ik het toch, maar dat gaat 'm niet worden en dat moet ik maar accepteren.
Waar hebben jullie het traject gevolgd?
Don't waste your time or time will waste you.
vrijdag 1 december 2017 19:22
Nu zal ik wel met de grond gelijk gemaakt worden... maar werkelijk?! Je wordt geopereerd vanwege je ongezonde eetgewoontes en dan kies je gelijk voor deze rommel? Voedingswaarde 0,0?
Ik zou deze kans eerder aangrijpen als nieuwe start en het beter willen doen, en op zijn minst na een zware ingreep kiezen voor iets dat je lichaam voedt. Hoe klein de portie ook mag zijn.
vrijdag 1 december 2017 21:18
Ik ben in het Slotervaartziekenhuis in Amsterdam geopereerd.
Zo ongeveer mijn eerste gedachte toen ik na de operatie wakker werd was: ow sjit, nu kan ik niet meer terug, en wat nou als ik spijt krijg?
Het niet weten hoe het gaat zijn vond ik heel lastig.
Zo ongeveer mijn eerste gedachte toen ik na de operatie wakker werd was: ow sjit, nu kan ik niet meer terug, en wat nou als ik spijt krijg?
Het niet weten hoe het gaat zijn vond ik heel lastig.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 1 december 2017 21:20
De eerste tijd (hoe lang verschilt geloof ik per ziekenhuis) mag je alleen glad (gepureerd of vloeibaar) voedsel eten. En kleine beetjes.FarFarAway schreef: ↑01-12-2017 19:22Nu zal ik wel met de grond gelijk gemaakt worden... maar werkelijk?! Je wordt geopereerd vanwege je ongezonde eetgewoontes en dan kies je gelijk voor deze rommel? Voedingswaarde 0,0?
Ik zou deze kans eerder aangrijpen als nieuwe start en het beter willen doen, en op zijn minst na een zware ingreep kiezen voor iets dat je lichaam voedt. Hoe klein de portie ook mag zijn.
Ik at veel kwark en Olvarit, maar een cup-a-soupje is dan af en toe ook lekker.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 1 december 2017 22:46
FarFaraway, doe effe normaal ja? Je hoeft niet als een idioot te reageren; je hebt verder geen idee wat ik eet en hoe mijn lifestyle is (en zelfs WAS, want ik heb nooit echt slecht gegeten). Die 'puddings' waarover ik het heb zijn protein puddings met 0 gram suiker en geen vet, aanbevolen door mijn chirurg zelf. Ik woon niet in Nederland. En ja, cup a soup is prima want je hebt veel zout nodig als gbp patient; je wordt letterlijk ziek van lage zout gehaltes en ik had al een lage bloeddruk. Ik heb het over de EERSTE WEEK na de operatie; daarna ga je natuurlijk aan de slag met gezonde maaltijden.FarFarAway schreef: ↑01-12-2017 19:22Nu zal ik wel met de grond gelijk gemaakt worden... maar werkelijk?! Je wordt geopereerd vanwege je ongezonde eetgewoontes en dan kies je gelijk voor deze rommel? Voedingswaarde 0,0?
Ik zou deze kans eerder aangrijpen als nieuwe start en het beter willen doen, en op zijn minst na een zware ingreep kiezen voor iets dat je lichaam voedt. Hoe klein de portie ook mag zijn.
dionne36 wijzigde dit bericht op 01-12-2017 22:51
5.84% gewijzigd
vrijdag 1 december 2017 22:50
Ik heb een 'gewone' GBP gehad en woon niet in Nederland. Ik woon op 1 van de ABC eilanden (Aruba/Bonaire/Curacao; ik zeg liever niet precies welk eiland ivm herkenbaarheid) en ben door een Nederlandse chirurg geopereerd die de Nederlandse richtlijnen volgt.
Mijn traject was ongeveer 9 maanden lang vanaf het moment dat ik mijn huisarts voor een doorverwijzing vroeg.
Mijn traject was ongeveer 9 maanden lang vanaf het moment dat ik mijn huisarts voor een doorverwijzing vroeg.
vrijdag 1 december 2017 23:29
@Dionne: mooi laten gaan. Commentaar krijgen 'we' altijd. 9 maanden is eigenlijk best vlot hé. Dit terwijl ik me bedenk dat ik ook ongeveer 9 maanden mag verwachten en het voelt als een eeuwigheid. Maar als je het afzet tegen alle jaren dat je al met overgewicht zeult (althans ik...) valt het reuze mee.
Ik vind het echt super interessant om jullie verhalen en ervaringen te lezen. Solomio, jij at ook olvarit potjes? Ik heb laatst wat in huis gehaald (fruithapjes) en deze gemengd met yoghurt. Was best te doen. Yoghurt en kwark puur eten ben ik niet zo'n fan van, ik word misselijk van die zure smaak en de consistentie er van. Blegh. Misschien dat dit verandert straks na de operatie, en anders denk ik dat ik het met het fruithapje blijf nemen. Nam jij dan ook de fruithapjes of ook de gepureerde maaltijden?
Ik vind het echt super interessant om jullie verhalen en ervaringen te lezen. Solomio, jij at ook olvarit potjes? Ik heb laatst wat in huis gehaald (fruithapjes) en deze gemengd met yoghurt. Was best te doen. Yoghurt en kwark puur eten ben ik niet zo'n fan van, ik word misselijk van die zure smaak en de consistentie er van. Blegh. Misschien dat dit verandert straks na de operatie, en anders denk ik dat ik het met het fruithapje blijf nemen. Nam jij dan ook de fruithapjes of ook de gepureerde maaltijden?
Don't waste your time or time will waste you.
zaterdag 2 december 2017 01:12
Ik heb na de operatie ook totaal geen pijn gehad. Je voelt natuurlijk wel dat er wat gebeurd is maar ik had eigenlijk alleen last als ik mijn sokken aandeed of bukte, dan trokken de wondjes een beetje. En een paar dagen last gehad van het gas achter mijn rechter sleutelbeen.
Het is nu bijna 10 maanden geleden en heb pas 1 dumping gehad.
Die was meteen heel heftig met ontzettende pijn in mijn rechterzij.
Vlak naast mijn maag (waarschijnlijk in de overgang naar de dunne darm) dit hield anderhalf uur aan en ik kon alleen maar liggen en met mn benen trappelen. Daarna zakte het naar mijn onderbuik en moest ik in de buurt van de wc blijven. Na een uur was het toen klaar.
Maar beste beslissing ooit, ben binnen 10 maanden van morbide obesitas naar een gezond gewicht gegaan.
Het is nu bijna 10 maanden geleden en heb pas 1 dumping gehad.
Die was meteen heel heftig met ontzettende pijn in mijn rechterzij.
Vlak naast mijn maag (waarschijnlijk in de overgang naar de dunne darm) dit hield anderhalf uur aan en ik kon alleen maar liggen en met mn benen trappelen. Daarna zakte het naar mijn onderbuik en moest ik in de buurt van de wc blijven. Na een uur was het toen klaar.
Maar beste beslissing ooit, ben binnen 10 maanden van morbide obesitas naar een gezond gewicht gegaan.
zaterdag 2 december 2017 07:29
Dionne36 schreef: ↑01-12-2017 22:46FarFaraway, doe effe normaal ja? Je hoeft niet als een idioot te reageren; je hebt verder geen idee wat ik eet en hoe mijn lifestyle is (en zelfs WAS, want ik heb nooit echt slecht gegeten). Die 'puddings' waarover ik het heb zijn protein puddings met 0 gram suiker en geen vet, aanbevolen door mijn chirurg zelf. Ik woon niet in Nederland. En ja, cup a soup is prima want je hebt veel zout nodig als gbp patient; je wordt letterlijk ziek van lage zout gehaltes en ik had al een lage bloeddruk. Ik heb het over de EERSTE WEEK na de operatie; daarna ga je natuurlijk aan de slag met gezonde maaltijden.
Dank voor je toelichting Dionne, ik stond er even versteld van.
zaterdag 2 december 2017 09:54
Dat dacht ik eerst ook, in eerste instantie was ik bang dat het galstenen waren. Want na het bloedprikken had ik iets verhoogde leverwaardes wat volgens de verpleegkundige kon wijzen op galstenen.
Maar een week later had ik een natraject bijeenkomst en heb het aan de verpleegkundige daar voorgelegd.
Zij vond het niet overeenkomen met galstenen en wel met een dumping.
Dat kon volgens haar ook heftige pijn veroorzaken omdat de darm heel gevoelig is.
Ook omdat het daarna naar mijn darmen "zakte" en ik diarree kreeg.
zaterdag 2 december 2017 10:19
https://www.mlds.nl/ziekten/dumpingsyndroom/rosepudding schreef: ↑02-12-2017 09:54Dat dacht ik eerst ook, in eerste instantie was ik bang dat het galstenen waren. Want na het bloedprikken had ik iets verhoogde leverwaardes wat volgens de verpleegkundige kon wijzen op galstenen.
Maar een week later had ik een natraject bijeenkomst en heb het aan de verpleegkundige daar voorgelegd.
Zij vond het niet overeenkomen met galstenen en wel met een dumping.
Dat kon volgens haar ook heftige pijn veroorzaken omdat de darm heel gevoelig is.
Ook omdat het daarna naar mijn darmen "zakte" en ik diarree kreeg.
Hier staat het idd, ik wist het niet. Ik kende alleen dat rijtje: hartkloppingen, duizeligheid, zwaktegevoel en sufheid.
Ik ben dan trouwens ook misselijk, dat lees ik hier helemaal niet.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 3 december 2017 20:32
Hier een druk Sinterklaasweekend achter de rug, dus ik moet zo eerst even bijlezen.
Maar wat er vanmiddag gebeurde vind ik zo balen, dat ik het graag eerst even wil delen.
Ik vertelde al over de reactie van mijn schoonzus. Ik heb het er van de week nog met haar over gehad, dat ik het heel jammer vond van haar reactie.
Ze zei dat ze me echt wel zou steunen als ik dat zou willen, maar dat zij er niet achter staat.
Nu hoorde mijn broer het vanmiddag ook, omdat we het bij mijn vader er over hadden (ik spreek mijn broer minder dan mijn schoonzus en blijkbaar had ze het ook nog niet verteld) en hij reageerde heel resoluut dat hij het belachelijk vond dat ik dit ga doen. En hij bleef maar herhalen dat ik dan voor altijd alleen maar huizenhapjes kan eten.
Vervolgens werden alle rampscenario's van mensen die ze kennen uit de kast getrokken en die werden uitgebreid besproken.
En ik...ik klapte dicht en wist niet hoe te reageren. Ik voelde dat als ik ging praten, ik heel hard zou gaan huilen en niet aardige dingen zou gaan zeggen, en dat wilde ik niet met de kinderen in de kamer ernaast.
Mijn man was er helaas niet meer bij (naar huis met ziek zoontje), die had zeker gereageerd.
Mijn vader gaf me een schouderklopje en zei dat hij het juist heel knap vindt dat ik deze keuze heb gemaakt en dat hij snapt dat dit een hele grote stap is, maar dat dit ook komt doordat ik iedere dag verdrietig ben om mijn gewicht.
En nu ben ik toch van slag. Zij hebben het er steeds over dat er 1 iemand is die bij iedere hap moet braken. Ik ken een oud collega die een darmhernia heeft als complicatie en daardoor dagelijks pijn en tot slot is mijn schoonmoeder aan deze ok overleden. En tja...dan begin ik toch weer te twijfelen.
Maar de kans dat ik in mijn eentje een gezond gewicht ga bereiken is na 20 jaar proberen zo goed als nihil.
En zo wil ik niet blijven leven, zo ongezond als ik nu ben.
Pfff, zoals jullie merken, allerlei hersenspinsels...
Maar wat er vanmiddag gebeurde vind ik zo balen, dat ik het graag eerst even wil delen.
Ik vertelde al over de reactie van mijn schoonzus. Ik heb het er van de week nog met haar over gehad, dat ik het heel jammer vond van haar reactie.
Ze zei dat ze me echt wel zou steunen als ik dat zou willen, maar dat zij er niet achter staat.
Nu hoorde mijn broer het vanmiddag ook, omdat we het bij mijn vader er over hadden (ik spreek mijn broer minder dan mijn schoonzus en blijkbaar had ze het ook nog niet verteld) en hij reageerde heel resoluut dat hij het belachelijk vond dat ik dit ga doen. En hij bleef maar herhalen dat ik dan voor altijd alleen maar huizenhapjes kan eten.
Vervolgens werden alle rampscenario's van mensen die ze kennen uit de kast getrokken en die werden uitgebreid besproken.
En ik...ik klapte dicht en wist niet hoe te reageren. Ik voelde dat als ik ging praten, ik heel hard zou gaan huilen en niet aardige dingen zou gaan zeggen, en dat wilde ik niet met de kinderen in de kamer ernaast.
Mijn man was er helaas niet meer bij (naar huis met ziek zoontje), die had zeker gereageerd.
Mijn vader gaf me een schouderklopje en zei dat hij het juist heel knap vindt dat ik deze keuze heb gemaakt en dat hij snapt dat dit een hele grote stap is, maar dat dit ook komt doordat ik iedere dag verdrietig ben om mijn gewicht.
En nu ben ik toch van slag. Zij hebben het er steeds over dat er 1 iemand is die bij iedere hap moet braken. Ik ken een oud collega die een darmhernia heeft als complicatie en daardoor dagelijks pijn en tot slot is mijn schoonmoeder aan deze ok overleden. En tja...dan begin ik toch weer te twijfelen.
Maar de kans dat ik in mijn eentje een gezond gewicht ga bereiken is na 20 jaar proberen zo goed als nihil.
En zo wil ik niet blijven leven, zo ongezond als ik nu ben.
Pfff, zoals jullie merken, allerlei hersenspinsels...
zondag 3 december 2017 20:51
Eenhoornn: ik kan me goed voorstellen dat je compleet dichtklapte. Het is ook ontzettend rot als de mensen die dichtbij je staan jouw keuze zo resoluut afwijzen en daarbij als kers op de taart ook nog allerlei rampscenario's erbij gaan halen. Wat ontzettend respectloos zeg, ik word er plaatsvervangend een beetje bozig van.
Natuurlijk brengt de operatie risico's met zich mee. Een bewezen feit is echter dat een operatie bij morbide obesitas vele malen succesvoller is (ook op lange termijn) dan door enkel een andere leefstijl aan te meten. En daarbij hé, obesitas is een ziekte en het is niet eenvoudig om hier puur op wilskracht een blijvende verandering in aan te brengen. Waarom zou obesitas anders zo'n groot probleem vormen bij zoveel mensen? Als iedereen obesitas zelf op had kunnen lossen, zou een operatie helemaal niet nodig zijn geweest. Als jouw broer een versleten knie heeft, vind hij het toch ook prettig dat hij een kunstknie kan krijgen, hiermee andere complicaties uitsluit en nog jaren goed vooruit kan? Dan nam hij het sterftecijfer toch ook voor lief, want een risico om te overlijden is er bij élke operatie, hoe klein of groot deze ook is. Want doorlopen met een slechte knie is toch geen optie, als er een operatie bestaat die de kwaliteit van leven effectief verbetert?
Jouw broer roeptoetert maar wat zonder dat hij op de hoogte is van actuele (wetenschappelijke!) onderzoeken, omdat hij van de neef van de buurvrouw en daarvan weer de zuster van een collega heeft gehoord dat het daarmee niet goed ging. Daar krijg ik echt jeuk van tussen mijn tenen. Weet hij hoe het is om obesitas te hebben? Dagelijks geconfronteerd te worden met beperkingen, vooroordelen en onbeschofte opmerkingen van andere mensen? Ik denk het niet, anders had hij zijn grote mond wel gehouden.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal pro vrijheid van meningsuiting. Enige voorwaarde daarbij is respect. Hij mag het niet eens zijn met jouw keuze, prima, maar hij hoeft niet zo te roeptoeteren en daarbij al jouw grenzen totaal overschrijden. Vind ik. Misschien zou je ter voorbereiding op een volgende keer eens een zinnetje kunnen bedenken die je dan constant herhaalt. Bijvoorbeeld: "Ik heb deze keuze gemaakt in het belang van mijn gezondheid en mijn toekomst. Jij hoeft het hier niet mee eens te zijn, maar je moet het wel accepteren. Ik heb geen belang bij allerlei doemscenario's, dat vind ik onprettig en ik heb liever dat je die voor je houdt".
Rot hoor voor jou. Wat zul je je alleen hebben gevoeld, al helemaal omdat je man er niet bij was. Helaas denk ik dat je dergelijke reacties nog veel vaker kunt verwachten, omdat mensen nou eenmaal sterk reageren als het gaat om overgewicht. Geen idee waarom, maar ik merk dat dit een maatschappelijk veelbesproken onderwerp is die veel in mensen oproept. Naarmate je vaker deze reacties krijgt, zul je misschien ook wat harder worden in je omgang daarmee. Je maakt deze keuze immers voor jezelf, je gezin en jóuw toekomst. Daar heeft de buurvrouw, broer, caissière, chauffeur of wie dan ook geen ene klap mee te maken.
Ik geloof dat ik mezelf een beetje heb opgewonden
Natuurlijk brengt de operatie risico's met zich mee. Een bewezen feit is echter dat een operatie bij morbide obesitas vele malen succesvoller is (ook op lange termijn) dan door enkel een andere leefstijl aan te meten. En daarbij hé, obesitas is een ziekte en het is niet eenvoudig om hier puur op wilskracht een blijvende verandering in aan te brengen. Waarom zou obesitas anders zo'n groot probleem vormen bij zoveel mensen? Als iedereen obesitas zelf op had kunnen lossen, zou een operatie helemaal niet nodig zijn geweest. Als jouw broer een versleten knie heeft, vind hij het toch ook prettig dat hij een kunstknie kan krijgen, hiermee andere complicaties uitsluit en nog jaren goed vooruit kan? Dan nam hij het sterftecijfer toch ook voor lief, want een risico om te overlijden is er bij élke operatie, hoe klein of groot deze ook is. Want doorlopen met een slechte knie is toch geen optie, als er een operatie bestaat die de kwaliteit van leven effectief verbetert?
Jouw broer roeptoetert maar wat zonder dat hij op de hoogte is van actuele (wetenschappelijke!) onderzoeken, omdat hij van de neef van de buurvrouw en daarvan weer de zuster van een collega heeft gehoord dat het daarmee niet goed ging. Daar krijg ik echt jeuk van tussen mijn tenen. Weet hij hoe het is om obesitas te hebben? Dagelijks geconfronteerd te worden met beperkingen, vooroordelen en onbeschofte opmerkingen van andere mensen? Ik denk het niet, anders had hij zijn grote mond wel gehouden.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal pro vrijheid van meningsuiting. Enige voorwaarde daarbij is respect. Hij mag het niet eens zijn met jouw keuze, prima, maar hij hoeft niet zo te roeptoeteren en daarbij al jouw grenzen totaal overschrijden. Vind ik. Misschien zou je ter voorbereiding op een volgende keer eens een zinnetje kunnen bedenken die je dan constant herhaalt. Bijvoorbeeld: "Ik heb deze keuze gemaakt in het belang van mijn gezondheid en mijn toekomst. Jij hoeft het hier niet mee eens te zijn, maar je moet het wel accepteren. Ik heb geen belang bij allerlei doemscenario's, dat vind ik onprettig en ik heb liever dat je die voor je houdt".
Rot hoor voor jou. Wat zul je je alleen hebben gevoeld, al helemaal omdat je man er niet bij was. Helaas denk ik dat je dergelijke reacties nog veel vaker kunt verwachten, omdat mensen nou eenmaal sterk reageren als het gaat om overgewicht. Geen idee waarom, maar ik merk dat dit een maatschappelijk veelbesproken onderwerp is die veel in mensen oproept. Naarmate je vaker deze reacties krijgt, zul je misschien ook wat harder worden in je omgang daarmee. Je maakt deze keuze immers voor jezelf, je gezin en jóuw toekomst. Daar heeft de buurvrouw, broer, caissière, chauffeur of wie dan ook geen ene klap mee te maken.
Ik geloof dat ik mezelf een beetje heb opgewonden
Don't waste your time or time will waste you.
zondag 3 december 2017 21:55
Haha, ik moest wel een beetje lachen om je reactie en dat was wel even wat ik nodig heb nu.
Ik heb ondertussen 2 zakken vol kadoos ingepakt samen met mijn man en heel veel gepraat.
Het rare is dus dat ik dit juist niet van mijn broer en schoonzus ook te zwaar zijn, mijn broer is nog veel zwaarder dan ik en zakte vanmiddag nota bene nog door de stoel bij mijn vader.
Hij is echt veeeeel te zwaar, incl gevaarlijke hoge bloeddruk en doet daar werkelijk niets aan.
Mijn schoonzus is niet zo zwaar als ik, maar wel te zwaar, maar heeft ook veel te hoge bloeddruk en zij stopt met de medicatie tegen advies van de arts en zonder overleg...dat noem ik pas dom.
Achteraf had ik van alles moeten zeggen, maar het kwam er niet uit!
Wat jij nu net schrijft ga ik tot in den treuren herhalen.
Weet je, ik weet dat allerlei mensen een mening zullen hebben. Dat hebben ze tenslotte nu ook over mij.
Maar juist van hen had ik het niet verwacht. Op het vragenformulier stond de vraag of ik steun kon verwachten van mijn naaste omgeving en ik had verdorie hun specifiek benoemd.
En natuurlijk mogen zij hun mening hebben, maar niet op deze manier.
Mijn man wilde ze al meteen gaan bellen dat hij wel wat respect wenst richting mij.
Maar ik wil geen olie op het vuur gooien. Mochten we er ooit face to face nog over hebben kunnen we dat altijd nog zeggen.
Nu ga ik echt even terug lezen.
Ik heb ondertussen 2 zakken vol kadoos ingepakt samen met mijn man en heel veel gepraat.
Het rare is dus dat ik dit juist niet van mijn broer en schoonzus ook te zwaar zijn, mijn broer is nog veel zwaarder dan ik en zakte vanmiddag nota bene nog door de stoel bij mijn vader.
Hij is echt veeeeel te zwaar, incl gevaarlijke hoge bloeddruk en doet daar werkelijk niets aan.
Mijn schoonzus is niet zo zwaar als ik, maar wel te zwaar, maar heeft ook veel te hoge bloeddruk en zij stopt met de medicatie tegen advies van de arts en zonder overleg...dat noem ik pas dom.
Achteraf had ik van alles moeten zeggen, maar het kwam er niet uit!
Wat jij nu net schrijft ga ik tot in den treuren herhalen.
Weet je, ik weet dat allerlei mensen een mening zullen hebben. Dat hebben ze tenslotte nu ook over mij.
Maar juist van hen had ik het niet verwacht. Op het vragenformulier stond de vraag of ik steun kon verwachten van mijn naaste omgeving en ik had verdorie hun specifiek benoemd.
En natuurlijk mogen zij hun mening hebben, maar niet op deze manier.
Mijn man wilde ze al meteen gaan bellen dat hij wel wat respect wenst richting mij.
Maar ik wil geen olie op het vuur gooien. Mochten we er ooit face to face nog over hebben kunnen we dat altijd nog zeggen.
Nu ga ik echt even terug lezen.
zondag 3 december 2017 22:12
Qua pijn na de ok zie ik niet zo erg op. Ik ben de afgelopen jaren al meerdere keren geopereerd in mijn buik en ik weet dat bij mij met name de eerste dagen hevig zijn, maar dat het daarna heel snel beter gaat.
Voorbereiden ben ik nog niet echt mee bezig. Ik hoop vooral die praktische informatie nog te krijgen.
Wat ik wel en niet het beste kan eten en doen.
Voorbereiden ben ik nog niet echt mee bezig. Ik hoop vooral die praktische informatie nog te krijgen.
Wat ik wel en niet het beste kan eten en doen.
zondag 3 december 2017 22:21
Bah eenhoorn, wat een nare reacties.
En natuurlijk zitten er risico's aan, maar de risico's van zo veel overgewicht zijn ook niet mis.
De enige negatieve reactie die ik me aantrok was van een vriendin met fors overgewicht. Ik zag dat zij zich bijna door mij in de steek gelaten voelde toen ik vertelde dat ik in het traject zat voor een gbp. 'Wat is er mis met dik zijn?', vroeg ze.
En echt, ik ben het nog steeds met haar eens, dat we veel te negatief zijn over overgewicht, maar mijn belangrijkste reden was toch hoe ik me voelde. Dat ik na 10 stappen al buiten adem was, dat ik na een trap eerst 10 minuten moest bijkomen.
Qua uiterlijk zou ik als statement liever dik zijn gebleven, omdat ik me kapot erger aan het slankheidsideaal. Maar voor hoe ik me voel ben ik blij dat ik die kilo's kwijt ben.
En natuurlijk zitten er risico's aan, maar de risico's van zo veel overgewicht zijn ook niet mis.
De enige negatieve reactie die ik me aantrok was van een vriendin met fors overgewicht. Ik zag dat zij zich bijna door mij in de steek gelaten voelde toen ik vertelde dat ik in het traject zat voor een gbp. 'Wat is er mis met dik zijn?', vroeg ze.
En echt, ik ben het nog steeds met haar eens, dat we veel te negatief zijn over overgewicht, maar mijn belangrijkste reden was toch hoe ik me voelde. Dat ik na 10 stappen al buiten adem was, dat ik na een trap eerst 10 minuten moest bijkomen.
Qua uiterlijk zou ik als statement liever dik zijn gebleven, omdat ik me kapot erger aan het slankheidsideaal. Maar voor hoe ik me voel ben ik blij dat ik die kilo's kwijt ben.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 3 december 2017 23:06
@eenhoornn: kan het zijn dat ze eigenlijk een beetje in ontkenning zijn over hun eigen lichamelijke gezondheid? Ik heb ook heel lang mijn ogen gesloten voor de gebreken van mijn lichaam, of de beperkingen die ik ervaar door mijn overgewicht. "Valt wel mee hoor" en "Ik kan net zoveel als ieder ander" zijn zinnetjes die regelmatig de revue passeerden als iemand me vroeg of ik niet last had van mijn lijf. Het eerste wat in mij op komt nu je zegt dat zij ook zwaarlijvig zijn, is jaloezie. Maar dat kan een verkeerde interpretatie zijn hoor. In ieder geval lekker links laten liggen. Jij mag trots op jezelf zijn, want je hebt de keuze gemaakt om goed voor jezelf te gaan zorgen. Uit je verhaal blijkt dat zij dat in mindere mate doen. Zeg hem de volgende keer anders dat hij pas weer wat over jou mag zeggen als hij een keer wat aan die bloeddruk van hem gaat doen.
Trouwens heel herkenbaar hoor, dat je dichtsloeg. Na een discussie met iemand bedenk ik daarna pas de meest geniale antwoorden! Op het moment zelf lukt het 9 van de 10 keer niet. Kan het bij jou komen doordat je te geëmotioneerd raakt? Ik vind een aanval (want dat was het gewoon) op een gezondheidsbevorderende keuze best heftig, raak dan zelf ook emotioneel en kan dan dichtklappen.
Je schrijft dat je van hen steun had verwacht, maar dat tot nog toe niet hebt gekregen. In die zin ben je teleurgesteld, begrijpelijk. Maar: misschien krijg jij juist wel steun straks uit onverwachte hoek! Mensen kunnen je soms verbazen hoor, zowel positief als negatief. Superlief trouwens, die reactie van jouw man.
@solomio: wat jij schrijft idd, er is niets mis met te dik zijn totdat het je meer beperkingen oplevert dan je lief is.
@calvijn: hoe is het met jou? Ik lees al een beste tijd mee, maar reageer pas sinds kort. Heb je dus wel veel gelezen toen je hier nog flink actief was.
Trouwens heel herkenbaar hoor, dat je dichtsloeg. Na een discussie met iemand bedenk ik daarna pas de meest geniale antwoorden! Op het moment zelf lukt het 9 van de 10 keer niet. Kan het bij jou komen doordat je te geëmotioneerd raakt? Ik vind een aanval (want dat was het gewoon) op een gezondheidsbevorderende keuze best heftig, raak dan zelf ook emotioneel en kan dan dichtklappen.
Je schrijft dat je van hen steun had verwacht, maar dat tot nog toe niet hebt gekregen. In die zin ben je teleurgesteld, begrijpelijk. Maar: misschien krijg jij juist wel steun straks uit onverwachte hoek! Mensen kunnen je soms verbazen hoor, zowel positief als negatief. Superlief trouwens, die reactie van jouw man.
@solomio: wat jij schrijft idd, er is niets mis met te dik zijn totdat het je meer beperkingen oplevert dan je lief is.
@calvijn: hoe is het met jou? Ik lees al een beste tijd mee, maar reageer pas sinds kort. Heb je dus wel veel gelezen toen je hier nog flink actief was.
Don't waste your time or time will waste you.
