Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
woensdag 29 oktober 2008 om 03:46
Ik heb zelf ook ADD. Ik ben 's nachts altijd het alerts (zoals te zien aan deze posting) ik kan dan het beste mijn administratie afhandelen etc. Ik heb dan mijn helderste momenten. Is dit ook een verschijnsel van ADD of is dit toeval? Het kan niet met medicatie te maken hebben want die neem ik niet.
woensdag 29 oktober 2008 om 10:23
Ik heb dat ook Bellaperez. Ik leef op na 23.00 uur. Nu heb ik al ruim vijf jaar kinderen en word ik in een ander ritme gedwongen, en ik geloof dat mijn systeem er nu eindelijk aan toegegeven heeft. Het zou ook best kunnen dat het wreed verstoord geraakt is, mijn jongste zoontje is pas sinds ongeveer zijn derde verjaardag redelijke nachten gaan maken (hij is nu 3,5) en al die jaren zijn wat dat betreft een kwelling geweest. Ik heb ook lang gedacht dat mijn klachten daar grotendeels mee samenhingen.
Maar over dat bio-ritme, dat zou best eens een grote rol kunnen spelen. Laten we een mini-onderzoekje doen hier. Hoe zit dat bij iedereen?
Als ik mijn (tot voor kort) natuurlijke ritme zou volgen, zou ik elke nacht tegen 4.00 uur naar bed gaan en rond 11.00 uur opstaan. Ik dacht dat dat redelijk raar was. Op een keer hoorde ik een vrouw achter mij tegen iemand vertellen: ik ga altijd om vier uur naar bed en sta om elf uur op. Ik keek om en warempel, het was een nicht van mijn moeder.
Mijn moeder is zelf ook een avondmens en zou liever nog wat later naar bed gaan dan ze normaal gesproken doet (1.00 uur).
De eerste keer dat ik in het Caribisch gebied was, bleek mijn ritme daar veel passender dan hier. Ik werd 's avond om 23.00 uur moe en werd 's morgens tegen 7.00 uur wakker.
xx lisa.
Maar over dat bio-ritme, dat zou best eens een grote rol kunnen spelen. Laten we een mini-onderzoekje doen hier. Hoe zit dat bij iedereen?
Als ik mijn (tot voor kort) natuurlijke ritme zou volgen, zou ik elke nacht tegen 4.00 uur naar bed gaan en rond 11.00 uur opstaan. Ik dacht dat dat redelijk raar was. Op een keer hoorde ik een vrouw achter mij tegen iemand vertellen: ik ga altijd om vier uur naar bed en sta om elf uur op. Ik keek om en warempel, het was een nicht van mijn moeder.
Mijn moeder is zelf ook een avondmens en zou liever nog wat later naar bed gaan dan ze normaal gesproken doet (1.00 uur).
De eerste keer dat ik in het Caribisch gebied was, bleek mijn ritme daar veel passender dan hier. Ik werd 's avond om 23.00 uur moe en werd 's morgens tegen 7.00 uur wakker.
xx lisa.
woensdag 29 oktober 2008 om 16:12
Bella, heb jij dan geen verstoord slaappatroon dan? Of kun je de volgende dag gewoon om bijv. 01.00 gaan slapen? En hoe ben jij er achter gekomen dat je ADD hebt?
Ik leef dus ook op na 23.00, ik voel de rust in mijn lichaam en kan daar zo ontspannen van worden, dat ik juist gestimuleerd wordt om dingen te ondernemen. Ik leer ook het liefst 's nachts, kijk 's nachts het liefst tv en heb dus ook mijn meest heldere momenten 's nachts. Dit is ook een van de redenen waarom ik vaak 's ochtends niet naar college ging omdat ik toch in slaap viel daar. Het liefst ben ik wakker tot een uurtje of drie / half vier, om dan tegen tienen op te staan.
Laatst vroeg een hulpverlener naar hoe ik was als klein jongetje (tussen ongeveer 1 en 3 jaar) en het antwoord moest ik hem schuldig blijven. Dit begon wel te kriebelen en navraag bij mijn ouders bleek dat ik nooit wou slapen en pas vanaf ongeveer mijn derde jaar rustiger werd. Bij mij uitte dit om elke avond, anderhalf jaar lang net zo lang te huilen tot ik een keer in slaap viel. Dus om 8 uur naar bed, twee uur lang huilen en dan heerlijk lekker slapen. Had jouw zoontje dat ook Lisa?
Ik leef dus ook op na 23.00, ik voel de rust in mijn lichaam en kan daar zo ontspannen van worden, dat ik juist gestimuleerd wordt om dingen te ondernemen. Ik leer ook het liefst 's nachts, kijk 's nachts het liefst tv en heb dus ook mijn meest heldere momenten 's nachts. Dit is ook een van de redenen waarom ik vaak 's ochtends niet naar college ging omdat ik toch in slaap viel daar. Het liefst ben ik wakker tot een uurtje of drie / half vier, om dan tegen tienen op te staan.
Laatst vroeg een hulpverlener naar hoe ik was als klein jongetje (tussen ongeveer 1 en 3 jaar) en het antwoord moest ik hem schuldig blijven. Dit begon wel te kriebelen en navraag bij mijn ouders bleek dat ik nooit wou slapen en pas vanaf ongeveer mijn derde jaar rustiger werd. Bij mij uitte dit om elke avond, anderhalf jaar lang net zo lang te huilen tot ik een keer in slaap viel. Dus om 8 uur naar bed, twee uur lang huilen en dan heerlijk lekker slapen. Had jouw zoontje dat ook Lisa?
donderdag 30 oktober 2008 om 08:24
Toevallig hoorde ik gisteren van mijn ouders dat ik vanaf baby af aan al een slechte slaper was. Kan me ook goed herinneren dat ik als klein meisje zo in mijn bed lag van 'wat doe ik hier?' En altijd goede smoezen verzon zodat ik toch nog even naar beneden kon, want anders lag ik daar maar met mijn ogen open te staren in het donker.
Vannacht ook zo'n nacht... Had gisteren een verplichting waardoor ik de hele middag en avond met mijn ouders en broers op pad was, en vind dat echt een verschrikking. Het duurt gewoon te lang, ik kan gewoon niet zo lang achter elkaar naar gesprekken luisteren, interesse tonen, gezellig doen, enz. Voel me dan totaal overprikkeld en wil alleen maar rust. Met dus als effect dat toen ik tegen 12 uur in bed lag, ik nog zo druk in mijn hoofd was dat ik echt geen oog dichtdoe. Was om half vijf nog wakker... Over het algemeen heb ik mezelf redelijk aangeleerd om daar niet heel gefrustreerd van te raken, maar vannacht was ik dat wel. Baalde zo dat ik zo'n dag eigenlijk niet kan volhouden, als gevolg daarvan bijna de hele nacht wakker lig en er een drukke werkdag op volgt.
Nu ben ik dus ook helemaal gesloopt, kan mijn ogen amper open houden, maar moet nu wel rennen om op tijd in de auto te zitten...
Maar goed, mijn bioritme is dus ook een ramp, altijd al geweest. En medicijnen helpen niks, melatonine wordt veel gebruikt bij adhd, maar ik lijk er wel immuun voor. Heb zelfs jaren geleden ooit slaapmedicatie van de dokter gehad, omdat ik heel mijn slaapritme dusdanig had omgegooid, maar ook daar bleef ik gewoon wakker op.
Vannacht ook zo'n nacht... Had gisteren een verplichting waardoor ik de hele middag en avond met mijn ouders en broers op pad was, en vind dat echt een verschrikking. Het duurt gewoon te lang, ik kan gewoon niet zo lang achter elkaar naar gesprekken luisteren, interesse tonen, gezellig doen, enz. Voel me dan totaal overprikkeld en wil alleen maar rust. Met dus als effect dat toen ik tegen 12 uur in bed lag, ik nog zo druk in mijn hoofd was dat ik echt geen oog dichtdoe. Was om half vijf nog wakker... Over het algemeen heb ik mezelf redelijk aangeleerd om daar niet heel gefrustreerd van te raken, maar vannacht was ik dat wel. Baalde zo dat ik zo'n dag eigenlijk niet kan volhouden, als gevolg daarvan bijna de hele nacht wakker lig en er een drukke werkdag op volgt.
Nu ben ik dus ook helemaal gesloopt, kan mijn ogen amper open houden, maar moet nu wel rennen om op tijd in de auto te zitten...
Maar goed, mijn bioritme is dus ook een ramp, altijd al geweest. En medicijnen helpen niks, melatonine wordt veel gebruikt bij adhd, maar ik lijk er wel immuun voor. Heb zelfs jaren geleden ooit slaapmedicatie van de dokter gehad, omdat ik heel mijn slaapritme dusdanig had omgegooid, maar ook daar bleef ik gewoon wakker op.
donderdag 30 oktober 2008 om 10:33
Matamata, mijn zoontje sliep op zich goed hoor, maar werd een paar keer per nacht even wakker. Meestal sliep hij na een aai over de bol en speentje in de mond meteen weer door. Maar wij waren toch weer uit onze diepe slaap. Als zoiets jarenlang doorgaat, als je alleen bij uitzondering een ruk van minimaal 4 uur kunt maken... ik kan me voorstellen dat dat je hele systeem in de war gooit. In mijn geval lijkt dat nu in mijn voordeel uit te pakken. Ik lig er tegenwoordig eigenlijk altijd voor middernacht in. Sinds ik medicijnen gebruik, realiseer ik me nu, zelfs vaak voor elven al.
Zelf was ik als kind een ramp qua slapen. Het was - weet ik nu - de onrust in mijn hoofd. Toen ik kon lezen, was het over. Toen kon ik mezelf afleiden van mijn gepieker.
Mijn ouders hebben met mij dokters afgelopen die mijn buik onderzochten, en zo klein als ik was wist ik wel dat ze op het verkeerde spoor zaten. Als ik het piekeren niet kon stoppen, ging ik met mijn schouderspieren trekken uit frustratie. Dat moest dan aan allebei de kanten 'gelijk voelen' voor mij en dat lukte nooit. Daar werd ik hysterisch van. Het enige dat hielp was me meenemen naar beneden, naar mijn tamme muizen en konijn. Afleiding dus. Zoals ik al zei, toen ik leerde lezen was het over. Ik mocht van mijn ouders ook lezen in bed tot ik in slaap viel.
Ik heb dat nu, op mijn 40e, dus nog steeds. Ik móet lezen. Anders ga ik piekeren (maar eigenlijk is het gewoon onrust in mijn hoofd, gedachten die maar komen en stromen) en kan dat niet stoppen. Ik lees tot mijn ogen dichtvallen. Heel soms lees ik ook nadat ik in de nacht wakker geworden ben. Afgelopen weekend had mijn oudste in bed geplast (komt eigenlijk nooit voor, hij geloofde het zelf ook niet want zei 'mama, ik heb zo gezweet in mijn broek', haha). Dus eruit, beddegoed afhalen etc, met zoontje op de zolder in het logeerbed gaan liggen. Dan ben ik volledig wakker geworden en kan niet zomaar inslapen. Dan lees ik dus tot ik dat wel weer kan. Zo is dat probleem prima te hanteren.
xx lisa.
Zelf was ik als kind een ramp qua slapen. Het was - weet ik nu - de onrust in mijn hoofd. Toen ik kon lezen, was het over. Toen kon ik mezelf afleiden van mijn gepieker.
Mijn ouders hebben met mij dokters afgelopen die mijn buik onderzochten, en zo klein als ik was wist ik wel dat ze op het verkeerde spoor zaten. Als ik het piekeren niet kon stoppen, ging ik met mijn schouderspieren trekken uit frustratie. Dat moest dan aan allebei de kanten 'gelijk voelen' voor mij en dat lukte nooit. Daar werd ik hysterisch van. Het enige dat hielp was me meenemen naar beneden, naar mijn tamme muizen en konijn. Afleiding dus. Zoals ik al zei, toen ik leerde lezen was het over. Ik mocht van mijn ouders ook lezen in bed tot ik in slaap viel.
Ik heb dat nu, op mijn 40e, dus nog steeds. Ik móet lezen. Anders ga ik piekeren (maar eigenlijk is het gewoon onrust in mijn hoofd, gedachten die maar komen en stromen) en kan dat niet stoppen. Ik lees tot mijn ogen dichtvallen. Heel soms lees ik ook nadat ik in de nacht wakker geworden ben. Afgelopen weekend had mijn oudste in bed geplast (komt eigenlijk nooit voor, hij geloofde het zelf ook niet want zei 'mama, ik heb zo gezweet in mijn broek', haha). Dus eruit, beddegoed afhalen etc, met zoontje op de zolder in het logeerbed gaan liggen. Dan ben ik volledig wakker geworden en kan niet zomaar inslapen. Dan lees ik dus tot ik dat wel weer kan. Zo is dat probleem prima te hanteren.
xx lisa.
donderdag 30 oktober 2008 om 14:28
matamata,
Ik kan sommige dagen wel weer eerder slapen, gelukkig maar. Ik heb mij in die zin aangepast maar als ik mijn bioritme zou volgen dan zou ik later gaan slapen omdat ik zoals ik al zei een bepaalde helderheid krijg om klusjes af te maken.
Ik heb mij nooit officieel laten testen omdat er toch niet veel aan ADD te doen is behalve Ritalin en ik kan mij voorstellen dat anderen dat nemen maar in mijn ogen is het een harddrug waar ik liever vanaf blijf.
Vaak WEET je al dat je een aandoening hebt. Vooral geestelijk doordat je veel gelezen en gezien hebt, een officiele test is dan eigenlijk alleen maar een bevestiging. Al heb ik weleens op internet uitgebreide ADD vragenlijsten ingevuld en daar kwam wel een hoge positieve score uit.
Het uit zich bij mij vooral in wollig denken, vergeetachtigheid, mij alleen tot taken kunnen verzetten wanneer ze mij interesseren, snel afgeleid zijn, prikkels worden mij snel teveel etc.
Ik kan sommige dagen wel weer eerder slapen, gelukkig maar. Ik heb mij in die zin aangepast maar als ik mijn bioritme zou volgen dan zou ik later gaan slapen omdat ik zoals ik al zei een bepaalde helderheid krijg om klusjes af te maken.
Ik heb mij nooit officieel laten testen omdat er toch niet veel aan ADD te doen is behalve Ritalin en ik kan mij voorstellen dat anderen dat nemen maar in mijn ogen is het een harddrug waar ik liever vanaf blijf.
Vaak WEET je al dat je een aandoening hebt. Vooral geestelijk doordat je veel gelezen en gezien hebt, een officiele test is dan eigenlijk alleen maar een bevestiging. Al heb ik weleens op internet uitgebreide ADD vragenlijsten ingevuld en daar kwam wel een hoge positieve score uit.
Het uit zich bij mij vooral in wollig denken, vergeetachtigheid, mij alleen tot taken kunnen verzetten wanneer ze mij interesseren, snel afgeleid zijn, prikkels worden mij snel teveel etc.
donderdag 30 oktober 2008 om 20:23
Een harddrug... ik weet het niet. Mijn pillen zijn sinds gisterochtend op en ik nam de laatste tijd al niet veel. (ik had mijn consult bij de psychiater uitgesteld, ga ik morgen weer heen, dacht dat ik voldoende voorraad had maar dus toch niet)
Ik merk er niet veel van. Wel was ik gisteren veel grilliger en emotioneler, op zich best fijn zo een keer!
Ik voel geen afkickverschijnselen ofzo, volgens mij is het zeker niet verslavend.
xx lisa.
Ik merk er niet veel van. Wel was ik gisteren veel grilliger en emotioneler, op zich best fijn zo een keer!
Ik voel geen afkickverschijnselen ofzo, volgens mij is het zeker niet verslavend.
xx lisa.
vrijdag 31 oktober 2008 om 08:51
Hier nog een avondmens. Maar omdat ik nu eenmaal braaf van 9 tot 5 werk ben ik aan het einde van de dag zo gesloopt dat ik soms al voor 9 uur in bed lig. Eigenlijk kan ik de hele dag wel blijven slapen. Niets lekkerder dan in m'n bed liggen... Maar als ik geen verplichtingen heb dan blijf ik vaak lang op, tenzij mijn ogen gewoon dichtvallen (Batterij kan zich net genoeg opladen om de dag enigszins mee door te komen, heb echt een chronisch energietekort...)
Psych gaat weer iets anders testen omdat ze denkt dat er nog iets anders aan mijn "problemen" ten grondslag kan liggen. het was al vaker door haar hoofd geschoten, maar ze heef het telkens weggeschoven. Maar nu ze meer op dat onderwerp was ingelezen wilde ze het toch wel graag gaan testen want ze herkende wel heel erg veel. Heb ze nog thuis liggen, moet ze maar snel eens invullen...
Psych gaat weer iets anders testen omdat ze denkt dat er nog iets anders aan mijn "problemen" ten grondslag kan liggen. het was al vaker door haar hoofd geschoten, maar ze heef het telkens weggeschoven. Maar nu ze meer op dat onderwerp was ingelezen wilde ze het toch wel graag gaan testen want ze herkende wel heel erg veel. Heb ze nog thuis liggen, moet ze maar snel eens invullen...
zaterdag 1 november 2008 om 01:23
quote:Ellenw25 schreef op 27 augustus 2008 @ 07:18:
Ik heb momenteel een uitkering. Hebben meer dat hier eigenlijk? Eerst schaamde ik me er super voor, ben nog jong 25 dus en dan heb je een uitkering, nu al paar jaar.
Hey Ellen,
Mag ik vragen hoe jij in de bijstand terecht bent gekomen?
Zelf vind ik het lastig dat ik geristrict wordt door een gebrek aan financiele middelen, maar aan de andere kant ben ik natuurlijk erg dankbaar dat deze mogelijkheid er is.
Ik heb momenteel een uitkering. Hebben meer dat hier eigenlijk? Eerst schaamde ik me er super voor, ben nog jong 25 dus en dan heb je een uitkering, nu al paar jaar.
Hey Ellen,
Mag ik vragen hoe jij in de bijstand terecht bent gekomen?
Zelf vind ik het lastig dat ik geristrict wordt door een gebrek aan financiele middelen, maar aan de andere kant ben ik natuurlijk erg dankbaar dat deze mogelijkheid er is.
zaterdag 1 november 2008 om 01:53
Laatste vraag hoor, maar zijn hier ook mensen die lange tijd achtereenvolgens hebben geblowd? Zelf heb ik ongeveer 10 jaar lang geblowd, met redelijke intensieve periodes ('s ochtends al begonnen) en tussentijdse periodes dat ik helemaal niks rookte. Nu ben ik helemaal gestopt, omdat ik echt vreemd ging denken door de combinatie met insomnia.
Mijn psycholoog ziet de vele jaren lang blowen als een mogelijke indicatie voor ADD. Ben benieuwd of er hier personen zijn die zich hierin herkennen?
Wou nog wel even mijn excuses plaatsen voor de vele vragen die mij momenteel bezig houden en ik daardoor minder inhoudelijk reageer op posts van anderen. Komt ook een beetje doordat ik hedendaage niet ellenlang kan lezen.
Mijn psycholoog ziet de vele jaren lang blowen als een mogelijke indicatie voor ADD. Ben benieuwd of er hier personen zijn die zich hierin herkennen?
Wou nog wel even mijn excuses plaatsen voor de vele vragen die mij momenteel bezig houden en ik daardoor minder inhoudelijk reageer op posts van anderen. Komt ook een beetje doordat ik hedendaage niet ellenlang kan lezen.
zaterdag 1 november 2008 om 13:07
Matamata;
tics komen vaker voor bij mensen met adhd, daar zou je dat plukken evt door kunnen verklaren.
En in mijn werk zie ik heel vaak, vooral jongens, met adhd of autisme die veel blowen. Enerzijds als 'zelfmedicatie' (omdat ze er rustig van worden), anderzijds is het zo dat mensen met adhd waarschijnlijk gevoeliger zijn voor verslavingen.
tics komen vaker voor bij mensen met adhd, daar zou je dat plukken evt door kunnen verklaren.
En in mijn werk zie ik heel vaak, vooral jongens, met adhd of autisme die veel blowen. Enerzijds als 'zelfmedicatie' (omdat ze er rustig van worden), anderzijds is het zo dat mensen met adhd waarschijnlijk gevoeliger zijn voor verslavingen.
zaterdag 1 november 2008 om 14:28
Dank je Halvemaan. Ik heb besloten om mij niet meer zoveel bezig te gaan houden met al die stoornissen, word er enigzins moe en gestoord van. Er zijn me de laatste tijd iets teveel afwijkingen om de oren gekomen.
Goede tijden heb ik ook ervaren in mijn leven en met een positieve, vooruitkijkende blik moet het goedkomen. Ik ben immers geen loser (alhoewel, andere kant voel ik me dat wel) en al die mankementen maken mij zoals ik ben. Ach, eigenlijk ben ik best bijzonder
.
FF een oppeppertje:
Notorious B.I.G - Sky's The Limit
Goede tijden heb ik ook ervaren in mijn leven en met een positieve, vooruitkijkende blik moet het goedkomen. Ik ben immers geen loser (alhoewel, andere kant voel ik me dat wel) en al die mankementen maken mij zoals ik ben. Ach, eigenlijk ben ik best bijzonder
.FF een oppeppertje:
Notorious B.I.G - Sky's The Limit
anoniem_74559 wijzigde dit bericht op 01-11-2008 17:27
Reden: Oppeppertje
Reden: Oppeppertje
% gewijzigd
zaterdag 1 november 2008 om 16:02
Hee Matamata, je bent keibijzonder.
Het plukken enzo herken ik, ik pulk aan korstjes en bultjes waardoor die groter worden en moeilijk genezen. Stiekem vind ik het heerlijk om te doen maar wil het niet, vooral in mijn gezicht niet, omdat het er natuurlijk niet fraai uitziet.
Sinds de medicijnen doe ik het veel minder.
Blowen heb ik een paar keer geprobeerd jaren terug, maar ik reageerde er slecht op. Ik werd óf ziek (misselijk en braken), óf ik voelde me geïsoleerd, alsof ik in een doorzichtige cocon zat.
Eigenlijk maar gelukkig, anders zou ik het misschien vaak gedaan hebben.
xx lisa.
Het plukken enzo herken ik, ik pulk aan korstjes en bultjes waardoor die groter worden en moeilijk genezen. Stiekem vind ik het heerlijk om te doen maar wil het niet, vooral in mijn gezicht niet, omdat het er natuurlijk niet fraai uitziet.
Sinds de medicijnen doe ik het veel minder.
Blowen heb ik een paar keer geprobeerd jaren terug, maar ik reageerde er slecht op. Ik werd óf ziek (misselijk en braken), óf ik voelde me geïsoleerd, alsof ik in een doorzichtige cocon zat.
Eigenlijk maar gelukkig, anders zou ik het misschien vaak gedaan hebben.
xx lisa.
zaterdag 1 november 2008 om 17:24
quote:Alfie schreef op 28 oktober 2008 @ 17:31:
Compu; wat vervelend dat je CV niet de diagnose heeft gekregen (omdat jullie zelf denken dat hij het wel heeft), draagt zijn psych nog iets anders aan? Een assertiviteitscursus lijkt me niet echt een oplossing.... Second opinion?
Wat zijn voor hem de dingen waar hij tegenaan loopt?
Mocht je trouwens vragen hebben over hoe hij (en jij ook misschien... die peuters kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen) met die kleine om kan gaan, schroom niet!
Dankjewel Alfie.
Het is idd best vervelend. Hij heeft zoveel kenmerken en huisarts in opleiding heeft het gelijk weggewuifd.
CV vertelde dat de man ook zei dat hij niet goed kon ontspannen na zijn afgekickte blowverslaving (bij deze antwoord op de vraag van Matamata, hij heeft het ong. 15 jr. gedaan). En dat hij daarom wisselende stemmingen heeft.
Vanwege de verwijzing naar ass. training, gaat hij vrijdag naar het maatschappelijk werk. Ik denk dat hij gaat zeggen dat hij denkt dat het probleem daar niet ligt. Ik zal voorstellen thuis een lijstje te maken met de knelpunten, omdat hij daar vaak niet weet waar het om ging. Misschien is dat vorige keer ook zo gegaan.
Op jouw (goede!) advies heb ik de moed bij elkaar gezocht en zijn moeder ingelicht. Ze herkende veel en vertelde dat zijn zus aanleg heeft voor borderline. Zo hoor je weer eens wat.
Wat ik bij hem signaleer:
-niet wakker kunnen worden (enorm ochtendhumeur), na het werk moeten slapen, 's avonds niet naar bed gaan omdat druk met van alles en dan niet in slaap kunnen vallen.
-impulsieve aankopen die ik soms moet remmen
-onredelijk worden na kritiek
-veel behoefte aan rust (computeren, scooteren etc.)
-geeft geen antwoord als ik wat vraag, vaak afgeleid, zeker met tv aan
-geen initiatief tot koken, cursus en financien bijhouden
-wil niet dat je voor hem denkt, dan wordt hij boos
-met iets bezig zijn (fotoboek maken) en daar compleet in opgaan. Niet meer bewust zijn van omgeving, doordeweeks elke nacht om 3 uur naar bed.
-werkt zijn lijstjes niet af, kan niet goed prioriteiten stellen en vooruit denken. Staat 5 min. voor vertrek nog onder de douche
-vindt dat ik zeur als ik hem help herinneren. Maar het mag wel als hij het vraagt
-heeft dagelijks kritiek op collega's, met name dat ze niet zo hard werken als hij.
-last van stemmingswisselingen, in de winter nog erger.
Er zijn nog een paar dingen, maar die komen erg overeen met hierboven. Zijn daar een gevolg of onderdeel van.
Compu; wat vervelend dat je CV niet de diagnose heeft gekregen (omdat jullie zelf denken dat hij het wel heeft), draagt zijn psych nog iets anders aan? Een assertiviteitscursus lijkt me niet echt een oplossing.... Second opinion?
Wat zijn voor hem de dingen waar hij tegenaan loopt?
Mocht je trouwens vragen hebben over hoe hij (en jij ook misschien... die peuters kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen) met die kleine om kan gaan, schroom niet!
Dankjewel Alfie.
Het is idd best vervelend. Hij heeft zoveel kenmerken en huisarts in opleiding heeft het gelijk weggewuifd.
CV vertelde dat de man ook zei dat hij niet goed kon ontspannen na zijn afgekickte blowverslaving (bij deze antwoord op de vraag van Matamata, hij heeft het ong. 15 jr. gedaan). En dat hij daarom wisselende stemmingen heeft.
Vanwege de verwijzing naar ass. training, gaat hij vrijdag naar het maatschappelijk werk. Ik denk dat hij gaat zeggen dat hij denkt dat het probleem daar niet ligt. Ik zal voorstellen thuis een lijstje te maken met de knelpunten, omdat hij daar vaak niet weet waar het om ging. Misschien is dat vorige keer ook zo gegaan.
Op jouw (goede!) advies heb ik de moed bij elkaar gezocht en zijn moeder ingelicht. Ze herkende veel en vertelde dat zijn zus aanleg heeft voor borderline. Zo hoor je weer eens wat.
Wat ik bij hem signaleer:
-niet wakker kunnen worden (enorm ochtendhumeur), na het werk moeten slapen, 's avonds niet naar bed gaan omdat druk met van alles en dan niet in slaap kunnen vallen.
-impulsieve aankopen die ik soms moet remmen
-onredelijk worden na kritiek
-veel behoefte aan rust (computeren, scooteren etc.)
-geeft geen antwoord als ik wat vraag, vaak afgeleid, zeker met tv aan
-geen initiatief tot koken, cursus en financien bijhouden
-wil niet dat je voor hem denkt, dan wordt hij boos
-met iets bezig zijn (fotoboek maken) en daar compleet in opgaan. Niet meer bewust zijn van omgeving, doordeweeks elke nacht om 3 uur naar bed.
-werkt zijn lijstjes niet af, kan niet goed prioriteiten stellen en vooruit denken. Staat 5 min. voor vertrek nog onder de douche
-vindt dat ik zeur als ik hem help herinneren. Maar het mag wel als hij het vraagt
-heeft dagelijks kritiek op collega's, met name dat ze niet zo hard werken als hij.
-last van stemmingswisselingen, in de winter nog erger.
Er zijn nog een paar dingen, maar die komen erg overeen met hierboven. Zijn daar een gevolg of onderdeel van.
zaterdag 1 november 2008 om 18:27
Compu, ik zou niet snel aan ADD of ADHD denken doordat hij vaak chagarijnig of agressief is, Bij ADD of ADHD horen weer hele andere kenmerken. Misschien heeft hij het maar deze kenmerken horen daar niet bij. Google eens. Wel komt ADD of ADHD soms voor in combinatie met andere stoornissen. Die dingen die jij nu op noemt doen mij eerder aan een narcistische persoonlijkheid, borderline of manisch-depressiviteit denken.
zaterdag 1 november 2008 om 20:36
Wel toevallig compu, mijn jongere zus heeft borderline...
Ik herken in een hoop punten wel dingen, behalve dan als me wat gevraagd wordt, ik reageer altijd (of dat nou positief of negatief is), iemand negeren vind ik gewoon niet kunnen, en ik zal nooit tegen mijn collega's zeggen dat ze moeten doorwerken.
Ik ken dan vooral het stukje behoefte aan rust
(ik MOET af en toe een (mid)dag helemaal voor mij alleen hebben), niet vooruit kunnen denken, impulsieve aankopen, enz.
Wat ik mezelf wel heb aangeleerd, is dat ik in ieder geval moet proberen om het tot een minimum te beperken, ADD is voor mij geen excuus (oh, dit kan ik niet want ik heb add). Iedereen heeft zwakke punten waar hij mee om moet leren gaan....
Doet hij dat wel (add als excuus gebruiken)?
Oh ja, en deze site heeft mij in het begin veel geholpen: http://www.levente.nl/welkom.htm
Daar staan duidelijk de kenmerken, voor-en nadelen van ADD op (vooral de voordelen vond ik prettig )
Misschien dat hij er wat aan heeft, ben iig blij dat ik je kon helpen.
Bellaperez, je zegt dat je bij chagrijnig/agressief niet aan AD/HD denk, maar natuurlijk is ieders karakter ook van toepassing en tussen mannen en vrouwen zullen ook wel verschillen zitten. Narcisme is niet iets waar ik aan denk, als ik dit lees.
Opgezocht op wikipedia:
Narcisme is een vorm van gedrag dat wordt gekenmerkt door een obsessie met de persoon zelf (vaak het uiterlijk), egoïsme, dominantie, ambitie en gebrek aan inlevingsvermogen.
Daarnaast heeft mijn zusje dus borderline en mijn moeder is manisch-depressief (wat een familie, he?), en er zijn tussen die twee en ADD aardig wat overeenkomsten, maar ook duidelijke verschillen.
(f)
Ik herken in een hoop punten wel dingen, behalve dan als me wat gevraagd wordt, ik reageer altijd (of dat nou positief of negatief is), iemand negeren vind ik gewoon niet kunnen, en ik zal nooit tegen mijn collega's zeggen dat ze moeten doorwerken.
Ik ken dan vooral het stukje behoefte aan rust
(ik MOET af en toe een (mid)dag helemaal voor mij alleen hebben), niet vooruit kunnen denken, impulsieve aankopen, enz.
Wat ik mezelf wel heb aangeleerd, is dat ik in ieder geval moet proberen om het tot een minimum te beperken, ADD is voor mij geen excuus (oh, dit kan ik niet want ik heb add). Iedereen heeft zwakke punten waar hij mee om moet leren gaan....
Doet hij dat wel (add als excuus gebruiken)?
Oh ja, en deze site heeft mij in het begin veel geholpen: http://www.levente.nl/welkom.htm
Daar staan duidelijk de kenmerken, voor-en nadelen van ADD op (vooral de voordelen vond ik prettig )
Misschien dat hij er wat aan heeft, ben iig blij dat ik je kon helpen.
Bellaperez, je zegt dat je bij chagrijnig/agressief niet aan AD/HD denk, maar natuurlijk is ieders karakter ook van toepassing en tussen mannen en vrouwen zullen ook wel verschillen zitten. Narcisme is niet iets waar ik aan denk, als ik dit lees.
Opgezocht op wikipedia:
Narcisme is een vorm van gedrag dat wordt gekenmerkt door een obsessie met de persoon zelf (vaak het uiterlijk), egoïsme, dominantie, ambitie en gebrek aan inlevingsvermogen.
Daarnaast heeft mijn zusje dus borderline en mijn moeder is manisch-depressief (wat een familie, he?), en er zijn tussen die twee en ADD aardig wat overeenkomsten, maar ook duidelijke verschillen.
(f)
zondag 2 november 2008 om 09:02
Morning,
Dank voor jullie meedenken. Ik had gehoopt dat jullie er zeker ADD in herkenden.
Agressief, negeren en kritiek geven doet hij dus niet, misschien heb ik het niet goed uitgelegd, sorry.
Boos bedoelde ik onredelijk of stekelig mee.
Hij wil graag antwoorden, maar kan zich niet concentreren als de tv aan staat o.a.
En de verhalen over collega's zijn bij het eten thuis.
De site van levente ken ik zeker. Hij heeft het nooit over ADD trouwens, heeft zich alleen in de punten herkent die ik opnoem.
Ik zie geen narcistische persoonlijkheid in hem. Ik zie hem meer als een vergeetachtige kunstenaar.
Dank voor jullie meedenken. Ik had gehoopt dat jullie er zeker ADD in herkenden.
Agressief, negeren en kritiek geven doet hij dus niet, misschien heb ik het niet goed uitgelegd, sorry.
Boos bedoelde ik onredelijk of stekelig mee.
Hij wil graag antwoorden, maar kan zich niet concentreren als de tv aan staat o.a.
En de verhalen over collega's zijn bij het eten thuis.
De site van levente ken ik zeker. Hij heeft het nooit over ADD trouwens, heeft zich alleen in de punten herkent die ik opnoem.
Ik zie geen narcistische persoonlijkheid in hem. Ik zie hem meer als een vergeetachtige kunstenaar.
zondag 2 november 2008 om 11:51
Misschien zijn kunstenaars vaak wel een beetje narcistisch aangelegd, haha. Hoe kun je anders zo opgaan in je eigen werk, zóu je je kunnen afvragen. Met een knipoog hoor. Maar het valt me wel op dat veel kunstenaars een ontzettend teer zieltje hebben, als ze kritiek krijgen zijn ze dagenlang van streek en tot op het bot verontwaardigd en verongelijkt (tenminste, zo ken ik er een paar).
En het is natuurlijk zo dat iedereen zich wel herkent in bepaalde punten van alle soorten vragenlijsten die er bestaan, over alle soorten persoonlijkheidsstoornissen en aanverwanten. De clou is eigenlijk dat je er last van moet hebben om het als klacht te zien. Iemand kan bij wijze van spreken van 100 vragen m.b.t. ADHD op alles 'ja' antwoorden, maar er geen last van hebben.
Nog even over narcisme: ik geloof dat dat bij mij een aanzetje gegeven heeft eens nader te kijken naar ADHD inzake mijzelf. Hier op het forum was een topic over een relatie met iemand met een narcistische persoonlijkheid(sstoornis). (inmiddels is er weer een nieuw topic over, maar er was er dus eerder ook eentje dat gesloten is, maar dit terzijde)
Omdat mijn eerste vriend heel veel narcistische kenmerken heeft, las ik daar mee en postte ook weleens. Iemand had een link naar een testje gepost en voor de grap ging ik dat maken. Want ik zou natuurlijk totaal het tegenovergestelde van een narcist zijn en vond het wel grappig daarin bevestigd te worden. Tot mijn schrik scoorde ik vrij hoog op narcisme en nog iets dat ik denk ik verdrongen heb, haha.
Dat heeft me wel aan het denken gezet. Dat er dus best dingen kunnen spelen die je in eerste instantie verwerpt, maar waar je je danig in kunt vergissen. De suggestie jaren terug van een kennis dat ik misschien weleens ADD/ADHD zou kunnen hebben wierp ik toen ook verre van me. Nu ik er met een andere blik - en inmiddels weer een paar jaar verder en diverse klachten/last rijker - naar keek kwam ik dus tot heel andere inzichten wat dat betreft.
Hoe je jezelf altijd maar weer kunt blijven verrassen, zeg maar!
xx lisa.
En het is natuurlijk zo dat iedereen zich wel herkent in bepaalde punten van alle soorten vragenlijsten die er bestaan, over alle soorten persoonlijkheidsstoornissen en aanverwanten. De clou is eigenlijk dat je er last van moet hebben om het als klacht te zien. Iemand kan bij wijze van spreken van 100 vragen m.b.t. ADHD op alles 'ja' antwoorden, maar er geen last van hebben.
Nog even over narcisme: ik geloof dat dat bij mij een aanzetje gegeven heeft eens nader te kijken naar ADHD inzake mijzelf. Hier op het forum was een topic over een relatie met iemand met een narcistische persoonlijkheid(sstoornis). (inmiddels is er weer een nieuw topic over, maar er was er dus eerder ook eentje dat gesloten is, maar dit terzijde)
Omdat mijn eerste vriend heel veel narcistische kenmerken heeft, las ik daar mee en postte ook weleens. Iemand had een link naar een testje gepost en voor de grap ging ik dat maken. Want ik zou natuurlijk totaal het tegenovergestelde van een narcist zijn en vond het wel grappig daarin bevestigd te worden. Tot mijn schrik scoorde ik vrij hoog op narcisme en nog iets dat ik denk ik verdrongen heb, haha.
Dat heeft me wel aan het denken gezet. Dat er dus best dingen kunnen spelen die je in eerste instantie verwerpt, maar waar je je danig in kunt vergissen. De suggestie jaren terug van een kennis dat ik misschien weleens ADD/ADHD zou kunnen hebben wierp ik toen ook verre van me. Nu ik er met een andere blik - en inmiddels weer een paar jaar verder en diverse klachten/last rijker - naar keek kwam ik dus tot heel andere inzichten wat dat betreft.
Hoe je jezelf altijd maar weer kunt blijven verrassen, zeg maar!
xx lisa.
zondag 2 november 2008 om 21:45
Oef...moet eventjes van me afschrijven, hoor.... ben bang dat het een lang verhaal wordt....
Net met ouders en zusje naar verjaardag van m'n schoonzusje geweest. Heel gezellig (broer en z'n vrouw houden gelukkig niet zo van hele drukke verjaardagen), maar op gegeven moment moesten we het weer over de FEESTDAGEN hebben.... hou er dus gewoonweg niet zo van....
Ben nu alweer twee-en eenhalf jaar vrijgezel, dus dan zit je daar weer met kerst, broer + (zwangere) vrouw, zusje met vriend en ouders. En ik. Vind het echt niet erg om single te zijn, maar toch voel ik me dan weer 3e wiel (in dit geval 7e wiel ). M'n moeder is ook veelste veel bezig met mijn vrijgezellenstatus, steeds weer een vraag van 'maar het is toch fijn om iemand te hebben?'
Momenteel dus niet. Ben gewoon heel erg bezig met mezelf op dit moment, dit jaar nieuwe baan/opleiding na 8 jaar, verhuisd, en dan in augustus achtergekomen dat ik add heb.
Tuurlijk mis ik het wel eens, maar ik kan nu terugblikken op twee relaties waarbij add uiteindelijk een grotere rol heeft gespeeld dan ik aanvankelijk dacht.
Daarnaast heeft mijn vorige vriend iets stukgemaakt, denk ik.
Hij was altijd erg vol van zichzelf en volgens hem was ik te dik (heb maat 36, en al was het zo, dan was ie ook zo op mij gevallen?) en niet mooi maar gewoontjes. Had een borstlift nodig, en mocht mn neus best laten versmallen, etc.
Kortom, ik had mazzel dat ik kans maakte....
Heb het na een jaar samenwonen uitgemaakt, en ben er een stuk sterker uitgekomen. Maar sindsdien heb ik 1 date gehad, en lijkt het gewoon alsof ik niet meer op mannen (ook niet op vrouwen hoor) val, 't interesseert me _totaal_ niet meer.
Het lijkt ook wel eens of mijn gevoel bijna op de auto-piloot staat, ik ben niet snel verdrietig, niet snel boos (echt een ongelooflijk geduld), maar ook niet meer enthousiast of _echt_ vrolijk. Beetje een emotionele blokkade lijkt het wel...
Weet niet waarom ik dit nu hier neerzet, denk dat ik het gewoon even kwijt wil....
Applaus als je het tot hier hebt gered en bedankt voor het 'luisteren'
(f)
Net met ouders en zusje naar verjaardag van m'n schoonzusje geweest. Heel gezellig (broer en z'n vrouw houden gelukkig niet zo van hele drukke verjaardagen), maar op gegeven moment moesten we het weer over de FEESTDAGEN hebben.... hou er dus gewoonweg niet zo van....
Ben nu alweer twee-en eenhalf jaar vrijgezel, dus dan zit je daar weer met kerst, broer + (zwangere) vrouw, zusje met vriend en ouders. En ik. Vind het echt niet erg om single te zijn, maar toch voel ik me dan weer 3e wiel (in dit geval 7e wiel ). M'n moeder is ook veelste veel bezig met mijn vrijgezellenstatus, steeds weer een vraag van 'maar het is toch fijn om iemand te hebben?'
Momenteel dus niet. Ben gewoon heel erg bezig met mezelf op dit moment, dit jaar nieuwe baan/opleiding na 8 jaar, verhuisd, en dan in augustus achtergekomen dat ik add heb.
Tuurlijk mis ik het wel eens, maar ik kan nu terugblikken op twee relaties waarbij add uiteindelijk een grotere rol heeft gespeeld dan ik aanvankelijk dacht.
Daarnaast heeft mijn vorige vriend iets stukgemaakt, denk ik.
Hij was altijd erg vol van zichzelf en volgens hem was ik te dik (heb maat 36, en al was het zo, dan was ie ook zo op mij gevallen?) en niet mooi maar gewoontjes. Had een borstlift nodig, en mocht mn neus best laten versmallen, etc.
Kortom, ik had mazzel dat ik kans maakte....
Heb het na een jaar samenwonen uitgemaakt, en ben er een stuk sterker uitgekomen. Maar sindsdien heb ik 1 date gehad, en lijkt het gewoon alsof ik niet meer op mannen (ook niet op vrouwen hoor) val, 't interesseert me _totaal_ niet meer.
Het lijkt ook wel eens of mijn gevoel bijna op de auto-piloot staat, ik ben niet snel verdrietig, niet snel boos (echt een ongelooflijk geduld), maar ook niet meer enthousiast of _echt_ vrolijk. Beetje een emotionele blokkade lijkt het wel...
Weet niet waarom ik dit nu hier neerzet, denk dat ik het gewoon even kwijt wil....
Applaus als je het tot hier hebt gered en bedankt voor het 'luisteren'
(f)
maandag 3 november 2008 om 11:02
Alfie; dankjewel voor het applaus Ik vind dat je trouwens heel bondig bent hoor, zo kan ik het niet!
Tja en die feestdagen... Vorig jaar was ik ook vrijgezel.
Mijn ouders vonden het 'zielig' als ik dan alleen thuis zou zijn, terwijl ik die ene echt verplichte avond met zijn allen (ouders en broer plus vriendin) al meer dan genoeg vond.
Wat ik vooral zo vervelend vind aan de feestdagen is dat zo'n dag voor mij te lang duurt. Zoveel uren achter elkaar in gezelschap zijn, waarbij je constant je aandacht moet richten op de gesprekken, gezellig doen, enz. Terwijl ik aan de andere kant heel erg kan genieten van een kerstboom, de cadeautjes, mooie kleren aandoen, enz.
Voor mijn ouders (en ook nu voor mijn vriend als we naar hem gaan) is dit moeilijk te begrijpen, ik durf het bij mijn ouders ook niet aan te geven, want die werden vroeger altijd al boos als ik op zulke dagen een paar uur naar mijn kamer vluchtte...
Kan jij daarover je grenzen aangeven? Dat je een middenweg zoekt? Wel even langsgaan bvb, maar verder gewoon duidelijk zijn dat jij er niks aan vind? En naar je moeder dat je niet wil dat ze over je vrijgezellenstatus begint?
(En herkent iemand dit, dat je het niet volhoudt om een hele dag in gezelschap gezellig te doen? Ook al zijn het je ouders?)
Mhh en over je gevoel dat je niet meer bij je emoties kan... Ik herken dit wel een beetje, weet dat het een valkuil is voor mij. Dat ik in moeilijke periodes alleen maar door blijf gaan, zonder stil te staan bij mezelf. Waarschijnlijk omdat ik daar dan te bang voor ben, voor wat er naar boven komt als ik dit wel doe. Ik lijk dan ook een beetje 'afgestompt', kan niet huilen dan, maar ook niet echt enthousiast zijn en heb totaal geen rust in mijn lijf.
Maar... op een gegeven moment is het dan wel op bij mij. Ik word dan lichamelijk ziek of zooo ontzettend moe en dan breekt er iets. Toen het uit was met mijn ex bvb, ben een paar dagen verdrietig geweest en toen vond ik het wel genoeg, dus zette ik mijn schouders eronder en ging ervoor. En voor mijn gevoel ging dat goed, verbazingwekkend goed... Maar toen ik naar een paar maanden dacht erover heen te zijn heb ik ineens echt letterlijk een week alleen maar lopen janken. Zonder echte aanleiding, zonder echt gepieker, alleen maar janken...
Dat je trouwens geen behoefte heb aan een man nu zou ik me niet druk om maken, dat is toch juist wel even lekker? Waarschijnlijk is dat gewoon zo, omdat je na je ex zelf zo sterker aan het worden bent, dan is er even geen ruimte, je hebt dan in positieve zin genoeg aan jezelf.
Qua emoties zou ik als ik jou was wel proberen te beantwoorden waarom dit nu zo is. Of je dan bvb net zoals ik bang ben voor welke emoties er zitten? Of een andere reden?
Tja en die feestdagen... Vorig jaar was ik ook vrijgezel.
Mijn ouders vonden het 'zielig' als ik dan alleen thuis zou zijn, terwijl ik die ene echt verplichte avond met zijn allen (ouders en broer plus vriendin) al meer dan genoeg vond.
Wat ik vooral zo vervelend vind aan de feestdagen is dat zo'n dag voor mij te lang duurt. Zoveel uren achter elkaar in gezelschap zijn, waarbij je constant je aandacht moet richten op de gesprekken, gezellig doen, enz. Terwijl ik aan de andere kant heel erg kan genieten van een kerstboom, de cadeautjes, mooie kleren aandoen, enz.
Voor mijn ouders (en ook nu voor mijn vriend als we naar hem gaan) is dit moeilijk te begrijpen, ik durf het bij mijn ouders ook niet aan te geven, want die werden vroeger altijd al boos als ik op zulke dagen een paar uur naar mijn kamer vluchtte...
Kan jij daarover je grenzen aangeven? Dat je een middenweg zoekt? Wel even langsgaan bvb, maar verder gewoon duidelijk zijn dat jij er niks aan vind? En naar je moeder dat je niet wil dat ze over je vrijgezellenstatus begint?
(En herkent iemand dit, dat je het niet volhoudt om een hele dag in gezelschap gezellig te doen? Ook al zijn het je ouders?)
Mhh en over je gevoel dat je niet meer bij je emoties kan... Ik herken dit wel een beetje, weet dat het een valkuil is voor mij. Dat ik in moeilijke periodes alleen maar door blijf gaan, zonder stil te staan bij mezelf. Waarschijnlijk omdat ik daar dan te bang voor ben, voor wat er naar boven komt als ik dit wel doe. Ik lijk dan ook een beetje 'afgestompt', kan niet huilen dan, maar ook niet echt enthousiast zijn en heb totaal geen rust in mijn lijf.
Maar... op een gegeven moment is het dan wel op bij mij. Ik word dan lichamelijk ziek of zooo ontzettend moe en dan breekt er iets. Toen het uit was met mijn ex bvb, ben een paar dagen verdrietig geweest en toen vond ik het wel genoeg, dus zette ik mijn schouders eronder en ging ervoor. En voor mijn gevoel ging dat goed, verbazingwekkend goed... Maar toen ik naar een paar maanden dacht erover heen te zijn heb ik ineens echt letterlijk een week alleen maar lopen janken. Zonder echte aanleiding, zonder echt gepieker, alleen maar janken...
Dat je trouwens geen behoefte heb aan een man nu zou ik me niet druk om maken, dat is toch juist wel even lekker? Waarschijnlijk is dat gewoon zo, omdat je na je ex zelf zo sterker aan het worden bent, dan is er even geen ruimte, je hebt dan in positieve zin genoeg aan jezelf.
Qua emoties zou ik als ik jou was wel proberen te beantwoorden waarom dit nu zo is. Of je dan bvb net zoals ik bang ben voor welke emoties er zitten? Of een andere reden?
maandag 3 november 2008 om 11:05
Ik heb ADHD. Ik was een heel rustige baby, maar naarmate ik ouder werd, werd ik ook drukker, minder geconcentreerd, kon niet meer stilzitten etc. Rond de brugklas zijn we naar een man geweest die er verstand van had (ik weet even niet hoe je zo`n iemand noemt, geen psycholoog ofzo, maar deze man was gespecialiseerd in mensen met ADHD). Toen bleek dat ik wel degelijk ADHD heb. M`n broer heeft het ook, maar die heeft een aggresieve vorm. Ik ben meer onrustig. Stilzitten kan ik absoluut niet en me vervelen is echt een hell.. Ik sta `s ochtends zo laat mogelijk op zodat ik niet 10 minuten over heb, want dan verveel ik me en daar kan ik absoluut niet tegen. Wachten op een bus of trein is dan ook een hell. Even met een goed boek op de bank, dat is bij mij niet mogelijk. Dan heb ik het idee dat ik 'niks' doe..!
