Depressietopic - praat mee!

@Jemmer: Ah vervelend dat het zo slecht met je gaat. Dan zijn tentamens wel het laatste wat je kan gebruiken. Is het bijvoorbeeld mogelijk dat je een aantal tentamens niet maakt en de herkansing daarvoor gebruikt? Misschien haal je de druk dan wat naar beneden. Succes met je tentamens!

@totallyfree: Wauw klinkt echt heel heftig allemaal! Ene kant wel fijn voor jezelf dat je weet hoe dingen veroorzaakt worden, maar wel heftig hoor. Ik hoop voor je dat de AD iets voor je doet en dat daardoor de scherpe randjes er een beetje voor je afgaan!

@Shiver, dank je wel voor je berichtje en het meedenken. Ik heb maar twee vakken (ik studeer) dus een aantal tentamens niet maken is sowieso geen optie. Daarbij komt alles wat ik nu niet haal er volgende periode weer bij. Nou kan ik die vakken dan ook wel weer niet maken enzo, maar dan blijf ik achterlopen. Ik probeer juist zo veel mogelijk alles oke te doen zodat ik in ieder geval met studeren wat goed doe of zo, sorry als dit stom klinkt. Maar heb eindelijk iets dat ik leuk vind dus wil het niet weer verpesten.
Na de tentamens wel weer een gesprek met de studieadviseur, dus zal haar wel weer even op de hoogte brengen over hoe het nu gaat. Maar leuk is anders. Mn hoofd staat er zo niet naar. Ik wil eigenlijk gewoon slapen en over vijf jaar weer wakker worden.

Voel me echt beroerd. Zit ook weer een fles wijn te drinken, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is (helemaal met een tentamen morgen, lekker bezig Jemmer!), maar wat ergens een beetje het allernaaste van de spanning afhaalt of zo. Maar het is naar en de somberheid is super erg momenteel en de angst dus ook en de wanhoop ook. Top. Kutleven. Sorry voor mn pessimisme, maar voel me zo waardeloos.

een paar wijntjes kunnen geen kwaad. Als je nu gewoon de fles leeggooit is er nog niets verloren. ik heb er alle vertrouwen in dat je morgen dat tentamen gewoon goed maakt.

vraag jezelf af: wat kan ik nu op dit moment doen om mijn leven nu even wat draaglijker te maken.(afgezien van de wijn). een warme douche misschien. op tijd naar bed. even nog iets doornemen. probeer zelf achter het stuur van de auto van je leven te kruipen. je hebt geen invloed op overstekend wild maar je kan ervoor kiezen om de parkeerplaats af te rijden. je hoeft niet ver. een ommetje is genoeg.

@totalyfree. Klinkt heel heftig zeg. Ik denk wel dat ik extreme emoties wel ken. Vooral op zijn slechts. En dat het soort erupties zijn, golven die over je heen slaan.
Hoe je het precies beschrijft, met de werking op je lichaam, herken ik niet. Heftig zeg. Duidelijk dat er wat moet gebeuren!
Ik herken dit overigens niet van mijn eigen psychoses, maar dat is natuurlijk persoonlijk.
Hopelijk kan je arts uitsluitsel geven! En misschien wat kalmering ofzo. Dit is natuurlijk veel te heftig allemaal! Sterkte!

@jemmer. Wat een nare bedoeling. Ik weet de stress nog wel van studeren met psychische problemen. Ik vond het vaak ook zo lastig dat je jezelf zo aan moet sturen terwijl dat helemaal niet gaat als je je zo depressief voelt.

Jammer dat je wijn nodig hebt door al die spanning. En klote dat je je zo voelt over je leven op dit moment. Als alle studie stress op je af komt kan het ook hoog oplopen.
Heel veel sterkte hiermee. En ik kan je niet helpen, want ik ken de hoed en de rand niet. Maar ik weet dat het vaak helpt om dingen op te delen in mini mini stapjes. Gewoon zodat het allemaal minder groot lijkt. Desnoods per uur.
Veel sterkte.

Lief van je meiroosje... de wijn is inmiddels op (ja ik schaam me dood) dus ehm er is weinig goed gegaan deze dag. Ik ga even kijken hoe ik de avond en nacht door kan komen, dank je wel in ieder geval voor je berichtje. Maar het is zo belachelijk zwaar even allemaal.

@chocoladeballetjes, zie nu ook jouw berichtje; dank je wel daarvoor! Ja nee het studeren gaat ook helemaal fout en wil juist zo graag dat mijn studie goed gaat dus baal echt zo erg van mezelf. En het is zo'n stom vak dus als ik nu zak zit ik er de hele volgende periode mee, maar nu mezelf ergens toe zetten lukt ook niet. Het voelt alsof ik helemaal leeggelopen ben of zo, helemaal op...
Ja ook kut van die wijn he, voel me er ook zo stom over. Het is helaas niet alleen de studiestress die op me af komen, er spelen zo veel moeilijke dingen momenteel. Het is me echt teveel maar tegelijkertijd moet ik er ook doorheen of zo; het zijn niet dingen die ik kan schrappen. Ik ga het proberen op te delen in stapjes, dank je wel voor het meedenken. Lief van je.

@Fade: Ik heb wel moeite met grauw weer. Wat dat betreft ben ik een levend zonnepaneel.

@JEMMER: Tentamens en het leren daarvoor vond ik vreselijk. Ook bekend met concentratieproblemen. Maar dat had ik altijd al. Bij mij denk ik een kenmerk van mijn Autisme. Ik kreeg op de MAVO examentijdverlenging. Een half uur extra. Dat verminderde de spanning iets.

@totallyfree: Echt naar dat je je zo voelt. Ik herken wel de angst voor afwijzing en het gevoel nooit goed genoeg te zijn. Daardoor durf ik mensen ook niet echt dichtbij te laten komen en me te geven.

Allen: Vandaag eindelijk naar de HA geweest voor mijn vermoeden van aambeien. Ze heeft gevoeld en merkte niks alarmerends. Wel een restje van een aambei. Ze denkt een tekort aan vezels. Zou goed kunnen. Groente en fruit ik dagelijks of toch wel 1 van die 2. Maar volkoren producten niet of nauwelijks. Omdat ik dat slecht weg krijg, die structuur. Nu heb ik zakjes met vezels meegekregen die ik in drinken moet oplossen. Best vies, vooral de laatste slokken. Dan neem ik achteraf maar iets zoets. Deze moet ik nu ongeveer een maand gebruiken en dan kijken hoe het gaat.

Ik snap je wel @Jemmer dat je je studie goed wil doen. Je krijgt ze dan idd de volgende periode erbij, maar wanneer je dan een goede of iig betere periode hebt is het misschien beter te doen. Of je kiest ervoor om 1 tentamen goed te maken ipv 2 en dan maar de helft kennen. Misschien scheelt je dat ook wat stress? Maar ik ben zelf net moeten stoppen met studeren (na 6 jaar) dus ik weet hoe lastig het is om het te combineren en zou zelf ook niet voor die keuze kiezen. Ondanks dat ik het ook wel eens te horen heb gekregen.
Sterkte

Hoi allemaal,

Ik schrijf ook graag mee als het mag. Ik heb (nog) geen diagnose depressie, maar het lijkt er wel veel op. Ik heb net eindelijk een afspraak gemaakt bij de huisarts en ik vind het doodeng.

Ik zal wat meer over mezelf vertellen. Ik heb een man en 2 kinderen, de jongste 7 weken oud. Een laag zelfbeeld en faalangst heb ik al zolang als ik me kan herinneren, maar tot nu toe kon ik daar prima mee leven. Maar het lijkt alleen maar erger te worden, niet alleen op werkvlak maar ook als moeder en echtgenote vrouw vind ik mezelf inmiddels waardeloos. Ik zie alleen de negatieve dingen, onthoud alleen negatieve feedback van mijn man ('Ik doe het nooit goed'), en merk dat ik echt in een neerwaartse spiraal zit. Ik vraag me regelmatig af waarom ik aan een huwelijk en kinderen ben begonnen, en denk dat zij beter af zijn zonder mij. Vanuit huis werd er bij ons nooit gepraat en conflicten werden angstvallig vermeden, mijn ouders leefden langs elkaar heen. Ik merk dat ik ook enorm veel moeite heb om mijn gevoelens te verwoorden en ben ook erg conflictvermijdend. Dit tot ergernis van mijn man (wat ik heel goed begrijp). Het is dus hoog tijd dat ik met mezelf aan de slag ga. Al schaam ik me er heel erg voor...

@fade: Maar bij een hypomane periode hoef je toch niet psychotisch te worden? Of is hij dat al vaker geworden? Ik heb er zelf ooit twee gehad en voor mij was het alleen maar een drukke en leuke periode. Zonder enig gevaar om psychotisch worden.
Ik denk trouwens dat je Jemmer bedoelt met hoe haar tentamen ging :p

@Jemmer: Hoe gaat het nu met je en hoe zijn je tentamens gegaan denk je?

@ Misslucky: Welkom Goed dat je de 1e stap hebt gezet om naar de huisarts te gaan! Dat is al een hele grote stap om hulp te vragen. Wat bij mij gelijk in mijn hoofd op komt als ik je verhaal lees, is relatietherapie voor jou en je man ook geen optie? Want dan leren jullie ook samen communiceren. Dat misschien wel naast je individuele therapie.

De operatie waar ik zo tegenop zag en dan vooral het infuus is heel erg meegevallen! De emla zalf hebben ze te kort in laten trekken dus het prikje voelde ik wel. Maar nadat ik 'auw' zei, zei ze dat hij er al in zat haha. Ook geen pijn gehad nadat mijn kiezen waren getrokken eigenlijk. Verder wel heel de dag beetje geslapen van narcose. Vandaag heb ik spierpijn en wat duf, maar geen pijn aan mn mond ofzo. Dus alles valt reuze mee! Iedereen nog bedankt voor het meeleven!

Een tijdje niet geschreven hier.

Ik merk dat het steeds minder en minder gaat hier. Er is sprake van een opkomende depressie, alleen dan wel zo erg dat ik nu ook begin te denken van ik wil dit niet meer.

Ik weet dat het tijdelijk is en ben nog te rationeel om ook maar iets te doen (bij mezelf) maar vervelend is het wel.

Zou wel weg willen kruipen onder de deken en over een paar weken weer eronderuit te komen.

Wat een kut gevoel

@fade. Ik begrijp je angst. Dat soort momenten zijn erg angstig. Tenminste vooral voor de omgeving, minder voor de persoon zelf (vaak).

Mijn omgeving geeft aan de (hypo)manie het lastigst te vinden en natuurlijk helemaal als er psychotische dingen bij komen te kijken (ik blijf gelukkig wel licht psychotisch, geloof ik tenminste).

Ze vinden het zo erg omdat ik mezelf echt niet ben en er geen contact met mij te krijgen is.

Heeft hij zelf nog enig inzicht in zichzelf? Ligt het overigens aan afbouwen met medicijnen? Ik kan me zoiets nog herinneren.

Wel aan jezelf denken nu, hoewel ik snap dat het lastig is. Uiteindelijk kan je wel steun bieden, maar je kan niet alles in je eentje veranderen. En ergens is dat zo lastig, die onmacht.

Ik hoop dat je je zorg over hem een beetje kan delen. Eventueel met mensen in je eigen omgeving of juist mensen rond hem.

Veel sterkte!

Hier gaat het niet lekker.

Gisteren was ik 'on edge'. Toen ik vanmorgen opstond moe en labiel. En toen ik eind middag met de trein terug ging voelde ik het echt dalen. Binnen een uur was ik somber en (heel) suïcidaal.

Zo plotseling, die somberheid. Een licht puntje is wel. Een jaar geleden had ik zeker maanden in terugval gezeten. Gemiddeld duurde dat drie tot vier maanden. Met depressies en (hypo)manie.

Maar ik ben sterker. En de afgelopen tijd ben ik weleens met de schrik vrij gekomen. Of een week enorm slecht gezeten.

Maar het is wel angstig. Want ik weet dat wel kan, die terugval.

En ik kan die gedachte niet verdragen. Het is donker in mij. Dus ik denk het liefst, doei dit was mijn laatste terugval. Maar ik heb nog genoeg controle over mezelf.

We zullen zien. Maar een echt terugval nu kan ik niet aan. Ik kan niet weer achteruit terwijl ik dacht dat het eindelijk op zou knappen. Ik kan het niet en ik wil het niet.

zo te lezen gaat het collectief niet goed.

jemmer: hoe ging het met je tentamen?

misslucky: de stap naar de huisarts, die eerste, die is het zwaarste. erkennen dat het probleem er is, geloof me, straks valt er een last van je schouders. Van jezelf houden en voor jezelf zorgen dat doe je door deze stap te zetten. Je bent de moeite waard, dat is de boodschap die je eindelijk jezelf gaat meegeven. Welkom!

shiverr: super dat het meegevallen is!

dewereld: het is niet zo vreemd dat het nu gaat komen. de dagen worden beduidend korter. heb je hulp die je snel in kan schakelen?

fade: hoe gaat het nu met jullie? ik begrijp je angst absoluut. kan je jezelf overeind houden? heb je nog voldoende netwerk die je in kan schakelen mocht het falikant mislopen met je man?

chocje: ach meiske toch. "het is donker" die zin, zegt eigenlijk alles voor iedereen hier. Heb je op dit moment iemand bij je, of iemand onder de sneltoets die je kan bereiken? Net als iedereen hier heb je geproefd van de goede dagen die voor andere mensen zo normaal zijn. dat kwijtraken, dat voelt als zo'n groot verlies dat het bijna niet te dragen lijkt. ik zie iets moois bij je. die laatste zin "Ik wil het niet" dat geeft aan dat je sterker bent geworden je ziet het ook bij jezelf. dus geef het de tijd. die schaduw die om je heen hangt raak je niet kwijt, ik weet het. Maar nu geef je die schaduw niet meer de macht die de booswicht eerst had. Ik ben zo zo trots op je. Ja, je zit nu diep, maar je ziet ook het licht. dappere choc! you RULE!

@Misslucky: Welkom! Goed dat je een afspraak bij de huisarts hebt gemaakt. Hopelijk lukt het je met hulp om je zelfvertrouwen op te krikken. Ik herken wel dingen wat betreft dat zelfbeeld. Het mijne is ook altijd laag geweest en ik onthoud vaak alleen de negatieve kritiek.

@Shiverr: Fijn de operatie en het infuus meegevallen zijn. Ik had nog niet gezien dat het om je verstandskiezen te doen was. Maar mijn verstandskiezen zijn 4,5 jaar geleden getrokken. Bij de kaakchirurg. Fluitje van een cent. De prikken en ook geen napijn. Maar ik had geen narcose, gewoon plaatselijke verdoving. Ze prikte heel voorzichtig. Ik dacht: Oh zo kan het dus ook. Bij mijn vorige tandarts had ik een hele andere ervaring en daardoor was ik zo angstig.

Ik blijf hele wisselende dagen/uren hebben.
Gisteren had ik echt te veel gepland achteraf gezien. Toen de dag ook nog eens anders verliep dan gepland op meerdere punten brak ik. Gillen, mijzelf verwijten maken, me pijn doen, snauwen, roekeloos in het verkeer.
Had ook een gesprek met de FACT (die afspraak verliep ook anders, ik kreeg de vraag daarheen te komen ipv zij hierheen) waarbij we gekeken hebben naar mijn dagindeling.
Ik verplicht mijzelf vrij veel en vind "dat ik dat allemaal maar moet kunnen, zeker nu ik helemaal niet werk" Het ging er ook om of ik mijzelf wel mocht toestaan om minder dingen op een dag te plannen.
De afspraak van die avond heb ik afgezegd en nog geen 10 minuten daarna melde iemand anders een afspraak van vandaag af en ik kon wel huilen van opluchting.

Ik doe sinds kort eens per week iemand ondersteunen met theater voor kinderen. En dat levert mij enorm veel spanning op merk ik. Maar het idee om te zeggen dat ik stop maakt dat ik niet alleen maar steken in mijn buik krijg maar dat ik erbij beloond wordt met enorme vlagen van misselijkheid.
Ik moet dit kunnen, ik moet dit leuk vinden, ik ben iets aangegaan en moet het afmaken.
Morgen ga ik weer, ik hoop dat ik me beter voel als ik er eenmaal ben. Snap het ook echt niet in theorie is dit precies iets voor mij. Degene die ik ondersteun weet zo ongeveer van mijn klachten, het is laagdrempelig, er ligt weinig druk op mij. Waarom o waarom heb ik dan steeds de neiging om te huilen als ik eraan denk?
Verstandelijk snap ik wel wat jullie denken: IBI stop er dan mee maar dat mag ik echt niet van mijzelf.

Ik zou zo graag eens normaal willen zijn. Afspraken willen maken zonder dat ik druk voel, (vrijwilligers)werk hebben. Niet elke dag mijn weekplanning erbij moeten pakken om mijzelf te laten beseffen dat het niet zo druk is als ik denk.
Ik zou willen dat niet alles zo zwaar voelde en ik gewoon ergens met plezier naar uit keek en me niet zo druk moet maken over kleine dingen.

Komend weekend ga ik naar familie in Rotterdam waar ik vandaan kom. Ben nu al dagen bezig met lijstjes maken, wat ik mee moet nemen, wat ik ervoor nog moet doen, wat ik moet maken (doen zaterdag een high-tea) Ik maak me druk om kleine dingen. Het liefst wil ik een koffer meenemen maar ben bang dat dat nogal overdreven over komt en wil dan toch liever een grote sporttas meenemen wat ik dan eigenlijk weer onhandig vind in de trein.
Ik slaap heel goed dankzij mijn elektrische deken maar ja die kan ik toch niet echt meenemen toch? Das toch heel gek?
Mijn man is niet gewend om alleen te zijn en alles rondom de katten (kattenbak, water, eten enz) te doen en daar wil ik ook alles zo goed mogelijk voor achter laten ik weet dat hij het al moeilijk genoeg vind.
Onze auto heeft schade en staat al ruim een week bij een schadebedrijf, vandaag gebeld en het duurt nog ruim een extra week ivm extra onverwachte schade en mijn man is nog niet zo gewend aan de leenauto dus voel ik me schuldig dat hij dan een groot stuk daarin moet gaan rijden (hij haalt me zondag op).

Och ja ik zit te jammeren ik weet het, het zijn maar hele stomme dingen ik weet het. Soms denk ik onbewust, als dit het is dan hoeft het echt zo nodig niet voor mij hoor. Als ik dit niet eens aan kan wat kan ik dan wel? Niks toch eigenlijk. Knap waardeloos.

Maar goed heb op zich wel zin in het weekendje weg hoor, zeker als ik daar eenmaal ben. Slaap bij mijn oom en tante en daar ben ik erg vertrouwd. Zit mijzelf alleen gek te maken met allerlei gedachtes.

Meiroosje verwoord het kort en bondig: het gaat collectief niet goed. Helaas.

Heftig dames om te lezen dat het zo zwaar is. Dikke knuffel voor jullie.
En het is inderdaad zo lastig dat je terugvallen hebt. Ik vind dat zo lastig. Dat je er niet op kunt rekenen. Telkens weer incasseren, accepteren, energie vinden om weer op te krabbelen.

Vanmorgen met vriendin gesproken dat ik geen rust vind thuis op werk etc. Altijd zenuwen. Ontbijten gaat nog steeds niet. Overgangen zijn lastig. Zenuwen om naar werk te gaan. Zenuwen om weer naar huis te gaan. Zij gaf aan dat ze indruk heeft dat ik nog veel te veel baal ervan. Dag loslaten en accepteren dat dit het nu is, misschien helpend kan zijn. Klopt. Maar hoe dan?? Dit is het grootste leerproces voor mij. Vechten tegen demonen lukt mij beter dan loslaten en niet weten wat er dan gaat gebeuren. Angst voor het onbekende.

Shiver gefeliciteerd met je baan!!! Geweldig.

Fade dikke knuffel. Wat heftig meid. Ik herken het ergens diep van binnen altijd ongewenst voelen. Ik heb dit niet met mijn partner. Maar wel anderen. Ik voel mijzelf altijd als zeer aanwezig en ruimte vullend.

IBI wat jammer dag je zo ongelooflijk streng voor jezelf bent. Makkelijk gezegt nu van mij hoor want ik ben ook streng voor mijzelf. Maar nu ik het zo van jou lees dan is het wel confronterend. Het gaat je niet lekker. Je baalt van jezelf. Maar je gaat iemand die op de grond ligt toch niet een trap na geven??? Omarm jezelf. Troost jezelf. Je doet het goed. Muizenstapjes. Dikke knuffel.

Misslucky wat goed van jou. Echt heel erg knap. Dit is een grote stap. Je doet het goed. Echt waar. Je gaat op zoek naar hulp. Voor jezelf. Voor je man en voor jullie kids. Maar met name voor jou. Je bent het waard. Echt.

Ik heb me de afgelopen dat een paar zaken gerealiseerd.
Ik heb het idee dat de basis voor een vruchtbare bodem, het houden van jezelf is. Dat je vanuit die bodem meer kan accepteren, omgaan met tegenslag en meer zelfvertrouwen hebt.
Ik zou graag meer van mijzelf houden en hier aan werken. Ik ben van jong af aan, zolang ik herinneringen heb, aan mijzelf aan het twijfelen. In combi met gebeurtenissen krijg je dus dag je niet echt van jezelf houdt. Achter jezelf staat en jezelf durft te zijn.

Daarbij bedacht ik mij vanmiddag dag ik momenteel erg veel maal. Dat ik weinig vertrouwen heb op mijn veerkracht en kracht. Dat dit niet helpend is. Dat ik mag zien dat ik het tot nu toe doorsta. Dat ik het dus wel aankan. En dat ik meer mag denken: dit gaat mij lukken.

Ik hoop dat ik dat gevoel van kracht en vertrouwen zo wat meer kan inbeelden. Empoweren. Zodat ik wat meer vertrouwen heb om dit proces aan te gaan. En minder machteloos voel over wat er gaande is maar het meer naar mij toe kan trekken als een actief proces met duidelijke doelen voor ogen.

@meiroosje, bedankt voor je lieve reactie (doet mij wel wat)...

Verder gaat dit volgens mij een lange lange nacht worden...

Bedankt, wat fijn om jullie reacties te lezen. Ik zag er tegenop om naar de huisarts te gaan maar het viel me mee. Ik had verwacht dat ze me zou afwimpelen maar ze nam me toch wel serieus. Ik heb een vragenlijst meegekregen en volgende week wil ze me terug zien. En over 3 weken een afspraak bij de praktijkondersteuner. Voel me wel opgelucht

Verder voelde ik me gisteren en vandaag wel afweziger en meer afgeleid dan voorheen. Ben veel in mijn hoofd bezig en niet met het hier en nu. Alsof ik een buitenstaander ben en niet echt meedoe. Dat vind ik zelf wel een beetje zorgelijk.

@mabelle: wat een mooi inzicht. Ik kan me daar wel in vinden en zou dit ook graag bereiken. Ik hoop dat het je lukt dit voor ogen te houden!

miss lucky: wat goed! fijn.

fade:

@misslucky. Fijn dat ze je serieus namen.
Ik herken dat vage gevoel. Mijn psychiater zei een keer dat het me dan allemaal teveel word en ik de buitenwereld buitensluit. Om nog door te kunnen. Misschien geld dit ook voor jou.
Veel sterkte verder.