Psyche
alle pijlers
Euthanasie in de psychiatrie
zondag 11 november 2012 19:07
Als ik dood ga
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 27 februari 2014 19:49
Wie zijn artsen dat ze mogen, kunnen en vooral willen beslissen over het leven van een ander.
Als ik niet meer wil, hetzij door lichamelijk lijden, hetzij door psychisch lijden wil ik zelf kunnen beslissen om op een menswaardige manier afscheid van het leven te nemen.
Wat is een arts meer dan ik als het over mijn leven gaat.
Als ik niet meer wil, hetzij door lichamelijk lijden, hetzij door psychisch lijden wil ik zelf kunnen beslissen om op een menswaardige manier afscheid van het leven te nemen.
Wat is een arts meer dan ik als het over mijn leven gaat.
donderdag 27 februari 2014 21:43
Ik heb vandaag een behoorlijk grote stap gezet. Ondanks dat ik met hulpverleners over dit onderwerp kan praten heb ik toch de behoefte om het even van me af te schrijven. Vandaar dit berichtje.
Afgelopen maandag heb ik formeel een verzoek tot euthanasie ingediend. Vandaag zijn al gesprekken hierover geweest. Eén van de zorgen die ik had is dat ik niemand met deze vraag lastig wilde vallen. Het was dus ook een enorme drempel om er over te beginnen. Gelukkig is er heel rustig op gereageerd. In tegenstelling van wat ik me daarbij had voorgesteld. De hulpverleners waren erg begripvol en er werd niet te dramatisch gedaan. Ik vind dat ik goed gesteund word door de hulpverlening.
Ondanks dat ik weet dat weinig mensen mijn keuze zullen begrijpen, ben ik wel blij dat mijn wens tot nu toe wel door iedereen gerespecteerd wordt.
Afgelopen maandag heb ik formeel een verzoek tot euthanasie ingediend. Vandaag zijn al gesprekken hierover geweest. Eén van de zorgen die ik had is dat ik niemand met deze vraag lastig wilde vallen. Het was dus ook een enorme drempel om er over te beginnen. Gelukkig is er heel rustig op gereageerd. In tegenstelling van wat ik me daarbij had voorgesteld. De hulpverleners waren erg begripvol en er werd niet te dramatisch gedaan. Ik vind dat ik goed gesteund word door de hulpverlening.
Ondanks dat ik weet dat weinig mensen mijn keuze zullen begrijpen, ben ik wel blij dat mijn wens tot nu toe wel door iedereen gerespecteerd wordt.
donderdag 27 februari 2014 21:54
Onverbloemd, wauw wat heftig. Ik heb eergisteren die documentaire "Moeders springen niet van flats" gekeken, en was hier zo van onder de indruk, liet me goed begrijpen wat de noodzaak is van mensen "los" te laten als dat nodig is.
Weet je al of je verzoek ingediend gaat worden, of moeten de onderzoeken nog beginnen?
Liefs x
Weet je al of je verzoek ingediend gaat worden, of moeten de onderzoeken nog beginnen?
Liefs x
donderdag 27 februari 2014 22:10
Ik heb niet het hele topic gelezen dus ben wellicht mosterd maar afgelopen maandag was er over dit onderwerp een indringende docufilm op nld 2. Over de moeder van Elena Lindemans die uiteindelijk, na lang ziek geweest te zijn, van een flat is gesprongen omdat artsen haar niet wilden helpen een einde aan haar leven te maken. Het heette "moeders springen niet van flats". Verschrikkelijk dat het zo moet gaan.
donderdag 27 februari 2014 22:15
quote:Moonlight82 schreef op 27 februari 2014 @ 11:59:
Ik was ook erg onder de indruk van die blonde dochter. Hoe ze de herinneringen durfde op te halen en de confrontatie aanging.... en tegelijk een volleerd documentairemaakster leek met precies de goede vragen.
Collega van me kon er niet naar kijken zei hij maar ik heb er geen moeite mee gehad.Elena Lindemans werkt ook bij de VARA geloof ik. Het zat inderdaad knap in elkaar en ook confronterend. Ik kon er wel naar kijken, vond het ook erg interessant wat iemand kan drijven dit te doen (haar moeder) maar ben er daarna nog wel veel mee bezig geweest in mijn hoofd. Moest het wel even verwerken allemaal.
Ik was ook erg onder de indruk van die blonde dochter. Hoe ze de herinneringen durfde op te halen en de confrontatie aanging.... en tegelijk een volleerd documentairemaakster leek met precies de goede vragen.
Collega van me kon er niet naar kijken zei hij maar ik heb er geen moeite mee gehad.Elena Lindemans werkt ook bij de VARA geloof ik. Het zat inderdaad knap in elkaar en ook confronterend. Ik kon er wel naar kijken, vond het ook erg interessant wat iemand kan drijven dit te doen (haar moeder) maar ben er daarna nog wel veel mee bezig geweest in mijn hoofd. Moest het wel even verwerken allemaal.
donderdag 27 februari 2014 22:33
Hoi Maajlein. Ik ben nog pas aan het begin. Er komt nu eerst nog een "ronde tafel" gesprek met alle betrokken hulpverleners. Dan pas gaat het hele protocol in werking. Ik heb natuurlijk eerst zelf me een beeld proberen te vormen of het wel haalbaar zou zijn. Ik heb gezocht naar soortgelijke verzoeken en mijn inschatting is dat de kans heel reëel is dat mijn verzoek ingewilligd kan worden. Vandaag zijn wel al veel voorbereidingen getroffen. Er bestaat blijkbaar voor alles een checklist. Het gaat er bijvoorbeeld om wie er geïnformeerd moet worden en met wie bepaalde zaken geregeld moet worden.
Ondanks dat het een heel gedoe is voordat ik weet hoe het oordeel zal zijn heb ik wel de rust gekregen om dit af te wachten. Ik heb zelf geen twijfel meer of ik hier wel goed aan doe. Ik vind het inmiddels ook geen eng idee meer. Natuurlijk zijn er situaties die een beetje raar zijn als je er tegenaan loopt. De dingen regelen die ik nog wil afhandelen bijvoorbeeld. Daar zijn best dingen bij die niet fijn aanvoelen. Het grootste probleem dat ik er nog mee heb is dat ik niet zo goed weet wat ik in mijn vriendenkring moet vertellen. Mijn eerste gedachte is dat ik het beter niet kan zeggen, maar misschien beledig je iemand als die verwacht dat je zoiets met je vrienden zou moeten delen. Tot nu toe heb ik het er alleen met de hulpverleners over gehad. Verder weet niemand het nog. Het zou fijn zijn als er iemand is die je in vertrouwen kunt nemen. Wellicht komt er een moment dat ik er toch voor kies om dit te vertellen. Voorlopig ga ik het niet moeilijker maken. Ik vind het wel fijn dat ik op dit forum wat kwijt kan van mijn gedachtes. Groetjes...
Ondanks dat het een heel gedoe is voordat ik weet hoe het oordeel zal zijn heb ik wel de rust gekregen om dit af te wachten. Ik heb zelf geen twijfel meer of ik hier wel goed aan doe. Ik vind het inmiddels ook geen eng idee meer. Natuurlijk zijn er situaties die een beetje raar zijn als je er tegenaan loopt. De dingen regelen die ik nog wil afhandelen bijvoorbeeld. Daar zijn best dingen bij die niet fijn aanvoelen. Het grootste probleem dat ik er nog mee heb is dat ik niet zo goed weet wat ik in mijn vriendenkring moet vertellen. Mijn eerste gedachte is dat ik het beter niet kan zeggen, maar misschien beledig je iemand als die verwacht dat je zoiets met je vrienden zou moeten delen. Tot nu toe heb ik het er alleen met de hulpverleners over gehad. Verder weet niemand het nog. Het zou fijn zijn als er iemand is die je in vertrouwen kunt nemen. Wellicht komt er een moment dat ik er toch voor kies om dit te vertellen. Voorlopig ga ik het niet moeilijker maken. Ik vind het wel fijn dat ik op dit forum wat kwijt kan van mijn gedachtes. Groetjes...
donderdag 27 februari 2014 23:07
vrijdag 28 februari 2014 19:17
Hoi Prada, dank je voor je reactie.
Er komen nog veel gesprekken met eigen hulpverlening en met onafhankelijke specialisten die moeten beoordelen of mijn verzoek ingewilligd kan worden. Daarnaast is er nog wat papierwerk zoals een wilsverklaring. Ook moet er een arts bereid worden gevonden om de euthanasie toe te passen. Mijn voorkeur is om het niet thuis te doen, maar in een kliniek. Ik ken ook nog niet alle details. Vandaag was ik voor een gesprek bij de huisarts om te overleggen wat ik van de huisarts verwacht. In dit gesprek is me duidelijk geworden dat voor de huisarts dit emotioneel heel moeilijk was. Hoewel ik me realiseer dat het voor de betrokkenen belastend is had ik niet verwacht dat uitgerekend de huisarts het meest onder de indruk was. Uit voorgaande berichten kun je opmaken dat mensen niet kunnen waarderen als er niet aan meegewerkt wordt. Langzaam snap ik dat het ook voor de artsen een bijna onmogelijke vraag is. Dat er zeer terughoudend en vast ook wel eens onterecht afhoudend op gereageerd word is alleen heel menselijk. Ik hoop alleen dat diegenen die er over gaan beslissen een eerlijke oordeel geven en er zeker ook serieus mee omgaan. Groetjes...
Er komen nog veel gesprekken met eigen hulpverlening en met onafhankelijke specialisten die moeten beoordelen of mijn verzoek ingewilligd kan worden. Daarnaast is er nog wat papierwerk zoals een wilsverklaring. Ook moet er een arts bereid worden gevonden om de euthanasie toe te passen. Mijn voorkeur is om het niet thuis te doen, maar in een kliniek. Ik ken ook nog niet alle details. Vandaag was ik voor een gesprek bij de huisarts om te overleggen wat ik van de huisarts verwacht. In dit gesprek is me duidelijk geworden dat voor de huisarts dit emotioneel heel moeilijk was. Hoewel ik me realiseer dat het voor de betrokkenen belastend is had ik niet verwacht dat uitgerekend de huisarts het meest onder de indruk was. Uit voorgaande berichten kun je opmaken dat mensen niet kunnen waarderen als er niet aan meegewerkt wordt. Langzaam snap ik dat het ook voor de artsen een bijna onmogelijke vraag is. Dat er zeer terughoudend en vast ook wel eens onterecht afhoudend op gereageerd word is alleen heel menselijk. Ik hoop alleen dat diegenen die er over gaan beslissen een eerlijke oordeel geven en er zeker ook serieus mee omgaan. Groetjes...
vrijdag 28 februari 2014 19:28
vrijdag 28 februari 2014 19:29
Jeetje onverbloemd wat een heftig traject ga jij in. Ik hoop dat je gehoord wordt en dat je de door jou zo gewenste weg mag bewandelen.
Ik kan mij ook best voorstellen dat een arts het moeilijk vindt om een beslissing te nemen, maar ergens vind ik ook dat ze patienten serieus moeten nemen. Zo'n beslissing wordt niet zomaar gemaakt. daar gaat intens lijden aan vooraf. Ik vind het treurig dat een arts daar dan een rem op kan zetten.
Ik kan mij ook best voorstellen dat een arts het moeilijk vindt om een beslissing te nemen, maar ergens vind ik ook dat ze patienten serieus moeten nemen. Zo'n beslissing wordt niet zomaar gemaakt. daar gaat intens lijden aan vooraf. Ik vind het treurig dat een arts daar dan een rem op kan zetten.
vrijdag 28 februari 2014 19:44
zondag 2 maart 2014 04:52
Hoi tjjjjemig,
Ik denk dat het een heel boek zou worden, maar in een notendop kan ik 't wel vertellen. Ik heb als kind vele jaren traumatische ervaringen meegemaakt. In die tijd heb ik alleen maar geprobeerd te overleven. Iedere dag. Ik heb van heel jong af al systematisch gezocht naar manieren om dit te kunnen. De dingen die ik daarvoor had bedacht hebben me best nog een eind gebracht, maar het waren niet de verstandigste ideeën. Juist door die zelfbedachte overlevingstechnieken ben ik later steeds vaker van de wal in de sloot geraakt. Eigenlijk ben ik nauwelijks in staat om nog iets los te zien van de vroegere gebeurtenissen. Er zijn onmogelijk veel triggers waarop ik compleet bevries of juist het omgekeerde, meteen in vlucht mode raak. Daarnaast zijn er allerhande problemen zoals psychose, angst en dissociatie. Ik ben heel lang opgenomen geweest en ik ben bang dat vanaf een gegeven moment dit permanent zou moeten zijn. Hoe zeer ik mijn best heb gedaan om er uit te raken, het heeft niet mogen baten.
Een verhaal zonder veel details en zeker niet compleet, maar ik denk dat je nu wel een idee hebt hoe mijn leven er uit zag en ziet. Normaal zou ik niet snel iets loslaten over mezelf, maar ik kan me voorstellen dat je je dit af hebt gevraagd.
Ik denk dat het een heel boek zou worden, maar in een notendop kan ik 't wel vertellen. Ik heb als kind vele jaren traumatische ervaringen meegemaakt. In die tijd heb ik alleen maar geprobeerd te overleven. Iedere dag. Ik heb van heel jong af al systematisch gezocht naar manieren om dit te kunnen. De dingen die ik daarvoor had bedacht hebben me best nog een eind gebracht, maar het waren niet de verstandigste ideeën. Juist door die zelfbedachte overlevingstechnieken ben ik later steeds vaker van de wal in de sloot geraakt. Eigenlijk ben ik nauwelijks in staat om nog iets los te zien van de vroegere gebeurtenissen. Er zijn onmogelijk veel triggers waarop ik compleet bevries of juist het omgekeerde, meteen in vlucht mode raak. Daarnaast zijn er allerhande problemen zoals psychose, angst en dissociatie. Ik ben heel lang opgenomen geweest en ik ben bang dat vanaf een gegeven moment dit permanent zou moeten zijn. Hoe zeer ik mijn best heb gedaan om er uit te raken, het heeft niet mogen baten.
Een verhaal zonder veel details en zeker niet compleet, maar ik denk dat je nu wel een idee hebt hoe mijn leven er uit zag en ziet. Normaal zou ik niet snel iets loslaten over mezelf, maar ik kan me voorstellen dat je je dit af hebt gevraagd.
zondag 2 maart 2014 22:41
Lieve Onverbloemd. Respect voor je openhartigheid.
Ik lees uit je post dat je ontzettend veel hebt meegemaakt en dat je liever er niet meer wilt zijn dan een opname voor de rest van je leven.
Ik kan van alles zeggen om het niet te doen, maar heb maar één reden om het wel te doen.
Je bent op en wilt rust. Heb je met je familie/vrienden gepraat over je beslissing?
Meis, blijf van je afschrijven als je dat helpt.
Ik lees uit je post dat je ontzettend veel hebt meegemaakt en dat je liever er niet meer wilt zijn dan een opname voor de rest van je leven.
Ik kan van alles zeggen om het niet te doen, maar heb maar één reden om het wel te doen.
Je bent op en wilt rust. Heb je met je familie/vrienden gepraat over je beslissing?
Meis, blijf van je afschrijven als je dat helpt.
maandag 3 maart 2014 00:35
Hoi Prada,
Je hebt gelijk dat ik rust wil, maar dat is niet de belangrijkste rede van mijn beslissing. Ik leef in een voortdurende hel en er ontbreekt ieder argument om dit nog te willen. Een portie ellende kun je wel aan als de balans nog goed is. Zelfs als die balans er niet meer is en er is nog iets dat je de moeite vind om het te verdragen gaat het vast ook nog. In mijn geval is er helemaal niets meer dat nog opweegt om de pijn te willen verdragen. Er zijn zeker dingen die voor andere mensen beslist nog de moeite zou zijn. Voor mij is de pijn zo groot dat ik het los moet laten. Het is net alsof je aan de rand van een ravijn hangt en weet dat het moment komt dat je los gaat laten. Of je dat wilt of niet.
De familie weet van niets, maar daar is ook heel weinig contact mee. Wat de vrienden betreft is het verhaal wat ingewikkelder. Als kind was ik als de dood dat iemand er achter zou komen wat er aan de hand was. (Had ik maar.....) Ik heb een dubbelleven geleid. Waarschijnlijk heeft echt niemand iets gemerkt. Dit dubbelleven heb ik nog steeds. Helemaal niemand zal ook maar iets merken hoe ik me nu voel. Mijn vrienden zeker niet. In mijn leven heb ik een paar keer een relatie gehad en om eerlijk te zijn heb ik open en eerlijk verteld wat er aan de hand was, zodat het niet later aan het daglicht zou komen en ik iemand de keuze had ontnomen om het in het begin te accepteren of niet. Dit is uiteindelijk gebruikt om me zo hard mogelijk te kwetsen als maar kon.
Ik durf dan ook niemand meer te vertellen wat er is, gezien de slechte ervaringen ermee. Een relatie is door gebrek aan vertrouwen niet meer mogelijk.
De huisarts vroeg me hoe het leven er uit zou zien als ik een toverstaf had. Dat was een moeilijke vraag. Ik weet het niet, ik heb nooit de kans gehad om te ervaren wat dat is.
Je hebt gelijk dat ik rust wil, maar dat is niet de belangrijkste rede van mijn beslissing. Ik leef in een voortdurende hel en er ontbreekt ieder argument om dit nog te willen. Een portie ellende kun je wel aan als de balans nog goed is. Zelfs als die balans er niet meer is en er is nog iets dat je de moeite vind om het te verdragen gaat het vast ook nog. In mijn geval is er helemaal niets meer dat nog opweegt om de pijn te willen verdragen. Er zijn zeker dingen die voor andere mensen beslist nog de moeite zou zijn. Voor mij is de pijn zo groot dat ik het los moet laten. Het is net alsof je aan de rand van een ravijn hangt en weet dat het moment komt dat je los gaat laten. Of je dat wilt of niet.
De familie weet van niets, maar daar is ook heel weinig contact mee. Wat de vrienden betreft is het verhaal wat ingewikkelder. Als kind was ik als de dood dat iemand er achter zou komen wat er aan de hand was. (Had ik maar.....) Ik heb een dubbelleven geleid. Waarschijnlijk heeft echt niemand iets gemerkt. Dit dubbelleven heb ik nog steeds. Helemaal niemand zal ook maar iets merken hoe ik me nu voel. Mijn vrienden zeker niet. In mijn leven heb ik een paar keer een relatie gehad en om eerlijk te zijn heb ik open en eerlijk verteld wat er aan de hand was, zodat het niet later aan het daglicht zou komen en ik iemand de keuze had ontnomen om het in het begin te accepteren of niet. Dit is uiteindelijk gebruikt om me zo hard mogelijk te kwetsen als maar kon.
Ik durf dan ook niemand meer te vertellen wat er is, gezien de slechte ervaringen ermee. Een relatie is door gebrek aan vertrouwen niet meer mogelijk.
De huisarts vroeg me hoe het leven er uit zou zien als ik een toverstaf had. Dat was een moeilijke vraag. Ik weet het niet, ik heb nooit de kans gehad om te ervaren wat dat is.
maandag 3 maart 2014 11:26
onverbloemd, wat voor vrienden heb je? acteer je daar altijd bij? of ben je wel je zelf maar laat je het verleden en hoe je je daar bij voelt weg? want als zij jou kennen, en de vriendschap sterk is, dan kunnen ze dat verdrietig deel er echt wel bij hebben..het is nooit te laat om het te proberen. Natuurlijk als je je beslissing hebt gemaakt wil je geen peptalk, maar ja...het is definitief.
ik heb het idee dat je het anderen kwalijk neemt dat ze niet door hebben hoe jij je voelt, klopt dat..? dat dat net zo is als vroeger? ik denk dat om dat je je zelf soort van hebt op gedeeld in 2 personen, het lijden zo lang heeft kunnen bestaan..zou het niet de moeite zijn om die andere persoon in de realiteit te halen en aan je vrienden voor te stellen? de mens blijft je soms verbazen, hoe slecht die is, maar vaak nog meer hoe goed en liefdevol die is...
sterkte sowieso met wat je ook doet
ik heb het idee dat je het anderen kwalijk neemt dat ze niet door hebben hoe jij je voelt, klopt dat..? dat dat net zo is als vroeger? ik denk dat om dat je je zelf soort van hebt op gedeeld in 2 personen, het lijden zo lang heeft kunnen bestaan..zou het niet de moeite zijn om die andere persoon in de realiteit te halen en aan je vrienden voor te stellen? de mens blijft je soms verbazen, hoe slecht die is, maar vaak nog meer hoe goed en liefdevol die is...
sterkte sowieso met wat je ook doet
maandag 3 maart 2014 12:46
Hoi Strikjemetstippels (Leuke alias)
Het voelt inderdaad niet goed om je vrienden niet in vertrouwen te nemen, maar helaas heb ik daar heel nare ervaringen mee gehad.
Ik heb dat dubbelleven ontwikkeld tot een ware kunstvorm.
Dat dubbelleven is één van de dingen die me een hele tijd geholpen hebben. Als ik maar even de kans kreeg om me te onttrekken aan de ellende dan schakelde ik om en was de ellende ook echt buiten zicht. Ik kon diverse keren in tien minuten omschakelen als dat moest. In de loop van de jaren was het niet meer mogelijk om dat op commando te doen. Het ging helemaal vanzelf. Tot overmaat van ramp gebeurde dat uiteindelijk met alles dat me stress kon geven, dus ook dingen die belangrijk zijn om op te lossen. Problemen stapelden zich op tot een aanzienlijke toren. Met therapie werd er geen enkele verbetering behaald. Veel dingen zijn echt onmogelijkheden geworden. Stress ontloop ik koste wat kost. Als ik het niet kan ontlopen dan schakel ik helemaal af. Ik leef dan in een andere wereld. Als ik bijvoorbeeld slecht nieuws hoor, dan verdwijnt dit voor mij helemaal, samen met een heleboel andere dingen die op dat moment in mijn hoofd spelen. Het is zo perfect verdwenen dat ik zou kunnen zweren er nooit van gehoord te hebben. Ik ben vaak een halve dag of zo kwijt. Als ik op de klok kijk realiseer ik me dat. Ik heb dan geen idee wat er in de tussentijd is gebeurd.
Ik neem niemand kwalijk dat ze het niet merken hoe het met mij gesteld is. Het is zelfs zo dat ik opluchting voel als ik het heb kunnen voorkomen dat ze dat merken. Dat dit misschien niet zo slim is besef ik zeker. Vast zou het me meer hebben geholpen als ik me vaker open had gesteld om mijn gevoelens te delen.
Waar ik mezelf over verbaas is waarom ik zo panisch alles wil verbergen. Het zou in het begin echt wel het verschil hebben gemaakt als iemand zou hebben gezien wat ik meemaakte.
Ik heb er jaren voor nodig gehad om mijn moeder te vertellen wat er gebeurde. Ik kende de woorden niet eens ervoor om het uit te leggen. In een opwelling verzamelde ik alle moed om het haar te zeggen. Helaas was het antwoord dat ze zich dat niet kon voorstellen. En daar bleef het bij. Dat is pas echt het begin geweest van de ellende. Ik besefte op dat moment goed dat ik er helemaal alleen voor stond. Ik moest het in mijn eentje zien te doorstaan. Ik was toen zeven of acht jaar. Ik heb toen de ellende doorstaan door helemaal in een schijn wereld te vluchten. Uit die tijd komt ook dat gevoel dat ik als laatste redmiddel uit het leven zou kunnen stappen. Ik heb dat dagelijks in mijn gedachten, al mijn hele leven. Mijn verstand heeft me wel altijd ingefluisterd dat het niet zo'n slim idee is, en dat ik eerst alle andere opties moest zien uit te buiten. Dit is achteraf gebleken ook een probleem ontlopende reactie van mij geweest. Ergens wist ik ook wel dat er een dag kwam dat ik door mijn truken heen was om dit nog langer uit te stellen. Nu ik de beslissing heb genomen is er een soort van rust ontstaan. Ik hoop alleen dat het me gegund wordt om zonder stress en zonder dat ik alleen ben afscheid kan nemen.
Het voelt inderdaad niet goed om je vrienden niet in vertrouwen te nemen, maar helaas heb ik daar heel nare ervaringen mee gehad.
Ik heb dat dubbelleven ontwikkeld tot een ware kunstvorm.
Dat dubbelleven is één van de dingen die me een hele tijd geholpen hebben. Als ik maar even de kans kreeg om me te onttrekken aan de ellende dan schakelde ik om en was de ellende ook echt buiten zicht. Ik kon diverse keren in tien minuten omschakelen als dat moest. In de loop van de jaren was het niet meer mogelijk om dat op commando te doen. Het ging helemaal vanzelf. Tot overmaat van ramp gebeurde dat uiteindelijk met alles dat me stress kon geven, dus ook dingen die belangrijk zijn om op te lossen. Problemen stapelden zich op tot een aanzienlijke toren. Met therapie werd er geen enkele verbetering behaald. Veel dingen zijn echt onmogelijkheden geworden. Stress ontloop ik koste wat kost. Als ik het niet kan ontlopen dan schakel ik helemaal af. Ik leef dan in een andere wereld. Als ik bijvoorbeeld slecht nieuws hoor, dan verdwijnt dit voor mij helemaal, samen met een heleboel andere dingen die op dat moment in mijn hoofd spelen. Het is zo perfect verdwenen dat ik zou kunnen zweren er nooit van gehoord te hebben. Ik ben vaak een halve dag of zo kwijt. Als ik op de klok kijk realiseer ik me dat. Ik heb dan geen idee wat er in de tussentijd is gebeurd.
Ik neem niemand kwalijk dat ze het niet merken hoe het met mij gesteld is. Het is zelfs zo dat ik opluchting voel als ik het heb kunnen voorkomen dat ze dat merken. Dat dit misschien niet zo slim is besef ik zeker. Vast zou het me meer hebben geholpen als ik me vaker open had gesteld om mijn gevoelens te delen.
Waar ik mezelf over verbaas is waarom ik zo panisch alles wil verbergen. Het zou in het begin echt wel het verschil hebben gemaakt als iemand zou hebben gezien wat ik meemaakte.
Ik heb er jaren voor nodig gehad om mijn moeder te vertellen wat er gebeurde. Ik kende de woorden niet eens ervoor om het uit te leggen. In een opwelling verzamelde ik alle moed om het haar te zeggen. Helaas was het antwoord dat ze zich dat niet kon voorstellen. En daar bleef het bij. Dat is pas echt het begin geweest van de ellende. Ik besefte op dat moment goed dat ik er helemaal alleen voor stond. Ik moest het in mijn eentje zien te doorstaan. Ik was toen zeven of acht jaar. Ik heb toen de ellende doorstaan door helemaal in een schijn wereld te vluchten. Uit die tijd komt ook dat gevoel dat ik als laatste redmiddel uit het leven zou kunnen stappen. Ik heb dat dagelijks in mijn gedachten, al mijn hele leven. Mijn verstand heeft me wel altijd ingefluisterd dat het niet zo'n slim idee is, en dat ik eerst alle andere opties moest zien uit te buiten. Dit is achteraf gebleken ook een probleem ontlopende reactie van mij geweest. Ergens wist ik ook wel dat er een dag kwam dat ik door mijn truken heen was om dit nog langer uit te stellen. Nu ik de beslissing heb genomen is er een soort van rust ontstaan. Ik hoop alleen dat het me gegund wordt om zonder stress en zonder dat ik alleen ben afscheid kan nemen.
maandag 3 maart 2014 13:23
hi onverbloemd,
klinkt op sommige punten herkenbaar en ik kan het me door je heldere uitleg ook goed voor stellen. heb wel vaker gelezen van mensen die door ernstig trauma echt weg vluchten in een andere wereld (in het hoofd). na een lange tijd wordt dat begrijpelijk steeds lastiger en vermoeiender allemaal...dat verbergen lijkt ook wel soort aan geboren schaamte, perfectionisme. Onvergeeflijk hoe je moeder heeft gereageerd trouwens...kan me in denken dat dat funest is voor vertrouwen in mensen.
heb je ooit gedacht dat een totale verandering in leef omgeving kan helpen? naar een land waar ze jouw taal niet spreken, zo dat je altijd een natuurlijke barrier hebt in taal? dat je eventuele vreemde dingen van je zelf gewoon kunt uit leggen als cultuur verschil? klinkt misschien heel raar wat ik zeg...maar heb er zelf wel ervaring mee.
Therapie helpt niet bij iedereen denk ik...ligt aan het karakter, en ik denk dat als je zo succes vol een andere wereld kan creëren om te vluchten het lastig is voor een ander je te bereiken. het is misschien wel raar gezegd maar ergens is het een grote kracht zo goed een dubbel leven te leiden, je zou boeken of zo moeten schrijven of iets anders met deze creativiteit (die nu enkel voor ellende zorgt).
klinkt op sommige punten herkenbaar en ik kan het me door je heldere uitleg ook goed voor stellen. heb wel vaker gelezen van mensen die door ernstig trauma echt weg vluchten in een andere wereld (in het hoofd). na een lange tijd wordt dat begrijpelijk steeds lastiger en vermoeiender allemaal...dat verbergen lijkt ook wel soort aan geboren schaamte, perfectionisme. Onvergeeflijk hoe je moeder heeft gereageerd trouwens...kan me in denken dat dat funest is voor vertrouwen in mensen.
heb je ooit gedacht dat een totale verandering in leef omgeving kan helpen? naar een land waar ze jouw taal niet spreken, zo dat je altijd een natuurlijke barrier hebt in taal? dat je eventuele vreemde dingen van je zelf gewoon kunt uit leggen als cultuur verschil? klinkt misschien heel raar wat ik zeg...maar heb er zelf wel ervaring mee.
Therapie helpt niet bij iedereen denk ik...ligt aan het karakter, en ik denk dat als je zo succes vol een andere wereld kan creëren om te vluchten het lastig is voor een ander je te bereiken. het is misschien wel raar gezegd maar ergens is het een grote kracht zo goed een dubbel leven te leiden, je zou boeken of zo moeten schrijven of iets anders met deze creativiteit (die nu enkel voor ellende zorgt).
