Psyche
alle pijlers
Geloof je of geloof je niet?
zondag 2 januari 2011 om 12:10
's Zondagsochtends heb ik altijd de tv aanstaan op 1 of 2, waarop van die kerkelijke programma's uitgezonden worden.
Of het Hour of Power of i.d.
Ik vind het wel rustgevend en prettig zo'n ochtend met dat op de achtergrond, zelf bezig met de laptop, mijn administratie bijwerkend, de planning voor de komende week, een lekkere mok koffie verkeerd, en noem maar op.
Ik vang dingen op van de preken die gegeven worden, ik pak het positieve er wel uit, vind dat er wel iets van waarheid in zit, maar ik kan er in mee gaan tot op zekere hoogte.
Waar het gaat om echte vergeving, en de 'relatie met God' het échte geloven, daar wordt het me te onwerkelijk.
Toch zie ik mensen die in die kerk zijn, die in het koor zingen of op andere manier met de kerk en het geloof bezig zijn, die geinterviewd worden, mensen die dit heel serieus beleven.
Ik ben oprecht geïnteresseerd hoe dat ontstaat, zo'n leidraad in je leven, is het iets dat je toelaat, geef je je eraan over, of zit het gewoon in je?
Ik bedoel dan niet de EO-story's van wie eerst in de goot lag en die op een dag het licht heeft ontvangen.
Ik bedoel ook niet het 'ik geloof wel dat er íets is', dat is te vaag.
Meer: wat is dat precies binnenin iemand, als hij gelooft?
Zijn er ook gelovige forummers hier (van welke religie dan ook)?
Je hoeft je religie dan niet te noemen, maar hoe je het persoonlijk beleeft. Hoe overtuigd je bent.
Of het Hour of Power of i.d.
Ik vind het wel rustgevend en prettig zo'n ochtend met dat op de achtergrond, zelf bezig met de laptop, mijn administratie bijwerkend, de planning voor de komende week, een lekkere mok koffie verkeerd, en noem maar op.
Ik vang dingen op van de preken die gegeven worden, ik pak het positieve er wel uit, vind dat er wel iets van waarheid in zit, maar ik kan er in mee gaan tot op zekere hoogte.
Waar het gaat om echte vergeving, en de 'relatie met God' het échte geloven, daar wordt het me te onwerkelijk.
Toch zie ik mensen die in die kerk zijn, die in het koor zingen of op andere manier met de kerk en het geloof bezig zijn, die geinterviewd worden, mensen die dit heel serieus beleven.
Ik ben oprecht geïnteresseerd hoe dat ontstaat, zo'n leidraad in je leven, is het iets dat je toelaat, geef je je eraan over, of zit het gewoon in je?
Ik bedoel dan niet de EO-story's van wie eerst in de goot lag en die op een dag het licht heeft ontvangen.
Ik bedoel ook niet het 'ik geloof wel dat er íets is', dat is te vaag.
Meer: wat is dat precies binnenin iemand, als hij gelooft?
Zijn er ook gelovige forummers hier (van welke religie dan ook)?
Je hoeft je religie dan niet te noemen, maar hoe je het persoonlijk beleeft. Hoe overtuigd je bent.
woensdag 4 januari 2012 om 17:07
Misschien hè... Misschien, in antwoord op de vraag van TO
Misschien zoeken mensen wel geoon iemand om mee te praten.
Het verschil is dat er geloof is en instituten. Die instituten snap ik niet zo, maar geloven vanuit jezelf... In een god, waarom niet.
Hoeveel mensen die verdriet hebben of een probleem of stress of iets anders zoeken wel niet een manier om hun hart te luchten, om een oplossing te zoeken, of om een probleem op te lossen. Heel veel mensen doen aan meditatie, dat is wellicht niet zo anders dan bidden. Anderen gaan de natuur in en lopen of fietsen een heel eind.
Niet alles bespreek je met andere mensen. En soms heb je even een moment nodig om de dingen op een rijtje te zetten voor je t überhaupt met anderen bespreekt. Dat is dan een moment van bezinning, van zelfreflexie, van terug vallen op je intuïtie ... Bedenk het maar.
Ik ben zelf opgevoed zonder geloof, zonder god. Ik vindt het een vreemde abstracte toevoeging aan de wereld. Maar als ik ergens mee zit dan heb ik eens een goed gesprek met mezelf. Ik ga eens goed bij mezelf te rade. Zoek m'n eigen kracht op. Ik kan me zo voorstellen dat het voor veel mensen heel fijn moet zijn als er iets is dat die eigen kracht symboliseerd, iets dat altijd bij je is, noem het een god, geloof erin.
Waarom niet?
Misschien zoeken mensen wel geoon iemand om mee te praten.
Het verschil is dat er geloof is en instituten. Die instituten snap ik niet zo, maar geloven vanuit jezelf... In een god, waarom niet.
Hoeveel mensen die verdriet hebben of een probleem of stress of iets anders zoeken wel niet een manier om hun hart te luchten, om een oplossing te zoeken, of om een probleem op te lossen. Heel veel mensen doen aan meditatie, dat is wellicht niet zo anders dan bidden. Anderen gaan de natuur in en lopen of fietsen een heel eind.
Niet alles bespreek je met andere mensen. En soms heb je even een moment nodig om de dingen op een rijtje te zetten voor je t überhaupt met anderen bespreekt. Dat is dan een moment van bezinning, van zelfreflexie, van terug vallen op je intuïtie ... Bedenk het maar.
Ik ben zelf opgevoed zonder geloof, zonder god. Ik vindt het een vreemde abstracte toevoeging aan de wereld. Maar als ik ergens mee zit dan heb ik eens een goed gesprek met mezelf. Ik ga eens goed bij mezelf te rade. Zoek m'n eigen kracht op. Ik kan me zo voorstellen dat het voor veel mensen heel fijn moet zijn als er iets is dat die eigen kracht symboliseerd, iets dat altijd bij je is, noem het een god, geloof erin.
Waarom niet?
donderdag 5 januari 2012 om 12:42
quote:Mylene_Valerie schreef op 04 januari 2012 @ 11:40:
[...]
Valt dit onder de Grieks orthodoxe kerk?
Wat viel voor jou op zijn plaats? Ik moet vanmiddag nog even beter lezen, heb het nu even vluchtig doorgelezen. Was jij al gelovig of bedoel je dat na het lezen dat je dingen anders bent gaan inzien?Dit valt helemaal nergens onder.
Zomaar even wat statements uit de gnostiek: (vrij vertaalt door mij)
Ieder mens is zijn eigen heerser en rechter.
Als je nergens bijhoort, hoor je bij iedereen.
Verder kom ik uit een katholiek miieu maar heb me daar nooit thuis gevoeld. Ik vond zoveel dingen NIET kloppen....
Die Jezus vond ik een toffe vent, maar met de 'rest' kon ik niet veel.
Toen ik uiteindelijk bij de Gnostiek terecht kwam (Via Bram Moerland, Thomas evangelie) viel alles op zijn plaats.
Zó had die Jezus het bedoelt!
Daar ben ik van overtuigd ....en niet wat de kerken ervan gemaakt hebben.
Deze verhalen geven een mens echt hoop en moed voor het leven hier en nu en maken van mensen tenminste geen zondaars!
[...]
Valt dit onder de Grieks orthodoxe kerk?
Wat viel voor jou op zijn plaats? Ik moet vanmiddag nog even beter lezen, heb het nu even vluchtig doorgelezen. Was jij al gelovig of bedoel je dat na het lezen dat je dingen anders bent gaan inzien?Dit valt helemaal nergens onder.
Zomaar even wat statements uit de gnostiek: (vrij vertaalt door mij)
Ieder mens is zijn eigen heerser en rechter.
Als je nergens bijhoort, hoor je bij iedereen.
Verder kom ik uit een katholiek miieu maar heb me daar nooit thuis gevoeld. Ik vond zoveel dingen NIET kloppen....
Die Jezus vond ik een toffe vent, maar met de 'rest' kon ik niet veel.
Toen ik uiteindelijk bij de Gnostiek terecht kwam (Via Bram Moerland, Thomas evangelie) viel alles op zijn plaats.
Zó had die Jezus het bedoelt!
Daar ben ik van overtuigd ....en niet wat de kerken ervan gemaakt hebben.
Deze verhalen geven een mens echt hoop en moed voor het leven hier en nu en maken van mensen tenminste geen zondaars!
vrijdag 6 januari 2012 om 00:28
quote:Marels schreef op 02 januari 2011 @ 13:56:
[...]
Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik jouw reactie er uit pik om mijn punt te maken, maar je reactie illustreert prachtig wat ik net probeerde te zeggen
Maar dit bedoel ik dus met dat geloven een houvast biedt. Als je Christelijk bent, hoef je je in zoverre niet druk te maken over het feit dat je ooit dood gaat, omdat je dan er van uit gaat dat je naar de hemel gaat. Het is verschrikkelijk normaal om angst te hebben voor de dood. Voor het idee dat je er op een gegeven moment gewoon niet meer bent. Dat je voor altijd weg bent. Helemaal weg. En wat is weg dan? Is er dan geen ziel die ergens achterblijft ofzo? Houd je gewoon op te bestaan?
Dat is een verschrikkelijk dilemma. Een vraagstuk dat heel veel mensen benauwd en bezig houdt. En wat doet de kerk? Voila, een oplossing; een hemel!
Het Christelijk geloof biedt verklaringen in hapklare brokken voor allerlei écht lastige levensvragen en -dilemma's.
En dat maakt ook wel voor een stuk dat ik dus niet op een kerkelijke manier kan geloven. 't Is allemaal iets té "gemaakt". Te makkelijk. En daaruit trek ik inderdaad de conclusie dat er ooit een stel mensen geweest zijn die voor al die levensdilemma's pasklare oplossingen hebben zitten bedenken. En dat het Christendom dus niet zo heilig is als gelovigen denken, maar mensenwerk.
Amen.
Ben ik trouwens een uitzondering als ik zeg dat het mij juist een benauwend idee lijkt van 'eeuwig voortleven?' Wat als ik dat gewoon niet wil dan? Echt, kan ik het heel benauwd van krijgen.(heb nog niet verder gelezen dan deze pagina btw..)
[...]
Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik jouw reactie er uit pik om mijn punt te maken, maar je reactie illustreert prachtig wat ik net probeerde te zeggen
Maar dit bedoel ik dus met dat geloven een houvast biedt. Als je Christelijk bent, hoef je je in zoverre niet druk te maken over het feit dat je ooit dood gaat, omdat je dan er van uit gaat dat je naar de hemel gaat. Het is verschrikkelijk normaal om angst te hebben voor de dood. Voor het idee dat je er op een gegeven moment gewoon niet meer bent. Dat je voor altijd weg bent. Helemaal weg. En wat is weg dan? Is er dan geen ziel die ergens achterblijft ofzo? Houd je gewoon op te bestaan?
Dat is een verschrikkelijk dilemma. Een vraagstuk dat heel veel mensen benauwd en bezig houdt. En wat doet de kerk? Voila, een oplossing; een hemel!
Het Christelijk geloof biedt verklaringen in hapklare brokken voor allerlei écht lastige levensvragen en -dilemma's.
En dat maakt ook wel voor een stuk dat ik dus niet op een kerkelijke manier kan geloven. 't Is allemaal iets té "gemaakt". Te makkelijk. En daaruit trek ik inderdaad de conclusie dat er ooit een stel mensen geweest zijn die voor al die levensdilemma's pasklare oplossingen hebben zitten bedenken. En dat het Christendom dus niet zo heilig is als gelovigen denken, maar mensenwerk.
Amen.
Ben ik trouwens een uitzondering als ik zeg dat het mij juist een benauwend idee lijkt van 'eeuwig voortleven?' Wat als ik dat gewoon niet wil dan? Echt, kan ik het heel benauwd van krijgen.(heb nog niet verder gelezen dan deze pagina btw..)
potjethee wijzigde dit bericht op 06-01-2012 00:29
Reden: foutje
Reden: foutje
% gewijzigd
vrijdag 6 januari 2012 om 00:36
quote:Mylene_Valerie schreef op 02 januari 2012 @ 20:45:
Ik heb niet alles doorgelezen als jullie het niet erg vinden.
Ik vroeg mij af, wie weet er iets af van Het Apostolisch Genootschap? Of de Grieks Orthodoxe kerk?Grieks Orthodoxe kerk een beetje na jaren in Griekenland te hebben gewoond. Wat wil je weten?
Ik heb niet alles doorgelezen als jullie het niet erg vinden.
Ik vroeg mij af, wie weet er iets af van Het Apostolisch Genootschap? Of de Grieks Orthodoxe kerk?Grieks Orthodoxe kerk een beetje na jaren in Griekenland te hebben gewoond. Wat wil je weten?
woensdag 18 januari 2012 om 09:53
Om even bij het hoofdthema te blijven: ik geloof in God. Ja, want zo was mijn opvoeding, ik heb er op school over geleerd.
Totdat ik op mijn 27ste zwaar overspannen raakte heb ik nooit wat met dat geloof gedaan. Maar als je "sick, lost and lonely bent" dan ga je houvast zoeken en dan kom je uiteindelijk vaak bij het geloof terecht.
Zo ook ik.
Het kerkleven zelf bevredigt niet, men zit in banken, zingt liederen, luistert naar de preek en er is zelf koffiedrinken na de dienst. Maar ik kan niet goed persoonlijke contacten leggen, 1 op 1 contacten waardoor het geheel onpersoonlijk blijft en er zelfs na de dienst een leegte is in mijn ziel omdat ik me ondankts het zingen en de preek eenzaam voel.
Maar ... ik blijf geloven. Ik ben een underdog, iemand die goed moet oppassen niet de goot in te belanden , iemand met veel problemen die stuk voor stuk maar niet opgelost worden maar iedere keer komt er een probleem bij. Daarom ben ik verstandig en hou me vast aan God, aan die hogere macht die almachtig is en die in staat is om het leed te verzachten of om me uit die put te trekken. God= posivitisme en daarom geloof ik.
Totdat ik op mijn 27ste zwaar overspannen raakte heb ik nooit wat met dat geloof gedaan. Maar als je "sick, lost and lonely bent" dan ga je houvast zoeken en dan kom je uiteindelijk vaak bij het geloof terecht.
Zo ook ik.
Het kerkleven zelf bevredigt niet, men zit in banken, zingt liederen, luistert naar de preek en er is zelf koffiedrinken na de dienst. Maar ik kan niet goed persoonlijke contacten leggen, 1 op 1 contacten waardoor het geheel onpersoonlijk blijft en er zelfs na de dienst een leegte is in mijn ziel omdat ik me ondankts het zingen en de preek eenzaam voel.
Maar ... ik blijf geloven. Ik ben een underdog, iemand die goed moet oppassen niet de goot in te belanden , iemand met veel problemen die stuk voor stuk maar niet opgelost worden maar iedere keer komt er een probleem bij. Daarom ben ik verstandig en hou me vast aan God, aan die hogere macht die almachtig is en die in staat is om het leed te verzachten of om me uit die put te trekken. God= posivitisme en daarom geloof ik.
