Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
dinsdag 30 september 2025 om 18:36
@Tyche, gecondoleerd. Heftig zo'n verlies dichtbij en tegelijk fijn dat er steun is irl.
@ Selune, die spagaat van wel zeggen hoe het echt gaat maar niet serieus genomen worden is zo naar. De conclusie dat je niet mag zeuren, dat het wel mee zou vallen , deel ik totaal niet. Sommige mensen willen gewoon een soort vast plaatje van een andere, passen dat niet aan. Voor jou is zeggen dat het niet gaat, haast onmogelijk door de ernstige straf op spreken vroeger. Dus dubbel naar als het aan dovenmansoren gericht lijkt te zijn. Hwt is niet jouw schuld. Vind ik.
@ Selune, die spagaat van wel zeggen hoe het echt gaat maar niet serieus genomen worden is zo naar. De conclusie dat je niet mag zeuren, dat het wel mee zou vallen , deel ik totaal niet. Sommige mensen willen gewoon een soort vast plaatje van een andere, passen dat niet aan. Voor jou is zeggen dat het niet gaat, haast onmogelijk door de ernstige straf op spreken vroeger. Dus dubbel naar als het aan dovenmansoren gericht lijkt te zijn. Hwt is niet jouw schuld. Vind ik.
dinsdag 30 september 2025 om 20:15
Tyche, gecondoleerd... wat fijn dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden en dat je genoeg lieve mensen om he heen hebt om dit verlies te dragen.
Selune, ik denk dat ik je verscheurdheid wel snap. Maar wat vind ik je toch een held dat je je kwetsbaar hebt opgesteld!
Diva, ik ben even aan het zoeken hoe ik het beste kan reageren. Ik vind het vervelend dat je je aangevallen voelde. Ik hoop ook dat je de goede intenties en bezorgdheid ziet, niet een veroordelende stem van een van ons.
Selune, ik denk dat ik je verscheurdheid wel snap. Maar wat vind ik je toch een held dat je je kwetsbaar hebt opgesteld!
Diva, ik ben even aan het zoeken hoe ik het beste kan reageren. Ik vind het vervelend dat je je aangevallen voelde. Ik hoop ook dat je de goede intenties en bezorgdheid ziet, niet een veroordelende stem van een van ons.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 30 september 2025 om 20:42
Okee, het is Jaap Reesema, sorry..
Maar deze tekst komt even enorm binnen. Misschien ook voor jullie.
https://open.spotify.com/track/23e7LW1E ... YJ1g0WnjaQ
Maar deze tekst komt even enorm binnen. Misschien ook voor jullie.
https://open.spotify.com/track/23e7LW1E ... YJ1g0WnjaQ
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 30 september 2025 om 22:56
Overschatten check. Altijd en overal al sinds ik klein was. Ik kon het toch wel was (en is) het idee.
Bij sommige collega’s denk ik, zeker na mijn mail, wel dat het goedbedoeld lief zijn is. Ik zeg op werk af en toe wel dat het niet ok is, dat ik de spanning niet trek, maar voel me inderdaad ook wel onzichtbaar. Krijg te horen hoeveel ik juist heel goed doe en hoe ik gewaardeerd wordt. En het is echt lief, maar ik verzuip er ook een beetje in. Het voelt net als vroeger. De paar keer dat ik iets zei wat alle alarmbellen had moeten doen rinkelen en antwoorden kreeg als “ja dat doen sommige ouders he”, “je hebt het echt verkeerd begrepen”, “als dat bij jullie zo hoort moet je het gewoon doen” of gewoon werd uitgelachen of te horen kreeg dat het mijn probleem was. Mijn probleem, mijn pijn, niet zeuren en ik doe het voor iedereen goed genoeg schijnbaar dus wat doet mijn gevoel er dan toe. Ook dat is mijn probleem, zwijg gewoon, doe niet zo moeilijk en ga door.
Vanmiddag waren het externe partijen voor wie we met een grote groep een heel groot project moesten presenteren/pitchen/verdedigen. Aanbevelingen en veren na mijn verdediging en zelf voelt het alleen maar onwerkelijk en ‘op afstand’, omdat ik mij gewoon niet zo ‘erbij’ voel ofzo. Voor zover dat duidelijk is. Waren veel leuke en fijne collega’s bij vandaag, maar lieve collega en collegavriendin niet, dan voelt het ook nog meer als mijn probleem.
Grens.. geen idee fase 1/2 niet meer uitkomen denk ik. Ik ben hormonaal gehandicapt ook nog vandaag en dat maakt het erger. Maar dat weet ik inmiddels wel. Ik hoop dat de aller-, allerergste wanhoop verdwijnt als m’n hormonen morgen/overmorgen weer een beetje normaal doen. Het is een dag of twee per maand extreem zwart, diep depressief, los van trauma. Dat viel vandaag ook samen. Ik kan het wel een beetje relativeren, waardoor ik niet ga handelen, maar ik dacht vanmiddag direct na de reacties op mijn verdediging alleen maar ‘ik kan hier ook gewoon naar beneden springen, hoef ik het niet nog een keer te doen’. Inmiddels weet ik als dat zo los van alles en zo heftig opkomt dat ik het liefst direct een deur naar het dak op wil zoeken het (deels) hormonaal is en dat dat ook weer overgaat zolang ik maar niet daadwerkelijk die deur opzoek.
Bij sommige collega’s denk ik, zeker na mijn mail, wel dat het goedbedoeld lief zijn is. Ik zeg op werk af en toe wel dat het niet ok is, dat ik de spanning niet trek, maar voel me inderdaad ook wel onzichtbaar. Krijg te horen hoeveel ik juist heel goed doe en hoe ik gewaardeerd wordt. En het is echt lief, maar ik verzuip er ook een beetje in. Het voelt net als vroeger. De paar keer dat ik iets zei wat alle alarmbellen had moeten doen rinkelen en antwoorden kreeg als “ja dat doen sommige ouders he”, “je hebt het echt verkeerd begrepen”, “als dat bij jullie zo hoort moet je het gewoon doen” of gewoon werd uitgelachen of te horen kreeg dat het mijn probleem was. Mijn probleem, mijn pijn, niet zeuren en ik doe het voor iedereen goed genoeg schijnbaar dus wat doet mijn gevoel er dan toe. Ook dat is mijn probleem, zwijg gewoon, doe niet zo moeilijk en ga door.
Vanmiddag waren het externe partijen voor wie we met een grote groep een heel groot project moesten presenteren/pitchen/verdedigen. Aanbevelingen en veren na mijn verdediging en zelf voelt het alleen maar onwerkelijk en ‘op afstand’, omdat ik mij gewoon niet zo ‘erbij’ voel ofzo. Voor zover dat duidelijk is. Waren veel leuke en fijne collega’s bij vandaag, maar lieve collega en collegavriendin niet, dan voelt het ook nog meer als mijn probleem.
Grens.. geen idee fase 1/2 niet meer uitkomen denk ik. Ik ben hormonaal gehandicapt ook nog vandaag en dat maakt het erger. Maar dat weet ik inmiddels wel. Ik hoop dat de aller-, allerergste wanhoop verdwijnt als m’n hormonen morgen/overmorgen weer een beetje normaal doen. Het is een dag of twee per maand extreem zwart, diep depressief, los van trauma. Dat viel vandaag ook samen. Ik kan het wel een beetje relativeren, waardoor ik niet ga handelen, maar ik dacht vanmiddag direct na de reacties op mijn verdediging alleen maar ‘ik kan hier ook gewoon naar beneden springen, hoef ik het niet nog een keer te doen’. Inmiddels weet ik als dat zo los van alles en zo heftig opkomt dat ik het liefst direct een deur naar het dak op wil zoeken het (deels) hormonaal is en dat dat ook weer overgaat zolang ik maar niet daadwerkelijk die deur opzoek.
Forever is a hell of a long time.
woensdag 1 oktober 2025 om 06:03
Je laatste zinnen dat is de kern uiteindelijk steeds weer he. Het gevoel er niet te mogen zijn, er niet toe doen. Het gemis van een basis van menszijn.
Nog erg hormonaal nu. Ik tel dan echt een soort van de uren af toch dat gevoel afzakt. Bezig blijven en proberen door de afleiding het gevoel te negeren. Maar ik hoop altijd dat deze inktzwarte mist snel weer wegtrekt, want dit is naast angstig/paniekerig wat in deze tijd een soort basisgevoel is een hele rare mix van verdrietig en vlak (onverschillig). Chaos in m'n hoofd..
Nog erg hormonaal nu. Ik tel dan echt een soort van de uren af toch dat gevoel afzakt. Bezig blijven en proberen door de afleiding het gevoel te negeren. Maar ik hoop altijd dat deze inktzwarte mist snel weer wegtrekt, want dit is naast angstig/paniekerig wat in deze tijd een soort basisgevoel is een hele rare mix van verdrietig en vlak (onverschillig). Chaos in m'n hoofd..
selune wijzigde dit bericht op 01-10-2025 18:17
0.38% gewijzigd
Forever is a hell of a long time.
woensdag 1 oktober 2025 om 08:22
Rare vraag Selune, maar als je zoveel narigheid hebt van de hormonale schommelingen, zou anticonceptie of hormoonpleisters dan wat kunnen betekenen?
Hormoonpleisters maken voor mij echt een wereld van verschil. En het helpt niet tegen al je trauma's, maar misschien wel tegen de inktzwarte dagen?
Ik denk aan je vandaag
Hormoonpleisters maken voor mij echt een wereld van verschil. En het helpt niet tegen al je trauma's, maar misschien wel tegen de inktzwarte dagen?
Ik denk aan je vandaag
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 1 oktober 2025 om 16:55
Is het gelukt jezelf uit bed te trekken Avo? Kan me voorstellen dat je het lastig vind, maar ook dat je lijf heel erg blij is met de rust!
Ik werd vanmiddag ongesteld en echt een half uur later is die drang om naar het dak van het gebouw te gaan ook voorbij. Zo bizar.
Ik ga het navragen Lucy, een collega begon er vanmiddag ook over inderdaad.
Ik werd vanmiddag ongesteld en echt een half uur later is die drang om naar het dak van het gebouw te gaan ook voorbij. Zo bizar.
Ik ga het navragen Lucy, een collega begon er vanmiddag ook over inderdaad.
Forever is a hell of a long time.
woensdag 1 oktober 2025 om 18:21
Ja die keuken voelt altijd als een nutteloos schoonmaakklusje. Heb ik met de was ook. Ik kan echt kinderlijk blij zijn als alle wasmanden leeg zijn, maar daar duurt ook nooit lang.
Ja dat die drang weg is is echt een opluchting. Ben niet ineens heel happy, maar het verschil tussen zwart en diep-, diepzwart is fijn.
Ja dat die drang weg is is echt een opluchting. Ben niet ineens heel happy, maar het verschil tussen zwart en diep-, diepzwart is fijn.
Forever is a hell of a long time.
donderdag 2 oktober 2025 om 06:28
Tyche, wat naar dat je geliefde nu echt overleden is. Heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat je nu mensen om je heen hebt waarmee je het verdriet, maar ook de mooie herinneringen kan delen. Het hielp mij rond het overlijden van mijn moeder dat ook juist de fijne momenten er mochten zijn. Die dan soms ook verdrietig maakten, maar dat was ok.
Avo, knap dat je jezelf uit bed hebt gesleept, een ronde schoonmaak hebt gedaan, voor het volk hebt gezorgd en ook nog hebt staan bakken. En het huishouden... Ellendig. Wil het er niet over hebben
Selune, wat dapper dat je op je werk hebt gedeeld over je cptss, en wat fijn dat het zo goed ontvangen werd! Ik snap dat je vond dat het misschien wel moest, maar toch vind ik het ontzettend knap.
Ik ben zo blij voor je dat nu de drang om van het gebouw te springen weer weg is, maar wat een hele lijkt het me om dat zo te ervaren. Als het door het doorbreken van de menstruatie acuut weg is, dan klinkt dat echt als PMDD. Alsjeblieft, gun het jezelf om hier een specialist in mee te laten kijken. Huisartsen herkennen dit vaak niet goed genoeg, en omdat jij om andere redenen ook last hebt van sombere gevoelens en angsten is de kans dat een niet-specialist het daarop afschrijft aanwezig. Maar dit is niet normaal, niet een beetje PMS, en er zijn behandelmogelijkheden. Ik begreep ook dat mensen die die hebben überhaupt gevoeliger zijn voor angst en depressie, en dat ook anti-depressiva soms een verergering van de klachten geeft.
Weet je psycholoog hiervan?
Avo, knap dat je jezelf uit bed hebt gesleept, een ronde schoonmaak hebt gedaan, voor het volk hebt gezorgd en ook nog hebt staan bakken. En het huishouden... Ellendig. Wil het er niet over hebben
Selune, wat dapper dat je op je werk hebt gedeeld over je cptss, en wat fijn dat het zo goed ontvangen werd! Ik snap dat je vond dat het misschien wel moest, maar toch vind ik het ontzettend knap.
Ik ben zo blij voor je dat nu de drang om van het gebouw te springen weer weg is, maar wat een hele lijkt het me om dat zo te ervaren. Als het door het doorbreken van de menstruatie acuut weg is, dan klinkt dat echt als PMDD. Alsjeblieft, gun het jezelf om hier een specialist in mee te laten kijken. Huisartsen herkennen dit vaak niet goed genoeg, en omdat jij om andere redenen ook last hebt van sombere gevoelens en angsten is de kans dat een niet-specialist het daarop afschrijft aanwezig. Maar dit is niet normaal, niet een beetje PMS, en er zijn behandelmogelijkheden. Ik begreep ook dat mensen die die hebben überhaupt gevoeliger zijn voor angst en depressie, en dat ook anti-depressiva soms een verergering van de klachten geeft.
Weet je psycholoog hiervan?
donderdag 2 oktober 2025 om 17:24
Wel eens met haar over gehad, maar ga het morgen ook meenemen. Heb een heel lijstje (*schaam*). Ik word zo vreselijk getriggerd nu elke keer dat ik heel veel wanhoop voel. Vorige week afgesproken de triggers in een lijstje te zetten en dat ook gedaan, maar het zijn er zoveel en ik voel vooral schaamte en wanhoop dat ik hier toch nooit meer doorheen kom.
Forever is a hell of a long time.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
