Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
woensdag 17 april 2013 om 00:18
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 00:14:
[...]
Ik moet van mezelf perfect zijn
In dit topic koop je hippe kleding.
Ik kan nog zo tien topics van je plakken waarin ik wat je hier zegt allemaal - door jezelf - onder uit haal.
Wat ik al helemaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal niet snap is dat je een heel zieke zus hebt. En dat jij dan nog denkt dat je van het hebben van geld gelukkig wordt.en misschien kan je hierover nog wat verduidelijken?
[...]
Ik moet van mezelf perfect zijn
In dit topic koop je hippe kleding.
Ik kan nog zo tien topics van je plakken waarin ik wat je hier zegt allemaal - door jezelf - onder uit haal.
Wat ik al helemaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal niet snap is dat je een heel zieke zus hebt. En dat jij dan nog denkt dat je van het hebben van geld gelukkig wordt.en misschien kan je hierover nog wat verduidelijken?
woensdag 17 april 2013 om 00:18
quote:Éowyn_68 schreef op 17 april 2013 @ 00:17:
[...]
Kind toch, je schreef dat je ouders net op vakantie waren geweest. En jij had je ticket voor je wereldreis al geboekt. Was helemaal geen armoede toen.Wel een vliegticket, geen sobere vakantie. Ik ben alleen sobere vakanties gewend. Ik voel me schuldig als ik iets exorbitants doe.
[...]
Kind toch, je schreef dat je ouders net op vakantie waren geweest. En jij had je ticket voor je wereldreis al geboekt. Was helemaal geen armoede toen.Wel een vliegticket, geen sobere vakantie. Ik ben alleen sobere vakanties gewend. Ik voel me schuldig als ik iets exorbitants doe.
woensdag 17 april 2013 om 00:18
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:16:
[...]
Ik weet allang dat een leaseauto van je salaris afgaat, je kan veel zeggen maar je wordt wel goed in regelingen doorspitten ver voor het ongeluk je raakt door wat ik heb meegemaakt. Ik ben overal op voorbereid. Weet meer van financien af dan de gemiddelde accountant.Daar heb ik het toch niet over???? Je leest in letterlijk elke post totaal over het punt heen dat er gemaakt wordt.
[...]
Ik weet allang dat een leaseauto van je salaris afgaat, je kan veel zeggen maar je wordt wel goed in regelingen doorspitten ver voor het ongeluk je raakt door wat ik heb meegemaakt. Ik ben overal op voorbereid. Weet meer van financien af dan de gemiddelde accountant.Daar heb ik het toch niet over???? Je leest in letterlijk elke post totaal over het punt heen dat er gemaakt wordt.
woensdag 17 april 2013 om 00:19
quote:IkBenIkenbenertrotsop schreef op 17 april 2013 @ 00:15:
[...]
Nou je snapt ik ben straks weg hier en gauw op zoek naar de mogelijkheden om een carrièreswitch te onderzoeken
Thanks Yellow voor je woorden!
No one messes with the Iebs! Dat weet je
En leuk, die nieuwe carriere. Denk aan me als je straks rijk op de zuidas werkt in je nieuwe mantelpakje!
[...]
Nou je snapt ik ben straks weg hier en gauw op zoek naar de mogelijkheden om een carrièreswitch te onderzoeken
Thanks Yellow voor je woorden!
No one messes with the Iebs! Dat weet je
En leuk, die nieuwe carriere. Denk aan me als je straks rijk op de zuidas werkt in je nieuwe mantelpakje!
woensdag 17 april 2013 om 00:20
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 00:17:
[...]
Ikw el hoor. Op het conservatorium is een jongen zo gepest om zijn basgitaar. De leraren gaven ook aan dat hij een nieuwe moest kopen maar hij had echt geen geld (zijn moeder ook niet, die werkte heel hard en pa was ervandoor). En dan gingen die andere trieste figuren hem rellen omdat hij geen goede basgitaar had. Ik ben gereld omdat ik geen Sennheiser had en geen macbook in het begin. Er zijn echt meer sneue mensen in de wereld dan je je kunt voorstellen.
Heb ik nooit verteld dat een meisje op de middelbare school naar de directeur was gegaan omdat ik geen boeken had (het geld was op) en dat ze het stom vond dat ik bij anderen meekeek (niet eens bij haar trouwens). Naar de directeur he, om daarover te zeiken. Hij stuurde haar overigens weg en zei dat ze zich kapot moest schamen dat ze daarover kwam praten , maar toch.Misschien ben ik wel niet arm maar loopt de verwendheid en de pocherij wel de spuigaten uit.
[...]
Ikw el hoor. Op het conservatorium is een jongen zo gepest om zijn basgitaar. De leraren gaven ook aan dat hij een nieuwe moest kopen maar hij had echt geen geld (zijn moeder ook niet, die werkte heel hard en pa was ervandoor). En dan gingen die andere trieste figuren hem rellen omdat hij geen goede basgitaar had. Ik ben gereld omdat ik geen Sennheiser had en geen macbook in het begin. Er zijn echt meer sneue mensen in de wereld dan je je kunt voorstellen.
Heb ik nooit verteld dat een meisje op de middelbare school naar de directeur was gegaan omdat ik geen boeken had (het geld was op) en dat ze het stom vond dat ik bij anderen meekeek (niet eens bij haar trouwens). Naar de directeur he, om daarover te zeiken. Hij stuurde haar overigens weg en zei dat ze zich kapot moest schamen dat ze daarover kwam praten , maar toch.Misschien ben ik wel niet arm maar loopt de verwendheid en de pocherij wel de spuigaten uit.
woensdag 17 april 2013 om 00:20
woensdag 17 april 2013 om 00:21
woensdag 17 april 2013 om 00:21
woensdag 17 april 2013 om 00:21
quote:sabbaticalmeds schreef op 17 april 2013 @ 00:20:
[...]
je bent ook niet in staat iets exorbitants te doen als je echt arm bent. Laat staan dat je een vliegticket kan kopen
Ik kreeg daarna ook weer een tegenvaller, dus ik heb mijn ticket kunnen annuleren. Het overgebleven geld heb ik toen gebruikt om iig dat af te betalen...
Toen moest ik aan iedereen vertellen dat ik niet ging.
[...]
je bent ook niet in staat iets exorbitants te doen als je echt arm bent. Laat staan dat je een vliegticket kan kopen
Ik kreeg daarna ook weer een tegenvaller, dus ik heb mijn ticket kunnen annuleren. Het overgebleven geld heb ik toen gebruikt om iig dat af te betalen...
Toen moest ik aan iedereen vertellen dat ik niet ging.
woensdag 17 april 2013 om 00:22
woensdag 17 april 2013 om 00:22
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 00:08:
[...]
Dat duurt bij mij soms wel langer dan een uur hoor, soms is het wel een hele dag. Geef haar gewoon even de tijd, als je je echt kut voelt helpt een nachtje slaap vaak. Dan kunnen je hersenen alles ordenen en kun je weer fris aan een nieuwe dag beginnen. Dipjes duren soms gewoon even een tijd.YL2.0, Ik vind jou trouwens wel klasse. Vind het leuk dat je weer terug bent op het forum.
[...]
Dat duurt bij mij soms wel langer dan een uur hoor, soms is het wel een hele dag. Geef haar gewoon even de tijd, als je je echt kut voelt helpt een nachtje slaap vaak. Dan kunnen je hersenen alles ordenen en kun je weer fris aan een nieuwe dag beginnen. Dipjes duren soms gewoon even een tijd.YL2.0, Ik vind jou trouwens wel klasse. Vind het leuk dat je weer terug bent op het forum.
woensdag 17 april 2013 om 00:22
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:20:
[...]
Misschien ben ik wel niet arm maar loopt de verwendheid en de pocherij wel de spuigaten uit. er zullen ongetwijfeld studenten zijn die zo in het leven staan, maar waarom laat jij je daar zo door raken?
[...]
Misschien ben ik wel niet arm maar loopt de verwendheid en de pocherij wel de spuigaten uit. er zullen ongetwijfeld studenten zijn die zo in het leven staan, maar waarom laat jij je daar zo door raken?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 17 april 2013 om 00:23
quote:sabbaticalmeds schreef op 17 april 2013 @ 00:21:
[...]
dat zou goed kunnen. Je schrijft dat je de eerste periode van je leven in welvaart bent opgegroeid. Die verwennerij laat sporen achter. Dat is te zien
Welvaart = schone kleding, op vakantie naar Frankrijk en een toetje na het avondeten. Dat noem ik welvaart.
Oja: en geen ouders die jou met hun financien laten bemoeien en hulp willen bij dingen.
[...]
dat zou goed kunnen. Je schrijft dat je de eerste periode van je leven in welvaart bent opgegroeid. Die verwennerij laat sporen achter. Dat is te zien
Welvaart = schone kleding, op vakantie naar Frankrijk en een toetje na het avondeten. Dat noem ik welvaart.
Oja: en geen ouders die jou met hun financien laten bemoeien en hulp willen bij dingen.
woensdag 17 april 2013 om 00:23
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:20:
[...]
Misschien ben ik wel niet arm maar loopt de verwendheid en de pocherij wel de spuigaten uit.
Dat denk ik eerder. Bovengenoemde jongen heeft toen bv een macbook ultrasupahsupah gekocht op afbetaling. Alleen maar om erbij te horen. En een basgitaar van geleend geld (ok dat was wel een beetje nodig ivm de opleiding). Alles om erbij te horen.
Je hebt het vast moeilijk, dat geloof ik. Ga slapen en morgen ziet alles er weer beter uit. En wel lief doen tegen Orzoo en Ibi, want die zijn echt heel lief! Maar je voelt je nu aangevallen en daardoor ga je om je heen schoppen maar dan gaan mensen alleen maar hinderlijk tegen je doen omdat jij hinderlijk doet.
[...]
Misschien ben ik wel niet arm maar loopt de verwendheid en de pocherij wel de spuigaten uit.
Dat denk ik eerder. Bovengenoemde jongen heeft toen bv een macbook ultrasupahsupah gekocht op afbetaling. Alleen maar om erbij te horen. En een basgitaar van geleend geld (ok dat was wel een beetje nodig ivm de opleiding). Alles om erbij te horen.
Je hebt het vast moeilijk, dat geloof ik. Ga slapen en morgen ziet alles er weer beter uit. En wel lief doen tegen Orzoo en Ibi, want die zijn echt heel lief! Maar je voelt je nu aangevallen en daardoor ga je om je heen schoppen maar dan gaan mensen alleen maar hinderlijk tegen je doen omdat jij hinderlijk doet.
woensdag 17 april 2013 om 00:23
Misschien verkeer ik in hele vreemde kringen hoor maar bij ons wordt er niet op je neergekeken als je geen ipad hebt en wordt ook weleens gevraagd of we ergens thuis kunnen afspreken ipv in een bar of restaurant omdat iemand (of meerderen) in de groep ff krap zitten.
Enlighten me...zijn mijn vrienden heel raar of is dit gewoon normaal onder studenten?
Enlighten me...zijn mijn vrienden heel raar of is dit gewoon normaal onder studenten?
woensdag 17 april 2013 om 00:24
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:21:
[...]
Ik kreeg daarna ook weer een tegenvaller, dus ik heb mijn ticket kunnen annuleren. Het overgebleven geld heb ik toen gebruikt om iig dat af te betalen...
Toen moest ik aan iedereen vertellen dat ik niet ging.het is al niet slim om als student een ticket te boeken in the first place, dus kont branden, blaren zitten.
[...]
Ik kreeg daarna ook weer een tegenvaller, dus ik heb mijn ticket kunnen annuleren. Het overgebleven geld heb ik toen gebruikt om iig dat af te betalen...
Toen moest ik aan iedereen vertellen dat ik niet ging.het is al niet slim om als student een ticket te boeken in the first place, dus kont branden, blaren zitten.
