medicatie bij borderline?

Hoi Robine, Ik begrijp het heel goed hoor en eigenlijk is het allemaal niet zo vreemd en gecompliceerd. We hebben nu eenmaal een etiketje opgeplakt gekregen, omdat we afwijken van wat men 'normaal' gedrag vindt. Maar hoe vaak kom je nou iemand tegen die 'normaal' is? Je ziet vaak alleen de buitenkant van mensen en dat ziet er vaak redelijk succesvol uit. Zo is het in ieder geval bij mij en bij jou waarschijnlijk ook. Niemand die precies weet wat er ons hoofd omgaat, maar wij weten ook niet precies wat er omgaat in de hoofden van anderen. Everybody has to fight its battles en dit zijn die van ons. Maar voorlopig kunnen we er mee leven en soms is het best zwaar. Dat heb ik ook. Dan zie ik het leven echt niet meer zitten en ga ik dingen bedenken om er een eind aan te maken. Terwijl ik ook weet dat ik dat nooit zal doen, maar ik probeer m'n gedachten te zien als wolken die voorbij gaan en waar ik geen grip op hoef te houden. Dat helpt mij om niet in paniek te raken en alles een beetje te relativeren. Ik hoop dat jij er ook wat mee kan.



Shala, wat ontzettend erg voor jou en je zoon. Slikt je zoon ook medicijnen? Ritalin wordt toch voorgeschreven voor mensen met ADHD? Denk je dat het hem zal kunnen helpen? Alhoewel ik me voor kan stellen dat het als moeder (ben ik zelf nog niet) erg moeilijk is om je eigen kind ook aan de medicijnen te zien. Hij zal nu vast ook in de pubertijd zitten en daardoor een extra lastige periode doormaken.  



Intiem, EMDR is niet heel zweverig hoor. Zoals Robin al zei is er best wel wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Ze hebben inmiddels vastgesteld dat het werkt, maar ze begrijpen alleen nog niet precies waarom. Ach, als het maar werkt. Heb je helemaal gelijk in! Is je therapie goed gegaan vandaag?



Galena: Heb je al EMDR gehad van je psych?

Hoi allemaal,



Goudappeltje, het klopt inderdaad dat we nooit weten hoe het allemaal ratelt en tikt bij een ander in het koppie. Het lijkt inderdaad allemaal zo gesmeerd te verlopen, maar ja, dat weet niemand. Dus het kan ook geen graadmeter zijn van hoe goed of fout we het zelf doen. Ook al is dat lastig, want je moet het toch maar doen van wat je avn een ander ziet. En de ander lijkt het meestal veel beter te doen  oftewel, jijzelf doet het slecht ;(.



Robin, ik hoop dat je je toch niet teveel zult speigelen aan anderen of jezelf teveel afstraft voor wat JIJ DENKT (!) dat anderen over je denken. Dat komt allemaal voort uit onzekerheid en schuldgevoel en dat is killing. Dan doe je het nooit goed. Wat dat betreft heb ik een hoop geleerd en veel gehad aan dagbehandeling. Waar ik vroeger overliep van schuldgevoel en slecht gevoel over mezelf, is dit stukken minder geworden. Ik heb meer berusting gevonden in wie ik ben en dat ik goed ben zoals ik ben. Tis niet altijd makkelijk en soms steken mijn oude gevoelens weer de kop op, maar het is echt minder dan vroeger! Dit scheelt weer bergen aan depressieve gevoelens, echt waar! Ik hoop dat dit ook voor jou/jullie is weggelegd.



Shala, heftig verhaal hoor. Je klinkt zo helder en opgeruimd in hoe jij en je zoon samen door het leven gaan. Voel je dat ook echt zo? Valt de opvoeding niet heel zwaar als je kind zelf ook zo zijn eigen problemen heeft, naast die van jou?

Je klinkt als iemand die het leven (weer?) aardig op de rit heeft en goed met borderline om kan gaan. Klopt dit ook en heb je er niet zoveel last (meer) van? Knap van je dat je dit bereikt hebt, zelfs zonder al die therapien. Petje af hoor.



Galena, ik begrijp het wel hoor dat mooi weer je slechter kan doen voelen. Als het ten minste hetzelfde is als bij mij. Want als ik me kut voel met mooi weer, voel ik me al snel veel schuldiger. Zeker als ik dan ook toegeef aan mijn gevoel en de hele dag in mijn bed lig. Dan straf ik mezelf af dat ik slecht ben dat ik de hele dag in bed heb liggen slapen, zélfs met mooi weer. Alsof je dan juist extra hoort te genieten en ik dat niet gedaan heb.



Ik heb morgen pas het gesprek met de psychiater, maar vrees nu al dat ik daar voor jan doedel kom. Nu voel ik me 'gewoon' en heb wéér (zucht :?) het gevoel dat het klinkklare onzin is dat ik er naartoe ga. Als ik mezelf niet voel op zo'n moment, hoe moet ik het dan in godsnaam "verkopen" aan de psych.??? Ervaring heeft mij geleerd dat ik geen gesprekken moet afzeggen, maar ben wel benieud hoe ik dat morgen weer ga aanpakken. Kans van dat ik me onverichter zaken weer naar huis laat sturen en daarna (grrrr, tis altijd  ERNA ;() weer een fijn persoonlijke crisis heb en het gevoel dat ik a la minute aan de medicatie moet :? pffff.

Goudappeltje, een jaar geleden zat mijn zoon inderdaad aan de ritalin maar het ging goed genoeg dus is dat er eigenlijk bij gebleven. Toen het weer mis ging, drong de school er nogal op aan dat hij weer aan de ritalin zou gaan. Zoon wil dat niet. Hij wil niet dat de andere kinderen hem pillen zien slikken en hij is bang uitgelachen te worden omdat hij zo'n last heeft van het reboundeffect. Daarnaast is het natuurlijk ook nog eens een middel wat als opiaat gezien wordt. Eigenlijk dus drugs.

Hij is op een leeftijd dat hij wettelijk gezien ook recht heeft ergens ja of nee tegen te zetten. Ik ga hem niet dwingen iets naar binnen te duwen wat hij absoluut niet wil. Wel heb ik geprobeerd hem met argumenten van het belang voor hemzelf van medicijnen duidelijk te maken. Uiteindelijk stemde hij wel in met het proberen van nieuwe medicijnen.

Bijvoorbeeld Concerta of Strattera. Hij staat op de wachtlijst voor nieuwe gesprekken daarover. Verder is hij inderdaad een rasechte puber en soms drijft me dat tegen de muren omhoog



Galena, soms moet je het maar van dag tot dag bekijken hè en door een minder goede dag heen zien te komen. Gaat het alweer wat beter?



Ik ben ook steeds snel moe. Stemmingswisselingen kosten veel energie maar als het lichaam hard moet werken om stabiel te zijn tegen die wisselingen blijkbaar ook.

Even kort: Intiem, verkoop het wél morgen!!!

Schrijf desnoods even over wat je hier net hebt geschreven, dat je je nu 'gewoon' voelt en dus vreest dat je voor niks komt etc. Zo ontzettend herkenbaar trouwens (dat het me elke keer zelfs verbaast): de ene keer ben ik totaal overstuur bij mijn therapeut (of psychiater, of arts, of mensen om mij heen..), de andere keer super-relaxed, alles op een rijtje, etc. nou jullie kennen het. Zo verwarrend.

Mij helpt dat soms wel om iets op papier te hebben, door dat aan te halen raak je soms toch een snaar, al is het niet bij jezelf dan breng je het hopelijk wel aan de ander over zoiets..?



Allemaal bedankt voor jullie lieve woorden, het doet me goed. Ik voel me minder alleen ermee daardoor. Ik ga zo slapen (als het lukt), maar ik ben zal morgen weer proberen te reageren.

ntiem, nee het gaat niet altijd zo soepeltjes.

Soms hebben we knetterende ruzie en dan heb ik of zin mijn eigen

koffers te pakken en met de noorderzon te vertrekken óf jeugdzorg te

bellen en hem te laten vertrekken. Dat zal wel komen door mijn

borderline. Dan heb ik zoveel stress van die ruzie dat ik in een soort

gevoelsmatige kortstondige down schiet en het meteen ff niet meer zie

zitten. Het voelt dan alsof het niet meer goed gaat komen, alsof de

situatie héél erg is. Een soort overdramatiseren. Dan kan ik niet bedenken dat we ook hele goede en

mooie momenten hebben. Pas als de lucht geklaard is weer. Ja, de

opvoeding is wel eens zwaar en dan zit ik wel eens met de

handen in het haar terwijl ik op andere momenten juist weer vind dat we

het met zijn tweetjes toch best super hebben. In die zin heb ik af en toe wel

last van stemmingswisselingen maar goed, dat is ook niet zo gek dan. Over het algemeen heb ik het inderdaad redelijk op de rit en roei

ik aardig met de ietwat beschadigde riemen in de minder perfecte

roeiboot op een wat wilde rivier. Bedankt voor het compliment. Zelf kan

ik dat moeilijk aan mezelf geven. Ik zie altijd eerder wat niet goed

gaat als het even moeilijk is als wat allemaal wél goed gaat. Maar dat

ik dit allemaal heb bereikt zonder therapie is eigenlijk best knap hè Vooral als ik me bedenk hoe diep ik vier jaar geleden zat en hoe slecht ik er toen voorstond ben ik er echt zoveel op vooruit gegaan!





Goed idee, Robin, even de moeizame dingen die Intiem hier al heeft opgeschreven over te nemen zodat ze dat kan gebruiken voor het gesprek vandaag. Is het slapen nog een beetje gelukt?

Intiem, succes vandaag! Ben benieuwd wat eruit komt en welke medicatie je geadviseerd gaat worden.



Het is trouwens prachtig mooi weer vandaag! Als ik me redelijk goed voel, heeft dat wel altijd een versterkend effect op me. Als ik me niet goed zou voelen, maakt het geen hol uit of het stormt en regent of dat het twintig graden is. Dan is alles kut maar niet vandaag!

hallo allemaal, heb de verhaalen vlugjes doorgelezen. Xal proberen het weer wat beter bij te houden, want kan het moeilijk opbrengen zoveel in 1 keer te lezen eigenlijk.

Wat kut dat je bent opgelicht op marktplaats...

Ik gebruik nu gewoon condooms, verder niets. Al moet ik zeggen dat ik dat wel erg eng vind... Doe dat ook niet heel vaak moet ik zeggen.

Misschien dat nuvaring idd goed idee is, heb ik al eerder aan gedacht.

Maar daar zitten minder hormonen in, wel dezelfde als in microgynon. En de dokter wist niet of het kan liggen aan de hoeveelheid of het soort hormoon. Want je hebt ook pillen met 1 hormoon.

Maar weet niet echt goed wat ik moet doen...

Nu 2 weken gestopt dus nog maar ff aankijken. En erg voorzichtig zijn!



Ik zit nog steed in therapie, kan nu alleen 3 weken niet terecht. beetje irritand!

Gaat ene keer wel goed andere keer niet.

Op stage moet ik best verandwoordelijk zijn, ben dan begeleidster.

Dat voelt best raar, ben dan een heel ander persoon. Thuis lig ik soms jankend op bed bij wijze van en daar moet ik mensen helpen en begeleiden.

Voelt best vreemd.

Na zo'n verandwoordelijke dag dat ik zo anders ben, ben ik echt druk in mijn hoofd. Gisteren ook, was met mijn vriend uit eten geweest maar geniet er dan niet echt van. Ben drukdrukdruk en voor ik het weet ben ik weer thuis en ist weer voorbij. Zo irritand.. kan dan niet ontspannen.

Vanmorgen naar sportschool gereden en was de weg affgesloten. Ik barste in janken uit en ben weer naar huis gegaan. Stom he? Alles kwam er toen uit......

Heb toen thuis dingen die voor mij onduidelijk zijn op papier gezet en daar word ik wel weer helderder van.

Ik kan niet tegen onduidelijkheid.

Misschien een tip? Weet niet hoe jullie dat doen?

verder komt het erop neer dat ik geen prater ben en alles opkrop.

Zitten dingen van vroeger ook nog wel denk ik onbewust.

Verder heb ik dus echt jankmomenten (kan dan niet stoppen)en zie het dan echt niet meer zitten. Kan mezelf dan wel wat aandoen soms! Boos op mezelf, gefrustreerd.

Al ben ik wel nog net zo verstandig dat ik dat niet doe...

Hebben jullie dit ook?

Nou, ik ga proberen wat meer mee te lezen zodat ik ook op jullie kan reageren...

Sterkte ermee allemaal!

Wel lekker weer de laatste dagen he? krijg echt weer zo'n zomergevoel. lekkr..

Nu is er net een futiel kleinigheidje op mijn werk gebeurd, en ik zit alweer helemaal in zo'n welles/nietes bui. Ik kreeg nl. een gebakje aangeboden en een jongen die voorbij loopt zegt, niet teveel snoepen he? Bam, dat komt bij mij binnen als een bom. En dan begin ik weer met het gevecht in mijn hoofd, zie je wel, ik ben te dik, en dan weer als gedachte ertegenover, nee hoor, de laatste weken zeiden mensen nog, ben je afgevallen? Mijn man vindt mij ook niet dik. Maar ik vind mezelf nu alweer monsterlijk, en heb spijt dat ik dat gebakje heb opgegeten. Ik ben net naar de WC gelopen en heb mijn vinger in mijn keel gestoken, in de hoop dat ik me nu niet meer zo monsterlijk vind. Dit vind ik op dit moment nog het allerergste van die K.. borderline, je overgevoeligheid en je instabiele zelfbeeld daarbij. Sorry hoor, mijn hele stemming is van hyper vrolijk omgeslagen naar somberheid en hopeloosheid, maar ik moest het even kwijt.Een ander zou denken, hij heeft toch niet gezegd dat je te dik bent, maar bij mij is dit echt een trigger. Net zoals ik denk dat mensen me lelijk vinden.

Lieve Galena en Kreeftje, waarom zijn jullie nou zo streng voor jezelf? (Ik zit even in een sterke periode dus, kan ik er ff voor jullie zijn.) Ik kan me heel goed voorstellen Galena dat het voor jou heel hard aankomt zo'n opmerking. Ik heb ook zulkte triggers. Zeker omdat je zo gepest bent vroeger. Maar ik probeer het dan altijd van de andere kant te zien. (Soms helpt het, soms niet)Dus, stel, je was te dik en wat dan nog? Het gaat erom dat jij je goed voelt met wie je nu bent. Nu ben je een volwassen vrouw en niet meer dat meisje van vroeger dat gepest werd. En je man is stapelgek op je en vind je harstikke mooi. Andere mensen om je heen vragen juist of je bent afgevallen Daar gaat het om! Toch niet om wat een of andere collega tegen je zegt. En, ik denk ook dat hij het niet eens zo bedoeld heeft. Waarschijnlijk zegt ie dat tegen heel veel vrouwen. Echt zo'n typische mannenopmerking.



Hee kreeftje, misschien moet je volgende keer bij de psycholoog een aantal data voor uit plannen. Misschien geeft je dat meer houvast, omdat je dan een beetje kan aftellen zeg maar totdat je weer je hart kunt luchten. Overigens vind ik niet ( en de andere dames vast ook niet) dat je jezelf moet verplichten om alles bij te houden hoor. Zorg eerst maar lekker voor jezelf!



Intiem, is je gesprek goed gegaan vandaag? Heb je medicatie gekregen?



*; voor jullie allemaal

hey,

galena, ik herken het heeeel erg.

Viel mijn therapeut ook op. Alles negatief opvatten en het op jezelf betrekken.



Of als iemand mij ergens op aan spreekt snel in de aanval schieten en me echt afgewezen voelen. Voel me dan echt zo kut...

Ligt er wel aan wat er gezegd word natuurlijk en hoe het gezegd word vooral!



Goudappeltje, goede tip. Probeer het ook, mezelf toespreken met positieve dingen.

Het helpt wel iets, maar neemt het gevoel niet helemaal weg.

welterusten voor zo.. Liefs Kreeftje

Hoi meisjes,ik heb eigenlijk best een goed gesprek gehad bij de psychiater. Ik heb de tip ter harte genomen en nog het e.e.a. op papier geknald waar ik nu vooral het ergst tegenaan loop, zodat ik een beetje richting had als ik daar als een niet voelende zombie zou zitten. Dan kon ik het ten minste oplezen.En ik ben het ook eens met de conclusie van de psychiater: mijn situatie is (nu) niet zodanig dat er acuut medicatie gestart moet worden.Dat geeft hem de tijd om wat dieper in mijn dossier te duiken en te kijken of hij aanknopingspunten kan vinden wat het best bij mij past. Want hij vindt het nu lastig te boordelen dat er duidelijk 1 punt uitschiet waarop medicatie passend is. Iik ben niet erg depressief, noch impulsief en ik kan mijn buien (zij het met erg veel moeite) nog redelijk begrenzen. Tis niet dat ik op het punt sta mijn kind te molesteren of van de brug sta te springen ofzo. Ben niet duidelijk depressief of manisch of psychotisch of wat dan ook. Ben alleen erg wisselend en extreem.Wat ik op mijn geheugensteun-papiertje had staan, was het volgende (misschien dat jullie het herkennen?):-Moet zo hard knokken om mezelf stabiel te houden, kost een hoop moeite en energie-Heb daarbij het gevoel dat mijn leven zo beperkt is: weinig prikkels, veel rust nodig, niet kunnen samenwonen, etc.-Mijn omgang, liefdegevoelens voor m.n. dochter en vriend voelen zo voorwaardelijk -->...ik hou van jou, ik lach om jou, ik wil graag bij je zijn, totdat...ik het niet meer aankan en dan is alles supernegatief.Dit voelt slecht en ik voel me schuldig hierover.-Last van zeer sterke agressieve en/of afwijzende gevoelens:geen liefde voelen, niks voelen of juist weerzin tegen de ander.-Zo wisselend, ene moment opgelaten, het volgende moment zie ik mezelf, de relatie, de ander niet meer zitten.-De wisselende buien maken ook dat ik niet weet wat ik met mezelf aanmoet en wat ik aankan:Kan ik werken, kan ik samenwonen, kan ik een gezin aan, kan ik meer afspraken aan, etc. Mijn leven is nu al zo beschermd.-Voel me vaak bij druk (of die nu feitelijk aanwezig is of niet) heel snel overspannen, overvraagd, overprikkeld, huilbuien, emotioneel, boos, opgefokt, gespannen, onrustig, etc.Zo, dit was even een korte samenvatting van de grootste dingen waar ik nu meezit en die zo bepalend lijken voor mijn leven en hoe ik me voel.De psychiater heeft mij een lijstje gegeven van medicatie waar hij evt. aan dnekt en wat hij nu wil toetsen aan mijn dossier en dat islithium of depakine (horende bij de stemmingsstabilisatoren, groep 1)dipiperon (antipsychoticum, maar werkt ook remmend op angsten en impulsiviteit, groep 2)en tot slot de groep 3 antidepressiva prozac, seroxat of citalopramIk ga dit nu even op internet opzoeken of ik er iets meer over kan vinden. Als jullie idee'en hebben, hoor ik het graag.De volgende x reageer ik weer op jullie, beloofd.

Ik vraag me af wie van jullie nu wel en wie niet medicatie gebruikt.

Want voor de medicatie had ik mij bepaalde uitspraken wel aangetrokken waar ik nu mijn schouders voor ophaal.

quote:-Moet zo hard knokken om mezelf stabiel te houden, kost een hoop moeite en energie

Zeker herkenbaar. Dat is wel iets wat blijft, in elk geval bij mij.



-Heb daarbij het gevoel dat mijn leven zo beperkt is: weinig prikkels, veel rust nodig, niet kunnen samenwonen, etc.

Bij mij is het ook zo dat ik niet teveel prikkels moet hebben. Ik moet ervoor zorgen dat het huishouden bijgehouden blijft, want ik kan slecht tegen chaos om me heen, dan zie ik door de bomen het bos niet meer en voel ik me niet goed bij. Alsof ik het overzicht kwijt raak. Ik heb ook veel rust nodig en dat neem ik ook als het moet. Samenwonen doe ik al, met mijn zoon. Met een partner, daar ben ik niet aan toe. Het is ook al bijna tien jaar geleden dat ik juist uit een samenwoonsituatie ben gestapt.

Wel andere relaties gehad maar nooit zo dichtbij laten komen dat samenwonen er in zat. Wel heb ik sinds kort weer een vriend en we latten en dat gaat prima.



-Mijn omgang, liefdegevoelens voor m.n. dochter en vriend voelen zo voorwaardelijk Wat versta je onder voorwaardelijk? Hou je dan alleen van ze als ze precies doen zoals jij verwacht en wilt?Op zich vind ik al die symptomen toch wel nominerend voor medicatie. Wie weet trek je het nog maar het wordt zoveel makkelijker als je wat hulp krijgt van de medicatie. Hopelijk hoef je niet meer zo lang te wachten. Al is de insteek van de psychiater om zich er eerst goed in te verdiepen natuurlijk wel heel goed. Beter even wachten en de juiste medicatie krijgen dan alvast wat krijgen en verder van huis raken, zoals mij gebeurde destijds.

Hoi Shala,



Fijn (voor mij dan) dat er herkenning is. Misschien is het ook wel een ilussie om te verwachten (hopen) dat het knokken minder wordt als je medicatie of therapie krijgt. Ik verwacht niet dat alles normaal wordt (wat is normaal), maar heb wel de hoop dat je minder hoeft puin te ruimen bijvoorbeeld. Nu kosten ruzies zoveel energie, sta ik bij wijze van telkens op het punt om het dan maar uit te maken bijvoorbeeld en de dingen die im zeg of voel moeten naderhand weer geeffend worden. Mijn uitbarstingen (al zitten die in mijn hoofd) kosten bakken met energie met de daarbij horende schuldgevoelens. Ik schipper telkens tussen mezelf een slecht mens voelen en me leuk voelen, de relatie waardeloos vinden en het de beste vent van de wereld vinden, het stomste kind versus het leukste kind, etc. Ook al kan ik het vaak nog wel voor me houden, die tegenstrijdige gevoelens kosten mij een hoop. Bijvoorbeeld al door het niet te laten merken, het niet uit te reageren, laat staan af te reageren.



Wat ik bedoel met voorwaardelijk houden van:

Ik weet dat ik van mijn lief en mijn dochter hou! Inmens veel zelfs, dat ik er misselijk van word als ik me bedenk dat er ooit iets met ze zou gebeuren. Maar ik heb ook perioden of dagen dat ik helemaal niks voel. Ze aankijk en ze me koud laten. Het gevoel is dan zo ver weg. Of dagen dat ik zelfs weerzin voel bij hun aanwezigheid. Dat ik het liefst wilde dat ze zouden oprotten, weg, maakt niet uitwaar, als het maar weg is. Kan het dan heel moeilijk verdragen om ze om me heen te hebben en het kost me verschrikkelijk veel moeite om dan gewoon normaal, laat staan leuk te doen. Knuffelen en alles staat me dan tegen. Dit heb ik dus ook bij mijn dochter.

En in het ergste geval voel ik me zo verschrikkelijk kwaad en getergd door lief of dochter, dat ik onze relatie totaal niet meer zie zitten en mijn dochter zulke extreme dingen bij mij oproept, gewoon omdat ik er neit tegen kan. Er staan dan twintig lagen donderwolken voor wat voor liefdegevoelsn dan ook, dan kan ik er niet meer bij. En dat is erg egoistisch, dat je eigen gevoelens zo allesoverheersend zijn, dat er geen plek meer is voor die ander. Dat je bijna helemaal opgegeten wordt door jezelf en eigen onmachtsgevoelens (want als ik een beetje schappelijke verklaring probeer te zoeken voor mijn extreme moeilijke gevoelens, dan kan het niet anders dan onmacht zijn).

Overigens vind ik die gevoels zelf heeel erg, omdat ik weet dat ik van mijn lieve meisje hou. Maar op een of andere manier is ze voor mij helemaal geen persoontje meer, alleen maar een naar wezen. Kan dan gewoon bijna niet meer zien dat we het hier hebben over een lief klein peutertje. Geloof me, dat is echt verschrikkelijk voor mij. Want als ik die frusten niet heb, dan heb ik heel veel lol met mijn kleine meid en zie ik allemaal schattige dingen.



Ik moet even snel de appiegappie in, want er moet eten op tafel. Tot later.

Shalah (hoe schrijf je dat ook alweer..) Ik gebruik medicatie, Ad, sinds 3/4 maanden nu. Al geef ik nu niet die indruk

Ik had voor al het idee dat ik er in het begin baat bij had: vnl tegen de depressieve klachten. De buien/ stemmingswisselingen lijken daarentegen nu zelfs heviger (begrijp het ook niet meer!).



Intiem, allereerst wou ik zeggen dat ik lees hoe veel pijn dat je geeft, de gevoelens voor je dochter die zo wisselend kunnen zijn. Je hoeft ons niet te overtuigen dat je van haar houdt (en van je vriend ook trouwens), dat blijkt uit alles. Kennelijk worstel je gewoon enorm met die intimiteit, het houden van. Je realiseert het je elke keer, dat is al enorme winst volgens mij.. Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad (en dat je mijn tip hebt gebruikt ook!).



Qua medicatie kan ik je verder ook niet zoveel vertellen, behalve wat je al wist van mijn ervaringen tot nu toe. Het is goed dat je het even laat bezinken en wat info inwint denk ik.



Nu even (nou ja, even) mijn reactie op je lijstje:

-Moet zo hard knokken om mezelf stabiel te houden, kost een hoop moeite en energie Ook voor mij herkenbaar. Soms ben ik het zelfs zo zat dat ik niet eens altijd aan het knokken ben. Dat bevestigt dan helaas ook gelijk weer mijn negatuef denken over mezelf.

-Heb daarbij het gevoel dat mijn leven zo beperkt is: weinig prikkels, veel rust nodig, niet kunnen samenwonen, etc.

Dat heb ik ook (al is bij mij een andere factor ook mijn gezondheidsklachten nu, waardoor ik beperkter ben). Ik krijg wel de indruk dat jij dat veel meer accepteert. Ik heb nog steeds het gevoel dat deze situatie tijdelijk is, dat het me overkomen is maar vast weer voorbij gaat, dat het andere leven dat ik ambieer, nog komt. Jij beseft meer de realiteit lijkt het, of heb ik het mis? Alleen het samenwonen is bij mij het tegenovergestelde (daar hadden we het al eens eerder over): ik kan juist slecht tegen alleen zijn.

-Mijn omgang, liefdegevoelens voor m.n. dochter en vriend voelen zo voorwaardelijk -->

...ik hou van jou, ik lach om jou, ik wil graag bij je zijn, totdat...ik het niet meer aankan en dan is alles supernegatief.

Dit voelt slecht en ik voel me schuldig hierover. Dat het slecht voelt en je je schuldig voelt dat maakt je goeie intentie duidelijk, maar daar had ik het net al over. Ik kan me voorstellen dat je hier erg mee zit, Dat moet retepijn doen. ik herken het in die zin dat ik bij de kids van mijn vriend zoiets heb (ik ken ze al jaren en het contact is heel goed:) als ze lief zijn en gezellig, dan voelt het of ze ook van mij zijn. Als ze vervelend zijn/ irritant/ druk etc, dan zijn ze van hem. Dat vind ik ook zo zwart-wit, zo voorwaardelijk, al vind ik voorwaardelijk wel zwaar klinken.

-Last van zeer sterke agressieve en/of afwijzende gevoelens:

geen liefde voelen, niks voelen of juist weerzin tegen de ander. Ik richt agressie voornamelijk op mezelf (door oa slecht voor mezelf te zorgen in vele opzichten, mezelf neerhalen, afkraken, mezelf niet serieus te nemen), nooit op een ander. Ik herken die extremen ook in mijn relatie: of ik voel heel heel veel voor hem, echt over the top zeg maar, of niks. Dat laatste (niks voelen) heb ik (gelukkig) niet zo vaak, maar als het zo is schrik ik er wel van.

-Zo wisselend, ene moment opgelaten, het volgende moment zie ik mezelf, de relatie, de ander niet meer zitten.

Ik heb geen twijfels over mijn relatie, wel over mezelf, mijn werk, mijn woonplaats, mijn vrienden (voor zover ik dei heb), mijn toekomst, evt. kinderwens, mijn verdere leven zeg maar..

-De wisselende buien maken ook dat ik niet weet wat ik met mezelf aanmoet en wat ik aankan:

Kan ik werken, kan ik samenwonen, kan ik een gezin aan, kan ik meer afspraken aan, etc.

Mijn leven is nu al zo beschermd. Precies hetzelfde hier, echt! ik kan binnen enkele minuten mijn mening/ besluiten veranderen, over serieuze onderwerpen zoals nu die deeltijdtherapie, kinderwens, maar óók over of ik een boek bijv. wel of niet ga kopen..

-Voel me vaak bij druk (of die nu feitelijk aanwezig is of niet) heel snel overspannen, overvraagd, overprikkeld, huilbuien, emotioneel, boos, opgefokt, gespannen, onrustig, etc. Ik ook, al is het bij mij niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld/ voor anderen. Sterker nog, anderen denken vaak dat ik een stabiel persoon ben (behalve dan diegenen die mij goed kennen; die vertrouw ik nl genoeg om mezelf te zijn..)

Dat geeft wel aan dat we die druk toch moeten blijven begrenzen.



Hoop dat je er wat aan hebt.

lieve allemaal,fijn hoor jullie opstekertjes! Het is goed te horen dat ik minder hard moet zijn voor mezelf en dat mijn intenties goed zijn. Gelukkig voel ik dat ook als het goed gaat met mezelf. Alleen als ik er middenin zit he, tja...Als ik dat es voor kon zijn of kon bedenken op het moment dat het speelt. Het duurt dan echt een tijd voordat ik daaruit (uit dat negatieve) kan stappen en mezelf weer een beetje sympathiek kan vinden. Robin, vroeger waren mijn ups en downs extremer en als ik dan aanvoelde dat het weer slecht ging met mij (waarna ook alle energie uit me verdween, maar dat gebeurt so wie so al snel als je depressief wordt), dan kon ik het ook wel weer eens allemaal laten hangen hoor. Pffff, dat gedoe om mezelf altijd maar boven water te houden. iedere x bouw je fragiele kaartenhuisjes op die telkens weer in elkaar storten, waarna je weeeer overnieuw kunt beginnen. Maar mijn knokken is wel van een dusdanige andere orde geworden, dat het niet meer ZO diep gaat. Het kost dan welliswaar nog steeds grote moeite, maar niet meer zoveel dat ik het opgeef. En tegenwoordig ben ik een stuk liever als ik eens wat daagjes spijbel van mijn goeie voornemens. Als ik nu een dipdag heb die ik in bed doorbreng, mezelf niet was, het huis een chaos dreigt te worden en ik slecht heb gegeten, probeer ik mezelf nu voor te houden dat het mag. Ik mag het ook wel eens gewoon slecht doen en dat is niet erg. Dat scheelt ook weer hoor. En vaak helpt mijn vriend mij weer op het juiste spoor, of ik plan mijn afspraken gewoon zo, dat ik wel weer moet en dan trekt het in de loop van die week of twee weken vanzelf weer stukje rechter. Ik glij tegenwoordig niet helemaal meer onderuit.Maar ik weet niet wie het zij, maar voor mij is het ook erg belangrijk om mijn huis op orde te hebben. Als dat niet lukt, dan raak ik het overzicht kwijt en ik verzand letterlijk. Ik kom in drijfzand terecht waar ik nog maar heel moeilijk uitkom. Je moet mij ook eigenlijk niet ongestructureerd laten opruimen, want ik bedenk dat ik een kast ga uitmesten en vervolgens ligt mijn huis wekenlang in puin omdat ik het niet meer wegkrijg en alleen maar zooi versleep van a naar b. Ben net een woelmuis in z'n nest met stukjes en plukjes wol en stof haha.Wat betreft die acceptatie, die probeer ik hardhandig erin te rammen haha. Elk stukje twijfel of onrust daarover probeer ike cht hard weg te drukken en misschien is het struisvogel politiek, maar ik probeer net te doen alsof morgen niet echt bestaat. Dat klopt half, ik maak me zorgen over "overmorgen", maar wil niet denken aan "overmorgen", beetje zo'n verhaal...ik heb altijd onbewust stiekem in mijn achterhoofd het excuus dat alles ooit anders wordt en met dat gegeven kan ik mezelf rust verkopen. Misschien moet je dat trucje ook op jezelf toepassen?Haha, dat van de kinderen van je vriend is denk ik heeel menselijk. Is juist een voordeel toch dat ze dan op dat moment lekker van hem zijn he haha!En Robin, je heb vast toch wel vrienden?! Als je denkt van niet, dan komt dat vast door je onzekerheid toch? Het zusje van mijn vriend heeft nl. ook borderline en het is echt best gek om terug te lezen hoe zij over anderen denkt en dus ook over ons. We zien elkaar nl. heel weinig en dat komt naar ons idee voornl. omdat zij zoveel afstand houdt van ons (ze komt vaak niet naar afspraken, wil geen familiedingen doen,etc.), maar schrijft ons dan wel brieven over dat wij geen contact met haar willen en dat wij haar kennelijk de moeite niet waard vinden (en dan is ze oprecht verdrietig en teleurgesteld daarover). En dat is voor ons dan heel moeilijk, omdat dat helemaal niet zo is! Zij vult het dus heel erg voor ons in wat helemaal niet klopt.wat betreft het veranderen van mening bij grote onderwerpen: ik denk dat dat bij mij wel redelijk stabiel is. Omdat ik nl. best koppig kan zijn en dus ook heel vasthoudend overtuigd kan zijn van mijn mening en mijn wijfels maak ik vaak niet openbaar. Ik hou verder heel veel voor me, omdat ik dan vrij onzeker daarover ben om het naar buiten toe te brengen. Dus qua persoonlijke dingen moet je me echt goed kennen om te weten wat ik van iets vind. Want ik vind het lastig om daarop kritiek te krijgen als het om niet zulke veilige (buitenstaanders) mensen gaat. Maar ik kan een beste mond hebben en erg overtuigd iets vinden en daarin ook heel koppig vasthouden. Ik ben niet zo 123 omgeluld (vindt vriend ook een lastige eigenschap van mij, Frieze koppigheid).En andere mensen merken inderdaad he-le-maal niks aan mij! Als je mij niet kent, zul je nog verbaasd staan dat deze nuchtere rustige meid ook hele andere kantjes heeft. Van buiten lijk ik nl. erg rustig, relaxed (niet snel van mijn stuk gebracht), zeker en vol zelfvertrouwen. Haha, ook wel handig hoor zo'n buitenkant! Alleen een beetje jammer dat iedereen me altijd zoveel hoger inschat dan ik me voel/aankan. Maar goed, het is voor mezelf al verwarrend om wat dat betreft twee verschillende personen in me te hebben. Hoe moeten anderen het dan snappen???Maar goed, even een reactie op jullie gebeurtenissen, anders ben ik het weer kwijt of vergeet ik te reageren.Galena, hoe is het met je? Heb je het een beetje van je af kunnen zetten? Wat een ander dan ook zegt, dat maakt vaak zo weinig indruk als je het niet geloven kunt. Maar ik hoop dat je het op een of andere manier aan kunt nemen als waar. Echt waar hoor, men (mannen/vrouwen) zegt al zo snel iets over eten en afvallen. Het is kennelijk een erg levend onderwerp waar ik verre van probeer te blijven. Vrouwen die hele gesprekken met elkaar hebben over afvallen (zeker als ze dan zelf ook nog slank zijn) oid, daar hou ik me buiten. Ik wil niet in zo'n negatieve stemming komen, want dat is wat het is en het zou je alleen maar aan het twijfelen maken.Heb je het overgeven een beetje in de hand? Ik heb het jaren geleden ook een aantal jaren gedaan (hoewel ik er niet goed in was : - S), maar ik had het redelijk goed in de hand. Onder die voorwaarde vond ik het niet zo erg dat ik het deed, als ik het maar een beetje onder controle had. Het is toen langzaam vanzelf steeds minder geworden en nu gebeurt het echt nog zelden! Misschien dat je het dan ook een beetje van jezelf kunt accepteren? Maar wel kritisch blijven he dat het niet te erg wordt, want dan moet je er wel iets mee. Dit zijn zo van die zwakke momenten in jezelf die je dan kunt beleven. Tis gebeurt en straf jezelf er niet op af!Kreeftje, goed dat je dingen voor jezelf op papier zet. dat doe ik vaak ook en dat werkt inderdaad heel verhelderend. Dan kan je de chaos ergens kwijt en zit het minder in je kop (of niet?). Zo zet ik mijn hele leven op een rijtje, al schrijvend en/of hier neertikkend. En dus voor de psychiater ook een overzichtslijstje gemaakt als houvast. Dat soort dingetjes.kan me voorstellen dat je het niet leuk vindt als je weer 3 weken moet wachten op een afspraak. Als het goed gaat, dan kan ik wel denken dat het pas over een hele tijd weer nodig is, maar net als je wat meer emotioneel of onrustig bent, kan het erg fijn zijn om gewoon wat vaker de vinger aan de pols te hebben. Al is het maar om het kwijt te kunnen en dt iemand met je meeddenkt. Twijfel niet om hier je verhaal te doen. Wij lezen je verhalen ook en denken en leven met je mee.Goudappeltje, wat fijn dat je je lekker sterk voelt. Wat heb je gedaan of gegeten haha? Ik voel me nu ook best goed hoor (behalve al die vragen omtrent psychiater en medicatie), maar ben alleen niet normaal hoe moe. Ik slaap echt veel weer en pik elke dag wel een middagslaapje mee met dochter. Sosm heb ik van die perioden dan doe ik het zonder 's middags slapen, maar nu is het onderhand elke dag weer raak.Shahla, ik herken wat je schrijft hoor als je ruzie hebt met je zoon. Als jullie ruzie hebben dat je dan in zo'n kortstondige down schiet en het gevoel hebt dat het niet meer goed komt. Herkenbaar! Maar ik begrijp als jullie die momenten niet met elkaar hebben, jullie lekker een eindje weg kneuteren samen (voor zover dat mogelijk is met puberzoon haha).Heb je al een orientatie ronde gemaakt voor een andere school? En wanneer gaat je zoon medicatie nemen? Is er al een idee wanneer die gesprekken gaan plaatsvinden?

oeps, wat een lap tekst, sorry.

Galena, waarschijnlijk vind je jezelf niet helemaal okee, en dat projecteer je dan op anderen: diegene van je werk. Maar o zo herkenbaar (zie je wel, hij vindt me dik..) Ik hoop dat je het een beetje los hebt kunnen laten.



Intiem, ik denk juist te veel aan 'overmorgen'. daardoor kijk ik teveel weg van vandaag. Dat is ook struisvogelpolitiek, maar dan van een andere orde: ik vind 'vandaag' namelijk moeilijk om onder ogen te komen. Maar misschien bedoelen we dan wel hetzelfde, we houden ons allebei vast aan de hoop dat morgen alles anders wordt.



Ik heb een goeie relatie, maar niet veel vrienden. Ik heb 1 beste vriendin (waar ik zo blij mee ben, ik heb heel veel aan haar), 1 goeie vriend (maar die spreek ik niet vaak) en verder wat kennissen en vriendinnen die meer van vroeger zijn, of ver weg wonen. Ik realiseer me wel dat dat aan mij ligt: In periodes dat het niet goed gaat sluit ik me erg af van de buitenwereld. Ik ben het liefste thuis en heb het idee dat niemand op me zit te wachten. Hoe kun je jezelf ingraven hé, maar dat is moeilijk te doorbreken. Vooral in mijn woonplaats zou ik wel mensen willen leren kennen, maar dat is nog niet echt gebeurd.



Ik wil iets aan jullie kwijt waar ik nu mee zit. Zoals jullie weten is er het idee voor mij opgevat om in deeltijd te gaan. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Deze week werd nl duidelijk dat vanwege de wijzigingen in de verzekeringsvoorwaarden mijn therapie niet meer vergoed vwordt. Ik kan het niet zelf betalen, iig niet wekelijks. (Als ik daaraan denk dat ik van mijn therapeut nu zomaar afscheid ga nemen raak ik echt in paniek, maar dat is een ander verhaal).

Nu heb ik dus meerdere opties: of die deeltijd gaan doen (voor: ik denk dat het me op lange termijn veel oplevert, tegen: ik wordt dan voor mijn gevoel ook echt patient, kan niet blijven werken waarschijnlijk) en bij haar afbouwen, of elke maand nog 1 keer naar haar gaan (wat tegen mijn gevoel ingaat van alles-of-niets), of een tijdje helemaal stoppen met therapie. Het vraagt namelijk echt veel van me, en soms heb ik het idee dat het me té veel is. Dan kan ik me weer eens richten op de gewone dagelijkse dingen. Of is dit ook kop in het zand? Het ene moment denk ik dit het andere dat. Ik weet dat ik zelf op den duur moet beslissen, maar ben toch benieuwd wat jullie hiervan denken..

Lieve robin,ik kan me je vraagtekens goed voorstellen. Misschien zie je het als een achteruitgang. Maar deeltijdbehandeling zal niet voor niets geopperd zijn! Het was voor mij wat makkelijker om daarover te beslissen, omdat ik op dat moment helemaal vastgelopen was en op dat moment dus ook geen studie meer volgde en ik geen werk had. Ik had toen al een Wajong toegekend gekregen en ik kreeg ook de ruimte (de tijd) om de hele behandeling te volgen. Met andere woorden, er was geen druk om het niet te doen.Ik kan me erg goed voorstellen of het wel de weg is die je wilt gaan, omdat ik ook die twijfels ken van moet ik nu niet gewoon doorgaan. Als ik shit ga opzoeken, dan voel ik vast ook shit. En ergens is dat ook wel waar, want (dag/deeltijd) behandeling rakelt vaak ook een hoop op, waardoor het tijdelijk ook weer slechter met je kan gaan. Maar uiteindelijk ken iki volgens mij niemand die er geen baat bij heeft gehad. wat dat betreft denk ik dat iedereen (ongeacht of je ernstige problemen hebt) zoiets wel eens in zijn/haar leven zou kunnen doen. Het levert je altijd veel op. En zeker als je bent vastgelopen, heb je er natuurlijk veel bij te winnen. Dan kan deeltijdbehandeling al zo'n verschil maken op de vlakken die ik heb genoemd:meer accepteren van hoe je in elkaar zit, minder depressief, minder vervreemd van mezelf (die onwerkelijke gevoelens die zo vervelend zijn), beter grenzen kunnen stellen, naar anderen en jezelf, meer zelfvertrouwen, minder schuldgevoel en zo kan ik nog wel even doorgaan. Al met al is het een intensieve periode geweest die mij veel gebracht heeft. Zelfs al heb ik een boel onderwerpen laten rusten, omdat mijn plotselinge zwangerschap en daarbij horende heftige emoties heel erg centraal stond. Misschien had ik er zelfs nog wel meer uit kunnen halen...Ik kan het dus iedereen aanraden die graag verbetering wil en eerlijk naar zichzelf wil kijken. Al is het soms erg zwaar en confronterend. En weet je wat ik ook gemerkt heb, als het teveel is, mag je ook stoppen. Je doet maar zoveel als wat jezelf aankan. Een aantal onderwerpen waren gewoonweg teveel voor mij en daar heb ik dus niet direct aan gewerkt. Maar misschien dat het indirect wel meer een plekje heeft gekregen? Dus je bent en blijft de regie over je eigen behandeling houden. Als dat niet gerespecteerd wordt, dan heb je geen goede behandelaar mijn inziens. Soms kun je gewoonweg maar zoveel tegelijkertijd aan, dus dat moet mogen.Ik hoop dat je een goeie knoop kunt doorhakken robin. Zou het kunnen in combinatie met werk, want hoe is je huidige situatie nu? Ik weet wel dat het destijds voor ons sterk werd afgeraden om nog studie of werk daarnaast te doen (ik weet niet of het 'verboden' was, maar het was zeker niet de bedoeling). Maar misschien dat het in de vorm die jij kan doen wel te combineren valt? Want om hoeveel dagen zou het gaan dan?groetjes Intiem

Dankjewel voor je reactie, ik heb hier veel aan. Ik moet het allemaal even op me laten inwerken en ik wil het ook bespreken met anderen, waaronder de therapeut die ik nu (nog) heb, die kent me al jaren.



De klachten die jij opnoemt: meer accepteren van hoe je in elkaar zit, minder depressief, minder vervreemd van mezelf (die onwerkelijke gevoelens die zo vervelend zijn), beter grenzen kunnen stellen, naar anderen en jezelf, meer zelfvertrouwen, minder schuldgevoel en zo kan ik nog wel even doorgaan, die komen me bekend voor, maar dat wist je al. Probleem vind ik wel echt dat op een dag zoals vandaag: ik ben uitgeslapen, niet zo moe, het is mooi weer, etc. dan voel ik me weer redelijk goed, en dan kan ik me niet voorstellen dat het morgen (of straks, of overmorgen), weer zo anders voelt. Dat maakt een beslissing zo lastig. Maargoed dat hoeft ook nog niet. Verder voelt het als enorm falen dat het me niet is gelukt in de 3 jaar therapie die achter de rug zijn. Als of ik nu net begrijp wat er speelt en nu nog moet gaan veranderen ofzo..?



Ik ga even brainstormen over de voordelen en nadelen van deeltijd (al worden beide lijstjes vast nog aangevuld):

voordelen: - Wat jij zegt, het kan ieder mens denk ik veel opleveren, het is een investering. - Na zo'n tijd indiv. therapie vind ik het prettig in een groep te zitten. - Ik heb vaak niet het idee het al alleen te kunnen, ik heb een behandelaar nodig.



Nadelen:

- Ik ben bang opnieuw me te gaan hechten (aan de therapeut(en), de anderen). - Ik ben bang dat het een (te) zware wissel trekt op mijn relatie (die nu goed gaat)

- Groot schuldgevoel naar mijn omgeving dat ik deze investering in mezelf doe en dat ik niet meedraai in het normale leven, en dat zij al zoveel zorgen hebben gehad over mij. - Schuldgevoelens naar mijn werk en bang dat zij het niet zullen begrijpen- Ik ben bang voor de emoties - Bang dat ik geen resultaten boek, faal dus - Ik wil geen patiënt zijn - Ik weet niet of het nu qua energie is op te brengen: qua gezondheid (helemaal in combi met werk).



Verder dat ik misschien kan niet blijven werken, al werk ik nog maar enkele ochtenden, maar ik vind werken leuk, het geeft me afleiding en geeft contacten.

Ik weet niet om hoeveel dagen het gaat en welke vorm/ hoe lang het gaat duren. Dat moet ik natuurlijk eerst weten. dat hoor ik de komende week wellicht.



Het zijn wel aardig wat nadelen ook, maar ik realiseer me dat de nadelen die ik opnoem juist enkele belangrijke punten zijn waarom het die investering wél waard is: angst voor verlating/ hechting, schuldgevoelens, gering zelfvertrouwen, noem maar op.

Bedankt voor het lezen. Mm mijn eigen lijstje zet me ook weer aan het denken, maar dat is goed.



Ik ga even boodschappen doen, even het mooie weer in!

Hoi Robin, wat ik nog vergeten te melden was dat ik het gevoel van leegte ook zo goed als helemaal ben kwijtgeraakt in dagbehandeling! Dat is echt een supervooruitgang ook, want die leegte die zo kenmerkend is voor borderline heb ik (tot nu toe) mooi achter me kunnen laten. Het is tenminste nooit meer zo overheersend aanwezig geweest als dat eht toen was en daardoor zou ik bijna vergeten dat het ooit bestaan heeft bij mij.Maar veel van jullie balen van dat gevoel (wat ik me erg goed kan herinneren, want het is zo'n staat van niets, geen gevoel dat je van binnenuit kan "vullen" (hoewel, klinkt een beetje euhm...), nou ja, jullie snappen hoop ik wel wat ik bedoel. Dat gevoel grotendeels achter me te hebben kunnen laten, jeminee, wie had dat ooit gedacht? Dat maakt ook dat je niet contsant iets na hoeft te streven wat je een (fijn) gevoel zou kunnen geven, omdat je meer haalt uit de gevoelens die er ZIJN in JEZELF! Dat er dus massa is in jezelf en niet een holle leegte...(ben ik nu erg vaag?)Kortom, als dat bij jou ook zo zou werken, zou het toch mooi zijn?

Hoi intiem,



Met medicatie wordt de gradatie van die gevoelens zeker wel minder hoor! Ik heb weinig uitbarstingen meer. Dan moet je bij wijze van spreken wel heel erg zuigen en triggeren wil ik zelf ook weer erg boos worden.

De tegenstrijdigheid in het gevoel wordt ook minder heftig. Maar helemaal weg zal het niet gaan, al zal de hoogte van de medicatie daar wel een rol in spelen. Ik merk bij mezelf dat als ik heel erg moe ben ik minder positief tegenover iemand kan staan als wanneer ik uitgeruster ben. Dan ben je minder in staat het positieve te zien en vast te houden. Het meeste van wat je beschrijft, had ik ook in een bepaalde mate, toen ik nog geen medicatie had. De ene dag je partner super vinden en na een meningsverschil of iets anders waarin de ander je teleurstelde het een lul vinden en overwegen of je hem niet beter aan de straat kon zetten. Met kids hetzelfde verhaal. Het ene moment blij zijn dat ze er zijn maar als ze strontvervelend zijn balen dat je ze hebt en soms spijt hebben dat je ze überhaupt hebt gebaard. Dan waren het kutkinderen, zeg maar. Dus ja, met medicatie gaat het eenvoudiger en zul je minder hard hoeven te werken, zul je minder negatieve dingen voelen en ondervinden. Zul je minder conflicten hebben omdat je beter in staat ben bepaalde zaken van je af te laten glijden en je minder druk er om te maken. Dan zul je die gevoelens veel minder vaak hebben en veel zwakker in de beleving en vergt het minder energie.



Jij voelt het als egoïstisch maar dat zie ik toch anders. Jij wilt dat gevoel helemaal niet hebben, je hebt er last van en die gevoelens worden je ahw opgedrongen. Dan is het geen egoïsme meer want je wilt het heel graag anders! Bovendien is het de stoornis die spreekt, niet iets waar je nou voor gekozen hebt hè. Je bent ermee opgezadeld en moet daar maar een weg in zien te vinden. Soms betekent dat dat je niks voor je naasten voelt en soms dat ze je in de weg zitten. Heel vervelend maar probeer jezelf niet te kwellen dat je hierin egoïstisch bent want dat je het soms zo voelt, is geen zelfverkozenheid. Hoe je ermee omgaat wel. Het soms niets voelen, zou ik niks mee doen. De ene dag voel je nu eenmaal meer voor iemand dan de andere dag. Met de weerzin zou ik wel iets doen. Ga op die momenten lekker even weg, als de situatie het toelaat. Even iets voor jezelf doen zonder partner en kind. Wie weet pruim je ze weer beter als je even in afzondering bent geweest, in huis of buitenshuis.



Je hebt het bij mensen die je het meest na staan, die er nagenoeg altijd zijn dus juist de aangewezen personen die dat soort gevoelens oproepen. Dat is niks persoonlijks en in principe heeft het niks te maken met het feit dat het om een klein lief of soms ondeugend kleutertje/peutertje gaat. Het heeft alles te maken met de gevoelens in jou en die discrimineren blijkbaar niet. Het zijn gevoelens die bij de stoornis horen en elke borderliner kampt ermee. Het is dus niet jouw karakter die zo is en daarom niet egoïstisch maar de stoornis en dat is soms een gemeen kwaad monster dat je dingen laat voelen die je niet wilt voelen. Het is je eigen vijand in het geheel. Ik probeer de borderline altijd los te zien van mijn eigen karakter. Het is een apart onderdeel in mezelf die af en toe roet in het eten probeert te gooien en af en toe probeert mij op te stoken tegen de mensen die mij het meest naast staan. Het is meer een tegenstander die ik moet zien te bedwingen.

Robin, heb je dan wel de juiste medicijnen? Want het lijkt me toch dat het juist de bedoeling is dat die de stemmingswisselingen e.d. verminderen en niet versterken. Anders kun je net zo goed niks slikken.

Of is nu duidelijk dat de hoogte die je neemt niet afdoende is. Ik zou eens overleggen met degene die jou ze voorschrijft. Welke gebruik je eigenlijk? Zelf heb ik efexor. Toen ik ermee begon, kreeg ik 75 mg. Na twee weken moet je dan terug komen en zeggen hoe het ervoor staat. Die werking op dat moment was net voldoende om somber te zijn en in elk geval te willen blijven leven. En dat was op dat moment al heel wat! Wel is de dosis toen verdubbeld. De psych vond het niet voldoende

Maar sinds een dik half jaar zit ik nu weer op 75 mg en daar hou ik het aardig op vol.



Wat je lijstje betreft, zijn het bij mij momenteel ook meer de gezondheidsklachten die me beperken dan andere zaken. En je kunt niet altijd knokken. Dat moet je ook niet willen. Op sommige dagen neem ik er genoegen mee dat ik de dag doorgekomen ben zonder iets nuttigs uitgevreten te hebben maar me wel redelijk oké heb gevoeld.

quote:Maar ik weet niet wie het zij, maar voor mij is het ook erg belangrijk om mijn huis op orde te hebben.

Ik zei het in elk geval ook, ja, dat ik dat moet hebben. Als het een troep is, kan ik daar erg slecht tegen. Wat je zei over de manier van opruimen, vond ik hilarisch. Haha. Misschien moet je het minder 'groots' aanpakken. Niet een hele kast maar een plank per keer. Kijk naar je eigen maatstaven. Niet eraan denken dat anderen wel een hele kast aan kunnen.





Shahla, ik herken wat je schrijft hoor als je ruzie hebt met je zoon. Als jullie ruzie hebben dat je dan in zo'n kortstondige down schiet en het gevoel hebt dat het niet meer goed komt. Herkenbaar! Maar ik begrijp als jullie die momenten niet met elkaar hebben, jullie lekker een eindje weg kneuteren samen (voor zover dat mogelijk is met puberzoon haha).

Heb je al een orientatie ronde gemaakt voor een andere school? En wanneer gaat je zoon medicatie nemen? Is er al een idee wanneer die gesprekken gaan plaatsvinden?





Gisteren moest ik mijn eigen recept weer ophalen bij de dokter en toen heb ik hem gevraagd of hij de aanvraag al had verstuurd. Voor de vakantie al zei hij dus dan zal ik elk moment wel een brief kunnen verwachten van kinderpsychiatrie.

Ik heb inderdaad al even rondgekeken welke andere scholen er nog zijn. Dat zijn er drie en er is een dik pakket binnen van zijn huidige school met mogelijkheden maar dat heb ik nog niet bekeken.

Kom later nog op je vraag terug, Robin, heb ondertussen alweer zoveel getypt dat het qua leesstof wel even meer dan voldoende is

En ik moet zo ook eten gaan maken hier, want ik wil met bord aan kunnen schuiven voor mcleod's daughters

Hoi Shahla,



Soo hee, jij hebt een hoop geschreven! Dat wil wel he als je een hoop te melden hebt. Ze te lezen heb je het er nog druk mee om een goede plek voor je zoon te vinden, evenals passende medicatie. Ik hoop dat je niet verdwaalt in het bos door de bomen omgeven...



Dankjewel voor je lieve woorden. Ik heb een goeie dag vandaag. Ben lief en geduldig naar dochter. Correctie, ben meestal lief en geduldig, maar vandaag VOEL ik me ook lief en geduldig. Maakt voor haar misschien weinig verschil, maar voor mij altijd een verschil van dag en nacht. Kom maar op met het geduld, méér geduld, nog méééééééér haha.



Ik wilde alleen even mijn neus laten zien, want ik moet aan de studie. Dus ga nu gauw mijn boeken openslaan. Misschien tot later.