Psyche
alle pijlers
Moeilijke jeugd = Moeilijke relatie?
woensdag 22 september 2010 om 21:00
In een contact of relatie worden niet alleen pijnlijke gevoelens uit ons verleden getriggerd maar ook gevoelens die juist heel fijn aanvoelen. Dit gebeurt meestal in de beginfase van de relatie (of vriendschap), dus als we iemand net leren kennen. We ervaren die 'positieve trigger' in de vorm van aantrekkingskracht, of verliefdheid, en we zien dan bij die ander bepaalde eigenschappen die ons het gevoel geven dat we bij deze persoon kunnen vinden waar we al zo lang naar op zoek zijn. Er worden diepe (onbevredigde) verlangens van vroeger getriggerd, we voelen ons heel vertrouwd met deze persoon en we hebben het gevoel dat het nu allemaal goed zal komen. We schieten in 'de droom', een door onszelf gecreëerde fantasie van hoe ons leven met deze persoon eruit zou kunnen zien (die los staat van wie en hoe deze persoon werkelijk is). We zitten in ons kindbewustzijn (in positieve gevoelens), ervaren de situatie vanuit ons kindbewustzijn en reageren erop vanuit ons kindbewustzijn, dus op een onvolwassen manier, en kunnen niet zien wie en hoe die ander werkelijk is.
En omdat deze persoon niet blijkt te zijn hoe we in onze eigen fantasie dachten dat hij was, worden we teleurgesteld en gekwetst. In deze fase van de relatie zijn het meer de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd die we over en weer bij elkaar gaan triggeren. Dit betekent dat die ander dingen doet en zegt die bij ons de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd naar boven halen (uit ons onderbewustzijn). En de manier waarop we hierop reageren is de manier waarop we in onze jeugd hebben geleerd op onaangename gevoelens te reageren. En deze manier van omgaan met onaangename gevoelens (die we in onze jeugd hebben aangeleerd) en waarmee we reageren op onze partner, is precies wat bij onze partner de pijn uit ZIJN jeugd naar boven haalt. Het is de manier waarop hij in zijn jeugd gekwetst en beschadigd is. En onze partner zal dan reageren op die pijn met de manier waarop hij in zijn jeugd heeft geleerd met onaangename gevoelens om te gaan. Dit is dus een wederzijds mechanisme (ik noem het zelf altijd 'de kruisbestuiving', als grapje). En zo gaan we elkaar over en weer pijn doen, en stapelt de pijn zich op en op, en komen we in een strijd terecht zonder te weten waar de pijn die we voelen werkelijk vandaan komt, en zonder te weten hoe we dit patroon kunnen doorbreken.
De manier waarmee we in onze jeugd hebben geleerd met pijn om te gaan en waarmee we onszelf toen beschermden, is in ons volwassen leven een destructieve manier van reageren (voor onszelf) waarmee we anderen kwetsen en beschadigen. En waardoor we in onze relaties geen veiligheid en emotionele intimiteit kunnen opbouwen.
En omdat deze persoon niet blijkt te zijn hoe we in onze eigen fantasie dachten dat hij was, worden we teleurgesteld en gekwetst. In deze fase van de relatie zijn het meer de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd die we over en weer bij elkaar gaan triggeren. Dit betekent dat die ander dingen doet en zegt die bij ons de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd naar boven halen (uit ons onderbewustzijn). En de manier waarop we hierop reageren is de manier waarop we in onze jeugd hebben geleerd op onaangename gevoelens te reageren. En deze manier van omgaan met onaangename gevoelens (die we in onze jeugd hebben aangeleerd) en waarmee we reageren op onze partner, is precies wat bij onze partner de pijn uit ZIJN jeugd naar boven haalt. Het is de manier waarop hij in zijn jeugd gekwetst en beschadigd is. En onze partner zal dan reageren op die pijn met de manier waarop hij in zijn jeugd heeft geleerd met onaangename gevoelens om te gaan. Dit is dus een wederzijds mechanisme (ik noem het zelf altijd 'de kruisbestuiving', als grapje). En zo gaan we elkaar over en weer pijn doen, en stapelt de pijn zich op en op, en komen we in een strijd terecht zonder te weten waar de pijn die we voelen werkelijk vandaan komt, en zonder te weten hoe we dit patroon kunnen doorbreken.
De manier waarmee we in onze jeugd hebben geleerd met pijn om te gaan en waarmee we onszelf toen beschermden, is in ons volwassen leven een destructieve manier van reageren (voor onszelf) waarmee we anderen kwetsen en beschadigen. En waardoor we in onze relaties geen veiligheid en emotionele intimiteit kunnen opbouwen.
dinsdag 5 oktober 2010 om 21:10
Hey mensen, hier ben ik nog even weer..
Had al een topic geopend over het boek wat mijn ogen zo geopend heeft (Als hij maar gelukkig is door Robin Norwood) maar wilde het hier ook nog even kwijt..
Ik heb mijn ex dus te zeer lief gehad, in het boek wordt duidelijk gemaakt waarom sommige vrouwen op zgnd 'beschadigde"mannen vallen en wat dat met hen doet...
Zo vreselijk herkenbaar en confronterend dat ik zelfs een potje heb gejankt na bepaalde pasages...
Op www.norwoodgroep.nl vond ik een paar samenvattingen die ik hier toch even wilde delen met jullie, aangezien het duidelijk slaat op de titel van dit topic en ik dit zo ook wel beetje bedoelde maar het verkeerd bracht toen ik begon...
In een contact of relatie worden niet alleen pijnlijke gevoelens uit ons verleden getriggerd maar ook gevoelens die juist heel fijn aanvoelen. Dit gebeurt meestal in de beginfase van de relatie (of vriendschap), dus als we iemand net leren kennen. We ervaren die 'positieve trigger' in de vorm van aantrekkingskracht, of verliefdheid, en we zien dan bij die ander bepaalde eigenschappen die ons het gevoel geven dat we bij deze persoon kunnen vinden waar we al zo lang naar op zoek zijn. Er worden diepe (onbevredigde) verlangens van vroeger getriggerd, we voelen ons heel vertrouwd met deze persoon en we hebben het gevoel dat het nu allemaal goed zal komen. We schieten in 'de droom', een door onszelf gecreëerde fantasie van hoe ons leven met deze persoon eruit zou kunnen zien (die los staat van wie en hoe deze persoon werkelijk is). We zitten in ons kindbewustzijn (in positieve gevoelens), ervaren de situatie vanuit ons kindbewustzijn en reageren erop vanuit ons kindbewustzijn, dus op een onvolwassen manier, en kunnen niet zien wie en hoe die ander werkelijk is.
En omdat deze persoon niet blijkt te zijn hoe we in onze eigen fantasie dachten dat hij was, worden we teleurgesteld en gekwetst. In deze fase van de relatie zijn het meer de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd die we over en weer bij elkaar gaan triggeren. Dit betekent dat die ander dingen doet en zegt die bij ons de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd naar boven halen (uit ons onderbewustzijn). En de manier waarop we hierop reageren is de manier waarop we in onze jeugd hebben geleerd op onaangename gevoelens te reageren. En deze manier van omgaan met onaangename gevoelens (die we in onze jeugd hebben aangeleerd) en waarmee we reageren op onze partner, is precies wat bij onze partner de pijn uit ZIJN jeugd naar boven haalt. Het is de manier waarop hij in zijn jeugd gekwetst en beschadigd is. En onze partner zal dan reageren op die pijn met de manier waarop hij in zijn jeugd heeft geleerd met onaangename gevoelens om te gaan. Dit is dus een wederzijds mechanisme (ik noem het zelf altijd 'de kruisbestuiving', als grapje). En zo gaan we elkaar over en weer pijn doen, en stapelt de pijn zich op en op, en komen we in een strijd terecht zonder te weten waar de pijn die we voelen werkelijk vandaan komt, en zonder te weten hoe we dit patroon kunnen doorbreken.
De manier waarmee we in onze jeugd hebben geleerd met pijn om te gaan en waarmee we onszelf toen beschermden, is in ons volwassen leven een destructieve manier van reageren (voor onszelf) waarmee we anderen kwetsen en beschadigen. En waardoor we in onze relaties geen veiligheid en emotionele intimiteit kunnen opbouwen.
Had al een topic geopend over het boek wat mijn ogen zo geopend heeft (Als hij maar gelukkig is door Robin Norwood) maar wilde het hier ook nog even kwijt..
Ik heb mijn ex dus te zeer lief gehad, in het boek wordt duidelijk gemaakt waarom sommige vrouwen op zgnd 'beschadigde"mannen vallen en wat dat met hen doet...
Zo vreselijk herkenbaar en confronterend dat ik zelfs een potje heb gejankt na bepaalde pasages...
Op www.norwoodgroep.nl vond ik een paar samenvattingen die ik hier toch even wilde delen met jullie, aangezien het duidelijk slaat op de titel van dit topic en ik dit zo ook wel beetje bedoelde maar het verkeerd bracht toen ik begon...
In een contact of relatie worden niet alleen pijnlijke gevoelens uit ons verleden getriggerd maar ook gevoelens die juist heel fijn aanvoelen. Dit gebeurt meestal in de beginfase van de relatie (of vriendschap), dus als we iemand net leren kennen. We ervaren die 'positieve trigger' in de vorm van aantrekkingskracht, of verliefdheid, en we zien dan bij die ander bepaalde eigenschappen die ons het gevoel geven dat we bij deze persoon kunnen vinden waar we al zo lang naar op zoek zijn. Er worden diepe (onbevredigde) verlangens van vroeger getriggerd, we voelen ons heel vertrouwd met deze persoon en we hebben het gevoel dat het nu allemaal goed zal komen. We schieten in 'de droom', een door onszelf gecreëerde fantasie van hoe ons leven met deze persoon eruit zou kunnen zien (die los staat van wie en hoe deze persoon werkelijk is). We zitten in ons kindbewustzijn (in positieve gevoelens), ervaren de situatie vanuit ons kindbewustzijn en reageren erop vanuit ons kindbewustzijn, dus op een onvolwassen manier, en kunnen niet zien wie en hoe die ander werkelijk is.
En omdat deze persoon niet blijkt te zijn hoe we in onze eigen fantasie dachten dat hij was, worden we teleurgesteld en gekwetst. In deze fase van de relatie zijn het meer de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd die we over en weer bij elkaar gaan triggeren. Dit betekent dat die ander dingen doet en zegt die bij ons de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd naar boven halen (uit ons onderbewustzijn). En de manier waarop we hierop reageren is de manier waarop we in onze jeugd hebben geleerd op onaangename gevoelens te reageren. En deze manier van omgaan met onaangename gevoelens (die we in onze jeugd hebben aangeleerd) en waarmee we reageren op onze partner, is precies wat bij onze partner de pijn uit ZIJN jeugd naar boven haalt. Het is de manier waarop hij in zijn jeugd gekwetst en beschadigd is. En onze partner zal dan reageren op die pijn met de manier waarop hij in zijn jeugd heeft geleerd met onaangename gevoelens om te gaan. Dit is dus een wederzijds mechanisme (ik noem het zelf altijd 'de kruisbestuiving', als grapje). En zo gaan we elkaar over en weer pijn doen, en stapelt de pijn zich op en op, en komen we in een strijd terecht zonder te weten waar de pijn die we voelen werkelijk vandaan komt, en zonder te weten hoe we dit patroon kunnen doorbreken.
De manier waarmee we in onze jeugd hebben geleerd met pijn om te gaan en waarmee we onszelf toen beschermden, is in ons volwassen leven een destructieve manier van reageren (voor onszelf) waarmee we anderen kwetsen en beschadigen. En waardoor we in onze relaties geen veiligheid en emotionele intimiteit kunnen opbouwen.
