Still flying

Welkom in mijn 2de vervolgtopic!

Inmiddels ben ik een jaar in dienst bij een airline waar ik voortaan naar zal verwijzen als TrolleyDolly's Airline (TDA). Bij een nieuw vliegjaar hoort uiteraard ook een nieuw vliegtopic die ik wederom zal volschrijven met mijn belevenissen.

In het topic van vorig jaar staan situaties beschreven die rechtstreeks uit een telenovella leken te komen. Maar dan zonder script of flatterende belichting.

Ik ben benieuwd wat 2020 voor deze TrolleyDolly in petto heeft...

Link vorig topic: reizen/gone-flying-dubai/list_messages/ ... #p29344667

Ik was vanochtend om 06h30 alweer up and running. Ik zit duidelijk nog in het TDAland ritme. Maar ik heb geslapen als een roos.

Na het ontbijt trokken mijn vader en ik richting Brucargo om mijn spullen op te halen. Daar bleek de Douane de grootste bron van frustratie te zijn.

Nog onbewust van hetgeen mij te wachten stond meldde ik mij monter aan bij de receptie van het cargobedrijf. Daar betaalde ik de rekening van de handlingskosten en kreeg in ruil een stapel papieren die voornamelijk voor de Douane bestemd bleken te zijn. Zij zouden namelijk beslissen of ik invoertaksen moest betalen op mijn spullen. Ik werd doorverwezen naar een ander gebouw iets verderop.

Omdat we alles graag snel en efficiënt wilden afhandelen gingen we met de wagen. Daar aangekomen was er in geen velden of wegen een bordje of pijl te bespeuren, maar er hing wel degelijk een bordje Douane tegen de muur en het gebouw klopte met de beschrijving die de cargomedewerker had gegeven. Dus ik ging naar binnen en kwam in een saai halletje terecht. Ik opende een volgende deur maar die kwam uit op een loods vol Douanevoertuigen dus deed die snel weer dicht. Ik keek via het aanwezige trapgat naar beneden maar zag daar geen licht branden. Verder viel er niks meer te ontdekken in die ruimte dus ik liep weer naar buiten en wandelde een stukje langs het gebouw in de hoop daar een andere ingang aan te treffen. Toen duidelijk werd dat die hoop tevergeefs was, keerde ik om, haalde mijn schouders op toen ik mijn vader passeerde die in de auto wachtte en ging terug naar binnen. Toen zag ik plots wat ik eerder had gemist. Langs een enorme dossierkast bleek nog een deur verstopt te zitten. Eureka! Die kwam uit op de sombere wachtruimte waar uiteindelijk een krabbel op mijn documenten werd gezet. De jonge douanier die me daarmee had geholpen vertelde me echter dat ik ook nog een stempel nodig had van het douaneloket in een ander gebouw.

OK dan.. Gebouw nummer 3 bleek al even troosteloos te zijn als de vorige maar desondanks liep ik vol goede moed naar binnen. Diezelfde moed zakte echter pijlsnel weer in mijn schoenen toen ik weeral geen idee had waar ik heen moest. Nergens in dit naargeestige gebouw was ook maar iets te bespeuren dat op een loket leek. Veel ruimtes lagen er verlaten bij. Toen ik na een poosje ronddwalen nog steeds niet wist waar ik moest zijn liep ik verslagen terug naar buiten. Ik besloot terug te keren naar de receptie van het cargobedrijf en daar hulp te vragen.

Daar wisten ze echter ook niet waar ik moest zijn maar wat ze wel wisten is dat Douaneloket nr 1 niet alle documenten had ingevuld. Met een hartslag die niet langer in rusttoestand verkeerde trok ik wederom naar de Douane. Daar werd alles gelukkig snel in orde gebracht en ik maakte van de gelegenheid gebruik om te vragen waar ze het tweede loket in hemelsnaam verborgen hadden. Toen ik er zeker van was dat er echt geen magisch poeder en een open haard vereist was om het loket te bereiken, kreeg ik weer een beetje hoop.

Wat later stond ik voor de tweede keer voor het grote gebouw en zag ik 5 meter naast de hoofdingang eindelijk een openstaande deur. Niet helemaal overtuigd liep ik behoedzaam naar de deur in kwestie. Er stond wederom niks aangegeven maar ik liep op hoop van zegen naar binnen. Ik bevond mij in een kale ruimte waar enkel een paar plastic stoeltjes tegen de muur stonden. Rechts van mij stond een kastje dat 10 jaar geleden al rijp was voor de schroothoop. Naast het kastje bevond zich een kleine groezelige balie achter glas. Via het glas kon ik de ruimte erachter zien. Het was een puinhoop: uitpuilende archiefkasten en posters van halfnaakte mannen die tegen de muur plakten. Nergens brandde licht, overal lag stof.

Recht voor mij was een glazen wand met een glazen deur die me dieper het gebouw in zou leiden. Maar daar was ik al geweest en dat gaf toen ook al niet het gewenste resultaat dus ik richtte mijn blik weer op de kleine balie en zag toen een belletje staan dat ik eerder over het hoofd had gezien. Omdat ik toch echt iets moest gaan proberen ramde ik zo hard mogelijk op het ijzeren belletje. Ik kon me namelijk niet voorstellen dat er iemand in de buurt was om het getinkel te registreren. Vervolgens keek ik weer naar glazen deur terwijl ik alvast een plan B probeerde te bedenken en precies op dat moment slofte er een man voorbij. Ik kromp ineen. Die vroeg zich vast af wat ik in dit verlaten lokaal stond te doen en zou nu zeker de security inlichten dat er een indringer in het gebouw was. Onzin natuurlijk. Voor een gebouw als dit gaan ze echt geen geld verspillen aan security.

Tot mijn verbazing verscheen diezelfde man plots in de ruimte achter de balie. Hij had overduidelijk geen haast want het duurde een poosje voor hij voldoende was genaderd om zonder begroeting meteen ter zake te komen: "Geef maar."

Het duurde een paar tellen voor ik besefte dat hij op de papierstapel in mijn handen doelde. "Oh... alsjeblieft!", antwoordde ik zo enthousiast mogelijk in de hoop dat dat aanstekelijk zou werken. Maar ik kon mezelf niet eens overtuigen. Vervolgens verdween hij uit het zicht en stond ik weer alleen in de kille ruimte. Ik keek verlangend naar het stralende weer buiten en vroeg me af hoe mensen in godsnaam konden werken in deze omstandigheden. Ik hoopte maar dat ze voldoende psychologische begeleiding kregen.

Na 10 minuten was de man nog steeds niet tevoorschijn gekomen. Ik vroeg me af hoe zwaar die stempel wel niet moest zijn. Of misschien bewaarden ze die ergens op de bovenste verdieping. Gelet op de efficiëntie van de rest van de procedure leek dat laatste best aannemelijk. Op dat moment hoorde ik ergens in de verte 2 keer het geluid van een stempel. De stempel was in ieder geval gevonden dus nu zal het vast niet lang meer duren, toch?

Nog eens 10 minuten later kwam de man eindelijk weer naar de balie gesloft. Verbaasd keek ik naar de stapel in zijn handen. Gezien de tijd die was verstreken had ik minstens een verdubbeling van het aantal papieren verwacht maar de stapel was nog precies zo groot als eerst. "Dankjewel!", probeerde ik nog enthousiast maar tevergeefs. De arme man was al te ver heen.

Voor ik naar buiten liep wierp ik nog een blik op de papieren. Er was enkel een stempel en een krabbel bijgekomen. Met een stevig tempo liep ik naar de auto waar mijn vader nog steeds geduldig zat te wachten. Toen we voor de derde keer op de parking voor het cargobedrijf stonden gooide ik er nog snel even het laatste beetje frustratie uit door de autodeur net even te hard dicht te gooien. Oeps.

Gelukkig waren alle papieren in orde en mocht ik doorgaan naar de volgende ronde... eh, het volgende gebouw, waar ik eindelijk mijn spullen kon opladen.

Ik had al snel in de gaten dat ze ook daar nog nooit van pijlen, bordjes of instructies hadden gehoord. Het riedeltje begon weer van voor af aan. Ik koos een ingang, besloot eenmaal binnen dat het niet de juiste was, liep weer naar buiten en probeerde het nog eens met een andere ingang. Toen ook dat hetzelfde resultaat had liep ik langs een rokende man die ondanks mijn mondmasker zag dat ik compleet verloren was. Hij liep met me mee naar de eerste ingang en liep vervolgens naar een deur die rechtstreeks uitkwam op een magazijn. Hij duwde op de bel die ernaast hing en toen... niks. Via het raam in de deur zag ik dat niemand reageerde op de bel. Na een paar minuten zwaaide mijn reddende engel naar de mannen die binnen stonden toen er toevallig eentje in de richting van de deur keek. Eindelijk kwam er iemand om de deur open te doen. Ik liep naar binnen terwijl de engel bleef staan. Hij wierp een blik op mijn outfit (een gemakkelijke jeansbroek, een eenvoudig t-shirt en open schoenen) en zei: "zonder fluovestje en met die blote tenen kan je beter aan de kant blijven staan. Ik zou niet willen dat er zometeen een heftruck over je voeten heen raast."

Ik knipperde verontwaardigd met mijn ogen. Verwachten ze hier nu echt van particulieren dat ze komen opdagen met een fluovestje en schoenen met stalen neus?? Hoe moest ik dat nu weten?

Met een humeur dat inmiddels helemaal verpest was probeerde ik puur met wilskracht de mannen in het magazijn te dwingen om mijn kant op te kijken zodat ik hen kon wenken. Toen dat uiteraard niet het gewenste resultaat gaf, schreeuwde ik uiteindelijk maar als een dokwerker door de ruimte: "Kan iemand even komen helpen!?" Dat werkte wel. Alsof er speciale regels gelden op Brucargo kwam ook deze man met een tergend traag tempo aangesloft. Ik vraag me af hoe hoog de boete's zijn voor het overschrijden van de bijzonder lage snelheidslimieten die blijkbaar gelden in de gebouwen daar.

Uiteindelijk, na anderhalf uur rondrennen aan een tempo dat ze daar zelden zien, kon ik mijn dozen inladen. Een werkje dat ik op 3 minuten had gepiept. Mijn vader kreeg amper de kans om een handje te helpen. Ik had het echt gehad en wilde zo snel mogelijk weg.

Ik was behoorlijk op dreef... Ik mag echt niet wachten met schrijven als ik inspiratie heb. Anders komt het er niet van. Zo wilde ik over mijn afscheidsetentje schrijven maar ik heb te lang gewacht dus dat gaat nu niet meer. De sfeer, de indrukken en de gedachten die ik had zitten niet meer vers in mijn hoofd waardoor het lastiger is om dat leuk op te schrijven. Misschien zou het wel lukken als ik mij er toch eens goed voor zet, maar om 1 of andere reden heb ik het idee dat dat niet gaat werken. Alsof dat ontzettend veel energie gaat vergen en uiteindelijk toch gaat tegenvallen. Ik moet dan te ver terug ofzo. Dat moet ik toch eens gaan uittesten om na te gaan of dat klopt. Of misschien weet ik dat al... de leukste teksten zijn immers vrij kort na de gebeurtenissen geschreven. Wanneer ik gewoon droog de feiten opnoem is dat omdat de gebeurtenissen al wat langer geleden plaatsvonden. Heel vaak zat ik doodmoe na een vlucht toch nog snel alles op te schrijven en dat zijn dan de lange gedetailleerde stukjes.

Want eens dat ik bezig ben kan ik niet stoppen. Ik ben hier uren mee bezig. Schrijven, herschrijven, schrappen, toevoegen,... niets zo erg als uren besteden aan een tekst die niet juist overkomt omdat je er niet genoeg nazorg in hebt gestopt.

En zo gaat het dus altijd.

Je mag me dan niet onderbreken want dat heeft geen zin. In mijn hoofd ben ik nog aan het "schrijven" en kan ik me niet concentreren op iets anders. Ik wilde vandaag graag naar het nieuws kijken maar helaas... ik was aan het schrijven. Ik moest mijn vader vragen wat de hoofdpunten waren want ik heb er niks van meegekregen.

Trouwens, niet alle lange, gedetailleerde stukken recht uit het hart zijn geweldig geschreven omdat uren herschrijven er na een vermoeiende vlucht ook niet meer in zit. Maar dan wil ik het toch posten omdat ik bang ben dat ik het de volgende dag niet meer durf wegens te zoetsappig in mijn ogen oid.

Ik moet nog veel oefenen. Maar dat ik het leuk vind is wel duidelijk. Er zijn maar weinig dingen die me zo in beslag nemen.

Jeetje weer een lap tekst. De gedachtenstroom is goed op gang vandaag. Even temperen nu.

huisduif schreef: ↑

23-07-2020 21:52

Heb je ze alle 5?
Fijn dat je weer thuis bent!

ja! En alles is heel. Behalve 1 van de dozen. Maar de inhoud is intact.

Rosalind schreef: ↑

24-07-2020 09:53

Welkom thuis Dolly!
En ter relativering: jouw cargo was er na 3 dagen en 1.5 uur zweten.
Toen ik emigreerde heb ik 4 maanden op mijn spullen moeten wachten

4 maanden! Allemachtig. Dat ging wellicht om iets meer dan 5 dozen. Maar je hebt gelijk, het is al bij al vrij vlot gegaan allemaal.

Valerie1808 schreef: ↑

24-07-2020 11:48

Hi TD, heb je je insta verwijderd? Zie niets meer. Misschien heb je dat hier aangegeven hoor en lees ik er over heen. Was even benieuwd waar ie gebleven was . En welkom thuis!

Nee maar ik heb wel de naam veranderd aangezien dat nu niet meer klopt. Als je me volgt blijf ik normaal gezien wel gewoon op je tijdlijn verschijnen als ik iets post. Maar je kan me inderdaad niet meer vinden als je mij onder mijn oude naam zoekt.

Aangezien ik van een niet Schengen land kom, moet ik nu wederom 14 dagen in quarantaine. Omdat ik geen symptomen vertoon en ons huis niet ideaal is om mezelf volledig te isoleren van mijn huisgenoten moesten we op zoek naar een alternatief.

Mijn vader heeft dankzij een hoop overuren 12 dagen vrij kunnen krijgen van zijn werk. Vandaag kon er echter geen vervanging worden geregeld dus is hij toch gaan werken. Ik heb eergisteren en gisteren continue een masker gedragen als ik in de woonkamer/auto zat. Als ik het masker beu was ging ik gewoon even in de tuin of de veranda zitten. Eten deed ik aan het andere eind van de tafel. Knuffels werden ook achterwege gelaten natuurlijk. Ik heb geen symptomen maar gezien de huidige tendens in België beperk ik het risico het liefst tot het haalbare minimum.

Deze ochtend heb ik naar de huisarts gebeld om een coronatest aan te vragen. Een half uur later was dat in orde en over een dik half uur vertrek ik naar het ziekenhuis om de test te laten doen. Van zodra ik een negatief resultaat krijg hoeft het allemaal niet meer zo streng. Ik blijf dan nog wel braaf thuis omdat ik nu eenmaal een document heb getekend maar dan kunnen mijn huisgenoten wel terug hun gang gaan terwijl ze hun gebruikelijke voorzorgen nemen.

Een positief resultaat zal uiteraard resulteren in kamerarrest. Maar we hebben maar 1 badkamer dus daar kunnen we helaas niet omheen. Gelukkig wel 2 toiletten dus dat kunnen we wel gescheiden houden.

Rosalind schreef: ↑

24-07-2020 15:33

Je weet dat de incubatietijd tot 14 dagen is? Dus een negatieve test nu, zegt nog niet alles.
Als je bv tijdens je reis besmet bent geraakt, zou je nu nog niet positief testen. De kans is vast klein, maar houd daar aub rekening mee.

Ik heb me werkelijk suf gegoogled om het antwoord te vinden op de vraag: "Hoe snel test je positief na besmetting?", maar ik kon niets vinden.

Ik blijf inderdaad de volledige 2 weken thuis. Better safe then sorry. Ik heb daar geen enkel probleem mee.

Rosalind schreef: ↑

24-07-2020 16:20

Gemiddeld na 5-6 dagen, maar tot een dag of 14. Vandaar de quarantainetijd van 14 dagen
Je test van vandaag is dus niet zo heel nuttig, daar had je beter tot na het weekend mee kunnen wachten.

Dat is een discussie die we moeten aangaan met de Belgische regering. Er werd nergens vermeld wanneer ik de test moet doen. Enkel dat ik die moest doen. Ik ben geen viroloog. En volgens de info die ik wel vond, krijg je gemiddeld 5 dagen na besmetting symptomen. Ik denk niet dat we kunnen uitsluiten dat je al voor je symptomen krijgt, positief kan testen. Het virus is immers al aanwezig lijkt mij. Maar zoals gezegd kon ik daar geen informatie over vinden dus het is maar een theorie van een leek.

Nu moet ik in ieder geval het resultaat afwachten en over een week een nieuwe test doen.

Op het formulier die ik moest invullen stond de verplichte test zelfs nergens vermeld. Maar er stond wel een website op waar mijn vader uiteindelijk de testverplichting vond. Lekker vaag allemaal. Zelfs de Belgische ambassade in TDAland heeft de test nooit vermeld. Dus het zou best kunnen dat ze het daar zelfs niet weten.

Ik doe mijn best om de regels te volgen. Meer kan ik niet doen. Heel veel terugkerende Belgen hebben zich niet laten testen (omdat ze het niet wisten) en/of hebben de quarantaine overgeslagen wegens niet verplicht, enkel "aangeraden". Er is op dit moment namelijk geen wettelijk kader om het te verplichten. Ze zijn ermee bezig.