Still flying

Welkom in mijn 2de vervolgtopic!

Inmiddels ben ik een jaar in dienst bij een airline waar ik voortaan naar zal verwijzen als TrolleyDolly's Airline (TDA). Bij een nieuw vliegjaar hoort uiteraard ook een nieuw vliegtopic die ik wederom zal volschrijven met mijn belevenissen.

In het topic van vorig jaar staan situaties beschreven die rechtstreeks uit een telenovella leken te komen. Maar dan zonder script of flatterende belichting.

Ik ben benieuwd wat 2020 voor deze TrolleyDolly in petto heeft...

Link vorig topic: reizen/gone-flying-dubai/list_messages/ ... #p29344667

Na een schrijfbreak (wegens gebrek aan schrijfstof dus jullie hebben weinig gemist) leek mijn eerste schooldag het ideale moment om er terug in te vliegen. Nu is studeren natuurlijk niet zo'n hot topic als vliegen dus we zullen zien hoelang de resterende lezers bij de les kunnen blijven. Of, om de verantwoordelijkheid terug bij mezelf te leggen, hoelang ik jullie kan boeien met een suf onderwerp.

Mijn eerste schooldag begon pas om 13h. Aanvankelijk vond ik dat best leuk, nog even geen wekker. Maar zo rond een uur of 10 wist ik met mezelf geen blijf. Ik durfde niks te doen uit angst dat ik de tijd uit het oog zou verliezen en te laat zou komen op mijn eerste dag. Dus ik deed kleine taakjes om vervolgens telkens een angstvallige blik op de klok te werpen.

Na maanden "niksen" en doen waar ik zin in heb stond ik plots weer een schooltas in te pakken en een rooster te checken. "Gelukkig" is dat rooster vrij onregelmatig. Dus dat voelt toch een beetje vertrouwd. 1/3de van de tijd heb ik op wisselende tijden les op de campus. De rest van de tijd studeer ik thuis door virtueel les te volgen of middels zelfstudie.

Plots gaven de wijzers van de klok dan eindelijk 12h aan en vertrok ik richting Hasselt net zoals ik jaren geleden ook al deed toen ik daar een gewone kantoorbaan had. Toen was dat doodnormaal. Vandaag was ik echter nog wat onwennig in het drukke verkeer. Gisteren moest ik voor het eerst in jaren weer gaan tanken. Ook zoiets normaal maar nu werd ik er wat onrustig van. Hoe doe je dat ook weer? Moet die betaalkaart nu voor of na het tanken in de betaalautomaat? In de zandbank moest je gewoon blijven zitten. Daar stond namelijk een brave man om al die ingewikkelde taken van je over te nemen in de bloedhitte. Luxe went heel snel.

Afijn. Tanken was dus gelukkig al van de baan vandaag. Ik moest gewoon zorgen dat ik op tijd op de juiste plek was. Geen punt! Ik ken mijn weg in Hasselt en ik heb 10 jaar geleden al eens een avondcursus gevolgd in diezelfde campus. Eitje! Maar wacht, is die sluipweg van toen er nog wel? En aan de voorkant zijn toch ingrijpende werken aan de gang? Oh help!!

Die sluipweg bleek er gelukkig nog te zijn maar om het wat moeilijker te maken kwam die nu ergens anders uit. Ik had echter het zekere voor het onzekere genomen en de gps al aangezet. Dankzij het vlagje van mijn eindbestemming wist ik welke richting ik uit moest rijden en zo kwam ik toch vlotjes in de juiste straat terecht. En waar is die parking nu toch weer?? Jeetje.. 10 jaar is toch echt een hele poos. Toen ik de parking vond had ik slechts een vaag aha gevoel. Na wat spookrijden op de parking (oeps!) vond ik een plekje om mijn auto achter te laten. Nou, dat zal morgen gelukkig een stuk soepeler verlopen. Ik appte nog snel even naar 2 oude vriendinnen die vandaag toevallig ook aan hun volwassenenopleiding begonnen om hen succes te wensen en wandelde toen met een verrassend klein hartje naar de hoofdingang.

Ik sprak mezelf streng toe: je bent verdorie 2 keer in je eentje naar het buitenland getrokken! Ga je nu echt nerveus doen om zoiets stom als een eerste schooldag? Kom op zeg!

Dat hielp. Even. Om precies te zijn: net even lang als een wandeling van de hoofdingang naar mijn leslokaal. Want voor de deur stonden mijn medecursisten te wachten. Ik ben niet zo goed in leeftijden inschatten maar zelfs ik had in de gaten dat het allemaal jonge mensen waren. Eh.. ok. Misschien zien digital marketeers er allemaal jonger uit dan ze in werkelijkheid zijn en valt het nog wel mee? Van zodra we allemaal een plaats hadden gevonden in het leslokaal spitste ik mijn oren en observeerde mijn nieuwe klasgenoten. Ik hoorde dingen als "jeugdbeweging" en "vakantiejob". Oh help! Ik ben een dinosaurus!! Toen ze 1 voor 1 een laptop tevoorschijn toverden keek ik vertwijfeld naar mijn ouderwetse schrijfblok. Had ik een memo gemist? Of loop ik zo achter dat ik niet weet dat een schrijfblok echt he-le-maal passé is in een leslokaal? En ik wil digital marketing gaan doen?? De moed zakte uiteindelijk helemaal in mijn schoenen toen ik sommigen hoorde vertellen over vorige studies zoals Grafische Vormgeving. Wat doe ik hier?? Ik hoor hier helemaal niet!

Inmiddels is dat gevoel een beetje gezakt maar nog heel aanwezig. Ik vind de leerstof echt ontzettend interessant dus wat dat betreft zit ik echt wel goed. Maar de twijfel is genadeloos toegeslagen wat betreft mijn creativiteit en achtergrond. Na de deze opleiding heb ik alleen... deze opleiding. Geen bijkomende vaardigheden zoals photoshop of videobewerking. Dat soort dingen behandelen we niet eens. En ben ik wel creatief genoeg om met nieuwe ideeën te komen of om leuke, opvallende teksten te schrijven? (Ik ben zelfs nu onzeker terwijl ik in mijn vertrouwde topic schrijf. Alsof ik plots wat te bewijzen heb.)

Er is maar 1 manier om daarachter te komen...

masatu schreef: ↑

22-09-2020 08:55

Leuk om weer wat van je te lezen! Was je hele klas nu aanwezig of was de helft ondertussen dezelfde les thuis aan het volgen? Hoe bevalt het digitale onderwijs

We zijn met 20 ongeveer. Iedereen was aanwezig maar we hebben een groot lokaal dus iedereen zit goed uit elkaar. De hele campus is coronaproof gemaakt. Best ingewikkeld eigenlijk...

Volgende week gaan we pas onze eerste digitale les krijgen geloof ik. Ik ben benieuwd!

DG2015 schreef: ↑

22-09-2020 15:05

In Photoshop zit een cursus ingebakken, dus dat kun je al lerend helemaal ontdekken.

Oh echt? Wat goed om te weten! Dan kan ik gewoon zelf wat beginnen prutsen. Mijn zus kan er ook al wat mee werken dus zij kan mij wellicht ook wel een handje helpen.

Vandaag was mijn zelfvertrouwen nog steeds niet op punt maar ik was al blij dat ik mijn dinosauruslaptop nog niet moest boven halen. We hebben vandaag uitgebreid mogen kennismaken met onze andere 2 docenten. En dat uitgebreid mag je best letterlijk nemen. We weten nu ALLES van de 2 mannen in kwestie. Ze gingen daar heel ver in... zelfs tot op het punt dat ze elk op hun beurt een krop in de keel kregen toen ze bepaalde onderwerpen aanhaalde.

Ik vroeg me af of dat nu echt nodig was. Maar de afstand tussen docent en student kromp wel met de minuut naar mijn gevoel. Zo is de drempel voor ons wel lager om zelf het achterste van onze tong te laten zien. Want hun CV is behoorlijk indrukwekkend. Ik weet echter niet of de jongeren dat ook zo hebben ervaren. Ik kan me voorstellen dat ze bepaalde onderwerpen "zwaar" of "ongemakkelijk" vonden. Misschien geef ik ze daarmee te weinig krediet. Zelf vond ik het wel waardevol.

Van 1 klasgenootje weet ik dat zij thuis een soortgelijke situatie heeft. Ze gaf echter geen krimp. Ik uiteraard ook niet.

Toen het onze beurt was om onszelf voor te stellen voelde 1 klasgenootje zich door de vragen van de docenten "genoodzaakt" om iets aan te halen dat hij overduidelijk nog niet meteen van plan was te delen. De vragen waren onschuldig maar het waren er veel en toonden interesse. Hij had er wat omheen kunnen draaien maar in zijn plaats had ik er ook voor gekozen om het dan toch maar in de groep te gooien. De docenten gingen daar fantastisch mee om. Ik hoop dat die jongen snel inziet dat hij juist heel erg trots op zichzelf moet zijn. Ik was te zeer getroffen door zijn terughoudendheid om mijn bewondering uit te spreken.

Vreemd, aangezien ik wel meermaals gekke dingen eruit heb geflapt tijdens de les. Zo kalkte de docente gisteren op het bord: "klanten zijn LLL..."
Waarop ik meteen "Lui, Lomp en eh... Langzaam?", eruit flapte.
Er klonk opgelaten gegniffel maar tot ieders (behalve mijn) verbazing verscheen er een ondeugende glimlach op het gezicht van de docente en schreef ze de eerste 2 antwoorden op het bord. (De 3de L stond trouwens voor Lastig. En Lomp mag ook Leek zijn )

Tja... veel ervaring in customer service Ik had echter nooit van LLL gehoord. Maar ik weet zeker dat de meelezende dames die met klanten/gasten werken ook meteen konden verzinnen waar die voor staan. Het is een ondeugende manier om aan te geven dat je 3 verschillende groepen klanten hebt. Mensen willen niet veel moeite doen/ weten weinig of niks over het product of dienst/ stellen veel vragen, hebben hoge eisen,... Allemaal niet erg. Ik val afhankelijk van de situatie ook steeds in 1 van die groepen. Doorgaans de eerste en de tweede.

Er is dus niks veranderd. Klant is nog steeds koning. Maar dit helpt om doeltreffende boodschappen te schrijven.

Ik heb de grootste lol tijdens de lessen als ik mijn onzekerheden even aan de kant kan zetten.

Oh en dan vergeet ik nog te zeggen dat 1 van de docenten van vandaag een oud collega van mij blijkt te zijn! Ik had uiteraard niet veel met hem te maken en het was een groot Internationaal bedrijf maar we hebben wel degelijk ooit samen in een meeting gezeten. Hij geeft dit jaar voor het eerst les in Hasselt. Normaal geeft hij les in Antwerpen, waar hij woont. It's a small world. Of gewoon een klein land.

swimkim schreef: ↑

23-09-2020 20:44

Ik ben een meelezer. Maar bovenstaande post zie ik zo voor me als column ergens in een blad of op een website.
Je schrijft echt heel leuk. Heel beeldend en grappig. Maar ook serieus waar het nodig is.

Het doet enorm deugd om dat te lezen! Dat had ik even nodig. Dankjewel!

Ik heb nog wat leuke updates. Maar ik heb mezelf strakke deadlines gegeven waardoor ik nu geen tijd heb. Morgen heb ik weer tijd.

Oh ik wil zo graag vanalles delen met jullie! Maar ik ben zo moe en mijn gsm is ook bijna plat (ja, ik schrijf mijn stukjes doorgaans gewoon op mijn gsm) en ik heb al zo ontzettend veel geschreven vandaag naar potentiële stageplaatsen... Ik ga mijn brein even rust gunnen.

Morgen echt! Bedankt voor de lieve reacties!!

Ik ben aan mijn volgende stukje aan het werken. Momenteel is dat nog een chaotische brei. Ik heb nog een beetje werk om dat wat op te poetsen maar intussen stel ik mij de vraag of we geen nieuw topic moeten openen en een punt zetten achter TrolleyDolly?

Aangezien er nu niet echt een duidelijk onderwerp meer is dacht ik aan
"Dolly blogt" of "Helemaal Dolly" oid. Het moet wel duidelijk zijn dat het niet om een vraagtopic gaat. Een titel in blogstijl zou wel leuk zijn.
Suggesties?

Dit is namelijk wel een uitstekend platform voor mij om in alle anonimiteit te blijven oefenen met schrijven.

Dames, dit zijn 2 tijdlijnen door elkaar. Ik heb mijn best gedaan om het allemaal een beetje duidelijk te maken, maar ik zit alweer de hele dag voor mijn laptop dus beter dan dit zal het niet meer worden vandaag. Trouwens, dit stukje zal verklaren waar het idee om het volgende topic "Helemaal Dolly" te noemen, vandaan komt .


Er werd ons al vroeg op het hart gedrukt om zo snel mogelijk op zoek te gaan naar een stageplaats. Een goede tip want uit ervaring weet ik dat het inderdaad een huzarenstukje kan zijn. Zo kwam het dat ik woensdag een oproepje plaatste op Facebook en LinkedIn. Op één vlak heeft deze dinosaurus wél een streepje voor op haar jonge medestudenten: mijn netwerk. Het leek mij logisch om eerst na te gaan wat die mij kon opleveren.

Blij verrast zag ik dat ik op korte tijd al een hoop goede tips had gekregen. Enthousiast beloofde ik aan 2 contacten dat ik diezelfde avond nog mijn gegevens op mail zou zetten. “Dit gaat helemaal goedkomen!”, dacht ik. Maar helaas… Voor het gemak was ik vergeten dat mijn CV nog vertaald moest worden van het Engels naar het Nederlands. Dat doe je niet zomaar even! Euforie maakte plaats voor een lichte vorm van paniek. Iedereen die al tegen een stevige deadline heeft moeten schrijven kan beamen dat dat niet eenvoudig is. Die avond probeerde ik zo kalm mogelijk mijn CV in orde te maken. Rond 21h moest ik erkennen dat ik vast zat. Ik had alles al vertaald maar het stukje “Over mij” gooide roet in het eten. Al mijn pogingen “vloeiden” niet, of was niet “Dolly” genoeg. Gefrustreerd besloot ik dat een slecht CV opsturen erger was dan een dag te laat mailen dus ik liet het even rusten.

De volgende ochtend was ik al vroeg uit de veren om te broeden op het stukje tekst dat ik koste wat het kost in mijn CV wilde zetten. Uiteindelijk kwam de inspiratie toen ik even in de tuin ging zitten. Ik aarzelde geen seconde, nam snel mijn gsm voor ik het weer kon vergeten en schreef op een paar minuten tijd een vlotte, leuke tekst die eindelijk helemaal “Dolly” was! De e-mails zelf gingen gelukkig wat vlotter maar ook die namen een uur per stuk in beslag. Tevreden met het resultaat stuurde ik ze met gefrituurde hersenen maar mét een voldaan gevoel de deur uit.

Het moeilijkste moest echter nog komen. Een exvriendje (jawel!) had mij woensdag, de dag dat mijn zoekertje online ging, het gsm nummer van de “Chief Executive Officer” van een hip marketingbureau gegeven: “Je mag hem altijd eens bellen.” Slik. Op zoek gaan naar een stageplaats tijdens de eerste week van je opleiding kent zo zijn uitdagingen: Ik weet nog niks! Aan de telefoon is de kans groter dat ik door de mand val en juist in dit geval wilde ik dat heel graag voorkomen. Nadat ik de website van het bewuste marketingbureau had bekeken wist ik het namelijk zeker. Dat is de plek waar ik mijn stage wil gaan doen! Sterker nog, ik wil daar na mijn stage graag aan de slag blijven. Er stond dus behoorlijk wat druk op de ketel en alsof dat nog niet genoeg was: donderdag later kwam ik er toevallig achter dat een klasgenootje ook aan het azen is op een stageplaats bij dat bewuste bureau!

Ik nam een berekend risico en besloot ondanks alles om niet te bellen. (Het was intussen vrijdagochtend) In plaats daarvan achterhaalde ik zijn e-mailadres en stuurde hem een mailtje. Nou ja, een mailtje. Ik stuurde hem een ijzersterke e-mail! Helemaal Dolly.

..
“Mijn naam doet ongetwijfeld een belletje rinkelen dankzij de interventie van NAAM naar aanleiding van mijn oproep op Facebook. De oproep in kwestie kan u hieronder nog eens nalezen moest het belletje minder hard rinkelen dan gehoopt.

NAAM bezorgde mij uw gsm nummer met de boodschap dat ik u altijd eens mocht bellen om te praten over een mogelijke stageplaats als Digitaal Marketeer. Ik besloot echter dat als ik dan toch beslag ga leggen op uw kostbare tijd, ik dat beter meteen zo efficiënt mogelijk doe. Sinds gisterenavond hebben wij een connectie op LinkedIn dus daar maakte ik handig gebruik van om uw e-mailadres op te duikelen.

Het voordeel van een e-mail is dat ik u in één klap kan laten kennismaken met mijn werkverleden a.d.h.v. mijn C.V. die u in de bijlage kan terugvinden en één van mijn grootste kwaliteiten: schrijven. Akkoord, ook wat dat betreft ben ik een ruwe diamant en leer ik nog iedere dag bij maar het is wél een vaardigheid die voor mij bijna als vanzelf gaat en waar ik veel plezier aan beleef.

Veel tijd moest ik niet spenderen op de website van BEDRIJF om te beseffen dat dit het bedrijf is waar ik mijn stage wil doorbrengen. Na iedere klik werd dat gevoel bevestigd. “Jong”, “fris”, “dynamisch”, “vrolijk”, “creatief”, “modern”, “actueel”, “open minded”, “invoelend”, “inspirerend”,… Slechts een greep uit de woorden die spontaan in mij opkwamen terwijl ik door de website struinde. Veel daarvan zou ik ook durven te gebruiken om mezelf te omschrijven. Is dit een match made in heaven? Dat oordeel laat ik verder aan u over.

Ik had mij voorgenomen om het kort te houden maar enthousiasme laat zich moeilijk temperen. Hopelijk heb ik uw nieuwsgierigheid bij deze voldoende kunnen prikkelen en krijg ik spoedig de gelegenheid om verder uit te wijden.

Rest mij enkel nog om u een prettige vrijdag toe te wensen en u gerust te stellen: mijn e-mails zijn niet altijd zo lang. Dus aarzel zeker niet om mij te contacteren indien u bijkomende vragen heeft.”

Die avond (gisteren dus) kreeg ik een berichtje van Mr Chief op LinkedIn: “Bedankt voor je professionele e-mail!”.
Ik: “Bedankt om hem te lezen!”
Deze ochtend liet hij me weten dat iemand van het personeel mij zal contacteren. Hij is zelf minder betrokken bij de day2day. Maar hij “hoopt mij wel te zien aangezien hij onder de indruk is van mijn verbale uitstraling en sterke communicatieskills.” Hij vond mijn e-mail “dedicated” en “professioneel”. Opzet geslaagd!

Ik denk dat het volgende topic inderdaad "Helemaal Dolly" gaat heten. Hoewel ik een goede zin niet meer van een slechte kan onderscheiden na al dat schrijven is er toch nog een nieuwe intro uit mijn vingers gevloeid. Ik ga er voor de zekerheid nog een nachtje over slapen zodat ik het morgen eerst nog eens met een frisse blik kan bekijken maar nu ben ik er best blij mee.