Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
zaterdag 22 september 2007 om 22:30
Nou vandaag voel ik me wel beter, lichamelijk gezien dan. Verder voel ik me zwaar K*. Ik wil weg, ik wil thuisblijven, ik wil me bezatten, maar schenk niks in, wil lam op de bank hangen en niks doen, maar zit te typen(en vanmiddag inpakken van dozen), wil gaan stappen, wat moet ik nou in godsnaam in de kroeg, ik wil iemand bellen, maar bel gewoon niet. Wil iedereen mailen die de laatste tijd op mijn log heeft gereageerd, maar doe het niet. Geen zin in iets te eten, vreet vervolgens een reep chocola op (en nee ben niet ongesteld). Ik ben gewoon een en al tweestrijd. En hoe komt het dat ik me zo voel? Geen idee. Of misschien toch wel een beetje (ja alweer tweestrijd ...) vandaag maar weer een en ander ingepakt voor de Grote Verbouwing. Ook naar de bloemist geweest om een mooi bloemstuk te kopen voor Ray zijn graf voor zijn verjaardag (=26-9). Die verjaardag tja die komt eraan.... En ook dat ik te horen kreeg dat "ze" niet blij zijn dat ik de meubels die Pa heeft gemaakt (Ray/ex-tijdperk) wegdoe. ("ze" laat ik ff in het midden) Maar als ik zeg dat ze ze kunnen hebben en dan maar moeten ophalen dan is het Geen plaats, past niet bij de rest etc etc. Ach het gaat gewoon ff niet. Ben gewoon in tweestrijd, maar het echte probleem is gewoon dat ik Ray mis, ik wil bij m zijn, ik wil zijn stem weer horen, hem aan kunnen raken, met m knuffen, gewoon weer een zaterdag met m op de bank. K* K* K* Vandaar die wisselingen, vluchten of niet, daar komt het op neer.
en nu weet ik niets meer te zeggen..................
en nu weet ik niets meer te zeggen..................
zaterdag 22 september 2007 om 22:51
rommy, die tweestrijdigheid...heel herkenbaar hoor, echt. ik heb het ook, om gek van te worden.....hoort er allemaal bij helaas....
verjaardag is idd erg moeilijk, heb het in augustus gehad, we hebben het maar in stijl "gevierd" met n bbq en n biertje maar was drie dagen van slag....
wens je veel sterkte de komende tijd....
liefs, mamalief
verjaardag is idd erg moeilijk, heb het in augustus gehad, we hebben het maar in stijl "gevierd" met n bbq en n biertje maar was drie dagen van slag....
wens je veel sterkte de komende tijd....
liefs, mamalief
zondag 23 september 2007 om 19:02
Hallo allemaal,
Ik heb zo'n pijn, zo diep zo hevig. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Als ik een slokje cola pak wil ik het glas in gruzelementen gooien. Gisteren heb ik een paar keer keihard met mijn hand tegen de bedombouw gestompt gewoon om fysieke pijn te krijgen zodat ik die hartepijn niet zo voel. Ik zit nu ook jankend te typen maar het liefst wil ik iets kapot gooien, mezelf pijn doen. Ik wil het even niet voelen..... Het doet zo'n pijn.........
Morgen ga ik maar weer naar het werk, afleiding zoeken van die verschrikkelijke verscheurende pijn...........
Ik heb zo'n pijn, zo diep zo hevig. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Als ik een slokje cola pak wil ik het glas in gruzelementen gooien. Gisteren heb ik een paar keer keihard met mijn hand tegen de bedombouw gestompt gewoon om fysieke pijn te krijgen zodat ik die hartepijn niet zo voel. Ik zit nu ook jankend te typen maar het liefst wil ik iets kapot gooien, mezelf pijn doen. Ik wil het even niet voelen..... Het doet zo'n pijn.........
Morgen ga ik maar weer naar het werk, afleiding zoeken van die verschrikkelijke verscheurende pijn...........
zondag 23 september 2007 om 19:21
zondag 23 september 2007 om 20:14
zondag 23 september 2007 om 21:52
Hallo allemaal,
Ik ben ff bij de buuf gaan uithuilen...... Ik kon gewoon niet meer stoppen. Het is zo hard binnengekomen op de begrafenis van de moeder van Ray dat Ray echt niet meer terugkomt. Dat hij daar ook al lag en dat er zelfs al een steen op zijn graf lag. Ik kan dat niet omschrijven wat dat met me heeft gedaan. Echt een scheurende pijn. En dan ga je hier stomweg dozen in te pakken omdat de verbouwing begint. Krijg je te horen dat mensen het zonde vinden dat je bepaalde (karin en Ray)meubels wegdoet. Ze geven je de indruk dat je het niet kunt maken. En dat doet ook pijn. Dan dringt het tot mij door dat we samen gewoon niet de tijd hebben gehad om dit huis echt tot ons huis te maken. En dat doet zeer, heel erg veel zeer. Want als we samen die beslissing hadden genomen had niemand die ter discussie gesteld. En nu wel. En dus mis ik hem, nog meer dan ooit. Mijn maatje, degene die de echte Romy heeft gekend, degene die alles wist, alle ins en outs van mij. De eerste en enige die mijn man werd. Die ik als ware liefde zag. De liefde waar je alles voor over hebt, maar die dat ook voor jou heeft! En dat was nieuw, dat was mooi en dat duurde veel te kort. De wonden zijn diep, erg diep. Hoe moet ik nou ooit nog zo op iemand kunnen vertrouwen en bouwen? Al zou zo iemand langskomen ooit (waar ik nu al helemaal niet aan wil denken!), ik ben bang dat ik het gewoon niet meer durf....
Ik ben ff bij de buuf gaan uithuilen...... Ik kon gewoon niet meer stoppen. Het is zo hard binnengekomen op de begrafenis van de moeder van Ray dat Ray echt niet meer terugkomt. Dat hij daar ook al lag en dat er zelfs al een steen op zijn graf lag. Ik kan dat niet omschrijven wat dat met me heeft gedaan. Echt een scheurende pijn. En dan ga je hier stomweg dozen in te pakken omdat de verbouwing begint. Krijg je te horen dat mensen het zonde vinden dat je bepaalde (karin en Ray)meubels wegdoet. Ze geven je de indruk dat je het niet kunt maken. En dat doet ook pijn. Dan dringt het tot mij door dat we samen gewoon niet de tijd hebben gehad om dit huis echt tot ons huis te maken. En dat doet zeer, heel erg veel zeer. Want als we samen die beslissing hadden genomen had niemand die ter discussie gesteld. En nu wel. En dus mis ik hem, nog meer dan ooit. Mijn maatje, degene die de echte Romy heeft gekend, degene die alles wist, alle ins en outs van mij. De eerste en enige die mijn man werd. Die ik als ware liefde zag. De liefde waar je alles voor over hebt, maar die dat ook voor jou heeft! En dat was nieuw, dat was mooi en dat duurde veel te kort. De wonden zijn diep, erg diep. Hoe moet ik nou ooit nog zo op iemand kunnen vertrouwen en bouwen? Al zou zo iemand langskomen ooit (waar ik nu al helemaal niet aan wil denken!), ik ben bang dat ik het gewoon niet meer durf....
zondag 23 september 2007 om 23:24
Ik had een heel stuk geschreven, las het nog eens na en dacht: wat een gelul in de ruimte. Ik wou iets liefs voor je schrijven Romilda, dat het vast beter word, blabla, maar wat heb je daaraan? Helemaal niks. Dat zijn loze woorden voor als iemand niks beters te zeggen heeft. Ik heb dus ook niks beters te zeggen en heb het weer gewist. Hoop voor nu alleen maar dat je de kracht vind om vanavond nog door te komen, straks een beetje te slapen en morgen weer op te staan.
Sorry dat ik niet met mooiere woorden kom. Wou je alleen even laten weten dat ik nog steeds met je meeleef en veel aan jou en je verdriet denk.
Liefs Pruttel.
maandag 24 september 2007 om 19:45
Lieve Romilda ... Wat is het weer veel ineens voor je, deze weken...
Wat ellendig die reacties om die meubels waar anderen eigenlijk natuurlijk niet zoveel mee te maken hebben (excusez..)!
Hoe en wanneer je er ooit weer aan toe bent een andere man zo dichtbij te laten komen en zo van jou te laten houden als dat Ray van jou heeft gehouden, dat weet helaas niemand. Natuurlijk wil je daar nu nog niet aan denken, lieve Romilda... dat hoeft toch ook helemaal niet...
Alle maanden dat ik je verhaal hier heb gevolgd... Al jouw kracht en moed. Jij voor altijd niet meer durven? Echt niet!
Koester nu eerst de liefde tussen jou en Ray, probeer een beetje uit te rusten, zowel fysiek als mentaal en vandaaruit, heel langzaam, ooit... etc...
Heel veel sterkte, liefs,
Wat ellendig die reacties om die meubels waar anderen eigenlijk natuurlijk niet zoveel mee te maken hebben (excusez..)!
Hoe en wanneer je er ooit weer aan toe bent een andere man zo dichtbij te laten komen en zo van jou te laten houden als dat Ray van jou heeft gehouden, dat weet helaas niemand. Natuurlijk wil je daar nu nog niet aan denken, lieve Romilda... dat hoeft toch ook helemaal niet...
Alle maanden dat ik je verhaal hier heb gevolgd... Al jouw kracht en moed. Jij voor altijd niet meer durven? Echt niet!
Koester nu eerst de liefde tussen jou en Ray, probeer een beetje uit te rusten, zowel fysiek als mentaal en vandaaruit, heel langzaam, ooit... etc...
Heel veel sterkte, liefs,
Computer says nooooo
dinsdag 25 september 2007 om 20:37
Hallo allemaal,
Vandaag dus het gesprek gehad. Ik geloof wel dat ik de dingen heb gezegd die ik wilde zeggen en dat m'n baas ze ook gehoord heeft. Mijn psych heeft aan hem ook aangegeven dat een rouwproces niet in een rechte stijgende lijn verloopt maar met ups en downs en dat ik er heel goed mee bezig ben. Ik heb ook goeie afspraken gemaakt over de reïntegratie. Maar er blijven wel een aantal irritante dingen zoals dat hij bepaalde dingen ontkent of verdraaid. Dus dat moeten we nog maar even zien hoe dat loopt. Ik heb hem ook op de man af gevraagd (moeten vragen) of ik op een ontslagprocedure afsteven, omdat ik het gevoel kreeg dat ie van me af wilde. Nou dat is dus niet zo. Laten we het zo stellen, hij snapt geen bal van rouwverwerking en dat heeft ie dan vandaag mooi wel toegegeven (Ja mijn psych is goed!!!!) Dus ik heb goede hoop. Ik heb ook aangegeven dat ik me niet vrij voelde in de zin dat ik bijvoorbeeld durf aan te geven als het minder gaat en dat ik om die reden dus te lang aanmodder. Dat ik vanwege de spanningen en de werkdruk nog liever met een zieke kop kom werken (als ik dus lichamelijk iets mankeer) dan dat ik me ziekmeld. Dat herkende hij een beetje en dat moest ik toch maar gewoon aangeven. Alles bij elkaar dus een redelijk gesprek met nog wat twijfelpuntjes die meer thuishoren bij het probleem van hem als manager.... (En waar dus de hele afdeling mee worstelt!!!)
Nu ga ik mijn verslag maken voor de Arbo-arts, dan ben ik daar ook weer vanaf. Morgen kom ik daar toch niet aan toe.
Thanx dat jullie vandaag voor me geduimd hebben en aan me gedacht hebben!
lieve groet,
Rommel
Vandaag dus het gesprek gehad. Ik geloof wel dat ik de dingen heb gezegd die ik wilde zeggen en dat m'n baas ze ook gehoord heeft. Mijn psych heeft aan hem ook aangegeven dat een rouwproces niet in een rechte stijgende lijn verloopt maar met ups en downs en dat ik er heel goed mee bezig ben. Ik heb ook goeie afspraken gemaakt over de reïntegratie. Maar er blijven wel een aantal irritante dingen zoals dat hij bepaalde dingen ontkent of verdraaid. Dus dat moeten we nog maar even zien hoe dat loopt. Ik heb hem ook op de man af gevraagd (moeten vragen) of ik op een ontslagprocedure afsteven, omdat ik het gevoel kreeg dat ie van me af wilde. Nou dat is dus niet zo. Laten we het zo stellen, hij snapt geen bal van rouwverwerking en dat heeft ie dan vandaag mooi wel toegegeven (Ja mijn psych is goed!!!!) Dus ik heb goede hoop. Ik heb ook aangegeven dat ik me niet vrij voelde in de zin dat ik bijvoorbeeld durf aan te geven als het minder gaat en dat ik om die reden dus te lang aanmodder. Dat ik vanwege de spanningen en de werkdruk nog liever met een zieke kop kom werken (als ik dus lichamelijk iets mankeer) dan dat ik me ziekmeld. Dat herkende hij een beetje en dat moest ik toch maar gewoon aangeven. Alles bij elkaar dus een redelijk gesprek met nog wat twijfelpuntjes die meer thuishoren bij het probleem van hem als manager.... (En waar dus de hele afdeling mee worstelt!!!)
Nu ga ik mijn verslag maken voor de Arbo-arts, dan ben ik daar ook weer vanaf. Morgen kom ik daar toch niet aan toe.
Thanx dat jullie vandaag voor me geduimd hebben en aan me gedacht hebben!
lieve groet,
Rommel
dinsdag 25 september 2007 om 21:30
Dat klinkt goed, Romilda. Ik vind het eigenlijk vooral heel knap (en het lijkt me ook heel fijn om te doen/durven) van je dat je je baas op de man af hebt gevraagd hoe je ervoor staat.
Heb je nu het gevoeld dat hij nu ook wat meer een redelijk beeld van een rouwproces heeft, en wat hij daarvan mag verwachten (of juist niet)?
Heel veel liefs, P.
Heb je nu het gevoeld dat hij nu ook wat meer een redelijk beeld van een rouwproces heeft, en wat hij daarvan mag verwachten (of juist niet)?
Heel veel liefs, P.
Computer says nooooo
woensdag 26 september 2007 om 00:08
Ik zag een mooi gedichtje dat wil ik met jullie delen. Vandaag zou Ray 46 geworden zijn....
Jouw verjaardag zonder jou,
is geen verjaardag: ik leef in rouw.
Nog steeds geloof ik het niet,
en heb ik elke dag verdriet.
Lieve Ray ik mis je elke dag,
de kleine dingen die ik niet vergeten mag.
Ik mis ze elke dag nog meer,
en het doet me nog steeds zo zeer.
Al 6 maanden moet ik je missen,
waar je bent moet ik maar gissen.
ik weet dat je alles ziet en over me waakt,
dit doet me goed, hoe mijn leven ook verder gaat.
Jouw verjaardag zonder jou,
is geen verjaardag: Ray ik hou van jou !!
Jouw verjaardag zonder jou,
is geen verjaardag: ik leef in rouw.
Nog steeds geloof ik het niet,
en heb ik elke dag verdriet.
Lieve Ray ik mis je elke dag,
de kleine dingen die ik niet vergeten mag.
Ik mis ze elke dag nog meer,
en het doet me nog steeds zo zeer.
Al 6 maanden moet ik je missen,
waar je bent moet ik maar gissen.
ik weet dat je alles ziet en over me waakt,
dit doet me goed, hoe mijn leven ook verder gaat.
Jouw verjaardag zonder jou,
is geen verjaardag: Ray ik hou van jou !!
