Relaties
alle pijlers
Conflict - loyaliteit
zondag 4 november 2018 23:18
Ik zit ergens mee en heb behoefte om erover te praten. Voel me erg kwetsbaar en emotioneel hierin. Heel verdrietig. Heb behoefte aan empathische reacties, en als er dan toch een harde boodschap gegeven moet worden dan toch liefst graag op een aardige manier. 
Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi. Hij heeft PTSS en hechtingsproblematiek en is al jaren onder behandeling van psycholoog. Zo af en toe komen en vertrouwensissues om de hoek kijken. Van zijn kant. Niet qua vreemdgaan of dat soort dingen, maar of ik wel loyaal ben aan hem.
In al die jaren heb ik mij aardig weggecijferd voor hem, ruimte voor zijn problemen, begrip voor zijn depressiviteit etc. Niet dat hij dat allemaal van mij vroeg, hij is juist heel zelfstandig en onafhankelijk… Het is nu eenmaal mijn aard, en dat is niet altijd een handige eigenschap want doe mezelf er soms te kort mee (en hem mogelijk ook).
Nu speelt er iets (al langer) op gebied van vertrouwen waar ik mijn kop voor in het zand heb gestoken, maar dat nu weer op stak. En het kwetst mij tot op het bot.
Iemand in zijn omgeving (aangetrouwde familie, dus geen bloedband van hem of mij) heeft gezegd dat mijn man daar niet meer welkom is, en dat dit komt omdat er iets fouts zou zijn aan mijn houding tegenover deze man/vrouw. Deze figuur heeft dit niet persoonlijk tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Sowieso is het meer een relatie van mijn man, niet van mij – ik kom daar nooit alleen, ga enkel met mijn man mee. Het is bekend – en dat erkent mijn man ook – dat deze figuur met veel mensen problemen heeft en ruzie zoekt zonder reden.
Ik ben mij van geen kwaad bewust, er is geen onvertogen woord gevallen, maar toch is er in ene dit “probleem”.
Wat mij kwetst in deze situatie is dat mijn man meegaat in het verwijt van dit familielid. “Je vindt hem/haar nu eenmaal niet aardig en dat heb je teveel door laten schemeren”. Ik mag deze man/vrouw inderdaad niet, maar dat is omdat deze mijn man jaren geleden veel verdriet heeft gedaan. Dat weet mijn man ook en hij erkent ook dat hij verdriet heeft gehad. Sinds het weer goed was tussen hen, ben ik ook weer mee op bezoek gegaan en ik ben altijd vriendelijk en voorkomend geweest. Geholpen met dingen etc.
Desondanks ziet mijn man mij nu als mede-oorzaak van het probleem, terwijl er niet eens met mij over gesproken wordt. Ik moest van de ‘breuk’ via mijn man horen en ook mijn man is in ene niet welkom meer. Ik ben werkelijk waar nog nooit chagrijnig of onaardig geweest als hij/zij bij ons was of andersom.
Dat mijn man niet achter mij staat, is iets dat mij enorm kwetst. Hij ziet kennelijk niet mijn goede intenties, mijn welwillendheid, mijn zachtheid. En dat terwijl degene die het probleem veroorzaakt, bekend staat – ook bij hem! – als een stoker en intrigant.
Ik voel me enorm verraden. Ik heb mijn man gezegd dat hij zich moet afvragen wie er werkelijk aan zijn kant staat in het leven. Hij zegt in al zijn depressiviteit en negativiteit dat hij sowieso het gevoel heeft alleen te staan. Negeert mij nu al 2 dagen.
Ik voel me met lege handen staan en heb het gevoel dat hoeveel liefde ik ook geef en hoeveel loyaliteit ik ook toon, het nooit goed genoeg zal zijn. Dat hij door zijn PTSS en verleden nooit zal beseffen dat ik de trouwste hond ooit ben. En ik heb het gevoel dat dat niet wederzijds is en ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik weet niet eens zo goed wat ik met dit topic wil, in elk geval van me afschrijven. Misschien door reacties tot inzichten komen.
Ik heb niet om dit conflict gevraagd, ben ook zeker niet bij machte om het op te lossen.
Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi. Hij heeft PTSS en hechtingsproblematiek en is al jaren onder behandeling van psycholoog. Zo af en toe komen en vertrouwensissues om de hoek kijken. Van zijn kant. Niet qua vreemdgaan of dat soort dingen, maar of ik wel loyaal ben aan hem.
In al die jaren heb ik mij aardig weggecijferd voor hem, ruimte voor zijn problemen, begrip voor zijn depressiviteit etc. Niet dat hij dat allemaal van mij vroeg, hij is juist heel zelfstandig en onafhankelijk… Het is nu eenmaal mijn aard, en dat is niet altijd een handige eigenschap want doe mezelf er soms te kort mee (en hem mogelijk ook).
Nu speelt er iets (al langer) op gebied van vertrouwen waar ik mijn kop voor in het zand heb gestoken, maar dat nu weer op stak. En het kwetst mij tot op het bot.
Iemand in zijn omgeving (aangetrouwde familie, dus geen bloedband van hem of mij) heeft gezegd dat mijn man daar niet meer welkom is, en dat dit komt omdat er iets fouts zou zijn aan mijn houding tegenover deze man/vrouw. Deze figuur heeft dit niet persoonlijk tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Sowieso is het meer een relatie van mijn man, niet van mij – ik kom daar nooit alleen, ga enkel met mijn man mee. Het is bekend – en dat erkent mijn man ook – dat deze figuur met veel mensen problemen heeft en ruzie zoekt zonder reden.
Ik ben mij van geen kwaad bewust, er is geen onvertogen woord gevallen, maar toch is er in ene dit “probleem”.
Wat mij kwetst in deze situatie is dat mijn man meegaat in het verwijt van dit familielid. “Je vindt hem/haar nu eenmaal niet aardig en dat heb je teveel door laten schemeren”. Ik mag deze man/vrouw inderdaad niet, maar dat is omdat deze mijn man jaren geleden veel verdriet heeft gedaan. Dat weet mijn man ook en hij erkent ook dat hij verdriet heeft gehad. Sinds het weer goed was tussen hen, ben ik ook weer mee op bezoek gegaan en ik ben altijd vriendelijk en voorkomend geweest. Geholpen met dingen etc.
Desondanks ziet mijn man mij nu als mede-oorzaak van het probleem, terwijl er niet eens met mij over gesproken wordt. Ik moest van de ‘breuk’ via mijn man horen en ook mijn man is in ene niet welkom meer. Ik ben werkelijk waar nog nooit chagrijnig of onaardig geweest als hij/zij bij ons was of andersom.
Dat mijn man niet achter mij staat, is iets dat mij enorm kwetst. Hij ziet kennelijk niet mijn goede intenties, mijn welwillendheid, mijn zachtheid. En dat terwijl degene die het probleem veroorzaakt, bekend staat – ook bij hem! – als een stoker en intrigant.
Ik voel me enorm verraden. Ik heb mijn man gezegd dat hij zich moet afvragen wie er werkelijk aan zijn kant staat in het leven. Hij zegt in al zijn depressiviteit en negativiteit dat hij sowieso het gevoel heeft alleen te staan. Negeert mij nu al 2 dagen.
Ik voel me met lege handen staan en heb het gevoel dat hoeveel liefde ik ook geef en hoeveel loyaliteit ik ook toon, het nooit goed genoeg zal zijn. Dat hij door zijn PTSS en verleden nooit zal beseffen dat ik de trouwste hond ooit ben. En ik heb het gevoel dat dat niet wederzijds is en ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik weet niet eens zo goed wat ik met dit topic wil, in elk geval van me afschrijven. Misschien door reacties tot inzichten komen.
Ik heb niet om dit conflict gevraagd, ben ook zeker niet bij machte om het op te lossen.
zondag 4 november 2018 23:49
Hele goeie posts van Enn, kan me daar alleen maar bij aansluiten. En je een knuffel geven 
Het is zo rot dat juist degene die er 'natuurlijk' altijd is, die het dichtstbij staat, de schoppen krijgt. Jouw liefde, aandacht, erkenning is er gewoon, dat wordt amper meer opgemerkt. En de erkenning van die ander, die maar zo weinig mensen erkenning geeft, daar wordt dus voor gestreden. Ten koste van degene die dichtbij staat.
Goeie vraag van Enn dus: wat wil jij?
Het is zo rot dat juist degene die er 'natuurlijk' altijd is, die het dichtstbij staat, de schoppen krijgt. Jouw liefde, aandacht, erkenning is er gewoon, dat wordt amper meer opgemerkt. En de erkenning van die ander, die maar zo weinig mensen erkenning geeft, daar wordt dus voor gestreden. Ten koste van degene die dichtbij staat.
Goeie vraag van Enn dus: wat wil jij?
zondag 4 november 2018 23:50
Dat bedoel ik ook hoor. Ik schreef het naar aanleiding van haar opmerking dat ze denkt er wel uit te komen samen. En ik bedoelde het als twijfel, dat ik hoop dat ze dat vol houdt. Maar ik formuleerde het inderdaad niet helemaal goed. Ik zou het in elk geval niet heel lang trekken. Al snap ik ook dat ze 15 jaar relatie niet zomaar op wil geven.
Beter een half motto....
zondag 4 november 2018 23:51
.
Wat goed dat jij dit ziet, want daar ben ik al een tijd mee bezig. Mijn eigen zingeving ontdekken en wat mijn wensen zijn.
Ik heb geen idee.
Het is natuurlijk niet voor niets dat ik deze man en deze relatie heb uitgekozen.
Maar hoe vind je iemand die de juiste vragen stelt?
zondag 4 november 2018 23:53
-Kurritsj- schreef: ↑04-11-2018 23:51.
Wat goed dat jij dit ziet, want daar ben ik al een tijd mee bezig. Mijn eigen zingeving ontdekken en wat mijn wensen zijn.
Ik heb geen idee.
Het is natuurlijk niet voor niets dat ik deze man en deze relatie heb uitgekozen.
Maar hoe vind je iemand die de juiste vragen stelt?
in mijn geval wist mijn huisarts een therapeute die bij mij zou passen. En hij had gelijk, ik heb veel aan haar gehad. Misschien is dat voor jou ook een goeie plek om te beginnen?
zondag 4 november 2018 23:53
Negeren is in mijn ogen de ergste vorm van ‘mishandeling’. Ik heb van mensen die fysiek en psychisch mishandeld werden begrepen dat ze liever gemept werden want dan wisten ze tenminste waar ze aan toe waren en ‘bestonden’ ze tenminste. Verschrikkelijk misschien om te schrijven maar ‘ergens’ snapte ik hen wel.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 4 november 2018 23:54
Kun je het in stukjes knippen?
Niet direct 'ik verlaat je nu want dit is de druppel', maar voor nu 'ik vertikt het om hier de schuld van te krijgen en ik vertikt het om genegeerd te worden'
Dit uitvechten en daarná pas kijken hoe je met die resultaten verder wilt?
En nog maar eens een
Niet direct 'ik verlaat je nu want dit is de druppel', maar voor nu 'ik vertikt het om hier de schuld van te krijgen en ik vertikt het om genegeerd te worden'
Dit uitvechten en daarná pas kijken hoe je met die resultaten verder wilt?
En nog maar eens een
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 4 november 2018 23:56
Dat negeren is geen kwestie van een psychische aandoening hoor, daaruit blijkt dat je hem veel teveel hebt verwend met die op de tenenloperij.-Kurritsj- schreef: ↑04-11-2018 23:49.
Sorry, had je reactie gemist. Nee, je zit er niet naast. Grenzen stellen betekent nu al 2 dagen negeren.
Niet voor het eerst.
Hij kan dan wel PTSS hebben, maar hij is niet gek of gestoord en weet dondersgoed aan welk draadje hij moet trekken om bepaald gedrag van je voor elkaar te krijgen en ik denk dat het tijd wordt dat je hem dat duidelijk maakt en daarbij stelt dat dat maar eens afgelopen moet zijn.
Mijn zoon heeft asperger en kon ook zo goed aan mijn draadjes trekken, tot ik er genoeg van had en hem zei dat we vanaf nu eventjes gewoon gaan doen en wat denk je? Hij draaide als een blad van een boom. Ze kunnen het wel, maar kiezen het liefst de weg van de minste weerstand, hun weerstand, waarbij jij niet ter zake doet, want je bent er toch wel voor hem.
zondag 4 november 2018 23:56
Dat kan variëren van een coach tot psycholoog; het belangrijkste is dat je een klik voelt met degene die je begeleidt. Vraag anders eens aan mensen om je heen naar ervaringen die zij hebben gehad. Vaak past degene bij je die wordt aangeraden door iemand waarmee jij ook een fijne klik hebt.-Kurritsj- schreef: ↑04-11-2018 23:51.
Wat goed dat jij dit ziet, want daar ben ik al een tijd mee bezig. Mijn eigen zingeving ontdekken en wat mijn wensen zijn.
Ik heb geen idee.
Het is natuurlijk niet voor niets dat ik deze man en deze relatie heb uitgekozen.
Maar hoe vind je iemand die de juiste vragen stelt?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 4 november 2018 23:57
.Enn schreef: ↑04-11-2018 23:53Negeren is in mijn ogen de ergste vorm van ‘mishandeling’. Ik heb van mensen die fysiek en psychisch mishandeld werden begrepen dat ze liever gemept werden want dan wisten ze tenminste waar ze aan toe waren en ‘bestonden’ ze tenminste. Verschrikkelijk misschien om te schrijven maar ‘ergens’ snapte ik hen wel.
Ja, dat heb ik ook vaak gehoord.
Hij heeft het zo geleerd en dit is dus zijn manier om conflicten uit te vechten. Hij weet hoe naar ik het vind.
Vroeger deed ik dan vaak de eerste 'move', dat doe ik nu niet meer. Kans is groot dat hij morgen wel naar me toe komt. Maar ik heb deze keer niet zo'n zin om het 'goed' te maken. Het probleem is voor mij te essentieel.
Vinden jullie mijn gekwetstheid terecht?
zondag 4 november 2018 23:58
Ja, de kans is aanwezig dat hij dit niet vindt. Ik zou hem heel duidelijk maken dat je er klaar mee bent, met zijn gedrag, zijn gezuig en zijn verleden. Klaar met al die verwijten en excuses in de vorm van diagnoses en ander geleuter.-Kurritsj- schreef: ↑04-11-2018 23:57.
Ja, dat heb ik ook vaak gehoord.
Hij heeft het zo geleerd en dit is dus zijn manier om conflicten uit te vechten. Hij weet hoe naar ik het vind.
Vroeger deed ik dan vaak de eerste 'move', dat doe ik nu niet meer. Kans is groot dat hij morgen wel naar me toe komt. Maar ik heb deze keer niet zo'n zin om het 'goed' te maken. Het probleem is voor mij te essentieel.
Vinden jullie mijn gekwetstheid terecht?
enn wijzigde dit bericht op 05-11-2018 00:01
14.95% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 4 november 2018 23:59
Ja, dat is terecht, sterker, ik zou woest zijn.-Kurritsj- schreef: ↑04-11-2018 23:57.
Ja, dat heb ik ook vaak gehoord.
Hij heeft het zo geleerd en dit is dus zijn manier om conflicten uit te vechten. Hij weet hoe naar ik het vind.
Vroeger deed ik dan vaak de eerste 'move', dat doe ik nu niet meer. Kans is groot dat hij morgen wel naar me toe komt. Maar ik heb deze keer niet zo'n zin om het 'goed' te maken. Het probleem is voor mij te essentieel.
Vinden jullie mijn gekwetstheid terecht?
maandag 5 november 2018 00:01
.feow schreef: ↑04-11-2018 23:54Kun je het in stukjes knippen?
Niet direct 'ik verlaat je nu want dit is de druppel', maar voor nu 'ik vertikt het om hier de schuld van te krijgen en ik vertikt het om genegeerd te worden'
Dit uitvechten en daarná pas kijken hoe je met die resultaten verder wilt?
En nog maar eens een
Dank voor de hug, altijd fijn.
Ja, misschien moeten we het ook in stukjes knippen.
Zijn psycholoog heeft al eens relatietherapie voorgesteld voor ons, en dat wilden we in principe ook doen (EFT), maar hebben we voor ons uit geschoven. En ik dacht: het gaat eigenlijk wel weer goed...
En nu in ene, door dit incident ben ik zó moedeloos dat ik niet eens meer vertrouwen heb in relatietherapie. Dit zit zo fundamenteel fout bij hem. Denk ik nu. Maarja, is dat echt zo?
maandag 5 november 2018 00:02
Geen idee, ga eerst uitzoeken wat jij er nog mee wil.-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 00:01.
Dank voor de hug, altijd fijn.
Ja, misschien moeten we het ook in stukjes knippen.
Zijn psycholoog heeft al eens relatietherapie voorgesteld voor ons, en dat wilden we in principe ook doen (EFT), maar hebben we voor ons uit geschoven. En ik dacht: het gaat eigenlijk wel weer goed...
En nu in ene, door dit incident ben ik zó moedeloos dat ik niet eens meer vertrouwen heb in relatietherapie. Dit zit zo fundamenteel fout bij hem. Denk ik nu. Maarja, is dat echt zo?
enn wijzigde dit bericht op 05-11-2018 00:04
0.58% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 5 november 2018 00:03
Natuurlijk. Jij hebt het recht je gekwetst te voelen. Dat hoef je niet allemaal onder het tapijt te vegen vanwege zijn diagnoses, hoe erg ingrijpend die ook zijn.-Kurritsj- schreef: ↑04-11-2018 23:57.
Ja, dat heb ik ook vaak gehoord.
Hij heeft het zo geleerd en dit is dus zijn manier om conflicten uit te vechten. Hij weet hoe naar ik het vind.
Vroeger deed ik dan vaak de eerste 'move', dat doe ik nu niet meer. Kans is groot dat hij morgen wel naar me toe komt. Maar ik heb deze keer niet zo'n zin om het 'goed' te maken. Het probleem is voor mij te essentieel.
Vinden jullie mijn gekwetstheid terecht?
maandag 5 november 2018 00:04
Ja. En : Stop met het analyseren van zijn gedrag, met de focus op zijn kenmerken en persoon. Dat doet hij zelf maar en doe jij dat nu eerst ook maar eens met jezelf.
enn wijzigde dit bericht op 05-11-2018 00:05
2.17% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 5 november 2018 00:05
-Kurritsj- schreef: ↑04-11-2018 23:51.
Wat goed dat jij dit ziet, want daar ben ik al een tijd mee bezig. Mijn eigen zingeving ontdekken en wat mijn wensen zijn.
Ik heb geen idee.
Het is natuurlijk niet voor niets dat ik deze man en deze relatie heb uitgekozen.
Maar hoe vind je iemand die de juiste vragen stelt?
Lieve dappere kurritsj,
Ik kan me goed voorstellen dat hij met deze actie juist de essentie raakt van wie jij voor hem denkt te zijn. Hij is ten eerste beperkt in staat om zelf goede emphatische afwegingen te maken en stelt daarnaast jouw loyaliteit ter discussie. Dat 'los jij op' door zijn beperkt vermogen te accepteren en door extra loyaal te zijn. Als hij dan dat, ondanks die extra inzet/moeite/opoffering/wegcijfering/loyaliteit nog steeds verkeerd inschat dan komt dat extra hard binnen.
Hij verwijt jou juist wat jij als extra inzet levert om de relatie te laten slagen.
Ik denk dat je de enorme nuancering die je in jullie relatie pompt nu in de weg zit. Juist omdat het een hele grote bijdrage is van jouw kant, die met enkele simpele acties van zijn kant, nu zelfs tegen je gebruikt wordt. Als ik het simplistisch vertaal naar zijn beleving, dan is hij een vriendschap kwijt (die in stand was ondanks zijn sociale onhandigheid) waarvan jij de schuld bent. En dat is dan natuurlijk enorm simplistisch gesteld, maar ik denk dat je je moet realiseren dat dit zijn denkpatroon is.
De volgende vraag is of je dat kan accepteren of dat je voor jezelf toch echt meer empathie wil in je relatie.
maandag 5 november 2018 00:05
maandag 5 november 2018 00:13
Paarsebloem schreef: ↑04-11-2018 23:34Jij bestaat niet om zijn leven beter te maken. Je bent er in de eerste plaats om zelf gelukkig te zijn. Aangezien jouw geluk geen prioriteit van hem is, denk ik dat je die beter elders kan zoeken.
Je spreekt jezelf tegen. Ze moet zichzelf op 1 zetten, maar vriend mag zichzelf niet op 1 zetten. Zij bestaat niet om hem gelukkig te maken, naar hij moet dat wel voor haar doen. Dat is geen logische redenatie.
maandag 5 november 2018 00:13
Klopt helemaal wat je zegt Shifty (en dank voor je lieve woorden). Precies datgene wat ik geef wordt mij verweten dat ik niet geef (...).
Empathie is altijd al een gebrekkig punt geweest.
Interessant ook dat je iets zegt over hoe hij het ziet. Want met de beste wil van de wereld begrijp ik niet waarom hij niet ziet hoe waardeloos die man is. Al eerder heeft die man een belangrijke relatie voor hem verpest, en nu doet hij het weer. En het is écht niet dat hij nu zoveel aan dat contact heeft ofzo.
Maar dat zie ik waarschijnlijk niet goed. Dit haakt vast bij hem ergens aan een psychologisch haakje waardoor die man voor hem wél belangrijk is. Terwijl hij zelf tegen mij zegt 'het is een eikel'.
Hij komt uit een 'masculine' cultuur, dus dat zal wel anders spelen dan ik ooit zal kunnen bevatten.
Empathie is altijd al een gebrekkig punt geweest.
Interessant ook dat je iets zegt over hoe hij het ziet. Want met de beste wil van de wereld begrijp ik niet waarom hij niet ziet hoe waardeloos die man is. Al eerder heeft die man een belangrijke relatie voor hem verpest, en nu doet hij het weer. En het is écht niet dat hij nu zoveel aan dat contact heeft ofzo.
Maar dat zie ik waarschijnlijk niet goed. Dit haakt vast bij hem ergens aan een psychologisch haakje waardoor die man voor hem wél belangrijk is. Terwijl hij zelf tegen mij zegt 'het is een eikel'.
Hij komt uit een 'masculine' cultuur, dus dat zal wel anders spelen dan ik ooit zal kunnen bevatten.
maandag 5 november 2018 00:24
-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 00:13Klopt helemaal wat je zegt Shifty (en dank voor je lieve woorden). Precies datgene wat ik geef wordt mij verweten dat ik niet geef (...).
Empathie is altijd al een gebrekkig punt geweest.
Interessant ook dat je iets zegt over hoe hij het ziet. Want met de beste wil van de wereld begrijp ik niet waarom hij niet ziet hoe waardeloos die man is. Al eerder heeft die man een belangrijke relatie voor hem verpest, en nu doet hij het weer. En het is écht niet dat hij nu zoveel aan dat contact heeft ofzo.
Maar dat zie ik waarschijnlijk niet goed. Dit haakt vast bij hem ergens aan een psychologisch haakje waardoor die man voor hem wél belangrijk is. Terwijl hij zelf tegen mij zegt 'het is een eikel'.
Hij komt uit een 'masculine' cultuur, dus dat zal wel anders spelen dan ik ooit zal kunnen bevatten.
Ik denk echt dat het nog veel simpeler is. Hij kijkt niet naar wat die man inhoudelijk betekent. Hij kijkt naar het feit dat hij wordt afgewezen waarbij jij als schuldige factor wordt aangewezen. Hij ziet alleen het resultaat en kijkt naar wat er als oorzaak wordt aangeduid, maar is niet goed in staat de situatie te nuanceren of op basis van eigen input te relativeren.
Ik denk dat je misschien vrij letterlijk naar hem moet zijn. Niet aangeven waarom jij je gekwetst voelt en verwachten dat hij op basis daarvan de juiste beslissing gaat maken. Maar zeggen dat jij van hem, om mee te beginnen, boven elke twijfel verheven wil horen dat hij voor jou kiest en niet voor meneer L. Amlul. Daarna praten we verder.
