Relaties
alle pijlers
Conflict - loyaliteit
zondag 4 november 2018 23:18
Ik zit ergens mee en heb behoefte om erover te praten. Voel me erg kwetsbaar en emotioneel hierin. Heel verdrietig. Heb behoefte aan empathische reacties, en als er dan toch een harde boodschap gegeven moet worden dan toch liefst graag op een aardige manier. 
Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi. Hij heeft PTSS en hechtingsproblematiek en is al jaren onder behandeling van psycholoog. Zo af en toe komen en vertrouwensissues om de hoek kijken. Van zijn kant. Niet qua vreemdgaan of dat soort dingen, maar of ik wel loyaal ben aan hem.
In al die jaren heb ik mij aardig weggecijferd voor hem, ruimte voor zijn problemen, begrip voor zijn depressiviteit etc. Niet dat hij dat allemaal van mij vroeg, hij is juist heel zelfstandig en onafhankelijk… Het is nu eenmaal mijn aard, en dat is niet altijd een handige eigenschap want doe mezelf er soms te kort mee (en hem mogelijk ook).
Nu speelt er iets (al langer) op gebied van vertrouwen waar ik mijn kop voor in het zand heb gestoken, maar dat nu weer op stak. En het kwetst mij tot op het bot.
Iemand in zijn omgeving (aangetrouwde familie, dus geen bloedband van hem of mij) heeft gezegd dat mijn man daar niet meer welkom is, en dat dit komt omdat er iets fouts zou zijn aan mijn houding tegenover deze man/vrouw. Deze figuur heeft dit niet persoonlijk tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Sowieso is het meer een relatie van mijn man, niet van mij – ik kom daar nooit alleen, ga enkel met mijn man mee. Het is bekend – en dat erkent mijn man ook – dat deze figuur met veel mensen problemen heeft en ruzie zoekt zonder reden.
Ik ben mij van geen kwaad bewust, er is geen onvertogen woord gevallen, maar toch is er in ene dit “probleem”.
Wat mij kwetst in deze situatie is dat mijn man meegaat in het verwijt van dit familielid. “Je vindt hem/haar nu eenmaal niet aardig en dat heb je teveel door laten schemeren”. Ik mag deze man/vrouw inderdaad niet, maar dat is omdat deze mijn man jaren geleden veel verdriet heeft gedaan. Dat weet mijn man ook en hij erkent ook dat hij verdriet heeft gehad. Sinds het weer goed was tussen hen, ben ik ook weer mee op bezoek gegaan en ik ben altijd vriendelijk en voorkomend geweest. Geholpen met dingen etc.
Desondanks ziet mijn man mij nu als mede-oorzaak van het probleem, terwijl er niet eens met mij over gesproken wordt. Ik moest van de ‘breuk’ via mijn man horen en ook mijn man is in ene niet welkom meer. Ik ben werkelijk waar nog nooit chagrijnig of onaardig geweest als hij/zij bij ons was of andersom.
Dat mijn man niet achter mij staat, is iets dat mij enorm kwetst. Hij ziet kennelijk niet mijn goede intenties, mijn welwillendheid, mijn zachtheid. En dat terwijl degene die het probleem veroorzaakt, bekend staat – ook bij hem! – als een stoker en intrigant.
Ik voel me enorm verraden. Ik heb mijn man gezegd dat hij zich moet afvragen wie er werkelijk aan zijn kant staat in het leven. Hij zegt in al zijn depressiviteit en negativiteit dat hij sowieso het gevoel heeft alleen te staan. Negeert mij nu al 2 dagen.
Ik voel me met lege handen staan en heb het gevoel dat hoeveel liefde ik ook geef en hoeveel loyaliteit ik ook toon, het nooit goed genoeg zal zijn. Dat hij door zijn PTSS en verleden nooit zal beseffen dat ik de trouwste hond ooit ben. En ik heb het gevoel dat dat niet wederzijds is en ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik weet niet eens zo goed wat ik met dit topic wil, in elk geval van me afschrijven. Misschien door reacties tot inzichten komen.
Ik heb niet om dit conflict gevraagd, ben ook zeker niet bij machte om het op te lossen.
Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi. Hij heeft PTSS en hechtingsproblematiek en is al jaren onder behandeling van psycholoog. Zo af en toe komen en vertrouwensissues om de hoek kijken. Van zijn kant. Niet qua vreemdgaan of dat soort dingen, maar of ik wel loyaal ben aan hem.
In al die jaren heb ik mij aardig weggecijferd voor hem, ruimte voor zijn problemen, begrip voor zijn depressiviteit etc. Niet dat hij dat allemaal van mij vroeg, hij is juist heel zelfstandig en onafhankelijk… Het is nu eenmaal mijn aard, en dat is niet altijd een handige eigenschap want doe mezelf er soms te kort mee (en hem mogelijk ook).
Nu speelt er iets (al langer) op gebied van vertrouwen waar ik mijn kop voor in het zand heb gestoken, maar dat nu weer op stak. En het kwetst mij tot op het bot.
Iemand in zijn omgeving (aangetrouwde familie, dus geen bloedband van hem of mij) heeft gezegd dat mijn man daar niet meer welkom is, en dat dit komt omdat er iets fouts zou zijn aan mijn houding tegenover deze man/vrouw. Deze figuur heeft dit niet persoonlijk tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Sowieso is het meer een relatie van mijn man, niet van mij – ik kom daar nooit alleen, ga enkel met mijn man mee. Het is bekend – en dat erkent mijn man ook – dat deze figuur met veel mensen problemen heeft en ruzie zoekt zonder reden.
Ik ben mij van geen kwaad bewust, er is geen onvertogen woord gevallen, maar toch is er in ene dit “probleem”.
Wat mij kwetst in deze situatie is dat mijn man meegaat in het verwijt van dit familielid. “Je vindt hem/haar nu eenmaal niet aardig en dat heb je teveel door laten schemeren”. Ik mag deze man/vrouw inderdaad niet, maar dat is omdat deze mijn man jaren geleden veel verdriet heeft gedaan. Dat weet mijn man ook en hij erkent ook dat hij verdriet heeft gehad. Sinds het weer goed was tussen hen, ben ik ook weer mee op bezoek gegaan en ik ben altijd vriendelijk en voorkomend geweest. Geholpen met dingen etc.
Desondanks ziet mijn man mij nu als mede-oorzaak van het probleem, terwijl er niet eens met mij over gesproken wordt. Ik moest van de ‘breuk’ via mijn man horen en ook mijn man is in ene niet welkom meer. Ik ben werkelijk waar nog nooit chagrijnig of onaardig geweest als hij/zij bij ons was of andersom.
Dat mijn man niet achter mij staat, is iets dat mij enorm kwetst. Hij ziet kennelijk niet mijn goede intenties, mijn welwillendheid, mijn zachtheid. En dat terwijl degene die het probleem veroorzaakt, bekend staat – ook bij hem! – als een stoker en intrigant.
Ik voel me enorm verraden. Ik heb mijn man gezegd dat hij zich moet afvragen wie er werkelijk aan zijn kant staat in het leven. Hij zegt in al zijn depressiviteit en negativiteit dat hij sowieso het gevoel heeft alleen te staan. Negeert mij nu al 2 dagen.
Ik voel me met lege handen staan en heb het gevoel dat hoeveel liefde ik ook geef en hoeveel loyaliteit ik ook toon, het nooit goed genoeg zal zijn. Dat hij door zijn PTSS en verleden nooit zal beseffen dat ik de trouwste hond ooit ben. En ik heb het gevoel dat dat niet wederzijds is en ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik weet niet eens zo goed wat ik met dit topic wil, in elk geval van me afschrijven. Misschien door reacties tot inzichten komen.
Ik heb niet om dit conflict gevraagd, ben ook zeker niet bij machte om het op te lossen.
maandag 5 november 2018 00:31
.shifty schreef: ↑05-11-2018 00:24Ik denk echt dat het nog veel simpeler is. Hij kijkt niet naar wat die man inhoudelijk betekent. Hij kijkt naar het feit dat hij wordt afgewezen waarbij jij als schuldige factor wordt aangewezen. Hij ziet alleen het resultaat en kijkt naar wat er als oorzaak wordt aangeduid, maar is niet goed in staat de situatie te nuanceren of op basis van eigen input te relativeren.
Ik denk dat je misschien vrij letterlijk naar hem moet zijn. Niet aangeven waarom jij je gekwetst voelt en verwachten dat hij op basis daarvan de juiste beslissing gaat maken. Maar zeggen dat jij van hem, om mee te beginnen, boven elke twijfel verheven wil horen dat hij voor jou kiest en niet voor meneer L. Amlul. Daarna praten we verder.
Bedankt voor het simplificeren. Zou wel eens de spijker op de kop kunnen zijn.
Zijn PTSS is gerelateerd aan zijn vader en ook hier betreft het een iets oudere man. Het zou kunnen dat hij niet met de afwijzing om kan gaan. Maakt het niet beter, maar als ik het begrijp dan scheelt dat om een of andere reden.
Dat hij onomwonden voor mij moet kiezen, heb ik hem met zoveel woorden al gezegd. Ook de eerste keer toen dit speelde.
Als ik het nóg stelliger zeg, dan is het: 'hij eruit of ik eruit'. En dat is precies mijn dilemma. Is dit erg genoeg om het zo hard te spelen? Om er de relatie op te laten stranden?
En dit is ook waarom ik nu zelfs twijfel of relatietherapie nog wel gaat werken. Hoewel dit natuurlijk standaard relatietherapie-kost is, in wezen
maandag 5 november 2018 00:40
Begin maar eens met therapie puur en alleen voor jezelf.-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 00:31.
En dit is ook waarom ik nu zelfs twijfel of relatietherapie nog wel gaat werken.
maandag 5 november 2018 00:55
Ik denk det je dat eerst helder moet hebben. Ik zou opschrijven wat hij geeft en wat hij neemt en wat jij geeft en neemt en of dit voor jou een eerlijke en prettige relatie is zo.
Het probleem zit hem niet in die kennis maar in jullie relatie. ( of eigenlijk bij je partner vooral denk ik)
maandag 5 november 2018 02:18
Het leest voor mij alsof jullie beiden in de slachtofferrol gaan zitten.
Je schrijft dat hij heel zelfstandig en onafhankelijk is, en eigenlijk helemaal niet vraagt van jou om jezelf voor hem weg te cijferen.
Dit stuk ligt echt bij jezelf lieve to.
Natuurlijk mag je in een relatie steun van elkaar verwachten,ik begrijp absoluut je teleurstelling daar in.
Waar ik bij het lezen wel een beetje moeite mee heb is dat je zijn diagnoses gebruikt als reden voor wat er voor jou mis gaat.
Ik heb zelf ptss, en in mijn vorige relatie werd ik altijd als de excuustruus gebruikt voor alles wat er mis liep.
Ik was diegene met een stempel en dat werd veelvuldig van stal gehaald om het daar op af te schuiven.
Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik de bliksemafleider was waardoor mijn ex niet naar zijn eigen aandeel hoefde te kijken.
Het is wellicht een valkuil binnen een relatie waarbij 1 persoon een diagnose draagt.
Maar het maakt je relatie wel enorm ongelijkwaardig.
Ik denk dat je er meer aan hebt om aan je eigen stuk te werken, of zoals je het zelf benoemd, je aard.
Waarom cijfer je jezelf weg als je partner er niet om vraagt? Geef je teveel ruimte aan hem en doe je jezelf daarmee tekort?
Misschien moet je stoppen met zijn gedrag te analyseren en het allemaal maar onder het vloerkleed ptss te schruiven.
Negeren heeft daar bv geen bal mee te maken, dan is gewoon een nare manier van omgaan met de ander.
Wellicht heb je het meeste last van je eigen keuzes en hoe jij met alles omgaat.
Daar doe je idd jezelf en hem mee tekort.
Ik heb zelf ook moeten leren dat wat ik aan een ander geef, niet per defintie wisselgeld is voor wat ik dan terug mag verwachten.
Je zal dan vaak teleurgesteld worden.
Ik vind idd wel dat je mag verwachten dat je man achter je staat, niet omdat jij je altijd wegcijfert, of omdat jij altijd zoveel begrip hebt voor zijn ptss.
Dat doet er eigenlijk allemaal niet toe, je mag dat verwachten omdat je zijn vrouw bent.
Ik denk dat het fijn voor je is als je zelf ook meer kan voelen wat je waard bent, en je daardoor je minder geraakt wordt wat een ander van je vindt.
Dus iemand mag je niet, soit toch? Als jij vindt dat je altijd vriendelijk en netjes bent geweest dan hoef je er toch niets mee?
Het is slechts een mening over jou, als jij die niet deelt dan leg je het gewoon naast je neer.
Je man kan jou ook niet verantwoordelijk maken voor het gedrag van een ander, dat hij ook niet meer welkom is en die persoon kennelijk jullie beiden buiten de deur wil houden, is de keuze van die persoon,niet van jou.
Terug leggen waar het hoort en dat duidelijk maken aan je man, klachten daarover hem verwijzen naar die persoon
Je schrijft dat hij heel zelfstandig en onafhankelijk is, en eigenlijk helemaal niet vraagt van jou om jezelf voor hem weg te cijferen.
Dit stuk ligt echt bij jezelf lieve to.
Natuurlijk mag je in een relatie steun van elkaar verwachten,ik begrijp absoluut je teleurstelling daar in.
Waar ik bij het lezen wel een beetje moeite mee heb is dat je zijn diagnoses gebruikt als reden voor wat er voor jou mis gaat.
Ik heb zelf ptss, en in mijn vorige relatie werd ik altijd als de excuustruus gebruikt voor alles wat er mis liep.
Ik was diegene met een stempel en dat werd veelvuldig van stal gehaald om het daar op af te schuiven.
Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik de bliksemafleider was waardoor mijn ex niet naar zijn eigen aandeel hoefde te kijken.
Het is wellicht een valkuil binnen een relatie waarbij 1 persoon een diagnose draagt.
Maar het maakt je relatie wel enorm ongelijkwaardig.
Ik denk dat je er meer aan hebt om aan je eigen stuk te werken, of zoals je het zelf benoemd, je aard.
Waarom cijfer je jezelf weg als je partner er niet om vraagt? Geef je teveel ruimte aan hem en doe je jezelf daarmee tekort?
Misschien moet je stoppen met zijn gedrag te analyseren en het allemaal maar onder het vloerkleed ptss te schruiven.
Negeren heeft daar bv geen bal mee te maken, dan is gewoon een nare manier van omgaan met de ander.
Wellicht heb je het meeste last van je eigen keuzes en hoe jij met alles omgaat.
Daar doe je idd jezelf en hem mee tekort.
Ik heb zelf ook moeten leren dat wat ik aan een ander geef, niet per defintie wisselgeld is voor wat ik dan terug mag verwachten.
Je zal dan vaak teleurgesteld worden.
Ik vind idd wel dat je mag verwachten dat je man achter je staat, niet omdat jij je altijd wegcijfert, of omdat jij altijd zoveel begrip hebt voor zijn ptss.
Dat doet er eigenlijk allemaal niet toe, je mag dat verwachten omdat je zijn vrouw bent.
Ik denk dat het fijn voor je is als je zelf ook meer kan voelen wat je waard bent, en je daardoor je minder geraakt wordt wat een ander van je vindt.
Dus iemand mag je niet, soit toch? Als jij vindt dat je altijd vriendelijk en netjes bent geweest dan hoef je er toch niets mee?
Het is slechts een mening over jou, als jij die niet deelt dan leg je het gewoon naast je neer.
Je man kan jou ook niet verantwoordelijk maken voor het gedrag van een ander, dat hij ook niet meer welkom is en die persoon kennelijk jullie beiden buiten de deur wil houden, is de keuze van die persoon,niet van jou.
Terug leggen waar het hoort en dat duidelijk maken aan je man, klachten daarover hem verwijzen naar die persoon
maandag 5 november 2018 06:28
Allereerst een-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 00:31.
Bedankt voor het simplificeren. Zou wel eens de spijker op de kop kunnen zijn.
Zijn PTSS is gerelateerd aan zijn vader en ook hier betreft het een iets oudere man. Het zou kunnen dat hij niet met de afwijzing om kan gaan. Maakt het niet beter, maar als ik het begrijp dan scheelt dat om een of andere reden.
Dat hij onomwonden voor mij moet kiezen, heb ik hem met zoveel woorden al gezegd. Ook de eerste keer toen dit speelde.
Als ik het nóg stelliger zeg, dan is het: 'hij eruit of ik eruit'. En dat is precies mijn dilemma. Is dit erg genoeg om het zo hard te spelen? Om er de relatie op te laten stranden?
En dit is ook waarom ik nu zelfs twijfel of relatietherapie nog wel gaat werken. Hoewel dit natuurlijk standaard relatietherapie-kost is, in wezen
, zwaar klote dat jij je zo voelt. Lief dappertje, als jij dit erg genoeg vindt om hard te spelen, als jij je zo rot voelt dat einde relatie in je hoofd omgaat is het erg genoeg, bedenk even hoe erg gekwetst jij je nu voelt. Als het nu niet "erg" genoeg is, hoe gekwetst moet jij je voelen om het wel "erg" genoeg te vinden? En voor wie moet het erg genoeg zijn? Voor jou? Of voor je omgeving? En wat maakt het uit dat dit "standaard" kost is voor de peut?
Neem de tijd en de rust voor jezelf en wees lief en eerlijk naar jezelf. Ga nadenken over wat jij echt wilt, wat jij nodig hebt en waar jij behoefte aan hebt. Los van wat er voor hem het beste is, los van wat je netwerk hiervan gaat vinden maar wat goed is voor jou, wat jij wilt en waar jij behoefte aan hebt. Als de conclusie is, dit wil ik niet meer dan is dat goed, pijnlijk maar goed. Wil/kun je hiervoor vechten is het ook goed. Zolang je maar de keuze maakt die voor jou de beste is.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
maandag 5 november 2018 06:41
Je zegt dat dit een oudere man betreft en dat je man PTSS heeft vanuit de relatie met zijn vader. Ik zou ervan uitgaan dat zijn verwijt niets met jou te maken heeft, maar alles met het feit dat hij blijkbaar iets zoekt/vindt in die man wat hem triggert mbt de relatie tussen hem en zijn vader. En dat hij jou de schuld geeft van het niet langer welkom zijn omdat iedere andere reden voor hem te pijnlijk is.
maandag 5 november 2018 06:56
Hoe lang mag hij zijn PTSS nog gebruiken om jou op eieren te laten lopen? Hoe lamg wil jij zn hulpverlener blijven?
Ik begrijp dat er dingen in zijn verleden gebeurd zijn waardoor hij n bepaalde angst ontwikkeld heeft. Maar hij kan jou toch niet zn hele leven daarmee lastig blijven vallen en jouw liefde "gebruiken". Op n keer moet het toch klaar zijn...
Ik begrijp dat er dingen in zijn verleden gebeurd zijn waardoor hij n bepaalde angst ontwikkeld heeft. Maar hij kan jou toch niet zn hele leven daarmee lastig blijven vallen en jouw liefde "gebruiken". Op n keer moet het toch klaar zijn...
maandag 5 november 2018 07:20
Waar bestaat de rest uit? Wat heb jij nodig om gelukkig te worden?-Kurritsj- schreef: ↑04-11-2018 23:47.
Dat klopt: volhouden heb ik genoeg geoefend. Ben ik een meester in. Nu de rest nog.
maandag 5 november 2018 07:34
Wat je ook besluit, vergeet niet jouw opstelling in de relatie.
Zoals je in je openingspost benoemde heb je als karaktereigenschap dat je jezelf wegcijfert.
Dit zal vast in jullie relatie hebben gespeeld.
Zodra je jezelf wegcijfert, ben je niet gebalanceerd bezig en krijg je geforceerd gedrag.
Het is niet voor niks dat je je tot op het bot geraakt voelde. Dat laat al zien dat dingen flink doorgeslagen zijn.
maandag 5 november 2018 07:46
Grenzen stellen en voor jezelf zorgen klinkt goed en juist.
Maar In je eigen kracht gaan staan en vandaaruit handelen is nog niet zo makkelijk.
Wel heel belangrijk en zeer belonend (op de langere termijn)
Het betekent vaak patronen doorbreken, anders reageren dan je voorheen deed, andere keuzes maken, op een andere manier naar elkaar relateren.
In het begin oncomfortabel met jezelf worden.
Misschien geven jij en je partner elkaar de mogelijkheden voor groei en kunnen jullie op een andere, nieuwe manier toch uiteindelijk verder.
Misschien kun jij een coach of relatietherapeut vinden voor jezelf.
Iemand die je leert anders in de relatie te staan. Jezelf niet meer wegcijferen.
Maar In je eigen kracht gaan staan en vandaaruit handelen is nog niet zo makkelijk.
Wel heel belangrijk en zeer belonend (op de langere termijn)
Het betekent vaak patronen doorbreken, anders reageren dan je voorheen deed, andere keuzes maken, op een andere manier naar elkaar relateren.
In het begin oncomfortabel met jezelf worden.
Misschien geven jij en je partner elkaar de mogelijkheden voor groei en kunnen jullie op een andere, nieuwe manier toch uiteindelijk verder.
Misschien kun jij een coach of relatietherapeut vinden voor jezelf.
Iemand die je leert anders in de relatie te staan. Jezelf niet meer wegcijferen.
maandag 5 november 2018 07:57
Dank jullie wel voor alle reacties. Ik kan er nu niet uitgebreid op reageren (werk enzo ). Vanavond later kom ik weer terug.
Alvast even voor Consuella; fijn dat je reageert vanuit het perspectief PTSS. Als excuus dienen voor het gegeven dat iemand ánders zijn leven niet goed loopt is gewoon k*t. Dat lijkt me heel erg om te voelen, bovenop wat er al op je bordje ligt.
Dat is wat ik me de laatste tijd ook realiseerde, zonder dit voorval, dat ik hoe het in zijn leven gaat, niet moet laten bepalen hoe mijn leven gaat. Dat mijn geluk niet afhangt van hoe gelukkig hij is. Hoe hard dit ook klinkt. Ik besefte terdege dat ik mezelf onterecht in de wachtstand hield. En dat ik zelf aan de bak moest. Daar komt dit 'akkefietje' fijn overheen...
Nog over wegcijferen en mijn karakter. Ja, dit zit in me. En nee, hij vraagt dat niet. Maar in een relatie met iemand met chronische depressie en PTSS, met alle gevolgen van dien, kan het niet anders dan dat je soms mee moet buigen of in moet leveren. Of hij dat nu vraagt of niet, of ik daar zin in heb of niet. Het is wat dat betreft soms gewoon zwaar.
). Vanavond later kom ik weer terug.Alvast even voor Consuella; fijn dat je reageert vanuit het perspectief PTSS. Als excuus dienen voor het gegeven dat iemand ánders zijn leven niet goed loopt is gewoon k*t. Dat lijkt me heel erg om te voelen, bovenop wat er al op je bordje ligt.
Dat is wat ik me de laatste tijd ook realiseerde, zonder dit voorval, dat ik hoe het in zijn leven gaat, niet moet laten bepalen hoe mijn leven gaat. Dat mijn geluk niet afhangt van hoe gelukkig hij is. Hoe hard dit ook klinkt. Ik besefte terdege dat ik mezelf onterecht in de wachtstand hield. En dat ik zelf aan de bak moest. Daar komt dit 'akkefietje' fijn overheen...
Nog over wegcijferen en mijn karakter. Ja, dit zit in me. En nee, hij vraagt dat niet. Maar in een relatie met iemand met chronische depressie en PTSS, met alle gevolgen van dien, kan het niet anders dan dat je soms mee moet buigen of in moet leveren. Of hij dat nu vraagt of niet, of ik daar zin in heb of niet. Het is wat dat betreft soms gewoon zwaar.
maandag 5 november 2018 08:01
Er valt me iets op in je OP, je schrijft dit:
"Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi."
Blijkbaar zie je het stoppen van een relatie ergens onbewust als iets dat faalt, als iets dat je 'weggooit'. Alsof je, omdat je er al 15 jaar lang zoveel hebt ingestopt, het daarom koste wat kost wil bewaren, ook al zou je er zelf bijna aan onderdoor gaan...?
"Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi."
Blijkbaar zie je het stoppen van een relatie ergens onbewust als iets dat faalt, als iets dat je 'weggooit'. Alsof je, omdat je er al 15 jaar lang zoveel hebt ingestopt, het daarom koste wat kost wil bewaren, ook al zou je er zelf bijna aan onderdoor gaan...?
maandag 5 november 2018 08:06
Goed opgemerkt Timetraveler. Het moet niet zo zijn dat je vanwege die 15 jaar nog eens 30/40 jaar blijft worstelen...
Het is ook niet eerlijk om een relatie te hebben alleen op basis daarvan, omdat het zonde is om 15 jaar weg te gooien. Je moet een relatie met iemand willen om die persoon, niet omdat het anders zonde is van de investeringen die zijn gedaan.
Het is ook niet eerlijk om een relatie te hebben alleen op basis daarvan, omdat het zonde is om 15 jaar weg te gooien. Je moet een relatie met iemand willen om die persoon, niet omdat het anders zonde is van de investeringen die zijn gedaan.
maandag 5 november 2018 08:49
Wat jou betreft hadden zowel jij als zijn vader een plek in het leven van je partner kunnen hebben.-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 00:31.
Dat hij onomwonden voor mij moet kiezen, heb ik hem met zoveel woorden al gezegd. Ook de eerste keer toen dit speelde.
Als ik het nóg stelliger zeg, dan is het: 'hij eruit of ik eruit'. En dat is precies mijn dilemma. Is dit erg genoeg om het zo hard te spelen? Om er de relatie op te laten stranden.
En waar jij je nu twijft of je hem moet laten kiezen en eventueel de relatie er op moet laten stranden heb jij eigenlijk helemaal NIETS te kiezen.
Die keuze heeft zijn vader al voor je gemaakt. Zijn vader wil dat hij kiest voor hem. Kiest je partner niet voor8 zijn vader dan zijn Julie niet welkom.
Daar kan je niet tegenop. Hij wil jou waarschijnlijk niet kwijt maar zal zijn vader nooit laten vallen.
Dus als het er echt op aankomt en zijn vader dwingt hem te kiezen dan kiest hij voor zijn vader. Jij kan alleen maar machteloos toekijken.
Als je zelf geen knoop doorhakt en bij hem weg gaat. Zal je nog lang de speelbal van hem en zijn vader blijven.
maandag 5 november 2018 09:00
maandag 5 november 2018 09:04
Ondanks dat je hebt ingeleverd en opgeofferd en jezelf weg hebt gecijferd, laat je man je nu vallen als een baksteen.
Dus die houding van jou heeft je niets gebracht. Je wordt er eerder op afgerekend dan voor beloond.
Misschien zul je je anders moeten opstellen. Misschien ga je ook wel nooit echt gelukkig worden met deze man. Misschien is hij geen geschikt relatiemateriaal meer door zijn PTTS, hoe hard dat ook is.
Hij had inderdaad achter jou moeten staan, wetende hoe jij werkelijk in elkaar steekt. Hij had beter moeten weten.
Dus die houding van jou heeft je niets gebracht. Je wordt er eerder op afgerekend dan voor beloond.
Misschien zul je je anders moeten opstellen. Misschien ga je ook wel nooit echt gelukkig worden met deze man. Misschien is hij geen geschikt relatiemateriaal meer door zijn PTTS, hoe hard dat ook is.
Hij had inderdaad achter jou moeten staan, wetende hoe jij werkelijk in elkaar steekt. Hij had beter moeten weten.
maandag 5 november 2018 09:33
Ik denk dat ik daar wel kan inkomen: jij hebt je man al die tijd geholpen als hij labiel was en jezelf weggecijferd en ineens laat hij je stikken waar hij loyaal had moeten zijn.
Ik denk dat het nooit loont om jezelf weg te cijferen voor wie dan ook. Vermoedelijk had hij dat nieteens in de gaten en dacht hij dat je dat dolgraag voor hem deed omdat je nu eenmaal een pleaser bent. Dat kan je van nu af aan dus achterwege laten en kijken wat er overblijft. Misschien krijgen jullie nu een veel betere relatie, maar er is ook grote kans dat jullie nu beiden een andere richting opgaan. Die mogelijkheid moet je onder ogen zien. Wat moet komen, komt.
Overigens vind ik dat je - tenminste uiterlijk - altijd de partij moet kiezen van je partner. Hoeft niet te vuur en te zwaard, maar je kan tenminste weigeren om er verder over te praten. Misschien gaat het dus minder goed met jullie dan je dacht en heeft jouw hulp en inschikkelijkheid niet zo goed geholpen als je dacht. Nu je dat weet; houd op met hem te ontzien en vertel hem duidelijker wat er in je omgaat.
Ik denk dat het nooit loont om jezelf weg te cijferen voor wie dan ook. Vermoedelijk had hij dat nieteens in de gaten en dacht hij dat je dat dolgraag voor hem deed omdat je nu eenmaal een pleaser bent. Dat kan je van nu af aan dus achterwege laten en kijken wat er overblijft. Misschien krijgen jullie nu een veel betere relatie, maar er is ook grote kans dat jullie nu beiden een andere richting opgaan. Die mogelijkheid moet je onder ogen zien. Wat moet komen, komt.
Overigens vind ik dat je - tenminste uiterlijk - altijd de partij moet kiezen van je partner. Hoeft niet te vuur en te zwaard, maar je kan tenminste weigeren om er verder over te praten. Misschien gaat het dus minder goed met jullie dan je dacht en heeft jouw hulp en inschikkelijkheid niet zo goed geholpen als je dacht. Nu je dat weet; houd op met hem te ontzien en vertel hem duidelijker wat er in je omgaat.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 5 november 2018 10:01
Jij had gehoopt dat hij heel goed doorhad wat je allemaal voor hem deed en je daarvoor waardeerde, maar het is andersom. Dat je jezelf altijd wegcijfert, is voor hem normaal geworden en doe je dat een keer niet, dan is dat voor hem reden om kwaad te worden.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 5 november 2018 10:28
Wat een goede samenvatting is deze post...
Daar wil ik nog wat aan toevoegen; ik heb in drie pagina's werkelijk niets gelezen dat het de moeite waard zou maken om door te gaan met een relatie met deze meneer... ook de 15 jaar samen niet, of misschien zelfs wel juist omdat je al 15 geïnvesteerd hebt en het helemaal voor niets blijkt. Want hij kiest niet voor jou, dat hoef je hem niet eens te vragen... dat blijkt uit alles. Je bent onbelangrijk voor hem en je vind je eigen belang ook ondergeschikt aan al zijn redenen om zogenaamd een speciaal geval te zijn. Het word tijd dat jij jezelf belangrijk genoeg gaat vinden. En iemand die zichzelf belangrijk vind heeft geen boodschap aan mensen die negeren een goed idee vinden.
Lorem Ipsum
maandag 5 november 2018 10:42
Wat ik me ook afvraag: stel dat je weggaat, ben je dan in zijn ogen de persoon die hem ook weer in de steek laat? Die valse beloftes heeft gedaan, die nooit echt van hem gehouden heeft, die hem nu laat vallen om zijn PTSS, enzovoort? Ben je bang dat hij dat zo ziet en je dat voor de voeten gooit en wil je alles liever dan voorkomen dat je die persoon zou zijn, in zijn ogen en misschien ook wel in de ogen van buitenstaanders?
Ik zou echt voor mezelf afwegen of die angst niet groter is dan de daadwerkelijke angst om zonder hem verder te gaan. Je bént geen onmens als je voor jezelf kiest. Niemand mag van je verwachten dat jij alles maar opoffert voor hem.
Ik zou echt voor mezelf afwegen of die angst niet groter is dan de daadwerkelijke angst om zonder hem verder te gaan. Je bént geen onmens als je voor jezelf kiest. Niemand mag van je verwachten dat jij alles maar opoffert voor hem.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
