Relaties
alle pijlers
Conflict - loyaliteit
zondag 4 november 2018 23:18
Ik zit ergens mee en heb behoefte om erover te praten. Voel me erg kwetsbaar en emotioneel hierin. Heel verdrietig. Heb behoefte aan empathische reacties, en als er dan toch een harde boodschap gegeven moet worden dan toch liefst graag op een aardige manier. 
Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi. Hij heeft PTSS en hechtingsproblematiek en is al jaren onder behandeling van psycholoog. Zo af en toe komen en vertrouwensissues om de hoek kijken. Van zijn kant. Niet qua vreemdgaan of dat soort dingen, maar of ik wel loyaal ben aan hem.
In al die jaren heb ik mij aardig weggecijferd voor hem, ruimte voor zijn problemen, begrip voor zijn depressiviteit etc. Niet dat hij dat allemaal van mij vroeg, hij is juist heel zelfstandig en onafhankelijk… Het is nu eenmaal mijn aard, en dat is niet altijd een handige eigenschap want doe mezelf er soms te kort mee (en hem mogelijk ook).
Nu speelt er iets (al langer) op gebied van vertrouwen waar ik mijn kop voor in het zand heb gestoken, maar dat nu weer op stak. En het kwetst mij tot op het bot.
Iemand in zijn omgeving (aangetrouwde familie, dus geen bloedband van hem of mij) heeft gezegd dat mijn man daar niet meer welkom is, en dat dit komt omdat er iets fouts zou zijn aan mijn houding tegenover deze man/vrouw. Deze figuur heeft dit niet persoonlijk tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Sowieso is het meer een relatie van mijn man, niet van mij – ik kom daar nooit alleen, ga enkel met mijn man mee. Het is bekend – en dat erkent mijn man ook – dat deze figuur met veel mensen problemen heeft en ruzie zoekt zonder reden.
Ik ben mij van geen kwaad bewust, er is geen onvertogen woord gevallen, maar toch is er in ene dit “probleem”.
Wat mij kwetst in deze situatie is dat mijn man meegaat in het verwijt van dit familielid. “Je vindt hem/haar nu eenmaal niet aardig en dat heb je teveel door laten schemeren”. Ik mag deze man/vrouw inderdaad niet, maar dat is omdat deze mijn man jaren geleden veel verdriet heeft gedaan. Dat weet mijn man ook en hij erkent ook dat hij verdriet heeft gehad. Sinds het weer goed was tussen hen, ben ik ook weer mee op bezoek gegaan en ik ben altijd vriendelijk en voorkomend geweest. Geholpen met dingen etc.
Desondanks ziet mijn man mij nu als mede-oorzaak van het probleem, terwijl er niet eens met mij over gesproken wordt. Ik moest van de ‘breuk’ via mijn man horen en ook mijn man is in ene niet welkom meer. Ik ben werkelijk waar nog nooit chagrijnig of onaardig geweest als hij/zij bij ons was of andersom.
Dat mijn man niet achter mij staat, is iets dat mij enorm kwetst. Hij ziet kennelijk niet mijn goede intenties, mijn welwillendheid, mijn zachtheid. En dat terwijl degene die het probleem veroorzaakt, bekend staat – ook bij hem! – als een stoker en intrigant.
Ik voel me enorm verraden. Ik heb mijn man gezegd dat hij zich moet afvragen wie er werkelijk aan zijn kant staat in het leven. Hij zegt in al zijn depressiviteit en negativiteit dat hij sowieso het gevoel heeft alleen te staan. Negeert mij nu al 2 dagen.
Ik voel me met lege handen staan en heb het gevoel dat hoeveel liefde ik ook geef en hoeveel loyaliteit ik ook toon, het nooit goed genoeg zal zijn. Dat hij door zijn PTSS en verleden nooit zal beseffen dat ik de trouwste hond ooit ben. En ik heb het gevoel dat dat niet wederzijds is en ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik weet niet eens zo goed wat ik met dit topic wil, in elk geval van me afschrijven. Misschien door reacties tot inzichten komen.
Ik heb niet om dit conflict gevraagd, ben ook zeker niet bij machte om het op te lossen.
Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi. Hij heeft PTSS en hechtingsproblematiek en is al jaren onder behandeling van psycholoog. Zo af en toe komen en vertrouwensissues om de hoek kijken. Van zijn kant. Niet qua vreemdgaan of dat soort dingen, maar of ik wel loyaal ben aan hem.
In al die jaren heb ik mij aardig weggecijferd voor hem, ruimte voor zijn problemen, begrip voor zijn depressiviteit etc. Niet dat hij dat allemaal van mij vroeg, hij is juist heel zelfstandig en onafhankelijk… Het is nu eenmaal mijn aard, en dat is niet altijd een handige eigenschap want doe mezelf er soms te kort mee (en hem mogelijk ook).
Nu speelt er iets (al langer) op gebied van vertrouwen waar ik mijn kop voor in het zand heb gestoken, maar dat nu weer op stak. En het kwetst mij tot op het bot.
Iemand in zijn omgeving (aangetrouwde familie, dus geen bloedband van hem of mij) heeft gezegd dat mijn man daar niet meer welkom is, en dat dit komt omdat er iets fouts zou zijn aan mijn houding tegenover deze man/vrouw. Deze figuur heeft dit niet persoonlijk tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Sowieso is het meer een relatie van mijn man, niet van mij – ik kom daar nooit alleen, ga enkel met mijn man mee. Het is bekend – en dat erkent mijn man ook – dat deze figuur met veel mensen problemen heeft en ruzie zoekt zonder reden.
Ik ben mij van geen kwaad bewust, er is geen onvertogen woord gevallen, maar toch is er in ene dit “probleem”.
Wat mij kwetst in deze situatie is dat mijn man meegaat in het verwijt van dit familielid. “Je vindt hem/haar nu eenmaal niet aardig en dat heb je teveel door laten schemeren”. Ik mag deze man/vrouw inderdaad niet, maar dat is omdat deze mijn man jaren geleden veel verdriet heeft gedaan. Dat weet mijn man ook en hij erkent ook dat hij verdriet heeft gehad. Sinds het weer goed was tussen hen, ben ik ook weer mee op bezoek gegaan en ik ben altijd vriendelijk en voorkomend geweest. Geholpen met dingen etc.
Desondanks ziet mijn man mij nu als mede-oorzaak van het probleem, terwijl er niet eens met mij over gesproken wordt. Ik moest van de ‘breuk’ via mijn man horen en ook mijn man is in ene niet welkom meer. Ik ben werkelijk waar nog nooit chagrijnig of onaardig geweest als hij/zij bij ons was of andersom.
Dat mijn man niet achter mij staat, is iets dat mij enorm kwetst. Hij ziet kennelijk niet mijn goede intenties, mijn welwillendheid, mijn zachtheid. En dat terwijl degene die het probleem veroorzaakt, bekend staat – ook bij hem! – als een stoker en intrigant.
Ik voel me enorm verraden. Ik heb mijn man gezegd dat hij zich moet afvragen wie er werkelijk aan zijn kant staat in het leven. Hij zegt in al zijn depressiviteit en negativiteit dat hij sowieso het gevoel heeft alleen te staan. Negeert mij nu al 2 dagen.
Ik voel me met lege handen staan en heb het gevoel dat hoeveel liefde ik ook geef en hoeveel loyaliteit ik ook toon, het nooit goed genoeg zal zijn. Dat hij door zijn PTSS en verleden nooit zal beseffen dat ik de trouwste hond ooit ben. En ik heb het gevoel dat dat niet wederzijds is en ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik weet niet eens zo goed wat ik met dit topic wil, in elk geval van me afschrijven. Misschien door reacties tot inzichten komen.
Ik heb niet om dit conflict gevraagd, ben ook zeker niet bij machte om het op te lossen.
dinsdag 6 november 2018 08:31
Misschien ben je niet zo goed in de schone schijn ophouden als je denkt? Je man zal toch wel aan je merken hoe je echt denkt over iemand of een situatie. Als je een masker ophoudt naar je man, voelt dat voor hem vast onveilig aan. Aan de andere kant, die andere persoon waar jullie niet meer welkom zijn, heeft misschien ook het een en ander aan je gemerkt en je als onoprecht beschouwd.-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 22:09Ja Shifty, dat sowieso natuurlijk. Maar zo bedoelde ik het niet.
Het zou zo makkelijk kiezen kunnen zijn voor hem, omdat de deur voor hem ook in zijn gezicht dicht is geslagen. Het is gewoon bizar, onlogisch ook. Die man heeft jaren geleden mijn man buitengesloten omdat mijn man 'niet deugde'. Hierdoor kon mijn man een paar jaar (!) een deel van zijn familie niet zien. Het is weer goedgekomen en ik heb omwille van man weer mee bewogen. Niets laten merken van wat er was gebeurd. En nu gebeurt er hetzelfde, met mij als excuus.
Maar goed, eigenlijk, eigenlijk doet dit er allemaal niet toe.
Feit is dat mijn man mij zo gemakkelijk af kan vallen. Het is al eens eerder gebeurd. Uitgepraat, maar toch. Dat kostte toen ook al veel moeite.
Ik twijfelde gisteren of ik dit topic zou openen of niet. Ben blij dat ik het wel heb gedaan. Het feit dat ik nu al zoveel troost put uit de reacties, geeft wel aan hoe weinig liefde en aandacht ik heb gehad. Het is hier één grote dorre woestijn...
Natuurlijk is het geen 15 jaar ellende geweest. Natuurlijk heeft mijn man ook mooie kanten.
Maar in 24 uur tijd, sinds het openen van dit topic, zijn er oude stukken van mijzelf boven komen drijven die ik vergeten was, had weggestopt. En begin ik het idee te krijgen dat ik wel degelijk weet wat ik wil. En nodig heb.
Ik ben alleen wel erg bang. Bang om de verkeerde beslissing te nemen. Bang dat ik dit in een vlaag van verstandsverbijstering allemaal voel. Want 3 dagen geleden nog had ik je gezegd dat ik zielsveel van deze man hou. En dat we het ondanks ups en downs samen goed hebben.
Vandaag heb ik in elk geval besloten dat ik die dingen van mijn oude ik ook gewoon weer kan gaan doen. Geen rekening meer houden met hem. De beslissing over de relatie hoeft ook nog niet nu. Als ik me over een week nog zo voel, dan is het al wat meer solide.
Overigens: ook vandaag een dag van stilte.
Wie weet trekt hij de stekker er wel uit.
dinsdag 6 november 2018 08:41
Ik waardeer het belichten van de andere kant van de zaak Kintsugi. Neem van mij aan dat dit niet het geval is.
Daarnaast speelt dit tegen een culturele achtergrond waarbij eerlijkheid en transparantie minder gewaardeerd wordt dan conformeren en 'meedoen'.
Dan nóg zou het gevolg van mijn doorschemeren buiten proporties zijn. Een echtpaar 'shunnen' voor iets dat doorschemerde?
Dat is niet logisch en niet in verhouding.
Er is een draadje los bij deze man. Mijn man geeft dat ook toe. Ik ben de zoveelste in een rij waarmee 'gebroken' moet worden.
Daarnaast speelt dit tegen een culturele achtergrond waarbij eerlijkheid en transparantie minder gewaardeerd wordt dan conformeren en 'meedoen'.
Dan nóg zou het gevolg van mijn doorschemeren buiten proporties zijn. Een echtpaar 'shunnen' voor iets dat doorschemerde?
Dat is niet logisch en niet in verhouding.
Er is een draadje los bij deze man. Mijn man geeft dat ook toe. Ik ben de zoveelste in een rij waarmee 'gebroken' moet worden.
dinsdag 6 november 2018 08:51
-Kurritsj- schreef: ↑06-11-2018 07:59Vannacht niet zo goed geslapen helaas. Wel lekker warm onder mijn dekentje blijven liggen.
Ik realiseerde me dat het enerzijds zijn onvermogen is waarom ik overweeg de stekker eruit te trekken. Maar 'erger' nog, ik zag in dat ik een (groot) deel van mezelf ben kwijtgeraakt in de relatie. En één keer 'seen' can not be 'unseen'... Ik zie niet in hoe ik dat stuk van mezelf weer terug kan halen binnen deze relatie...
(tegelijkertijd voelt er een glimmer van
En als je dit allemaal eens opschrijft voor hem? En dit:
Ik ben alleen wel erg bang. Bang om de verkeerde beslissing te nemen. Bang dat ik dit in een vlaag van verstandsverbijstering allemaal voel. Want 3 dagen geleden nog had ik je gezegd dat ik zielsveel van deze man hou. En dat we het ondanks ups en downs samen goed hebben.
Hoef je het niet uit te vechten, maar kan hij wel lezen wat het allemaal met je doet. Of zou dat alsnog niet doordringen?
dinsdag 6 november 2018 10:19
Lieve Kurritsj, ik moest huilen toen ik dit las. Ik herken veel van je verhaal, in die zin dat één enkele gebeurtenis mij heeft doen beseffen dat ik ook, precies zoals jij het benoemt, een deel van mezelf was kwijtgeraakt in de relatie. En dat je na dit inzicht niet zomaar weer terugkan. Ik wil je op het hart drukken om dóór te gaan met dit besef, inderdaad, met therapie voor jezelf, door voor jezelf op te (blijven) komen en je heel eerlijk af te vragen wat jouw aandeel in deze dynamiek was. Want jezelf wegcijferen doe je niet voor een ander, maar omdat jíj daar behoefte aan hebt, hoe paradoxaal dat ook klinkt. En daar moet je aan gaan werken. Dit is een kutsituatie, en ik wens je heel veel sterkte.-Kurritsj- schreef: ↑06-11-2018 07:59Vannacht niet zo goed geslapen helaas. Wel lekker warm onder mijn dekentje blijven liggen.
Ik realiseerde me dat het enerzijds zijn onvermogen is waarom ik overweeg de stekker eruit te trekken. Maar 'erger' nog, ik zag in dat ik een (groot) deel van mezelf ben kwijtgeraakt in de relatie. En één keer 'seen' can not be 'unseen'... Ik zie niet in hoe ik dat stuk van mezelf weer terug kan halen binnen deze relatie...
(tegelijkertijd voelt er een glimmer van
Mij helpt het op zwarte dagen om de crisis waarin ik me nu bevindt als kans te zien, als mogelijkheid voor persoonlijke groei en ontwikkeling, en die kans grijp ik met beide handen aan, want ik weet en voel dat ik er sterker uit zal komen.
bulbul wijzigde dit bericht op 06-11-2018 10:20
Reden: tikfout
Reden: tikfout
0.10% gewijzigd
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
dinsdag 6 november 2018 12:40
Mijn topic heet "Getrouwd, verliefd, een kind". De situatie is op het eerste gezicht niet zó vergelijkbaar, maar de onderliggende motieven wel degelijk, denk ik tenminste.-Kurritsj- schreef: ↑06-11-2018 12:27Ach Bulbul.
Wil je iets vertellen over dat moment van realisatie?
Hoe lang is dit geleden?
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
dinsdag 6 november 2018 21:50
Ik heb je topic gelezen Bulbul, ik geef daar apart even reactie zo.
Wat het wegcijferen mij geeft? Ik denk dat dat de voor de hand liggende redenen zijn. Hoef ik niet eens voor langs de psycholoog.
Het is ook mijn aangeleerde coping strategie vanuit mijn jeugd.
Op één of andere manier voelt het niet goed om nu uitgebreid stil te staan bij wat ik er uit haal om me weg te cijferen. Want op theoretisch niveau weet ik het allemaal wel. Te goed. Ik wil nu dicht bij mijn gevoel blijven en voelen wat er te voelen is, anders wals ik voor de zoveelste keer over mezelf heen.
Goed, nu de echte update dan.
Man en ik hebben eindelijk gepraat vanavond. Dat ging er flink pittig aan toe, maar de weg terug naar elkaar is er wel. Voor mij een belangrijk punt: mijn man heeft zélf de deur dichtgegooid bij die ander omdat hij voor mij op kwam en niet pikte wat die man over mij zei... Hij was dat alleen even 'vergeten' te vertellen aan mij (argh).
Hij vond wel nog steeds dat ik door had laten schemeren dat ik die man niet mag en dat ik hem daarmee de kans heb gegeven om een stok te vinden om mee te slaan. Tja.
Er blijven nog een heleboel dingen over om op te lossen. Er blijft over en weer onbegrip. Echt dingen die hij van mij niet begrijpt en niet wil zien (onder meer hoezeer ik me aanpas naar zijn normen/waarden/gebruiken). En zo nog wat meer dingen.
Er zijn een paar flinke pijnpunten weer op tafel gelegd.
Relatietherapie staat dus weer op de agenda. Volgende week ga ik sowieso ook met hem mee als hij gesprek met zijn eigen psycholoog heeft.
Maar ik ga ook serieus voor mezelf aan de slag.
Dat wat niet meer 'unseen' kan zijn is en blijft nu in mijn bewustzijn. Als ik kijk naar hoe ik was voor de relatie en nu. Ik mis eigenlijk zo veel. Niet per se iets dat ik hem kan verwijten. Maar ben wel van de koers afgeraakt.
Dat stukje van mezelf wil ik terug. Nu nog kijken hoe.
Wat het wegcijferen mij geeft? Ik denk dat dat de voor de hand liggende redenen zijn. Hoef ik niet eens voor langs de psycholoog.
Het is ook mijn aangeleerde coping strategie vanuit mijn jeugd.Op één of andere manier voelt het niet goed om nu uitgebreid stil te staan bij wat ik er uit haal om me weg te cijferen. Want op theoretisch niveau weet ik het allemaal wel. Te goed. Ik wil nu dicht bij mijn gevoel blijven en voelen wat er te voelen is, anders wals ik voor de zoveelste keer over mezelf heen.
Goed, nu de echte update dan.
Man en ik hebben eindelijk gepraat vanavond. Dat ging er flink pittig aan toe, maar de weg terug naar elkaar is er wel. Voor mij een belangrijk punt: mijn man heeft zélf de deur dichtgegooid bij die ander omdat hij voor mij op kwam en niet pikte wat die man over mij zei... Hij was dat alleen even 'vergeten' te vertellen aan mij (argh).
Hij vond wel nog steeds dat ik door had laten schemeren dat ik die man niet mag en dat ik hem daarmee de kans heb gegeven om een stok te vinden om mee te slaan. Tja.
Er blijven nog een heleboel dingen over om op te lossen. Er blijft over en weer onbegrip. Echt dingen die hij van mij niet begrijpt en niet wil zien (onder meer hoezeer ik me aanpas naar zijn normen/waarden/gebruiken). En zo nog wat meer dingen.
Er zijn een paar flinke pijnpunten weer op tafel gelegd.
Relatietherapie staat dus weer op de agenda. Volgende week ga ik sowieso ook met hem mee als hij gesprek met zijn eigen psycholoog heeft.
Maar ik ga ook serieus voor mezelf aan de slag.
Dat wat niet meer 'unseen' kan zijn is en blijft nu in mijn bewustzijn. Als ik kijk naar hoe ik was voor de relatie en nu. Ik mis eigenlijk zo veel. Niet per se iets dat ik hem kan verwijten. Maar ben wel van de koers afgeraakt.
Dat stukje van mezelf wil ik terug. Nu nog kijken hoe.
dinsdag 6 november 2018 22:18
.
Ja was zeker een goed gesprek.
Schaar dat 'negeren' maar onder de dingen die nog opgelost moeten worden. Hij heeft dit vaker gedaan en dat is echt niet 1-2-3 uit de wereld.
dinsdag 6 november 2018 22:43
Wat goed dat de eerste stappen tot toenadering en het uitpraten/oplossen van jullie issues zijn gezet.
Het zal geen makkelijke weg zijn en (veel) tijd nodig hebben maar als de uitkomst een betere relatie met wederzijds respect, goede communicatie en elkaar begrijpen en waarderen waarbij jullie ook je eigen identiteit en gevoelens niet uit het oog verliezen is dan is dat het dubbel en dwars waard (poeh, wat een lange onduidelijke zin
) .
Ik wens je veel sterkte en kracht toe voor de komende tijd
Het zal geen makkelijke weg zijn en (veel) tijd nodig hebben maar als de uitkomst een betere relatie met wederzijds respect, goede communicatie en elkaar begrijpen en waarderen waarbij jullie ook je eigen identiteit en gevoelens niet uit het oog verliezen is dan is dat het dubbel en dwars waard (poeh, wat een lange onduidelijke zin
) . Ik wens je veel sterkte en kracht toe voor de komende tijd
...
woensdag 7 november 2018 07:56
woensdag 7 november 2018 08:34
-Kurritsj- schreef: ↑07-11-2018 07:56Dankje CalamityCat!
En ja parbleumondieu, dat is de les.
Belangrijkste voor nu is niet: de relatie redden. Het is fijn dat we weer on speaking terms zijn, maar... belangrijkste nu is die flonkering van mezelf die ik weer terug zag, om die te voeden, groter te maken, weer terug te halen.
Dat gaat jou lukken
woensdag 7 november 2018 08:36
Het verbaast me niet dat hij dingen 'vergeten' is te vertellen. ik wilde al schrijven: "hoe weet je dat het waar is wat hij zegt dat er gebeurd is?" Hij kan je wel van alles op de mouw spelden over dat gesprek, want je was er immers niet bij. En dan kom je met een update waarin het verhaal al door hem verdraaid wordt. Hij manipuleert je en heeft enkel het beste met hemzelf voor.-Kurritsj- schreef: ↑06-11-2018 21:50
Goed, nu de echte update dan.
Man en ik hebben eindelijk gepraat vanavond. Dat ging er flink pittig aan toe, maar de weg terug naar elkaar is er wel. Voor mij een belangrijk punt: mijn man heeft zélf de deur dichtgegooid bij die ander omdat hij voor mij op kwam en niet pikte wat die man over mij zei... Hij was dat alleen even 'vergeten' te vertellen aan mij (argh).
Hij vond wel nog steeds dat ik door had laten schemeren dat ik die man niet mag en dat ik hem daarmee de kans heb gegeven om een stok te vinden om mee te slaan. Tja.
Ik denk dat je gelukkiger wordt als je hem verlaat. Het is net als met een elastiekje. Je kan hem tijdelijk misschien wat uitrekken, maar hij zal toch altijd terug willen springen naar de situatie waarin jij alles opoffert en hij jou kan gebruiken als boxbal.
woensdag 7 november 2018 09:18
Volgens mij zegt ze vrij letterlijk iets anders, namelijk dat het fijn is om weer in gesprek te zijn maar dat de relatie redden niet de prioriteit heeft. Zij is zelf nu haar prioriteit. De relatie mag bestaan onder de voorwaarde dat zij daarin optimaal zichzelf kan zijn (met glitters, toeters en bellen) en gelukkig is met wat de relatie haar te bieden heeft. Het in stand houden van de relatie ten koste daarvan is niet haar doel.
woensdag 7 november 2018 09:54
Ik hoop dat je jezelf blijft vasthouden en niet laat ondersneeuwen. Ik hoop ook dat jullie eruit komen.
Maarr... Ik zie wel wat alarmbellen. Wie is het gesprek gestart? Ik hoop dat hij het is, maar als ik kijk naar hoe ik was, ben ik bang dat jij dat was.
Daarnaast opeens een hele belangrijke twist in het verhaal? Gelukkig zijn er hier mensen die dat direct doorzien, dit is te toevallig ' vergeten' te vertellen. En misschien is het wel gebeurd, of gaat het gebeuren, maar mede door het gezeur over dat jij je afkeur teveel hebt laten doorschemeren, dat hij jou daarmee blijft aanvallen en dus afvallen, klopt het niet. Hij wil strijden en niet oplossen.
Als jij iemand die overduidelijk niet aardig is tegen notabene hém! afkeurt, is dat normaal. Daarop hoeft en mag hij jou niet aanvallen.
Waarom draait hij nu om en kan het wel?
Het lijkt erg veel op de situatie waar ik gelukkig uit ben, daarom denk ik het antwoord te weten:
Omdat hij overduidelijk voelt dat jij niet meer mee wil in zijn manipuleren.
Hij voelt haarfijn aan dat ie zijn grip op jou kwijtraakt. Ondanks alle belachelijke middelen als dat negeren die hij inzet. En jij maar begrip hebben, das nog een dingetje waar we aan moeten werken.
Nee! Dit is de allerlaatste keer dat hij het heeft gedaan. Hij is met een nare, zieke machtsstrijd bezig. Hij sleurt je weer mee in de loopgraven van zijn oorlog.
Om keer op keer truukjes met je uit te halen.
Ik weet niet of je dit kan stoppen, maar misschien is het wel tijd voor een ultimatum. Of meerdere. Want jij mag ook gelukkig zijn, gelukkig worden van een relatie en iemand naast je hebben die jou gelukkig wil maken.
En anders ben je zonder echt beter af.
En als je denkt dat je ook vaak gelukkig bent met hem, wie zorgt voor de leuke momenten? Waarschijnlijk jij. Wie zorgt voor het drama? Waarschijnlijk hij.
En als je relatie dus meer lijkt op hangen, dan klopt het dat hangen went, want alles went, zelfs hangen. Maar je merkt nu dat je er niet gelukkig van wordt. Hou dat vast, zoek naar zaken waar je wel gelukkig van wordt.
Maarr... Ik zie wel wat alarmbellen. Wie is het gesprek gestart? Ik hoop dat hij het is, maar als ik kijk naar hoe ik was, ben ik bang dat jij dat was.
Daarnaast opeens een hele belangrijke twist in het verhaal? Gelukkig zijn er hier mensen die dat direct doorzien, dit is te toevallig ' vergeten' te vertellen. En misschien is het wel gebeurd, of gaat het gebeuren, maar mede door het gezeur over dat jij je afkeur teveel hebt laten doorschemeren, dat hij jou daarmee blijft aanvallen en dus afvallen, klopt het niet. Hij wil strijden en niet oplossen.
Als jij iemand die overduidelijk niet aardig is tegen notabene hém! afkeurt, is dat normaal. Daarop hoeft en mag hij jou niet aanvallen.
Waarom draait hij nu om en kan het wel?
Het lijkt erg veel op de situatie waar ik gelukkig uit ben, daarom denk ik het antwoord te weten:
Omdat hij overduidelijk voelt dat jij niet meer mee wil in zijn manipuleren.
Hij voelt haarfijn aan dat ie zijn grip op jou kwijtraakt. Ondanks alle belachelijke middelen als dat negeren die hij inzet. En jij maar begrip hebben, das nog een dingetje waar we aan moeten werken.
Nee! Dit is de allerlaatste keer dat hij het heeft gedaan. Hij is met een nare, zieke machtsstrijd bezig. Hij sleurt je weer mee in de loopgraven van zijn oorlog.
Om keer op keer truukjes met je uit te halen.
Ik weet niet of je dit kan stoppen, maar misschien is het wel tijd voor een ultimatum. Of meerdere. Want jij mag ook gelukkig zijn, gelukkig worden van een relatie en iemand naast je hebben die jou gelukkig wil maken.
En anders ben je zonder echt beter af.
En als je denkt dat je ook vaak gelukkig bent met hem, wie zorgt voor de leuke momenten? Waarschijnlijk jij. Wie zorgt voor het drama? Waarschijnlijk hij.
En als je relatie dus meer lijkt op hangen, dan klopt het dat hangen went, want alles went, zelfs hangen. Maar je merkt nu dat je er niet gelukkig van wordt. Hou dat vast, zoek naar zaken waar je wel gelukkig van wordt.
woensdag 7 november 2018 14:41
Kijk, een mede-bloem snapt hetBloem1970 schreef: ↑07-11-2018 09:54Ik hoop dat je jezelf blijft vasthouden en niet laat ondersneeuwen. Ik hoop ook dat jullie eruit komen.
Maarr... Ik zie wel wat alarmbellen. Wie is het gesprek gestart? Ik hoop dat hij het is, maar als ik kijk naar hoe ik was, ben ik bang dat jij dat was.
Daarnaast opeens een hele belangrijke twist in het verhaal? Gelukkig zijn er hier mensen die dat direct doorzien, dit is te toevallig ' vergeten' te vertellen. En misschien is het wel gebeurd, of gaat het gebeuren, maar mede door het gezeur over dat jij je afkeur teveel hebt laten doorschemeren, dat hij jou daarmee blijft aanvallen en dus afvallen, klopt het niet. Hij wil strijden en niet oplossen.
Als jij iemand die overduidelijk niet aardig is tegen notabene hém! afkeurt, is dat normaal. Daarop hoeft en mag hij jou niet aanvallen.
Waarom draait hij nu om en kan het wel?
Het lijkt erg veel op de situatie waar ik gelukkig uit ben, daarom denk ik het antwoord te weten:
Omdat hij overduidelijk voelt dat jij niet meer mee wil in zijn manipuleren.
Hij voelt haarfijn aan dat ie zijn grip op jou kwijtraakt. Ondanks alle belachelijke middelen als dat negeren die hij inzet. En jij maar begrip hebben, das nog een dingetje waar we aan moeten werken.
Nee! Dit is de allerlaatste keer dat hij het heeft gedaan. Hij is met een nare, zieke machtsstrijd bezig. Hij sleurt je weer mee in de loopgraven van zijn oorlog.
Om keer op keer truukjes met je uit te halen.
Ik weet niet of je dit kan stoppen, maar misschien is het wel tijd voor een ultimatum. Of meerdere. Want jij mag ook gelukkig zijn, gelukkig worden van een relatie en iemand naast je hebben die jou gelukkig wil maken.
En anders ben je zonder echt beter af.
En als je denkt dat je ook vaak gelukkig bent met hem, wie zorgt voor de leuke momenten? Waarschijnlijk jij. Wie zorgt voor het drama? Waarschijnlijk hij.
En als je relatie dus meer lijkt op hangen, dan klopt het dat hangen went, want alles went, zelfs hangen. Maar je merkt nu dat je er niet gelukkig van wordt. Hou dat vast, zoek naar zaken waar je wel gelukkig van wordt.
Zijn doel is niet de relatie fijn maken, of TO gelukkig maken, maar TO weer terug in het gareel krijgen. Zelfs als ze hem tijdelijk zo ver krijgt dat hij zich liefdevol gaat gedragen (omdat ze echt op het punt van wegstaan staat en dat zijn laatste kans is), dan zal hij rancune voelen omdat het niet meer om hem alleen draait en de boel zo snel mogelijk laten versloffen.
Ik vind het alleen zonde dat TO nog een seconde aan hem besteedt ipv te beginnen aan de rest van een gelukkig leven zonder hem.
