Relaties
alle pijlers
Conflict - loyaliteit
zondag 4 november 2018 23:18
Ik zit ergens mee en heb behoefte om erover te praten. Voel me erg kwetsbaar en emotioneel hierin. Heel verdrietig. Heb behoefte aan empathische reacties, en als er dan toch een harde boodschap gegeven moet worden dan toch liefst graag op een aardige manier. 
Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi. Hij heeft PTSS en hechtingsproblematiek en is al jaren onder behandeling van psycholoog. Zo af en toe komen en vertrouwensissues om de hoek kijken. Van zijn kant. Niet qua vreemdgaan of dat soort dingen, maar of ik wel loyaal ben aan hem.
In al die jaren heb ik mij aardig weggecijferd voor hem, ruimte voor zijn problemen, begrip voor zijn depressiviteit etc. Niet dat hij dat allemaal van mij vroeg, hij is juist heel zelfstandig en onafhankelijk… Het is nu eenmaal mijn aard, en dat is niet altijd een handige eigenschap want doe mezelf er soms te kort mee (en hem mogelijk ook).
Nu speelt er iets (al langer) op gebied van vertrouwen waar ik mijn kop voor in het zand heb gestoken, maar dat nu weer op stak. En het kwetst mij tot op het bot.
Iemand in zijn omgeving (aangetrouwde familie, dus geen bloedband van hem of mij) heeft gezegd dat mijn man daar niet meer welkom is, en dat dit komt omdat er iets fouts zou zijn aan mijn houding tegenover deze man/vrouw. Deze figuur heeft dit niet persoonlijk tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Sowieso is het meer een relatie van mijn man, niet van mij – ik kom daar nooit alleen, ga enkel met mijn man mee. Het is bekend – en dat erkent mijn man ook – dat deze figuur met veel mensen problemen heeft en ruzie zoekt zonder reden.
Ik ben mij van geen kwaad bewust, er is geen onvertogen woord gevallen, maar toch is er in ene dit “probleem”.
Wat mij kwetst in deze situatie is dat mijn man meegaat in het verwijt van dit familielid. “Je vindt hem/haar nu eenmaal niet aardig en dat heb je teveel door laten schemeren”. Ik mag deze man/vrouw inderdaad niet, maar dat is omdat deze mijn man jaren geleden veel verdriet heeft gedaan. Dat weet mijn man ook en hij erkent ook dat hij verdriet heeft gehad. Sinds het weer goed was tussen hen, ben ik ook weer mee op bezoek gegaan en ik ben altijd vriendelijk en voorkomend geweest. Geholpen met dingen etc.
Desondanks ziet mijn man mij nu als mede-oorzaak van het probleem, terwijl er niet eens met mij over gesproken wordt. Ik moest van de ‘breuk’ via mijn man horen en ook mijn man is in ene niet welkom meer. Ik ben werkelijk waar nog nooit chagrijnig of onaardig geweest als hij/zij bij ons was of andersom.
Dat mijn man niet achter mij staat, is iets dat mij enorm kwetst. Hij ziet kennelijk niet mijn goede intenties, mijn welwillendheid, mijn zachtheid. En dat terwijl degene die het probleem veroorzaakt, bekend staat – ook bij hem! – als een stoker en intrigant.
Ik voel me enorm verraden. Ik heb mijn man gezegd dat hij zich moet afvragen wie er werkelijk aan zijn kant staat in het leven. Hij zegt in al zijn depressiviteit en negativiteit dat hij sowieso het gevoel heeft alleen te staan. Negeert mij nu al 2 dagen.
Ik voel me met lege handen staan en heb het gevoel dat hoeveel liefde ik ook geef en hoeveel loyaliteit ik ook toon, het nooit goed genoeg zal zijn. Dat hij door zijn PTSS en verleden nooit zal beseffen dat ik de trouwste hond ooit ben. En ik heb het gevoel dat dat niet wederzijds is en ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik weet niet eens zo goed wat ik met dit topic wil, in elk geval van me afschrijven. Misschien door reacties tot inzichten komen.
Ik heb niet om dit conflict gevraagd, ben ook zeker niet bij machte om het op te lossen.
Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi. Hij heeft PTSS en hechtingsproblematiek en is al jaren onder behandeling van psycholoog. Zo af en toe komen en vertrouwensissues om de hoek kijken. Van zijn kant. Niet qua vreemdgaan of dat soort dingen, maar of ik wel loyaal ben aan hem.
In al die jaren heb ik mij aardig weggecijferd voor hem, ruimte voor zijn problemen, begrip voor zijn depressiviteit etc. Niet dat hij dat allemaal van mij vroeg, hij is juist heel zelfstandig en onafhankelijk… Het is nu eenmaal mijn aard, en dat is niet altijd een handige eigenschap want doe mezelf er soms te kort mee (en hem mogelijk ook).
Nu speelt er iets (al langer) op gebied van vertrouwen waar ik mijn kop voor in het zand heb gestoken, maar dat nu weer op stak. En het kwetst mij tot op het bot.
Iemand in zijn omgeving (aangetrouwde familie, dus geen bloedband van hem of mij) heeft gezegd dat mijn man daar niet meer welkom is, en dat dit komt omdat er iets fouts zou zijn aan mijn houding tegenover deze man/vrouw. Deze figuur heeft dit niet persoonlijk tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Sowieso is het meer een relatie van mijn man, niet van mij – ik kom daar nooit alleen, ga enkel met mijn man mee. Het is bekend – en dat erkent mijn man ook – dat deze figuur met veel mensen problemen heeft en ruzie zoekt zonder reden.
Ik ben mij van geen kwaad bewust, er is geen onvertogen woord gevallen, maar toch is er in ene dit “probleem”.
Wat mij kwetst in deze situatie is dat mijn man meegaat in het verwijt van dit familielid. “Je vindt hem/haar nu eenmaal niet aardig en dat heb je teveel door laten schemeren”. Ik mag deze man/vrouw inderdaad niet, maar dat is omdat deze mijn man jaren geleden veel verdriet heeft gedaan. Dat weet mijn man ook en hij erkent ook dat hij verdriet heeft gehad. Sinds het weer goed was tussen hen, ben ik ook weer mee op bezoek gegaan en ik ben altijd vriendelijk en voorkomend geweest. Geholpen met dingen etc.
Desondanks ziet mijn man mij nu als mede-oorzaak van het probleem, terwijl er niet eens met mij over gesproken wordt. Ik moest van de ‘breuk’ via mijn man horen en ook mijn man is in ene niet welkom meer. Ik ben werkelijk waar nog nooit chagrijnig of onaardig geweest als hij/zij bij ons was of andersom.
Dat mijn man niet achter mij staat, is iets dat mij enorm kwetst. Hij ziet kennelijk niet mijn goede intenties, mijn welwillendheid, mijn zachtheid. En dat terwijl degene die het probleem veroorzaakt, bekend staat – ook bij hem! – als een stoker en intrigant.
Ik voel me enorm verraden. Ik heb mijn man gezegd dat hij zich moet afvragen wie er werkelijk aan zijn kant staat in het leven. Hij zegt in al zijn depressiviteit en negativiteit dat hij sowieso het gevoel heeft alleen te staan. Negeert mij nu al 2 dagen.
Ik voel me met lege handen staan en heb het gevoel dat hoeveel liefde ik ook geef en hoeveel loyaliteit ik ook toon, het nooit goed genoeg zal zijn. Dat hij door zijn PTSS en verleden nooit zal beseffen dat ik de trouwste hond ooit ben. En ik heb het gevoel dat dat niet wederzijds is en ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik weet niet eens zo goed wat ik met dit topic wil, in elk geval van me afschrijven. Misschien door reacties tot inzichten komen.
Ik heb niet om dit conflict gevraagd, ben ook zeker niet bij machte om het op te lossen.
maandag 5 november 2018 11:04
Het is een bekend verschijnsel dat als mensen zich opofferen voor iemand, dat ze er prat op kunnen gaan om op een gegeven moment bij het grof vuil te eindigen.turquasi schreef: ↑05-11-2018 10:28Wat een goede samenvatting is deze post...
Daar wil ik nog wat aan toevoegen; ik heb in drie pagina's werkelijk niets gelezen dat het de moeite waard zou maken om door te gaan met een relatie met deze meneer... ook de 15 jaar samen niet, of misschien zelfs wel juist omdat je al 15 geïnvesteerd hebt en het helemaal voor niets blijkt. Want hij kiest niet voor jou, dat hoef je hem niet eens te vragen... dat blijkt uit alles. Je bent onbelangrijk voor hem en je vind je eigen belang ook ondergeschikt aan al zijn redenen om zogenaamd een speciaal geval te zijn. Het word tijd dat jij jezelf belangrijk genoeg gaat vinden. En iemand die zichzelf belangrijk vind heeft geen boodschap aan mensen die negeren een goed idee vinden.
Mensen die zichzelf opofferen worden gezien als mensen zonder eigenwaarde en zijn dus voor niemand iets waard.
maandag 5 november 2018 12:16
-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 07:57Dank jullie wel voor alle reacties. Ik kan er nu niet uitgebreid op reageren (werk enzo
Alvast even voor Consuella; fijn dat je reageert vanuit het perspectief PTSS. Als excuus dienen voor het gegeven dat iemand ánders zijn leven niet goed loopt is gewoon k*t. Dat lijkt me heel erg om te voelen, bovenop wat er al op je bordje ligt.
Dat is wat ik me de laatste tijd ook realiseerde, zonder dit voorval, dat ik hoe het in zijn leven gaat, niet moet laten bepalen hoe mijn leven gaat. Dat mijn geluk niet afhangt van hoe gelukkig hij is. Hoe hard dit ook klinkt. Ik besefte terdege dat ik mezelf onterecht in de wachtstand hield. En dat ik zelf aan de bak moest. Daar komt dit 'akkefietje' fijn overheen...
Nog over wegcijferen en mijn karakter. Ja, dit zit in me. En nee, hij vraagt dat niet. Maar in een relatie met iemand met chronische depressie en PTSS, met alle gevolgen van dien, kan het niet anders dan dat je soms mee moet buigen of in moet leveren. Of hij dat nu vraagt of niet, of ik daar zin in heb of niet. Het is wat dat betreft soms gewoon zwaar.
Ik weet natuurlijk niet hoe zijn diagnose zich uit in het dagelijks leven.
Ik wil ook niet projecteren, want hoe het bij mij aanwezig is, kan er natuurlijk anders uit zien dan bij je man.
Zelf benoem ik eigenlijk nooit mijn diagnose .
In mijn huidige relatie word het door mijn partner ook nooit benoemt.Een verademing vergeleken met mijn eerdere ervaring.
Natuurlijk vraagt het meebuigen en respecteren hoe iemand in elkaar zit.
Mijn persoonlijk ervaring is dat ook ik mee buig, immers heeft iedereen zo zijn eigenschappen waar je rekening mee houdt of waar je samen een weg in moet vinden hoe je er samen mee omgaat zonder elkaar er in tekort te doen.
Mijn partner heeft ook het nodige meegemaakt en misschien juist omdat we allebei een rugzak meedragen ( wie niet eigenlijk) zijn we allebei heel zorgzaam naar elkaar toe.
Belangrijk in een relatie vind ik dat je elkaar ziet staan en dat er een gezonde balans is waar je rekening met elkaar houdt, maar beiden gelijkwaardig blijft.
Elkaar als persoon zien, niet als diagnose, als slachtoffer, als redder of als elkaars project.
Zeker niet als de ander daar niet om vraagt, want hoe lief en zorgzaam dat lijkt, eigenlijk zeg je ermee, jij kan dit niet/ jij kan niet zonder mijn hulp.
Wat ik denk te lezen, en corrigeer mij als het anders is.
Dat jij ongevraagd veel energie in hem steekt, wat hij wellicht niet eens nodig heeft.En hij jou het gevoel geeft dat hij jouw behoefte niet voldoende ziet.
Hebben jullie daar weleens echt goed over gesproken? Wat Julie beiden nodig hebben en wat niet?
Het lees namelijk ook als veel teleurstelling in elkaar aan beiden kanten.
Maar nogmaals, ik gok ook wat want dit wat je hier schrijft is natuurlijk maar een stukje wat je uitlicht hier en alleen jouw beleving van de relatie.
Ik heb geen compleet beeld van jullie relatie.
Hoe je nog veel van hem?
Is hij lief voor je?
Zijn er aspecten in je relatie waar je tevreden over bent en je je fijn bij voelt?
Hoe gelukkig kunnen jullie elkaar maken?
Die antwoorden hoef je mij overigens niet te geven, maar zijn wellcht vragen aan jezelf en aan elkaar.
Ik snap dat je 15 jaar ook niet zomaar aan de kant zet als je in die jaren samen ook veel moois hebt gehad met elkaar en van elkaar houdt.
Maar dat moet dan wel zo zijn natuurlijk, daar kan alleen jij jezelf antwoord op geven
maandag 5 november 2018 14:21
Jeetje TO wat een kutsituatie. Zo terecht dat dit zo groot voor je is. Het staat symbool voor wat er in grotere mate fout gaat.
Ken je het boek "Als hij maar gelukkig is"? Het kan je veel zelfinzicht verschaffen. Wellicht een eerste stap naar terug komen bij je eigen behoeftes terwijl je in de tussentijd een therapeut zoekt?
Ik wens je veel sterkte en wijsheid. Je mag er zijn
!
Ken je het boek "Als hij maar gelukkig is"? Het kan je veel zelfinzicht verschaffen. Wellicht een eerste stap naar terug komen bij je eigen behoeftes terwijl je in de tussentijd een therapeut zoekt?
Ik wens je veel sterkte en wijsheid. Je mag er zijn
!
Sterkte!
maandag 5 november 2018 17:14
Dank voor de knuffels en meeleven, dat doet echt goed.
@ Sugermiss. Het probleem speelt niet met zijn vader. Misschien dat je dat nu ook ziet als je mijn berichten herleest. Ik zou ook nooit op willen boksen tegen iemands vader of moeder, dat moet je niet willen als partner en zou ook niemand dienen.
Ik reageer later op de avond nog wat meer, ben nu even thuis maar moet zo de deur uit.
@ Sugermiss. Het probleem speelt niet met zijn vader. Misschien dat je dat nu ook ziet als je mijn berichten herleest. Ik zou ook nooit op willen boksen tegen iemands vader of moeder, dat moet je niet willen als partner en zou ook niemand dienen.
Ik reageer later op de avond nog wat meer, ben nu even thuis maar moet zo de deur uit.
maandag 5 november 2018 17:19
.Timetraveler schreef: ↑05-11-2018 08:01Er valt me iets op in je OP, je schrijft dit:
"Ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man en dat is iets dat ik niet zomaar weggooi."
Blijkbaar zie je het stoppen van een relatie ergens onbewust als iets dat faalt, als iets dat je 'weggooit'. Alsof je, omdat je er al 15 jaar lang zoveel hebt ingestopt, het daarom koste wat kost wil bewaren, ook al zou je er zelf bijna aan onderdoor gaan...?
Dat klopt ja.
Mijn ideaalbeeld is een relatie voor het leven. En dat je niet zomaar wegloopt als het moeilijk wordt.
Dat is een idee-fixe die ik misschien los moet laten.
maandag 5 november 2018 17:32
.Susan schreef: ↑05-11-2018 10:42Wat ik me ook afvraag: stel dat je weggaat, ben je dan in zijn ogen de persoon die hem ook weer in de steek laat? Die valse beloftes heeft gedaan, die nooit echt van hem gehouden heeft, die hem nu laat vallen om zijn PTSS, enzovoort? Ben je bang dat hij dat zo ziet en je dat voor de voeten gooit en wil je alles liever dan voorkomen dat je die persoon zou zijn, in zijn ogen en misschien ook wel in de ogen van buitenstaanders?
Ik zou echt voor mezelf afwegen of die angst niet groter is dan de daadwerkelijke angst om zonder hem verder te gaan. Je bént geen onmens als je voor jezelf kiest. Niemand mag van je verwachten dat jij alles maar opoffert voor hem.
Gelukkig valt die angst wel mee.
Even voor de beeldvorming: het is een stoere, zelfstandige man, die graag onafhankelijk is. Het meebuigen wat ik altijd heb gedaan was juist in dát. In hem de ruimte te geven, niet teveel aan hem te trekken ('wat ben je stil, waar denk je aan'). Hem zijn eigen pad laten bewandelen. In die zin heb ik me dus ook niet als hulpverlener opgesteld. Maar zonder dat blijft er dus nog genoeg over om jezelf in weg te cijferen. Mijn eigen behoeftes op het tweede plan.
En het is echt niet dat ik er in de voorbijgaande jaren niet over gesproken heb. Ik heb heus niet mijn mond gehouden. Niet voor niets was relatietherapie besproken.
Maar misschien heb ik nooit echt willen of kunnen beseffen hoe anders hij en ik in de relatie staan. Tot dit incident. Waarvan iemand al zei dat het heel symbolisch is voor het probleem in de relatie.
Overigens ben ik wél bang dat hij volledig van het pad af raakt als ik bij hem wegga. Maar dat is - hoeveel ik ook van hem hou - geen reden om te blijven. Wat dat betreft hou ik hem wel verantwoordelijk voor zijn eigen levensgeluk. En ik heb ook wel eens gedacht dat hij zou opleven als hij alleen komt te staan. Met de neus gedrukt worden op het feit dat hij toch écht zelf de slingers moet ophangen. Uit de slachtofferrol stappen.
In hoeverre ik in een slachtofferrol zit, weet ik niet. Daar denk ik nu over na.
@ Consuella; ik hoop dat je hiermee al iets beter inzicht krijgt in zijn PTSS en mijn rol/hulpverlener etc. Hij heeft gelukkig geen angststoornis waar hij mee 'geholpen' moet worden o.i.d. 'Alleen' ernstig en chronisch depressief. Hij praat er niet over en ik trek er niet aan. Zodra ik begin met peuteren, dan gaat de deur dicht - hij bespreekt alles alleen met zijn psycholoog.
maandag 5 november 2018 17:40
Lijkt mij dat dit een lastige situatie voor hem is ( en voor jou net zo goed) door zijn hechtingsproblematiek. Wanneer hij in deze situatie voor jou kiest, wijst hij deze persoon in principe af. Waardoor hij ook in een loyaliteitsconflict zit en eigenlijk een onmogelijke keuze voor hem.
Het lullige is dat jij als vertrouwd persoon de l*l bent. Ik denk zelf dat je in deze situatie niet veel van hem kan verwachten. De vraag is of jij dit trekt. Ik kan me namelijk voorstellen dat je veel voor hem over “moet” hebben wil je heb tevreden kunnen houden en wil en relatie mogelijk zijn. Ik denk dat je bij jezelf na moet gaan waar jou grens licht en hoeverre ke hierin mee gaat.
Het lullige is dat jij als vertrouwd persoon de l*l bent. Ik denk zelf dat je in deze situatie niet veel van hem kan verwachten. De vraag is of jij dit trekt. Ik kan me namelijk voorstellen dat je veel voor hem over “moet” hebben wil je heb tevreden kunnen houden en wil en relatie mogelijk zijn. Ik denk dat je bij jezelf na moet gaan waar jou grens licht en hoeverre ke hierin mee gaat.
anoniem_205680 wijzigde dit bericht op 05-11-2018 17:45
40.70% gewijzigd
maandag 5 november 2018 17:43
.mieksie schreef: ↑05-11-2018 17:40Lijkt mij dat dit een lastige situatie voor hem is ( en voor jou net zo goed) door zijn hechtingsproblematiek. Wanneer hij in deze situatie voor jou kiest, wijst hij deze persoon in principe af. Waardoor hij ook in een loyaliteitsconflict zit en eigenlijk een onmogelijke keuze voor hem.
Het stomme is: hij hoeft helemaal niet te kiezen. Hij is daar zelf ook al niet meer welkom ('door mij').
maandag 5 november 2018 19:57
Ik ben niet bekend met PTSS en/of chronische depresssie maar ik wil toch graag reageren.
Als ik goed gelezen heb gaat het over een loyaliteitsconflict waarbij TO tegen haar partner wordt uitgespeeld door een derde. Waarschijnlijk, en nu vul ik dit zelf in, heeft deze derde partij weet van je partners aandoening(en) en heeft jou willen raken zonder je direct aan te vallen. Naar blijkt met groot succes.
Wat ik in TO's reacties lees is dat zij haar eigen grenzen niet goed bewaakt omdat zij mee buigt op de aandoening(en) van haar partner en hierdoor overlopen wordt. Ze geeft erg veel maar krijgt niets terug, erger nog, negeren en doodzwijgen is de dank die ze krijgt.
TO, naar mijn mening kun je het beste contact opnemen met je huisarts en jouw situatie daar eens bespreken. Want dat dit meer dan ongezond is, dat is duidelijk. Vraag of het mogelijk is om je te laten verwijzen naar een goede psycholoog en/of relatietherapeut voor jezelf. Je verdient zoveel beter maar daar zal je zelf voor moeten zorgen. Duidelijke grenzen stellen en bewaken, goed zorgen voor jezelf. Maar ook leren minder te geven, en dat wat je dan geeft ook (goed) genoeg is. Een bodemloze put raakt nooit vol. Alleen jij bepaalt hoeveel je er in wilt stoppen.
Onderzoek wat jij nodig hebt, wat jouw behoeften zijn en hoe je die ingevuld wilt zien.
Je partner zal met zijn beperkingen niet veranderen. Wellicht kun je door een andere houding / duidelijke communicatie wel zorgen dat je partner actiever wordt omdat er geen sprake meer is van verwend worden. Kun je je partner met gelijke munt terugbetalen zodat hij kan ervaren hoe het voor jou is? Het is maar een ingeving, of het haalbaar is en/of kan, daar kunnen alleen ervaringsdeskundigen over oordelen.
Mocht blijken dat het trekken is aan een dood paard, ook al houd je nog zoveel van iemand, dan is de relatie verbreken het beste wat je kunt doen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Als ik goed gelezen heb gaat het over een loyaliteitsconflict waarbij TO tegen haar partner wordt uitgespeeld door een derde. Waarschijnlijk, en nu vul ik dit zelf in, heeft deze derde partij weet van je partners aandoening(en) en heeft jou willen raken zonder je direct aan te vallen. Naar blijkt met groot succes.
Wat ik in TO's reacties lees is dat zij haar eigen grenzen niet goed bewaakt omdat zij mee buigt op de aandoening(en) van haar partner en hierdoor overlopen wordt. Ze geeft erg veel maar krijgt niets terug, erger nog, negeren en doodzwijgen is de dank die ze krijgt.
TO, naar mijn mening kun je het beste contact opnemen met je huisarts en jouw situatie daar eens bespreken. Want dat dit meer dan ongezond is, dat is duidelijk. Vraag of het mogelijk is om je te laten verwijzen naar een goede psycholoog en/of relatietherapeut voor jezelf. Je verdient zoveel beter maar daar zal je zelf voor moeten zorgen. Duidelijke grenzen stellen en bewaken, goed zorgen voor jezelf. Maar ook leren minder te geven, en dat wat je dan geeft ook (goed) genoeg is. Een bodemloze put raakt nooit vol. Alleen jij bepaalt hoeveel je er in wilt stoppen.
Onderzoek wat jij nodig hebt, wat jouw behoeften zijn en hoe je die ingevuld wilt zien.
Je partner zal met zijn beperkingen niet veranderen. Wellicht kun je door een andere houding / duidelijke communicatie wel zorgen dat je partner actiever wordt omdat er geen sprake meer is van verwend worden. Kun je je partner met gelijke munt terugbetalen zodat hij kan ervaren hoe het voor jou is? Het is maar een ingeving, of het haalbaar is en/of kan, daar kunnen alleen ervaringsdeskundigen over oordelen.
Mocht blijken dat het trekken is aan een dood paard, ook al houd je nog zoveel van iemand, dan is de relatie verbreken het beste wat je kunt doen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
maandag 5 november 2018 21:39
-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 17:43.
Het stomme is: hij hoeft helemaal niet te kiezen. Hij is daar zelf ook al niet meer welkom ('door mij').
Nee. Hij moet wel kiezen in een dergelijke situatie; namelijk onvoorwaardelijk voor jou.
Het is niet zo dat hij daar niet meer welkom is door jou. Jullie zijn daar niet meer welkom. En jullie willen samen/beiden al helemaal geen voet meer over de drempel zetten bij mensen die jullie tegen elkaar uitspelen. Dat gegeven is ruimschoots asociaal genoeg om met zulke mensen niks meer te maken willen hebben. De enige passende reactie daarbij is dat jullie elkaar erkennen/waarderen/bevestigen en duidelijk afstand nemen van die lui.
maandag 5 november 2018 22:06
Je moet harder gaan denken en je moet je harder opstellen in wat je wil.
Hij stopt met zijn flauwekul van negeren en hij stopt met jou de schuld geven van achterlijk gedrag van een ander. Maak dat een voorwaarde om rustig aan verder te denken of jij deze relatie nog wil. Informeer hem over jouw voorwaarden. Ga niet meer in discussie.
Natuurlijk is dit gedrag niet acceptabel.
Hij stopt met zijn flauwekul van negeren en hij stopt met jou de schuld geven van achterlijk gedrag van een ander. Maak dat een voorwaarde om rustig aan verder te denken of jij deze relatie nog wil. Informeer hem over jouw voorwaarden. Ga niet meer in discussie.
Natuurlijk is dit gedrag niet acceptabel.
maandag 5 november 2018 22:09
Ja Shifty, dat sowieso natuurlijk. Maar zo bedoelde ik het niet.
Het zou zo makkelijk kiezen kunnen zijn voor hem, omdat de deur voor hem ook in zijn gezicht dicht is geslagen. Het is gewoon bizar, onlogisch ook. Die man heeft jaren geleden mijn man buitengesloten omdat mijn man 'niet deugde'. Hierdoor kon mijn man een paar jaar (!) een deel van zijn familie niet zien. Het is weer goedgekomen en ik heb omwille van man weer mee bewogen. Niets laten merken van wat er was gebeurd. En nu gebeurt er hetzelfde, met mij als excuus.
Maar goed, eigenlijk, eigenlijk doet dit er allemaal niet toe.
Feit is dat mijn man mij zo gemakkelijk af kan vallen. Het is al eens eerder gebeurd. Uitgepraat, maar toch. Dat kostte toen ook al veel moeite.
Ik twijfelde gisteren of ik dit topic zou openen of niet. Ben blij dat ik het wel heb gedaan. Het feit dat ik nu al zoveel troost put uit de reacties, geeft wel aan hoe weinig liefde en aandacht ik heb gehad. Het is hier één grote dorre woestijn...
Natuurlijk is het geen 15 jaar ellende geweest. Natuurlijk heeft mijn man ook mooie kanten.
Maar in 24 uur tijd, sinds het openen van dit topic, zijn er oude stukken van mijzelf boven komen drijven die ik vergeten was, had weggestopt. En begin ik het idee te krijgen dat ik wel degelijk weet wat ik wil. En nodig heb.
Ik ben alleen wel erg bang. Bang om de verkeerde beslissing te nemen. Bang dat ik dit in een vlaag van verstandsverbijstering allemaal voel. Want 3 dagen geleden nog had ik je gezegd dat ik zielsveel van deze man hou. En dat we het ondanks ups en downs samen goed hebben.
Vandaag heb ik in elk geval besloten dat ik die dingen van mijn oude ik ook gewoon weer kan gaan doen. Geen rekening meer houden met hem. De beslissing over de relatie hoeft ook nog niet nu. Als ik me over een week nog zo voel, dan is het al wat meer solide.
Overigens: ook vandaag een dag van stilte.
Wie weet trekt hij de stekker er wel uit.
Het zou zo makkelijk kiezen kunnen zijn voor hem, omdat de deur voor hem ook in zijn gezicht dicht is geslagen. Het is gewoon bizar, onlogisch ook. Die man heeft jaren geleden mijn man buitengesloten omdat mijn man 'niet deugde'. Hierdoor kon mijn man een paar jaar (!) een deel van zijn familie niet zien. Het is weer goedgekomen en ik heb omwille van man weer mee bewogen. Niets laten merken van wat er was gebeurd. En nu gebeurt er hetzelfde, met mij als excuus.
Maar goed, eigenlijk, eigenlijk doet dit er allemaal niet toe.
Feit is dat mijn man mij zo gemakkelijk af kan vallen. Het is al eens eerder gebeurd. Uitgepraat, maar toch. Dat kostte toen ook al veel moeite.
Ik twijfelde gisteren of ik dit topic zou openen of niet. Ben blij dat ik het wel heb gedaan. Het feit dat ik nu al zoveel troost put uit de reacties, geeft wel aan hoe weinig liefde en aandacht ik heb gehad. Het is hier één grote dorre woestijn...
Natuurlijk is het geen 15 jaar ellende geweest. Natuurlijk heeft mijn man ook mooie kanten.
Maar in 24 uur tijd, sinds het openen van dit topic, zijn er oude stukken van mijzelf boven komen drijven die ik vergeten was, had weggestopt. En begin ik het idee te krijgen dat ik wel degelijk weet wat ik wil. En nodig heb.
Ik ben alleen wel erg bang. Bang om de verkeerde beslissing te nemen. Bang dat ik dit in een vlaag van verstandsverbijstering allemaal voel. Want 3 dagen geleden nog had ik je gezegd dat ik zielsveel van deze man hou. En dat we het ondanks ups en downs samen goed hebben.
Vandaag heb ik in elk geval besloten dat ik die dingen van mijn oude ik ook gewoon weer kan gaan doen. Geen rekening meer houden met hem. De beslissing over de relatie hoeft ook nog niet nu. Als ik me over een week nog zo voel, dan is het al wat meer solide.
Overigens: ook vandaag een dag van stilte.
Wie weet trekt hij de stekker er wel uit.
maandag 5 november 2018 22:14
.parbleumondieu schreef: ↑05-11-2018 22:06Je moet harder gaan denken en je moet je harder opstellen in wat je wil.
Hij stopt met zijn flauwekul van negeren en hij stopt met jou de schuld geven van achterlijk gedrag van een ander. Maak dat een voorwaarde om rustig aan verder te denken of jij deze relatie nog wil. Informeer hem over jouw voorwaarden. Ga niet meer in discussie.
Natuurlijk is dit gedrag niet acceptabel.
Je hebt helemaal gelijk hoor.
Maar op dit moment zoek ik de confrontatie even niet. Het voelt goed om zelf na te kunnen denken zonder het drama van het uitpraten etc. aan te moeten gaan. Ik ben even klaar met hem, het zou me afleiden van wat ik zelf moet 'doorvoelen'. Is dat gek?
maandag 5 november 2018 22:15
maandag 5 november 2018 22:17
Over huisarts, therapeut e.d. moet ik ook even nadenken. Maar heb dit al eerder overwogen, sta er niet afwijzend tegenover.
Ik hoop dat ik voldoende op iedereen heb gereageerd. Veel van jullie zeggen hetzelfde. Ik heb zelfs mijn OP nog eens herlezen of ik het niet te gekleurd heb opgeschreven 
maar jullie boodschap is helder.
Ik hoop dat ik voldoende op iedereen heb gereageerd. Veel van jullie zeggen hetzelfde.
Ik heb zelfs mijn OP nog eens herlezen of ik het niet te gekleurd heb opgeschreven maar jullie boodschap is helder.
maandag 5 november 2018 22:18
.parbleumondieu schreef: ↑05-11-2018 22:15Nee hoor, hij trekt de stekker er niet uit. Op deze manier is voor hem veel comfortabeler. Als hij geen zin heeft praat hij niet met je en als hij wel zin heeft doet hij zijn mond weer open.
Je hebt gelijk. Voor hem is er totaal geen reden om ook maar iets te veranderen.
maandag 5 november 2018 22:27
-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 22:14.
Je hebt helemaal gelijk hoor.
Maar op dit moment zoek ik de confrontatie even niet. Het voelt goed om zelf na te kunnen denken zonder het drama van het uitpraten etc. aan te moeten gaan. Ik ben even klaar met hem, het zou me afleiden van wat ik zelf moet 'doorvoelen'. Is dat gek?
Ik vind dat niet gek, ik vind dat heel goed klinken. Maak gebruik van de stilte, door je op jezelf te richten, te onderzoeken wat jij evt nodig hebt om samen verder te gaan, of niet.
(gratis tipje: 2x enteren onder een quote, dan hoef je geen . te zetten
)
maandag 5 november 2018 22:55
Wat een verdrietige situatie Kurritsj, ik vind het heel erg dat je zo gekwetst bent. Ik zie je topic nu pas en heb niet de wijze woorden zoals velen hier maar wil je wel een hart onder de riem steken door middel van een stevige
Stel jezelf even voorop, zorg dat je genoeg slaap krijgt en ga er desnoods een paar dagen tussenuit om na te denken als je daar behoefte aan hebt. Heel veel sterkte.
Stel jezelf even voorop, zorg dat je genoeg slaap krijgt en ga er desnoods een paar dagen tussenuit om na te denken als je daar behoefte aan hebt. Heel veel sterkte.
...
maandag 5 november 2018 23:27
-Kurritsj- schreef: ↑05-11-2018 23:18Bedankt voor de tip Marana.
Ga mijn best doen CalamityCat, paar dagen weg is misschien geen gek idee!
Dat is helemaal geen gek idee. Gewoon even een paar daagjes kalibreren. En misschien eens even een goed gesprekje met een fijn familielid, vriendin of vriend?
dinsdag 6 november 2018 07:59
Vannacht niet zo goed geslapen helaas. Wel lekker warm onder mijn dekentje blijven liggen.
Ik realiseerde me dat het enerzijds zijn onvermogen is waarom ik overweeg de stekker eruit te trekken. Maar 'erger' nog, ik zag in dat ik een (groot) deel van mezelf ben kwijtgeraakt in de relatie. En één keer 'seen' can not be 'unseen'... Ik zie niet in hoe ik dat stuk van mezelf weer terug kan halen binnen deze relatie...
(tegelijkertijd voelt er een glimmer van dat ik dat stukje weer van mezelf terug zag).
Ik realiseerde me dat het enerzijds zijn onvermogen is waarom ik overweeg de stekker eruit te trekken. Maar 'erger' nog, ik zag in dat ik een (groot) deel van mezelf ben kwijtgeraakt in de relatie. En één keer 'seen' can not be 'unseen'... Ik zie niet in hoe ik dat stuk van mezelf weer terug kan halen binnen deze relatie...
(tegelijkertijd voelt er een glimmer van
dat ik dat stukje weer van mezelf terug zag).
