Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
dinsdag 16 september 2008 om 16:05
vanuit je vriend gedacht kan ik me voorstellen dat het beter gaat ; je gaat - ongeveer - op dezelfde tijd als hij naar bed ( toch ? ) , je hebt de weekenden niet meer nodig om bij te slapen ( toch ? ) waardoor hij je veel meer ziet , je hebt geen vreetbuien meer gehad , ik kan me voorstellen dat je veranderingsdrift in de keuken ook op een laag pitje staat ( waar hij nou ook niet heel erg blij van werd , toch ? ) , jullie knuffelen veel en plannen leuke dingen ....
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 september 2008 om 16:11
Objectief bekeken zijn dat ook verbeteringen, dus daar geef ik hem gelijk in. Alleen, jij ervaart dat anders..dat betekent dat jullie wat dat betreft niet op 1 lijn zitten. Misschien kunnen jullie het erover hebben, wat jij precies als verbetering ervaart en hoe hij dat ziet. Met daarbij een uitleg, over hoe en waarom dat zo is.
Zo krijg je begrip voor elkaars standpunt en weet je hoe je naar de verbetering voor beiden kunt toewerken. Hij zal nu niet snappen waarom jij je zo rot voelt, en jij snapt hem niet..
Zo krijg je begrip voor elkaars standpunt en weet je hoe je naar de verbetering voor beiden kunt toewerken. Hij zal nu niet snappen waarom jij je zo rot voelt, en jij snapt hem niet..
dinsdag 16 september 2008 om 16:15
Hulp in de huishouding komt donderdag.
Ik heb allerlei afspraken staan bij instanties en bij mijn psychiater vrijdag.
Op dat vlak kan ik denk ik even niet meer doen dan dat ik al gedaan heb en alleen maar afwachten of er wat van de grond komt.
Vandaag nog een telefonisch gesprek gehad met een traumacentrum.
Lieve behulpzame vrouw. Echter zou mijn trauma op een net iets te late leeftijd ontstaan zijn dus of ik daar wel op zijn plaats was? Moest voor de leeftijd van 8 jaar zijn,ik was 9/10,het wordt onderhand hilarisch.
Maar...ze wilde toch graag mijn contact met mijn behandelaar en mijn dossier inzien met mijn toestemming om te kijken of ze ander elders een plek wist. dat vond ik echt heel betrokken en behulpzaam overkomen.
En nu gaan jullie vast weer van je stoel vallen.
Ik denk dat ik stabieler ben dan vriend.
In die zin,dat ik meer kracht bezit en onvermijdelijke pijnlijke situaties niet ontvlucht......nou ja ook wel maar anders.
Ik kan het niet goed uitleggen.
Ik denk dat vriend wel gevormd is door issues en deels karakter.
Ik heb allerlei afspraken staan bij instanties en bij mijn psychiater vrijdag.
Op dat vlak kan ik denk ik even niet meer doen dan dat ik al gedaan heb en alleen maar afwachten of er wat van de grond komt.
Vandaag nog een telefonisch gesprek gehad met een traumacentrum.
Lieve behulpzame vrouw. Echter zou mijn trauma op een net iets te late leeftijd ontstaan zijn dus of ik daar wel op zijn plaats was? Moest voor de leeftijd van 8 jaar zijn,ik was 9/10,het wordt onderhand hilarisch.
Maar...ze wilde toch graag mijn contact met mijn behandelaar en mijn dossier inzien met mijn toestemming om te kijken of ze ander elders een plek wist. dat vond ik echt heel betrokken en behulpzaam overkomen.
En nu gaan jullie vast weer van je stoel vallen.
Ik denk dat ik stabieler ben dan vriend.
In die zin,dat ik meer kracht bezit en onvermijdelijke pijnlijke situaties niet ontvlucht......nou ja ook wel maar anders.
Ik kan het niet goed uitleggen.
Ik denk dat vriend wel gevormd is door issues en deels karakter.
dinsdag 16 september 2008 om 16:16
Ik denk dat Iry op moet passen dat ze hun relatie niet " doodpraat " ; ik geloof dat haar vriend zo iemand is die liever niets zegt als hij het niet hééééééél erg nodig vindt . En om - als het in zijn ogen wel weer leker draait - dan avond na avond alles te gaan zitten analiseren en benoemen ....
Ik denk dat zijn " ik houd niet meer van je " beter opgevat kan worden als " ik vind het niet meer zo leuk en ik heb bij God geen idee hoe ik dat moet veranderen "
Ik denk dat zijn " ik houd niet meer van je " beter opgevat kan worden als " ik vind het niet meer zo leuk en ik heb bij God geen idee hoe ik dat moet veranderen "
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 september 2008 om 16:22
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 september 2008 @ 16:16:
Ik denk dat Iry op moet passen dat ze hun relatie niet " doodpraat " ; ik geloof dat haar vriend zo iemand is die liever niets zegt als hij het niet hééééééél erg nodig vindt . En om - als het in zijn ogen wel weer leker draait - dan avond na avond alles te gaan zitten analiseren en benoemen ....
Ik denk dat zijn " ik houd niet meer van je " beter opgevat kan worden als " ik vind het niet meer zo leuk en ik heb bij God geen idee hoe ik dat moet veranderen "
Mee eens. En dat jij stabieler zou zijn is je subjectieve belevenis, maar is het ook echt zo? Ik denk dat een buitenstaander (wij allemaal dus), daar nog wel vraagtekens bij zou zetten. Goed bedoeld hoor: ik denk dat hij nogal verontwaardigd zou zijn als jij dat nu tegen hem zegt.
Maak je relatie even weer leuk, ipv alles te analyseren en zijn issues uit te spitten. Daarna kan je weer verder!
Ik denk dat Iry op moet passen dat ze hun relatie niet " doodpraat " ; ik geloof dat haar vriend zo iemand is die liever niets zegt als hij het niet hééééééél erg nodig vindt . En om - als het in zijn ogen wel weer leker draait - dan avond na avond alles te gaan zitten analiseren en benoemen ....
Ik denk dat zijn " ik houd niet meer van je " beter opgevat kan worden als " ik vind het niet meer zo leuk en ik heb bij God geen idee hoe ik dat moet veranderen "
Mee eens. En dat jij stabieler zou zijn is je subjectieve belevenis, maar is het ook echt zo? Ik denk dat een buitenstaander (wij allemaal dus), daar nog wel vraagtekens bij zou zetten. Goed bedoeld hoor: ik denk dat hij nogal verontwaardigd zou zijn als jij dat nu tegen hem zegt.
Maak je relatie even weer leuk, ipv alles te analyseren en zijn issues uit te spitten. Daarna kan je weer verder!
dinsdag 16 september 2008 om 16:23
Ik denk ook dat je op moet passen en niet iedereen " issues " moet toedichten of in therapie wil hebben .
Misschien heeft je vriend lang moeten zoeken voor hij zijn draai gevonden heeft qua werk en was studeren niet zijn ding . Misschien heeft je vriend lang gezocht naar DE vrouw , of misschien lag het aan de vrouwen die hij tóen verkoos dat die relaties geen lang leven waren beschoren .
Maar dit bedoel ik dus , Iry ; je kan nuchter zijn ( zoals ik ook vermoed dat je vriend is ) of je kan alles vanuit een therapeutische invalshoek bekijken .( en dan kan de hele wereld wel in therapie )
Misschien heeft je vriend lang moeten zoeken voor hij zijn draai gevonden heeft qua werk en was studeren niet zijn ding . Misschien heeft je vriend lang gezocht naar DE vrouw , of misschien lag het aan de vrouwen die hij tóen verkoos dat die relaties geen lang leven waren beschoren .
Maar dit bedoel ik dus , Iry ; je kan nuchter zijn ( zoals ik ook vermoed dat je vriend is ) of je kan alles vanuit een therapeutische invalshoek bekijken .( en dan kan de hele wereld wel in therapie )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 september 2008 om 16:23
Dat zijn objectief zeker verbeteringen.
En ik voel dat ook zo.
Maar...en dat steekt misschien, het komt allemaal uit mijn hoek.
Hij heeft zeker last ervaren van mijn gedrag de laatste tijd, en terecht.
Hoewel ook heel verklaarbaar.
Alleen ik had ook last van zijn gedrag,echter legde ik het op een ander vlak neer,dus gaf ik hem ruimte. Probeerde iets eruit te halen,maar er was niets,alleen dat hij graag zag dat het weer gezelliger werd in huis.
Nu ervaar ik veel last van zijn manier van omgaan met dingen.
Alleen is dat niet terug te draaien en dat is zuur.
Ik verwacht denk ik dat ik ergens op kan vertrouwen , dat hij dat laat zien,door naar zijn aandeel te kijken en er wat mee te doen.
Al brengt hij 10 bossen bloemen mee....daar krijg ik geen vetrouwen door.
Lief was hij al en is hij nog,dat is prima zoals het is.
maar wat voor een waarde heeft lief zijn als het niet uit liefde is?.
Wat is de waarde voor hem?
Ik houdt echt zoveel van dat rotjong....argh!
Ik denk teveel.
En ik voel dat ook zo.
Maar...en dat steekt misschien, het komt allemaal uit mijn hoek.
Hij heeft zeker last ervaren van mijn gedrag de laatste tijd, en terecht.
Hoewel ook heel verklaarbaar.
Alleen ik had ook last van zijn gedrag,echter legde ik het op een ander vlak neer,dus gaf ik hem ruimte. Probeerde iets eruit te halen,maar er was niets,alleen dat hij graag zag dat het weer gezelliger werd in huis.
Nu ervaar ik veel last van zijn manier van omgaan met dingen.
Alleen is dat niet terug te draaien en dat is zuur.
Ik verwacht denk ik dat ik ergens op kan vertrouwen , dat hij dat laat zien,door naar zijn aandeel te kijken en er wat mee te doen.
Al brengt hij 10 bossen bloemen mee....daar krijg ik geen vetrouwen door.
Lief was hij al en is hij nog,dat is prima zoals het is.
maar wat voor een waarde heeft lief zijn als het niet uit liefde is?.
Wat is de waarde voor hem?
Ik houdt echt zoveel van dat rotjong....argh!
Ik denk teveel.
dinsdag 16 september 2008 om 16:28
quote:iry schreef op 16 september 2008 @ 16:23:
Alleen ik had ook last van zijn gedrag,Concreet ?
Nu ervaar ik veel last van zijn manier van omgaan met dingen.Zo is hij denk altijd geweest . Maar nu valt het op ?
Ik verwacht denk ik dat ik ergens op kan vertrouwen , dat hij dat laat zien, concreet ? door naar zijn aandeel te kijken en er wat mee te doen.
.
Alleen ik had ook last van zijn gedrag,Concreet ?
Nu ervaar ik veel last van zijn manier van omgaan met dingen.Zo is hij denk altijd geweest . Maar nu valt het op ?
Ik verwacht denk ik dat ik ergens op kan vertrouwen , dat hij dat laat zien, concreet ? door naar zijn aandeel te kijken en er wat mee te doen.
.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 september 2008 om 16:31
Nee,het hoeft allemaal niet therapeutisch opgelost te worden.
Ik zoek ook niet naar issues.
Er zijn echt isssues vanuit die hoek bij vriend,ik wil daar niet teveel over zeggen.
Maar ik weet en heb genoeg gehoord en gezien.
Echter net als dat bij mij werkt en bij anderen, werkt dat ook bij hem.
een ontkennend mens is niet te helpen.
Dat ontkennen doe ik al jàren niet meer.
En ik analyseer niets met vriend,dat doe ik met jullie .
Maar ik ben het wel eens met jullie dat ik altijd alles wil en moet begrijpen om er iets mee te kunnen.
Dat zou ik eens minder moeten doen en gewoon het nemen zoals het is en geniet van de dingen die goed gaan.
Dat doe ik ook wel...maar ik begrijp het niet.
Lastig mens ben ik ook.
Claire,hij deelt met niemand iets, als hij het zou doen,ben ik ervan overtuigd dat ik de eerste persoon ben met wie hij het zou doen.
Waarom hij het niet kan?
Ik zoek ook niet naar issues.
Er zijn echt isssues vanuit die hoek bij vriend,ik wil daar niet teveel over zeggen.
Maar ik weet en heb genoeg gehoord en gezien.
Echter net als dat bij mij werkt en bij anderen, werkt dat ook bij hem.
een ontkennend mens is niet te helpen.
Dat ontkennen doe ik al jàren niet meer.
En ik analyseer niets met vriend,dat doe ik met jullie .
Maar ik ben het wel eens met jullie dat ik altijd alles wil en moet begrijpen om er iets mee te kunnen.
Dat zou ik eens minder moeten doen en gewoon het nemen zoals het is en geniet van de dingen die goed gaan.
Dat doe ik ook wel...maar ik begrijp het niet.
Lastig mens ben ik ook.
Claire,hij deelt met niemand iets, als hij het zou doen,ben ik ervan overtuigd dat ik de eerste persoon ben met wie hij het zou doen.
Waarom hij het niet kan?
dinsdag 16 september 2008 om 16:38
Kijk , als je vriend denkt ; ik ben nou eenmaal een rusteloos mens ,soit , dan kan jij wel denken en willen dat hij eens gaat spitten naar het hoe en waarom en hoe daar vanaf te komen , maar waarom eigenlijk , als hij het niet als een probleem ervaart ? Jij vindt het kennelijk een probleem omdat jij bang bent dat hij jou , vanwege zijn " issues " , laat vallen . Dus...........het is jóuw probleem en niet de zijne , geloof ik . Of denk je dat je vriend eronder lijdt ? ( dat jij eronder zou loijden als jij zo was is de vraag niet ) Of vind jij dat , omdat jij er last van hebt , je vriend er ook last van zou moeten hebben om jou minder bang te laten zijn ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 september 2008 om 16:41
wel ja, hij deelt moeilijk, ik kan begrijpen dat dat lastig is, aangezien jij graag erover wilt praten en de issues op tafel leggen.
Aan de andere kant zijn wel meer mannen zo (misschien niet in dezelfde mate), en weet ik uit ervaring hoe zwaar het is om samen te leven met iemand met een eetstoornis. Ik zou niet geamuseerd zijn als er dan ook nog eens naar mij met de vinger werd gewezen (om het sterk uit te drukken, ik weet dat je niet de bedoeling hebt te veroordelen)
. Laat het even rusten, probeer het fijn te hebben met elkaar, en daarna - als alles rustiger is - nog eens praten.
Aan de andere kant zijn wel meer mannen zo (misschien niet in dezelfde mate), en weet ik uit ervaring hoe zwaar het is om samen te leven met iemand met een eetstoornis. Ik zou niet geamuseerd zijn als er dan ook nog eens naar mij met de vinger werd gewezen (om het sterk uit te drukken, ik weet dat je niet de bedoeling hebt te veroordelen)
. Laat het even rusten, probeer het fijn te hebben met elkaar, en daarna - als alles rustiger is - nog eens praten.
dinsdag 16 september 2008 om 16:51
Als je een relatie hebt samen (en dan ook nog met kinderen als extra)
En dat lijdt eronder,dan is het ook zijn last.
Niet alleen van mij.
Stel,
Ik heb geen last van mijn eetbuien ,maar mijn relatie en gezin wel.
Hoef ik er dan maar niets aan te doen?
Omdat ik er geen last van heb?
Dan heb ik er toch ook indirect last van.
Ik wijs wel met een vinger visje,juist omdat ik weet dat het moeilijker is met iemand te leven met eetstoornis.
Daar zijn alle middelen aangereikt om hem daar in te steunen,ook van mijn kant.
Als je al die tijd vind dat dat niet nodig is,maar nu ineens zegt dat het niet gaat.
Dat vind ik.....zeer jammer,laten we het daar maar op houden.
En ik snap jullie visie omdat slechts mijn kant hier wordt geschreven.
Dat is ook niet erg,ik kan daar ook wat mee.
Maar de visie vanuit mijn omgeving ligt wat genuanceerder,omdat ze mijn vriend ook goed kennen.
En dat lijdt eronder,dan is het ook zijn last.
Niet alleen van mij.
Stel,
Ik heb geen last van mijn eetbuien ,maar mijn relatie en gezin wel.
Hoef ik er dan maar niets aan te doen?
Omdat ik er geen last van heb?
Dan heb ik er toch ook indirect last van.
Ik wijs wel met een vinger visje,juist omdat ik weet dat het moeilijker is met iemand te leven met eetstoornis.
Daar zijn alle middelen aangereikt om hem daar in te steunen,ook van mijn kant.
Als je al die tijd vind dat dat niet nodig is,maar nu ineens zegt dat het niet gaat.
Dat vind ik.....zeer jammer,laten we het daar maar op houden.
En ik snap jullie visie omdat slechts mijn kant hier wordt geschreven.
Dat is ook niet erg,ik kan daar ook wat mee.
Maar de visie vanuit mijn omgeving ligt wat genuanceerder,omdat ze mijn vriend ook goed kennen.
dinsdag 16 september 2008 om 17:06
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik bedoel alleen dat hij waarschijnlijk meer zoiets heeft van : "ik heb er meer nood aan dat jij beter wordt en deze last lichter wordt, dan te praten over mijn issues en het effect van de eetstoornis op mij en het gezin"
Zoiets als liever daden dan woorden? Ik weet het niet he, dat was gewoon mijn beleving ervan, en ik weet idd niet hou jullie situatie precies ineenzit. Ik kan me gewoon wel verplaatsen in de situatie van je vriend.
Je geeft ergens aan dat het enige dat hij eigenlijk wil (of wou) is dat het gezelliger werd in huis. Dat is logisch, dat zou ik ook in de eerste plaats willen. Dat is mijn advies, laat het kalmeren, want het is zo ongelofelijk vermoeiend voor hem. (Voor jou ook uiteraard, maar de oplossing ligt m.i. meer in jou handen dan in de zijne)
Zoiets als liever daden dan woorden? Ik weet het niet he, dat was gewoon mijn beleving ervan, en ik weet idd niet hou jullie situatie precies ineenzit. Ik kan me gewoon wel verplaatsen in de situatie van je vriend.
Je geeft ergens aan dat het enige dat hij eigenlijk wil (of wou) is dat het gezelliger werd in huis. Dat is logisch, dat zou ik ook in de eerste plaats willen. Dat is mijn advies, laat het kalmeren, want het is zo ongelofelijk vermoeiend voor hem. (Voor jou ook uiteraard, maar de oplossing ligt m.i. meer in jou handen dan in de zijne)
dinsdag 16 september 2008 om 17:07
Waarom zou ik niet mogen wijzen visje.
Niet geamuseerd?
Ik hoef toch niet alles te slikken omdat iemand het moeilijk kan hebben met mij?
Bovendien loop ik de benen onder mijn kont uit voor iedereen.
Geen aanval hoor.absoluut niet.
Maar ik ben geen hulpbehoevende waar je je handen aan vol hebt.
Ik strijd mijn strijd voor een groot deel alleen daarin.
Vriend krijgt juist alle vrijheid van mij.
Ik vraag mij gewoon af waarom je vind dat ik niet mijn grens aan mag geven bij vriend.
Niet geamuseerd?
Ik hoef toch niet alles te slikken omdat iemand het moeilijk kan hebben met mij?
Bovendien loop ik de benen onder mijn kont uit voor iedereen.
Geen aanval hoor.absoluut niet.
Maar ik ben geen hulpbehoevende waar je je handen aan vol hebt.
Ik strijd mijn strijd voor een groot deel alleen daarin.
Vriend krijgt juist alle vrijheid van mij.
Ik vraag mij gewoon af waarom je vind dat ik niet mijn grens aan mag geven bij vriend.
dinsdag 16 september 2008 om 17:15
ik wil je niet aanvallen, ik zeg je gewoon hoe ik het beleefde omm samen te leven met iemand met een eetstoornis (mijn zus)(trouwens ook onderliggende psychische problematiek.
Ik vond het enorm zwaar, ook al wist ik wel dat ik niet kon 'redden', en ook al streed zij haar strijd waarschijnlijk ook grotendeels alleen.
Ik en mijn ouders hadden er op dat ogenblik gewoon geen enkele behoefte aan om te horen dat wij mogelijks instabieler waren, en dat wij erg veel issues zouden hebben. Mijn eerste zorg was: situatie normaliseren en terug gezelliger thuis, en dan zullen we wel zien of er nog te bespreken issues zijn.
Eerst het probleem aanpakken dat op iedereen drukt, en dan verder, dat bedoel ik.
Ik wil gewoon zeggen dat ik begrijp dat je vriend er niet al te diep op wil ingaan. Dit betekent niet dat jij over je heen moet laten lopen uiteraard.
Maar het feit dat jij je strijd voor een groot deel alleen vecht, betekent niet dat je familie niet in stilte meevecht, en het voor hen ook een zwaar gewicht is om te dragen. Misschien wil je vriend daar nu net niet over praten met jou, omdat de oplossing in zijn ogen eigenlijk ligt in daden, niet in woorden.
Ik vond het enorm zwaar, ook al wist ik wel dat ik niet kon 'redden', en ook al streed zij haar strijd waarschijnlijk ook grotendeels alleen.
Ik en mijn ouders hadden er op dat ogenblik gewoon geen enkele behoefte aan om te horen dat wij mogelijks instabieler waren, en dat wij erg veel issues zouden hebben. Mijn eerste zorg was: situatie normaliseren en terug gezelliger thuis, en dan zullen we wel zien of er nog te bespreken issues zijn.
Eerst het probleem aanpakken dat op iedereen drukt, en dan verder, dat bedoel ik.
Ik wil gewoon zeggen dat ik begrijp dat je vriend er niet al te diep op wil ingaan. Dit betekent niet dat jij over je heen moet laten lopen uiteraard.
Maar het feit dat jij je strijd voor een groot deel alleen vecht, betekent niet dat je familie niet in stilte meevecht, en het voor hen ook een zwaar gewicht is om te dragen. Misschien wil je vriend daar nu net niet over praten met jou, omdat de oplossing in zijn ogen eigenlijk ligt in daden, niet in woorden.
dinsdag 16 september 2008 om 17:17
Dat wilde ik ook,dat het gezelliger werd.
Maar daar moet je samen voor zijn.
De last werd voor een groot deel op mijn schouders gelegd,terwijl ik net in een situatie was beland waarin ik het moeilijk had met mijzelf.
Dat was nogal een enorme draaglast voor mij.
Dat beseft hij nu ook, en ik zie dat hij het nu ziet hoe zwaar het is geweest alle rompslomp en toch de moeder blijven die de kids nodig hebben.
Hoeveel energie dat heeft genomen van mij.
Dat is denk ik wat ik miste aan hem,dat de gezelligheid ook door hem werd gecreeerd,o.a door wat lasten van mij weg te nemen.
De draaglast iest beter verdelen omdat je samen bent.
Dat de oplossing voor een groot deel bij mij ligt.
Misschien wel en is dat niet anders.
De oplossing die bij hem lag is immers al voorbij.
En toch......het is moelijk te verteren dat ik het op mijn bord krijg,het voelt niet eerlijk.
Maar daar moet je samen voor zijn.
De last werd voor een groot deel op mijn schouders gelegd,terwijl ik net in een situatie was beland waarin ik het moeilijk had met mijzelf.
Dat was nogal een enorme draaglast voor mij.
Dat beseft hij nu ook, en ik zie dat hij het nu ziet hoe zwaar het is geweest alle rompslomp en toch de moeder blijven die de kids nodig hebben.
Hoeveel energie dat heeft genomen van mij.
Dat is denk ik wat ik miste aan hem,dat de gezelligheid ook door hem werd gecreeerd,o.a door wat lasten van mij weg te nemen.
De draaglast iest beter verdelen omdat je samen bent.
Dat de oplossing voor een groot deel bij mij ligt.
Misschien wel en is dat niet anders.
De oplossing die bij hem lag is immers al voorbij.
En toch......het is moelijk te verteren dat ik het op mijn bord krijg,het voelt niet eerlijk.
dinsdag 16 september 2008 om 17:21
Dat begrijp ik, en uiteraard hoort je vriend je te steunen. Ik meen begrepen te hebben dat je net een moeilijke periode door hebt gemaakt. Misschien kan hij dat niet meer aan? Misschien wil hij net daarom alleen maar dat het rustig is en gezellig? Misschien staat hij nu op het punt te breken, en is zijn enige manier om er mee om te gaan, afstand te nemen?
Vandaar dat ik bedoel dat de zaken even tot rust brengen kunnen helpen. Misschien voelen jullie je allebei beter en sterker, als je even probeert rust te nemen en terug fijne dingen te doen?
Vandaar dat ik bedoel dat de zaken even tot rust brengen kunnen helpen. Misschien voelen jullie je allebei beter en sterker, als je even probeert rust te nemen en terug fijne dingen te doen?
dinsdag 16 september 2008 om 17:25
Maar dat is juist wat ik moeilijk begrijp visje.
We leven al 8 jaar samen,hij leeft met mij vanaf het begin met mijn problematiek.
De grootste hobbels daarin zijn we allang voorbij.
Ik denk dat de problemen van nu helemaal niet zozeer daar vandaan komen.
Deels wel.
Maar de grootste spanningsfactor ligt m.i heel ergens anders.
Waarom moet ik altijd als excuus naar voren geduwd worden.
Er liggen vermoedens door anderen in mijn omgeving dat hij zich erachter veschuilt.
En dat maakt het lastig dat hij niet praat.
Ik overigens ook niet,want dat heeft nu geen nut,het moet ook van zijn kant komen.
Ik doe nu mijn deel zo goed mogelijk, zijn deel ligt bij hem.
Hopelijk komen we elkaar samen weer tegen.
Tot die tijd focus ik inderdaad mij vooral op het leuk maken thuis en leuke dingen doen.
Maar mijn gedachtes en angsten en verdriet etc.. gooi ik hier neer.
Het zal niet altijd reeel zijn en totaal niet kloppen op zijn tijd.
Het zijn slechts de dingen waar ik over nadenk.
We leven al 8 jaar samen,hij leeft met mij vanaf het begin met mijn problematiek.
De grootste hobbels daarin zijn we allang voorbij.
Ik denk dat de problemen van nu helemaal niet zozeer daar vandaan komen.
Deels wel.
Maar de grootste spanningsfactor ligt m.i heel ergens anders.
Waarom moet ik altijd als excuus naar voren geduwd worden.
Er liggen vermoedens door anderen in mijn omgeving dat hij zich erachter veschuilt.
En dat maakt het lastig dat hij niet praat.
Ik overigens ook niet,want dat heeft nu geen nut,het moet ook van zijn kant komen.
Ik doe nu mijn deel zo goed mogelijk, zijn deel ligt bij hem.
Hopelijk komen we elkaar samen weer tegen.
Tot die tijd focus ik inderdaad mij vooral op het leuk maken thuis en leuke dingen doen.
Maar mijn gedachtes en angsten en verdriet etc.. gooi ik hier neer.
Het zal niet altijd reeel zijn en totaal niet kloppen op zijn tijd.
Het zijn slechts de dingen waar ik over nadenk.
dinsdag 16 september 2008 om 17:48
En daar zag ik ook alle positieve dingen eigenlijk bgb.
Hij had eindelijk zijn draai gevonden qua werk.
Echter kwamen daar allerlei organisatorische veranderingen en is zijn plaats nog altijd onzeker.
Is het dan gek dat ik denk..hmmm.. wat kut voor hem.
Vragen hoe het gaat? kan ik steunen? hoe ziet hij dat? hoe denk je het in de toekomst op te vangen?
Hoe gaan we dat fincieel ondervangen.
Goh...wat ongelooflijk rot moet je je voelen.
Maar nee...dat was niet.
Eindelijk een huis wat echt van samen was,een enorme heftige tijd de hele verhuizing en verbouwing en voor mij een moeilijke gewenningstijd.
Ik dacht echt dat we een nieuw startpunt hadden,alles begon te kloppen.
Ik moest weer aan de slag met mijzelf,dat was ik al maar zoals al beschreven geen medewerking.
In deze tijd kwamen er behoorlijk wat heftige dingen tussendoor voor hem, en de kinderen hadden behoorlijk wat zorg nodig door wat dingen.
Weinig ruimte voor ons.
Ik heb hem alle ontspanning en ruimte en vrije tijd gegeven om van zich af te blazen.
Omdat ik dacht dat dat goed was,maar daarmee heb ik mijn draaglast natuurlijk ook verhoogd.
We hebben elkaars grenzen niet gezien.
En niet aangegeven.
Alleen stopt het houden van bij mij niet binnen een paar maanden.
Bij hem wel...daar zit mijn grootste onbegrip.
Verder klink ik misschien heel negatief.
Dat is slechts dat deel.
Daarom worstel ik ook zo met mijn gevoel. Ik houd onwijs veel van hem,maar kan dat deel van hem daar niet in plaatsen op dit moment.
Ik weet niet eens meer wat ik zelf wil.
Hij had eindelijk zijn draai gevonden qua werk.
Echter kwamen daar allerlei organisatorische veranderingen en is zijn plaats nog altijd onzeker.
Is het dan gek dat ik denk..hmmm.. wat kut voor hem.
Vragen hoe het gaat? kan ik steunen? hoe ziet hij dat? hoe denk je het in de toekomst op te vangen?
Hoe gaan we dat fincieel ondervangen.
Goh...wat ongelooflijk rot moet je je voelen.
Maar nee...dat was niet.
Eindelijk een huis wat echt van samen was,een enorme heftige tijd de hele verhuizing en verbouwing en voor mij een moeilijke gewenningstijd.
Ik dacht echt dat we een nieuw startpunt hadden,alles begon te kloppen.
Ik moest weer aan de slag met mijzelf,dat was ik al maar zoals al beschreven geen medewerking.
In deze tijd kwamen er behoorlijk wat heftige dingen tussendoor voor hem, en de kinderen hadden behoorlijk wat zorg nodig door wat dingen.
Weinig ruimte voor ons.
Ik heb hem alle ontspanning en ruimte en vrije tijd gegeven om van zich af te blazen.
Omdat ik dacht dat dat goed was,maar daarmee heb ik mijn draaglast natuurlijk ook verhoogd.
We hebben elkaars grenzen niet gezien.
En niet aangegeven.
Alleen stopt het houden van bij mij niet binnen een paar maanden.
Bij hem wel...daar zit mijn grootste onbegrip.
Verder klink ik misschien heel negatief.
Dat is slechts dat deel.
Daarom worstel ik ook zo met mijn gevoel. Ik houd onwijs veel van hem,maar kan dat deel van hem daar niet in plaatsen op dit moment.
Ik weet niet eens meer wat ik zelf wil.
dinsdag 16 september 2008 om 20:10
Lieve Iry,
ik zou graag iets willen schrijven wat je tot steun kan zijn en vooral het gevoel van (wederzijds) onbegrip weg kan nemen maar ik kan gewoonweg niets verzinnen...
Jullie draaien eigenlijk in een cirkeltje rond en zien beide niet de mogelijkheid om dat te doorbreken. Jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar, hier liep het voor mij ook steeds op vast.
Ik kan je alleen maar heel veel wijsheid wensen.
Liefs, Em
ik zou graag iets willen schrijven wat je tot steun kan zijn en vooral het gevoel van (wederzijds) onbegrip weg kan nemen maar ik kan gewoonweg niets verzinnen...
Jullie draaien eigenlijk in een cirkeltje rond en zien beide niet de mogelijkheid om dat te doorbreken. Jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar, hier liep het voor mij ook steeds op vast.
Ik kan je alleen maar heel veel wijsheid wensen.
Liefs, Em
dinsdag 16 september 2008 om 23:26
Ik denk (maar kan het mis hebben) dat ik je heel goed begrijp Iry. Dat jij nu tegen hetzelfde aanloopt als ik een aantal jaren terug. En ik begrijp ook de reacties, ik heb toen ook regelmatig gesprekken gehad en dat ik de rusteloze leek, de vragende, de-geen-vrede-hebbende met een situatie die toch best ok was relationeel gezien?
Misschien dat ik er teveel vanuit mijn perspectief naar kijk, dat kan goed. Maar ik weet nu dat wat ik toen instinctief voelde en waar ik tegen vocht, de diepe leegte, diepe onvrede was die mijn man altijd ervaren heeft. Hij oogt niet zo, het heeft lang geduurd voordat dat eruit kwam. En zoiets vreet je relatie op. Geeft je het gevoel dat je partner je niet ziet, niet registreert. Geeft je een groot en ellendig gevoel van eenzaamheid.
En het moeilijke was dat ik makkelijk verantwoordelijkheid naar me toe trok. Ik met mijn kutjeugd, mijn eetstoornis, mijn onzekerheden, geen wonder dat hij daarop stukliep. En ik er maar aan werken om zo leefbaar mogelijk te zijn (waar ik heel blij om ben trouwens). En het loste niets op. Want de essentie van het probleem zat toch in hem, alleen was ik een meer in het oog springende mogelijkheid voor de problemen.
Hiermee bedoel ik niet dat de dingen waar jij mee worstelt of waar ik mee geworsteld heb geen impressie maken op een relatie. Natuurlijk wel. Maar ik begrijp je zo wanneer je zegt dat je het gevoel hebt dat jij in feite sterker, stabieler bent. Dat je dingen aangaat. En hij niet.
Pas nu, nu mijn man heeft gezien dat een groot stuk van het probleem in hem zit, is het relatieprobleem grotendeels weg. Omdat er in feite helemaal geen relatieprobleem was. Dat is heel gek. Het gaat niet over schuld en boete. Maar wel over samen een wisselwerking, een relatie mogelijk maken. Als 1 van de twee daarin niet tegemoet komt, in feite in zichzelf blijft zitten loopt dat dood. Dat moet je idd samen doen.
Ik zit te dubben of ik dit moet posten want dit is zo erg gereageerd vanuit mijn eigen ervaringen. Het is daardoor gekleurd. Maar toch herken ik je verwarring, je zoeken, je verlorenheid erin.
Misschien dat ik er teveel vanuit mijn perspectief naar kijk, dat kan goed. Maar ik weet nu dat wat ik toen instinctief voelde en waar ik tegen vocht, de diepe leegte, diepe onvrede was die mijn man altijd ervaren heeft. Hij oogt niet zo, het heeft lang geduurd voordat dat eruit kwam. En zoiets vreet je relatie op. Geeft je het gevoel dat je partner je niet ziet, niet registreert. Geeft je een groot en ellendig gevoel van eenzaamheid.
En het moeilijke was dat ik makkelijk verantwoordelijkheid naar me toe trok. Ik met mijn kutjeugd, mijn eetstoornis, mijn onzekerheden, geen wonder dat hij daarop stukliep. En ik er maar aan werken om zo leefbaar mogelijk te zijn (waar ik heel blij om ben trouwens). En het loste niets op. Want de essentie van het probleem zat toch in hem, alleen was ik een meer in het oog springende mogelijkheid voor de problemen.
Hiermee bedoel ik niet dat de dingen waar jij mee worstelt of waar ik mee geworsteld heb geen impressie maken op een relatie. Natuurlijk wel. Maar ik begrijp je zo wanneer je zegt dat je het gevoel hebt dat jij in feite sterker, stabieler bent. Dat je dingen aangaat. En hij niet.
Pas nu, nu mijn man heeft gezien dat een groot stuk van het probleem in hem zit, is het relatieprobleem grotendeels weg. Omdat er in feite helemaal geen relatieprobleem was. Dat is heel gek. Het gaat niet over schuld en boete. Maar wel over samen een wisselwerking, een relatie mogelijk maken. Als 1 van de twee daarin niet tegemoet komt, in feite in zichzelf blijft zitten loopt dat dood. Dat moet je idd samen doen.
Ik zit te dubben of ik dit moet posten want dit is zo erg gereageerd vanuit mijn eigen ervaringen. Het is daardoor gekleurd. Maar toch herken ik je verwarring, je zoeken, je verlorenheid erin.
dinsdag 16 september 2008 om 23:34
Ik zit nog even mijn laatste posts door te lezen en zie dat ik wel aan iets voorbij ga.
Dat is niet eerlijk van mij.
De draaglast was voor vriend ook hoog de laatste tijd.
Eigenlijk voor een groot deel dezelfde factoren als bij mij.
Deels andere heftige issues waar ik hem zo graag in wilde steunen,maar hem moeilijk kon bereiken.
Ik denk overigens dat hij zelf moeilijk bij zijn gevoel kan komen,onmogelijk voor mij om dat gevoel dan te kunnen delen.
Normaal ben ik diegene binnen de relatie die de gevoelskwesties opvangt,zorgt en stuurt.
Vriend zorgt ook,regelt de praktische kanten.
De natuurlijk gevormde taken ontspoorden bij beide op het moment dat er allerlei stressfactoren bij kwamen kijken.
Dat wekte irritaties op.
Ik verlies mijn kracht door allerlei beweging in mijn psyche,maar het ggz geeft geen gehoor aan mijn noodkreet.
Vriend verliest zijn liefde voor mij,maar zegt niets.
Zoiets?
Gatver,dat stomme denken en geanalyseer.
Ik ben niet meer de liefde van vriend en dat voelt zo intens verdrietig.
Het heeft geen zin om na te denken,om het te begrijpen, het doet hoe dan ook pijn.
Dat is niet eerlijk van mij.
De draaglast was voor vriend ook hoog de laatste tijd.
Eigenlijk voor een groot deel dezelfde factoren als bij mij.
Deels andere heftige issues waar ik hem zo graag in wilde steunen,maar hem moeilijk kon bereiken.
Ik denk overigens dat hij zelf moeilijk bij zijn gevoel kan komen,onmogelijk voor mij om dat gevoel dan te kunnen delen.
Normaal ben ik diegene binnen de relatie die de gevoelskwesties opvangt,zorgt en stuurt.
Vriend zorgt ook,regelt de praktische kanten.
De natuurlijk gevormde taken ontspoorden bij beide op het moment dat er allerlei stressfactoren bij kwamen kijken.
Dat wekte irritaties op.
Ik verlies mijn kracht door allerlei beweging in mijn psyche,maar het ggz geeft geen gehoor aan mijn noodkreet.
Vriend verliest zijn liefde voor mij,maar zegt niets.
Zoiets?
Gatver,dat stomme denken en geanalyseer.
Ik ben niet meer de liefde van vriend en dat voelt zo intens verdrietig.
Het heeft geen zin om na te denken,om het te begrijpen, het doet hoe dan ook pijn.
dinsdag 16 september 2008 om 23:41
Visje,
Het woord stabiel kan ik beter vervangen door kracht.
Ik weet niet hoe de situatie met je zus precies was natuurlijk (evenal zeer heftig,hoe dan ook).
Ik weet dat mijn omgeving een stille strijd meeleverd.
Het is wel zo dat ik al heel wat heb overwonnen in de loop der jaren.
De eetstoornis is nog steeds wel nadrukkelijk aanwezig,maar de heftigste periodes daarin zijn al achter ons.
Ik wil wel dat het minder aanwezig is want iedereen heeft daar last van en ik lijd daaronder.
Vandaar dat ik de zoektocht weer ingezet heb.
Ik geef niet op,ik breek niet zo snel.
Dat bedoel ik misschien.Dat is idd niet stabiel maar kracht.
Het woord stabiel kan ik beter vervangen door kracht.
Ik weet niet hoe de situatie met je zus precies was natuurlijk (evenal zeer heftig,hoe dan ook).
Ik weet dat mijn omgeving een stille strijd meeleverd.
Het is wel zo dat ik al heel wat heb overwonnen in de loop der jaren.
De eetstoornis is nog steeds wel nadrukkelijk aanwezig,maar de heftigste periodes daarin zijn al achter ons.
Ik wil wel dat het minder aanwezig is want iedereen heeft daar last van en ik lijd daaronder.
Vandaar dat ik de zoektocht weer ingezet heb.
Ik geef niet op,ik breek niet zo snel.
Dat bedoel ik misschien.Dat is idd niet stabiel maar kracht.
