Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 15 oktober 2008 om 10:45
quote:Elmervrouw schreef op 15 oktober 2008 @ 10:29:
[...]
Gewoon ZIJN dus...... ik wil het ook.
Dat dat genoeg is. Dat ik dat ook voel.
Dat ik niets meer hoef te bewijzen, ook niet aan mezelf.
Dat ik er gewoon mag zijn.
Aaaaahh. Wat verlang ik daarnaar..........
Wouldn't that be great?
Gewoon mogen zijn.
Mss. belemmeren we ons zelf wel daarin.
Dat is een kunst om los te laten dat we onszelf toestaan ook om te zijn.
[...]
Gewoon ZIJN dus...... ik wil het ook.
Dat dat genoeg is. Dat ik dat ook voel.
Dat ik niets meer hoef te bewijzen, ook niet aan mezelf.
Dat ik er gewoon mag zijn.
Aaaaahh. Wat verlang ik daarnaar..........
Wouldn't that be great?
Gewoon mogen zijn.
Mss. belemmeren we ons zelf wel daarin.
Dat is een kunst om los te laten dat we onszelf toestaan ook om te zijn.
woensdag 15 oktober 2008 om 11:08
woensdag 15 oktober 2008 om 12:49
Het gaat goed hoor Feli! (en ik voelde 'm gisteravond terwijl internet uit stond).
Vandaag weer zo'n 'gewone' dag. Ga zometeen weer naar mijn werkstage en net als iedereen weleens niet zoveel zin heeft, heb ik dat ook. Als ik er eenmaal ben is het ok hoor. Geen tegenzin maar ook geen 'ha, ik mag weer werken'.
Warme zwaai voor iedereen!
Vandaag weer zo'n 'gewone' dag. Ga zometeen weer naar mijn werkstage en net als iedereen weleens niet zoveel zin heeft, heb ik dat ook. Als ik er eenmaal ben is het ok hoor. Geen tegenzin maar ook geen 'ha, ik mag weer werken'.
Warme zwaai voor iedereen!
woensdag 15 oktober 2008 om 17:35
woensdag 15 oktober 2008 om 17:46
quote:hanke321 schreef op 14 oktober 2008 @ 21:06:
"Ga leuke dingen doen, omring je met fijne mensen, stop met die hoge eisen aan jezelf en loos je schuldgevoel"
(ik citeer je even uit een ander topic)
Doe je dat?
Ik doe wel leuke dingen maar niet zo vaak samen met anderen als ik zou willen. Door de week heb ik er naast mijn werk vaak de puf niet voor en in het weekend (drie dagen, dat dan weer wel) vind ik het moeilijk om beslag te leggen op de (gezins)tijd van mijn vrienden. Ik compenseer dat schuldgevoel dan voor mijzelf door ze bijv. te eten te vragen, dan zijn we toch samen en ben ik ze iig. niet tot last. Zij staan ook wel altijd voor mij klaar hoor, maar ik ben een hele slechte ontvanger... Ik ben altijd aan het bedenken wat de ander (van mij) nodig heeft en handel daar naar. Ergens heb ik dus het idee dat ik de vriendschappen moet verdienen. Beetje dubbel gevoel wel want ik vind het ook gewoon heel erg leuk om tge investeren in een ander. Ik zou alleen willen dat ik daar een beetje een middenweg in kon vinden.Nu zijn mijn hobby's vooral wegcijferen en pleasen
Wat die hoge eisen betreft, die heb ik zeker. Ik ben erg perfectionistisch. Heb ook grote problemen met het typen hier om maar eens een voorbeeld te noemen. Stoor me eraan dat het niet helder genoeg is.
En mag ik het schuldgevoel dan nog even buiten beschouwing laten?
"Ga leuke dingen doen, omring je met fijne mensen, stop met die hoge eisen aan jezelf en loos je schuldgevoel"
(ik citeer je even uit een ander topic)
Doe je dat?
Ik doe wel leuke dingen maar niet zo vaak samen met anderen als ik zou willen. Door de week heb ik er naast mijn werk vaak de puf niet voor en in het weekend (drie dagen, dat dan weer wel) vind ik het moeilijk om beslag te leggen op de (gezins)tijd van mijn vrienden. Ik compenseer dat schuldgevoel dan voor mijzelf door ze bijv. te eten te vragen, dan zijn we toch samen en ben ik ze iig. niet tot last. Zij staan ook wel altijd voor mij klaar hoor, maar ik ben een hele slechte ontvanger... Ik ben altijd aan het bedenken wat de ander (van mij) nodig heeft en handel daar naar. Ergens heb ik dus het idee dat ik de vriendschappen moet verdienen. Beetje dubbel gevoel wel want ik vind het ook gewoon heel erg leuk om tge investeren in een ander. Ik zou alleen willen dat ik daar een beetje een middenweg in kon vinden.Nu zijn mijn hobby's vooral wegcijferen en pleasen
Wat die hoge eisen betreft, die heb ik zeker. Ik ben erg perfectionistisch. Heb ook grote problemen met het typen hier om maar eens een voorbeeld te noemen. Stoor me eraan dat het niet helder genoeg is.
En mag ik het schuldgevoel dan nog even buiten beschouwing laten?
woensdag 15 oktober 2008 om 17:55
quote:Feliciaatje schreef op 15 oktober 2008 @ 00:07:
[...]
Niet om je te dwingen maar er is vaak geen winst, juist verlies. Hoe dichter je bij jezelf leeft, hoe groter de winst. Dan blijf je datgene wat je in jezelf waardeert en hoogacht bevestigen en voeden. Is iets heel moois .
Maar wat nou als ik het verkeerde in mezelf waardeer. Dat ik eigenlijk zou moeten focussen op andere zaken?
"Ja maar, wie ben ik om aan mezelf te twijfelen?" (Loesje)
Wat ik me afvroeg nav je post is: wat ben je verloren geraakt? Wat is er weg wat je nu eigenlijk heel erg mist in jezelf?
Ik kan me soms gewoonweg niet bedenken wat ik wil, heb me een soort "sorry dat ik besta" houding aangemeten. Ik kan verdorie helemaal niet bedenken wat ik zelf wil zonder me eerst af te vragen of ik die ander dan niet voor de voeten loop. Dat gevoel er te mogen zijn ben ik kwijt en dat wil ik terug. Concessieloos je ruimte innemen lees ik regelmatig. Ja, dat dus.
[...]
Niet om je te dwingen maar er is vaak geen winst, juist verlies. Hoe dichter je bij jezelf leeft, hoe groter de winst. Dan blijf je datgene wat je in jezelf waardeert en hoogacht bevestigen en voeden. Is iets heel moois .
Maar wat nou als ik het verkeerde in mezelf waardeer. Dat ik eigenlijk zou moeten focussen op andere zaken?
"Ja maar, wie ben ik om aan mezelf te twijfelen?" (Loesje)
Wat ik me afvroeg nav je post is: wat ben je verloren geraakt? Wat is er weg wat je nu eigenlijk heel erg mist in jezelf?
Ik kan me soms gewoonweg niet bedenken wat ik wil, heb me een soort "sorry dat ik besta" houding aangemeten. Ik kan verdorie helemaal niet bedenken wat ik zelf wil zonder me eerst af te vragen of ik die ander dan niet voor de voeten loop. Dat gevoel er te mogen zijn ben ik kwijt en dat wil ik terug. Concessieloos je ruimte innemen lees ik regelmatig. Ja, dat dus.
woensdag 15 oktober 2008 om 18:01
Gesprek was fijn Face .
Ze is voorzichtig met een diagnose, heeft wel het idee dat mijn man "last" heeft van een "onrijpe structuur". Mijn man vertelde me er gisteren over, hij had een afspraak en toen kwam dit tersprake. Ze heeft hem het plaatje ervan beschreven en hij herkende alles. Heeft te maken met een emotionele ontwikkelingsachterstand. En idd een complexe massa van wel heel erg intimiteit verlangen en tegelijkertijd wegduwen. Egocentrische, mogelijk hedonistische trekken erbij. Afijn behoorlijk herkenbaar.
Aan de telefoon heeft ze me er meer over verteld en verder geluisterd naar mijn ervaringen. Ze begreep heel goed dat het zwaar moet zijn (geweest). En ook dat het erg onzichtbaar moet zijn voor de omgeving. Ze zei zelf al dat hij had aangegeven dat hij weinig tot niets van zijn echte zelf laat zien aan de omgeving. Zich verstopt. Dus het feit dat hij het bij mij wel laat zien is een teken van een groot gevoel van vertrouwen en veiligheid (deed me gelijk denken aan mijn dochter op haar ergste dagen, dat ik mezelf er dan aan herinner dat ze het juist zo sterk laat zien bij mij omdat ze zich veilig voelt. Dus hoera, twee kleuters ).
Ze zei dat het iig een lang traject wordt. Dat ze nu voorzichtig bezig is een beeld te krijgen maar dat het erg complex is dus ze heeft meer tijd nodig en het zal nog wel even duren voor het beeld compleet is. Ze heeft wel het idee dat mijn man open genoeg staat om er echt in te willen veranderen. Het zit iig op het persoonlijkheidsniveau en ze waarschuwde dat het echt tijd kost om daar grip op te krijgen en veranderingen in door te voeren.
Los daarvan oefende ik gisteren op mijn man wat focustechnieken voor mijn studie, kreeg meerdere interessante aanknopingspunten en pakte er 1. Hij schoot in een regressie en er kwam grappig genoeg een hoop relevants uit voor de situatie. Maar ook een duidelijke aanwijzing dat er nog veel meer daarvan zit. Ik was trouwens stomverbaasd hoe makkelijk het ging, was geheel niet mijn bedoeling. Daarnaast is hij behoorlijk sceptisch dus het viel hem ook nogal rauw op zijn dak . Wel voor herhaling vatbaar, hij vond het een mooie ervaring.
Dusss.... geen idee. Ze gaf aan dat hij overduidelijk veel van me houdt, me niet kwijt wil en beseft dat hij me tekort doet. En dat hij juist bot reageert vanuit een alles of niets houding omdat hij bang is me kwijt te raken wanneer het fout gaat en dan in paniek raakt.
Ik vermoed dat ik voor de komende tijd mijn ideale regressie-oefenslachtoffer gevonden heb. En dat ik idd gewoon mijn eigen plan moet trekken, hem verder zijn proces moet laten doen en zotussendoor contact opnemen met de psych. Ze heeft me uitgenodigd mee te komen met hem of alleen een afspraak te maken met haar wanneer ik daar behoefte aan heb. Voor nu vind ik het zijn ding, ik denk juist dat het fijn is dat zijn therapeut voor nu "van hem" is. Wanneer er wat meer duidelijkheid is en de handleiding voor mij ook duidelijker wordt en er de mogelijkheid is het proces te steunen, kijk ik dan of ik erin betrokken wil/kan worden.
Pfff zo'n lange adem nodig. Beetje ademnood hier . Maar goed, iig heel fijn om haar gesproken te hebben en te horen hoe ze ermee bezig is. Ze is heel zorgvuldig en ook daadkrachtig dus als er iemand hem hierbij kan helpen, is zij het wel denk ik. Dat geeft me nog eens extra het gevoel dat ik het los mag laten.
voor iedereen.
Ze is voorzichtig met een diagnose, heeft wel het idee dat mijn man "last" heeft van een "onrijpe structuur". Mijn man vertelde me er gisteren over, hij had een afspraak en toen kwam dit tersprake. Ze heeft hem het plaatje ervan beschreven en hij herkende alles. Heeft te maken met een emotionele ontwikkelingsachterstand. En idd een complexe massa van wel heel erg intimiteit verlangen en tegelijkertijd wegduwen. Egocentrische, mogelijk hedonistische trekken erbij. Afijn behoorlijk herkenbaar.
Aan de telefoon heeft ze me er meer over verteld en verder geluisterd naar mijn ervaringen. Ze begreep heel goed dat het zwaar moet zijn (geweest). En ook dat het erg onzichtbaar moet zijn voor de omgeving. Ze zei zelf al dat hij had aangegeven dat hij weinig tot niets van zijn echte zelf laat zien aan de omgeving. Zich verstopt. Dus het feit dat hij het bij mij wel laat zien is een teken van een groot gevoel van vertrouwen en veiligheid (deed me gelijk denken aan mijn dochter op haar ergste dagen, dat ik mezelf er dan aan herinner dat ze het juist zo sterk laat zien bij mij omdat ze zich veilig voelt. Dus hoera, twee kleuters ).
Ze zei dat het iig een lang traject wordt. Dat ze nu voorzichtig bezig is een beeld te krijgen maar dat het erg complex is dus ze heeft meer tijd nodig en het zal nog wel even duren voor het beeld compleet is. Ze heeft wel het idee dat mijn man open genoeg staat om er echt in te willen veranderen. Het zit iig op het persoonlijkheidsniveau en ze waarschuwde dat het echt tijd kost om daar grip op te krijgen en veranderingen in door te voeren.
Los daarvan oefende ik gisteren op mijn man wat focustechnieken voor mijn studie, kreeg meerdere interessante aanknopingspunten en pakte er 1. Hij schoot in een regressie en er kwam grappig genoeg een hoop relevants uit voor de situatie. Maar ook een duidelijke aanwijzing dat er nog veel meer daarvan zit. Ik was trouwens stomverbaasd hoe makkelijk het ging, was geheel niet mijn bedoeling. Daarnaast is hij behoorlijk sceptisch dus het viel hem ook nogal rauw op zijn dak . Wel voor herhaling vatbaar, hij vond het een mooie ervaring.
Dusss.... geen idee. Ze gaf aan dat hij overduidelijk veel van me houdt, me niet kwijt wil en beseft dat hij me tekort doet. En dat hij juist bot reageert vanuit een alles of niets houding omdat hij bang is me kwijt te raken wanneer het fout gaat en dan in paniek raakt.
Ik vermoed dat ik voor de komende tijd mijn ideale regressie-oefenslachtoffer gevonden heb. En dat ik idd gewoon mijn eigen plan moet trekken, hem verder zijn proces moet laten doen en zotussendoor contact opnemen met de psych. Ze heeft me uitgenodigd mee te komen met hem of alleen een afspraak te maken met haar wanneer ik daar behoefte aan heb. Voor nu vind ik het zijn ding, ik denk juist dat het fijn is dat zijn therapeut voor nu "van hem" is. Wanneer er wat meer duidelijkheid is en de handleiding voor mij ook duidelijker wordt en er de mogelijkheid is het proces te steunen, kijk ik dan of ik erin betrokken wil/kan worden.
Pfff zo'n lange adem nodig. Beetje ademnood hier . Maar goed, iig heel fijn om haar gesproken te hebben en te horen hoe ze ermee bezig is. Ze is heel zorgvuldig en ook daadkrachtig dus als er iemand hem hierbij kan helpen, is zij het wel denk ik. Dat geeft me nog eens extra het gevoel dat ik het los mag laten.
voor iedereen.
woensdag 15 oktober 2008 om 18:08
quote:1609 schreef op 15 oktober 2008 @ 18:02:
Nou dat ruimte innemen lukt me hier toch iets te goed
*Grijnst*
Vergeleken met die monumentale epossen van mij..... ben je heel erg bescheiden! Heeft het toch nog nut dat ik zo'n vreselijke kletskous ben hihi.
En ik vind het fijn dat je meeschrijft. Echt. Dus niet zo onaardig naar jezelf toe . En het is zeker helder.
Nou dat ruimte innemen lukt me hier toch iets te goed
*Grijnst*
Vergeleken met die monumentale epossen van mij..... ben je heel erg bescheiden! Heeft het toch nog nut dat ik zo'n vreselijke kletskous ben hihi.
En ik vind het fijn dat je meeschrijft. Echt. Dus niet zo onaardig naar jezelf toe . En het is zeker helder.
woensdag 15 oktober 2008 om 18:20
Waar komt die "sorry dat ik besta" houding vandaan 1609? Wat was er precies in je relatie wat dat triggerde en wat heb je ervan geloofd en meegenomen? Waarom heb je het uberhaupt geloofd? Was er al eerder iets gebeurd waardoor dat een kwetsbare plek was?
En wat zou het verkeerde waarderen in jou kunnen zijn? Wat waardeer je wel aan jezelf?
Vervelend dat je jezelf zo voelt, ik ken het. Voelt heel benauwd. Het is dan ook noodzakelijk om regelmatig alleen te zijn, anders kost het teveel energie. Of herken je dat niet? Iig, je kunt er in groeien. Jezelf veel meer ruimte gunnen. Oefen hier!
En wat zou het verkeerde waarderen in jou kunnen zijn? Wat waardeer je wel aan jezelf?
Vervelend dat je jezelf zo voelt, ik ken het. Voelt heel benauwd. Het is dan ook noodzakelijk om regelmatig alleen te zijn, anders kost het teveel energie. Of herken je dat niet? Iig, je kunt er in groeien. Jezelf veel meer ruimte gunnen. Oefen hier!
woensdag 15 oktober 2008 om 18:33
Zo een hele lap en een heel plan voor je/jullie dus Feliciaatje.
Ik heb te bekennen dat ik deels herken van je man in je verhaal.
Lijk in veel opzichten mezelf te herkennen erin.
Oef.
Was ook al wel een diagnose over geweest al in het verleden bij mijn psych.
Aantrekken/afstoten bang voor....verliezen fout lopen verkeerd begrepen worden.Verlaten worden.Combinatie van faxtoren tesamen dus.
Maar fijn dat jij er iig. veel aan hebt gehad.
Jullie zien beide in wat er scheelt.
Dat is al een stap.
Ik heb te bekennen dat ik deels herken van je man in je verhaal.
Lijk in veel opzichten mezelf te herkennen erin.
Oef.
Was ook al wel een diagnose over geweest al in het verleden bij mijn psych.
Aantrekken/afstoten bang voor....verliezen fout lopen verkeerd begrepen worden.Verlaten worden.Combinatie van faxtoren tesamen dus.
Maar fijn dat jij er iig. veel aan hebt gehad.
Jullie zien beide in wat er scheelt.
Dat is al een stap.
woensdag 15 oktober 2008 om 19:18
Een dikke voor jou Feliciaatje, voor alle lieve dingen die je zegt en vraagt.
Dat regelmatig even alleen moeten zijn heb ik ook heel sterk. Ik ga dan in retraite zoals mijn vriendinnen het noemen. Dan heb ik een dag of wat met helemaal niemand contact, vind ik heerlijk!
De antwoorden op je laatste vragen laten nog even op zich wachten. Ik merk dat ik er in mijn hoofd heel erg mee bezig ben en het loopt een beetje over nu.
Morgen nog een lange werkdag en 's avonds een vergadering daar moet ik me mentaal nu ook even op in gaan stellen maar daarna heb ik een paar dagen vakantie en dan ga ik eens even lekker in gesprek met mezelf
Dat regelmatig even alleen moeten zijn heb ik ook heel sterk. Ik ga dan in retraite zoals mijn vriendinnen het noemen. Dan heb ik een dag of wat met helemaal niemand contact, vind ik heerlijk!
De antwoorden op je laatste vragen laten nog even op zich wachten. Ik merk dat ik er in mijn hoofd heel erg mee bezig ben en het loopt een beetje over nu.
Morgen nog een lange werkdag en 's avonds een vergadering daar moet ik me mentaal nu ook even op in gaan stellen maar daarna heb ik een paar dagen vakantie en dan ga ik eens even lekker in gesprek met mezelf
woensdag 15 oktober 2008 om 19:58
Voor iedereen hier een dikke , ik wil even laten weten dat ik alles lees. Ben onder de indruk van alle ontwikkelingen, al die sterke vrouwen op de goede weg.
Felicia, fijn dat je een goed gesprek hebt gehad, sterkte met alles laten bezinken.
Felicia, fijn dat je een goed gesprek hebt gehad, sterkte met alles laten bezinken.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:23
Heb een beetje een nerveus moment. Een vriendin van mij staat op het punt om te bevallen. Omdat het medisch even wat minder gaat is dat best spannend.
Maar wat ook meespeelt, en daarom post ik nu, is oud zeer. Ik ben de afgelopen jaren erg teleurgesteld door vriendinnen die kinderen kregen. En wat ik nu merk is dat ik als ik deze vriendin aan de lijn heb dat ik ga hengelen. Ben ik wel belangrijk genoeg?
Deze vriendin is heel stabiel en heeft me nog nooit in de steek gelaten. Maar ervaringen begin dit jaar met een hartsvriendin hebben er behoorlijk ingehakt.
Ik zie het mezelf doen en heb net ook een andere vriendin gebeld. Ze vindt dat ik best wat coulance naar mezelf mag hebben, dat het begrijpelijk is dat ik me zo voel.
Een stukje in mij is bang dat ik 'ingeruild' word. Dat andere mensen belangrijker zijn. Dat ik geen aandacht mag vragen als partner, ouder of verpleging over de vloer is daar. Dat ik er dan niet toe doe.
En ergens is het ook zo. De baby gaat voor, haar gezondheid gaat voor, de partner gaat voor, naaste familie gaat voor. En dan kom ik. Ook heel belangrijk. Waardevol.
Dat stukje in mij van dat oud zeer naar die vriendinnen toe legt ook een link naar vroeger. Volgens die vriendin die ik net sprak. Ben ik wel belangrijk genoeg? Doe ik er toe?
Raar om zulke bibbers in mijn buik te voelen. Voel me namelijk een stuk minder kwetsbaar en overstuur dan bij die vorige vriendinnen.
Maar kennelijk speelt het wel want ik zit nu al de hele avond met die lading in mijn lijf.
Maar wat ook meespeelt, en daarom post ik nu, is oud zeer. Ik ben de afgelopen jaren erg teleurgesteld door vriendinnen die kinderen kregen. En wat ik nu merk is dat ik als ik deze vriendin aan de lijn heb dat ik ga hengelen. Ben ik wel belangrijk genoeg?
Deze vriendin is heel stabiel en heeft me nog nooit in de steek gelaten. Maar ervaringen begin dit jaar met een hartsvriendin hebben er behoorlijk ingehakt.
Ik zie het mezelf doen en heb net ook een andere vriendin gebeld. Ze vindt dat ik best wat coulance naar mezelf mag hebben, dat het begrijpelijk is dat ik me zo voel.
Een stukje in mij is bang dat ik 'ingeruild' word. Dat andere mensen belangrijker zijn. Dat ik geen aandacht mag vragen als partner, ouder of verpleging over de vloer is daar. Dat ik er dan niet toe doe.
En ergens is het ook zo. De baby gaat voor, haar gezondheid gaat voor, de partner gaat voor, naaste familie gaat voor. En dan kom ik. Ook heel belangrijk. Waardevol.
Dat stukje in mij van dat oud zeer naar die vriendinnen toe legt ook een link naar vroeger. Volgens die vriendin die ik net sprak. Ben ik wel belangrijk genoeg? Doe ik er toe?
Raar om zulke bibbers in mijn buik te voelen. Voel me namelijk een stuk minder kwetsbaar en overstuur dan bij die vorige vriendinnen.
Maar kennelijk speelt het wel want ik zit nu al de hele avond met die lading in mijn lijf.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:30
quote:Elmervrouw schreef op 15 oktober 2008 @ 20:24:
Sorry voor mijn uitbarsting.. ik wis het straks wel weer.
Ik schaam me nu al.
Niks ervan, jij hoeft je helemaal niet te schamen EV. Zoals ik al tegen Felicia zei, dit wil ik met liefde blijven herhalen tot je het zelf ook gelooft.
Als je het kwijt moet dan kan dat júist hier. Dus schreeuw zoveel je wilt, gooi het er maar uit lieverd .
Sorry voor mijn uitbarsting.. ik wis het straks wel weer.
Ik schaam me nu al.
Niks ervan, jij hoeft je helemaal niet te schamen EV. Zoals ik al tegen Felicia zei, dit wil ik met liefde blijven herhalen tot je het zelf ook gelooft.
Als je het kwijt moet dan kan dat júist hier. Dus schreeuw zoveel je wilt, gooi het er maar uit lieverd .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
