Relaties
alle pijlers
Help, ik heb sjans!
woensdag 3 december 2008 om 11:38
Paar weken geleden had ik een man op bezoek waar ik vroeger heel goed mee bevriend was. We verloren elkaar uit het oog, vonden elkaar zo nu en dan weer eens oppervlakkig terug en kwamen zo een aantal maanden geleden in elkaars Hyves terecht waardoor het contact wat intensiveerde.
Pasgeleden hadden we in een vlaag van daadkracht opeens binnen 4 mailtjes van 2 regels een afspraak . Nog voor hij door de voordeur was, leek het wel alsof er geen 15 jaar maar een week tussen onze laatste ontmoeting had gezeten. Het werd een ronduit geweldige avond, en pas tegen een uur of vier ging hij naar huis.
En nu heb ik dus vette sjans
Sms-jes, kleffe mailtjes, leuke mailtjes, mailtjes met een foto d'r bij, mailtjes om de weg vrij te maken voor een volgende afspraak.
Pffff...
Ik vind hem leuk. Echt leuk.
Aantrekkelijk ook, en slim en grappig.
Met een kijk op het leven die erg aansluit bij die van mij.
Een man waar je op kunt bouwen, echt zo'n rots.
Een klein jongentje ook, met een crossmotor, een hobby waar ik niks mee kan maar waar hij lekker veel tijd mee zoet is zodat hij niet dag in dag uit geëntertaind hoeft te worden.
Kortom, hij mag van mij best wat dichterbij komen zodat we kunnen kijken hoe leuk we elkaar vinden nu we in plaats van studenten volwassen mensen zijn.
Mensen met een echte baan en alletwee een niet geslaagd huwelijk achter de rug.
Maar door zijn lawine van aandacht zit ik muurvast in mijn schulp.
Op zijn laatste mail heb ik zelfs niet meer gereageerd.
Wel heb ik inmiddels een lijst met 187 punten geformuleerd waarom het tussen ons toch nooit een succes zal kunnen worden.
Sommige daarvan relevant, de andere 185 voorbarige nonsens.
Iemand een tip hoe ik mezelf de rust kan geven om gewoon te kijken waar het schip strandt?
Pasgeleden hadden we in een vlaag van daadkracht opeens binnen 4 mailtjes van 2 regels een afspraak . Nog voor hij door de voordeur was, leek het wel alsof er geen 15 jaar maar een week tussen onze laatste ontmoeting had gezeten. Het werd een ronduit geweldige avond, en pas tegen een uur of vier ging hij naar huis.
En nu heb ik dus vette sjans
Sms-jes, kleffe mailtjes, leuke mailtjes, mailtjes met een foto d'r bij, mailtjes om de weg vrij te maken voor een volgende afspraak.
Pffff...
Ik vind hem leuk. Echt leuk.
Aantrekkelijk ook, en slim en grappig.
Met een kijk op het leven die erg aansluit bij die van mij.
Een man waar je op kunt bouwen, echt zo'n rots.
Een klein jongentje ook, met een crossmotor, een hobby waar ik niks mee kan maar waar hij lekker veel tijd mee zoet is zodat hij niet dag in dag uit geëntertaind hoeft te worden.
Kortom, hij mag van mij best wat dichterbij komen zodat we kunnen kijken hoe leuk we elkaar vinden nu we in plaats van studenten volwassen mensen zijn.
Mensen met een echte baan en alletwee een niet geslaagd huwelijk achter de rug.
Maar door zijn lawine van aandacht zit ik muurvast in mijn schulp.
Op zijn laatste mail heb ik zelfs niet meer gereageerd.
Wel heb ik inmiddels een lijst met 187 punten geformuleerd waarom het tussen ons toch nooit een succes zal kunnen worden.
Sommige daarvan relevant, de andere 185 voorbarige nonsens.
Iemand een tip hoe ik mezelf de rust kan geven om gewoon te kijken waar het schip strandt?
maandag 8 december 2008 om 17:18
quote:sprankelend schreef op 05 december 2008 @ 10:03:
[...]
Worked like a charm . Hij heeft 10 minuten naar zijn Googlescherm zitten staren en toen besloten dat dit echt het allergaafste was aan mij dat hij ooit heeft ontdekt .Ehhh... Poez... wat voor invuloefeningetjes?
[...]
Worked like a charm . Hij heeft 10 minuten naar zijn Googlescherm zitten staren en toen besloten dat dit echt het allergaafste was aan mij dat hij ooit heeft ontdekt .Ehhh... Poez... wat voor invuloefeningetjes?
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
maandag 8 december 2008 om 17:23
Haha, hij had me een tenenkrommend lijstje gegeven in de trant van wat is je lievelings eten. En toen had ik hem per ongeluk op mijn allerschattigst gevraagd uit welke online dating hel hij dat lijstje had gehaald . En Poez gebeld om er schande van te spreken . Maarrrrr... ik had het óók netjes ingevuld!
dinsdag 9 december 2008 om 17:38
Hij is geweldig!
Sorry voor de trage respons, ik mijd dit topic zoals ik mijn uiterste best doe de ontwikkeling in het algemeen volledig te ontkennen.
Ik ben zo'n verschrikkelijk onmogelijk K-wijf. Deze intens leuke meneer kan daar ook niets aan doen, maar heeft zich wel precies in mijn zwakke plek weten te positioneren. Hij kwam te dichtbij en ik heb hem een onwijze klote sms gestuurd . Even fijn al mijn eigen zorgen op hem geprojecteerd en ... send! En -minstens even erg- snurk. Echt, ik viel gewoon als een blok in slaap.
De volgende ochtend werd ik wakker met twee sms-jes. Waarvan één de meest ontroerend mooie reactie EVER, en één of hij me alsjeblieft gewoon even mocht bellen omdat hij meer wilde vertellen dan dat zijn duim kon sms-en .
We hebben gepraat, gelachen, ons thuis gevoeld bij elkaar en zijn toen alletwee onze eigen dag in geschoten. Net sms-te hij me, dat hij de grote grijns van vanochtend nog steeds niet van zijn gezicht af krijgt (alsof hij erg druk bezig is dat te proberen ).
Ik grijns niet. Ik snap er niks van dat het zo walgelijk moeiteloos leuk is tussen ons. Dat gesprekken me meesleuren als een soort achtbaan van leuk-gezellig-fijn-haha-ohjainderdaaaaaaaad-ikvindjeleuk-geweldig. Dat het gewoon dubbelebodemloos goed is. Dat er gewoon niks is dat ons in de weg staat tenzij we zelf een obstakel op de weg besluiten te leggen (en laat dat maar aan Sprank over ). En ik schijt gewoon bagger.
Hij wil me zoenen (duh!).
En we hebben een afspraak.
Nog meer dan twee weken de tijd om mezelf compleet gek te maken over het idee dat ik geen idéé heb hoe dat moet, zoenen met iemand die je al 20 jaar kent, zoenen zonder dat je enig idee hebt waar het heen moet, zoenen terwijl je hart op een kier staat en je dus zomaar daadwerkelijk geráákt zou kunnen worden, zoenen met iemand die ook een neus heeft en waarmee je dus verschrikkelijk kunt gaan botsen en hannessen en dat dat dan stom en onnozel is als je bijna 35 bent.
En ook... nog meer dan twee weken voor mijn hoofd om een reden te bedenken waarom ik af ga zeggen
Dusssss miss Kitty, met die ene bitchslap gaan we het echt niet redden vrees ik
Sorry voor de trage respons, ik mijd dit topic zoals ik mijn uiterste best doe de ontwikkeling in het algemeen volledig te ontkennen.
Ik ben zo'n verschrikkelijk onmogelijk K-wijf. Deze intens leuke meneer kan daar ook niets aan doen, maar heeft zich wel precies in mijn zwakke plek weten te positioneren. Hij kwam te dichtbij en ik heb hem een onwijze klote sms gestuurd . Even fijn al mijn eigen zorgen op hem geprojecteerd en ... send! En -minstens even erg- snurk. Echt, ik viel gewoon als een blok in slaap.
De volgende ochtend werd ik wakker met twee sms-jes. Waarvan één de meest ontroerend mooie reactie EVER, en één of hij me alsjeblieft gewoon even mocht bellen omdat hij meer wilde vertellen dan dat zijn duim kon sms-en .
We hebben gepraat, gelachen, ons thuis gevoeld bij elkaar en zijn toen alletwee onze eigen dag in geschoten. Net sms-te hij me, dat hij de grote grijns van vanochtend nog steeds niet van zijn gezicht af krijgt (alsof hij erg druk bezig is dat te proberen ).
Ik grijns niet. Ik snap er niks van dat het zo walgelijk moeiteloos leuk is tussen ons. Dat gesprekken me meesleuren als een soort achtbaan van leuk-gezellig-fijn-haha-ohjainderdaaaaaaaad-ikvindjeleuk-geweldig. Dat het gewoon dubbelebodemloos goed is. Dat er gewoon niks is dat ons in de weg staat tenzij we zelf een obstakel op de weg besluiten te leggen (en laat dat maar aan Sprank over ). En ik schijt gewoon bagger.
Hij wil me zoenen (duh!).
En we hebben een afspraak.
Nog meer dan twee weken de tijd om mezelf compleet gek te maken over het idee dat ik geen idéé heb hoe dat moet, zoenen met iemand die je al 20 jaar kent, zoenen zonder dat je enig idee hebt waar het heen moet, zoenen terwijl je hart op een kier staat en je dus zomaar daadwerkelijk geráákt zou kunnen worden, zoenen met iemand die ook een neus heeft en waarmee je dus verschrikkelijk kunt gaan botsen en hannessen en dat dat dan stom en onnozel is als je bijna 35 bent.
En ook... nog meer dan twee weken voor mijn hoofd om een reden te bedenken waarom ik af ga zeggen
Dusssss miss Kitty, met die ene bitchslap gaan we het echt niet redden vrees ik
woensdag 10 december 2008 om 16:17
De openheid en geborgenheid van onze gesprekken gaven hem even de ruimte zijn gedachten uit te spreken.
Meneer kon niet wachten tot hij me uit kon wonen de volgende keer dat we elkaar zien.
Weg zuurstof.
Hij moest lachen om de scherpe manier waarop ik hem terecht wees.
Ik niet.
Mijn maag draaide om.
Van de manier waarop hij me kennelijk ziet.
Maar ook van het idee op zich.
Ik hou iedereen voor de gek, mezelf voorop, door te denken en doen alsof ik open sta voor een relatie.
Topic is wel zo'n beetje klaar denk ik.
Hartelijk dank voor jullie input.
Meneer kon niet wachten tot hij me uit kon wonen de volgende keer dat we elkaar zien.
Weg zuurstof.
Hij moest lachen om de scherpe manier waarop ik hem terecht wees.
Ik niet.
Mijn maag draaide om.
Van de manier waarop hij me kennelijk ziet.
Maar ook van het idee op zich.
Ik hou iedereen voor de gek, mezelf voorop, door te denken en doen alsof ik open sta voor een relatie.
Topic is wel zo'n beetje klaar denk ik.
Hartelijk dank voor jullie input.
woensdag 10 december 2008 om 18:54
Zijn mannen nu eenmaal zo onhandig, of moeten we idd bij zo'n opmerking de deur in de snufferd dicht mikken omdat de man niet deugd?
Mijn laatste verovering (ja zegt het maar; ook verleden tijd ) mailde me indertijd dat hij een bepaald onderdeel van ons dinergesprek niet meer voor de geest kon halen, omdat hij zo afgeleid werd door Marlies....
Ja, die. Dekkers. Overigens kon ik dan wel weer hartelijk lachen om zoveel lompheid.
Sprankie, is het nu definitief finito?
Mijn laatste verovering (ja zegt het maar; ook verleden tijd ) mailde me indertijd dat hij een bepaald onderdeel van ons dinergesprek niet meer voor de geest kon halen, omdat hij zo afgeleid werd door Marlies....
Ja, die. Dekkers. Overigens kon ik dan wel weer hartelijk lachen om zoveel lompheid.
Sprankie, is het nu definitief finito?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 10 december 2008 om 19:01
woensdag 10 december 2008 om 19:02
Sprank, ik krijg overigens niet echt de indruk dat jij niet openstaat voor een relatie. Ik denk alleen dat jij de neiging hebt om alleen mannen dichtbij te laten die je al een tijdje kent en vertrouwt in vriendschappelijk opzicht. En dan pas gaat kijken of je hart sneller kan gaan kloppen van deze vriendelijke niet bedreigende man.
En ja, dan schrik je je dood als zo'n vriendelijke aardige man ineens een seksueel getinte opmerking maakt, want dat had je niet achter hem gezocht! Flut, toch een echte man!
Maar ja, het is natuurlijk helemaal niet zo gek als je om elkaar heen aan het draaien bent, flirten, nachtelijke telefoontjes, steeds intiemere gesprekken, dat zoiets een keer gezegd wordt. Probleem is alleen, dat dat eigenlijk niet is wat jij zoekt bij deze mannen. Wel het maatjesschap en het leuke en lieve, niet het beest in bed.
Het lijkt mij dat daar wel een essetieel deel van jouw gestruikel ligt; je bent wel zeker aan een nieuwe relatie toe, maar je bent bang voor de mannen die wel jouw type zijn. Je verlangt naar het maatjes zijn maar het overweldigende boezemt je angst in.
PS: Overigens is er niks mis met een paar keer droogzwemmen voor je gaat schoonzwemmen. Als je er maar niet van verwacht dat je er een prijs mee wint.
En ja, dan schrik je je dood als zo'n vriendelijke aardige man ineens een seksueel getinte opmerking maakt, want dat had je niet achter hem gezocht! Flut, toch een echte man!
Maar ja, het is natuurlijk helemaal niet zo gek als je om elkaar heen aan het draaien bent, flirten, nachtelijke telefoontjes, steeds intiemere gesprekken, dat zoiets een keer gezegd wordt. Probleem is alleen, dat dat eigenlijk niet is wat jij zoekt bij deze mannen. Wel het maatjesschap en het leuke en lieve, niet het beest in bed.
Het lijkt mij dat daar wel een essetieel deel van jouw gestruikel ligt; je bent wel zeker aan een nieuwe relatie toe, maar je bent bang voor de mannen die wel jouw type zijn. Je verlangt naar het maatjes zijn maar het overweldigende boezemt je angst in.
PS: Overigens is er niks mis met een paar keer droogzwemmen voor je gaat schoonzwemmen. Als je er maar niet van verwacht dat je er een prijs mee wint.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 10 december 2008 om 20:15
Ik zat er nog even over na te denken en toen dacht ik idd: tja als we al een tijd seks hebben en het zit goed, dan zou ik ernaar uit kunnen kijken . Maar niet onder deze omstandigheden, nog veel te pril. Maar goed, dat ben ik dan wrs haha.
Dat lijkt me het lastige van elkaar al zolang als vrienden kennen. Als je dan opeens nadenkt over elkaar als potentieel relatiemateriaal weeg je toch al snel dingen op een ander schaaltje. Da's even wennen denk ik. Dan leer je elkaar weer heel anders kennen, moet je ook niet te snel willen gaan denk ik. Net zoals bij een relatie waarbij je elkaar wel echt pas kent.
Dat lijkt me het lastige van elkaar al zolang als vrienden kennen. Als je dan opeens nadenkt over elkaar als potentieel relatiemateriaal weeg je toch al snel dingen op een ander schaaltje. Da's even wennen denk ik. Dan leer je elkaar weer heel anders kennen, moet je ook niet te snel willen gaan denk ik. Net zoals bij een relatie waarbij je elkaar wel echt pas kent.
donderdag 11 december 2008 om 16:25
Hij versprak zich niet, maar hij zei ook niet letterlijk 'uitwonen'. Dus boodschap hetzelfde, woordkeus beter .
Ik ben echt de preutste niet. Verre van eigenlijk. Maar tot op heden hield ik liefde en lust strikt gescheiden. Omdat ik liefde gewoon niet toe wilde laten. Ik heb na mijn scheiding niet gezoend, geknuffeld of gesextddt met iemand. Er heeft nooit opnieuw iemand in mijn bed geslapen of ik in zijn bed.
Ik moet vaak denken aan de post van Yaya waarin ze zegt dat er een grote verschuiving heeft plaatsgevonden in haar beleving omdat ze heeft besloten dat ze het zoals ze het voorheen deed, nu absoluut niet meer wil. Dat speelt voor mij ook in belangrijke mate. Dus in plaats van wegrennen hakkel en stotter ik me nu door gespreksopeningen heen en doe ik echt heel erg mijn best om zo open mogelijk te zijn en zo veel mogelijk Sprank te laten zien.
Eén van de achterste stukjes van mijn tong daarin was dat ik hem heb verteld dat ik alleen al het idéé dat we met elkaar zouden zoenen heel maagomdraaiend spannend vind. En om dan in het eerstvolgende gesprek te merken dat het kennelijk een soort vanzelfsprekendheid is dat we als we elkaar weer zien (mind you, dat zou de 2e x in 15 !!!! jaar zijn) even flink door het bed rollen. Tja. Dat zorgde wel even voor totale kortsluiting.
Ik ben binnen mijn huwelijk héél erg afgerekend op mijn sexualiteit ('Ach, voor pedofielen hebben ze ook pillen, dus maakt toch niet uit dat je graag wilt proberen hoe het is om vastgebonden te worden, ga gewoon even langs de dokter' ). Om onder andere die reden voel ik me erg kwetsbaar op het gebied van sexualiteit. Dus dit was bulls eye.
Wat blijkt (want inmiddels hebben we elkaar weer uitvoerig gesproken, die uit-de-schulp-pulk-vaardigheid van hem is echt goud waard), binnen zijn huwelijk was sex ook een groot struikelblok en hij is met zijn oh zo mooie net zo kwetsbare kleine hartje erg bang dat hij nog een keer een vrouw treft die op papier een groot sexueel bewustzijn claimt, maar dit in de praktijk niet kan (wil) waarmaken.
Hij had zichzelf voor zijn kop geslagen over wat hij had gezegd en daarna tegen zijn beste vriend gezegd dat hij onze afspraak misschien beter gewoon af kon zeggen . Dus nu hebben we afgesproken dat de afspraak onafzegbaar is. Of eigenlijk alletwee de afspraken die we hebben, want een totaal fiasco van de eerstvolgende zou zomaar te maken kunnen hebben met veel te strak gespannen bogen van één van ons twee (oh yuk wat zo-goed-als-volwassen ).
Of we wel gewoon toch konden zoenen.
Want dat wilde hij wel echt heel graag.
En voor sex moest hij zijn kleren uit.
En dat durfde hij de eerstkomende negen jaar toch niet had hij zich gerealiseerd (Zei de man die in zijn geheugen had zitten graven hoe ik er ook alweer uitzag in bikini. 18 jaar geleden. Ik zeg; Thank God for Alzheimer light! )
Ik ben echt de preutste niet. Verre van eigenlijk. Maar tot op heden hield ik liefde en lust strikt gescheiden. Omdat ik liefde gewoon niet toe wilde laten. Ik heb na mijn scheiding niet gezoend, geknuffeld of gesextddt met iemand. Er heeft nooit opnieuw iemand in mijn bed geslapen of ik in zijn bed.
Ik moet vaak denken aan de post van Yaya waarin ze zegt dat er een grote verschuiving heeft plaatsgevonden in haar beleving omdat ze heeft besloten dat ze het zoals ze het voorheen deed, nu absoluut niet meer wil. Dat speelt voor mij ook in belangrijke mate. Dus in plaats van wegrennen hakkel en stotter ik me nu door gespreksopeningen heen en doe ik echt heel erg mijn best om zo open mogelijk te zijn en zo veel mogelijk Sprank te laten zien.
Eén van de achterste stukjes van mijn tong daarin was dat ik hem heb verteld dat ik alleen al het idéé dat we met elkaar zouden zoenen heel maagomdraaiend spannend vind. En om dan in het eerstvolgende gesprek te merken dat het kennelijk een soort vanzelfsprekendheid is dat we als we elkaar weer zien (mind you, dat zou de 2e x in 15 !!!! jaar zijn) even flink door het bed rollen. Tja. Dat zorgde wel even voor totale kortsluiting.
Ik ben binnen mijn huwelijk héél erg afgerekend op mijn sexualiteit ('Ach, voor pedofielen hebben ze ook pillen, dus maakt toch niet uit dat je graag wilt proberen hoe het is om vastgebonden te worden, ga gewoon even langs de dokter' ). Om onder andere die reden voel ik me erg kwetsbaar op het gebied van sexualiteit. Dus dit was bulls eye.
Wat blijkt (want inmiddels hebben we elkaar weer uitvoerig gesproken, die uit-de-schulp-pulk-vaardigheid van hem is echt goud waard), binnen zijn huwelijk was sex ook een groot struikelblok en hij is met zijn oh zo mooie net zo kwetsbare kleine hartje erg bang dat hij nog een keer een vrouw treft die op papier een groot sexueel bewustzijn claimt, maar dit in de praktijk niet kan (wil) waarmaken.
Hij had zichzelf voor zijn kop geslagen over wat hij had gezegd en daarna tegen zijn beste vriend gezegd dat hij onze afspraak misschien beter gewoon af kon zeggen . Dus nu hebben we afgesproken dat de afspraak onafzegbaar is. Of eigenlijk alletwee de afspraken die we hebben, want een totaal fiasco van de eerstvolgende zou zomaar te maken kunnen hebben met veel te strak gespannen bogen van één van ons twee (oh yuk wat zo-goed-als-volwassen ).
Of we wel gewoon toch konden zoenen.
Want dat wilde hij wel echt heel graag.
En voor sex moest hij zijn kleren uit.
En dat durfde hij de eerstkomende negen jaar toch niet had hij zich gerealiseerd (Zei de man die in zijn geheugen had zitten graven hoe ik er ook alweer uitzag in bikini. 18 jaar geleden. Ik zeg; Thank God for Alzheimer light! )
donderdag 11 december 2008 om 17:53
He fijn Sprank. En wat heerlijk dat jullie je allebei zo kwetsbaar kunnen tonen en dat dat met wederzijds respect en humor besproken kan worden. Ik zeg niks meer, klinkt als een vent die goud waard is dus ik schop vriendelijk door .
Maar heel begrijpelijk dat je je zo voelde. Kan het me erg goed voorstellen. Gewoon eerst maar 's voorzichtig zoenen. En dan later met vaseline op de oogjes de kleren uit, ooit, over 1000 jaar of zo . Geen haast, geniet ervan!
Maar heel begrijpelijk dat je je zo voelde. Kan het me erg goed voorstellen. Gewoon eerst maar 's voorzichtig zoenen. En dan later met vaseline op de oogjes de kleren uit, ooit, over 1000 jaar of zo . Geen haast, geniet ervan!
donderdag 11 december 2008 om 18:36
Ik las dit topic en er moet mij toch wat van het hart.
Sprankelend: ik vind dat je het teveel analyseert,het zelfs dood analyseert. Dat je beschadigd bent en daardoor erg voorzichtig bent,begrijp ik maar al te goed. Maar je hebt een bijna onmogelijk eisenpakketje en dan denk ik: wat heb jezelf te bieden dan? Een man moet in de eerste plaats jouw kritische toets doorstaan, daarna die torenhoge muur proberen af te breken en daarnaast ook nog je kinderen accepteren. Poehee, ga er maar aan staan.
Tuurlijk mag jij jezelf profileren als je wilt,op een buitenstaander als ik komt t over alsof je een wereldwijze, zelfstandige vrouw die geen man nodig heeft om gelukkig te zijn. Prima, ik vind mijzelf ook wereldwijs en zelfstandig, maar met de juiste man zou ik wel gelukkiger zijn, me completer voelen...ik durf dat wel toe te geven (niemand is gemaakt om alleen te zijn/blijven).
En nu is daar iemand in je leven,die alles voor je kan zijn. Je kunt met hem praten,lachen, huilen...en door 1 opmerking knap je al op hem af (okok, ik lees net dat het alweer opgelost is, maar t zal weer gebeuren). Je hebt al zoveel met hem gedeeld en dan maakt hij een - in mijn visie wel grappige - opmerking- en vaag je daarmee gewoon alles, alle gevoel weg. Dat vind ik erg kortzichtig en ook best wel arrogant.
Ik heb een heel verleden, veel mannen in mn 42-jarige leven gehad en geloof me ik kan er maar 3 opnoemen die dat gevoel wat jij beschrijft bij mij wakker hebben gemaakt.
Geniet ervan en koester het, analyseer t niet dood. Doodvermoeiend voor jezelf en temeer voor die ander.
Tuurlijk is t eng om weer een man in je leven toe te moeten laten, maar geef hem iig een eerlijke kans en nog een 2e als t nodig is.
Xenia
I
Sprankelend: ik vind dat je het teveel analyseert,het zelfs dood analyseert. Dat je beschadigd bent en daardoor erg voorzichtig bent,begrijp ik maar al te goed. Maar je hebt een bijna onmogelijk eisenpakketje en dan denk ik: wat heb jezelf te bieden dan? Een man moet in de eerste plaats jouw kritische toets doorstaan, daarna die torenhoge muur proberen af te breken en daarnaast ook nog je kinderen accepteren. Poehee, ga er maar aan staan.
Tuurlijk mag jij jezelf profileren als je wilt,op een buitenstaander als ik komt t over alsof je een wereldwijze, zelfstandige vrouw die geen man nodig heeft om gelukkig te zijn. Prima, ik vind mijzelf ook wereldwijs en zelfstandig, maar met de juiste man zou ik wel gelukkiger zijn, me completer voelen...ik durf dat wel toe te geven (niemand is gemaakt om alleen te zijn/blijven).
En nu is daar iemand in je leven,die alles voor je kan zijn. Je kunt met hem praten,lachen, huilen...en door 1 opmerking knap je al op hem af (okok, ik lees net dat het alweer opgelost is, maar t zal weer gebeuren). Je hebt al zoveel met hem gedeeld en dan maakt hij een - in mijn visie wel grappige - opmerking- en vaag je daarmee gewoon alles, alle gevoel weg. Dat vind ik erg kortzichtig en ook best wel arrogant.
Ik heb een heel verleden, veel mannen in mn 42-jarige leven gehad en geloof me ik kan er maar 3 opnoemen die dat gevoel wat jij beschrijft bij mij wakker hebben gemaakt.
Geniet ervan en koester het, analyseer t niet dood. Doodvermoeiend voor jezelf en temeer voor die ander.
Tuurlijk is t eng om weer een man in je leven toe te moeten laten, maar geef hem iig een eerlijke kans en nog een 2e als t nodig is.
Xenia
I
zaterdag 13 december 2008 om 12:32
Maar goed, wat ik dus eigenlijk wilde zeggen... Xenia, je hebt helemaal gelijk. Ik analyseer veel te veel. Dodelijk vermoeiend en no fun.
De vraag wat ik dan zelf te bieden heb, en de opmerking dat je me arrogant vindt doen het uiteraard niet zo gek lekker bij me. Je hebt het over een eisenpakket dat ik zou hebben. ik kijk daar zelf anders tegenaan. Een relatie moet, in mijn ogen dus, energie opleveren aan alle partijen omdat het geheel meer moet zijn dan de som der delen (dus 1+1=3 ipv 2). Om een situatie te hebben waarin dat lukt is er altijd sprake van bepaalde randvoorwaarden. Hij in Timboektoe, ik hier kleine kans. Hij homo, ik vrouw, nog kleinere kans. Hij kinderen zien als een factor die je 'op de koop toe neemt', ik oermoeder, geen enkele kans.
Je zegt heel subtiel even gezellig dat jij wel durft toe te geven dat je met de juiste man gelukkiger zou zijn. Maar ik heb geen enkele moeite met het toegeven van het feit dat ik met de juiste man ook (een stuk?) gelukkiger zou zijn hoor. Ik heb er alleen niet zo gek veel moeite mee om 100% relealistisch en verschrikkelijk bruut eerlijk te zijn naar mezelf over of een man wel de juiste man is.
Mijn geluk en mijn romantische leven zijn niet mijn topprioriteit de komende tien jaar. Daar heb ik zelf voor gekozen, ook al was die afweging destijds misschien niet zo bewust. Maar ik ben van mening dat als je kinderen op de wereld zet, je gedurende de tijd dat je ze mag gidsen naar volwassenheid verplicht bent de stabiliteit van hun leven daar waar je dat kunt te garanderen. En als ik kijk naar hoe ik mijn leven tot op heden heb aangepakt, dan hebben zij op dat vlak al meer dan genoeg mogen incasseren. Dus lieverkoekjes worden in het leven van Sprank even niet gebakken.
Zijn opmerking deed me trouwens niet afknappen. We hebben meer dan 15 jaar historie, geen idee wat hij überhaupt nog uit de kast zou kunnen trekken om me echt af te laten knappen. Maar het zette me wel even serieus op slot. En ik hoop inderdaad dat dat zoals jij zegt nog vaker zal gebeuren. Dat betekent namelijk dat er ook iedere keer weer een manier is gevonden om van het slot te gaan. Inmiddels hebben we een aantal van dit soort hobbels gehad. Ze nemen af in frequentie, in intensiteit en hij kan er inmiddels wel om lachen geloof ik. Omdat hij weet hoe onzeker ik ben, en hoe ik, als ik de schuld al bij iemand zou leggen dit dan bij mezelf zou zijn en niet bij hem.
Bedankt voor je reactie en je voor mij vaak zo nodige schop dat ik niet moet analyseren maar voelen.
Als het ooit iets wordt zal ik hem vertellen dat hij een aantal dames een hoop taart en bossen bloemen verschuldigd is
De vraag wat ik dan zelf te bieden heb, en de opmerking dat je me arrogant vindt doen het uiteraard niet zo gek lekker bij me. Je hebt het over een eisenpakket dat ik zou hebben. ik kijk daar zelf anders tegenaan. Een relatie moet, in mijn ogen dus, energie opleveren aan alle partijen omdat het geheel meer moet zijn dan de som der delen (dus 1+1=3 ipv 2). Om een situatie te hebben waarin dat lukt is er altijd sprake van bepaalde randvoorwaarden. Hij in Timboektoe, ik hier kleine kans. Hij homo, ik vrouw, nog kleinere kans. Hij kinderen zien als een factor die je 'op de koop toe neemt', ik oermoeder, geen enkele kans.
Je zegt heel subtiel even gezellig dat jij wel durft toe te geven dat je met de juiste man gelukkiger zou zijn. Maar ik heb geen enkele moeite met het toegeven van het feit dat ik met de juiste man ook (een stuk?) gelukkiger zou zijn hoor. Ik heb er alleen niet zo gek veel moeite mee om 100% relealistisch en verschrikkelijk bruut eerlijk te zijn naar mezelf over of een man wel de juiste man is.
Mijn geluk en mijn romantische leven zijn niet mijn topprioriteit de komende tien jaar. Daar heb ik zelf voor gekozen, ook al was die afweging destijds misschien niet zo bewust. Maar ik ben van mening dat als je kinderen op de wereld zet, je gedurende de tijd dat je ze mag gidsen naar volwassenheid verplicht bent de stabiliteit van hun leven daar waar je dat kunt te garanderen. En als ik kijk naar hoe ik mijn leven tot op heden heb aangepakt, dan hebben zij op dat vlak al meer dan genoeg mogen incasseren. Dus lieverkoekjes worden in het leven van Sprank even niet gebakken.
Zijn opmerking deed me trouwens niet afknappen. We hebben meer dan 15 jaar historie, geen idee wat hij überhaupt nog uit de kast zou kunnen trekken om me echt af te laten knappen. Maar het zette me wel even serieus op slot. En ik hoop inderdaad dat dat zoals jij zegt nog vaker zal gebeuren. Dat betekent namelijk dat er ook iedere keer weer een manier is gevonden om van het slot te gaan. Inmiddels hebben we een aantal van dit soort hobbels gehad. Ze nemen af in frequentie, in intensiteit en hij kan er inmiddels wel om lachen geloof ik. Omdat hij weet hoe onzeker ik ben, en hoe ik, als ik de schuld al bij iemand zou leggen dit dan bij mezelf zou zijn en niet bij hem.
Bedankt voor je reactie en je voor mij vaak zo nodige schop dat ik niet moet analyseren maar voelen.
Als het ooit iets wordt zal ik hem vertellen dat hij een aantal dames een hoop taart en bossen bloemen verschuldigd is
