Relaties
alle pijlers
Man gaat over mijn grens
zondag 2 mei 2021 om 14:54
Beste vivavrouwen,
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
woensdag 2 juni 2021 om 19:42
“heb mijn man gevraagd of hij ook niet een keer met iemand zou kunnen gaan praten, maar hij wil dit absoluut niet. Ik weet nu ook wel dat het niet zal gaan gebeuren. Hij zegt dat psychologen je vanalles aanpraten en dat hij het ongemakkelijk vindt om persoonlijke dingen te bespreken met iemand die hij niet kent. Ik heb bijna spijt dat ik het überhaupt heb opgebracht omdat ik hier nu ook weer iets mee moet en ik weet niet wat.”
Allereerst hoef je er niets mee. Maar als dit je dwars zit, zou ik het wel bespreekbaar maken.
Maar heeft je man naar jouw gevoel genoeg en goed erkend dat hij meermaals over de schreef is gegaan? Is hij met mogelijke oplossingen/gedachten gekomen om dit in het vervolg te voorkomen? En heeft hij oprecht excuses aangeboden? Niet: ‘sorry dat ik je een verdrietig gevoel heb gegeven’, maar ‘wat was ik een lul, het spijt me, ik ga eraan werken.’
Allereerst hoef je er niets mee. Maar als dit je dwars zit, zou ik het wel bespreekbaar maken.
Maar heeft je man naar jouw gevoel genoeg en goed erkend dat hij meermaals over de schreef is gegaan? Is hij met mogelijke oplossingen/gedachten gekomen om dit in het vervolg te voorkomen? En heeft hij oprecht excuses aangeboden? Niet: ‘sorry dat ik je een verdrietig gevoel heb gegeven’, maar ‘wat was ik een lul, het spijt me, ik ga eraan werken.’
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
woensdag 2 juni 2021 om 19:55
Hoe je het ook wendt of keert, ik vind het supergoed van je dat je je dit soort dingen realiseert. Dit heeft ook alles te maken met je grenzen aangeven. Heel goed als je dat bij je psycholoog gaat bespreken en daar aan gaat werken.Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 19:32
Ik ben hier nu waarschijnlijk over na aan het denken omdat ik dat onrustige gevoel nu ook een beetje heb. Ik heb mijn man gevraagd of hij ook niet een keer met iemand zou kunnen gaan praten, maar hij wil dit absoluut niet. Ik weet nu ook wel dat het niet zal gaan gebeuren. Hij zegt dat psychologen je vanalles aanpraten en dat hij het ongemakkelijk vindt om persoonlijke dingen te bespreken met iemand die hij niet kent. Ik heb bijna spijt dat ik het überhaupt heb opgebracht omdat ik hier nu ook weer iets mee moet en ik weet niet wat. Het heeft natuurlijk ook weinig zin als het niet vanuit hemzelf komt.
Ik heb het gevoel dat ik in herhaling val maar ik blijf maar een beetje schrijven als stok achter de deur voor mezelf. Om het moeilijker te maken om dat zand erover te strooien zoals viva-amber zegt. Want dat lijkt me zo fijn, maar ik weet dat het niet goed is.
Wat je je wel moet realiseren: als jij gaat veranderen, je grenzen aan gaat geven, ga je op een bepaalde manier meer, of in ieder geval andere ruimte innemen in je relatie. Als je man zich daar niet aan aan wil passen, krijg je in de toekomst alsnog een probleem. Misschien dat je dat wel met je man kunt bespreken, in hoeverre hij bereid is met jou mee te bewegen wanneer jij je grenzen meer aan gaat geven. (hoeft helemaal niet nu hoor!! Maar gewoon, iets om over na te denken (sorry... NOG iets!))
woensdag 2 juni 2021 om 20:01
Dit kan nu juist een rode vlag zijn, een teken dat hij zich bij je vrienden van zijn charmante kant laat zien. Zij hebben zijn masker (nog) niet zien vallen.
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
woensdag 2 juni 2021 om 21:22
Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 19:32Fifty het zou best eens kunnen dat sommige mensen mij niet zouden geloven, dat vind ik wel een vervelend idee. Ik herken je gevoel ook wel een beetje, over balen als je (bijna) te laat komt door zo'n hulpvaardige actie. Dat heb ik nooit altijd iets negatiefs van hem gezien alleen, meer als iets negatiefs van mezelf
Het kwam jouw post lezende wel bij me op dat ik ook bij zulke futiliteiten wel aan mijn man ben overgeleverd op een bepaalde manier. We gaan als hij wil gaan en eerder niet. In die zin is hij op een hele subtiele manier wel vaak leidend. Ik besef me nu pas dat dat wel regelmatig voor onrust zorgt bij mij. Komen we op tijd of niet. Is mijn zus straks welkom of niet. Begrijpt hij mijn gevoel of niet. Dat soort dingen. Niet dat hij druk op mij zet of uitspreekt hoe iets moet gaan of dat er ruzie van komt. Hij kan gewoon heel onwrikbaar zijn en hij trekt zich weinig aan van sociale conventies die ik soms juist wel belangrijk vind.
Ik ben hier nu waarschijnlijk over na aan het denken omdat ik dat onrustige gevoel nu ook een beetje heb. Ik heb mijn man gevraagd of hij ook niet een keer met iemand zou kunnen gaan praten, maar hij wil dit absoluut niet. Ik weet nu ook wel dat het niet zal gaan gebeuren. Hij zegt dat psychologen je vanalles aanpraten en dat hij het ongemakkelijk vindt om persoonlijke dingen te bespreken met iemand die hij niet kent. Ik heb bijna spijt dat ik het überhaupt heb opgebracht omdat ik hier nu ook weer iets mee moet en ik weet niet wat. Het heeft natuurlijk ook weinig zin als het niet vanuit hemzelf komt.
Ik heb het gevoel dat ik in herhaling val maar ik blijf maar een beetje schrijven als stok achter de deur voor mezelf. Om het moeilijker te maken om dat zand erover te strooien zoals viva-amber zegt. Want dat lijkt me zo fijn, maar ik weet dat het niet goed is.
En zelfreflectie, hoe was hij van plan dat voor elkaar te krijgen? Want ook als je géén nare dronk hebt, of grensoverschrijdende handelingen verricht, heb je in relaties het vermogen nodig om naar jezelf te kijken. Zo houd je je relaties gezond en in ontwikkeling. Dat hij daar geen peut voor wil gebruiken is zijn goed recht, maar wat ik net aangeef is wel iets wat je van hem mag verwachten. Niet iets wat je na veel diplomatiek soebatten voor elkaar moet zien te boksen. Dan neemt hij niet de verantwoordelijkheid voor zijn aandeel in de relatie.
De zin die ik niet heb dik gedrukt, die erna komt, doet me eigenlijk het meeste pijn in je post. Dat jij er spijt van hebt, iets ter sprake te hebben gebracht.
Dat is nou juist waar mijn eerdere posts aan jou om draaide, dat jij de vrijheid en ruimte mag hebben/nemen/vinden om je eigen waarnemingen te geloven, om een eigen mening te hebben (die ook aan verandering onderhevig kan zijn), om zelf te kunnen bepalen wat je wilt en niet wilt. Om die autonomie en dat onvervreemdbaare recht te voelen.
Het lijkt of hij met deze manier van reageren, van afhouden en beschuldigen (anderen praten je wat aan, daarmee devalueert hij heel effectief wat een ander zegt die een peut heeft gesproken) daar in ingrijpt. Iets doet met jou en wat jij mag vinden. En dat komt op mij niet vrij en liefdevol over.
In hoeverre moet jij slikken en schikken? En hoe gezond is dat? Wil je dat? Kun je dat?
hanke321 wijzigde dit bericht op 02-06-2021 21:39
0.01% gewijzigd
woensdag 2 juni 2021 om 21:32
Het draait allemaal om hem. Natuurlijk hoeft hij niet naar een psycholoog. Jij bent immers degene die zeurt.Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 19:32Fifty het zou best eens kunnen dat sommige mensen mij niet zouden geloven, dat vind ik wel een vervelend idee. Ik herken je gevoel ook wel een beetje, over balen als je (bijna) te laat komt door zo'n hulpvaardige actie. Dat heb ik nooit altijd iets negatiefs van hem gezien alleen, meer als iets negatiefs van mezelf
Het kwam jouw post lezende wel bij me op dat ik ook bij zulke futiliteiten wel aan mijn man ben overgeleverd op een bepaalde manier. We gaan als hij wil gaan en eerder niet. In die zin is hij op een hele subtiele manier wel vaak leidend. Ik besef me nu pas dat dat wel regelmatig voor onrust zorgt bij mij. Komen we op tijd of niet. Is mijn zus straks welkom of niet. Begrijpt hij mijn gevoel of niet. Dat soort dingen. Niet dat hij druk op mij zet of uitspreekt hoe iets moet gaan of dat er ruzie van komt. Hij kan gewoon heel onwrikbaar zijn en hij trekt zich weinig aan van sociale conventies die ik soms juist wel belangrijk vind.
Ik ben hier nu waarschijnlijk over na aan het denken omdat ik dat onrustige gevoel nu ook een beetje heb. Ik heb mijn man gevraagd of hij ook niet een keer met iemand zou kunnen gaan praten, maar hij wil dit absoluut niet. Ik weet nu ook wel dat het niet zal gaan gebeuren. Hij zegt dat psychologen je vanalles aanpraten en dat hij het ongemakkelijk vindt om persoonlijke dingen te bespreken met iemand die hij niet kent. Ik heb bijna spijt dat ik het überhaupt heb opgebracht omdat ik hier nu ook weer iets mee moet en ik weet niet wat. Het heeft natuurlijk ook weinig zin als het niet vanuit hemzelf komt.
Ik heb het gevoel dat ik in herhaling val maar ik blijf maar een beetje schrijven als stok achter de deur voor mezelf. Om het moeilijker te maken om dat zand erover te strooien zoals viva-amber zegt. Want dat lijkt me zo fijn, maar ik weet dat het niet goed is.
Iedere dag is gehaktdag
woensdag 2 juni 2021 om 22:15
Mijnheer wil niet praten want poepielastig? Kom op zeg, hoe erg is die nacht wel niet voor jou geweest en in algemene zin zijn totaal niet gelijkwaardige behandeling van jou? Hij zou van mij kunnen wachten op een ultimatum. Of hij gaat mee naar de psycholoog/relatietherapeut, of hij kan de deur uit omdat hij geen zin heeft in een gelijkwaardige relatie waarin het ook om jou draait en niet alleen om hem.
Lees je laatste post nou eens, hij plooit nooit. Het is wachten op het volgende incident. Dit gaat ooit klappen, sorry dat ik het zeg, en dan maar beter nu in deze enigszins hervonden rust dan het nog een paar jaar uitzitten en niet van een gelijkwaardige relatie op aan kunnen. Het wordt niet beter als hij zichzelf niet aanpakt. Pffff, wat een vreselijke vent, sorry hoor.
Lees je laatste post nou eens, hij plooit nooit. Het is wachten op het volgende incident. Dit gaat ooit klappen, sorry dat ik het zeg, en dan maar beter nu in deze enigszins hervonden rust dan het nog een paar jaar uitzitten en niet van een gelijkwaardige relatie op aan kunnen. Het wordt niet beter als hij zichzelf niet aanpakt. Pffff, wat een vreselijke vent, sorry hoor.
woensdag 2 juni 2021 om 23:07
Ik voel me zo'n slecht persoon. Het voelt echt heel slecht dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar ook dat ik mijn man nu zo af val. Ik voel me schuldig omdat ik zo veel zeur en alles zo groot maak. En 5 minuten later juist omdat ik te weinig actie onderneem en alles misschien te klein maak. Ik ben ook helemaal niet boos op mijn man want het voelt alsof het allemaal mijn schuld is. Dat maakt het ook extra moeilijk om eisen te stellen want dat voelt zo onterecht. Heel vreemd.
woensdag 2 juni 2021 om 23:16
Je schuldgevoel is totaal onterecht. Ik snap dat je in de war bent. Blijf bij de feiten. Jouw grens werd niet gerespecteerd door een ander. Jij bent niet de schuldige. Wanneer grenzen overschreden worden, heeft dit psychisch impact. Je veiligheidsgevoel is aangetast. Je zeurt NIET. Dit is jouw gevoel, jouw perceptie en die is 100% legitiem.
donderdag 3 juni 2021 om 01:17
Bespreek dit met je therapeut. Dit is de kern en ik snap je gedachtegang. Maar het klopt niet. Jij zeurt niet. Het is niet jouw schuld. Je maakt niets groot. Daarnaast is je man misschien ook geen ‘klootzak’. Maar probeer wel die gedachten te verwoorden bij je therapeut. Waarom heb je deze gedachten? Is dat iets wat je je sowieso afvraagt of ben je bang je man af te vallen?Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 23:07Ik voel me zo'n slecht persoon. Het voelt echt heel slecht dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar ook dat ik mijn man nu zo af val. Ik voel me schuldig omdat ik zo veel zeur en alles zo groot maak. En 5 minuten later juist omdat ik te weinig actie onderneem en alles misschien te klein maak. Ik ben ook helemaal niet boos op mijn man want het voelt alsof het allemaal mijn schuld is. Dat maakt het ook extra moeilijk om eisen te stellen want dat voelt zo onterecht. Heel vreemd.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
donderdag 3 juni 2021 om 06:51
Jij en je man vliegen belangrijke dingen die tegenvallen anders aan.
Jij internaliseert, je man externaliseert.
Jij trekt het je aan, zoekt de oorzaak en het gevolg bij jouzelf.
Je man zoekt het buiten zichzelf.
Het gevaar is dat jij heel inschikkelijk bent en ruimte inlevert en hij pakt die ruimte in. Jouw ruimte zal steeds kleiner worden, zijn ruimte steeds groter. Dat gebeurd geleidelijk en ongemerkt.
Dat is een patroon en een systeem in jullie relatie. Overigens is de kans groot dat dit niet enkel in jullie relatie zo is. Vermoedelijk (echter dat weet alleen jij) loop jij daar ook tegenaan in andere relaties.
Volgens mij ben jij een enorm lief mens en ik vermoed zomaar dat jij een geweldige partner, vriendin, collega etc bent. Heel fijn om mee samen te leven en heel fijn om mee samen te werken.
Je stelt hoge eisen aan jezelf, de ander komt met heel veel weg en moet ver gaan wil hij jou tegen zich in het harnas jagen. Je bent heel mild voor een ander.
Wat hierboven ook geschreven is. Wanneer jij iets in dat patroon, dat systeem gaat wijzigen, zal dat gevolgen hebben voor het gehele systeem. Wanneer jij meer ruimte gaat innemen, zal je man minder ruimte krijgen. Gaat hij dat accepteren? Een gezonde situatie zou zijn dat je in een relatie met elkaar meeveert.
Jij internaliseert, je man externaliseert.
Jij trekt het je aan, zoekt de oorzaak en het gevolg bij jouzelf.
Je man zoekt het buiten zichzelf.
Het gevaar is dat jij heel inschikkelijk bent en ruimte inlevert en hij pakt die ruimte in. Jouw ruimte zal steeds kleiner worden, zijn ruimte steeds groter. Dat gebeurd geleidelijk en ongemerkt.
Dat is een patroon en een systeem in jullie relatie. Overigens is de kans groot dat dit niet enkel in jullie relatie zo is. Vermoedelijk (echter dat weet alleen jij) loop jij daar ook tegenaan in andere relaties.
Volgens mij ben jij een enorm lief mens en ik vermoed zomaar dat jij een geweldige partner, vriendin, collega etc bent. Heel fijn om mee samen te leven en heel fijn om mee samen te werken.
Je stelt hoge eisen aan jezelf, de ander komt met heel veel weg en moet ver gaan wil hij jou tegen zich in het harnas jagen. Je bent heel mild voor een ander.
Wat hierboven ook geschreven is. Wanneer jij iets in dat patroon, dat systeem gaat wijzigen, zal dat gevolgen hebben voor het gehele systeem. Wanneer jij meer ruimte gaat innemen, zal je man minder ruimte krijgen. Gaat hij dat accepteren? Een gezonde situatie zou zijn dat je in een relatie met elkaar meeveert.
donderdag 3 juni 2021 om 07:35
Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 23:07Ik voel me zo'n slecht persoon. Het voelt echt heel slecht dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar ook dat ik mijn man nu zo af val. Ik voel me schuldig omdat ik zo veel zeur en alles zo groot maak. En 5 minuten later juist omdat ik te weinig actie onderneem en alles misschien te klein maak. Ik ben ook helemaal niet boos op mijn man want het voelt alsof het allemaal mijn schuld is. Dat maakt het ook extra moeilijk om eisen te stellen want dat voelt zo onterecht. Heel vreemd.
Je valt je man juist helemaal niet af! Ik zie alleen maar hoe jij probeert de problemen in jullie relatie op te lossen.
Jij hebt door dat jullie daar beiden aan moeten werken. Nu hij nog. Logisch dat je hem daarop wijst. Het probleem ligt notabene grotendeels bij hem. Jij kan als het nodig is best grenzen aangeven. Je hebt toch nee gezegd?! Misschien vind hij jou niet altijd even duidelijk, maar dan hoort hij je te vragen wat je bedoelt. Als hij dat zou doen, in plaats van over jou heen te lopen, hadden jullie helemaal geen probleem.
Dat hij er vervolgens geen trek in heeft om hulp te zoeken, zegt niks over jou, maar alles over hem.
Ik hoop dat hij in gaat zien wat zijn rol is. Dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen handelen en stopt met het wijzen naar jou of naar omstandigheden als reden voor zijn gedrag. Hij moet inzien waar hij de fout ingaat en daaraan werken. Dat is heel lastig en confronterend en gaat hem vast niet lukken tijdens 'het leegmaken van zijn hoofd' bij een vriend. Dat jij hem adviseert om daar hulp bij te vragen, is dus alleen maar goed.
donderdag 3 juni 2021 om 07:55
Wat triest dat je zo denkt. Jij valt je man niet af, jouw man valt jou af. Veel moeite doet hij namelijk niet om de lucht te klaren ( lees : niets ), hij wil geen drankavondje afzeggen, hij wil niet praten en wil geen hulp van buitenaf.Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 23:07Ik voel me zo'n slecht persoon. Het voelt echt heel slecht dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar ook dat ik mijn man nu zo af val. Ik voel me schuldig omdat ik zo veel zeur en alles zo groot maak. En 5 minuten later juist omdat ik te weinig actie onderneem en alles misschien te klein maak. Ik ben ook helemaal niet boos op mijn man want het voelt alsof het allemaal mijn schuld is. Dat maakt het ook extra moeilijk om eisen te stellen want dat voelt zo onterecht. Heel vreemd.
Jij bent echt niet degene die slecht bezig is !
donderdag 3 juni 2021 om 08:30
Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 23:07Ik voel me zo'n slecht persoon. Het voelt echt heel slecht dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar ook dat ik mijn man nu zo af val. Ik voel me schuldig omdat ik zo veel zeur en alles zo groot maak. En 5 minuten later juist omdat ik te weinig actie onderneem en alles misschien te klein maak. Ik ben ook helemaal niet boos op mijn man want het voelt alsof het allemaal mijn schuld is. Dat maakt het ook extra moeilijk om eisen te stellen want dat voelt zo onterecht. Heel vreemd.
En juist om deze gedachten te ontwijken maak je de 'rust' heel groot, de 'rust' wordt zelfs magisch, hoe heerlijk is dat. Veel lekkerder dan deze rottige gedachten en emoties, dus liever stop je deze weg onder die heerlijke deken. Bespreek dit echter alsjeblieft met je therapeut.
donderdag 3 juni 2021 om 08:31
Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 23:07Ik voel me zo'n slecht persoon. Het voelt echt heel slecht dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar ook dat ik mijn man nu zo af val. Ik voel me schuldig omdat ik zo veel zeur en alles zo groot maak. En 5 minuten later juist omdat ik te weinig actie onderneem en alles misschien te klein maak. Ik ben ook helemaal niet boos op mijn man want het voelt alsof het allemaal mijn schuld is. Dat maakt het ook extra moeilijk om eisen te stellen want dat voelt zo onterecht. Heel vreemd.
En hoe schuldig voelt je man zich, na het geweld dat hij tegen jou gebruikte? Hoe schuldig voelt hij zich nadat hij zomaar verdween zonder iets van zich te laten horen? Hoe schuldig voelt híj zich, nu hij zich voor de derde keer in zeer korte tijd niets aantrekt van wat jíj wil en nodig hebt om je überhaupt veilig te kunnen voelen in je relatie met hem?
De verantwoordelijkheid voor een prettige relatie ligt niet alleen bij jou. En de verantwoordelijkheid voor zijn gewelddadige gedrag ligt helemaal niet bij jou. Als jij degene bent die zich schuldig voelt en als jij de enige bent die zich schuldig voelt, nadat híj op de vreselijkste manier mogelijk over jouw grenzen heen ging, dan zit er iets fundamenteel verkeerd.
donderdag 3 juni 2021 om 09:08
Wat goed dat je dit met je psycholoog bespreekt.Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 23:07Ik voel me zo'n slecht persoon. Het voelt echt heel slecht dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar ook dat ik mijn man nu zo af val. Ik voel me schuldig omdat ik zo veel zeur en alles zo groot maak. En 5 minuten later juist omdat ik te weinig actie onderneem en alles misschien te klein maak. Ik ben ook helemaal niet boos op mijn man want het voelt alsof het allemaal mijn schuld is. Dat maakt het ook extra moeilijk om eisen te stellen want dat voelt zo onterecht. Heel vreemd.
Sterkte TO
donderdag 3 juni 2021 om 09:51
Dit lijkt een herhaling van oude hechtingspatronen en copingmechanismes. Jij bent geprogrammeerd om jezelf weg te cijferen om liefde te verdienen. Deze “crisis” maakt dit patroon tussen jou en je man heel zichtbaar vandaar dat je zo vervreemd voelt van wat je voelt en hoe je handelt. Goed dat je de therapie weer oppakt. Als je zelf veranderd, veranderd de relatie vanzelf mee. Het start bij jou.
donderdag 3 juni 2021 om 10:31
Ho! Stop!Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 23:07Ik voel me zo'n slecht persoon. Het voelt echt heel slecht dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar ook dat ik mijn man nu zo af val. Ik voel me schuldig omdat ik zo veel zeur en alles zo groot maak. En 5 minuten later juist omdat ik te weinig actie onderneem en alles misschien te klein maak. Ik ben ook helemaal niet boos op mijn man want het voelt alsof het allemaal mijn schuld is. Dat maakt het ook extra moeilijk om eisen te stellen want dat voelt zo onterecht. Heel vreemd.
Even terug. Even terug naar het moment dat je man beschonken thuis kwam en op je klom. En jij nee zei.
Wie is toen wie af gevallen? Wiens schuld is dat geweest? Wie stelt er hier de eisen? Wie vind dat de macht bij een persoon moet liggen?
In dit hele verhaal ben jij niet de schuldige. En ook nadien niet. Je bent nu je hele relatie opnieuw aan het bekijken. Aan het her-ijken. Meer niet. En dan zie je dat je jezelf teveel ondergeschikt maakt aan je man. Jezelf teveel aanpast. En dat dit je niet meer past. En dat je nu nadenkt hoe dit te veranderen. Meer niet.
