Relaties
alle pijlers
Man gaat over mijn grens
zondag 2 mei 2021 om 14:54
Beste vivavrouwen,
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
donderdag 3 juni 2021 om 13:24
ach zandblauwtje toch. Ik herken het zo. Je doet niks fout.
Jullie zitten in een bepaald patroon samen en dat hou je wel zelf mede in stand. Ik kom er later uit gebreid op terug.
Het je slecht voelen en je schuldig voelen heeft waarschijnlijk te maken met je jeugd, zoals roodkapje hierboven heel goed omschrijft.
Heb je al een vervolgafspraak bij je psycholoog? Maak die anders nu. Je hebt het nodig. Je man wil niet, dat is aan hem, maar jij wil wel en hebt het ook nodig om patronen te leren herkennen ed.
Jullie zitten in een bepaald patroon samen en dat hou je wel zelf mede in stand. Ik kom er later uit gebreid op terug.
Het je slecht voelen en je schuldig voelen heeft waarschijnlijk te maken met je jeugd, zoals roodkapje hierboven heel goed omschrijft.
Heb je al een vervolgafspraak bij je psycholoog? Maak die anders nu. Je hebt het nodig. Je man wil niet, dat is aan hem, maar jij wil wel en hebt het ook nodig om patronen te leren herkennen ed.
donderdag 3 juni 2021 om 17:06
Precies. Hij gaat gewoon door met zijn leven totdat TO weer "normaal doet" en kan zelf nog steeds niet verzinnen dat hij zodanig over de schreef is gegaan dat hij er iets mee zou moeten, dus dat legt hij steeds weer terug bij TO. TO, hij doet niet genoeg moeite en is alleen bezig wat hij wil en wat lastig zou zijn voor hem.Duchesnea schreef: ↑03-06-2021 07:55Wat triest dat je zo denkt. Jij valt je man niet af, jouw man valt jou af. Veel moeite doet hij namelijk niet om de lucht te klaren ( lees : niets ), hij wil geen drankavondje afzeggen, hij wil niet praten en wil geen hulp van buitenaf.
Jij bent echt niet degene die slecht bezig is !
Weet je wat lastig is voor iemand? Overweldigd worden in bed door haar dronken partner. Bang zijn voor de volgende keer dat je partner teveel zuipt. Constateren dat het je partner niet genoeg doet om het volgende zuipavondje af te zeggen. Met de gebakken peren zitten als partner aan zijn stutten trekt en gewoon zonder bericht of reactie vertrekt. Constateren dat de partner alles afwijst omdat hij zich ongemakkelijk zou voelen. Niet wat er al realiteit is, maar wat zijn arme sneeuwvlokjesziel toch ten deel zou kunnen vallen als hij eens iets moest doen wat hij niet wil.
Ter vergelijk: TO wilde geen seks en dat gebeurde toch. Maar God verhoede dat hij toch eens iets zou moeten ervaren wat hem niet welgevallig is.
donderdag 3 juni 2021 om 19:26
Ik vind het heel erg moeilijk dat ik mijn man niet gewoon van me af heb geduwd die nacht. Ik weet dat bevriezen ook een belangrijk beschermingsmechanisme kan zijn, maar ik weet in dit geval zo zeker dat mijn man wel gestopt zou zijn als ik maar fysiek weerstand zou hebben geboden. Dat zou hem weer met zijn benen op de grond hebben gezet en dan hadden we nu niet in deze situatie gezeten.. ik begrijp niet waarom ik het heb laten gebeuren. Ik had ons dit allebei kunnen besparen.
Daarom voel ik me nu ook schuldig dat ik het slachtoffer speel en het is heel slecht dat veel lezers hier nu denken dat mijn man een toxische mishandelaar is door wat ik schrijf. Terwijl hij echt geen slecht persoon is. Of dat ik een moeilijke jeugd heb gehad terwijl dat ook heel erg meevalt. Ik maak alles altijd veel te groot in mijn hoofd en het zou mijn familie en mijn man zo'n pijn doen als ze zouden weten wat ik allemaal schrijf hier.
Aan de andere kant is ook heel slecht dat ik dit allemaal niet heb zien aankomen en dat ik niet goed voor mezelf durf op te komen. Dat is best wel zwak en irritant. Nu ben ik alleen maar aan het zeuren.
Dit is zo ongeveer hoe het nu in mijn hoofd is.
donderdag 3 juni 2021 om 19:46
Nu lijkt het net alsof ik alle andere reacties niet heb gelezen maar ik lees wel alles. Ik denk ook wel na over wat er geschreven wordt en sommige dingen kloppen ook. Bijvoorbeeld dat mijn man nog niet zo heel veel heeft gedaan om iets te veranderen. Hij voelt zich wel heel slecht over wat hij heeft gedaan, maar hij weet zeker dat hij het nooit meer zal doen. Hij vindt het heel moeilijk dat ik dat niet ook weet omdat hij het weet. Hij voelt zich machteloos en denkt dat hij niets kan doen behalve mij de tijd geven en het niet nog een keer doen. Ik snap dat, maar ik kan ook niet ontkennen dat hij alles wat hij wel actief zou kunnen doen tot nu toe afschiet omdat hij het niet zinvol vindt.
Ik keur dat niet goed, maar het gevoel wat ik hierboven beschreef is veel sterker.
Ik keur dat niet goed, maar het gevoel wat ik hierboven beschreef is veel sterker.
donderdag 3 juni 2021 om 19:47
To wanneer jij had geduwd dan had hij misschien wel meer geweld gebruikt of hij was gaan schelden. Wat, als, dan is niet gebeurd en de realiteit is dat je wel bent bevroren.Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:26Ik vind het heel erg moeilijk dat ik mijn man niet gewoon van me af heb geduwd die nacht. Ik weet dat bevriezen ook een belangrijk beschermingsmechanisme kan zijn, maar ik weet in dit geval zo zeker dat mijn man wel gestopt zou zijn als ik maar fysiek weerstand zou hebben geboden. Dat zou hem weer met zijn benen op de grond hebben gezet en dan hadden we nu niet in deze situatie gezeten.. ik begrijp niet waarom ik het heb laten gebeuren. Ik had ons dit allebei kunnen besparen.
Daarom voel ik me nu ook schuldig dat ik het slachtoffer speel en het is heel slecht dat veel lezers hier nu denken dat mijn man een toxische mishandelaar is door wat ik schrijf. Terwijl hij echt geen slecht persoon is. Of dat ik een moeilijke jeugd heb gehad terwijl dat ook heel erg meevalt. Ik maak alles altijd veel te groot in mijn hoofd en het zou mijn familie en mijn man zo'n pijn doen als ze zouden weten wat ik allemaal schrijf hier.
Aan de andere kant is ook heel slecht dat ik dit allemaal niet heb zien aankomen en dat ik niet goed voor mezelf durf op te komen. Dat is best wel zwak en irritant. Nu ben ik alleen maar aan het zeuren.
Dit is zo ongeveer hoe het nu in mijn hoofd is.
Wat bedoel je met het slachtoffer spelen?
Alles wat de jouw man na dit incident heeft gedaan wijst erop dat hij zich 0,0 in jou kan inleven...het is aan jou welk label je daar op plakt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 3 juni 2021 om 19:50
Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:46Hij voelt zich wel heel slecht over wat hij heeft gedaan, maar hij weet zeker dat hij het nooit meer zal doen. Hij vindt het heel moeilijk dat ik dat niet ook weet omdat hij het weet. Hij voelt zich machteloos en denkt dat hij niets kan doen behalve mij de tijd geven en het niet nog een keer doen. Ik snap dat, maar ik kan ook niet ontkennen dat hij alles wat hij wel actief zou kunnen doen tot nu toe afschiet omdat hij het niet zinvol vindt.
Het is goed om te lezen dat hij er niet achteloos overheen stapt. Maar zijn idee dat hij het nooit meer zal doen klopt niet. Hij heeft het meteen weer gedaan, en daarna nog een keer. Over jouw grenzen gaan doet hij niet alleen fysiek, hij doet het ook in zijn beslissingen waarin hij jouw wensen en behoeften negeert en enkel zijn eigen behoeften volgt.
donderdag 3 juni 2021 om 19:52
Dat zou hij echt niet gedaan hebben denk ik. Hij zou dan vast gewoon zijn gestopt, dat maakt het zo stom.viva-amber schreef: ↑03-06-2021 19:47To wanneer jij had geduwd dan had hij misschien wel meer geweld gebruikt of hij was gaan schelden. Wat, als, dan is niet gebeurd en de realiteit is dat je wel bent bevroren.
Wat bedoel je met het slachtoffer spelen?
Alles wat de jouw man na dit incident heeft gedaan wijst erop dat hij zich 0,0 in jou kan inleven...het is aan jou welk label je daar op plakt.
Ik weet niet precies wat ik daarmee bedoel. Hier schrijven, met mijn psycholoog praten, hem als een agressor afschilderen, het niet loslaten...
donderdag 3 juni 2021 om 20:10
Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:26Ik maak alles altijd veel te groot in mijn hoofd en het zou mijn familie en mijn man zo'n pijn doen als ze zouden weten wat ik allemaal schrijf hier.
Dit is de kern, denk ik. Je diskwalificeert je eigen gevoelens en je zoektocht naar de betekenis van wat er gebeurde, omdat de personen die je het verdriet bezorgd hebben tegelijk personen zijn die je liefhebt en waarvan je meent dat ze jou liefhebben. Dat zij je kwetsten is een heel ingewikkelde situatie, want geliefden kwetsen niet. Maar ze deden het toch. Dan zijn er maar twee opties: ze houden niet voldoende van je, of jouw gevoelens kloppen niet. Als je heel jong bent is de laatste optie een keus die kinderen maken uit zelfbehoud. Maar als je ouder bent is dat ingewikkelder.
donderdag 3 juni 2021 om 20:11
Op een subtiele manier leidend schrijf je. Niet dat hij druk op jou zet. Hij is gewoon heel onwrikbaar.Zandblauwtjes schreef: ↑02-06-2021 19:32Fifty het zou best eens kunnen dat sommige mensen mij niet zouden geloven, dat vind ik wel een vervelend idee. Ik herken je gevoel ook wel een beetje, over balen als je (bijna) te laat komt door zo'n hulpvaardige actie. Dat heb ik nooit altijd iets negatiefs van hem gezien alleen, meer als iets negatiefs van mezelf
Het kwam jouw post lezende wel bij me op dat ik ook bij zulke futiliteiten wel aan mijn man ben overgeleverd op een bepaalde manier. We gaan als hij wil gaan en eerder niet. In die zin is hij op een hele subtiele manier wel vaak leidend. Ik besef me nu pas dat dat wel regelmatig voor onrust zorgt bij mij. Komen we op tijd of niet. Is mijn zus straks welkom of niet. Begrijpt hij mijn gevoel of niet. Dat soort dingen. Niet dat hij druk op mij zet of uitspreekt hoe iets moet gaan of dat er ruzie van komt. Hij kan gewoon heel onwrikbaar zijn en hij trekt zich weinig aan van sociale conventies die ik soms juist wel belangrijk vind.
Ik ben hier nu waarschijnlijk over na aan het denken omdat ik dat onrustige gevoel nu ook een beetje heb. Ik heb mijn man gevraagd of hij ook niet een keer met iemand zou kunnen gaan praten, maar hij wil dit absoluut niet. Ik weet nu ook wel dat het niet zal gaan gebeuren. Hij zegt dat psychologen je vanalles aanpraten en dat hij het ongemakkelijk vindt om persoonlijke dingen te bespreken met iemand die hij niet kent. Ik heb bijna spijt dat ik het überhaupt heb opgebracht omdat ik hier nu ook weer iets mee moet en ik weet niet wat. Het heeft natuurlijk ook weinig zin als het niet vanuit hemzelf komt.
Ik heb het gevoel dat ik in herhaling val maar ik blijf maar een beetje schrijven als stok achter de deur voor mezelf. Om het moeilijker te maken om dat zand erover te strooien zoals viva-amber zegt. Want dat lijkt me zo fijn, maar ik weet dat het niet goed is.
Er komt geen ruzie omdat jij je voegt. Jij voegt je omdat hij onwrikbaar is . Ik denk dat jij gewend bent je te voegen volgens ongeschreven regels. Ik denk dat jij bang bent dat er iets gaat gebeuren als jij je niet voegt. Bang dat er dan wel ruzie komt. Dat hij dan boos op jou wordt.
Ik weet het niet zeker, maar op de een of andere manier voelt het zo aan voor me uit alles wat je schrijft. Die onrust die je voelt bij verschillende dingen is niet fijn toch. Je bent aan hem overgeleverd schrijf je.
Je bent afhankelijk van wat hij wil of doet of vindt voor hoe het gaat met jou en wat er concreet gebeurt. Denk ik.
Ik heb lang zo geleefd. Zonder dat ik het door had. Ik loop onwijs te projecteren nu, ik weet het. Maar ik herken heel erg wat je schrijft, hoe je denkt.
Ik kan het nu zo goed benoemen nu, mijn hoofd is warrig. Bij mij had het te maken met mijn angst hem kwijt te raken en mijn angst niet goed genoeg te zijn. Voortkomend uit een jeugd met een onberekenbare vader waarvoor ik altijd op eieren liep.
Ik ben verder een hele assertieve vrouw. Slim ook. Functioneer goed op mijn werk, heb vrienden maak makkelijk contact. Toch heb ik 15 jaar in zo'n relatie gezeten.
donderdag 3 juni 2021 om 20:15
Dat laatste is toch geen spel?Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:52Dat zou hij echt niet gedaan hebben denk ik. Hij zou dan vast gewoon zijn gestopt, dat maakt het zo stom.
Ik weet niet precies wat ik daarmee bedoel. Hier schrijven, met mijn psycholoog praten, hem als een agressor afschilderen, het niet loslaten...
Je weet niet of hij was gestopt. Je dacht tot dan ook dat hij het woord nee respecteerde en dat heb je 2 maal gezegd.
Je weet niet met welk gedrag je man je nog meer zou kunnen verrassen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 3 juni 2021 om 20:29
Jou lijf heeft het beste gedaan om zichzelf te redden. Een kosten baten analyse erop los gelaten en gedacht, verstijven is het beste uit lijfsbehoud.Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:52Dat zou hij echt niet gedaan hebben denk ik. Hij zou dan vast gewoon zijn gestopt, dat maakt het zo stom.
Ik weet niet precies wat ik daarmee bedoel. Hier schrijven, met mijn psycholoog praten, hem als een agressor afschilderen, het niet loslaten...
Geweld kan geweld wel eens uitlokken.
En je hebt de instinctieve reactie niet in de hand. Je lijf kiest het beste. En je denkt nu dat hij geen geweld zou hebben gebruikt, maar hij had op je tegenstribbelen ook kunnen reageren met zijn onderarm op je keel, zijn hand op je mond of... Want hij was ook niet zichzelf en had gewoon zin.
Dus.
Je weet het niet, dus is het wat nu als spelletje niet te spelen.
donderdag 3 juni 2021 om 20:38
Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:26Ik vind het heel erg moeilijk dat ik mijn man niet gewoon van me af heb geduwd die nacht. Ik weet dat bevriezen ook een belangrijk beschermingsmechanisme kan zijn, maar ik weet in dit geval zo zeker dat mijn man wel gestopt zou zijn als ik maar fysiek weerstand zou hebben geboden. Dat zou hem weer met zijn benen op de grond hebben gezet en dan hadden we nu niet in deze situatie gezeten.. ik begrijp niet waarom ik het heb laten gebeuren. Ik had ons dit allebei kunnen besparen.
Daarom voel ik me nu ook schuldig dat ik het slachtoffer speel en het is heel slecht dat veel lezers hier nu denken dat mijn man een toxische mishandelaar is door wat ik schrijf. Terwijl hij echt geen slecht persoon is. Of dat ik een moeilijke jeugd heb gehad terwijl dat ook heel erg meevalt. Ik maak alles altijd veel te groot in mijn hoofd en het zou mijn familie en mijn man zo'n pijn doen als ze zouden weten wat ik allemaal schrijf hier.
Aan de andere kant is ook heel slecht dat ik dit allemaal niet heb zien aankomen en dat ik niet goed voor mezelf durf op te komen. Dat is best wel zwak en irritant. Nu ben ik alleen maar aan het zeuren.
Dit is zo ongeveer hoe het nu in mijn hoofd is.
Bespreek dit met je therapeut.
Je zei 2 keer nee en je deed niet mee. Dat moet meer dan voldoende zijn. Jij had jullie dat niet allebei kunnen besparen, hij had dat moeten doen.
En ik snap heel goed dat deze gedachtes door je hoofd gaan, maar probeer dat te bespreken met therapeut en/of mensen die je vertrouwt.
Of je man wel of geen toxische mishandelaar is, maakt eigenlijk niet uit. Zijn handelingen waren schadelijk. Niet alleen die nacht, maar ook de keren erna. Jou achterlaten met kind en verdwijnen, boos op je worden en nu geen actie willen ondernemen.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
donderdag 3 juni 2021 om 21:10
Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:52Dat zou hij echt niet gedaan hebben denk ik. Hij zou dan vast gewoon zijn gestopt, dat maakt het zo stom.
Ik weet niet precies wat ik daarmee bedoel. Hier schrijven, met mijn psycholoog praten, hem als een agressor afschilderen, het niet loslaten...
Besef je dat je nu allerlei mechanismes aanzet? Alles in het werk stelt om maar niet voor jezelf op te hoeven komen en om een mogelijke confrontatie uit de weg te gaan? Alles om maar weer zo snel mogelijk in het 'rustige vaarwater' te komen? Beter denken dat het allemaal aan jou ligt en dat als jij het maar niet zo opblaast het wel weer goed komt?
donderdag 3 juni 2021 om 21:20
Ik lees dit topic al vanaf het begin met grote irritatie mee.
Inhoudelijk ga ik er niet op in, maar TO ik zou echt stoppen met jouw innerlijke strijd hier te bespreken.
De reageerders die nog enige nuance proberen aan te brengen worden afgekapt en je lijkt ontzettend in een bepaalde richting te worden gedreven.
Het is goed om zelf te bepalen waar het mis is gegaan en daar voor jezelf naar te kijken. Uiteindelijk zijn jij en jouw gevoel je enige beste raadgever!
Inhoudelijk ga ik er niet op in, maar TO ik zou echt stoppen met jouw innerlijke strijd hier te bespreken.
De reageerders die nog enige nuance proberen aan te brengen worden afgekapt en je lijkt ontzettend in een bepaalde richting te worden gedreven.
Het is goed om zelf te bepalen waar het mis is gegaan en daar voor jezelf naar te kijken. Uiteindelijk zijn jij en jouw gevoel je enige beste raadgever!
donderdag 3 juni 2021 om 21:29
Jammer dat het je zo irriteert. Ik heb het al eens eerder gezegd maar ik wil graag zelf bepalen of ik schrijf of niet en wat ik van de reacties vind.Halo schreef: ↑03-06-2021 21:20Ik lees dit topic al vanaf het begin met grote irritatie mee.
Inhoudelijk ga ik er niet op in, maar TO ik zou echt stoppen met jouw innerlijke strijd hier te bespreken.
De reageerders die nog enige nuance proberen aan te brengen worden afgekapt en je lijkt ontzettend in een bepaalde richting te worden gedreven.
Het is goed om zelf te bepalen waar het mis is gegaan en daar voor jezelf naar te kijken. Uiteindelijk zijn jij en jouw gevoel je enige beste raadgever!
donderdag 3 juni 2021 om 21:34
Dan hoor je mij niets zeggen! Uiteindelijk gaat het om jou en waar jij je goed bij voelt.Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 21:29Jammer dat het je zo irriteert. Ik heb het al eens eerder gezegd maar ik wil graag zelf bepalen of ik schrijf of niet en wat ik van de reacties vind.
het klopt inderdaad wel dat ik heel bang ben voor conflict en om afgewezen te worden en het fout te doen.
donderdag 3 juni 2021 om 21:42
Je hebt al een paar keer aangegeven wat hij kan doen (niet drinken, praten etc), maar dan doet hij het niet.Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:46Nu lijkt het net alsof ik alle andere reacties niet heb gelezen maar ik lees wel alles. Ik denk ook wel na over wat er geschreven wordt en sommige dingen kloppen ook. Bijvoorbeeld dat mijn man nog niet zo heel veel heeft gedaan om iets te veranderen. Hij voelt zich wel heel slecht over wat hij heeft gedaan, maar hij weet zeker dat hij het nooit meer zal doen. Hij vindt het heel moeilijk dat ik dat niet ook weet omdat hij het weet. Hij voelt zich machteloos en denkt dat hij niets kan doen behalve mij de tijd geven en het niet nog een keer doen. Ik snap dat, maar ik kan ook niet ontkennen dat hij alles wat hij wel actief zou kunnen doen tot nu toe afschiet omdat hij het niet zinvol vindt.
Ik keur dat niet goed, maar het gevoel wat ik hierboven beschreef is veel sterker.
Zo machteloos is hij niet hoor.
donderdag 3 juni 2021 om 22:09
Dat het zover moet komen dat je je man van je af moet duwen terwijl je al 2x nee hebt gezegd is al echt not done... Los van of hij dan wel zou zijn gestopt is het feit dat het zover moest komen al echt niet hoe een man met zijn vrouw zou moeten omgaan...
En je zegt dat je denkt dat hij wel gestopt was als je hem van je af geduwd had...
Maar als je van tevoren had moeten voorspellen of hij überhaupt jouw signalen zou negeren wat had je dan gezegd?
En je zegt dat je denkt dat hij wel gestopt was als je hem van je af geduwd had...
Maar als je van tevoren had moeten voorspellen of hij überhaupt jouw signalen zou negeren wat had je dan gezegd?
donderdag 3 juni 2021 om 22:43
Lieve Zandblauwtjes - je hebt twee keer ‘nee’ gezegd. Een keer had al voldoende moeten zijn. Ga het dus niet jezelf verwijten en ga je ook ajb niet schuldig voelen. Het zijn hele normale gevoelens, maar ze zijn ook onterecht. Bevriezen gebeurt met een reden; jouw lijf beschermt je instinctief.Zandblauwtjes schreef: ↑03-06-2021 19:52Dat zou hij echt niet gedaan hebben denk ik. Hij zou dan vast gewoon zijn gestopt, dat maakt het zo stom.
Ik weet niet precies wat ik daarmee bedoel. Hier schrijven, met mijn psycholoog praten, hem als een agressor afschilderen, het niet loslaten...
Het gaat nu even om jou. En als ik heel eerlijk ben, leest het alsof je man het nog steeds om zichzelf laat draaien. Jij hebt verschillende dingen aangegeven en hijwijst alles af omdat hij denkt dat het niet zinvol is. Daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat JIJ het zinvol vindt. Dit is jouw proces dat je moet vormgeven en of en hoe verder. Als het jou zou helpen om vertrouwen terug te krijgen als hij met iemand gaat praten, dan doet hij dat maar nu maar even niet voor zichzelf maar voor jou. Het gaat even niet om hem. Blijf op je strepen staan, echt.
donderdag 3 juni 2021 om 23:40
Dit inderdaad.
Maar vooral dit
Omdat je het nodig hebt. Omdat je me een hele lieve vrouw lijkt. Omdat ik je sterkte wens met alles.
donderdag 3 juni 2021 om 23:41
