Relaties
alle pijlers
Man met bindingsangst? Wat is dat eigenlijk?
zondag 11 november 2007 om 20:55
Ben op zoek naar eerlijke, spontane reacties, want ik word er een beetje moe van.
Wat is dat toch, dat mannen het hebben over bindingsangst, terwijl ik vrouwen daar eigenlijk nauwelijks over hoor. Ben zelf 39, al een jaar of 5 vrijgezel. Niet echt naar keuze, maar kom gewoon de juiste man niet tegen. Wil me best wel aanpassen in een relatie, maar veranderen zal ik niet meer. Heb ik ook geen zin in, vind mezelf wel prima zoals ik ben. Had eigenlijk al min of meer de moed opgegeven, want zoveel leuke en vooral vrijgezelle mannen, kom ik nu eenmaal niet tegen. Tot een aantal weken geleden: het leek helemaal geweldig!!! Konden overal over praten, zelfde interesses, het komt vast wel bekend voor. Ik natuurlijk toch een beetje in de zesde hemel (houd nu eenmaal mijn reserves), maar daar leek nu eens echt geen reden voor te zijn. Had toen natuurlijk al moeten gaan twijfelen, maar ben nu eenmaal nog steeds een hopeloze romanticus, dus deze keer heb ik mijn hart toch maar weer opengesteld. Na een aantal weken,kwam ineens de term 'eeuwige vrijgezel' boven water. Wat dat precies betekent weet ik ook niet, maar hij informeerde me even tussen neus en lippen door, dat hij dat wel was. Prima hoor, houd zelf ook graag aan mijn eigen leven (drukke baan, vriendinnen) een beetje vast, maar voor mij is er altijd ruimte voor nieuwe ervaringen. Waarom is het dan dat ineens, na een avondje doorzakken in de kroeg, ik te horen krijg dat ik me niet teveel in zijn leven moet mengen, omdat hij nu eenmaal die 'eeuwige vrijgezel' is?
Als ik me nu als een wanhopige zou misdragen, kon ik dat misschien nog wel begrijpen. Echter, hij is degene die continue vraagt of ik naar hem toe kom, me de hele dag bestookt met smsjes en ga zo maar door......
Dit is nu een paar keer gebeurt en na de laatste keer had ik er schoon genoeg van. Lag al in (zijn) bed, toen de hele discussie weer begon. Heb me aangekleed, een taxi gebeld en ben midden in de nacht naar huis gegaan.
Nog in de taxi belt hij me al, er is toch niks veranderd tussen ons, ik moet me niet zo aanstellen, blablabla. Mijn mening is dat ik niet ergens blijf, waar ik blijkbaar van het ene op het andere moment niet meer welkom ben. We zitten nu een beetje in een impasse. Ik mis hem, wil hem dolgraag zien, maar dan wel op een gelijkwaardige basis. Hij smst me plat, of er niets aan de hand is en als ik hem vraag daarmee te stopppen, omdat ik vind dat er toch eerst even gepraat moet worden, vindt hij dat ik aan het ruziemaken ben.
Reageer ik nu echt zo overdreven?
Wat is dat toch, dat mannen het hebben over bindingsangst, terwijl ik vrouwen daar eigenlijk nauwelijks over hoor. Ben zelf 39, al een jaar of 5 vrijgezel. Niet echt naar keuze, maar kom gewoon de juiste man niet tegen. Wil me best wel aanpassen in een relatie, maar veranderen zal ik niet meer. Heb ik ook geen zin in, vind mezelf wel prima zoals ik ben. Had eigenlijk al min of meer de moed opgegeven, want zoveel leuke en vooral vrijgezelle mannen, kom ik nu eenmaal niet tegen. Tot een aantal weken geleden: het leek helemaal geweldig!!! Konden overal over praten, zelfde interesses, het komt vast wel bekend voor. Ik natuurlijk toch een beetje in de zesde hemel (houd nu eenmaal mijn reserves), maar daar leek nu eens echt geen reden voor te zijn. Had toen natuurlijk al moeten gaan twijfelen, maar ben nu eenmaal nog steeds een hopeloze romanticus, dus deze keer heb ik mijn hart toch maar weer opengesteld. Na een aantal weken,kwam ineens de term 'eeuwige vrijgezel' boven water. Wat dat precies betekent weet ik ook niet, maar hij informeerde me even tussen neus en lippen door, dat hij dat wel was. Prima hoor, houd zelf ook graag aan mijn eigen leven (drukke baan, vriendinnen) een beetje vast, maar voor mij is er altijd ruimte voor nieuwe ervaringen. Waarom is het dan dat ineens, na een avondje doorzakken in de kroeg, ik te horen krijg dat ik me niet teveel in zijn leven moet mengen, omdat hij nu eenmaal die 'eeuwige vrijgezel' is?
Als ik me nu als een wanhopige zou misdragen, kon ik dat misschien nog wel begrijpen. Echter, hij is degene die continue vraagt of ik naar hem toe kom, me de hele dag bestookt met smsjes en ga zo maar door......
Dit is nu een paar keer gebeurt en na de laatste keer had ik er schoon genoeg van. Lag al in (zijn) bed, toen de hele discussie weer begon. Heb me aangekleed, een taxi gebeld en ben midden in de nacht naar huis gegaan.
Nog in de taxi belt hij me al, er is toch niks veranderd tussen ons, ik moet me niet zo aanstellen, blablabla. Mijn mening is dat ik niet ergens blijf, waar ik blijkbaar van het ene op het andere moment niet meer welkom ben. We zitten nu een beetje in een impasse. Ik mis hem, wil hem dolgraag zien, maar dan wel op een gelijkwaardige basis. Hij smst me plat, of er niets aan de hand is en als ik hem vraag daarmee te stopppen, omdat ik vind dat er toch eerst even gepraat moet worden, vindt hij dat ik aan het ruziemaken ben.
Reageer ik nu echt zo overdreven?
dinsdag 15 december 2009 om 22:35
Volgens mij was ik degene die hem (in mijn geval) mee heb gemaakt en zeker wel zag dat dit echt iets diepgewortelds is. Ik heb het hier over iemand die pas na kleuterleeftijd geadopteerd is overigens. Is geen onbekend verschijnsel dat mensen dan een hechtingsprobleem hebben en dit hebben ontwikkeld. Maar goed.. 'het is prettiger om te denken' vind ik een beetje een flauwe reactie.. alsof het tussen mijn oren zit. Naast het gedrag dat ik heb gezien voldoet hij aan alle punten waarop gediagnostiseerd wordt en zijn ook alle fases ervan doorlopen.
dinsdag 15 december 2009 om 22:37
Ik wil niet zeggen dat het in sommige gevallen niet zo kan zijn en dat bindingsangst niet snel genoemd wordt... ik heb het al vaker gehoord... en geloofde toen ook dat er wellicht bindingsangst was.. na wat ik nu heb gezien weet ik dat de voorgangers er geen last van hebben maar dat het wel degelijk bestaat.
woensdag 16 december 2009 om 15:30
We mogen er in deze tijd toch wel vanuit gaan dat we dit niet als smoes hoeven te gebruiken als men alleen maar vriendschap met sex zonder exclusiviteitsrecht wil.
Bindingsangst is inderdaad gewoon verlatingsangst.
Waar komt die verlatingsangst echter vandaan?
Als je rondvraagt hoe relaties ge- en beëindigd zijn, en wat voor rompslomp er soms achteraan kwam is het soms wel begrijpelijk. Maar je moet altijd bij jezelf nadenken of je in zo'n twijfelzone wil blijven zitten. Op een gegeven moment moeten er knopen worden doorgehakt. Wanneerdat is, bepaal jezelf.
Bindingsangst is inderdaad gewoon verlatingsangst.
Waar komt die verlatingsangst echter vandaan?
Als je rondvraagt hoe relaties ge- en beëindigd zijn, en wat voor rompslomp er soms achteraan kwam is het soms wel begrijpelijk. Maar je moet altijd bij jezelf nadenken of je in zo'n twijfelzone wil blijven zitten. Op een gegeven moment moeten er knopen worden doorgehakt. Wanneerdat is, bepaal jezelf.
woensdag 16 december 2009 om 15:40
En heb je nu een gelukkige relatie met hem?
ik denk dat 9 van de 10 keer de bindingsangst inderdaad een excuus is van de man omdat ie persoon in kwestie niet voor het hoofd wil stoten, maar ook niet wil trouwen, of iets dat de vrouw zich aanpraat omdat het bluwtje makkelijker te verwerken is bij "hij heeft bindingsangst"in plaats van "Hij vind mij niet leuk genoeg".
die 10e keer is er mss wel sprake van een echt trauma, maar dan is er evengoed geen gelijkwaardige gelukkige relatie mogelijk, tot de bindingsangstige over dit trauma heen is, na therapie en professionele hulp. denken dat je iemand met bindingsangst kunt genezen door maar voldoende de liefhebbende partner uit te hangen, en alle ruimte te geven ( tot je jezelf verliest) is echter in alle gevallen een pijnlijke vergissing.
ik denk dat 9 van de 10 keer de bindingsangst inderdaad een excuus is van de man omdat ie persoon in kwestie niet voor het hoofd wil stoten, maar ook niet wil trouwen, of iets dat de vrouw zich aanpraat omdat het bluwtje makkelijker te verwerken is bij "hij heeft bindingsangst"in plaats van "Hij vind mij niet leuk genoeg".
die 10e keer is er mss wel sprake van een echt trauma, maar dan is er evengoed geen gelijkwaardige gelukkige relatie mogelijk, tot de bindingsangstige over dit trauma heen is, na therapie en professionele hulp. denken dat je iemand met bindingsangst kunt genezen door maar voldoende de liefhebbende partner uit te hangen, en alle ruimte te geven ( tot je jezelf verliest) is echter in alle gevallen een pijnlijke vergissing.
woensdag 16 december 2009 om 21:23
