mijn man wil scheiden

Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.

Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.

We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.



Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.



Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.



Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets

Ik snap niet waarom jullie vinden dat ik de situatie wil controleren alleen omdat ik het tegenstrijdig vindt dat je wil scheiden maar dan toch je ring omhoudt omdat het nog niet goed voelt om hem af te doen. Je wel wil scheiden maar je kleding voor een groot gedeelte nog bij mij laat hangen.



Daarmee wil ik niets controleren daarmee geef ik alleen aan dat hij tegenstrijdig gedrag vertoont.



Vanaf nu ga ik inderdaad de controle over de scheiding wel uitvoeren en zal ik zeer zeker goed voor mezelf gaan zorgen zodat ik er in ieder geval in financieel opzicht niet slecht uitkom.

Ik ben er nu ook klaar mee. Ik weet/besef nu absoluut dat het over is. Ik had gewoon deze 1,5 week nog nodig om daar voor mezelf uit te komen en ook dit laatste gesprek met hem heeft daartoe bijgedragen. Hij is me gewoon niet waard.



Ik ga er ook niet meer om janken, lost toch niets op en moet gaan proberen te genieten van mijn vrijheid (al zie ik dat laatste nog niet zo snel gebeuren)



Ik neem nu ook mijn eigen leven weer in handen en ga niet meer zitten wachten op wat hij nu gaat doen. Testament is al geregeld. Advocaat belt terug voor een afspraak, taxatierapport is geregeld dus alle bedragen zijn nu bekend.



Ik ga van het weekend alle dingen die hij wil hebben( waar we al overeenstemming over hebben maar wat hij nog niet mee wil nemen omdat hij denkt dat dat pas kan als de echtscheiding definitief is) alvast kopen kan ik zijn spullen in de garage zetten en op het moment dat het echtscheidings-convenant getekend is kan hij alles op komen halen en zijn sleutel inleveren.



Levert hij zijn sleutel niet in en wil hij daarmee wachten tot de echtscheiding officieel is dan heeft hij pech dan gaat er een ander slot op vanaf nu ga ik de controle uitvoeren op mijn leven en zoekt hij alles maar lekker uit.

Wommelz, even puur uit nieuwsgierigheid van mij, ben je ook rond de 40?



Sorry, maar ik kan het echt niet opbrengen om nu medelijden met hem te hebben omdat het allemaal zo moeilijk is. Hij had gewoon zijn mond open kunnen doen en kunnen praten. Dat heeft hij niet gedaan en dat zal ik hem altijd kwalijk blijven nemen.



Hij is iemand zonder ruggengraat, verantwoordelijkheidsgevoel en heeft absoluut geen idee van de realiteit.



Als ik nu terugdenk aan al die keren dat ik boos ben geworden en waarvan hij vindt dat het niet nodig was geweest dat draait het iedere keer om hetzelfde hij neemt geen verantwoordelijkheid voor de dingen die hij doet.Het "overkomt" hem altijd. Dingen overkomen je niet je speelt daar zelf een rol in.



Mijn rol begint me nu ook duidelijk te worden ik heb wel gemerkt dat hij geen verantwoordelijkheid neemt maar in plaats van hem daarop aan te spreken ben ik het gewoon zelf gaan doen, waardoor hij nog minder verantwoordelijkheidsgevoel krijgt en ik nog meer moet doen.



Dat is ook wat ik op het werk zie gebeuren, ik zorg er altijd voor dat alles geregeld wordt dus niemand hoeft verantwoordelijk te zijn want ik regel het wel.



Ik moet dus echt stoppen met voor andere de verantwoordelijkheid te nemen Als het daardoor faliekant misgaat dan is het jammer dat is iets wat ik dan maar gewoon moet laten gebeuren.



Mag voor andere mensen heel makkelijk lijken maar is voor mij dus ontzettend moeilijk. Ik mag van mezelf geen fouten maken, ik moet altijd zorgen dat alles goed geregeld is. Nee zeggen is dan ook iets wat niet in mijn woordenboek voorkomt en dat moet ik dus echt gaan leren.

Dat is wat na gisteren iedereen op mijn werk wel denkt. Ben gisteren op het werk van de trap af gevallen en iedereen heeft nu zoiets van blijf nu maar een paar dagen thuis, rust uit neem tijd voor jezelf. Kijk wat er gebeurt.



Het was gewoon een ongelukt, het is gewoon een gevaarlijke trap waarbij het iedere keer net goed gaat en je weer vergeet om er wat aan te laten doen, nu ging het dus niet goed en keilde ik naar beneden.



Viel gelukkig de goede kant op dus ben nu alleen maar helemaal bont en blauw maar heb voor de rest niets gebroken. Als ze dan in de ambulance vragen wie ze moeten bellen wil je eigenlijk dat er maar een persoon gebeld wordt maar dat heeft geen zin want die wil niets meer met je te maken hebben, dus uiteindelijk nadat bekend was dat er gelukkig niets aan de hand was mijn ouders maar gebeld.



Ben daar gisteren ook maar even blijven slapen en nu begin dus alles stijf te worden. Ik zie ook hoe moelijk hun het er allebei mee hebben en durfde ze dus ook niet eerder te bellen dan het moment waarop ik wist dat alles goed was.



Kwam vanmiddag thuis en ligt er een briefje van mijn schoonouders die voor zowel mijn ouders, mijn zus als voor mij hetzelfde is.



Waarin ze aangeven na een periode van verwerken en bezinnen er de behoefte is om iets van ze te laten horen en dat gebeurt dan middels een briefje. Waarin ze aangeven dat iedereen het anders had verwacht en dat het ze ten zeerste raakt dat het gaat om een "verdwenen liefde"tussen twee mensen en kunnen wij als ouders, zusters en zwagers de liefde helaas niet voor een ander aandragen.



Zij moeten zich beperken tot ondersteunen, medeleven en zijn waar nodig.



Dat het ze zeer diep raakt omdat het nu hun eigen kind aangaat en dat ze delen in de onmacht en het verdriet maar dat we toch ook nog even rekening moet houden met de kinderen van zijn zussen want die hebben het er ook zo moeilijk mee.



Donder op, ik heb net een doodsmak gemaakt ik had dood kunnen zijn en nog moet ik rekening houden met anderen.



Wie houdt er rekening met mij, met hoe ik me voel waarom moet ik sterk zijn om iedereen maar te helpen met het verdriet. Waarom heb ik mijn nek niet gebroken dan was ik er tenminste vanaf geweest van deze pijn. Hoezo engeltje op mijn schouder wat heb ik nu nog om voor te leven. Mijn hele wereld is ingestort en ik weet gewoon niet meer waar ik het zoeken moet, ben ik dan toch onbewust niet aan het opletten en wil ik dus dat er wat met me gebeurt. Is dat de reden waarom het voor mij zo belangrijk was om mijn testament te wijzigen zodat hij niets meer erft als er wat met me zou gebeuren.



Ik heb geen zelfmoordneigingen anders ben ik toch niet bezig om al allerlei spulletjes te kopen, op internet te kijken naar een zomervakantie naar Afrika. Ik probeer toch mijn leven weer op te pakken hoe moeilijk dat ook gaat. Het was gewoon een ongeluk waarom zoekt iedereen er dan weer meer achter.

Eigenlijk zijn alle vrienden wel gezamenlijke vrienden maar eigenlijk zijn dat meer kennissen dan vrienden.



Ik heb een vriendin die naar Israel is verhuisd waar ik nu dus veel mee mail/skype en misschien dat ik daar ook binnenkort als alles achter de rug is maar een weekje naar toe gaat. Ze houdt met wel met beiden benen op de grond en is plaatsvervangend boos voor mij als ik weer teveel toegeef aan mijn gevoel.



Andere vriendin woont gelukkig hier in de buurt en daar ben ik de afgelopen weken ook al regelmatig geweest kan het er met haar goed over hebben en zoals het een "goede vriendin betaamt" geeft ze me bijna overal ook gelijk in.



Nee zonder dollen ook zij geeft soms wel aan als ik weer even te ver doordraaf alleen ook zij begrijpt er helemaal niets van. We hadden zo'n goed leven, lieten elkaar vrij, hij deed een heleboel dingen alleen waarbij zij af en toe zoiets had van hallo je bent getrouwd hoor, zou je niet eens vaker wat samen moeten doen.



Zij heeft zich altijd wel heel erg gestoord aan zijn oppervlakkige gepraat en vooral het niet luisteren naar als ze wat verteld had zodat hij het een uur later weer vroeg. Heeft ze een half jaar geleden bij de 1e crisis voor het eerst tegen me gezegd en kwam nu van de week weer ter sprake.



Zij is er ook absoluut van overtuigd dat hij me niet waard is en dat ik mijn leven veel eerder op de rit zal hebben als hij omdat hij niet nadenkt over zijn toekomst en gewoon niets regelt. Dat denk ik eerlijk gezegd zelf ook wel maar dat maakt de pijn er gewoon niet minder om.



Afijn nu heb ik tenminste echt een excuus om me lamlendig te voelen want echt mijn hele lichaam wordt blauw, ergste vind ik nog mijn gezicht dat kan je niet verbergen en als je nu buiten loopt kijkt iedereen je aan alsof je zwaar mishandelt bent.

Alana, andere mensen kunnen het heus wel goed doen. Alleen is het zo raar dat ik van mijn schoonouders een persoonlijke reactie, alleen voor mij had verwacht. Dat ik van mijn schoonfamilie had verwacht dat ze mij zouden bellen om nog eens te praten.



Misschien wel, uiteindelijk kiest iedereen in deze situaties partij en dan is het logisch dat je partij kiest voor je eigen kind.



Ik wens ze veel succes met het "zorgen" voor hun zoon. Zoals het goede ouders betaamt zijn ze alle woningbouwverenigingen al afgeweest voor hem omdat hij er zelf geen tijd/zin in heeft.



Heb gisteren de definitieve versie van het echtscheidingsconvenant op de mail gezet met de advocaat die ik heb uitgezocht en het verzoek om te laten weten of alles accoord is ben benieuwd hoe lang het gaat duren voordat er reactie is.

Dat is ook wat ik vanmiddag ga doen, ik ga zijn ouders en mijn twee schoonzusjes bellen om op een fatsoenlijke manier afscheid te nemen.



Ik weet zo ongeveer wel wat hij tegen ze heeft gezegd in ieder geval gedurende de periode dat hij "zogenaamd"nog twijfelde omdat ik toen nog diverse keren bij ze ben geweest.



Die val van de trap heeft mij vanochtend eigenlijk doen beseffen dat ik net zo goed dood had kunnen zijn en daarmee heb ik mezelf nog eens gedwongen om te kijken of ik niet eerde de symptomen hebt gezien dat het al fout zat en als ik nu op de afgelopen 4 jaar terugkijk dan is het na onze "wereldreis"van 4 maanden fout gegaan.



Toen hebben we heel veel met elkaar gesproken en toen heb ik aangegeven dat ik wilde dat hij een keer volwassen zou worden dat je niet je hele leven een groot kind kan blijven. Dat je verantwoordelijk bent voor je eigen leven en hoe je dat leeft maar dat je ook een verantwoordelijkheid hebt naar elkaar toe in een huwelijk.



Ik moet nu achteraf tot de conclusie komen dat het bij hem altijd bij loze woorden zal blijven en dat hij dat niet in daden om zal zetten. Wellicht komt dat doordat ik dat niet op de juiste manier tegen hem heb gezegd, hem niet op de juiste manier heb kunnen stimuleren maar aan de andere kant zal iemand niet veranderen als hij zelf niet wil veranderen.



Ik wil niet langer dat oppervlakkige leven leiden, ik wil vrienden langer vasthouden dan 3 of 4 jaar. Ik wil ze dan niet weer inwisselen voor anderen omdat ze dan teveel eisen gaan stellen. Ik heb dat eigenlijk nooit echt willen zien maar de afgelopen jaren is bijna onze complete vrienden/kennissenclub 3 keer vervangen en altijd omdat hij vond dat ze teveel eisen gingen stellen in verband met elkaar zien/afspreken. Ze legde teveel druk op hem om langs te komen en daar kan hij niet tegen.



De vrienden die wel gebleven zijn zijn degene met wie ik zelf contact had en waar ik de laatste tijd inderdaad iedere keer alleen naar toe ben gegaan omdat hij niet mee wilde en die ik de afgelopen jaren dus ook heb verwaarloosd doordat ik teveel rekening met hem heb gehouden maar die er gelukkig nu nog wel voor mij zijn en ja dat zijn de burgerlijke types van huisje, boompje, beestje maar eigenlijk is dat hetgene wat ik ook altijd voor ogen had.



Oke, plaatje niet helemaal compleet omdat ik geen kinderen wil maar heb ik die eigenlijk nooit echt zelf gewild of heb ik onbewust altijd geweten dat hij de verantwoordelijkheid niet aankon en ze daarom nooit samen met hem gewild.

Komt bij dat ik door een hartafwijking 25 jaar lang wist dat ik ze nooit zou kunnen krijgen omdat de kans heel groot was dat ik de bevalling niet zou overleven dus dan maak je er voor jezelf maar van dat je ze niet wil hebben want als je je maar blijft focussen op iets wat je wil wat niet kan maakt dat het leven alleen maar moeilijker. Op m'n 27e heb ik een hartoperatie gehad en sindsdien was het wel mogelijk. Toen heb ik ook wel heel erg getwijfeld maar hij wilde niet echt en zoals al eerder gezegd ik denk niet dat hij de verantwoordelijkheid voor een kind aan kan.



En zoals de zaken nu staan ben ik achteraf heel erg blij dat we geen kinderen hebben.