Relaties
alle pijlers
Moeizame lange afstand relatie
zondag 25 augustus 2019 om 14:23
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
dinsdag 5 november 2019 om 15:09
Ok, dat was ongepast. Kijk, ik heb fatsoenlijk proberen te zijn. Ik heb geprobeerd, niet lang na mijn eerste posts, om "het gesprek" met haar te hebben, maar dat weigerde ze dus. Ik heb geprobeerd fatsoenlijk te zijn, aangegeven geen contact meer te willen. Maar zij zoekt dus contact omdat ze dingen "niet begrijpt". Ik ben echt niet zo slecht als jullie me afschilderen.Vlinder1963 schreef: ↑05-11-2019 15:03Zo heee wat zal je ex straks als ze weer helder is, blij zijn dat ze van zo'n helder licht af is zeg.
anoniem_63a638cda6176 wijzigde dit bericht op 05-11-2019 15:20
50.13% gewijzigd
dinsdag 5 november 2019 om 15:16
En het woordje fatsoen ken jij natuurlijk niet.
Pas maar op dat je nieuwe vriendin niet ziet dat jij nog een mamma en pappa's jongetje bent.
dinsdag 5 november 2019 om 15:28
dat doe je echt helemaal zelfThuisblijver445 schreef: ↑05-11-2019 15:09Ok, dat was ongepast. Kijk, ik heb fatsoenlijk proberen te zijn. Ik heb geprobeerd, niet lang na mijn eerste posts, om "het gesprek" met haar te hebben, maar dat weigerde ze dus. Ik heb geprobeerd fatsoenlijk te zijn, aangegeven geen contact meer te willen. Maar zij zoekt dus contact omdat ze dingen "niet begrijpt". Ik ben echt niet zo slecht als jullie me afschilderen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 5 november 2019 om 16:19
Je laat jezelf hier en bij je nieuwe vriendin helemaal zien. Wat een triestigheid dit. Ik hoop eigenlijk voor je dat je nooit zal begrijpen wat wij hier bedoelen. Want als je dan in de spiegel kijkt kon je nog weleens heel erg schrikken.
Ik ben blij te lezen dat je moeder wel begrijpt en je ex-vriendin steun geeft. Want dat is wat ze hard nodig heeft; steun en compassie. Woorden die jij waarschijnlijk nooit zal begrijpen. Want alles bij jou draait om IKKE en om niets en niemand anders. Niveau kleuter zal ik maar zeggen.
Je lijkt minstens zo wreed als de mannen die het op je ex-vriendin voorzien hadden in Afrika en misschien breng jij nog wel meer schade toe aan haar dan zij. Wat ben jij een wrede, laffe en nare man.
Your ego is not your amigo!
dinsdag 5 november 2019 om 16:55
het beeld schapen wat wij hier van je hebben
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 6 november 2019 om 00:51
Nou nou, dat gaat wel erg ver. Voor zover ik weet ga ik haar niet vermoorden of aanranden. Ik dacht een half jaar geleden nog echt dat ik met haar oud zou worden, ze heeft me ontzettend pijn gedaan met haar gedrag, ik denk dat ik best afstand van haar mag nemen. Ik ben door gegaan, zonder ook maar iets van haar hulp, zij moet dat ook.
woensdag 6 november 2019 om 10:33
Stel TO, je vriendin krijgt kanker. Ondanks je eigen sores (waar je in bent beland door je eigen domme acties overigens. Teveel drinken doe je zelf, vervolgens zelf voor het worst case scenario, namelijk ontslag, kiezen ipv het gesprek aan te gaan, doe je ook zelf. In de slachtofferrol blijven hangen ondanks de steun van iedereen, doe je ook zelf), ga je naar haar toe na een chemokuur. Want, zo vindt je zelf, je ondersteunt haar waar je kan!
Ergens die dag kotst ze over je schoenen. Jij kwaad, want ze kan toch wel ergens anders kotsen, of de andere kant op, of gewoon niet kotsen, in ieder geval heeft ze niet het recht om over jouw schoenen te kotsen! En ipv te kotsen als gevolg van de strijd tegen een dodelijke ziekte had ze jou ook gewoon kunnen steunen in jouw (in deze vergelijking) minor problems.
Later hoor je van een stel forumvrouwen dat extreme misselijkheid en kotsen bij chemo hoort, en dat ze dus niet op een moment heeft besloten dat het leuk zou zijn om over jou heen te kotsen. Dat je er nu voor haar moet zijn, en moet beseffen dat zij, nu zij mogelijk dood gaat aan een ziekte, niet de ruimte in haar hoofd heeft er voor jou te zijn.
Dat zeg je wel te snappen, maar eigenlijk verwijt je het haar nogsteeds. Je maakt het (telefonisch) uit omdat je toch niet meer naar haar kunt kijken zoals voordat ze over je schoenen kotste. Je stuurt haar een lijst met wat ze beter had kunnen doen: namelijk niet over je schoenen kotsen, niet zo zaniken over haar ziekte en er meer zijn voor andermans problemen. Want dat haar leven op het spel staat maakt niet uit.
En als je erop aan word gesproken dat dit een misselijke en onfatsoenlijke manier van doen is zeg jij: kammenieschelen dat ze kanker heeft, ze had niet over mijn schoenen moeten kotsen, dat heeft me diep gekwetst. Ik kan zonder chemo verder, dus dat moet zij ook.
Ohja, en er nog even inwrijven dat je nieuwe vriendin veel leuker is, want die heeft tenminste geen kanker en snapt wel dat ze niet over je schoenen kotst.
Hoe bizar vind je dit bericht? Dit is namelijk wat jij doet. En om even in de trant van dit bericht te blijven: jij kunt zonder chemo verder ja, omdat je geen kanker hebt.
Maar er is wel degelijk iets mis met je, een ander soort hulp zou je erbij kunnen helpen. Want jij hebt misschien geen last van jouw probleem (want zolang je in de slachtofferrol blijft hangen is alles toch andermans schuld), maar je beschadigd er wel andere mensen mee. Zoek. Hulp.
Ik gun je ex dat ze dit topic leest, dat ze leest hoe anderen probeerden zowel jou als haar te helpen, dat zij in die zin door veel vrouwen werd gesteund. En dat ze een goed herstel mag hebben, van haar psychische problemen en van haar relatie.
Ergens die dag kotst ze over je schoenen. Jij kwaad, want ze kan toch wel ergens anders kotsen, of de andere kant op, of gewoon niet kotsen, in ieder geval heeft ze niet het recht om over jouw schoenen te kotsen! En ipv te kotsen als gevolg van de strijd tegen een dodelijke ziekte had ze jou ook gewoon kunnen steunen in jouw (in deze vergelijking) minor problems.
Later hoor je van een stel forumvrouwen dat extreme misselijkheid en kotsen bij chemo hoort, en dat ze dus niet op een moment heeft besloten dat het leuk zou zijn om over jou heen te kotsen. Dat je er nu voor haar moet zijn, en moet beseffen dat zij, nu zij mogelijk dood gaat aan een ziekte, niet de ruimte in haar hoofd heeft er voor jou te zijn.
Dat zeg je wel te snappen, maar eigenlijk verwijt je het haar nogsteeds. Je maakt het (telefonisch) uit omdat je toch niet meer naar haar kunt kijken zoals voordat ze over je schoenen kotste. Je stuurt haar een lijst met wat ze beter had kunnen doen: namelijk niet over je schoenen kotsen, niet zo zaniken over haar ziekte en er meer zijn voor andermans problemen. Want dat haar leven op het spel staat maakt niet uit.
En als je erop aan word gesproken dat dit een misselijke en onfatsoenlijke manier van doen is zeg jij: kammenieschelen dat ze kanker heeft, ze had niet over mijn schoenen moeten kotsen, dat heeft me diep gekwetst. Ik kan zonder chemo verder, dus dat moet zij ook.
Ohja, en er nog even inwrijven dat je nieuwe vriendin veel leuker is, want die heeft tenminste geen kanker en snapt wel dat ze niet over je schoenen kotst.
Hoe bizar vind je dit bericht? Dit is namelijk wat jij doet. En om even in de trant van dit bericht te blijven: jij kunt zonder chemo verder ja, omdat je geen kanker hebt.
Maar er is wel degelijk iets mis met je, een ander soort hulp zou je erbij kunnen helpen. Want jij hebt misschien geen last van jouw probleem (want zolang je in de slachtofferrol blijft hangen is alles toch andermans schuld), maar je beschadigd er wel andere mensen mee. Zoek. Hulp.
Ik gun je ex dat ze dit topic leest, dat ze leest hoe anderen probeerden zowel jou als haar te helpen, dat zij in die zin door veel vrouwen werd gesteund. En dat ze een goed herstel mag hebben, van haar psychische problemen en van haar relatie.
anoniem_66081dbae24e0 wijzigde dit bericht op 06-11-2019 19:14
Reden: Typo en toevoeging
Reden: Typo en toevoeging
3.02% gewijzigd
woensdag 6 november 2019 om 18:44
Topuitleg, zou deze dan wel begrepen worden?Floor1990 schreef: ↑06-11-2019 10:33Stel TO, je vriendin krijgt kanker. Ondanks je eigen sores (waar je in bent beland door je eigen domme acties overigens. Teveel drinken doe je zelf, vervolgens zelf voor het wordt case scenario, namelijk ontslag, kiezen ipv het gesprek aan te gaan, doe je ook zelf. In de slachtofferrol blijven hangen ondanks de steun van iedereen, doe je ook zelf), ga je naar haar toe na een chemokuur. Want, zo vindt je zelf, je ondersteunt haar waar je kan!
Ergens die dag kotst ze over je schoenen. Jij kwaad, want ze kan toch wel ergens anders kotsen, of de andere kant op, of gewoon niet kotsen, in ieder geval heeft ze niet het recht om over jouw schoenen te kotsen! En ipv te kotsen als gevolg van de strijd tegen een dodelijke ziekte had ze jou ook gewoon kunnen steunen in jouw (in deze vergelijking) minor problems.
Later hoor je van een stel forumvrouwen dat extreme misselijkheid en kotsen bij chemo hoort, en dat ze dus niet op een moment heeft besloten dat het leuk zou zijn om over jou heen te kotsen. Dat je er nu voor haar moet zijn, en moet beseffen dat zij, nu zij mogelijk dood gaat aan een ziekte, niet de ruimte in haar hoofd heeft er voor jou te zijn.
Dat zeg je wel te snappen, maar eigenlijk verwijt je het haar nogsteeds. Je maakt het (telefonisch) uit omdat je toch niet meer naar haar kunt kijken zoals voordat ze over je schoenen kotste. Je stuurt haar een lijst met wat ze beter had kunnen doen: namelijk niet over je schoenen kotsen, niet zo zaniken over haar ziekte en er meer zijn voor andermans problemen. Want dat haar leven op het spel staat maakt niet uit.
En als je erop aan word gesproken dat dit een misselijke en onfatsoenlijke manier van doen is zeg jij: kammenieschelen dat ze kanker heeft, ze had niet over mijn schoenen moeten kotsen, dat heeft me diep gekwetst. Ik kan zonder chemo verder, dus dat moet zij ook.
Hoe bizar vind je dit bericht? Dit is namelijk wat jij doet. En om even in de trant van dit bericht te blijven: jij kunt zonder chemo verder ja, omdat je geen kanker hebt.
Maar er is wel degelijk iets mis met je, een ander soort hulp zou je erbij kunnen helpen. Want jij hebt misschien geen last van jouw probleem (want zolang je in de slachtofferrol blijft hangen is alles toch andermans schuld), maar je beschadigd er wel andere mensen mee. Zoek. Hulp.
Ik gun je ex dat ze dit topic leest, dat ze leest hoe anderen probeerden zowel jou als haar te helpen, dat zij in die zin door veel vrouwen werd gesteund. En dat ze een goed herstel mag hebben, van haar psychische problemen en van haar relatie.
woensdag 6 november 2019 om 19:16
Dank, maar ik ben er bang voor
woensdag 6 november 2019 om 20:59
Uhm, jullie realiseren je dat ik me om bij deze metafoor te blijven maanden lang over mijn schoenen heen heb laten kotsen? Jullie kunnen me wel afdoen als narcistisch enzo, maar ik heb het echt lang aangekeken, ik ben echt niet zomaar weggegaan.
woensdag 6 november 2019 om 21:14
Uhm, je realiseert je dat je met deze reactie alleen maar OPNIEUW bevestigt dat je er echt geen reet van snapt?Thuisblijver445 schreef: ↑06-11-2019 20:59Uhm, jullie realiseren je dat ik me om bij deze metafoor te blijven maanden lang over mijn schoenen heen heb laten kotsen? Jullie kunnen me wel afdoen als narcistisch enzo, maar ik heb het echt lang aangekeken, ik ben echt niet zomaar weggegaan.
Heb je wel eens tegen iemand die chemo krijgt gezegd dat hij maar op moet houden met kotsen? Omdat je het nu wel lang genoeg aangekeken hebt maar er nu toch echt genoeg van hebt? "Sorry", zeg je dan "ik snap dat je een keer per ongeluk over mijn schoenen kotst, maar dat je nu na je vijfde chemo nog niet snapt dat je eerst een bakje moet pakken of even een stapje de andere kant op zet, nee, nu ben ik er echt klaar mee en ga ik maar bij je weg."
woensdag 6 november 2019 om 21:25
Ik denk dat het nogal makkelijk is om me een beetje op een forum af te zeiken. Een zieke partner hebben is zwaar, zeker als je zelf ook werkloos bent, er zijn zat mensen die dan voor zichzelf kiezen. Bovendien was haar liefde nou ook niet bepaald onvoorwaardelijk, ze "gaf me een jaar de tijd nieuw werk te vinden". Het was gewoon geen goede relatie. Dat moet zij ook gewoon accepteren, in plaats van dingen uit te willen leggen.
woensdag 6 november 2019 om 21:29
Thuisblijver445 schreef: ↑06-11-2019 21:25Ik denk dat het nogal makkelijk is om me een beetje op een forum af te zeiken. Een zieke partner hebben is zwaar, zeker als je zelf ook werkloos bent, er zijn zat mensen die dan voor zichzelf kiezen. Bovendien was haar liefde nou ook niet bepaald onvoorwaardelijk, ze "gaf me een jaar de tijd nieuw werk te vinden". Het was gewoon geen goede relatie.
Nee, iedereen heeft tijden met je meegedacht en je geprobeerd te motiveren.
Ook in deze reactie kijk je naar jezelf en wat jou zogenaamd aangedaan is. Je was werkloos door eigen toedoen. Daarnaast vind ik een jaar nog ontzettend ruim, ik had je hooguit een maand of 3 gegeven.
Anyhow, het is wel duidelijk dat je het niet wil en gaat begrijpen, zij is beter af zonder jou.
woensdag 6 november 2019 om 22:09
Als mijn vriend door eigen toedoen werkloos was geworden had ik 'm een maand gegeven om nieuw werk te vinden, zeker in deze arbeidsmarkt.
Maar again: je blijft in de slachtofferrol en je hebt zo'n dikke plaat voor je hoofd dat wij beter kunnen stoppen er energie in te stoppen.
Partner zijn van iemand die ziek is is zwaar (uit ervaring) en de zieke partner zijn van iemand die sociaal incapabel is is zeker nog een keer zo zwaar (ook uit ervaring).
Sorry, maar je bent niet de held in dit verhaal, er zijn alleen maar verliezers.
Maar again: je blijft in de slachtofferrol en je hebt zo'n dikke plaat voor je hoofd dat wij beter kunnen stoppen er energie in te stoppen.
Partner zijn van iemand die ziek is is zwaar (uit ervaring) en de zieke partner zijn van iemand die sociaal incapabel is is zeker nog een keer zo zwaar (ook uit ervaring).
Sorry, maar je bent niet de held in dit verhaal, er zijn alleen maar verliezers.
woensdag 6 november 2019 om 22:19
Ik ben jullie ook echt heel erg dankbaar voor jullie hulp terwijl ze daar nog zat. Ik denk dat ik zonder jullie niet die stappen gezet had die ik heb gedaan.Sabbieehhhh schreef: ↑06-11-2019 21:29Nee, iedereen heeft tijden met je meegedacht en je geprobeerd te motiveren.
donderdag 7 november 2019 om 15:21
Maar dat is toch juist een deel van het probleem, je hebt het heel lang aangekeken zonder iets te ondernemen. Als je eerder aan de bel had getrokken had ze vast minder vaak over je heen gekotst. En als je in actie was gekomen en een zuster om een teiltje had gevraagd (oftewel veel eerder vrienden/familie ingeschakeld om in te grijpen) had ze in dat teiltje kunnen kotsen ipv over jou heen. Alleen maar toekijken en denken, he kut, weer kots, dat deed je toch echt maandenlang zelf. Jij bent verantwoordelijk voor jouw gedrag en keuzes. Als jij je maandenlang laat onderkotsen kun je daar echt alleen jezelf voor aankijken. Zij liep misschien de boel onder te kotsen, maar jij stond dat maar een beetje handenwringend en jammerend aan te kijken.Thuisblijver445 schreef: ↑06-11-2019 20:59Uhm, jullie realiseren je dat ik me om bij deze metafoor te blijven maanden lang over mijn schoenen heen heb laten kotsen? Jullie kunnen me wel afdoen als narcistisch enzo, maar ik heb het echt lang aangekeken, ik ben echt niet zomaar weggegaan.
Hoe dan ook, niemand zegt dat je bij haar had moeten blijven. Ik vind ook niet dat je een ex (niet alleen specifiek nu/deze ex, maar een ex in z'n algemeen) wat verplicht bent qua gesprek/contact/steun. Maar daar gaat het niet om. (Dat eventuele afsluitgesprek zal geen van beide iets opleveren denk ik, omdat jullie elkaar toch totaal niet begrijpen). Het gaat erom dat je leert verantwoordelijkheid te nemen voor jouw aandeel in de hele situatie. Dat je leert dat wanneer je alles altijd maar op z'n beloop laat de dingen over het algemeen van kwaad tot erger gaan. Dat je gaat inzien dat jij zelf véél eerder een einde had kunnen maken aan dat hele kotsfestijn. En dat dan eigenlijk ongeveer de helft (de laatste helft als het ware) van de keren dat je werd ondergekotst niet haar "schuld" was, maar je eigen "schuld". Zij was te ziek om te handelen en jij wist immers op een gegeven moment dat die kots eraan zat te komen, maar je bleef gewoon zitten met je schoenen voor d'r neus.
Niemand zegt dat kots op je schoenen leuk is. Niemand zegt dat je dat eindeloos moet accepteren. Maar als iemand ziek is, is het aan jouw om een teiltje te regelen. En als je dat zelf niet kan, of niet meer wilt, dan is het wel zo fatsoenlijk om iemand (huisarts) te regelen om die taak van je over te nemen.
Dat je nu, na alles wat er is gebeurt geen relatie meer wilt vind ik helemaal niet zo raar. Maar dat je je niet meer kan herinneren wie ze was voor deze hele periode, die leuke vrouw waar je oud mee wilde worden, dat vind ik onbegrijpelijk. Je zou denken dat je die vrouw van vóór alle narigheid het beste wenst. Dat ze goed herstelt en op een gegeven moment misschien een leuke kerel tegenkomt, een fijne toekomst tegemoet gaat. Of gun je haar dat ook niet meer? Zie je het liefst dat ze de rest van haar leven diep ongelukkig en ziek is?
Haar vergeven zegt niet dat ze niet naar heeft gedaan, het zegt alleen dat je je realiseert dat ze er niets aan kon doen, dat er geen sprake was van opzet. Vergeven betekend niet dat wat er allemaal gebeurde niet erg is, het zegt alleen dat jij een stukje boosheid in jezelf loslaat.
donderdag 7 november 2019 om 15:24
Wat vind ze daar zo erg aan dan? Jullie hebben toch geen contact met ex meer, wat maakt het nou uit wat je moeder doet? Kijk maar uit, straks vraagt je nieuwe liefde of je het contact met je ouders niet wat kan minderen, want je ouders "kiezen immers voor je ex".....Thuisblijver445 schreef: ↑05-11-2019 15:01Mijn vriendin vind het ook echt niet fijn dat mijn ouders wel nog met mijn ex om gaan
donderdag 7 november 2019 om 15:29
Moezewoes schreef: ↑07-11-2019 15:21Maar dat is toch juist een deel van het probleem, je hebt het heel lang aangekeken zonder iets te ondernemen. Als je eerder aan de bel had getrokken had ze vast minder vaak over je heen gekotst. En als je in actie was gekomen en een zuster om een teiltje had gevraagd (oftewel veel eerder vrienden/familie ingeschakeld om in te grijpen) had ze in dat teiltje kunnen kotsen ipv over jou heen. Alleen maar toekijken en denken, he kut, weer kots, dat deed je toch echt maandenlang zelf. Jij bent verantwoordelijk voor jouw gedrag en keuzes. Als jij je maandenlang laat onderkotsen kun je daar echt alleen jezelf voor aankijken. Zij liep misschien de boel onder te kotsen, maar jij stond dat maar een beetje handenwringend en jammerend aan te kijken.
Hoe dan ook, niemand zegt dat je bij haar had moeten blijven. Ik vind ook niet dat je een ex (niet alleen specifiek nu/deze ex, maar een ex in z'n algemeen) wat verplicht bent qua gesprek/contact/steun. Maar daar gaat het niet om. (Dat eventuele afsluitgesprek zal geen van beide iets opleveren denk ik, omdat jullie elkaar toch totaal niet begrijpen). Het gaat erom dat je leert verantwoordelijkheid te nemen voor jouw aandeel in de hele situatie. Dat je leert dat wanneer je alles altijd maar op z'n beloop laat de dingen over het algemeen van kwaad tot erger gaan. Dat je gaat inzien dat jij zelf véél eerder een einde had kunnen maken aan dat hele kotsfestijn. En dat dan eigenlijk ongeveer de helft (de laatste helft als het ware) van de keren dat je werd ondergekotst niet haar "schuld" was, maar je eigen "schuld". Zij was te ziek om te handelen en jij wist immers op een gegeven moment dat die kots eraan zat te komen, maar je bleef gewoon zitten met je schoenen voor d'r neus.
Niemand zegt dat kots op je schoenen leuk is. Niemand zegt dat je dat eindeloos moet accepteren. Maar als iemand ziek is, is het aan jouw om een teiltje te regelen. En als je dat zelf niet kan, of niet meer wilt, dan is het wel zo fatsoenlijk om iemand (huisarts) te regelen om die taak van je over te nemen.
Dat je nu, na alles wat er is gebeurt geen relatie meer wilt vind ik helemaal niet zo raar. Maar dat je je niet meer kan herinneren wie ze was voor deze hele periode, die leuke vrouw waar je oud mee wilde worden, dat vind ik onbegrijpelijk. Je zou denken dat je die vrouw van vóór alle narigheid het beste wenst. Dat ze goed herstelt en op een gegeven moment misschien een leuke kerel tegenkomt, een fijne toekomst tegemoet gaat. Of gun je haar dat ook niet meer? Zie je het liefst dat ze de rest van haar leven diep ongelukkig en ziek is?
Haar vergeven zegt niet dat ze niet naar heeft gedaan, het zegt alleen dat je je realiseert dat ze er niets aan kon doen, dat er geen sprake was van opzet. Vergeven betekend niet dat wat er allemaal gebeurde niet erg is, het zegt alleen dat jij een stukje boosheid in jezelf loslaat.
Hele goede post, iets minder geschikt om te lezen tijdens het eten van een late lunch :')
donderdag 7 november 2019 om 16:14
Moezewoes schreef: ↑07-11-2019 15:21Maar dat is toch juist een deel van het probleem, je hebt het heel lang aangekeken zonder iets te ondernemen. Als je eerder aan de bel had getrokken had ze vast minder vaak over je heen gekotst. En als je in actie was gekomen en een zuster om een teiltje had gevraagd (oftewel veel eerder vrienden/familie ingeschakeld om in te grijpen) had ze in dat teiltje kunnen kotsen ipv over jou heen. Alleen maar toekijken en denken, he kut, weer kots, dat deed je toch echt maandenlang zelf. Jij bent verantwoordelijk voor jouw gedrag en keuzes. Als jij je maandenlang laat onderkotsen kun je daar echt alleen jezelf voor aankijken. Zij liep misschien de boel onder te kotsen, maar jij stond dat maar een beetje handenwringend en jammerend aan te kijken.
Hoe dan ook, niemand zegt dat je bij haar had moeten blijven. Ik vind ook niet dat je een ex (niet alleen specifiek nu/deze ex, maar een ex in z'n algemeen) wat verplicht bent qua gesprek/contact/steun. Maar daar gaat het niet om. (Dat eventuele afsluitgesprek zal geen van beide iets opleveren denk ik, omdat jullie elkaar toch totaal niet begrijpen). Het gaat erom dat je leert verantwoordelijkheid te nemen voor jouw aandeel in de hele situatie. Dat je leert dat wanneer je alles altijd maar op z'n beloop laat de dingen over het algemeen van kwaad tot erger gaan. Dat je gaat inzien dat jij zelf véél eerder een einde had kunnen maken aan dat hele kotsfestijn. En dat dan eigenlijk ongeveer de helft (de laatste helft als het ware) van de keren dat je werd ondergekotst niet haar "schuld" was, maar je eigen "schuld". Zij was te ziek om te handelen en jij wist immers op een gegeven moment dat die kots eraan zat te komen, maar je bleef gewoon zitten met je schoenen voor d'r neus.
Niemand zegt dat kots op je schoenen leuk is. Niemand zegt dat je dat eindeloos moet accepteren. Maar als iemand ziek is, is het aan jouw om een teiltje te regelen. En als je dat zelf niet kan, of niet meer wilt, dan is het wel zo fatsoenlijk om iemand (huisarts) te regelen om die taak van je over te nemen.
Dat je nu, na alles wat er is gebeurt geen relatie meer wilt vind ik helemaal niet zo raar. Maar dat je je niet meer kan herinneren wie ze was voor deze hele periode, die leuke vrouw waar je oud mee wilde worden, dat vind ik onbegrijpelijk. Je zou denken dat je die vrouw van vóór alle narigheid het beste wenst. Dat ze goed herstelt en op een gegeven moment misschien een leuke kerel tegenkomt, een fijne toekomst tegemoet gaat. Of gun je haar dat ook niet meer? Zie je het liefst dat ze de rest van haar leven diep ongelukkig en ziek is?
Haar vergeven zegt niet dat ze niet naar heeft gedaan, het zegt alleen dat je je realiseert dat ze er niets aan kon doen, dat er geen sprake was van opzet. Vergeven betekend niet dat wat er allemaal gebeurde niet erg is, het zegt alleen dat jij een stukje boosheid in jezelf loslaat.
Dankjewel voor je reactie, wel erg kotserig haha. Ik zeg ook niet dat ik achteraf niet eerder in had moeten grijpen, ik denk dat dat zeker een leer moment is, dat ik extreme boosheid/abuse/teken van onveiligheid, daar veel eerder iets mee moet doen. Ik ben blij dat je begrip hebt voor dat n relatie of gesprek er niet meer in zitten. Ik hoop ook echt dat ze op een gegeven moment weer gelukkig is - maar t zou fijn zijn als ze mij daarbij met rust laat.
donderdag 7 november 2019 om 16:22
Deels gelooft ze net als ik in radicaal banden verbreken na n break up. Deels is ze bang dat mijn ex zo toch n voet tussen de deur probeert te houden, denk ik. We hebben het er niet heel uitgebreid over gehad, maar ik zou t ook liever anders zien.Moezewoes schreef: ↑07-11-2019 15:24Wat vind ze daar zo erg aan dan? Jullie hebben toch geen contact met ex meer, wat maakt het nou uit wat je moeder doet? Kijk maar uit, straks vraagt je nieuwe liefde of je het contact met je ouders niet wat kan minderen, want je ouders "kiezen immers voor je ex".....
donderdag 7 november 2019 om 16:43
Maar jij hebt de banden radicaal verbroken, je vriendin heeft nooit een band gehad met je ex. Je ouders zijn mensen met het recht op eigen keuze, en mogen er dus gewoon voor kiezen om contact met haar te houden. En misschien niet eens omdat ze jouw ex is, maar omdat ze haar mogen, iets om haar geven of welke andere reden dan ook. Het is gewoon niet aan jou om daar iets over te bepalen.Thuisblijver445 schreef: ↑07-11-2019 16:22Deels gelooft ze net als ik in radicaal banden verbreken na n break up. Deels is ze bang dat mijn ex zo toch n voet tussen de deur probeert te houden, denk ik. We hebben het er niet heel uitgebreid over gehad, maar ik zou t ook liever anders zien.
Beginnen je ouders er tegenover jou steeds over kun je ze vragen dat niet te doen. That's it.
