Relaties
alle pijlers
Moeizame lange afstand relatie
zondag 25 augustus 2019 om 14:23
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
donderdag 7 november 2019 om 22:34
Wel fijn natuurlijk zo’n vriendin die alles wel even regelt en bepaald. Dat heb je in zekere zin ook wel nodig natuurlijk wanneer jezelf niet echt in staat bent zaken op een volwassen manier op te lossen.Thuisblijver445 schreef: ↑07-11-2019 16:22Deels gelooft ze net als ik in radicaal banden verbreken na n break up. Deels is ze bang dat mijn ex zo toch n voet tussen de deur probeert te houden, denk ik. We hebben het er niet heel uitgebreid over gehad, maar ik zou t ook liever anders zien.
Je ouders hebben recht op omgang met sir ze ook maar willen. Daar heb je niks over te zeggen en van te vinden.
Ach een voet tussen de deur houden. Vertrouwd je nieuwe vriendin je nu al zo slecht dat ze daar bang voor is?
donderdag 7 november 2019 om 23:26
Vanuit een ding waarmee ze me geholpen heeft de conclusie trekken dat ze alles voor me regelt lijkt me nogal extreem. Mijn vriendin vertrouwt me (in hoeverre dat kan in zo'n korte tijd, maar dat is wel het uitgangspunt), daar heeft het niets mee te maken.Trien30 schreef: ↑07-11-2019 22:34Wel fijn natuurlijk zo’n vriendin die alles wel even regelt en bepaald. Dat heb je in zekere zin ook wel nodig natuurlijk wanneer jezelf niet echt in staat bent zaken op een volwassen manier op te lossen.
Je ouders hebben recht op omgang met sir ze ook maar willen. Daar heb je niks over te zeggen en van te vinden.
Ach een voet tussen de deur houden. Vertrouwd je nieuwe vriendin je nu al zo slecht dat ze daar bang voor is?
vrijdag 8 november 2019 om 07:16
Het is dan ook nogal een raar en extreem ding wat je haar voor je op laat knappen.
Ik denk ook niet dat de vraag is of je vriendin jou vertrouwt wbt het contact tussen je ex en je ouders, maar of jij jouw ouders vertrouwt. Mijn ouders zouden prima contact houden met mijn ex, en op vragen over mij zouden ze of een globaal antwoord geven of zeggen dat ie dat maar zelf aan me moet vragen.
Ik denk ook niet dat de vraag is of je vriendin jou vertrouwt wbt het contact tussen je ex en je ouders, maar of jij jouw ouders vertrouwt. Mijn ouders zouden prima contact houden met mijn ex, en op vragen over mij zouden ze of een globaal antwoord geven of zeggen dat ie dat maar zelf aan me moet vragen.
vrijdag 8 november 2019 om 10:22
Ze stelde het zelf voor. Ik vertrouw mijn ouders, natuurlijk. Ik weet de exact aard van het contact niet, behalve dat het er is. Kijk, als jouw ex je (ook al was het onder invloed van medicatie oid) in elkaar geslagen zou hebben zou je t toch ook niet chill vinden als je ouders hem/haar daarna blijven steunen en zien?Floor1990 schreef: ↑08-11-2019 07:16Het is dan ook nogal een raar en extreem ding wat je haar voor je op laat knappen.
Ik denk ook niet dat de vraag is of je vriendin jou vertrouwt wbt het contact tussen je ex en je ouders, maar of jij jouw ouders vertrouwt. Mijn ouders zouden prima contact houden met mijn ex, en op vragen over mij zouden ze of een globaal antwoord geven of zeggen dat ie dat maar zelf aan me moet vragen.
vrijdag 8 november 2019 om 10:41
Het klinkt sowieso alsof het niet helemaal lekker met haar gaat, maar dit is toch niet meer dan normaal. Ik slaap iedere nacht in mijn eigen bed, en mis mijn bed al na een weekendje weg. Ik zou al gepikeerd zijn als ik daarna nog verplicht bij mijn schoonfamilie moest slapen, laat staan dat ik maanden weg ben geweest..Thuisblijver445 schreef: ↑25-08-2019 16:37Ze kwam terug in een week dat we normaal met familie/vrienden bepaalde tradities/uitjes hebben, en ik wilde haar daar graag deelgenoot van maken, ook omdat ik haar nog niet aan heel veel vrienden geintroduceerd heb. Ik snap dat ze daar misschien geen tijd voor had, of deels niet, maar het is vooral hoe ze er over communiceerde. Het moest per se op haar manier, ze wilde per se niet bij mijn familie overnachten maar haar eigen bed, per se ruimte.
En wilde ze zelf jouw moeder wekelijks spreken? Anders vind ik jullie erg claimerig.
vrijdag 8 november 2019 om 11:12
Oh, nee, gaat het ook niet. Het ging er (is nu lang geleden) om dat ze niet alleen gepikeerd was maar compleet ontplofte toen ik wilde dat ze bij mijn familie zou slapen. Wij, mijn familie, hebben het altijd zo veel mogelijk naar haar zin gemaakt als ze bij ons was natuurlijk.Illinois schreef: ↑08-11-2019 10:41Het klinkt sowieso alsof het niet helemaal lekker met haar gaat, maar dit is toch niet meer dan normaal. Ik slaap iedere nacht in mijn eigen bed, en mis mijn bed al na een weekendje weg. Ik zou al gepikeerd zijn als ik daarna nog verplicht bij mijn schoonfamilie moest slapen, laat staan dat ik maanden weg ben geweest..
En wilde ze zelf jouw moeder wekelijks spreken? Anders vind ik jullie erg claimerig.
Voordat ze weg ging sprak ze mijn moeder wekelijks - we gingen meestal in het weekend met zijn 4 weg, ik ex en ouders. Het was super gezellig. Mijn ex zei dat ze dat hechte contact in Afrika lastig vond om te onderhouden omdat internet duur was, ze druk was met werk en het lastig vond dat mijn moeder zich zo veel zorgen maakte. In Afrika...als mijn moeder haar wilde spreken zei ze meestal tegen mij dat ze te verdrietig was daarvoor, niet wilde dat mijn moeder haar zag huilen en zich zorgen zou maken, ze stuurde haar wel wekelijks whatsapp berichten. Later werd ze heel bot "ze snapt het niet, ze is zo fragiel, zeikerd" "ik wil geen vrouwen onder elkaar momentjes met haar als vrouwen hier zo lijden, vrouw zijn is niets positiefs" en uiteindelijk sloot ze zich helemaal af van mijn ouders. En nu zijn ze opeens weer koek en ei samen, heel vreemd en het komt op mij dus ook...echt raar over. En ondertussen is ze met mijn nieuwe vriendin een stuk afstandelijker.
vrijdag 8 november 2019 om 13:11
Onder invloed of geestesziek is niet hetzelfde.Thuisblijver445 schreef: ↑08-11-2019 11:14Mensen dood wensen, uitschelden, dreigen met geweld, is in mijn ogen net zo goed mishandeling.
Waarom wil je zo graag je gelijk van een stel vreemden? Het beeld dat we van je hebben is door jezelf geschapen. Heb je ergens toch nog een geweten of zit het je dwars dat men het niet met je eens is?
vrijdag 8 november 2019 om 15:24
Met het risico dat jullie weer over me heen vallen. Allebei, denk ik. Sinds dit alles zich heeft voorgedaan voel ik me niet mezelf, alsof "zij/het" een deel van mijn zelfvertrouwen heeft weggehakt.
vrijdag 8 november 2019 om 15:36
Ik heb het idee dat je ego je te veel in de weg zit. Je kan je niet indenken of invoelen dat iemand dit uit ziekte blijkbaar doet, want je rekent het haar persoonlijk aan.
Het is niet makkelijk als je shit over je heen krijgt en je bent jong en niet super zelfstandig. Ze was en is nog steeds ziek, dat maakt wat ze deed niet oké. Dat maakt wel dat je medeleven zou kunnen tonen en op z'n minst niet bot kan zijn. Daarmee zeg ik niet dat je haar wel face to face moet spreken, want daar heb je gewoon de skills niet voor. Je hoeft de situatie alleen niet erger te maken. Zeggen waar het allemaal verkeerd zit, vertellen dat je vriendin leuker is, je vriendin laten opnemen. Duidelijk en zonder verwijten haar afwijzen. Ze heeft hulp nodig en jij kan die niet geven.
Het is niet makkelijk als je shit over je heen krijgt en je bent jong en niet super zelfstandig. Ze was en is nog steeds ziek, dat maakt wat ze deed niet oké. Dat maakt wel dat je medeleven zou kunnen tonen en op z'n minst niet bot kan zijn. Daarmee zeg ik niet dat je haar wel face to face moet spreken, want daar heb je gewoon de skills niet voor. Je hoeft de situatie alleen niet erger te maken. Zeggen waar het allemaal verkeerd zit, vertellen dat je vriendin leuker is, je vriendin laten opnemen. Duidelijk en zonder verwijten haar afwijzen. Ze heeft hulp nodig en jij kan die niet geven.
vrijdag 8 november 2019 om 18:30
Ik zit midden in een relatie reuk en mijn ex heeft mij in onze relatie behoorlijk beschadigd. Niet expres maar uit onwetendheid/onkunde. Uit privacy overwegingen wil ik er niet teveel over zeggen, maar mede daardoor ben ik nu langdurig ziek. Ik zie mijn ex hierdoor niet als een slecht mens, wel als iemand die veel te leren heeft.Thuisblijver445 schreef: ↑08-11-2019 10:22Ze stelde het zelf voor. Ik vertrouw mijn ouders, natuurlijk. Ik weet de exact aard van het contact niet, behalve dat het er is. Kijk, als jouw ex je (ook al was het onder invloed van medicatie oid) in elkaar geslagen zou hebben zou je t toch ook niet chill vinden als je ouders hem/haar daarna blijven steunen en zien?
In mijn ziekte en herstel steunt hij mij waar hij kan, in zijn onkunde probeer ik hem waar kan te helpen en te spiegelen. Mijn ouders en vrienden heb ik NADRUKKELIJK gevraagd om hem niet anders te behandelen als voorheen. En we gunnen elkaar allebei het beste.
vrijdag 8 november 2019 om 18:53
Als je er toch schijt aan hebt, dan snap ik niet wat je hier nog komt doen.Thuisblijver445 schreef: ↑08-11-2019 18:01Mja, dit is al gebeurd en ze heeft me verder niet meer gecontacteerd. Mocht ik nog een keer een break up mee maken, zal ik het proberen iets anders te doen.
vrijdag 8 november 2019 om 19:21
Ja joh, geef haar ook nog ff de schuld van je eigen onvermogen om met stress en nare situaties om te gaan. Ik zou een hele hoop woorden kunnen gebruiken om te zeggen van ik van jou vind maar heb er geen ban voor over. Reken maar dat het niets positiefs is wat ik van je vind.Thuisblijver445 schreef: ↑08-11-2019 15:24Met het risico dat jullie weer over me heen vallen. Allebei, denk ik. Sinds dit alles zich heeft voorgedaan voel ik me niet mezelf, alsof "zij/het" een deel van mijn zelfvertrouwen heeft weggehakt.
Ik hoop dat je nu stopt met dit topic want je gaat je gelijk hier toch niet halen en ook medeleven zal je niet vinden. Het is niet voor niets dat bijna niemand hier meer reageert.
Your ego is not your amigo!
zondag 10 november 2019 om 00:03
Ga.naar.je.huisarts.Thuisblijver445 schreef: ↑08-11-2019 15:24Met het risico dat jullie weer over me heen vallen. Allebei, denk ik. Sinds dit alles zich heeft voorgedaan voel ik me niet mezelf, alsof "zij/het" een deel van mijn zelfvertrouwen heeft weggehakt.
Ik denk dat je door alle gebeurtenissen goed in de spiegel hebt kunnen kijken en dat je achteraf niet echt heel tevreden bent met wie en wat je daar allemaal zag. Je vond jezelf altijd een zelfstandige en capabele kerel, dat blijkt dus vies tegen te vallen. Het enige wat jij al die tijd hebt bedacht of gedaan is weg lopen of dingen maar laten zitten. Je had letterlijk de kontschoppen van wildvreemden nodig om eindelijk in actie te komen.
Je ex heeft je niet zozeer iets afgepakt, je komt er nu achter dat het beeld dat je van jezelf had gewoon niet zo klopt met de werkelijkheid. Waarom zou je vol zelfvertrouwen zijn, je neemt niet eens de moeite om uit te zoeken waar je juridisch staat met je vorige werkgever en neemt gewoon klakkeloos ontslag. Uit angst voor weet ik veel wat. Dat is toch ook helemaal niet voor jezelf zorgen? Dat hele gedoe met je vorige werkgever geeft ook aan dat het weinig met je ex te maken heeft, die situatie heb je zelf gecreëerd en ben je toen zelf van weggelopen.
Als je wilt vertouwen op jezelf zul je toch eerst moeten leren echt voor jezelf te zorgen.
zondag 10 november 2019 om 09:57
AmenMoezewoes schreef: ↑10-11-2019 00:03Ga.naar.je.huisarts.
Ik denk dat je door alle gebeurtenissen goed in de spiegel hebt kunnen kijken en dat je achteraf niet echt heel tevreden bent met wie en wat je daar allemaal zag. Je vond jezelf altijd een zelfstandige en capabele kerel, dat blijkt dus vies tegen te vallen. Het enige wat jij al die tijd hebt bedacht of gedaan is weg lopen of dingen maar laten zitten. Je had letterlijk de kontschoppen van wildvreemden nodig om eindelijk in actie te komen.
Je ex heeft je niet zozeer iets afgepakt, je komt er nu achter dat het beeld dat je van jezelf had gewoon niet zo klopt met de werkelijkheid. Waarom zou je vol zelfvertrouwen zijn, je neemt niet eens de moeite om uit te zoeken waar je juridisch staat met je vorige werkgever en neemt gewoon klakkeloos ontslag. Uit angst voor weet ik veel wat. Dat is toch ook helemaal niet voor jezelf zorgen? Dat hele gedoe met je vorige werkgever geeft ook aan dat het weinig met je ex te maken heeft, die situatie heb je zelf gecreëerd en ben je toen zelf van weggelopen.
Als je wilt vertouwen op jezelf zul je toch eerst moeten leren echt voor jezelf te zorgen.
maandag 18 november 2019 om 14:39
Wauw Thuisblijver, en wauw mijn andere medeschrijvers, wat een bizar topic nog steeds!
Aan de ene kant weet ik dat hier schrijven geen enkele zin heeft, met onze wijze raad heeft TO zo goed als NIETS gedaan, en toch, ik ben zo in shock! Ik hoop dat mijn kinderen later niet zo worden als jij. Wat een vreselijk naar ventje ben je! Je ex verdient zoveel beter, en je huidige vriendin ook. Toch jammer dat ze nog niet weet hoe je bent. Ik hoop dat ze gauw wegrent zodra ze door heeft dat jij er alleen bent voor je eigen gemak en ondersteuning, niet wederzijdse steun. Zodra het nl een beetje moeilijk wordt ren je huilend weg.
Zo triest dit!!! Lees al die goede en wijze reacties nog eens! En please: LEER ERVAN!
Aan de ene kant weet ik dat hier schrijven geen enkele zin heeft, met onze wijze raad heeft TO zo goed als NIETS gedaan, en toch, ik ben zo in shock! Ik hoop dat mijn kinderen later niet zo worden als jij. Wat een vreselijk naar ventje ben je! Je ex verdient zoveel beter, en je huidige vriendin ook. Toch jammer dat ze nog niet weet hoe je bent. Ik hoop dat ze gauw wegrent zodra ze door heeft dat jij er alleen bent voor je eigen gemak en ondersteuning, niet wederzijdse steun. Zodra het nl een beetje moeilijk wordt ren je huilend weg.
Zo triest dit!!! Lees al die goede en wijze reacties nog eens! En please: LEER ERVAN!
woensdag 29 januari 2020 om 16:16
Hoogstwaarschijnlijk gaan jullie mij niet meer helpen aangezien jullie mij zo'n naar ventje vonden enzo, maar mocht er toch nog iemand van goede wil zijn:
-Bij mijn baan waren ze niet tevreden over mijn werk, waarop ik ontslag heb genomen.
-Ik heb met bovengenoemde ex gesproken en nu heeft ze mijn nieuwe vriendin daarover ingelicht en is die boos op mij.
Jullie zeiden voorheen dat ik naar de huisarts moet om te vertellen dat ik van dingen weg loop, ik denk dat jullie misschien gelijk hebben. Het voelt alsof mijn leven uit elkaar valt. Is dat wat ik tegen de huisarts moet zeggen?
-Bij mijn baan waren ze niet tevreden over mijn werk, waarop ik ontslag heb genomen.
-Ik heb met bovengenoemde ex gesproken en nu heeft ze mijn nieuwe vriendin daarover ingelicht en is die boos op mij.
Jullie zeiden voorheen dat ik naar de huisarts moet om te vertellen dat ik van dingen weg loop, ik denk dat jullie misschien gelijk hebben. Het voelt alsof mijn leven uit elkaar valt. Is dat wat ik tegen de huisarts moet zeggen?
woensdag 29 januari 2020 om 16:23
Nou, dat weglopen maak je wel waar als je ontslag neemt omdat ze niet tevreden zijn, was het niet beter geweest om in gesprek te gaan en te proberen om je aan te passen naar wat zij wenselijk vinden?
Waarom ben je niet zelf eerlijk geweest over het contact met je ex? En waar ging dit contact over?
Je zou aan kunnen geven dat je merkt dat je wegloopt als zaken wat moeilijker worden ipv ze aan te gaan. Lijkt me een prima input om het gesprek aan te gaan.
Waarom ben je niet zelf eerlijk geweest over het contact met je ex? En waar ging dit contact over?
Je zou aan kunnen geven dat je merkt dat je wegloopt als zaken wat moeilijker worden ipv ze aan te gaan. Lijkt me een prima input om het gesprek aan te gaan.
woensdag 29 januari 2020 om 16:35
Dankjewel voor je reactie. Ze hebben een gesprek met mij aan gegaan, waarin ik me ook heb verdedigd, maar ik vond de werksfeer ook al niet heel fijn. Ik had het idee dat als er na zo'n korte tijd al ontevredenheid was ik misschien verder kon kijken, maar zie ook wel in dat t nu een patroon begint te worden en ik dat moet voorkomen, of ik kom nooit meer aan n baan.Sabbieehhhh schreef: ↑29-01-2020 16:23Nou, dat weglopen maak je wel waar als je ontslag neemt omdat ze niet tevreden zijn, was het niet beter geweest om in gesprek te gaan en te proberen om je aan te passen naar wat zij wenselijk vinden?
Waarom ben je niet zelf eerlijk geweest over het contact met je ex? En waar ging dit contact over?
Je zou aan kunnen geven dat je merkt dat je wegloopt als zaken wat moeilijker worden ipv ze aan te gaan. Lijkt me een prima input om het gesprek aan te gaan.
Eerlijk; we kwamen elkaar aangeschoten tegen, zij wilde een reflexief gesprek. Ik heb het niet gelijk verteld omdat ik me zorgen maakte over hoe het zou vallen bij haar.
woensdag 29 januari 2020 om 17:37
woensdag 29 januari 2020 om 17:52
Sorry, ik bedoel dat ik mijn kant heb uitgelegd, serieus naar hun kant heb gevraagd en ook eerder al heb gevraagd om extra training in wat zij als het probleem zagen.
Dankjewel dat je daar wel begrip voor hebt. Mijn ex heeft met mijn vriendin contact opgenomen omdat ze blijkbaar de toon waarop ik over nieuwe vriendin sprak echt niet vond kunnen, en t niet ok vond dat ik net als bij haar niet gelijk eerlijk over dingen was.
Dankjewel dat je daar wel begrip voor hebt. Mijn ex heeft met mijn vriendin contact opgenomen omdat ze blijkbaar de toon waarop ik over nieuwe vriendin sprak echt niet vond kunnen, en t niet ok vond dat ik net als bij haar niet gelijk eerlijk over dingen was.
