Moeizame lange afstand relatie

Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.

Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.

In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.

Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.

Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.

winkje87 schreef: ↑

28-08-2019 15:12

Wat wil jij? zie je nog heil in deze relatie of wil je ermee stoppen?
Bij mijn vader duurde het ook heel lang voordat ik zijn gedrag niet meer persoonlijk nam, dus ik snap wel dat je het heel pijnlijk allemaal vindt.
Maar echt, op een gegeven moment neem je het haar niet meer kwalijk hoop ik.
De vraag is voor jou; kan jij deze periode van je af schudden en niet persoonlijk nemen en doorgaan met de relatie? (als het over een tijdje weer beter met haar gaat) Of zie je het niet meer zitten?
Het kan overigens wel even duren voordat het beter gaat.
Ik hoop oprecht dat je haar blijft steunen, maar als je dat echt niet kan dan is het voor haar ook beter als je het uitmaakt.

Toen ik dit topic begon neigde in naar stoppen, heb ik ook al eerder gezegd geloof ik. Ik weet niet of ik haar ooit nog kan vertrouwen, na al haar gescheld, dat is waar ik vooral mee zit. Maar nu jullie woorden wat bezinken, en met het idee dat ze bijna thuis komt, voel ik me ook niet helemaal klaar de knoop door te hakken. Hoe lang duurde het voor jou voordat je er wat meer afstand van kon nemen, het niet meer zo persoonlijk zag?

Ilaria_Viva schreef: ↑

28-08-2019 15:49

Dat ‘liegen’ doet mijn moeder ook nu (als gevolg van dementie bij haar). Zoals iemand anders al zei, dat is geen echt liegen, maar confabuleren. Ze vullen gaten in de werkelijkheid in, die niet worden overzien.
Daardoor kan diegene ook heel naar tegen je gaan doen, omdat ze denken dat jij ze iets aandoet. Dat heb ik helaas ook meegemaakt, het is enorm pijnlijk, maar je kunt het diegene niet kwalijk nemen. Ik mijn moeder niet en jij je vriendin niet.
Maar tegelijk besef ik me hoe ontzettend moeilijk dat is! Voor mij als dochter al, dus laat staan voor jou tov je vriendin die je (nog) niet zo goed kent.

Je bent iig goed bezig op dit moment. Ik zou je gedachten over of je bij je vriendin wil blijven of niet voor nu even parkeren, zorg vooral dat zij eerst veilig en gezond in Nederland is. Daarna is het tijd voor volgende stappen.
Voor hetzelfde geld is ze na het stoppen met de malariapillen gauw hersteld en heb je je vriendin ‘terug’.
Maar parkeer dat nu even allemaal.

Sterkte!!

Ja, ik kan me hier wel in vinden, om het even te parkeren totdat we allemaal meer weten. Ondanks wat jullie zeggen, denk ik nog steeds niet dat ze dingen 'verzint', misschien dat ze dingen verdraaid of aandikt of juist achterhoudt, zoals iemand suggereerde, maar niet dat het helemaal onjuist is. Bijvoorbeeld die doodsbedreigingen, toen ik bij haar op bezoek was was ik uiteten met haar en een vriend van haar, en die waarschuwde mij toen dat ik goed op "mijn vrouw" moest passen omdat wat ze deed gevaarlijk voor haar kon zijn, dat anderen daar ook problemen mee hadden gekregen, dus ik denk niet dat dat 'niets'/alleen maar een waan is.

Trien30 schreef: ↑

28-08-2019 21:06

Nee er wordt gezegd dat het mogelijk helemaal mis is en dat je zo’n meisje dan niet aan haar lot over moet laten. Gezien de zorg van iedereen in haar omgeving (zoal to omschrijft) zich zorgen maakt zal het wel geen gebruikelijk gedrag zijn.

Ik snap je wel, ik ben zelf ook een beetje ongemakkelijk bij het idee van een psychose, maar de feedback van de forummers, ook de potentiele diagnoses, helpt me wel dingen iets meer in perspectief te plaatsen. Tegen haar ouders heeft ze echt heftige dingen gezegd, hoorde ik vanavond: dat ze haar deur barricadeert, dat ze dagen zonder te eten op de grond in haar kamer heeft gelegen omdat ze niet durfde/kon bewegen, liever verhongerd dan buiten is. Dat is ver van hoe ze was voor ze naar het buitenland ging, het lijkt me niet dat je zo doet als je gezond bent. Moet het even van me afschrijven hoor, sorry.

wiriehorn schreef: ↑

28-08-2019 18:40

Stel, ze heeft een psychose dan is het ook normaal dat ze af en toe heldere momenten heeft. Iemand die psychotisch is heeft namelijk ook altijd een gezond deel. In de psychiatrie spreken we mensen zoveel mogelijk aan op dat gezonde deel. Vaak kunnen mensen dan ook wel adequaat terug reageren.

Daarnaast; nog even een ‘stel dat ze een psychose heeft’; de schaamte en schuldgevoelens die mensen hebben als ze uit de psychose komen zijn vaak groot. Want gereageerd vanuit een waan doet en zegt men dingen die men normaal gesproken nooit zou doen. Achteraf beseft men meestal wat er gezegd en gedaan is en dat is vaak echt heel naar en verdrietig.

Ik hoop voor haar dat ze snel naar NL kan en dat ze hier de hulp krijgt die ze nodig heeft. Ik hoop dat jij TO in staat bent om jezelf nog even een poosje ‘weg te cijferen’ in de zin van; begin niet direct tegen haar over jullie relatie. Want als ze werkelijk ziek is in haar hoofd is dat wel het laatste waar ze behoefte aan heeft; iemand die druk gaat uitoefenen. Zoek een uitlaatklep in de vorm van met vrienden of familie praten, hier schrijven of wat dan ook. Maar geef haar rust, die heeft ze waarschijnlijk hard nodig als ik dat allemaal zo lees.
Als ze weer goed in haar vel zit dan kan je altijd nog het gesprek met haar voeren over jullie relatie.
Sterkte!

Heel erg bedankt voor de informatie, ik dacht altijd dat mensen in een psychose permanent "gek" / in een staat van wanen verkeren.

Vanavond heb ik met haar ouders gesproken, die met haar hebben gesproken, en ik heb haar ook even gesproken. Ze zei dat ze enkele dagen geleden me de huid vol schold omdat ze het niet trok dat ik OOK boos op haar was, nog een boze man, terwijl het idee van mij het enige is wat ze over had wat haar veilig deed voelen, dat ze me daarom maar heeft gedumpt om controle te hebben over mij als "gevaar" - ze had vanavond dus n soort van helder moment, denk ik????

Moezewoes schreef: ↑

28-08-2019 17:25

Ik wilde met die vraag vooral een beetje peilen hoe jij er nu in staat. Ik kreeg het gevoel dat je nog steeds erg bezig bent met "wat zij jou heeft aangedaan". Het zou voor jezelf prettig zijn als je het meer kunt gaan zien als "iets wat haar (en daardoor dus ook jou) is overkomen".

Dit speelt nog wel in mijn achterhoofd, maar ik heb nu wel door dat daar nu het moment niet voor is. Tijdens het gesprek met haar ook, als ik over mijn 2e gesprek vertel is ze in eerste instantie super blij, wil alles weten en daarna gelijk furieus dat ik er daarom niet ben (daar), haar plannen in de war heb geschopt/onbetrouwbaar etc.

salinarosseno schreef: ↑

29-08-2019 03:55

Nee hoor, Malarone is dezelfde troep als alle andere malariapillen, maar ja...er wordt lekker aan verdiend he.

Heb al heel veel mensen in een psychose gezien door die troep.

Mja, het wordt online heel erg aangeprezen als de meest veilige optie, zo heeft mijn vriendin er ook over verteld. En dat het haar werk een bak met geld kost. Ik heb niet echt dingen gevonden over psychose (wel bij Lariam), ik las wel dat over langdurig gebruik vrij weinig bekend is, en dat het kan leiden tot slapeloosheid, stemmingswisselingen, angst en depressies, maar alleen in zeldzame gevallen...?

Ik vind de verhalen die jullie vertellen echt heel eng, over Lariam. Maar bij mijn vriendin vind ik het me ook wel lastig voor te stellen dat je gedrag zo kan/zou kunnen veranderen door pillen. Het maakt de pijn van haar gescheld niet minder.

Ilaria_Viva schreef: ↑

29-08-2019 01:53

Weet je, ze hoeft het niet te verzinnen. Dat hebben wij bij mijn moeder ook weleens. Dan denk je dit kan niet waar zijn, maar dan blijkt het toch het geval. Maar ook dat soort zaken kunnen grote impact hebben, juist in een gevoeliger toestand. Dus het kan ook én wanen/hallucinaties/ én daadwerkelijk risicovolle situaties zijn.

Maar wat ook kan is dat deze persoon je erop wees dat het in haar toestand gevaarlijker kan zijn om bepaalde dingen te doen.
Het kan allemaal!

Verder vind ik het bewonderenswaardig dat je hier nog bent, dat je open naar ons bent gaan luisteren en dat je nu meehelpt haar terug naar NL te halen en dat je zelfs haar ouders hebt gesproken!

Sterkte voor nu! Je mag hier ook best van je af praten, want het is niet niets om dit allemaal mee te maken.

Dankjewel! Die persoon zei echt dat als ze door zou gaan met haar werk bij die oude/eerste organisatie, ze vermoord zou worden. Veel van jullie gaan uit van dat ze ontwikkelingshulp doet, maar dat doet ze dus niet. Ze is daar in haar eentje en meer in een soort verslag/journalist achtige rol. Ik hoop dat ik het nu niet te specifiek maak, maar misschien plaatst dat dingen iets meer in context.

Ilaria_Viva schreef: ↑

29-08-2019 10:12

Als je op verschillende bijwerkingensites kijkt, zoals ‘mijnmedicijn’ https://www.mijnmedicijn.nl/malaria/mal ... ortOrder=3 dan vind je ook dat ook voor malarone deze bijwerkingen kunnen voorkomen. Misschien minder vaak dan bij Lariam, maar toch ook. Dus het kan wel, maar haar arts moet beoordelen wat er precies aan de hand is.

Het kan ook zijn dat ze het gevaar daadwerkelijk verkeerd heeft ingeschat om in haar eentje het werk te doen, dat ze doet en dat ze heel heftige bedreigingen oid heeft meegemaakt. Daarvan kun je ASS (acute stress stoornis) krijgen, wat bij verkeerde behandeling tot PTSS kan leiden. Maar van ASS/PTSS kun je ook heel erg naar worden. Wat er precies is weten we gewoon niet, maar dat maakt op dit moment voor de hulp niet uit. Het eerste dat moet is haar uit de situatie halen. Daarna kun je verder kijken naar de oorzaak.

Heel erg bedankt voor de link, ik heb net even alle bijwerkingen die mensen hebben opgeschreven doorgelezen, wat een heftig klachten, en dan ook nog bij kort gebruik, en zij slikt het al maanden. Eigenlijk ook best wel ernstig, dat terwijl ze heeft gezegd dat ze lang weg zou gaan en eerder depressieve klachten heeft gehad, de arts haar als nog dit middel heeft gegeven.

Ilaria_Viva schreef: ↑

29-08-2019 10:23

Graag gedaan! Zo’n waarschuwing klinkt niet mals!! Misschien komen daar die inbraken van? Het kan... het kan ook wat anders zijn dan het lijkt. Wij zitten ook maar achter een schermpje veilig thuis. Dus het blijft voor ons ook gissen, maar het klinkt hoe dan ook allemaal helemaal niet pluis.

Ik weet het niet, het zou kunnen. Ze zei wel dat ze de indruk had dat mensen specifiek haar op het oog hadden, het gvoel had in de gaten te worden gehouden, nog voordat er weer braakpogingen werden gedaan. Dat was nu twee maanden geleden ofzo, toen ze daar net weer aan kwam.

Trien30 schreef: ↑

29-08-2019 11:02

Is het inmiddels geluk met haar paspoort en een ticket?

Ja, ze heeft haar ticket om kunnen laten boeken en vliegt vanavond laat.

winkje87 schreef: ↑

29-08-2019 11:26

Oh fijn! ik vind echt dat je het goed doet de laatste dagen Thuisblijver!

Dankjewel