Relaties
alle pijlers
Net moeder geworden, en hij gaat vreemd...
donderdag 14 mei 2009 om 10:55
Ik weet niet waarom ik dit plaats... ik moet het gewoon even kwijt denk ik. En misschien wil ik ook jullie mening horen, al zullen jullie mij waarschijnlijk niet begrijpen.
Mijn vriend en ik hebben een zoontje van een paar maanden oud. Tijdens de zwangerschap hadden we al weinig sex, omdat ik onwijs moe was, en mijn vriend vond het 'eng', met die baby in mijn buik.
Nu onze zoon er is, hebben we, bijna 5 maanden later, nog altijd geen sex gehad. Tijdens mijn (zeer zware) bevalling ben ik geknipt, en later zijn de hechtingen open gegaan, waardoor ik tot op de dag van vandaag niet eens naar het litteken durf te kijken, laat staan sex hebben.
Mijn vriend klaagt niet, we knuffelen wel, en hij laat regelmatig zien dat hij me mooi en aantrekkelijk vindt. Hij houdt zielsveel van mij, daar is geen twijfel over mogelijk. We zijn al heel lang samen, en kennen elkaar door en door. Toch is onze relatie niet saai. We kunnen over alles praten, hebben dezelfde humor, gewoon een toprelatie.
Ik weet dat ik hem verwaarloos, en daar voel ik me schuldig over. Maar goed... ik ben voor het eerst moeder, en mijn hoofd zit momenteel overvol met 'babystuff'. En ik ben 's avonds blij als mijn hoofd het kussen raakt. Mijn vriend zegt steeds dat ik me niet druk moet maken om ons sexleven, 'dat komt allemaal vanzelf wel weer'.
Jullie voelen hem al aankomen denk ik he? Gisteravond moest hij nog even terug naar zijn werk om iets af te ronden. Vanochtend was ik als eerste uit bed, en toen ik door de gang liep zag ik iets op de grond liggen, dat kennelijk uit zijn zak was gevallen. Juist...een opengescheurde verpakking van een condoom.
Ik was niet eens geshockeerd. Je kon er op wachten dat dit zou gebeuren. We hebben het afgelopen jaar misschien 3 keer sex gehad. Ik heb vervolgens zijn gsm gecheckt (wat ik normaal nooit zou doen), en uit zijn sms'jes bleek dat hij gisteren helemaal niet op zijn werk was, maar bij een zogenaamde vriendin/collega van hem, die ik zelf ook ken.
Anyway... ik had het papiertje eerst op de wastafel gelegd, en was van plan om gewoon naar mijn werk te gaan, zodat hij zich helemaal te pletter zou schrikken als hij dat ding daar zou vinden. Maar inmiddels zit ik op mijn werk, en het papiertje zit nu in mijn broekzak. Als ik hem ermee ga confronteren wil ik zijn gezicht zien. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik naar de beslissing neig om er helemaal niet over te beginnen...
Ons kindje is 5 maanden. Mijn eigen ouders zijn gescheiden, en daar pluk ik tot op de dag van vandaag de negatieve vruchten van. Het heeft me voor altijd veranderd. Wil ik dat mijn kind aandoen? Want daar gaat het waarschijnlijk op uitdraaien als dit naar buiten komt. Bovendien hebben we sinds kort een hypotheek waarvan nog geen cent is afgelost, en zitten we financieel dus ook aan elkaar gebonden. En natuurlijk...de onvermijdelijke 'jamaar ik hou van hem'-zin heeft ook al door mijn hoofd gespeeld. Ergens denk ik... misschien is het beter om net te doen of ik dit niet weet, want wat haal ik allemaal overhoop als ik erover begin?
Voor mijn zwangerschap zou ik compleet door het lint zijn gegaan. Nu voel ik echter een soort vreemde 'berusting'. Een doof gevoel. Ik denk eigenlijk alleen aan mijn kind, mijn eigen belangen staan niet meer voorop. Voor mijn kind is het beter als de dingen blijven zoals ze nu zijn, en dat is het belangrijkste op dit moment.
Aan de andere kant... ga ik hiermee kunnen leven?
Mijn vriend en ik hebben een zoontje van een paar maanden oud. Tijdens de zwangerschap hadden we al weinig sex, omdat ik onwijs moe was, en mijn vriend vond het 'eng', met die baby in mijn buik.
Nu onze zoon er is, hebben we, bijna 5 maanden later, nog altijd geen sex gehad. Tijdens mijn (zeer zware) bevalling ben ik geknipt, en later zijn de hechtingen open gegaan, waardoor ik tot op de dag van vandaag niet eens naar het litteken durf te kijken, laat staan sex hebben.
Mijn vriend klaagt niet, we knuffelen wel, en hij laat regelmatig zien dat hij me mooi en aantrekkelijk vindt. Hij houdt zielsveel van mij, daar is geen twijfel over mogelijk. We zijn al heel lang samen, en kennen elkaar door en door. Toch is onze relatie niet saai. We kunnen over alles praten, hebben dezelfde humor, gewoon een toprelatie.
Ik weet dat ik hem verwaarloos, en daar voel ik me schuldig over. Maar goed... ik ben voor het eerst moeder, en mijn hoofd zit momenteel overvol met 'babystuff'. En ik ben 's avonds blij als mijn hoofd het kussen raakt. Mijn vriend zegt steeds dat ik me niet druk moet maken om ons sexleven, 'dat komt allemaal vanzelf wel weer'.
Jullie voelen hem al aankomen denk ik he? Gisteravond moest hij nog even terug naar zijn werk om iets af te ronden. Vanochtend was ik als eerste uit bed, en toen ik door de gang liep zag ik iets op de grond liggen, dat kennelijk uit zijn zak was gevallen. Juist...een opengescheurde verpakking van een condoom.
Ik was niet eens geshockeerd. Je kon er op wachten dat dit zou gebeuren. We hebben het afgelopen jaar misschien 3 keer sex gehad. Ik heb vervolgens zijn gsm gecheckt (wat ik normaal nooit zou doen), en uit zijn sms'jes bleek dat hij gisteren helemaal niet op zijn werk was, maar bij een zogenaamde vriendin/collega van hem, die ik zelf ook ken.
Anyway... ik had het papiertje eerst op de wastafel gelegd, en was van plan om gewoon naar mijn werk te gaan, zodat hij zich helemaal te pletter zou schrikken als hij dat ding daar zou vinden. Maar inmiddels zit ik op mijn werk, en het papiertje zit nu in mijn broekzak. Als ik hem ermee ga confronteren wil ik zijn gezicht zien. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik naar de beslissing neig om er helemaal niet over te beginnen...
Ons kindje is 5 maanden. Mijn eigen ouders zijn gescheiden, en daar pluk ik tot op de dag van vandaag de negatieve vruchten van. Het heeft me voor altijd veranderd. Wil ik dat mijn kind aandoen? Want daar gaat het waarschijnlijk op uitdraaien als dit naar buiten komt. Bovendien hebben we sinds kort een hypotheek waarvan nog geen cent is afgelost, en zitten we financieel dus ook aan elkaar gebonden. En natuurlijk...de onvermijdelijke 'jamaar ik hou van hem'-zin heeft ook al door mijn hoofd gespeeld. Ergens denk ik... misschien is het beter om net te doen of ik dit niet weet, want wat haal ik allemaal overhoop als ik erover begin?
Voor mijn zwangerschap zou ik compleet door het lint zijn gegaan. Nu voel ik echter een soort vreemde 'berusting'. Een doof gevoel. Ik denk eigenlijk alleen aan mijn kind, mijn eigen belangen staan niet meer voorop. Voor mijn kind is het beter als de dingen blijven zoals ze nu zijn, en dat is het belangrijkste op dit moment.
Aan de andere kant... ga ik hiermee kunnen leven?
donderdag 14 mei 2009 om 12:32
quote:citronella schreef op 14 mei 2009 @ 12:25:
Ik kan me wel voorstellen dat je na een dergelijke bevalling niet meteen, en ook niet na 5 maanden weer zin heeft. En ik weet niet hoe het met andere moeder zit, maar bij mij is sex toch wel een stuk lager op mijn prioriteiten lijstje gekomen na de geboorte van mijn kinderen. Niet omdat ik me alleen maar moeder voel, maar gewoon omdat ik de uren dat ik in bed lig heel graag wil slapen, de uren dat ik niet in bed lig meestal met van alles en nog wat bezig ben, en als ik dan s avond sop de bank zit ik geen zin meer heb er van af te komen voor wat dan ook.
Ik hoop dat dat beter wordt naarmate de kinderen ouder zijn maar anders zie ik een dergelijk scenaria als van TO bij ons ook nog wel eens gebeuren.
Ik denk dat het voor mannen ook anders ligt, bij mannen verandert er lichamelijk helemaal niets, door een bevalling, voor vrouwen juist heel veel, vrouwen moeten ook nog eens vaker het bed uit s nachts voro borstvoeding, vrouwen vervullen (ik ga even generaliseren) ook regelmatig de meeste zorgtaken, daarnaast werken, baby, ik weet niet, het klinkt leuk, zorgen dat je aandacht aan elkaar blijft besteden, en vrouw blijven etc.. maar hoe doe je dat in de praktijk?
Wat betreft dat 'vrouw blijven ipv alleen maar moeder': ik weet het niet, ben zelf geen moeder dus heb misschien wel makkelijk praten wat dat betreft. Maar je kunt je kindje toch een keer naar je ouders brengen/ naar de oppas brengen zodat je in elk geval weer eens een avondje voor jezelf hebt? Zodat je wat leuks kunt gaan doen, hoeft niet direct sex te zijn, maar gewoon, even aandacht aan elkaar besteden als man/vrouw en niet als papa/mama. Besteed aandacht aan je uiterlijk, ongeveer zoals je dat ook deed voor je bevalling: je haar en make-up ' in beetje fatsoenlijk model' hoeft volgens mij 's morgens niet zo heel veel tijd te kosten, zelfde geldt voor normale kleding (en dan bedoel ik dat je dus niet in pyjama blijft lopen de hele dag, of in joggingbroek ofzo...hoeft echt niet op naaldhakken te zijn:)) En wat me verder ook opvalt bij mijn vriendinnen: ze kunnen zo ontzettend zeuren tegenover hun man als hij een besluit iets met het kind te doen, want het is altijd fout wat ze doen...verkeerde sokjes, verkeerde fles, verkeerde weet ik veel wat...
Sorry, off-topic...
Ik kan me wel voorstellen dat je na een dergelijke bevalling niet meteen, en ook niet na 5 maanden weer zin heeft. En ik weet niet hoe het met andere moeder zit, maar bij mij is sex toch wel een stuk lager op mijn prioriteiten lijstje gekomen na de geboorte van mijn kinderen. Niet omdat ik me alleen maar moeder voel, maar gewoon omdat ik de uren dat ik in bed lig heel graag wil slapen, de uren dat ik niet in bed lig meestal met van alles en nog wat bezig ben, en als ik dan s avond sop de bank zit ik geen zin meer heb er van af te komen voor wat dan ook.
Ik hoop dat dat beter wordt naarmate de kinderen ouder zijn maar anders zie ik een dergelijk scenaria als van TO bij ons ook nog wel eens gebeuren.
Ik denk dat het voor mannen ook anders ligt, bij mannen verandert er lichamelijk helemaal niets, door een bevalling, voor vrouwen juist heel veel, vrouwen moeten ook nog eens vaker het bed uit s nachts voro borstvoeding, vrouwen vervullen (ik ga even generaliseren) ook regelmatig de meeste zorgtaken, daarnaast werken, baby, ik weet niet, het klinkt leuk, zorgen dat je aandacht aan elkaar blijft besteden, en vrouw blijven etc.. maar hoe doe je dat in de praktijk?
Wat betreft dat 'vrouw blijven ipv alleen maar moeder': ik weet het niet, ben zelf geen moeder dus heb misschien wel makkelijk praten wat dat betreft. Maar je kunt je kindje toch een keer naar je ouders brengen/ naar de oppas brengen zodat je in elk geval weer eens een avondje voor jezelf hebt? Zodat je wat leuks kunt gaan doen, hoeft niet direct sex te zijn, maar gewoon, even aandacht aan elkaar besteden als man/vrouw en niet als papa/mama. Besteed aandacht aan je uiterlijk, ongeveer zoals je dat ook deed voor je bevalling: je haar en make-up ' in beetje fatsoenlijk model' hoeft volgens mij 's morgens niet zo heel veel tijd te kosten, zelfde geldt voor normale kleding (en dan bedoel ik dat je dus niet in pyjama blijft lopen de hele dag, of in joggingbroek ofzo...hoeft echt niet op naaldhakken te zijn:)) En wat me verder ook opvalt bij mijn vriendinnen: ze kunnen zo ontzettend zeuren tegenover hun man als hij een besluit iets met het kind te doen, want het is altijd fout wat ze doen...verkeerde sokjes, verkeerde fles, verkeerde weet ik veel wat...
Sorry, off-topic...
donderdag 14 mei 2009 om 12:35
Ik denk wel dat vaders ook een belangrijke rol spelen in het niet alleen maar moeder voelen.
De zorgtaken samen delen bijv. zodat je niet alleen maar uitgeput bent.
Ook de zorgtaken in de nachten verdelen dus.
Je ook als vrouw benaderen,de veranderingen van je lichaam accepteren en je daar ook in steunen.
Maar feit blijft dat je het wel samen moet doen.
Ik pleit er dan ook altijd voor om de zorg eens aan derden te geven zodat je echt tijd samen hebt.
Zelf heb ik er nooit last van gehad geen zin in sex hebben in mijn zwangerschappen(juist niet zelfs) of na mijn bevalling.
Ik kan wel heel goed begrijpen dat het een enorme invloed heeft.
En nee,dat heb je niet altijd zelf in de hand.
Je kan je er wel voor inzetten,alleen is gevoel niet altijd af te dwingen.
Wel iets om niet nonchelant mee om te gaan.
Je wil toch liefdespartners blijven.
De zorgtaken samen delen bijv. zodat je niet alleen maar uitgeput bent.
Ook de zorgtaken in de nachten verdelen dus.
Je ook als vrouw benaderen,de veranderingen van je lichaam accepteren en je daar ook in steunen.
Maar feit blijft dat je het wel samen moet doen.
Ik pleit er dan ook altijd voor om de zorg eens aan derden te geven zodat je echt tijd samen hebt.
Zelf heb ik er nooit last van gehad geen zin in sex hebben in mijn zwangerschappen(juist niet zelfs) of na mijn bevalling.
Ik kan wel heel goed begrijpen dat het een enorme invloed heeft.
En nee,dat heb je niet altijd zelf in de hand.
Je kan je er wel voor inzetten,alleen is gevoel niet altijd af te dwingen.
Wel iets om niet nonchelant mee om te gaan.
Je wil toch liefdespartners blijven.
donderdag 14 mei 2009 om 12:35
quote:Pien252 schreef op 14 mei 2009 @ 12:04:
Wat mij verder wel opvalt (bij vriendinnen die kleine kinderen hebben, heb zelf nog geen kinderen) ze worden zo ontzettend alleen nog maar moeder, en zijn geen vriendin/vrouw meer. Denk dat het wel belangrijk is (ondanks vermoiedheid etc) om t'och die tijd en aandacht aan elkaar te blijven schenken. Want aan een relatie moet je nou eenmaal blijven werken, dat gaat niet allemaal vanzelf (is geen verwijt ofzo naar jou hoor TO! Is gewoon iets wat mij hier in mijn eigen omgeving opvalt).
Heel veel sterkte in elk geval
! Pien
Pien, dat valt mij ook wel op in mijn omgeving, maar daarbij valt me dan ook bijna altijd op dat de man de vrouw ook heel erg in de moeder-rol laat/duwt/verwacht. De vrouw is dan vaak duidelijk de hoofd-opvoeder (zij heeft er nou eenmaal het meest verstand van), gaat er 's nachts uit (hij moet werken), verschoont de poep-luiers (dat vindt hij vies), doet alles met het kind (hij heeft niet zoveel met baby's), én doet het huishouden/boodschappen/koken (want dat deed ze altijd al). En natuurlijk 'past hij ook wel eens op (op zijn eigen kind) en 'helpt hij wel wat meer mee in het (zijn eigen) huishouden dan eerst'.
Dit is misschien wat gechargeerd en gaat niet perse over de situatie van TO (die ken ik niet), en veel vrouwen doen dit ook allemaal uit zichzelf, maar wat ik bedoel te zeggen: de man vindt het prima (en vaak zelfs volkomen normaal) dat de vrouw naast al haar rollen die ze al had de nieuwe ouder-rol volledig op zich neemt, maar verwacht wel dat ze haar oude rollen (oa die van echtgenote/minnares) nog op precies hetzelfde niveau als vroeger kan vervullen.
Wat mij verder wel opvalt (bij vriendinnen die kleine kinderen hebben, heb zelf nog geen kinderen) ze worden zo ontzettend alleen nog maar moeder, en zijn geen vriendin/vrouw meer. Denk dat het wel belangrijk is (ondanks vermoiedheid etc) om t'och die tijd en aandacht aan elkaar te blijven schenken. Want aan een relatie moet je nou eenmaal blijven werken, dat gaat niet allemaal vanzelf (is geen verwijt ofzo naar jou hoor TO! Is gewoon iets wat mij hier in mijn eigen omgeving opvalt).
Heel veel sterkte in elk geval
! PienPien, dat valt mij ook wel op in mijn omgeving, maar daarbij valt me dan ook bijna altijd op dat de man de vrouw ook heel erg in de moeder-rol laat/duwt/verwacht. De vrouw is dan vaak duidelijk de hoofd-opvoeder (zij heeft er nou eenmaal het meest verstand van), gaat er 's nachts uit (hij moet werken), verschoont de poep-luiers (dat vindt hij vies), doet alles met het kind (hij heeft niet zoveel met baby's), én doet het huishouden/boodschappen/koken (want dat deed ze altijd al). En natuurlijk 'past hij ook wel eens op (op zijn eigen kind) en 'helpt hij wel wat meer mee in het (zijn eigen) huishouden dan eerst'.
Dit is misschien wat gechargeerd en gaat niet perse over de situatie van TO (die ken ik niet), en veel vrouwen doen dit ook allemaal uit zichzelf, maar wat ik bedoel te zeggen: de man vindt het prima (en vaak zelfs volkomen normaal) dat de vrouw naast al haar rollen die ze al had de nieuwe ouder-rol volledig op zich neemt, maar verwacht wel dat ze haar oude rollen (oa die van echtgenote/minnares) nog op precies hetzelfde niveau als vroeger kan vervullen.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
donderdag 14 mei 2009 om 12:41
Broedkippetje, dat klopt wel denk ik, maar volgens mij willen de vrouwen het ook altijd wel heel erg graag zelf doen allemaal, omdat de man het niet zo goed kan. Maar nou ben ik denk ik niet zo'n goed voorbeeld, snap namelijk ook niet waarom een vrouw altijd minder wil gaan werken en voor de kinderen wil blijven zorgen, terwijl de man gewoon full-time blijft werken en carriere kan maken.
donderdag 14 mei 2009 om 12:44
Op de een of andere manier kan ik me meestal makkelijker in een man dan in een vrouw verplaatsen. En als ik dat doe, dan lijkt het me helemaal niet leuk dat alles nu om een kind draait. Vroeger was de man nummer één in haar gedachten, en nu is daar dat wezentje dat een hypnotiserende kracht op de vrouw uitoefent. Het mormeltje hoeft maar een kreet te geven en hup, vergeten is pa en weg is mams. Mogelijk baalt hij ervan en mist hij het gevoel op de eerste plaats te komen. Het is best mogelijk dat hij gek is op het kind en dat hij puur verstandelijk ook wel weet dat het moeilijk anders kan, maar waar moet hij heen met zijn behoefte aan geestelijke en lichamelijke aandacht?
Als vrouw lijkt het mij volkomen onverteerbaar dat hij vreemdgaat, en dat jij daar niet kapot van bent is toch een teken aan de wand. Houd je nog wel van hem? Mogelijk had hij met zijn escapade dan toch gelijk?
Ik zou de dingen op een rij zetten, eventueel er een deskundige bijhalen en een reeks ernstige gesprekken over jullie relatie en de toekomst daarvan aangaan.
Als vrouw lijkt het mij volkomen onverteerbaar dat hij vreemdgaat, en dat jij daar niet kapot van bent is toch een teken aan de wand. Houd je nog wel van hem? Mogelijk had hij met zijn escapade dan toch gelijk?
Ik zou de dingen op een rij zetten, eventueel er een deskundige bijhalen en een reeks ernstige gesprekken over jullie relatie en de toekomst daarvan aangaan.
donderdag 14 mei 2009 om 12:45
Blink, je kop zit vol watten, je bent in shock. Je hebt nog geen idee hoe te reageren. Ik denk dat het pas echt allemaal tot je door gaat dringen als je met je vriend gaat praten en pas dan zul je merken hoe je je écht voelt.
Zoals jij reageert, wat koel schijnbaar, heel rustig in ieder geval, dat herken ik. Dat is ook mijn eerste reactie. Dat kan helemaal omslaan maar in eerste instantie ga ik helemaal naar binnen en kan ik alleen maar af en toe fragmentarisch iets bedenken. Soms zelfs maar een woord of zo. 'Waarom?' of 'hoe?'....zulke woorden schieten er dan door me heen. Pas later, als ik meer overzicht heb krijg ik meer beeld bij hoe iets heel heftigs op me is overgekomen.
Doe maar even kalm aan en laat het allemaal gebeuren. Pas als jullie samen zijn en écht kunnen praten, als je écht weet hoe het zit dan komt je daadwerkelijke reactie op gang.
Hopelijk kun je ook vanavond rustig blijven en heel duidelijk ook. In een confrontatie is het belangrijk dat je de ánder laat praten. Jij zegt wat er gebeurde, dat je de verpakking vond en zijn telefoon gecheckt hebt en hij kan daar dan op reageren. Hopelijk gaat hij niet in de aanval (dat is de beste verdediging) of klapt hij dicht, lacht hij het weg, of zegt hij dat je niks hebt om je zorgen om te maken en krijg je een kus op je voorhoofd.
Zeg wat je weet en nodig hem uit te vertellen hoe een en ander in elkaar steekt. Verberg niks. Dus geef eerlijk toe dat je in die telefoon gekeken hebt. Leg je kaarten op tafel. Hopelijk legt hij de zijne er bij.
Sterkte!
(f)
Zoals jij reageert, wat koel schijnbaar, heel rustig in ieder geval, dat herken ik. Dat is ook mijn eerste reactie. Dat kan helemaal omslaan maar in eerste instantie ga ik helemaal naar binnen en kan ik alleen maar af en toe fragmentarisch iets bedenken. Soms zelfs maar een woord of zo. 'Waarom?' of 'hoe?'....zulke woorden schieten er dan door me heen. Pas later, als ik meer overzicht heb krijg ik meer beeld bij hoe iets heel heftigs op me is overgekomen.
Doe maar even kalm aan en laat het allemaal gebeuren. Pas als jullie samen zijn en écht kunnen praten, als je écht weet hoe het zit dan komt je daadwerkelijke reactie op gang.
Hopelijk kun je ook vanavond rustig blijven en heel duidelijk ook. In een confrontatie is het belangrijk dat je de ánder laat praten. Jij zegt wat er gebeurde, dat je de verpakking vond en zijn telefoon gecheckt hebt en hij kan daar dan op reageren. Hopelijk gaat hij niet in de aanval (dat is de beste verdediging) of klapt hij dicht, lacht hij het weg, of zegt hij dat je niks hebt om je zorgen om te maken en krijg je een kus op je voorhoofd.
Zeg wat je weet en nodig hem uit te vertellen hoe een en ander in elkaar steekt. Verberg niks. Dus geef eerlijk toe dat je in die telefoon gekeken hebt. Leg je kaarten op tafel. Hopelijk legt hij de zijne er bij.
Sterkte!
(f)
donderdag 14 mei 2009 om 12:48
quote:Blink76 schreef op 14 mei 2009 @ 12:25:
Ik lees dat sommigen vinden dat ik koel reageer. Dat doe ik bewust, want als ik nu kwade gevoelens toelaat rij ik direct terug naar huis en sla ik hem verrot. En dat is in deze situatie niet echt bevorderlijk denk ik.
Maar wat ga je dan met die gevoelens doen? Oppotten, groot deksel erop en uit alle macht proberen ze binnen te houden? Ik kan me voorstellen dat wilt voorkomen dat deze gevoelens de overhand nemen in je reactie. Ik denk dat het wel goed is om ze eruit te laten. Ook of juist in het belang van je kindje. Die voelt dat er iets speelt, ook als je er in alle toonaarden over zwijgt. Waarmee ik natuurijk niet wil promoten dat je je vent in elkaar slaat. (alhoewel ik het me helemaal voor kan stellen...).
Verder een hele dikke knuffel en veel sterkte.
Ik lees dat sommigen vinden dat ik koel reageer. Dat doe ik bewust, want als ik nu kwade gevoelens toelaat rij ik direct terug naar huis en sla ik hem verrot. En dat is in deze situatie niet echt bevorderlijk denk ik.
Maar wat ga je dan met die gevoelens doen? Oppotten, groot deksel erop en uit alle macht proberen ze binnen te houden? Ik kan me voorstellen dat wilt voorkomen dat deze gevoelens de overhand nemen in je reactie. Ik denk dat het wel goed is om ze eruit te laten. Ook of juist in het belang van je kindje. Die voelt dat er iets speelt, ook als je er in alle toonaarden over zwijgt. Waarmee ik natuurijk niet wil promoten dat je je vent in elkaar slaat. (alhoewel ik het me helemaal voor kan stellen...).
Verder een hele dikke knuffel en veel sterkte.
donderdag 14 mei 2009 om 12:49
Wat hij doet is niet correct... wellicht is dit ook niet het volledige verhaal en speelt er zich nog veel meer af.
Ik zou eerst voor jezelf je doestellingen op een rijtje zetten en daarna met hem gaan praten. Niet verwijtend of beschuldigend maar in lijn met wat je wilt bereiken. Enne over het feit dat je jezelf nu in de eerste plaats mamma voelt... daar heeft je vriend denk ik wel begrip voor, maar ook mamma's kunnen hele lekkere geile, sexy, mooie, lieve, vrolijke partners zijn hoor....Ik denk dat je er wel iets mee moet doen, ook al heb je er nog zoveel begrip voor...
Ik zou eerst voor jezelf je doestellingen op een rijtje zetten en daarna met hem gaan praten. Niet verwijtend of beschuldigend maar in lijn met wat je wilt bereiken. Enne over het feit dat je jezelf nu in de eerste plaats mamma voelt... daar heeft je vriend denk ik wel begrip voor, maar ook mamma's kunnen hele lekkere geile, sexy, mooie, lieve, vrolijke partners zijn hoor....Ik denk dat je er wel iets mee moet doen, ook al heb je er nog zoveel begrip voor...
donderdag 14 mei 2009 om 12:50
quote:Pien252 schreef op 14 mei 2009 @ 12:41:
Broedkippetje, dat klopt wel denk ik, maar volgens mij willen de vrouwen het ook altijd wel heel erg graag zelf doen allemaal, omdat de man het niet zo goed kan. Maar nou ben ik denk ik niet zo'n goed voorbeeld, snap namelijk ook niet waarom een vrouw altijd minder wil gaan werken en voor de kinderen wil blijven zorgen, terwijl de man gewoon full-time blijft werken en carriere kan maken.helemaal mee eens..
Broedkippetje, dat klopt wel denk ik, maar volgens mij willen de vrouwen het ook altijd wel heel erg graag zelf doen allemaal, omdat de man het niet zo goed kan. Maar nou ben ik denk ik niet zo'n goed voorbeeld, snap namelijk ook niet waarom een vrouw altijd minder wil gaan werken en voor de kinderen wil blijven zorgen, terwijl de man gewoon full-time blijft werken en carriere kan maken.helemaal mee eens..
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
donderdag 14 mei 2009 om 12:55
Voor wat betreft het 'zeuren' over hoe hij het doet als vader...dat is hier niet aan de orde. Als ik weg ben, en hij is thuis met de beeb, laat ik hem lekker zijn gang gaan. Hij is ook heel erg betrokken als vader...doet alles wat ik ook doe. Hij staat nog net niet te springen als hij een poepluier moet verschonen, maar hij draait er zijn hand niet voor om. Het 'moederen' doen we dus samen, al komt het in de praktijk natuurlijk meer op mijn schouders neer, omdat ik (inderdaad) minder ben gaan werken.
Waar ik misschien nog het meest van geschrokken ben, is dat we kennelijk dus niet alles met elkaar kunnen bespreken, waar ik wel altijd van uit gegaan ben. Ik dacht hem door en door te kennen, maar dat is dus niet zo. Ook dacht ik dat onze relatie ijzersterk was, maar blijkbaar leven we momenteel meer als broer en zus, dan als partners, minnaars. Dat dat voor mijn ogen heeft kunnen gebeuren, terwijl wij juist altijd zo bewust omgaan met de valkuilen in een relatie, vind ik heel erg.
En inderdaad...waarom ben ik nu niet helemaal kapot, waarom hang ik niet hysterisch jankend aan de telefoon met hem? Dat is zeker een teken aan de wand, al weet ik wel dat ik van hem hou en hem niet kwijt wil.
Mijn relatie is dus toch voor mijn ogen ingekakt...wat een klotezooi.
Waar ik misschien nog het meest van geschrokken ben, is dat we kennelijk dus niet alles met elkaar kunnen bespreken, waar ik wel altijd van uit gegaan ben. Ik dacht hem door en door te kennen, maar dat is dus niet zo. Ook dacht ik dat onze relatie ijzersterk was, maar blijkbaar leven we momenteel meer als broer en zus, dan als partners, minnaars. Dat dat voor mijn ogen heeft kunnen gebeuren, terwijl wij juist altijd zo bewust omgaan met de valkuilen in een relatie, vind ik heel erg.
En inderdaad...waarom ben ik nu niet helemaal kapot, waarom hang ik niet hysterisch jankend aan de telefoon met hem? Dat is zeker een teken aan de wand, al weet ik wel dat ik van hem hou en hem niet kwijt wil.
Mijn relatie is dus toch voor mijn ogen ingekakt...wat een klotezooi.
donderdag 14 mei 2009 om 13:01
sorry hoor maar aleen omdat je geen zin had in seks of na de bevaling geen seks kon hebben. Is dat toch geen reden om hem in een ander te steken. Overgens julie hebben samen voor dit kind gekozen neem ik aan. De gevolgen van een zwangerschap zijn toch z'n beetje algemeen bekend toch, Je hoort zo vaak dat vrouwen geen zin hebben tijdens of na en dat lijkt me ook best logisch. Een kind krijgen is niet nix. Hij zou het zelf maar eens moeten doen.
Ik dek dat je jezelf moet afvragen wil ik dat mijn kind opgroeit in een gezin waarvan mama papa altijd iets kwalijk neemt.
Nu is je kindje nog jong en merkt die er niets van, maar wat als hij straks ouder is en papa en mama toch niet met elkaar overweg kunnen of papa vaker zulke dingen doet??
Helaas is het aan jou te overwegen in hoeverre je man spijt heeft en of julie er samen uit kunnen komen. Kun je je man niet vergeven dan is het toch beter dat je niet verder gaat, anders leef je straks in een leugen en dat wil je je kind toch ook niet aandoen.
veel succes
en geniet van je kindje
Ik dek dat je jezelf moet afvragen wil ik dat mijn kind opgroeit in een gezin waarvan mama papa altijd iets kwalijk neemt.
Nu is je kindje nog jong en merkt die er niets van, maar wat als hij straks ouder is en papa en mama toch niet met elkaar overweg kunnen of papa vaker zulke dingen doet??
Helaas is het aan jou te overwegen in hoeverre je man spijt heeft en of julie er samen uit kunnen komen. Kun je je man niet vergeven dan is het toch beter dat je niet verder gaat, anders leef je straks in een leugen en dat wil je je kind toch ook niet aandoen.
veel succes
en geniet van je kindje
donderdag 14 mei 2009 om 13:11
Het enige fysieke ongemak dat mannen hebben bij vader worden is dat ze ff hun kwakkie niet bij de moeder van hun kind(eren) kwijt kunnen. Dat valt in het niet bij de zwangerschap, de (wellicht moeilijke) bevalling en het (soms langzame) herstel daarna.
Kortom: Ik vind dat hij geen enkel excuus heeft voor zijn gedrag.
Erover beginnen is toch niet meteen scheiden? Als je je erin berust dan zal het je langzaam opvreten. Stukje bij beetje... Elke keer als hij met een smoes weggaat, een stom verhaaltje heeft als ie later dan verwacht thuiskomt, zijn telefoon verbergt...en jij weet waarom...
Sterkte met deze rotsituatie
Ik hoop dat je snel in de woede fase komt, want je hebt het recht om voor jezelf op te komen! Is ie nou helemaal gek geworden?
Kortom: Ik vind dat hij geen enkel excuus heeft voor zijn gedrag.
Erover beginnen is toch niet meteen scheiden? Als je je erin berust dan zal het je langzaam opvreten. Stukje bij beetje... Elke keer als hij met een smoes weggaat, een stom verhaaltje heeft als ie later dan verwacht thuiskomt, zijn telefoon verbergt...en jij weet waarom...
Sterkte met deze rotsituatie
Ik hoop dat je snel in de woede fase komt, want je hebt het recht om voor jezelf op te komen! Is ie nou helemaal gek geworden?
donderdag 14 mei 2009 om 13:14
quote:Broedkippetje schreef op 14 mei 2009 @ 12:35:
[...]
Pien, dat valt mij ook wel op in mijn omgeving, maar daarbij valt me dan ook bijna altijd op dat de man de vrouw ook heel erg in de moeder-rol laat/duwt/verwacht. De vrouw is dan vaak duidelijk de hoofd-opvoeder (zij heeft er nou eenmaal het meest verstand van), gaat er 's nachts uit (hij moet werken), verschoont de poep-luiers (dat vindt hij vies), doet alles met het kind (hij heeft niet zoveel met baby's), én doet het huishouden/boodschappen/koken (want dat deed ze altijd al). En natuurlijk 'past hij ook wel eens op (op zijn eigen kind) en 'helpt hij wel wat meer mee in het (zijn eigen) huishouden dan eerst'.Dit is helaas vaak zooooo waar! Goed omschreven.
[...]
Pien, dat valt mij ook wel op in mijn omgeving, maar daarbij valt me dan ook bijna altijd op dat de man de vrouw ook heel erg in de moeder-rol laat/duwt/verwacht. De vrouw is dan vaak duidelijk de hoofd-opvoeder (zij heeft er nou eenmaal het meest verstand van), gaat er 's nachts uit (hij moet werken), verschoont de poep-luiers (dat vindt hij vies), doet alles met het kind (hij heeft niet zoveel met baby's), én doet het huishouden/boodschappen/koken (want dat deed ze altijd al). En natuurlijk 'past hij ook wel eens op (op zijn eigen kind) en 'helpt hij wel wat meer mee in het (zijn eigen) huishouden dan eerst'.Dit is helaas vaak zooooo waar! Goed omschreven.
donderdag 14 mei 2009 om 13:18
Ik hoop dat je inmiddels een beetje alles op je hebt laten inwerken. En dat je straks klaar bent voor de confrontatie. Zou inderdaad het mooiste zijn als je 'koel' kan blijven. Lijkt me het beste praten samen. En zou voor na jullie gesprek een manier bedenken om ook je woede kwijt te kunnen. Klein als die mensjes zijn voelen die alles haar fijn aan..
Heel veel sterkte iig!!
Heel veel sterkte iig!!
donderdag 14 mei 2009 om 13:19
donderdag 14 mei 2009 om 13:19
donderdag 14 mei 2009 om 13:44
Blink ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien beetje mosterd. Maar kun je niet gewoon een gesprek met hem erover aangaan en duidelijk laten blijken dat je er niet boos over bent, dat je snapt dat hij ook behoeften heeft. Maar dat je teleurgesteld bent over het feit dat ie het niet met jou heeft besproken. Bij mij in de relatie was er ook geen sprake van sex na de bevalling. Ik denk dat we zeker zo'n 3 jaar niet echt sex hebben gehad. Ik heb dus ook weleens nagedacht over dit scenario en kwam tot de conclusie dat ik hem niet kwijt zou willen als het toch zou gebeuren. Ik hoop voor je dat je eruit kan komen met je vriend. Zou het trouwens niet voor je houden want dat gaat aan je vreten en dan komt het mogelijk tot een uitbarsting en dit kun je beter rustig bespreken.
donderdag 14 mei 2009 om 13:47
Mooie discussie is er ontstaan over de rol van man en vrouw na de komst van een kind!
Mijn zoon is net 1 jaar geworden en in het afgelopen jaar is mij duidelijk geworden dat het allemaal lang niet zo makkelijk is om alles samen te doen als ik gedacht had. Soms trek ik te veel naar me toe, soms laat hij het te veel aan mij over, en soms zit je gewoon met biologische verschillen (zwanger, bevallen, borstvoeding).
In ieder geval hebben wij ook weinig seks gehad (een beetje zoals citronella het beschrijft: als je in bed ligt wil je hééél graag slapen) en hoop (en verwacht) ik toch wel dat hij het niet meteen met een ander doet. Moet wel zeggen dat ik daar in het afgelopen jaar voor het eerst serieus over na heb gedacht, dat dat zou kunnen gebeuren......
Mijn zoon is net 1 jaar geworden en in het afgelopen jaar is mij duidelijk geworden dat het allemaal lang niet zo makkelijk is om alles samen te doen als ik gedacht had. Soms trek ik te veel naar me toe, soms laat hij het te veel aan mij over, en soms zit je gewoon met biologische verschillen (zwanger, bevallen, borstvoeding).
In ieder geval hebben wij ook weinig seks gehad (een beetje zoals citronella het beschrijft: als je in bed ligt wil je hééél graag slapen) en hoop (en verwacht) ik toch wel dat hij het niet meteen met een ander doet. Moet wel zeggen dat ik daar in het afgelopen jaar voor het eerst serieus over na heb gedacht, dat dat zou kunnen gebeuren......
Het is zoals het is
donderdag 14 mei 2009 om 13:51
quote:kachel schreef op 14 mei 2009 @ 13:47:
Mainecoon, vind je het niet vervelend jezelf zo bloot te geven met zo'n herkenbare avatar? Je dochter, neem ik aan?Uhm tsja het is niet iets waar ik me voor schaam. Ik ben een open persoon. De mensen die mij kennen en per ongeluk mijn avatar zouden herkennen die zouden er denk ik niet van opkijken. Heb nogal wat te verwerken gekregen op lichamelijk gebied.
Mainecoon, vind je het niet vervelend jezelf zo bloot te geven met zo'n herkenbare avatar? Je dochter, neem ik aan?Uhm tsja het is niet iets waar ik me voor schaam. Ik ben een open persoon. De mensen die mij kennen en per ongeluk mijn avatar zouden herkennen die zouden er denk ik niet van opkijken. Heb nogal wat te verwerken gekregen op lichamelijk gebied.
donderdag 14 mei 2009 om 13:57
Dan is het goed
Ik schaam me zelf -helaas- altijd te pletter en ben eigenlijk wel jaloers op mensen die daar geen last van hebben.
TO, excuses voor offtopic. Ik wens je veel sterkte.
Maar zoals iemand boven mij schreef, aankaarten betekent niet per se scheiden als je dat niet wil. Maar als je niets zegt blijft het m.i. knagen. En volgens mij is dat papiertje bewust verloren. Als je je slippertje geheim wil houden ga je niet zo slordig met dit soort dingen om.
Ik schaam me zelf -helaas- altijd te pletter en ben eigenlijk wel jaloers op mensen die daar geen last van hebben.
TO, excuses voor offtopic. Ik wens je veel sterkte.
Maar zoals iemand boven mij schreef, aankaarten betekent niet per se scheiden als je dat niet wil. Maar als je niets zegt blijft het m.i. knagen. En volgens mij is dat papiertje bewust verloren. Als je je slippertje geheim wil houden ga je niet zo slordig met dit soort dingen om.
donderdag 14 mei 2009 om 13:59
Eens met Caro127 en vele anderen! Ik weet dat het helemaal niet goed is (uit mijn eigen ervaring) om het voor je te houden, het vreet je zo op van binnen, mijn ex ging constant vreemd ook nadat ik bevallen was en dat terwijl ik wel altijd sex heb willen hebben, alleen niet als het niet kon toen ik net bevallen was (die paar weken herstellen) Maar dat zoek ik niet bij mijzelf, ik weet dat hij een probleem met zichzelf had, maargoed dat terzijde, in het begin confronteerde ik hem gelijk ermee wat ik later dus niet meer deed (mezelf wegcijferen, omdat t voor mijn gevoel geen zin meer had om gelijk te confronteren en dat heeft er bij mij flink ingehakt (depressie, niet meer kunnen huilen en dan nog de dingen niet goed meer kunnen verwerken, omdat t is allemaal teveel geworden was) Wij hebben ook 2 kids en ik ben zelf ook zonder vader opgegroeid, maar kinderen pikken haarfijn je frustraties etc.... op vooral de hele kleintjes, bij mijn zoontje van 6 was t zelfs zo dat hij toen hij t kon uiten, want hij kreeg verder niks van onze ruzie's mee, maar pakte puur mijn spanning op, de spanning die in het huis was en van mijn ex, dus hij ging zich vreselijk misdragen op school en toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, toen was hij in 1 klap 180 graden gedraaid op school en had een super rapport etc...., terwijl hij zich voorheen vreselijk misdroeg en de jongste ook heel erg toen hij in mijn buik zat, dan als ik gespannen was was werdt hij super wild, dat vond hij echt niet leuk, juist die kleintjes voelen echt meer dan je denkt hoor! Dus denk alsjeblieft aan jezelf en zet jezelf op de 1e plaats, want als je niet goed voor jezelf zorgt kan je ook niet goed voor een ander zorgen, en ik denk echt niet dat t goed is dat je om omwille wat jezelf hebt gemist je bij elkaar voor de kids moet blijven, dat kan in sommige gevallen juist weer het slechste zijn wat je kan doen, omdat je t zo stelt, hoeveel kinderen die nu groot zijn hebben juist omdat hun ouders bij elkaar zijn gebleven daar weer problemen van! T is maar hoe je als ouders naar de kinderen bent of je nu samen bent of alleen, mijn kids altans de oudste die mist zijn vader zeker wel, die is helemaal niet verantwoordelijk naar hun toe en hij heeft zijn vader nog meekregen, denk als ik naar t karakter van de jongste kijk dat hij hem helemaal niet zo gaat missen, maar t mooiste was wel geweest als hun wel een verantwoordelijke vader hadden en zo klinkt jouw vent wel, dus dan zou t ook helemaal geen probleem moeten zijn als julllie niet meer samen kunnen zijn op den duur! Soms kan je het beter alleen/samen doen dan samen/samen met alle problemen van dien! Want tuurlijk heeft hij nu een gemis altans mijn oudste, maar als mijn ex en ik samen waren gebleven omwille van de kids, dan hadden de kids er veel en veel slechter uitgekomen, Ik ben blij dat ik uiteindelijk voor mezelf heb gekozen en dat mijn kinderen een betere toekomst tegemoet kunnen gaan, want daar zet ik mezelf nu helemaal voor in zonder stoorzender;) Succes en sterkte verder ermee
donderdag 14 mei 2009 om 14:15
@Blink Ik denk dat het heel normaal is dat je nu nog zo koel reageert. Je hebt het pas vanochtend ontdekt en bent nog in shock. Dat is heel normaal na zo'n ontdekking. Je schrijft dat die woede er wel in zit, dus die zal er zeker uit gaan komen en misschien wel heftiger dan je denkt.
Je schrijft ook dat je nu nog steeds de negatieve vruchten plukt van de scheiding van jouw ouders. Op welke manier beinvloedt dit jouw leven nog steeds?
Je schrijft ook dat je nu nog steeds de negatieve vruchten plukt van de scheiding van jouw ouders. Op welke manier beinvloedt dit jouw leven nog steeds?
donderdag 14 mei 2009 om 14:23
TO: stel dat hij echt sex met een ander heeft gehad, zou dat voor jou het einde van je relatie betekenen?
Ik zou het me namelijk kunnen voorstellen dat je het hem zou kunnen vergeven, en dat je wel 'gewoon' met hem verder gaat. Dat je het ziet als een héél duidelijke wake-up call: zo kunnen jullie blijkbaar niet verder in jullie relatie, er moet iets gebeuren... Ik kan het me namelijk voorstellen dat je op dit moment niet meer alleen aan jezelf moet denken, maar ook aan jullie kindje. En daarbij denk ik dat vreemdgaan niet altijd direct het iende van een relatie hoeft te betekenen, ik denk dat 'het verhaal eromheen' (hoe heeft het kunnen gebeuren) ook een grote rol hierin zou spelen wat mij betreft.
Ik zou het me namelijk kunnen voorstellen dat je het hem zou kunnen vergeven, en dat je wel 'gewoon' met hem verder gaat. Dat je het ziet als een héél duidelijke wake-up call: zo kunnen jullie blijkbaar niet verder in jullie relatie, er moet iets gebeuren... Ik kan het me namelijk voorstellen dat je op dit moment niet meer alleen aan jezelf moet denken, maar ook aan jullie kindje. En daarbij denk ik dat vreemdgaan niet altijd direct het iende van een relatie hoeft te betekenen, ik denk dat 'het verhaal eromheen' (hoe heeft het kunnen gebeuren) ook een grote rol hierin zou spelen wat mij betreft.
