Relaties
alle pijlers
Net moeder geworden, en hij gaat vreemd...
donderdag 14 mei 2009 om 10:55
Ik weet niet waarom ik dit plaats... ik moet het gewoon even kwijt denk ik. En misschien wil ik ook jullie mening horen, al zullen jullie mij waarschijnlijk niet begrijpen.
Mijn vriend en ik hebben een zoontje van een paar maanden oud. Tijdens de zwangerschap hadden we al weinig sex, omdat ik onwijs moe was, en mijn vriend vond het 'eng', met die baby in mijn buik.
Nu onze zoon er is, hebben we, bijna 5 maanden later, nog altijd geen sex gehad. Tijdens mijn (zeer zware) bevalling ben ik geknipt, en later zijn de hechtingen open gegaan, waardoor ik tot op de dag van vandaag niet eens naar het litteken durf te kijken, laat staan sex hebben.
Mijn vriend klaagt niet, we knuffelen wel, en hij laat regelmatig zien dat hij me mooi en aantrekkelijk vindt. Hij houdt zielsveel van mij, daar is geen twijfel over mogelijk. We zijn al heel lang samen, en kennen elkaar door en door. Toch is onze relatie niet saai. We kunnen over alles praten, hebben dezelfde humor, gewoon een toprelatie.
Ik weet dat ik hem verwaarloos, en daar voel ik me schuldig over. Maar goed... ik ben voor het eerst moeder, en mijn hoofd zit momenteel overvol met 'babystuff'. En ik ben 's avonds blij als mijn hoofd het kussen raakt. Mijn vriend zegt steeds dat ik me niet druk moet maken om ons sexleven, 'dat komt allemaal vanzelf wel weer'.
Jullie voelen hem al aankomen denk ik he? Gisteravond moest hij nog even terug naar zijn werk om iets af te ronden. Vanochtend was ik als eerste uit bed, en toen ik door de gang liep zag ik iets op de grond liggen, dat kennelijk uit zijn zak was gevallen. Juist...een opengescheurde verpakking van een condoom.
Ik was niet eens geshockeerd. Je kon er op wachten dat dit zou gebeuren. We hebben het afgelopen jaar misschien 3 keer sex gehad. Ik heb vervolgens zijn gsm gecheckt (wat ik normaal nooit zou doen), en uit zijn sms'jes bleek dat hij gisteren helemaal niet op zijn werk was, maar bij een zogenaamde vriendin/collega van hem, die ik zelf ook ken.
Anyway... ik had het papiertje eerst op de wastafel gelegd, en was van plan om gewoon naar mijn werk te gaan, zodat hij zich helemaal te pletter zou schrikken als hij dat ding daar zou vinden. Maar inmiddels zit ik op mijn werk, en het papiertje zit nu in mijn broekzak. Als ik hem ermee ga confronteren wil ik zijn gezicht zien. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik naar de beslissing neig om er helemaal niet over te beginnen...
Ons kindje is 5 maanden. Mijn eigen ouders zijn gescheiden, en daar pluk ik tot op de dag van vandaag de negatieve vruchten van. Het heeft me voor altijd veranderd. Wil ik dat mijn kind aandoen? Want daar gaat het waarschijnlijk op uitdraaien als dit naar buiten komt. Bovendien hebben we sinds kort een hypotheek waarvan nog geen cent is afgelost, en zitten we financieel dus ook aan elkaar gebonden. En natuurlijk...de onvermijdelijke 'jamaar ik hou van hem'-zin heeft ook al door mijn hoofd gespeeld. Ergens denk ik... misschien is het beter om net te doen of ik dit niet weet, want wat haal ik allemaal overhoop als ik erover begin?
Voor mijn zwangerschap zou ik compleet door het lint zijn gegaan. Nu voel ik echter een soort vreemde 'berusting'. Een doof gevoel. Ik denk eigenlijk alleen aan mijn kind, mijn eigen belangen staan niet meer voorop. Voor mijn kind is het beter als de dingen blijven zoals ze nu zijn, en dat is het belangrijkste op dit moment.
Aan de andere kant... ga ik hiermee kunnen leven?
Mijn vriend en ik hebben een zoontje van een paar maanden oud. Tijdens de zwangerschap hadden we al weinig sex, omdat ik onwijs moe was, en mijn vriend vond het 'eng', met die baby in mijn buik.
Nu onze zoon er is, hebben we, bijna 5 maanden later, nog altijd geen sex gehad. Tijdens mijn (zeer zware) bevalling ben ik geknipt, en later zijn de hechtingen open gegaan, waardoor ik tot op de dag van vandaag niet eens naar het litteken durf te kijken, laat staan sex hebben.
Mijn vriend klaagt niet, we knuffelen wel, en hij laat regelmatig zien dat hij me mooi en aantrekkelijk vindt. Hij houdt zielsveel van mij, daar is geen twijfel over mogelijk. We zijn al heel lang samen, en kennen elkaar door en door. Toch is onze relatie niet saai. We kunnen over alles praten, hebben dezelfde humor, gewoon een toprelatie.
Ik weet dat ik hem verwaarloos, en daar voel ik me schuldig over. Maar goed... ik ben voor het eerst moeder, en mijn hoofd zit momenteel overvol met 'babystuff'. En ik ben 's avonds blij als mijn hoofd het kussen raakt. Mijn vriend zegt steeds dat ik me niet druk moet maken om ons sexleven, 'dat komt allemaal vanzelf wel weer'.
Jullie voelen hem al aankomen denk ik he? Gisteravond moest hij nog even terug naar zijn werk om iets af te ronden. Vanochtend was ik als eerste uit bed, en toen ik door de gang liep zag ik iets op de grond liggen, dat kennelijk uit zijn zak was gevallen. Juist...een opengescheurde verpakking van een condoom.
Ik was niet eens geshockeerd. Je kon er op wachten dat dit zou gebeuren. We hebben het afgelopen jaar misschien 3 keer sex gehad. Ik heb vervolgens zijn gsm gecheckt (wat ik normaal nooit zou doen), en uit zijn sms'jes bleek dat hij gisteren helemaal niet op zijn werk was, maar bij een zogenaamde vriendin/collega van hem, die ik zelf ook ken.
Anyway... ik had het papiertje eerst op de wastafel gelegd, en was van plan om gewoon naar mijn werk te gaan, zodat hij zich helemaal te pletter zou schrikken als hij dat ding daar zou vinden. Maar inmiddels zit ik op mijn werk, en het papiertje zit nu in mijn broekzak. Als ik hem ermee ga confronteren wil ik zijn gezicht zien. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik naar de beslissing neig om er helemaal niet over te beginnen...
Ons kindje is 5 maanden. Mijn eigen ouders zijn gescheiden, en daar pluk ik tot op de dag van vandaag de negatieve vruchten van. Het heeft me voor altijd veranderd. Wil ik dat mijn kind aandoen? Want daar gaat het waarschijnlijk op uitdraaien als dit naar buiten komt. Bovendien hebben we sinds kort een hypotheek waarvan nog geen cent is afgelost, en zitten we financieel dus ook aan elkaar gebonden. En natuurlijk...de onvermijdelijke 'jamaar ik hou van hem'-zin heeft ook al door mijn hoofd gespeeld. Ergens denk ik... misschien is het beter om net te doen of ik dit niet weet, want wat haal ik allemaal overhoop als ik erover begin?
Voor mijn zwangerschap zou ik compleet door het lint zijn gegaan. Nu voel ik echter een soort vreemde 'berusting'. Een doof gevoel. Ik denk eigenlijk alleen aan mijn kind, mijn eigen belangen staan niet meer voorop. Voor mijn kind is het beter als de dingen blijven zoals ze nu zijn, en dat is het belangrijkste op dit moment.
Aan de andere kant... ga ik hiermee kunnen leven?
vrijdag 15 mei 2009 om 10:51
Hilarisch!!!!!!!!!!
Oh zoiets zou mij ook overkomen iets heel ergs wat gewoon te verklaren was.....
En toch he? je gevoel had het bij het juiste eind..ik bedoel je twijfelde geen moment aan zijn liefde voor jou....kon het je niet voorstellen..enz enz....en de rust die je had.....knap want of ik niet als een helleveeg tekeer zou zijn gegaan..hm ik weet zeker van wel!
Maarre lieve Blink.....er zijn genoeg mensen die deze tegen die tijd geweldige anekdote zeker ter sprake gaan brengen.....
Geniet van jullie weekendje samen en probeer dat een aantal keer per jaar te doen even er tussen uit met z'n 2tjes is goed en leuk...en even "zoals het was voor jullie kleintje"....
Oh zoiets zou mij ook overkomen iets heel ergs wat gewoon te verklaren was.....
En toch he? je gevoel had het bij het juiste eind..ik bedoel je twijfelde geen moment aan zijn liefde voor jou....kon het je niet voorstellen..enz enz....en de rust die je had.....knap want of ik niet als een helleveeg tekeer zou zijn gegaan..hm ik weet zeker van wel!
Maarre lieve Blink.....er zijn genoeg mensen die deze tegen die tijd geweldige anekdote zeker ter sprake gaan brengen.....
Geniet van jullie weekendje samen en probeer dat een aantal keer per jaar te doen even er tussen uit met z'n 2tjes is goed en leuk...en even "zoals het was voor jullie kleintje"....
vrijdag 15 mei 2009 om 12:02
Blink, ik vind dat je het topic moet uitprinten en later aan je kinderen moet laten lezen, gegarandeerd liggen ze plat van het lachen.
Ik heb dit topic van in het begin gevolgd en met je meegeleefd, maar nooit echt gereageerd. Ik ben wel blij dat het goed uitgedraaid is en amuseer je maar in het hotelletje (binnenkort doe ik dit ook met vriendlief )
Ik heb dit topic van in het begin gevolgd en met je meegeleefd, maar nooit echt gereageerd. Ik ben wel blij dat het goed uitgedraaid is en amuseer je maar in het hotelletje (binnenkort doe ik dit ook met vriendlief )
vrijdag 15 mei 2009 om 12:12
Haha Bink, wat heerlijk, zo'n goede afloop! En ondanks dat je een dag met buikpijn en ellende hebt moeten rondlopen, was dit dus echt dé aanleiding voor jullie allebei om weer even flink een schop onder jullie relatie te geven.
Echt ontzettend fijn dit, ben helemaal blij voor jullie - en ja, moest ook wel lachen hoor, dit verzin je niet!
Echt ontzettend fijn dit, ben helemaal blij voor jullie - en ja, moest ook wel lachen hoor, dit verzin je niet!
vrijdag 15 mei 2009 om 12:48
vrijdag 15 mei 2009 om 18:50
Hoi Blink,
ik wilde net gaan posten dat ik een soortgelijke situatie net heb meegemaakt (zie het pijler kinderen: Uit elkaar - en zoon is pas een half jaar), en toen zag ik het misverstand. Pfoe! Wat heerlijk! Ik hoop dat het inderdaad werkt als een wake-upcall voor jullie beiden: laat het vooral niet zo ver komen als bij mij!
En geniet SAMEN van jullie kind, dat is het heerlijkste wat er is. De seks komt echt wel weer.
Kus, Josie
ik wilde net gaan posten dat ik een soortgelijke situatie net heb meegemaakt (zie het pijler kinderen: Uit elkaar - en zoon is pas een half jaar), en toen zag ik het misverstand. Pfoe! Wat heerlijk! Ik hoop dat het inderdaad werkt als een wake-upcall voor jullie beiden: laat het vooral niet zo ver komen als bij mij!
En geniet SAMEN van jullie kind, dat is het heerlijkste wat er is. De seks komt echt wel weer.
Kus, Josie
