Partner biecht op...

"Daarna vroeg hij me waar voor mij het verschil zat, in of hij naar een porno filmpje keek online, (waar ik minder moeite mee heb), of ergens naar zo'n straat reed, en dáárbij fantaseerde."



Dat ie zelfs dat met je gaat betwisten!, en jij daar ook nog gaat uitleggen hoe jij dat ziet. Echt meid, hij mag blij zijn dat ie nog met je MAG praten na wat ie geflikt heet. Ik vind dat ie nog behoorlijk van zijn ego-toren blaast.

Ik bedoelde dat hij niet moet gaan zeuren hoe zielig hij wel niet was

quote:Zeeland1970 schreef op 09 mei 2016 @ 00:39:

[...]



En dan...?



Dit doet toch ook niets goeds ?

Probeer het eens.

Misschien helpt het als je er 1 keer in de week tijd voor in plant. Nu gaat het er elke dag over.

Dat voelt onnozel? Dan leg je het dus weer bij jezelf neer. Vind jij het niet normaal dan dat ieder zijn verantwoordelijkheid voor een goede relatie draagt? Dat je dus aangeeft en praat met de ander dat iets bijv. niet goed zit/voelt/gaat? Daar moet je op kunnen vertrouwen in een relatie TO. Of vind je dat jij die taak voor beiden had moeten doen soms, want ik begrijp niet waar dat onnozel dan vandaan komt.

Kan me voorstellen dat t je shockeerde om hem dat uit te moeten leggen.



Als je porno kijkt. Doe je dat niet om later een film te gaan maken.

Hij vind t echt minder erg dan jou wat hij gedaan heeft.

Hij heeft andere normen en waarden. In zijn hoofd komt hij ermee weg. Is het normaal om sex te hebben met een ander buiten n huwelijk om. Hij kan daar mee leven. Vindt dat acceptabel. Normaal. Gewoonste zaak VD wereld.

Blijft heel vreemd.

Je trouwt met iemand. Denkt hem te kennen. Beetje oo dezelfde lijn zitten. Begint aan een paar kinderen. Wetende wat hij doet. Beseffend dat hij je zwanger maakt en ondertussen achter je rug om dat doet.

Ik denk dat je in shock bent. Nog steeds.

Zeeland, wat wil je met 1 bezoek bij een therapeut die te ver weg zit? Is er niemand in de buurt?

quote:Zeeland1970 schreef op 09 mei 2016 @ 00:29:

[...]

Vandaag realiseerde ik me ineens dat hij inmiddels dus heeft toegegeven totaal zo'n 25x te zijn geweest. Maar, die 4 a 5x vóór elk bezoekje, die zijn nog steeds waar..! Dus hij is 200 a 225x naar die straat geweest, om te kijken, keuren, verlekkeren, fantaseren, overwegen.

Ruim 200x kijken, in 15 jaar is dus gemiddeld elke maand.

Die rekensom kwam ineens erg bij me binnen.

Elke maand.



Hij reageerde met dat het niet elke maand was, nee, want het was ook wel eens periodes dat hij maanden NIET ging. Eh, ja, maar dan gaat het getal in de overige maanden flink omhoog, als je aan dat gemiddelde wil komen.



Daarna vroeg hij me waar voor mij het verschil zat, in of hij naar een porno filmpje keek online, (waar ik minder moeite mee heb), of ergens naar zo'n straat reed, en dáárbij fantaseerde.

Ik legde hem uit dat ik het als bedrog zag, als je bewust ergens heen reed, om alvast te fantaseren, te plannen, over je volgende bezoekje, dat DAT al vreemdgaan in je hoofd was. Omdat je van plan bent het op een dag ook daadwerkelijk te gaan DOEN. Dat je DAN de grens overging, en dat het me shockeerde dat ik hem dat uit moest leggen.



Hij zei dat hij de fysieke daad wel kon zien als over de grens, maar het daar rondhangen en kijken niet. Omdat dat niet anders was dan online iets kijken. Vond hij.



Daarna raakten we beiden te erg overstuur en hebben even opgesplitst.



Voel me erg verdrietig. En bang. Dit is zo groot. Zó lang liegen. Over iets dat je zo vaak en intensief deed. Doet. Deed. Whatever

, ik heb echt met je te doen Zeeland. Kan me voorstellen dat het nu door je rekensommetje nog groter voor je is geworden (ik realiseer me ook pas door jouw post dat het dus gemiddeld op eens per maand neerkomt). En weer reageert hij zo stupide, door te zeggen dat ie soms maanden ook niet ging, wat dus inderdaad betekent dat ie andere periodes vaker ging. En dat ie die voor-bezoekjes vergelijkt met porno kijken is natuurlijk ook onzin, het was gewoon voorspel voor hem. Hij praat dingen nog steeds goed en neemt nog steeds niet de volledige verantwoordelijkheid voor zijn acties en op die manier wordt het denk ik bijna onmogelijkheid om (goed) uit deze crisis te komen.

Ik herken het wel. Je gaat allerlei fases door en je gaat ook weer terug naar het begin, af en toe, emotioneel gezien. En de stress is aan het ophopen, je werkt en je moet je kinderen beschermen. Alles kost veel energie en dan ga je weer overstuur raken. Rationeel is er echt geen kaas van te maken hoor, ik denk dat je je beter kunt richten op de emotie dan op de cijfers. En je gaat je nog vaker rot voelen. Het is niet zomaar verwerkt natuurlijk. Eerst moet je zelf wat herstellen, dan pas kun je je relatie gaan herstelen.



Ik vind je wel heel sterk hoor. Daarom zeg ik ook, ik had het nooit kunnen posten hier omdat ik zo door een emotionele achtbaan ging. Op, neer, op, neer. Ik snap dat je een uitlaatklep hebt aan het forum maar niemand snapt dat waarschijnlijk, dat je de ene dag hoop hebt en de andere dag denkt: opzouten, klojo! Maar dat is heel menselijk. Alleen verwacht men hier dan meteen een verklaring. Op de dagen dat er veel twijfel en onzekerheid bovenborrelt, zul je hele andere reacties krijgen dan op de dagen dat je hoop hebt dat het nog goed kan komen.



Ik heb eerder al gezegd, dat de waarnemer-rol van het enneagram, niet alleen over observeren en waarnemen gaat. Lees het anders nog eens, waar het voor staat. Ik vond dat sommige dingen daarin je zouden kunnen helpen meer inzicht te krijgen in hoe je hiermee omgaat. Je bent iemand die de details wilt weten, en erg rationeel kunt zijn. Ik zie je daar nu naar teruggrijpen, ik denk omdat je je daar veilig bij voelt. Maar dat kan nu niet meer, de details zijn juist te moeilijk om onder ogen te zien. Ik denk dus zelf dat het handig zou zijn om die even te laten voor wat ze zijn.

quote:Zeeland1970 schreef op 09 mei 2016 @ 01:00:

Ja. Ik KEN hem blijkbaar niet. Het 'verhaal' wat nu naar voren is gekomen 'past' niet met de man die ik altijd dacht te kennen. Ik dacht dat we hierover hetzelfde dachten. Dat is een verkeerde aanname geweest.



Dat wat wel en niet 'kan' binnen ons huwelijk, daarover denkt hij blijkbaar anders. Niet over het hoerenbezoek zelf, DAT begrijpt hij dan nog wel (al handelt hij er niet naar), maar dat ook die 'voor bezoekjes' not done zijn, wat in mijn ogen logisch is, daarover zitten we dus blijkbaar niet op één lijn.



Ik hoop echt dat het dinsdag (bij die therapeut) iets oplevert.



Hij kent jou blijkbaar ook niet.



Is hij nu eigenlijk verbaasd dat je er zo'n heisa van maakt?

Ik vraag me af of hij, als hij zich gerealiseerd had hoeveel impact dit op jou heeft, het nagelaten had. De bezoekjes en het rondlopen.

Mannen verzwijgen dit soort dingen niet voor niets. Maar als ze het verdriet en de ellende die het aanricht bij hun partner van dichtbij zien, zou dat hun opvattingen over wat kan en niet kan echt veranderen, of snappen ze het dan nog niet?

Ik denk dat dat wel zo'n beetje het cruciale punt is wil je samen verder kunnen. Of de man echt begrijpt en kan invoelen wat dit met zijn vrouw doet.

Ik denk dat die 4 a 5 keer verlekkeren ook gelogen zijn. Ik denk dat hij die keren ook gewoon echt op bezoek is geweest bij zo'n dame. Ik geloof niet dat hij zich kan inhouden.....

hij lijkt niet te begrijpen wat het met jou doet als hij zich loopt op te geilen door tientallen keren door de hurenbuurt te lopen/rijden en gaat hierover zelfs in dicussie lijkt het. Alsof hij ook dan nog een sluitende verklaring wil zien van je -voor elk ander mens- normale en gelijk logische reacties.



Je weet dat dat meer zegt over hem dan over jou!! Hij vindt het oke, no big deal. Jij niet.



Jouw reacties zijn logisch. Geen vrouw zou dat op wat voor manier dan ook kunnen zien als een beetje porno kijken (dat is soms ook al een ondermijnende activiteit!!) zeker als daar dan uiteindelijk vroeg of laat de daad op volgt.





Sterkte, en succes dinsdag!

"

Het is een innerlijke strijd, waarbij de 'honger' wint. De bevrediging daarvan.

Zo lang er geen zicht is op die plotselinge honger aanvallen, op welke onvrede er weg gegeten dient te worden, blijft die 'chocolade' een Quick fix."



Jeminee, je praat het bijna weer goed, TO,door die analyse.

Bovenstaande klinkt alsof ie wilsonbekwaam was en geen enkel zicht had op de effecten (op jou).

Dat had hij wel degelijk, zoals je ook schrijft, anders had ie het niet verzwegen.



In dit geval had hij jou ook bij de eerste ronde door de buurt kunnen zeggen: joh, ik heb die drang.

Hij werd niet verplicht te liegen (of in dit geval de waarheid verzwijgen). Schaamte zus of zo, het is geen excuus om jou erbuiten te houden.

Als je zo'n trek heb in chocolade ga je meestal niet wachten tot je 200kg weegt maar zoek je de confrontatie met die trek. Had ook gekund he. Dat je dan met open vizier openheid van zaken geeft, naar huisarts, dietist raadpleegt etc.

Nogmaals de meeste mensen wachten niet tot ze 200kg wegen. Het probleem verzwijgen, ontkennen en/of bagatelliseren is niet noodzakelijkerwijs onderdeel van het probleem!



Oja, en met chocola eten zou ik zijn acties niet vergelijken.

Daar heb je meer jezelf mee. En met vreemdgaan ook veel verwoestender en dieper, die ander. Jou in dit geval. Tenzij je gelooft dat chocola eten je huwelijk ook zo op haar grondvesten had doen trillen?

Ik lees dit topic al een tijdje mee. Maar TO waar ben je mee bezig? Zet die lapzwans buiten de deur zoek hulp en leer op je eigen benen staan. Je kan het zo lang maken als je wil, je kan in alle hoeken en gaten gaan zoeken voor verklaringen maar je hebt gewoon een vent die zijn lul achterna loopt en het niet dondert hoe je er over denkt. Hoe wil je daar mee verder gaan in de toekomst. Met eeuwig wantrouwen als hij wat later thuis komt? Zijn mobiel checken of zijn rekening?



Laatst las ik een post over bekentenissen van therapeuten en eentje trof me zeer.



Een therapeut zei dat hij verbaasd was hoeveel crap vrouwen slikken van een vent omdat hij maar bij haar blijft. Je bent er een TO je slikt en dat is de prijs niet waard.

Zeeland, waarom doe je van die analyses à la chocola? Je vertelt het alsof JIJ last hebt van dit patroon, het herkent, alsof je zeker weet dat dit bij hem zo aan de hand is. En voordat we dan over de inhoud gaan praten: NEE! Wat ik bedoel is: stop nu eens met in zijn huid kruipen! Daar ligt de oplossing niet! Je hebt nog zó veel te doen 'met jezelf'! Wat voel je precies? Zijn die gevoelens belemmerend voor bij je man zijn? Moet je niet wat meer afstand van hem nemen om sowieso te voelen wat JIJ voelt. Je gaat helemaal in HEM op.



Dit ook. "We hebben trouwens een afspraak kunnen maken met een relatietherapeut gespecialiseerd in dit soort problematiek. Helaas aan de andere kant v het land, dus of er na die ene keer een follow up komt is niet zeker. Mss dat er met Skype iets mogelijk is, moeten we nog onderzoeken, eerst maar even kijken of er wel een 'klik' is."



'We' hebben een afspraak gemaakt; moeten 'we' nog onderzoeken. Hoe zo 'we'? Dat 'we' heeft hij nu juist behoorlijk opgezegd, blijkt nu, al jarenlang, door te liegen over/verbergen van een compleet dubbelleven, dat nogal tijd, geld, focus en energie heeft gekost, van hem, en daar mee van jou en zijn kinderen. Zo veel tijd en energie aan zo'n destructief dubbelleven. En hij hoeft er niet eens iets aan te veranderen; 'we' maken een afspraak, zeg je. Zeg me eens: WIE maakte die afspraak? Wat is er gekomen van hem naar de huisarts voor een doorverwijzing naar een therapeut? WIE heeft op internet gezocht?



Lukt het, dat jij repareert wat hij kapot maakte? Levert het je wat op om de controle en de regie te houden? Ben je al eens stil geweest? Gewond, lamgeslagen? Heb je je al eens teruggetrokken, van hem? Ik kan je vertellen dat je dagelijks leven er dan verder niet anders uitziet. Je kunt gewoon met je kinderen zijn, je kunt gewoon naar je werk gaan, je kunt gewoon (nou ja, nee, dat is ingewikkelder als je niet wilt delen) met je moeder uit eten gaan. Je trekt je alleen terug van hem. Deelt even niet alles, regelt niets voor jullie samen. Staat even op je eigen benen, omdat hij jullie gezamenlijke basis geweld aan heeft gedaan. Hoef je niet meteen te scheiden of zelfs maar welke beslissing dan ook te nemen. Juist niet. Laat het nu eens doordringen. En dan niet alleen 'kwantitatief' (hoe vaak ging-ie), maar welke impact het 'gaan' en vooral het liegen, verbergen, bedriegen, op JOU hebben. Voel eens een dagje, nee, liever langer, alleen voor jezelf. Niet wij, maar jij.



En wat betreft het niet aan de omgeving kunnen vertellen: je hoeft niet over de inhoud te spreken om toch aan te geven dat iets groots je geraakt heeft en je heel erg bezig houdt. Dat je er verdrietig van bent en boos, dat je hard moet werken om je hoofd boven water te houden, dat je niet over de inhoud er van wilt praten, maar dat je het wel fijn vindt om te voelen dat de ander (je moeder, je zus) er is. Dan kunnen ze je steunen 'op macroniveau'; hoef je ze niet te ontwijken. Lijkt me voor je jongens ook goed dat er een 'vangnet' is, ook al 'weten' mensen niets. Zo dat als er opnieuw een bom afgaat, en dan wellicht wél met consequenties, mensen niet verbaasd zijn maar er al voor jou en jullie ZIJN. Overweeg het eens.