Partner biecht op...

"Al begrijp ik dat dit lastig te begrijpen is."



Nee, dat is niet lastig te begrijpen. Het is zoals het is. En je doet het goed!!



Je hoeft dit niet meer uit te leggen, Zeeland.

Die energie kun je nu zo goed voor zoveel andere zaken gebruiken!!

quote:Zeeland1970 schreef op 09 mei 2016 @ 09:36:

[...]



Is toch een raar feitje dan..? Om erbij te verzinnen. .?Nee dat lijkt me niet raar om erbij te verzinnen. Het zou kunnen dat hij denkt dat jij dat minder erg vindt, dan dat hij echt 225 keer van bil is geweest bij zo'n dame. Maar zoals jij het al vergelijkt met de chocolade. Ik denk niet dat hij alleen naar de repen chocola is gaan kijken. Hij heeft er gewoon steeds eentje "genomen".

Jeetje zeeland wat ben je toch allemaal aan het doen. Het komt op mij hoe langer hoe verstikkender over hoe je alles regisseert met betrekking tot die relatie therapie. HIJ is nu aan zet! En regelt hij het dan niet... dan is dat OOK een zet he. Dus wil hij wel naar die 21 jarige therapeut en regelt ie dat. .. waarom niet. Wie zegt dat die 21 jarige niks weet. Hij moet vanalles maar wel allemaal precies zoals jij uitstippelt en voorkauwt. Was je man's kritiek niet dat je hem verbaal overheerst en dat hij zich niet gezien voelt?

Je mag het wel over 'wij' hebben, maar ik zou als ik jou was proberen om eigenstandig te voelen en te handelen. En juist de dingen die hij moet doen aan hem overlaten. Ik heb met mijn ex drie therapeuten 'versleten' destijds, en bij de eerste twee had ik wat jij nu hebt: ik wil het met zijn keuze eens zijn. Bij de laatste heb ik het pas echt aan hem overgelaten. En ik kan je vertellen: ook deze derde deugde niet in zijn ogen, maar toen kon hij 'de schuld daar van' niet meer bij mij neerleggen. Want dat kun je nog gaan krijgen: dat slachtofferige wat hij bij jou vertoont, kan ook bij een therapeut 'de kop opsteken'. En als de therapeut daar dan op ingrijpt, kan hij zeggen: die therapeut deugt niet, het had ook een andere moeten zijn. Ik gun het je dit te kunnen voorkomen door 'gewoon' hem te laten kiezen en hem ALLE verantwoordelijkheid er voor te laten nemen. Natuurlijk ben je volop deelnemer aan het therapiegesprek, maar werkelijk: op basis van wat moet jij het nu met zijn keuze eens zijn? Als ik jou was, zou ik zelf een goede therapeut zoeken. Het is in mijn ogen ongezond en bovendien weinig inzichtelijk dat je nog steeds met niemand irl gepraat hebt over dit alles. Waar haal JIJ je spiegel vandaan? Wat heb JIJ nodig om te voelen wat je voelt, te weten wat je te doen staat (uiteindelijk)? Je doet het allemaal nog met HEM. Maar goed, je schreef net al dat je dat punt snapte. Ik hoop dat je er naar durft te handelen. Laat hem maar even in zijn sop gaarkoken. Het moet ZIJN dilemma worden, ZIJN verlies. Tot nu toe voel ik dat niet. Maar misschien kan ik dat niet 'van het scherm af halen', dat kan hoor.

Ga maar es achterover leunen TO. Wat zal je lamgeslagen zijn inmiddels.



Gaat me niks aan maar wou t toch zeggen. Je bent niet verplicht om met hem te jeweetwellen omdat je anders miss bang bent dat hij weer die kant opgaat.



Kan jij dit ook 20 jaar voor je houden?

quote:Zeeland1970 schreef op 09 mei 2016 @ 10:19:

[...]



Mss/wrs ga je gelijk krijgen.

Maar IK ben aan het betalen. En IK zal 'na aanschaf' met hem moeten leven.

En mss/wrs is het een miskoop. Mss is idd de 'prijs' te hoog.

Maar, ik MOET DIT ONDERZOEKEN.

Eerst.

Al begrijp ik dat dit lastig te begrijpen is.



Inderdaad Zeeland, erg lastig te begrijpen. Wat hij jou en de kinderen heeft aangedaan is al tot daar aan toe, maar hoe hij vervolgens nu handelt, spreekt boekdelen. Waarom wil je hier zo krampachtig aan vasthouden en de (schijn)controle over houden? Soms hou je van iemand die niet goed voor je is...

Soms is het beter om "iets" los te laten...

Heel veel sterkte.

Wij hoeven het niet te begrijpen. Je moet je eigen weg gaan. Dat op zich begrijp ik wel en ik leef nog steeds met je mee.

quote:ciambella schreef op 09 mei 2016 @ 11:16:

[...]





Inderdaad Zeeland, erg lastig te begrijpen. Wat hij jou en de kinderen heeft aangedaan is al tot daar aan toe, maar hoe hij vervolgens nu handelt, spreekt boekdelen. Waarom wil je hier zo krampachtig aan vasthouden en de (schijn)controle over houden? Soms hou je van iemand die niet goed voor je is...

Soms is het beter om "iets" los te laten...

Heel veel sterkte.



"Soms hou je van iemand die niet goed voor je is..."



Daar blijft TO aan vast houden.

Dat de liefde zege zal vieren. Omdat ze het altijd zo goed hadden.

Ik begrijp dit, maar hoe reeel is het?

Wat houdt die liefde dan in?



Dat vraag ze zich niet af.

En of ze wel dezelfde definitie hebben van liefde....





Denk dat er niets anders op zit als dit als TO' s manier te accepteren. De eigen pijn, de woede, de onmacht enz uitgangspunt nemen om hem te tonen waar ZIJ staat en wel/niet mee akkoord gaat meer, zit er niet bij tot op heden. Hij zit nog steeds aan het roer en probeert zelfs te bepalen hoe TO zijn gedrag zou moeten ervaren.

Want huh? Gewoon even kijken kan toch geen kwaad??

Het lef alleen al, dat hij meent ook nog maar iets te kunnen wrikken of weg-wuiven hierin.......ik had mijn mond heel rap gehouden, zeker over de legimititeit van de gevoelens van mijn vrouw. Brrrr...

quote:Zeeland1970 schreef op 09 mei 2016 @ 09:34:

[...]



Ik denk het niet eigenlijk. Hij wist ook wel dat het niet door de beugel kon, en dat dit pijnlijk, zo niet onvergeeflijk, voor mij zou zijn.

Beetje vergelijkbaar met dat ik ergens ook wel weet dat het eten v een hele reep chocolade niet goed voor me is. Alle bezwaren over gezondheid, dik worden etc schuif je dan even opzij om te zondigen.

Engeltje-duiveltje.

Daarna voel je je schuldig, het geparkeerde engeltje gaat dan ff heel erg tekeer in je. Maar-ja-he, het was ook wel lekker. Dat eerste stuk dan.



Als je dan na 15 jaar in de spiegel kijkt na het bwvs dagelijks eten v een reep chocolade, en de schade tot je doordringt, ("verrek, ineens weeg ik 200 kg"), dan voel je je natuurlijk super kut. Maar als je dan zegt van: zou je het met deze kennis van nu, dat je zo zwaar zou worden, jezelf toendertijd tegen kunnen houden?

Nee, dan denk ik nog steeds niet.



Want dat engeltje kon op dat moment niet op tegen dat duiveltje. Het korte termijn voordeel woog zwaarder. Instant bevrediging? Of het vage gevoel goed bezig te zijn'? (Geen chocolade eten of dus niet naar hoer gaan)



Het is een innerlijke strijd, waarbij de 'honger' wint. De bevrediging daarvan.

Zo lang er geen zicht is op die plotselinge honger aanvallen, op welke onvrede er weg gegeten dient te worden, blijft die 'chocolade' een Quick fix.



(Behalve dan natuurlijk dat in dit chocolade voorbeeld alléén de eter geschaad wordt, en niet de partner.)



Dit is nu exact wat ik bedoel. Hoezo is het niet schadelijk voor je partner als jij 200 kilo weegt? We hebben allemaal onze 'dark side' en de jouwe, heeft chocola. Die van je man, wilde sex met vreemden. Ieder zijn meug. Zo zie ik dat. Ik heb bv last van depressies. Tegenwoordig kan ik ze indammen tot een paar weken maar begin 20 waren dat maanden. Elke 2-3 jaar. Dat is omdat chronisch depressieve stoornis bij mij in de familie zit. Ik zal ze mijn hele leven houden. Heb je enig idee hoe leuk het is om met een depressie-patient samen te leven?



Hij heeft toen mijn leven gered, zo is dat gewoon. Hij was voor mij een tijdje de reden om te blijven leven. Zo helpen wij elkaar door het leven. Mijn vriend is bi-polair en heeft een pestverleden. En emotioneel totaal niet beschikbare ouders. Ook geen andere volwassene die die rol over kon nemen. Zo raken we allemaal beschadigd. En we kunnen troost vinden bij elkaar. Mijn vriend en ik hebben allebei wonden die nooit genezen zijn. We hebben beide een psychische aandoening waar moeilijk mee te leven is. Gelukkig kunnen we wel met elkaar leven. Dat heet nou liefde. Ik dacht eigenlijk dat ik daar best veel van snap. Mijn vriend ligt nu vredig naast me te slapen maar vannacht hadden we ruzie. We beginnen elke dag met een schone lei. Omdat we van elkaar houden.



Maar ik snap er de ballen van dat jij dit niet ziet. Waarom is 200 kilo gaan wegen minder erg dan naar de hoeren gaan? Ik weet dat je een voorbeeld geeft maar ik denk dat jij ook een 'dark side' hebt. Je moet ze wel zien voor wat ze zijn: schadelijke mechanismes. Punt. Ik weet dat ik nu iets gevoeligs zeg. Maar ja, ik was toch al niet zo populair hier. *duikt weg*



En waarom de paniek om een therapeut? Misschien dat iemand op dit forum iemand weet die je kan pben oid. Trouwens, je topic loopt aardig vol, wat ga je doen als het op 3000 reacties zit? Was ik even benieuwd naar. Niet dat ik daarin ga schrijven hoor. Pinkie-swear!

"Hoezo is het niet schadelijk voor je partner als jij 200 kilo weegt? We hebben allemaal onze 'dark side' en de jouwe, heeft chocola. Die van je man, wilde sex met vreemden. Ieder zijn meug. Zo zie ik dat."



"Waarom is 200 kilo gaan wegen minder erg dan naar de hoeren gaan?"











Omdat het t vertrouwen, je geloof en de afspraak van monogamie niet ondermijnd. Meer de gezondheid van de dikke partner, wat natuurlijk ook een probleem is voor je relatie. Maar ik zou die twee zaken niet met elkaar vergelijken.

To put it mildly

quote:Sapsorrow schreef op 09 mei 2016 @ 11:47:

[...]





Dit is nu exact wat ik bedoel. Hoezo is het niet schadelijk voor je partner als jij 200 kilo weegt? We hebben allemaal onze 'dark side' en de jouwe, heeft chocola. Die van je man, wilde sex met vreemden. Ieder zijn meug. Zo zie ik dat. Ik heb bv last van depressies. Tegenwoordig kan ik ze indammen tot een paar weken maar begin 20 waren dat maanden. Elke 2-3 jaar. Dat is omdat chronisch depressieve stoornis bij mij in de familie zit. Ik zal ze mijn hele leven houden. Heb je enig idee hoe leuk het is om met een depressie-patient samen te leven?



Hij heeft toen mijn leven gered, zo is dat gewoon. Hij was voor mij een tijdje de reden om te blijven leven. Zo helpen wij elkaar door het leven. Mijn vriend is bi-polair en heeft een pestverleden. En emotioneel totaal niet beschikbare ouders. Ook geen andere volwassene die die rol over kon nemen. Zo raken we allemaal beschadigd. En we kunnen troost vinden bij elkaar. Mijn vriend en ik hebben allebei wonden die nooit genezen zijn. We hebben beide een psychische aandoening waar moeilijk mee te leven is. Gelukkig kunnen we wel met elkaar leven. Dat heet nou liefde. Ik dacht eigenlijk dat ik daar best veel van snap. Mijn vriend ligt nu vredig naast me te slapen maar vannacht hadden we ruzie. We beginnen elke dag met een schone lei. Omdat we van elkaar houden.



Maar ik snap er de ballen van dat jij dit niet ziet. Waarom is 200 kilo gaan wegen minder erg dan naar de hoeren gaan? Ik weet dat je een voorbeeld geeft maar ik denk dat jij ook een 'dark side' hebt. Je moet ze wel zien voor wat ze zijn: schadelijke mechanismes. Punt. Ik weet dat ik nu iets gevoeligs zeg. Maar ja, ik was toch al niet zo populair hier. *duikt weg*



En waarom de paniek om een therapeut? Misschien dat iemand op dit forum iemand weet die je kan pben oid. Trouwens, je topic loopt aardig vol, wat ga je doen als het op 3000 reacties zit? Was ik even benieuwd naar. Niet dat ik daarin ga schrijven hoor. Pinkie-swear!Serieus, het enige wat ik bij jouw post denk is "de lamme helpt de blinde". Je vriend ging al vreemd voor dat werd vastgesteld dat hij bipolair is maar met terugwerkende kracht ben je terecht bij hem gebleven of zo. Je hebt in het begin gezegd dat je niet zelf een topic wil starten over je relatie maar misschien wordt het eens tijd. je blijft in herhaling vallen hoe bijzonder het is om, onder het mom van de liefde, ruilhandel te bedrijven. "Ik ben niet makkelijk omdat ik chronisch depressief ben en dus mag jij vreemdgaan en liegen" . Top redenatie.

Sapsorrow, niet eerst aanvallen en dan in de slachtofferrol kruipen.

Sap ik ben inmiddels erg nieuwsgierig naar die vent van je. Volgens mij heb je net zo'n soort exemplaar als ik heb.

Maar wat ik me afvraag, bedriegt hij je nu nog?

Wordt wel stil ineens hier. Mijn 'exemplaar' ligt lief te slapen. Ik heb hem verplicht een GPS zender onder zijn huid te laten implanteren. Ik heb een appie en kan elke seconde zien waar hij is. En als ik zin heb, kan ik hem ook een prikje geven, met een knop. Springt ie ineens in de lucht. Dat zal hem leren! Ik raad het iedereen aan.

Is dat een ja? gaat hij naar de hoeren?

Ik ben er in een keer achter!..en dat heb ik niet vaak.

Natuurlijk moet je alles, maar dan ook alles zetten, om je geliefde, te helpen, te steunen, lief te hebben, het beste te gunnen..los te laten.

.

Maar niet als dat ten koste gaat van jezelf.

Als je zelf pijn voelt, wrijving, je hart getrapt is, ...of gewoon omdat hij niet naar je wil luisteren, je aan wil horen, en zegt, "lieve schat, jij en ik samen"

"Jij voor alles, en hopelijk ik voor jou."

En wanneer je deze woorden hoort, is het ook veel makkelijker los te laten, te plezieren,je weet immers, voelt immers..dat jij het voor hem bent.

En geen ander.

Dan kom je niet met leugens, je wilt ze niet eens!.kan er in je hoofd niet mee weg komen..alsof je ziel zegt, mijn man- vrouw, is mijn aller beste maatje, mijn liefde, mijn leven.

.

Nee, hij was het niet.

.

Liefde breekt geen hart.

En al helemaal niet het jouwe.

Als je iets op te biechten hebt...

Dan breekt dat een hart.

.

Liefde is een "hart, ".... maar ook nog altijd een keuze in je hart.

Het is gewoon ontzettend moeilijk lijkt me. Als je er even niet teveel over nadenkt zie je hem als je partner en de vader van de kinderen, zoals je hem altijd zag. En dan realiseer je je telkens opnieuw wat hij gedaan heeft en word je weer boos. Ik weet niet of het ook zo voor jou voelt, maar je splitst je man misschien gewoon op in twee personen. En die leuke, die wil je eigenlijk niet kwijt. Dat die leuke man en de hoerenloper één en dezelfde persoon zijn is gewoon ontzettend moeilijk te bevatten. Je beeld van 20 jaar moet je opeens bijstellen.



Excuses zoeken voor zijn gedrag heeft uiteindelijk maar weinig zin, want die zijn er niet. Er nu over nadenken of je hem kunt vergeven en opnieuw leren te vertrouwen, dat kan nog heel lang duren. Vooral omdat het niet duidelijk is of hij er nou resoluut mee gaat stoppen. Nergens lees ik in dit topic dat hij stopt. Alleen dat hij misschien 'verslaafd' is. Ideaal excuus om het toch nog een keer te kunnen doen...tsja. Daar haal je ook geen vertrouwen uit.



Is het niet mogelijk dat je een weekje er tussen uit gaat? Gewoon lekker naar een andere stad, zonder man en kinderen? Even voelen hoe het is, dat 'alleen' zijn. Verwen jezelf eens goed. En dan heb je alle rust om na te denken.

Jemig Zeeland, ja, dat is waar.



Tenzij een van de twee het systeem kapot maakt. Opvreet van binnenuit. Uit de verbondenheid stapt: verbergt, liegt, bedriegt. Dat is niet steunend, dat is ondermijnend en destructief. Vooral als de ander nergens weet van heeft. En denkt in dat prachtige 'in balans'-systeem te zitten. Dat is waar jij nu tegenaankijkt, tegen de scherven van wat jij dacht dat een mooi systeem was bij jullie.



Bah.

quote:Zeeland1970 schreef op 09 mei 2016 @ 10:19:

[...]



Mss/wrs ga je gelijk krijgen.

Maar IK ben aan het betalen. En IK zal 'na aanschaf' met hem moeten leven.

En mss/wrs is het een miskoop. Mss is idd de 'prijs' te hoog.

Maar, ik MOET DIT ONDERZOEKEN.

Eerst.

Al begrijp ik dat dit lastig te begrijpen is.



Het is niet lastig te begrijpen. Maar er valt weinig te onderzoeken, behalve dat je jezelf aan het kwellen bent. Hij denkt niet na, hij is geil. Hij wil neuken zoveel en zo vaak mogelijk, en met een bezoekje aan een zweefkees die alleen maar wat bazelt kunje al zien dat het niet serieus genomen wordt.



Wat jij onderzoekt is of je huisje nog staat, die bestaat al lang niet meer en er zijn weinig mogelijkheden. Ja, het is angstig om alleen te zijn en opnieuw te beginnen. Om de waarheid onder ogen te zien dat de man waarop je vertrouwde niet het vertrouwen waard is. Je kan zoveel mogelijk therapeuten opzoeken maar het is de bittere waarheid. Ik heb in het verleden een psychiater gehad die als je met zulke praatjes aan kwam hij je stevig onder handen nam, daarom was hij ook zeer geliefd bij zijn patienten.



Ik denk juist als je hem de deur uitzet en hem alleen zijn zaakjes laat opknappen dat je er mee wint. Het respect van je kinderen, je bent zijn moeder niet meer en de vrijheid om je leven in te delen hoe jij wil. Je kan het en als je een goede therapeut vind helpt die je daarbij om jezelf te leren zijn, grenzen te stellen en nee te zeggen. Geloof me het leven wordt er alleen maar stukken beter op.

quote:Zeeland1970 schreef op 09 mei 2016 @ 13:22:

Oh en sap:

Ieder mens heeft zijn eigen krachten, zwakheden en beschadigingen.

Als een soort unieke code.

Als je partner en jij een 'match' zijn op al die krachten, zwakheden en pijnpunten, dan is dat prachtig. Daar kun je veel steun aan hebben.



Zwart wit gezegd:

Als jij bijvoorbeeld de neiging hebt tot depressie, maar wel een volhouder bent en analytisch sterk, dan zou je een mooie match kunnen zijn met een positieve flierefluiter, die snel opgeeft en niet te lang blijft stilstaan bij problemen. Zijn lichtheid is iets dat jou aanvult, en jouw karakter zorgt dat hij beter aardt, jij bent dan zijn 'anker'.

Zo heb je een relatie die voor beiden nuttig is, je vult elkaar aan, compenseert elkaars zwakheden en pijnpunten.



De keerzijde is wel dat dit soort constructies weinig ruimte biedt voor individuele groei.

Omdat je van elkaar nodig hebt dat je niet teveel verandert om in evenwicht te blijven. Als jij jouw neiging tot somberheid kwijt zou raken, dan is de behoefte aan een 'Lucht - brengende flierefluiter ' van jou kant minder. Als hij op één of andere manier meer grond in zichzelf zou vinden, door therapie oid, dan heeft hij jou minder nodig als anker.



Is dat dan liefde of wederzijdse afhankelijkheid?



En het één is niet perse beter of slechter dan het andere. Zolang het werkt, werkt het.

Wie ben ik om te zeggen dat dat dan 'minder' zou zijn. In zo'n systeem kun je óók veel verbondenheid, herkenning en steun hebben aan elkaar.



Wauw. Jij bent echt een goeie analyticus! Dat zie je heel goed. Ik kan er nauwelijks iets aan toevoegen, je hebt helemaal gelijk. Ja, dat is liefde. Wat denk je, we hebben samen heeeeel veel dalen gezien en er altijd samen weer uitgekomen. En sommige mensen denken dat dat wederzijdse afhankelijkheid is maar ik vind dat woord synoniem voor liefde, sorry, maar hoe kun je het anders zien? Ik blijf trouwens groeien hoor, maar ik stond wel een tijdje stil. Mijn vriend ook maar nu zit er weer beweging en ontwikkeling in.



Gelukkig zijn we niet de enige twee mensen op aarde. Ik heb nu contact met een oom waar ik veel aan heb en mijn vriend heeft een bootje op de kop getikt en is die heel driftig gaan poetsen en schilderen. Hij moet zichzelf veel beter onder controle krijgen. Maar ja, dat kan hij ook tegen mij zeggen he. Zo hou je elkaar bezig. Ik vind van wel. Mag iedereen over denken wat ie wil.



O ja. Ik heb ont-zet-tend veel gehad aan anderhalf jaar lezen en schrijven hier. Waarvoor mijn oprechte, grote dank. Ik heb heel veel gehad aan al die vrouwen, ik was even vergeten hoe geweldig vrouwen kunnen zijn, al ben ik er zelf 1. Dus iedereen, ook degene die me ontstoken aambeien toewensen, dank jullie wel. Meen ik serieus.