Reactie vader - hoe te reageren?

Hi lezers,

Het is al laat, maar ik moet even iets van me afschrijven in de hoop dat iemand iets zinnigs kan zeggen. Ik zal proberen het kort te houden.

Waar te beginnen. Het gaat om mijn vader. Hij heeft een lastige jeugd gehad en is daar door gevormd, maar vooral door beschadigd. Helaas heeft zijn verleden hem getekend.

Meestal kan ik hier mee omgaan. In de loop der jaren heb ik geleerd om mijn mond te houden en heb ik geprobeerd om te snappen waar zijn gedrag vandaan komt, maar mijn begrip is niet eindeloos en hij kan en mag zich m.i. niet altijd verschuilen achter zijn verleden. Ergens iets van zeggen heeft vaak geen zin, want hij reageert boos, verontwaardigd, verdraaid zijn of jouw woorden en legt de schuld altijd en eeuwig buiten zichzelf en dus slik ik het vaak uit zelfbescherming en onder het mom van het verandert niet.

Pas deed zich echter een situatie voor waarbij een van mijn kinderen(puberleeftijd en wij hebben overigens tot op heden niet of zeer minimaal over bovenstaande verteld) een grapje maakte over iets. Hierop reageerde hij direct door iets kwetsends terug te zeggen. Ivm herkenning kan ik hier niet teveel over zeggen, maar ik was zo verbaasd dat ik niet eens kon reageren. Ik vond het zó intens laag van hem. Nu draait die opmerking al heel de avond in mijn hoofd en ik wil graag tegen hem zeggen dat ie over een grens gegaan is. Via de telefoon of face to face gaat dit niet lukken, want: kat in het nauw en hij zal alles doen om mij terug te kwetsen / mij 'stil' te krijgen / zijn woorden te verdraaien en de schuld af te schuiven. Ik denk er dus over om te appen, maar wat zet ik daar dan in?

Sorry voor dit hele verhaal -kort houden is niet zo gelukt- en misschien een voor de hand liggend antwoord, maar ik hoop dat iemand een passende reactie kan formuleren.

Felidaez schreef: ↑

08-06-2025 12:44

Ik heb alleen OP gelezen.

Afgezien van wat ik vind dat jij of je kind moet doen:

Wat maakt dat jullie opmerkingen naar hem niet echt worden bestempeld als kwetsend, maar andersom dus wel?

Misschien is hij wel elke keer heel erg gekwetst als jullie 'grapjes of opmerkingen' over/naar hem maken.

Dat maakt niet dat zijn reactie daarop ok is, maar misschien helpt het wel een beetje de situatie begrijpen?

Ik weet dat hij erg weinig kan hebben en onvoorspelbaar is (wat de ene keer oke is, valt een volgende keer totaal verkeerd), dus mijn man en ik zijn al erg op onze hoede en slikken heel vaak iets in. Ik toon heel veel begrip door situaties die zich voorgedaan hebben in het verleden te bedekken met de mantel der liefde, te denken: ah, maar dat komt door vroeger, Maar in deze situatie, waarin hij een KIND zo pakt op de beperking, nee, dat gaat mij te ver. Ik heb dit ook uitgelegd verderop in het topic, maar ik snap dat je dat niet allemaal gelezen hebt.

@Zomersweertje, ik vind het echt heel vervelend dat jij dit meemaakt en ik snap ook heel goed dat de grapjes daarover je de keel uithangen.

Susan schreef: ↑

08-06-2025 13:24

Dat is de categorie "mensen die nou eenmaal zo zijn". Ik ken er ook een paar. Bot, onvriendelijk, zeggen alles wat er in ze opkomt en komen met alles weg, want ze hebben mensen om zich heen die standaard zeggen: 'Laat nou maar, zo is hij nou eenmaal.' Als er al iemand is die er nog van opkijkt - of als die persoon echt te ver gaat. Heel vermoeiend. Bij mij zijn het mensen met wie ik gelukkig niet al te veel (meer) te maken heb, ik kan me voorstellen dat het heel naar is als het je eigen vader is.

Ja nou, een beetje van dit dus. Ik denk dus geregeld, laat maar, want hij is nou eenmaal zo, het is het niet waard om op door te gaan of wat over te zeggen. Maar dat ben IK, als volwassene.

MindyLahiri schreef: ↑

08-06-2025 13:52

TO, ik heb eenzelfde soort vader als jij, in de zin dat hij kwetst en teleurstelt (met een snufje alcoholisme erbij) maar nooit zijn aandeel in een situatie erkent. Als hij het gevoel heeft dat hij wordt aangevallen zet hij de tegenaanval in. Ik ben door de jaren heen voornamelijk het haasje geweest, ook omdat ik mezelf tussen hem en mijn siblings heb geplaatst om ze te beschermen tegen zijn gedrag en opmerkingen. Ik heb ook een tijd geen contact met hem gehad. Sinds ik moeder ben, is de band iets verbeterd. Hij is gek op z’n kleinkinderen en is lief voor ze. Maar ik hou altijd een slag om de arm, en het moment dat hij mijn kinderen behandelt zoals hij mij behandeld heeft, is het klaar. De opmerkingen ‘laat het gaan’ of ‘wat een overtrokken reactie’ lijken me van mensen komen die niet zo’n ouder hebben (wat heel fijn voor hen is), maar daar zou ik geen boodschap aan hebben als mijn vader mijn kind kwetst. Dat is leed dat ik niet nog een generatie wil doorgeven.

Ik zou je zoon niet zelf het gesprek laten aangaan, juist omdat je weet hoe frustrerend het is om tegen het muurtje van je vader te lopen. Laat je zoon merken dat opa veel te ver is gegaan, wees ferm tegen je vader dat hij veel te ver is gegaan en kijk daarna hoe je verder wilt in je relatie met je vader. Mocht je toch beslissing het contact te verbreken of terug te draaien, laat zoon dan ook weten dat het niet door hem komt, maar dat dit de druppel is na jaren gedrag dat je niet meer wil zien in je leven.

Het spijt me voor jou, Mindy om te lezen dat je het herkent. En wat krachtig dat jij destijds de streep getrokken hebt en opgekomen bent voor je siblings. Maar ook dat je nog altijd een reserve hebt, als het om hem gaat.
Een gesprek gaat kind niet durven, als er al sprake zou zijn van dat kind wil laten weten dat het gekwetst is, dan zal kind dat met een appje doen, maar ik zie het niet echt gebeuren.

@Sjakie, nee die heb ik nog niet kunnen bekijken. Ik heb nog geen goed en rustig moment gehad vandaag om daar eens voor te gaan zitten.

Iemand haalde nog het voorbeeld van een oom aan die iets kwetsends gezegd had en dat haar moeder er toen wat van gezegd heeft. Mijn kind wéét dat ik vecht als een leeuw voor mijn kinderen. Niemand, maar dan ook niemand komt aan mijn kinderen, al moet ik er zelf de cel voor in. Ik zal ze te allen tijde beschermen en als het iemand anders geweest was die verder van me afstond, dan had ik diegene verbaal al met de grond gelijk gemaakt, maar dit ligt gevoelsmatig toch net wat lastiger.

Jullie reacties en ervaringen lezend maakt dat er meer boven komt drijven bij mij als het gaat om mijn vader. In de essentie is hij echt wel een lieve man. Hij houdt zielsveel van ons en laat dat ook vaak blijken. Apetrots is hij en ook dat zegt hij vaak. Maar tegelijkertijd, realiseer ik me nu dus, is hij ongelooflijk sfeerbepalend. Als hij zijn bui niet heeft, dan is de spanning om te snijden en moet je dus nóg meer dan anders opletten dat je niets verkeerd zegt, want dan ontploft de boel. als hij zo'n dag heeft, dan kan je uit zijn hele non-verbale communicatie opmaken hoe hij in zijn jas zit. Echt afschuwelijk.
Ook zal hij ALTIJD en eeuwig gelijk moeten hebben en moet hij zijn punt (blijven) maken. Met andere woorden: als hij op enig moment bv een discussie niet 'gewonnen' heeft, dan komt de Rolo-olifant daar altijd later nog eens op terug. En dat is vaak op een moment dat jij het al lang vergeten bent en er niet op berekend dat hij er nog op terug zal komen en dan ineen: BAM! En dan krijg je een soort van sliep-uit idee, dan heeft hij voor zijn gevoel de punten gepakt.
En dan is hij ook nog eens heel goed in een bepaalde manier zijn mening te uiten. Niets zeggen maar tegelijkertijd heel veel zeggen. Echt, hoe vaak ik niet met een knoop in mijn maag zit tijdens of na gesprekken. Ze zijn niet meer te tellen.

Ik vind dit alles echt heel moeilijk, maar ik loop erin vast. Iets bespreekbaar maken gaat dus niet. Vaak voel ik medelijden voor hem, soms, zoals gister, kan ik hem wel naar zijn strot vliegen. Maar...het is mijn vader en ik hou van hem en als hij dan goed gemutst is, dan is hij zo'n ander persoon.
Het maakt me verdrietig.

Lucy schreef: ↑

08-06-2025 16:50

Ik heb veel gehad aan het boek " ongezien opgegroeid". Echt: een feest van herkenning.

Ik ben blij te horen dat je ook de positieve kanten van je vader ziet. Dat je mild kunt zijn over zijn mindere kanten.

Wat ik heel moeilijk heb gevonden, is dat mijn moeder er nooit hulp voor heeft willen zoeken. Want zij vindt zichzelf niet het probleem. En ik ben (nog steeds) niet goed opgewassen tegen haar scherpe tong.

Eigenlijk zou het heel gezond zijn om meer je grens te trekken. Weg te gaan als het niet gezellig is. Op te staan als hij oude koeien in je gezicht smijt om wen punt te maken. Maar ik snap ook als dat te onveilig is. Ik ben al zo blij dat je nu wel een grens wil trekken.

Ik heb trouwens afstand genomen van mijn moeder. Zie haar op familiedingen ( verjaardagen, kerst, bruiloften, begrafenissen) maar ik ga nooit meer 1 op 1 met haar afspreken. Ik hoef haar sneren en steken onder water niet meer. Los van wat ze heeft meegemaakt, vind ik haar als volwassene geen aangenaam persoon.

Hoe dat voor jou is, is aan jou. En ik heb de afstand pas genomen nadat mijn stiefvader is overleden, omdat ik het contact met hem niet wilde verbreken.

Ik ga het eens googlen, dank je.

Ik snap dat je het moeilijk vond dat ze geen hulp zocht. Dat vind ik ook. Ik weet dat hij wel hulp gehad heeft in het verleden, maar ik weet vrijwel zeker dat hij met dit alles niet aan de slag geweest is.

Diep in mijn hart zou ik al talloze keren weggegaan zijn, heb ik hem bij ons thuis vaak de deur gewezen, maar de werkelijkheid is dat ik hem te hoog heb zitten en bang ben voor zijn reactie, maar nog meer voor het feit dat mijn moeder de negatieve gevolgen van zo'n actie te verduren krijgt en daar wil ik haar voor beschermen.

Heel knap dat jij afstand hebt durven en kunnen nemen. Daar is denk ik veel moed voor nodig

Jeetje, nou ik hoop dat dat later nog goed is gekomen met dat knulletje...

blijfgewoonbianca schreef: ↑

08-06-2025 20:33

Ff heel lullig, maar je moeder is degene die jou had moeten beschermen. Al jaren geleden.

Zo zou je dat kunnen zien, maar ik denk niet dat zij door had wat voor invloed dat heeft gehad en heeft en wellicht heeft ze de kracht nooit gehad om er wat tegen te doen.

Pachelbel schreef: ↑

08-06-2025 20:48

Ik heb ook zo’n vader die niet tegen kritiek kan en geen zelfreflectie heeft. Toen ik met iets zat (veroorzaakt door zijn keuzes) heb ik aangegeven waar ik tegenaan liep en gevraagd om me te helpen. Hij ging vol in de aanval, ik was het probleem en moest het zelf maar oplossen. Toen ik afstand nam van mijn ouders (mijn moeder is in hun huwelijk nooit tegen hem in gegaan en liet hem altijd maar gaan, want ‘je weet toch hoe hij is’, dus van haar kreeg ik ook geen steun), werd ik gezien als degene die moeilijk deed en het hele gezin kapot maakte. Het wordt zo omgedraaid: de ‘dader’ brengt het zo dat degene die het maar bespreekbaar durft te maken de kwaaie pier is. Bij mij kwam de omslag wat betreft het niet meer kunnen accepteren van zijn gedrag toen het ook mijn kinderen begon te treffen. Dat was voor mij een grens en die heb ik aangegeven. Vroeger liet ik het maar gaan en koos voor de lieve vrede.
Nu dus al een tijd geen contact meer met mijn ouders en daar ben ik (hoe verdrietig de situatie ook is) wel blij om. Ik ben opgekomen voor mijn kinderen en mezelf.

Wauww, superknap van je dat je deze beslissing hebt gemaakt.
Wat je zegt over het omdraaien: ja herkenbaar. Ik heb daarbij altijd het eerder genoemde voorbeeld in mijn achterhoofd. Toen was het ook mijn schuld, terwijl ik nergens een aandeel had. Ik was destijds slechts in dezelfde ruimte.

Maar wat ik me dan afvraag he, aan degenen die het contact verbroken hebben: hoe was jullie jeugd verder dan? Was het een warm nest? Kwam je wat tekort?

Bij mij zat en zit dat namelijk verder wel goed.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

08-06-2025 21:07

Denk je echt van niet ?

Ik weet het niet. Zou best kunnen maar ik denk niet dat ze de moed had om er wat tegen te doen.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

08-06-2025 21:12

Je klinkt als zo’n vrouw die klappen van d’r vent krijgt en daarna als goedmakertje een sieraad. Die vinden ook meestal dat ze een goed huwelijk hebben en “ overal is weleens wat “ .


Hoge toppen maken diepe dalen niet goed, hoor.
Je komt , helaas, uit een onveilig nest. Of een fijn nest met een onveilige plek, net hoe je het wilt noemen.
En je vader zal ongetwijfeld veel van je houden. Maar net niet genoeg om er niet alles aan te doen om jou en de jouwen tegen pijn te behoeden. Sterker nog ; hij is degene die pijn doet.

Sorry, maar dit vind ik kort door de bocht. Mijn vader heeft nooit geslagen. Ons niet en mijn moeder ook niet.
Je trekt een conclusie over een onveilig nest, op basis van een aantal berichten hier. Ik heb me nooit onveilig gevoeld. Ik heb alleen moeite met zijn manier van doen.

Lucy schreef: ↑

08-06-2025 21:19

Maar lieverd, je moeder is een volwassen vrouw. Zij maakt de keuze bij je vader te blijven.

Kennelijk heb jij al heel jongs de beslissing gemaakt dat je je moeder moest beschermen. Maar dat was niet je taak. En het is nog steeds niet je taak. Je moeder is getrouwd en volwassen. En kennelijk zie jij haar als zwak. En misschien is ze dat: dat kan ik niet inschatten. Maar je hoeft jezelf niet volledig weg te cijferen om haar veilig te houden en je vader niet boos te maken.

Jouw taak is je kind beschermen, en door niet te accepteren dat je vader op deze manier uitvalt doe je dat. Dat is op dit moment echt je enige taak.

Ja, hier heb je 100% gelijk in.