relatie uit

@girl_undiscovered

Wat je zegt heb ik na die pauze heel erg gehad.. ik had een soort van verlatingsangst gekregen leek het wel. Ik was heel erg bang dat hij mij weer zou verlaten en geloofde hem soms niet wanneer hij zei dat het niet zou gebeuren.

Stel, hij stuurt mij over twee weken een bericht dat hij mij terug wilt; hoe moeilijk het dan wordt, ik wil dan nog niet samen met hem zijn. Hij heeft duidelijk aangegeven dat hij in een knoop met zichzelf zit: hij moet er uit zien te komen voordat hij reeël bij zichzelf kan denken of het gemis en misschien wel teruggekeerde gevoelens oprecht zijn. Hij heeft zelf gezegd dat als we het weer proberen, dat we in dezelfde situatie terechtkomen.

Ik denk dat als het ooit wat wordt dat er wel een lange tijd tussen moet zitten. Dat we beiden onze shit op orde hebben en oprecht veranderd zijn in wat we willen veranderen. Anders lukt het niet. Wie weet sta ik dan in een punt van mijn leven dat ik juist niet met hem verder wil en hij ook. Of wie weet dat ik het dan wel nog wil en hij ook..

Oh jeetje.. Dikke knuffel! Wat ontzettend kut dat het zo gelopen is... en dat ook nog eens op een kwetsende manier. Je hebt inderdaad gelijk, lekker focussen op jezelf. Hoe ga jij er mee om?

@callie_15

Vind het zo fijn om te lezen dat het beter gaat met je, dit wil je niemand toe wensen echt niet. Mag ik vragen hoelang het heeft geduurd tot dat je besefte dat veel beter nu gaat?

I know.. voel me heel onrustig.

Lief en ik hoop dat jij je nóg beter gaat voelen !

Eerlijk, ik ben nu, na een 10-tal maanden nog zeker niet over hem. Ik heb voor mezelf besloten mijn eigen ritme te volgen en niet te luisteren naar de mensen die beweren dat ik er na x aantal maanden wel over zou moeten zijn.
Ik denk dat ik een 2-tal maanden echt op automatische piloot geleefd heb. Alles aanpakken om ook maar afleiding te hebben, overal naartoe gaan. Maar evengoed weekends in mijn bed liggen huilen. In die tijd heb ik mijn grootste stappen vooruit gezet, maar evengoed in de diepste putten gezeten. Met de jaarwisseling heb ik het nog erg lastig gehad, maar dat leek wel voor iedereen hier zo te zijn.

Sindsdien gaat het steeds beter, met up en downs maar wel steeds beter.

Op zondag heb ik het het moeilijkst, iedereen gaat bij familie of vriend, en dan blijf ik alleen achter. En dan heb ik weer hartkloppingen. Dan ga ik netflixen of wandelen met de hond om mijn hoofd te verstrooien.

Maar als het je kan geruststellen, ik heb de indruk dat ik het moeilijker heb met loslaten dan de meeste hier. Dus goede hoop dat ook jij er sneller dan ik bovenop komt.

Callie_15 schreef: ↑

18-05-2018 20:53

Eerlijk, ik ben nu, na een 10-tal maanden nog zeker niet over hem. Ik heb voor mezelf besloten mijn eigen ritme te volgen en niet te luisteren naar de mensen die beweren dat ik er na x aantal maanden wel over zou moeten zijn.
Ik denk dat ik een 2-tal maanden echt op automatische piloot geleefd heb. Alles aanpakken om ook maar afleiding te hebben, overal naartoe gaan. Maar evengoed weekends in mijn bed liggen huilen. In die tijd heb ik mijn grootste stappen vooruit gezet, maar evengoed in de diepste putten gezeten. Met de jaarwisseling heb ik het nog erg lastig gehad, maar dat leek wel voor iedereen hier zo te zijn.

Sindsdien gaat het steeds beter, met up en downs maar wel steeds beter.

Op zondag heb ik het het moeilijkst, iedereen gaat bij familie of vriend, en dan blijf ik alleen achter. En dan heb ik weer hartkloppingen. Dan ga ik netflixen of wandelen met de hond om mijn hoofd te verstrooien.

Maar als het je kan geruststellen, ik heb de indruk dat ik het moeilijker heb met loslaten dan de meeste hier. Dus goede hoop dat ook jij er sneller dan ik bovenop komt.

Lieve Callie, ook ik heb nog steeds moeite hoor met dat loslaten. Soms denk ik weleens als hij vanavond voor de deur zou staan dan zou het voelen alsof ik hem gisteren voor het laatst heb gezien. Ook het feit dat andere mannen alleen maar irritatie in mij opwekken zegt mij ook dat ik er nog niet overheen ben.
Ik denk echt nog dagelijks aan hem, en heb gesprekken met mezelf, stel dat je hem nu tegen kom hoe ga je reageren. Dat soort dingen. Maar ook ik neem de tijd en ga op mijn eigen gevoel af. Kan mij gewoon nog niet openstellen voor een ander.

Ik had het er onlangs nog over met vriendinnen, eentje is samen met haar man sinds haar 16de, andere is jong getrouwd en daarna gescheiden en intussen opnieuw getrouwd.
Ze vonden dat vreemd dat ik het op dagen nog steeds echt moeilijk heb, dat in durf toegeven dat ik hem waarschijnlijk zou terug nemen indien hij het zou vragen, dat ik nog steeds heel erg van hem hou. Ze vonden allebei dat het tijd is om los te laten en me open te stellen voor anderen.
Blijkbaar heeft niet iedereen evenveel moeite met loslaten.

@callis_15

Vind het mooi dat je je eigen ritme volgt in het verwerken. Het is goed om naar jezelf te luisteren en wat jíj nodig hebt. Bij de één gaat het inderdaad wat sneller dan bij de ander. Zo’n persoon is een stuk van je leven geweest, waar je lief en leed mee hebt gedeeld. Je kan dat niet zomaar 1,2,3 loslaten. Wat betekent tien maanden nou? Jullie hebben hoogstwaarschijnlijk meer dan tien maanden zo veel samen opgebouwd en meegemaakt. Neem lekker je eigen tijd, verwerk het op jouw manier. Jij bent belangrijk.

Als ik dit allemaal zo lees, al jullie berichten, hoe cliché het ook klinkt: ik vind jullie zulke sterke meiden. Echt waar. Hoe jullie met de ups en downs omgaan, en hoe jullie de tijd nemen om het te verwerken.

Ik ben ook zenuwachtig voor de eerste zondag. Ik ga het ontzettend zwaar hebben, dat weet ik nu al. De stilte en rust van de zondag is zo tegenstrijdig met hoe ik mij nu voel. Zo chaotisch, onrustig en wanhopig.

Heledag niets productief gedaan, alleen maar kijken wanneer hij online was op WhatsApp. Alleen maar aan hem denken, tranen zijn nu zo goed als op vandaag..

Net een heftig gesprek gehad met mijn zus. We hebben nogal een nare jeugd gehad, zij vooral. Alles kwam weer naar boven, en ik voel mij nu zo leeg. Heel raar, het voelt alsof álles uit mij weggezogen is. Verdoofd, lijkt het wel. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, het is gewoon fuck’d up.

Hallo lieve mensen,
Ik wil aansluiten in dit topic.... helaas.
Ik wil even laten weten dat ik álles gelezen heb. Heb daar best steun uit gehaald. Aan de andere kant, dat het ook wel zo lang kan duren voordat de pijn weggaat... Een knuffel sowieso aan iedereen. Het is TAAI. Bah.

Mijn verhaal is lang. Maar in het kort;
Na 8 jaar alleen, durfde ik het aan. Hij was HET. Hij ging mij niet kwetsen.
Mijn vriend en ik waren 4 jaar samen. 2 jaar terug hebben we besloten, zonder medisch overleg, om toch maar niet een kindje te nemen samen. Het was mijn laatste kans om het kindje te willen, maar het risico vond ik hoog. Hij heeft al een dochter, en als we een down kindje zouden krijgen dan zou zij op latere leeftijd de verantwoording daarover moeten nemen en dat vond ik niet eerlijk. Hij was er wel OK mee. Vond dat ook. Hij wilde wel, maar hij had tenslotte al een dochter, dus het was OK.
Vorig jaar hebben we een huis gekocht. Ons daarmee best in de schulden gestoken, maar dit is wat we wilden.
Tot een paar maanden terug mijn vriend slecht ging slapen. Sjaggo werdt, gewoon snibbig naar mij om niets. Zelfs een keer naar z'n dochter. Antwoord op mijn vraag wat er nou was, kwam niet. Hij wist het niet.
Onze relatie was niet perfect. Ik heb bordie trekjes (wie niet, eigenlijk). Maar mijn verlatingsangst ging heel erg aan.
En toen kwam de bom. Het probleem kwam in 1x naar boven. Zijn ex is zwanger van haar tweede kindje. Toen hij zijn dochter(8) huilend aan de telefoon had om te vertellen hoe blij ze was dat ze een zusje kreeg, brak hij ook in huilen uit. En kwam er eindelijk uit waar hij zo mee zat; hij wilde misschien toch nog wel een 2de.
Omdat we 2 jaar geleden besloten hadden dat wij het niet meer zouden proberen, heeft hij besloten dat de keuze 50/50. Of hij blijft bij mij, zonder kind. Of hij gaat, en probeert een toekomst met een andere vrouw toch een kindje te proberen.

Wow, ik werd gereduceerd tot 50%. Hij heeft me niet gevraagd te heroverwegen, medisch te onderzoeken wat mijn kansen waren. Hij ging beslissen. En ik kreeg niet eens de kans om te vechten. Hij heeft doelbewust de liefde dood laten bloeden van zijn kant, zonder mij daarin te betrekken. Zonder dat ik daar wat aan kon doen. Hij ging. En zit nu bij zijn ouders.

Ik ben nu 6 weken verder. Ik heb 3 weken in onzekerheid gezeten. Wanhoop. Tot huilend bij de huisartsenpost of ze me alsjeblieft wilde helpen, want ik kon niet meer. En als dit zou doorgaan, dan stond ik niet voor mezelf in. Gelukkig weet ik dat ik die kant in mij heb, door dat bordie trekjes-labeltje. Heb dat ook uitgelegd en heb iets kalmerends gekregen zodat ik weer normaal kon gaan denken zonder de storm in m'n lijf. Gelukkig.

Maar de pijn die jullie omschrijven blijft. BahBAH. Ik herken onwijs veel van jullie posten hier op het forum.

Nu dus weer 3 weken later, en nu pas dit topic gelezen heb ik heerlijk 6 weken gedaan wat ik niet moest doen volgens jullie tips
Contact verbreken. Alle contact verbreken.
Dat gaat niet om 2 redenen. We zitten beide in het bestuur van onze vereniging We hadden gelukkig al samen besloten om niet meer samen te sporten vanaf volgend seizoen, maar we blijven wel verantwoordelijk voor onze taken in de vereniging. We blijven, minimaal nog voor 1 jaar, op dat punt nog verbonden aan elkaar. Ik trek me uiteraard zo veel mogelijk terug, om maar zo min mogelijk met hem geconfronteerd te raken. Maar het blijft een dingetje. Gelukkig is nu de zomer stop en begint pas september het seizoen weer. Dan sta ik hopelijk wat sterker.
Het andere dingetje is natuurlijk het huis, en de financiele afwikkeling daarvan.

Ik realiseer me dat hij ook in de stress zit. Hij heeft het ook 100% gegeven in onze relatie. Hij heeft nu dat verlangen en daarom heeft hij de relatie verbroken, ook omdat onze relatie niet stabiel genoeg was natuurlijk. Maar goed, ik denk niet dat hij het makkelijk heeft. Zeker omdat hij het type is die graag alle schepen achter zich verbrand. En nu kan daar dus geen sprake van zijn.
Vorige week heeft hij gedreigd, in zijn paniek waarschijnlijk, dat hij het huis dan maar wil verkopen (is in zijn nadeel overigens). Hij heeft mij een mooi rekensommetje gestuurd, die mij volledig financieel ruineert. Beide voorstellen zijn heel erg fout.

Ik ben toen maar weer in paniek gegaan. Wat moet je anders, he? Maar realiseer me nu dat hij dus ook in paniek is. Afgelopen dinsdag heb ik nog een laatste maal gesmeekt om een kans om ervoor te vechten. Een laatste maal mij zwak opgesteld en hem de kans gegeven om terug te komen en ervoor te vechten. Maar hij wilt niet. (Heel typisch van hem, stijfkoppig vasthouden aan een beslissing. Ansich een goede eigenschap. Alleen nu niet in mijn voordeel. ).
Mijn laatste bericht was; wat er ook gebeurd, weet dat ik altijd van je zal blijven houden.. En verder wil ik even geen contact.

Woensdag ga ik met m'n financieel adviseur kijken wat er nodig is om de woning op mijn naam te zetten. En dan moet er dus een voorstel zijn kant op. Ik weet nu al dat hij niet akkoord zal gaan. Maar goed, eerst maar het voorstel duidelijk krijgen voor mezelf. Een waar ik achter sta.

Pffff, nu maar even m'n moed bijelkaar rapen om de douchen en m'n tuin te gaan schrobben. Is nodig. En toch geen mooi weer

Pffff, lucht even op jongens

Ik ben maar even de stad in gegaan, omdat ik mij zo onrustig voelde. Heb niemand waar ik naar toe kan. Zit nu in m’n eentje op een plein in Amsterdam en ik voel me zó alleen en verdrietig haha. Begin mijzelf gewoon zielig te vinden jezus

Breakeven_ schreef: ↑

19-05-2018 16:47

Ik ben maar even de stad in gegaan, omdat ik mij zo onrustig voelde. Heb niemand waar ik naar toe kan. Zit nu in m’n eentje op een plein in Amsterdam en ik voel me zó alleen en verdrietig haha. Begin mijzelf gewoon zielig te vinden jezus

Maar zelfmedelijden is niet verkeerd. Sta het jezelf even toe, maar dan moet het potje weer dicht. Kop op en op naar de volgende bui
Ben je weer uit je dipje gekropen?

Marr, ook voor jouw een dikke knuffel. Wat een verschrikkelijk verhaal. Ik hoop dat jullie snel de 'zakelijke' kant kunnen regelen, zodat je verwerkingsproces kan starten.

Breakeven, blijven doen, buiten komen, ookal ben je alleen. Ik zie daar ook steeds tegenop, maar uiteindelijk heb je er achteraf altijd wel deugd van om even weg te zijn.

Gisterenavond weer aan het chatten geweest met een man, mijn crush van enkele weken geleden. Hij stuurt echt verschillende signalen uit. Beweert mij als een gewone vriendin te zien, maar de complimenten vliegen mij wel rond de oren.

Hij kent mijn hele verhaal, heeft het van dichtbij meegemaakt. Ik weet op dit moment echt niet wat ik voel, en ik durf zeker zelf geen stappen in zijn richting te zetten. Ik heb zo'n schrik om ofwel weer te worden afgewezen ofwel om iemand pijn te doen omdat ik nog niet over ex ben.

MarR_123 schreef: ↑

19-05-2018 11:34

Hallo lieve mensen,
Ik wil aansluiten in dit topic.... helaas.
Ik wil even laten weten dat ik álles gelezen heb. Heb daar best steun uit gehaald. Aan de andere kant, dat het ook wel zo lang kan duren voordat de pijn weggaat... Een knuffel sowieso aan iedereen. Het is TAAI. Bah.

Mijn verhaal is lang. Maar in het kort;
Na 8 jaar alleen, durfde ik het aan. Hij was HET. Hij ging mij niet kwetsen.
Mijn vriend en ik waren 4 jaar samen. 2 jaar terug hebben we besloten, zonder medisch overleg, om toch maar niet een kindje te nemen samen. Het was mijn laatste kans om het kindje te willen, maar het risico vond ik hoog. Hij heeft al een dochter, en als we een down kindje zouden krijgen dan zou zij op latere leeftijd de verantwoording daarover moeten nemen en dat vond ik niet eerlijk. Hij was er wel OK mee. Vond dat ook. Hij wilde wel, maar hij had tenslotte al een dochter, dus het was OK.
Vorig jaar hebben we een huis gekocht. Ons daarmee best in de schulden gestoken, maar dit is wat we wilden.
Tot een paar maanden terug mijn vriend slecht ging slapen. Sjaggo werdt, gewoon snibbig naar mij om niets. Zelfs een keer naar z'n dochter. Antwoord op mijn vraag wat er nou was, kwam niet. Hij wist het niet.
Onze relatie was niet perfect. Ik heb bordie trekjes (wie niet, eigenlijk). Maar mijn verlatingsangst ging heel erg aan.
En toen kwam de bom. Het probleem kwam in 1x naar boven. Zijn ex is zwanger van haar tweede kindje. Toen hij zijn dochter(8) huilend aan de telefoon had om te vertellen hoe blij ze was dat ze een zusje kreeg, brak hij ook in huilen uit. En kwam er eindelijk uit waar hij zo mee zat; hij wilde misschien toch nog wel een 2de.
Omdat we 2 jaar geleden besloten hadden dat wij het niet meer zouden proberen, heeft hij besloten dat de keuze 50/50. Of hij blijft bij mij, zonder kind. Of hij gaat, en probeert een toekomst met een andere vrouw toch een kindje te proberen.

Wow, ik werd gereduceerd tot 50%. Hij heeft me niet gevraagd te heroverwegen, medisch te onderzoeken wat mijn kansen waren. Hij ging beslissen. En ik kreeg niet eens de kans om te vechten. Hij heeft doelbewust de liefde dood laten bloeden van zijn kant, zonder mij daarin te betrekken. Zonder dat ik daar wat aan kon doen. Hij ging. En zit nu bij zijn ouders.

Ik ben nu 6 weken verder. Ik heb 3 weken in onzekerheid gezeten. Wanhoop. Tot huilend bij de huisartsenpost of ze me alsjeblieft wilde helpen, want ik kon niet meer. En als dit zou doorgaan, dan stond ik niet voor mezelf in. Gelukkig weet ik dat ik die kant in mij heb, door dat bordie trekjes-labeltje. Heb dat ook uitgelegd en heb iets kalmerends gekregen zodat ik weer normaal kon gaan denken zonder de storm in m'n lijf. Gelukkig.

Maar de pijn die jullie omschrijven blijft. BahBAH. Ik herken onwijs veel van jullie posten hier op het forum.

Nu dus weer 3 weken later, en nu pas dit topic gelezen heb ik heerlijk 6 weken gedaan wat ik niet moest doen volgens jullie tips
Contact verbreken. Alle contact verbreken.
Dat gaat niet om 2 redenen. We zitten beide in het bestuur van onze vereniging We hadden gelukkig al samen besloten om niet meer samen te sporten vanaf volgend seizoen, maar we blijven wel verantwoordelijk voor onze taken in de vereniging. We blijven, minimaal nog voor 1 jaar, op dat punt nog verbonden aan elkaar. Ik trek me uiteraard zo veel mogelijk terug, om maar zo min mogelijk met hem geconfronteerd te raken. Maar het blijft een dingetje. Gelukkig is nu de zomer stop en begint pas september het seizoen weer. Dan sta ik hopelijk wat sterker.
Het andere dingetje is natuurlijk het huis, en de financiele afwikkeling daarvan.

Ik realiseer me dat hij ook in de stress zit. Hij heeft het ook 100% gegeven in onze relatie. Hij heeft nu dat verlangen en daarom heeft hij de relatie verbroken, ook omdat onze relatie niet stabiel genoeg was natuurlijk. Maar goed, ik denk niet dat hij het makkelijk heeft. Zeker omdat hij het type is die graag alle schepen achter zich verbrand. En nu kan daar dus geen sprake van zijn.
Vorige week heeft hij gedreigd, in zijn paniek waarschijnlijk, dat hij het huis dan maar wil verkopen (is in zijn nadeel overigens). Hij heeft mij een mooi rekensommetje gestuurd, die mij volledig financieel ruineert. Beide voorstellen zijn heel erg fout.

Ik ben toen maar weer in paniek gegaan. Wat moet je anders, he? Maar realiseer me nu dat hij dus ook in paniek is. Afgelopen dinsdag heb ik nog een laatste maal gesmeekt om een kans om ervoor te vechten. Een laatste maal mij zwak opgesteld en hem de kans gegeven om terug te komen en ervoor te vechten. Maar hij wilt niet. (Heel typisch van hem, stijfkoppig vasthouden aan een beslissing. Ansich een goede eigenschap. Alleen nu niet in mijn voordeel. ).
Mijn laatste bericht was; wat er ook gebeurd, weet dat ik altijd van je zal blijven houden.. En verder wil ik even geen contact.

Woensdag ga ik met m'n financieel adviseur kijken wat er nodig is om de woning op mijn naam te zetten. En dan moet er dus een voorstel zijn kant op. Ik weet nu al dat hij niet akkoord zal gaan. Maar goed, eerst maar het voorstel duidelijk krijgen voor mezelf. Een waar ik achter sta.

Pffff, nu maar even m'n moed bijelkaar rapen om de douchen en m'n tuin te gaan schrobben. Is nodig. En toch geen mooi weer

Pffff, lucht even op jongens

Jezus wat een heftig verhaal, moet echt verschrikkelijk voor je zijn, wordt er gewoon bijna boos om. Wat moet dit pijn doen zeg...ik wil je echt een megaknuffel geven en blijf vooral hier van je afschrijven,. Dat heeft mij echt supergoed geholpen...sterkte! X

Het gaat hier eigenlijk erg goed. Denk niet elke dag meer aan hem en heb er ni vrede mee. Heb er ook vrede mee dat ik hem nooit meer spreek of zie. Moet je eerlijk zeggen dat ik er niet ook niet meer op zit te wachten. (Terwijl ik dat best een tijdje stiekem heb gedaan). Maar nee, nu is het goed zo.

claire1111 schreef: ↑

19-05-2018 22:04

Oh en voor wie denkt 'niemand heeft ooit gevoeld wat ik nu voel' (dat dacht ik) - ik wel. Ik heb mij nog nooit in mijn leven zo ellendig gevoeld, en ik heb een hersentumor gehad toen ik 20 was incl operatie en bestraling. Maar de pijn van liefdesverdriet is onbeschrijfelijk, het doet letterlijk pijn. De slapeloosheid, het huilen, de eenzaamheid, de gesprekken in je hoofd, het is vreselijk en dramatisch, het is rouwen.

Dus haal er troost uit dat ik me een half jaar later een stuk beter voel maar daarvoor moet je hier helaas wel doorheen

Dit kan ik alleen maar beamen, je weet alleen hoeveel pijn het doet als je zelf iemand kwijt raakt waar je echt oprecht van houdt.
En je merkt snel aan een gesprekspartner of die dit intense verdriet zelf al heeft meegemaakt.

@Claire, wat fijn, geniet van je date, doe het op je eigen tempo. Als het echt de man voor jou is zal die dat wel begrijpen.

@Callie-15 Ja heel fijn zo! Maar ik heb nooit meer iets gezien of vernomen van hem en denk dat dat wel het beste werkt. Als je nooit meer iets ziet besef je wel dat je los moet laten. Als iemand niet meer aan jou denkt, waarom houden we dan zolang vast? Ik deed het ook hoor ruim 5 maanden maar daarna was ik moe, gefrustereerd en teleurgesteld dat hij wel door ging. Toen ging de knop om, ik mag nu gelukkig zijn en zonder al die gevoelens van verdriet/teleurstelling. Nu ik dat los heb denk ik alleen nog jammer maar het is niet anders.

Bedankt allemaal. Gisteren ging het best goed, moet ik zeggen. Geen messteken in m'n hart streek, dingen in de tuin gedaan.... afleiding is goed

Ik zit nu weer enorm op m'n handen! Wil hem niet appen, maar ik denk dat ik het echt wil weten.
De eerste drie weken hadden we afgesproken dat hij hier in huis kon zijn twee weekenden, omdat hij z'n dochter die weekenden had. Omdat hij nog aan het "nadenken" was en het z'n dochter nog niet wilde vertellen.

Ik heb hem een paar keer op z'n hart gedrukt dit goed te doen. Hij aan haar moeder moest vragen hoe dit aan te pakken. Misschien school bellen en daar vragen, als hij het niet aan de moeder wilde vragen. En haar zeker vertellen dat ze me altijd mocht contacten als ze daar behoefte aan heeft.

Ik weet bijna 100% zeker dat hij haar het dit weekend vertelt. Want vanaf vrijdag is ze dus niet meer hier, maar bij haar opa en oma in huis, het weekend bij haar vader.

En ik zit nu al weer te shaken bij de gedachten dat hij mij zwart maakt bij haar. En dat hij dus niet verder denkt dan dat. Want ik heb dus nog niets gehoord van hoe en wat. En ik kan me niet voorstellen dat het goed is voor haar als ze geen afscheid kan nemen van mij! Ze verdorie pas 8 jaar. We hebben heel hard gewerkt aan onze band. En we waren gek op elkaar. Zij kan er toch helemaal niets aan doen? En nu ben ik (in haar ogen) ineens verdwenen. Dat is voor haar toch ook niet te verteren?
Moet ik nou vragen hoe en wat? En waarom ik daar niets over gehoord heb?
Voor mij is het beter om totaal af te kappen, maar voor dat lieve leuke meisje van 8?

claire1111 schreef: ↑

19-05-2018 21:54

Dag dames, hier de TO

@Breakeven zo naar he !! Ik weet niet of je mijn eerste berichten hebt gelezen (zo niet: doen! minstens net zo dramatisch als de jouwe ) en ik kan je zeggen dat het nu, een half jaar later, al veel beter gaat. Ik denk nog aan hem, natuurlijk, maar ik denk dat ik er wel voor 95% overheen ben (en die 5% is vooral wat ik hem nog had willen zeggen maar nooit heb kunnen doen of als het idee in mijn hoofd schiet dat hij een nieuwe vriendin heeft). Ik zie ook berichten van midden in de nacht van jou, die slapeloosheid ook zo herkenbaar. En je voelt je zo eenzaam! Na een week wilde ik al niemand meer lastig vallen in mijn omgeving met mijn shit, daarom vond ik dit topic zo fijn. Je ex klinkt ook herkenbaar. Bij ons is het ook een keer uitgegaan, maar de liefde zat zo diep, toch weer aangegaan, maar hij miste daarna de stabiliteit omdat ik hierdoor ook ontzettend verlatingsangst kreeg. Blijf lekker schrijven, ik lees elke dag even! Hoe oud ben je?

@Callie ik zie bij jou ook nog een beetje ups en downs maar al zooooveel minder dan toen we hier begonnen met schrijven! En je hebt het zelfs al over een crush... logisch dat je heel bang bent, doe het gewoon rustig aan, je bent nog aan het helen, en probeer te genieten van de aandacht!

@Mar123 wat een verhaal joh !! Ook veel herkenbare elementen. Dat labiele bordie, ik denk dat we dat allemaal wel herkennen van het begin (de verschrikkelijke paniek, de pijn). Hoe gaat het nu?

@Sjaantje hoe is het met jou?

En met de rest?

Dan nog een update van mijn kant: ik schreef een tijdje terug dat ik mijn ex zou gaan zien ivm spullen. Toch maar niet gedaan, ik koop het wel nieuw, het gaat net weer lekker en je weet nooit wat er weer allemaal naar boven komt drijven want vanaf het moment dat ik hem ontmoette was er fysiek een megaklik tussen ons. Ik heb therapie gevolgd de afgelopen maanden (voor een ander probleem) en het is me nu ontzettend duidelijk wat er mis is gegaan tussen ons - in het kort: megacontroledwang van mij wat nu onder controle (haha) is. Af en toe denk ik dan wel: wat als... (wat als ik ik dit eerder had ontdekt, wat als ik in therapie was gegaan...). Maar goed, het is wat het is.

Ik ben nu een maandje aan het daten met een man. Ontzettende leuke vent (leuker dan mijn ex) die ik al een paar jaar vaag kende. Hij weet ook hoe verrot ik me voelde een half jaar geleden omdat we een dag nadat het uit is gegaan wat zijn gaan drinken (en ik maar janken op het terras om mijn ex terwijl deze man smoorverliefd op mij was - wist ik veel haha). Al vrij snel gaf hij aan gevoelens te hebben maar ik kapte het af, ik was ook heel bang hem te kwetsen en gewoon totaal niet klaar voor een ander. Hij accepteerde het maar bleef in mijn leven, tot een maand geleden ineens bij mij het knopje omging. Voorlopig nog geen serieuze relatie omdat ik toch nog af en toe met mijn ex in mijn hoofd zit, maar dit is wel hoopvol en gewoon leuk ook. En: hij is nu het eerste waar ik aan denk 's ochtends, niet mijn ex.

Wat fijn om jou weer te lezen en dat het zo goed met jou gaat, vind het echt fantastisch. Heb een big smile op mijn gezicht.

Met mij gaat het echt goed. Ik ben totaal opgekrabbeld, ben goed voor mezelf aan het zorgen. Voel mij sterk en energiek. Ik heb besloten voorlopig niet te daten met mannen maar vooral met mijzelf en lieve vrienden en familie. Ben ontzetttend creatief bezig en zit in een tof Halloween project.
Net als jij denk ik natuurlijk ook nog wel aan mijn ex, maar alle fantasieën daarover zijn verdwenen. Ik accepteer dat het voorbij is en dat ik verder moet met mijn leven en dat heb ik dus ook gedaan. Voel mij zo goed zonder hem, ik was toen ik met hem samen was een schim van wat ik nu ben!

Gelukkigworden schreef: ↑

19-05-2018 22:28

@Callie-15 Ja heel fijn zo! Maar ik heb nooit meer iets gezien of vernomen van hem en denk dat dat wel het beste werkt. Als je nooit meer iets ziet besef je wel dat je los moet laten. Als iemand niet meer aan jou denkt, waarom houden we dan zolang vast? Ik deed het ook hoor ruim 5 maanden maar daarna was ik moe, gefrustereerd en teleurgesteld dat hij wel door ging. Toen ging de knop om, ik mag nu gelukkig zijn en zonder al die gevoelens van verdriet/teleurstelling. Nu ik dat los heb denk ik alleen nog jammer maar het is niet anders.

Precies dit! Had ik echt hetzelfde die knop die omging. Had echt zoiets van waarom zit ik te kniezen terwijl hij lekker is doorgegaan en dat ik hem nooit meer heb gezien hielp ook.

Breakeven en Marr123 Zijn jullie het weekend goed doorgekomen?

Nou, niet echt! Pfff, gingantische huilbui gehad weer. 3 uur snachts toch weer willen appen, maar ben erg blij dat ik het niet gedaan heb. Het blijft toch zoals het is; uit, over en basta. En ik weet dat ik altijd met 1001 vragen zou behouden, waar nooit een (bevredigend) antwoord op komt. Zoals gezegd ben ik zelf wel bezig met het accepteren, en weet dat ik hem nooit meer terug wil. En toch... gadverdamme.
Hoop dat ik morgenavond meer duidelijkheid heb over hoe het financieel inelkaar gaat steken. En dan moet dat voorstel dus op tafel. En ik weet nog even niet of ik het zelf ga doen, of dat m'n financieel adviseur dat moet gaan doen. Eigenlijk wil ik hem recht in z'n gezicht kijken en zien hoeveel hij wit wegtrekt als hij ziet welke shit hij zelf moet meenemen. Aan de andere kant... ik kan zijn woede niet handelen denk ik. Maar goed, ik hoef daar nú nog geen beslissing over te nemen

@Marr_123

Jeetje wat een heftig verhaal, en wat een verschrikkelijke periode voor je.. je krijgt een mega dikke knuffel van mij! Fijn dat je hier ook even je gedachtes, gevoelens en frustraties van je af schrijft, het helpt echt!

Ook fijn dat je nu even geen contact meer met hem hoeft te hebben op vereniging en dat je in september sterker staat! En ik denk dat je tot die tijd wel wat verbetering gaat zien hoor. Gewoon alles wat je voelt en denkt hier schrijven. Ik ben niet zo goed in tips geven maar weet ongeveer wat je voelt! Altijd fijn om iemand te spreken die hetzelfde ongeveer meemaakt en voelt..

@Claire 1111

Lief dat je elke dag even komt lezen! En je woorden kloppen helemaal. Ik denk ook dat ik uiteindelijk veel minder aan hem ga denken en dat het beter gaat. Maar het is zo ontzettend moeilijk nu. Ene keer voel ik mij bijzonder goed en denk ik: ''Misschien wel beter om hem niet meer in mijn leven te hebben'' en het andere moment denk ik: ''Kom alsjeblieft terug, ik doe er alles voor.''

Ja het slapen gaat lastig.. ik ben dan wel moe en ik val dan wel in slaap maar ik wil het ook gewoon niet. Ik denk aan alles wat ik verkeerd heb gedaan, wat hij verkeerd had gedaan, waar het mis is gegaan, wat ik had kunnen doen en wat hij nu aan het doen is.. 's ochtends heb ik het zwaarst: het idee dat ik de hele dag moet doorbrengen zonder hem te spreken of te zien, zonder te vertellen hoe ik mij voel of hij hij zicht voelt. Ik haat het dat hij zo'n impact op mij heeft.

Ja het tweede keer proberen, ging echt ontzettend goed. Maar wat jij zei: mijn verlatingsangst kwam er tussen en hij kon de rust uiteindelijk niet vinden. Ik gun het hem van harte dat hij rust wilt en zijn leven verbeteren. Maar, dan krijg ik van die kut gedachtes van: Ik help je er bij en het kan ook als ik gewoon in je leven ben. Maar nee, dat is niet reeël.

Ik ben 21 jaar, ik weet het, jong en ik heb een heel leven voor mij. Hij was mijn eerste liefde, eerste relatie. Ook ongeveer enige rots die ik had in mijn leven tot nu toe. Zo kut allemaal.

@Callie_15

Nou helemaal kut haha. Ik heb in drie dagen drie flessen wij gedronken, drie pakken sigaretten gerookt. Ik heb heel veel alleen door Amsterdam gelopen, maar werd alleen maar verdrietiger van al die mensen om mij heen. Geen idee waarom, maar ik voelde mij verschrikkelijk. Ik zette gewoon door en ging gewoon lopen want thuis zitten zou ook niet helpen..

Zaterdagnacht had ik een berichtje gestuurd naar hem, ik weet dat het heel stom is en ik had het beloofd om het niet te doen. Ik keek alleen continu op zijn whatsapp, en zag dat hij om de 5 minuten online kwam in de nacht. Ik zat er zo over in dat hij dan wel misschien al contact had met iemand anders en was alleen maar mijzelf gek aan het maken. Dus ik vroeg hem of hij voor dat hij het uitmaakte al iemand had leren kennen, of eventueel nu al? Hij antwoordde hier normaal op en aardig op. Vertelde hem ook dat ik het gevoel had dat hij al over mij heen was en totaal geen problemen er mee had (leg zo uit waarom ik dat dacht) en hij antwoordde met dat hij heel erg zijn best probeert te doen om verder te gaan. Dit hakte nogal in bij mij, en ik voel sindsdien woede en verdriet tien keer erger. Ik háát het dat het zo erg probeert en ik snap niet waarom, omdat het misschien wel logisch is.

Maar goed, waarom denk ik dat hij het totaal niet moeilijk heeft? Hij gamed, en doet aan live streamen met gamen. Dan hoor je hem praten met zijn vrienden en zie je wat hij aan het gamen is op dat moment en zo. Ik wist dat hij dit had en in een stomme bui ging ik kijken.. Ik hoorde hem lachen, grapjes maken, neuriën alsof er helemaal niks aan de hand was. Ik voelde mij zo kut, hoe kon hij al zo doen en gedragen als het net een paar dagen uit is? Ik ben zo boos, gefrustreerd en voel zo veel onmacht. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.. en kan ook niet mee kappen om die shit van hem telkens te bekijken als hij live is.

Zag vandaag ook dat er opeens een meisje hem op volgde op die live stream waar hij vroeger wel contact mee heeft gehad maar weet niet precies wat voor contact. Zo uit het niets. Ik weet dat ik het aan overanalyseren ben, en dat is niet goed. Maar, vind het zo toevallig en ben zo bang dat hij daar opeens contact mee krijgt en wie weet wel meer. En mij dan helemaal vergeten is..

Ik heb het dus zwaar haha.

Ik heb trouwens ook veel met mijn zus gepraat en ik realiseerde mij veel dingen aan de relatie die niet goed gingen, voornamelijk van zijn kant. Ik heb altijd zo mijn best gedaan voor die jongen, zóveel gegeven en zoveel moeite in onze relatie gestoken. Ik realiseer mij nu dat hij dat niet zo erg deed, en het voor lief nam. Aan het begin waren we zo verliefd en na die periode hielden we nog zoveel van elkaar, maar hij dacht dat het zo voor altijd zo blijven. Dat je je best niet meer hoefde te doen, dat de gevoelens en zo altijd sterk zouden blijven. Ik heb altijd gevonden dat een relatie ook werken is en uiteindelijk een keuze die je maakt, maar hij dacht er naar mijn gevoel totaal anders over na. Ik hoop zo dat hij realiseert dat hij ook zijn fouten heeft gemaakt en het beter aan had kunnen pakken, en dat hij mij mist en zo veel spijt heeft.

Ik heb ook met mijn stomme kop veel filmpjes gekeken hoe je je ex terug krijgt en zo. Ik schaam mij heel erg over en durf dit ook aan niemand te vertellen. Het ergste is gewoon dat ik dan zoveel hoop voel en denk dat het uiteindelijk weer goed komt. Maar ja, hij probeert heel erg zijn best om verder te gaan met zijn leven dus ik moet gewoon mijzelf dwingen om niet meer hoop te hebben. Weet alleen niet hoe haha.